Ik ben geen fan van Catherine Ashton, de 'minister van buitenlandse zaken' van de Europese Unie. Ik geloof niet dat ik me ook maar één optreden van haar kan herinneren dat indruk maakte. Ik geloof dat ik me evenmin ook maar één uitspraak van haar kan herinneren die bleef hangen. In het Israelische-Palestijnse conflict betrok ze dusdanig onzijdige standpunten dat je zou wensen dat ze haar mond hield in plaats van de de indruk te wekken dat ze een mening had en van plan was dar ook iets mee te gaan doen.
Als ik het ditmaal voor haar opneem is dat dan ook niet zozeer om haar te steunen als wel om een paar kanttekeningen te malen bij de reactie van Israel, nadat zij in een rede het doodschieten van een leraar/rabbijn en drie kinderen bij een Joodse school in Toulouse in één adem had genoemd met slachtoffers van andere gebeurtenissen en conflicten.
Op een conferentie over 'Palestijnse vluchtelingen in een veranderend Midden-Oosten' vroeg Ashton aandacht voor alle kinderen die het slachtoffer zijn geworden van treurige gebeurtenissen. Ze noemde de schoolkinderen die vorige week omkwamen bij het busongeluk in Zwitserland, de kinderen in Toulouse, de gebeurtenissen van een jaar geleden in Noorwegen, 'wat we weten dat er gebeurt in Syrië en wat we zien dat er gebeurt in Gaza en andere plaatsen op de wereld'.
Haar woorden lokten direct giftige reacties uit van de Israelische minister van buitenlandse zaken Lieberman en premier Netanyahu. Lieberman zei dat wat Ashton had gezegd 'ongepast was' en dat hij hoopte dat ze haar woorden zou terugtrekken. 'Israel is het meest morele land ter wereld, ondanks het feit dat we terroristen moeten bestrijden, die zich tussen een burgerbevolking bevinden. De IDF (het Israelische leger) doet zijn uiterste best de bevolking niet te raken, ook al biedt die bescherming aan terroristen,' aldus Lieberman.
Premier Netanyahu zei: 'Waar ik me vooral over opwind, is de vergelijking tussen een moedwillige slachtpartij en de chirurgische precisie waarmee de IDF opereert om terroristen uit te schakelen die kinderen als menselijk schild gebruiken.' En Ehud Barak, de Israelische minister van defensie, zei dat Ashton's uitspraken 'woede opwekten' en ver bezijden de waarheid' waren.
Ashton kwam overigens later op haar woorden terug. Ze zei dat dat ze verkeerd begrepen was en dat ze op geen enkele wijze een vergelijking had willen trekken tussen de moorden in Toulouse en wat gebeurd was in Gaza.
De Israelische reacties zijn om en aantal redenen interessant. In de eerste plaats is het opvallend dat bijna niemand het merkwaardig vindt dat Israel zo reageert. Ashton deed eigenlijk niets speciaals, ze vroeg aandacht voor alle kinderen die slachtoffer- zijn van omstandigheden, maar blijkbaar is het zelfs niet geoorloofd Joodse slachtoffers in één adem met andere slachtoffers te noemen, en al helemaal niet met Palestijnse slachtoffers. En in zekere zin wordt dat Israelische gedrag weerspiegeld in hoe de rest van de westerse wereld reageert. Media, autoriteiten, Joodse organisaties, allemaal laten een zelfde soort Pavlov-reactie zien. Een terrorist schiet parachutisten dood in Montauban = akelig nieuws. De terrorist schiet opnieuw een militair dood in Toulouse = opnieuw akelig nieuws. Maar als dezèlfde terrorist voor de derde keer toeslaat en vier Joden doodt is het ineens nieuws van een heel andere orde. Groot nieuws. Grote krantenartikelen, veel foto's. De Franse president staat een regeringsvliegtuig af om de lichamen naar Israel te vliegen voor de begrafenis. De Franse minister van buitenlandse zaken vliegt mee om bij de plechtigheid aanwezig te zijn. Het wemelt van toespelingen op herlevend dan wel altijd al aanwezig antisemitisme. Mevrouw Esther Voet van het CIDI (zij wordt straks de nieuwe directeur) komt bij Knevel en Van den Brink van de EO verklaren dat bedreigingen en erger een 'fact of life' zijn voor Joden.
