Somalische piraten? En wat dacht u van Israël?

Gaza kon een klein beetje hoop wel gebruiken, de verwachtingen waren daarom hoog gespannen toen de Spirit of Humanity vanaf Cyprus koers zette naar Gaza. Aan boord waren medicijnen, speelgoed en olijfbomen, plus 21 mensen uit 11 landen. Onder hen waren de Ierse Nobelprijswinnaar Mairead Maguire, het vroegere Democratische lid van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden Cynthia McKinney uit Atlanta (GA) en een aantal hulpverleners. Maar ziet, op 23 mijl voor de kust, dat wil zeggen in de internationale wateren, werd het scheepje door de Israëlische marine bedreigd en aangehouden en vervolgens naar Israël gesleept. (Zie voor verdere infomatie www.freeGaza.org).
Kennis van het internationale recht, wisten we al, is niet Israëls sterkste punt. Kennelijk geldt dat ook voor het zeerecht. Wie zei daar wat over Somalische piraten? Misschien kunnen er ook wat van die NAVO-schepen gaan patrouilleren in de Middellandse Zee?

Iran watching staat gelijk aan scheren in het donker

De Raad van Hoeders heeft - opnieuw - gesproken en de verkiezingen van 12 juni in orde bevonden, 'afgezien van kleine onregelmatigheden die bij alle verkiezingen voorkomen'. De protesten lijken intussen verstomd - bovenstaande foto heb ik nog maar eens geplaatst om te illustreren wat daarvan de reden zou kunnen zijn.
Is dat nu het einde van de onlusten en van de tweedracht binnen de leidinggevende elite van de islamitische republiek? Is met Rafsanjani's raadselachtige uitspraken - zie mijn posting van gisteren - de kous af?
Ik betwijfel het sterk. Iran watching is zoiets als vroeger Kremlin-watching. Mijn helaas veel te vroeg gestorven vroegere Volkskrant-collega Hendrik de Jong noemde dat altijd 'scheren in het donker: degene die zich eraan waagt ziet altijd pas achteraf of het resultaat van zijn actie aan de verwachtingen heeft beantwoord'. Hendriks uitspraak is nu zeker toepasbaar, want niemand weet wat zich achter de schermen binnen de kring van mullahs en andere bestuurders die elkaar zo goed kennen - en dat al jaren - heeft afgespeeld. Zeker lijkt slechts één ding: De gebeurtenissen hebben een uiterst diepe kloof aan het licht gebracht binnen de kring van leiders van de islamitische revolutie - al die oudgedienden als Khamenei, Karroubi, Mohsen Rezai, Mousavi, Rafsanjani, Larijani etc - die zelfs als hij nu cosmetisch aan het zicht wordt onttrokken, niet zomaar zal verdwijnen en in de toekomst zeker opnieuw aan de oppervlakte zal komen. En wat de bevolking van Iran betreft: die heeft massaal geroken aan de mogelijkheid om het systeem van binnenuit te liberaliseren en democratiseren. Ook dat zal niet zonder gevolgen blijven, al is onduidelijk wanneer.

Rafsanjani lijkt draai te maken

De straatprotesten in Teheran zijn bezig uit te doven als gevolg van de effectieve manier waarop de pasdaran en basij zijn georganiseerd en in staat zijn om de betogers tegen te houden of snel in kleine groepjes uiteen te drijven. Toch meldde onder meer AP dat er zondag nog wel een botsing was van zo'n 3000 man betogers en ordetroepen in Noord-Teheran. De betogers waren naar de Ghoba-moskee gekomen waar een herdenking van Neda Soltani werd gehouden. In de optocht daarna liep Mehdi Karroubi mee.Rooz Online, een officieuze Iraanse bron, meldde dat Mir Hossein Mousavi en zijn vrouw Zahra Rahnavard ook hadden willen komen, maar de optocht niet bereikten. Mousavi zou de menigte hebben toegesproken via een telefoon die bij een megafoon werd gehouden. De optocht werd hardhandig uiteengejaagd met traangas en door ordebewaarders met wapenstokken. Er waren een paar gewonden met botbreuken.