Misschien is de gemiddelde journalist zich niet eens bewust van het Pavlov-mechanisme. Maar het is hetzelfde mechanisme dat zich voordoet als er doden vallen in Israel door raketten of anderszins door Palestijns geweld. Joodse doden is groot nieuws - Palestijnse doden halen vaak de krant niet eens. In het geval van de moorden in Toulouse wekken drie dode parachutisten misschien wat vage gevoelens van onbehagen, maar zijn vier dode Joden meteen groot - en verontrustend - nieuws. Zelfs al zou het best kunnen dat die vier doden Joden toevallig werden gedood, omdat - zoals de Franse minister van Binnenlandse Zaken Guéant opmerkte - de dader in Toulouse die dag wel had gespeurd naar militairen die hij kon doodschieten, maar ze niet had kunnen vinden en toen maar bij de joodse school zijn slag had geslagen.
Blijkbaar is dat dan toch meteen een bewijs van het 'nog altijd aanwezige antisemitisme'. En blijkbaar is het dan niet geoorloofd om de kinderen die op deze tragische manier omkomen in één adem te noemen met andere kinderen die evenzeer tragisch aan hun eind kwamen. Ik vind dat unheimisch. Het getuigt van een soort op zijn kop gezet racisme waarvan je zou mogen hopen dat we er eens een keer van afraken. Theodor Herzl, de grote voorman van het zionisme, noemde indertijd als één van de belangrijkste redenen om de 'Judenstaat' op te richten dat het de situatie van het Joodse volk, dat tot dan een onbehuisd zwervend bestaan leidde, zou normaliseren. Maar uit de reacties op de moorden in Toulouse valt moeiteloos af te leiden dat van die normalisatie niet veel terecht is gekomen.
De reacties van Netanyahu en Lieberman zijn in dit opzicht het ergst. Uit hun woorden spreekt een volstrekt misplaatst gevoel dat de dood van Joodse kinderen zwaarder telt dan de dood van andere kinderen, en blijkbaar maakt hen dat ook volstrekt blind voor de manier waarop het Israelische leger te werk gaat als het voor het Joodse vaderland weer eens een 'defensieve operatie' uitvoert. Chirurgische precisie, het mocht wat. We hoeven maar naar de aantallen slachtoffers te kijken om te zien hoe belachelijk 'zo'n opmerking is. Ashton had natuurlijk volstrekt gelijk om alle kinderen die omkomen door geweld van welke aard dan ook op één lijn te stellen. Elke dode die valt door geweld of ongelukken is even tragisch of hoort dat in ieder geval te zijn. Zolang er met verschilend eaten wordt geeten is er iets mis. En zolang mensen als Netanyahu en Lieberman op deze manier op zo'n opmerking van Ashton kunnen reageren zonder dat dat als racistisch, hypocriet en feitelijk onjuist aan de kaak wordt gesteld, is er weinig kans dat er van Israelisch-Palestijnse verzoening sprake kan zijn. Of dat het nog eens goed komt met die 'normalisatie' van het Joodse volk.
Met 'chirurgische precisie' uitgevoerde luchtaanval op een auto met burgers in Libanon tijdens Israel's veldtocht tegen Lbanon in 2006. De foto is van 15 juli 2006 en genomen bijTeir Hafra.
PS Ma'an News brengt vandaag nog een verhaal over chirurgische precisie: een 12-jarige jongen die op 11 maart in Gaza door een raket letterlijk doormidden werd geschoten toen hij op weg was naar school..
13 opmerkingen:
Geachte heer Abu Pessoptimist,
Het herhaald plaatsen van oude foto's naast de tekst "chirurgische precisie" zal wel enige propagandistische uitwerking hebben maar het is geen inhoudelijk argument in uw betoog. De heer Mohamed Merah heeft bewust jonge kinderen gezocht en vermoord. Dat is toch duidelijk iets anders dan wat in de operatie Cast Lead gebeurde. Dat was een actie met als doel het beschieten van burgerdoelen in Israël te stoppen.
Ik hoop op vrede tussen Israël en de Palestijnen, in twee wederzijds erkende staten, maar heb niet de indruk dat uw artikel daaraan bijdraagt.
He Maarten,
Ben het niet eens met je artikel, je vergoelijkt hier een vergelijking die Ashton "schijnt" te hebben getrokken.
Indien ze dit heeft gezegd of gesuggereerd is dat laakbaar, helemaal omdat het om mensenlevens gaat.
Bij de moord op deze mensen, loopt de vergelijking die Ashton trok totaal mank omdat :
- er niet sprake was van een handeling in een oorlog.
- zowel dader als slachtoffer waren geen militair, dader was een gewapende burger.
- er was sprake van een gerichte actie tegen burgers, geen militairen of terroristen.
- er was sprake van een gerichte actie tegen de personen specifiek.
( stel je eens voor, gericht op een kind schieten, wie kan dat ? )
dit in tegenstelling tot een raket of bom.
- er was niet sprake van een ongeluk
Het is dan ook vrij onnozel om deze kinderen te vergelijken met Palestijnse kinderen of slachtoffers van een ongeluk.
Die van die Noorse kinderen had in dit opzicht gekund, ja klopt.
Maar het is überhaupt link om racistische/politieke moorden in 1 adem te noemen, omdat je dan de indruk wekt dat het ene kwaad het andere opheft of enigszins acceptabel maakt.
Ja natuurlijk is elk mensenleven evenveel waard, van welk volk dan ook.
Je suggereert naar m.i. dan ook ten onrechte dat hier meer aandacht voor is omdat het Joden waren.
Als je niet Jood was geweest zou ik je verdenken van anti-semitische denkbeelden.
Nee natuurlijk is er niet meer aandacht omdat deze mensen Joods waren, maar omdat het ongewapende
kwetsbare kinderen en burgers waren, bij een school.
Als dit gebeurd was bij een allochtonen of islamitische school, was daar net zo veel aandacht voor geweest.
Gisteren op het nieuws : een ongewapende zwarte jongen van 12 neergeschoten door een burgerwacht.
Massa demonstraties, terecht, die vent moet hangen, en niet zo'n beetje ook.
Dit toont tegelijk de onwaarheid van jou stelling aan.
En nee, natuurlijk waren de doden niet toevallig Joden, dat snap je zelf ook wel.
Ik volg je blog al een tijdje, dat je de misstanden in Israël/P.A gebieden op dit blog bijhoud is je te prijzen.
Maar het lijkt er op dat Israël of joden van jou niet meer de slachtofferkaart mogen trekken.
Ik overtreed mijn eigen regels door twee anonieme reacties te plaatsen, maar ze zijn wel fatsoenlijk verwoord en stellen zaken aan de orde waar ik graag iets op wil zeggen. Vandaar.
Anonimus 1, ik had geen propagandistisch oogmerk met het plaatsen van oude foto's en in mijn ogen is het wel degelijk een inhoudelijk argument. Netanyahu had het over het met 'chirurgische precisie uitgevoerde acties om terroristen uit te schakelen die kinderen als menselijk schild gebruiken'. De foto's geven aan dat dit kletskoek is (- de gegevens van aantallen en aard van de slachtoffers trouwens ook). Ik plaatste meerdere foto's omdat één foto niet voldoende duidelijk maakt dat het echt niet gaat o één enkel incident (ik had de keuze uit tientallen, zoniet honderden foto's). En dat is isschien een harde manier om iets te laten zien, maar die opmerking van Netanyahu (ik denk dat het goed mogelijk is dat hij er zelf in gelooft, en dat maakt het alleen maar erger)was toevallig ook niet misselijk.
Verder wilde ik met dit stukje vooral wijzen op het mijns inziens uitermate treurige en krankzinnige gegeven dat sommige Israelische leiders vinden dat Joodse doden kennelijk vele male erger zijn dan andere doden (en al helemaal Palestijnse doden) en dat grote delen van de publieke opinie dat blindelings volgen. Ik signaleer dat omdat ik denk dat er nooit vrede komt zolang dit sinistere onderscheid lijft bestaan. En of die waarneming, i.c. mijn stukje, de vrede dichterbij brengt - ach dat mag iedereen verder voor zichzelf uitmaken.
Anonimus 2, Ashton maakte geen vergelijking, Ashton maakte een opmerking waarin ze diverse kinderen betrok die door geweld of ongelukken waren omgekomen, of het nu in Noordwegen, Toulouse, België/Zwisterland of Gaza was. Allemaal zijn ze slachtoffers. En ik zie volstrekt niet in waarom dat niet zou kunnen, tenzij je - zie boven - Joodse doden van een zodanig andere orde vindt dat ze nooit in één adem met andere doden mogen worden genoemd. Dat is geen houding die zal helpen een oplossing van het conflict Israel-Palestijnen zelfs maar binnen bereik te brengen.
Wat natuurlijk in dit verband ook meespeelt is dat Netanhyahu c.s. vinden dat Gaza-doden in dit rijtje niet mogen meetellen, omdat die een soort van collateral damage zijn die bij acties als die van Israel acceptabel zouden zijn. De cijfers, en de waarnemingen van Amnesty, Human Rights Watch, Be'tselem en Goldstone geven een ander beeld. En ook ede daarom is Netanyahu's reactie een chotspe.
Verder: Joden mogen van mij de slachtofferkaart trekken (whatever dat is) als ze slachtoffer zíjn. Dat wil zeggen als er sprake is van een specifieke antisemitische moord. In dit geval was daar niet echt sprake van, ook al waren Joden MEDE het slachtoffer van de acties van deze duidelijke gestoorde meneer in Toulouse. Ik vind dat je in zo'n geval terughoudend moet zijn met het weer uit de kast halen van al die waarschuwingen over antisemitisme. Dat is echter niet naar de zin van rechtse zionisten: die hebben er baat bij elk incident van een duidelijk antisemitische lading te voorzien omdat dat weer een argument temeer is dat 'aantoont' dat Joden hun leven niet zeker zijn, zolang ze niet de moeite hebben genomen op 'aliyah' te gaan naar Israel.
He Maarten,
Bedankt voor het plaatsen van mijn reactie, was mijn naam ( Gert ) vergeten.
Je lijkt mijn punten niet echt goed te hebben doorgelezen.
Nogmaals het rijtje, over de moorden in vergelijking met de andere doden :
- er niet sprake was van een handeling in een oorlog.
- zowel dader als slachtoffer waren geen militair, dader was een gewapende burger.
- er was sprake van een gerichte actie tegen burgers, geen militairen of terroristen.
- er was sprake van een gerichte actie tegen de personen specifiek.
( stel je eens voor, gericht op een kind schieten, wie kan dat ? )
dit in tegenstelling tot een raket of bom.
- er was niet sprake van een ongeluk.
Over antisemitisch, ja dat was deze moord zeker,
Of de dader het nu deed uit een soort "collective punishment" of dat hij überhaupt al een hekel aan Joden had, doet hier niets aan af.
De moorden waren gericht tegen Joodse burgers specifiek en niets anders.
Hij heeft het zelf uitgesproken :
{The suspect has said he acted to "avenge Palestinian children" and said he would give himself up. ( BBC en alle andere bronnen )}
Gert,
OK, Gert/Anonimus2, Ik had je lijst wel doorgelezen maar vond hem niet relevant. Omdat, zoals ik al schreef, Ashton geen vergelijking maakte. Ze deed iets anders: ze noemde slachtoffers van een aantal zaken en soorten slachtoffers in één adem. Allemaal slachtoffers, allemaal tragisch. Netanyahu vond dat dat niet kon omdat die kinderen in Gaza volgens hem niet met opzet zijn gedood en dus blijkbaar niet tragisch zijn. En - onuitgesproken - omdat Joodse en Palestijnse slachtoffers in één en dezelfde zin noemen blijkbaar niet kan. Ik kan en wil die redenering niet volgen. Jij blijkbaar (deels?) wel.
(Overigens - maar dat terzijde - zijn er wel degelijk gevallen bekend waarbij Israelische militairen opzettelijk op kinderen hebben gevuurd, los van al die gevallen waarin kinderen/burgers werden gedood uit onachtzaamheid of al die gevallen die nu eenmaal een onvermijdelijk bijproduct waren van het houden van een veldtocht in zo'n dichtbevolkt gebied).
He Maarten,
Personen in 1 adem/zinsdeel noemen suggereert altijd een vergelijking en dat moet je gewoon niet doen.
Daar zijn al zo vaak verhitte discussies om gevoerd, dus dat had Ashton kunnen weten.
Neemt niet weg dat ze het allicht niet zo bedoelt heeft.
Ja ik ken die verhalen over Palestijnse kinderen, zoals ik al schreef, ik volg je blog.
Je had laatst een bericht van een Joodse militair die een Palestijns meisje op gruwelijke manier vermoorde.
Laat daar geen twijfel over bestaan, ik vind dat zo'n iemand het verdient om opgehangen te worden aan de "hoogste boom".
Gert
vervolg ;
Waar ik maar mee wil zeggen, dat ik het leven van een Palestijns kind zeker niet als minder beschouw dan dat van een Joodse.
Mocht ik dat niet duidelijk genoeg hebben gemaakt.
Gert
Abu zegt:" zijn er wel degelijk gevallen bekend waarbij Israelische militairen opzettelijk op kinderen hebben gevuurd"
Heeft u daar ook bewijzen van, of is dit AbuHasbara?
Helaas, daar zijn inderdaad bewijzen van. Veel zelfs. Het ontbreekt me nu aan de tijd om alle links erbij te zoeken, maar er is het beruchte geval van kapitein R. die een 13 jarig meisje met 17 kogels doodde http://abu-pessoptimist.blogspot.com/2012/02/israelisch-hof-rectificeert-deels-een.html .
Er is het geval van de latere opperbevelhebber Dan Halutz die het Hamas-lid Shehadeh doodde door een 's nachts een bom van 100 kilo op zijn flat te gooien, waarbij willens en wetens ook diens vrouw en kinderen werden gedood (er kwamen 14 mensen om, van wie 9 kinderen).
Er is het geval van de soldaat die terecht moest staan omdat hij tijdens de operatie Cast Lead op een vrouw en twee kinderen had geschoten die een witte vlag droegen (ik heb nooit gehoord dat hij is veroordeeld, de zaak ligt waarschijnlijk ergens onderop een stapel).
Er is het vrij recente geval van een militair die twee jongens van 19 doodde die nota bene op de grond zaten , omdat hij 'zich bedreigd voelde'. Hij ging vrijuit, want Israeli's die zich ''bedreigd voelen'' door een Palestijn mogen hem zonder meer doodschieten).
Het zal geen moeite kosten om deze lijst met enkele tientallen gevallen aan te vullen.
Mooie verhalen , Abu. Maar ik zie vooralsnog geen harde bewijzen.
Quem deus vult perdere, dementat prius, leerden wij vroeger op het gynasium. Vrij vertaald: Zij die de goden verderven willen, slaan zij (eerst) met blindheid.
Wij zeiden vroeger altijd op het Gym : "Er wordt veel te veel geleuterd in dit land".
Vrijdagmiddag naar 5 broken cameras geweest, walgelijk hoe het IDF traangas, rubberkogels, stinkend water etc, etc gebruikt tegen mensen die vreedzaam demonstreren tegen diefstal van hun land. 5 jaren film, 5 jaren ellende, vernietiging, diefstal, moord en het is nog niet voorbij.
Jose
Een reactie posten