Khamenei, de hoogste leider, heeft de Raad van Hoeders van de Revolutie dit weekeinde nog vijf dagen extra gegeven om de resultaten van de verkiezingen te onderzoeken. De Raad heeft aangekondigd dat - at random - 10% van de stemmen zullen worden herteld. Moussavi heeft dat van de hand gewezen en herhaald dat hij volledig nieuwe verkiezingen wil. Rafsanjani daarentegen maakte een opvallende draai, die mogelijk slecht nieuws is voor Mousavi, wiens kant hij tot nu toe had gekozen. Tijdens een herdenking van een bomaanslag (uitgevoerd door de Mujahddin e Khalq) in 1981 waarbij destijds ayatollah Beheshti en enkele tientallen andere stichters van de islamitische republiek werden gedood, prees Rafsanjani de maatregel van Khamenei om de controletermijn te verlengen.
'Naar mijn mening was de recente opdracht van de leiding een van de zeer waardevolle beslissingen die hij heeft genomen. Dat is dat hij de termijn voor de Raad van Hoeders om de klachten te onderzoeken, die wettelijk was verlopen, heeft verlengd. En dat er een groep is benoemd om de Raad van Hoeders hierbij te helpen.'
Rafsanjani zei ook over de onlusten dat ze 'het resultaat waren van gecompliceerde machinaties uit obscure bronnen met de bedoeling een scheiding en verschillen te creëren tussen het volk en het systeem. En met de bedoeling om het volk het islamitische systeem te laten wantrouwen'.
(bron Iraanse tv kanaal 1, overgenomen van Juan Cole)

Help Ezra Nawi

Dir is Ezra Nawi, een loodgieter uit Jeruzalem van Iraakse afkomst. Hij is een activist van Ta'ayush. Nawi dreigt op 1 juli naar de gevangenis te worden gestuurd, omdat hij geprobeerd heeft het platbulldozeren van huizen van arme Bedoeïenen te voorkomen. Dat was op 4 februari in een armzalig dorpje, Umm al-Kheir, op 25 kilometer ten zuidoosten van Hebron. De inwoners van Umm al-Kheir proberen te leven van het laten grazen van schapen en geiten in de omgeving, maar intussen wordt hun weidegrond steeds meer ingepikt door de belendende nederzetting Carmel. Ezra is veel vaker bij dit soort acties betrokken geweest. Het platbulldozeren van huizen is nu eenmaal een soort dagelijkse routine op de Westoever. Ezra's vrienden in Ta'ayush staan er voor in dat de beschuldiging dat hij een politieman zou hebben bedreigd, onzin is. Meer hierover op de site free ezra . Wie een petitie wil tekenen kan daar ook terecht.

Red Cross: Gaza 'trapped in despair'

Een melding van de BBC van vanmorgen - commentaar overbodig:
The International Committee of the Red Cross has described the 1.5 million Palestinians living in Gaza as people "trapped in despair".In a report, it said that a main cause was the continuing Israeli blockade.The report comes six months after the end of Israel's military offensive in Gaza in which at least 1,100 Palestinians died (1100?, het waren er ruim 1400).
Israel said the offensive was aimed at curbing rocket attacks into southern Israel by Palestinian militants.
The Red Cross says that the people of Gaza are unable to rebuild their lives and sliding ever deeper into despair. There is not the cement or steel to reconstruct neighbourhoods hit by Israeli strikes.

Seriously ill patients are not receiving the treatment they need. The water supply is patchy, sanitation on the point of collapse.Poverty is at what the Red Cross calls an "alarming" level. Large numbers of children are malnourished.All this, says the Red Cross, is directly linked to Israel's tight closure of the crossing points into Gaza after the Islamist Hamas movement took power there two years ago.
The Israeli prime minister's spokesman told the BBC that Hamas is primarily responsible for the hardship of Gaza's civilian population.
And he said the idea that, should building materials be allowed in, Hamas would not siphon them off for what he called its military machine was simply not credible.

Remembering Amnon Kapéliouk

The first time I met Amnon Kapéliouk was in 1983 in the Congress Centre 20 kilometers outside Algiers where the PLO many times held it's meetings of the majlis al-watani al-filastini, the Palestinian National Council or parliament.
I was there for the newspaper Het Parool. On the first day, while walking amidst arriving delegates, guests and press people like myself, I was grabbed by the arm by Issam Sartawi, the man who was in charge of the PLO's policy of dialogue with Israeli's, and who had become a good friend. Issam presented me to someone: 'Do you know who this is?' It turned out to be Kapéliouk, whom I knew as a regular contributor to Le Monde diplomatique. 'He's an Israeli,' Sartawi said. 'With a French passport,'I answered. 'Yes, 'Sartawi said, 'but he's reporting from here for the Israeli paper Yedioth Ahronoth.'
And that, of course was unusual. Those were the days that Arafat, during the Israeli siege of Beyrout in August 1982, had given interviews to Uri Avnery (and Kapéliouk as well, which I did not know at the time). And Arafat had , about a year later, also received the Israeli's Matti Peled, Uri Avnery and Yaacov Arnon in his headquarters in Tunis (including a photo op which made it to most of the world press). But a journalist reporting in Hebrew for an Israeli journal from a country as radical as Algeria used to be in those days, that was something. I had the opportunity to see Kapeliouk a few times during the session of the PNC and he told me that he had to telex his pieces in phonetic language to Paris from where they were transmitted further to Tel Aviv. Laughing he told me that once the operators took his text to the security people of the PLO with the question what kind of language that might be, but the PLO men told them that Arafat had okayed it.
During the sessions of the PNC there was a heated debate once about whether or not it was wise to continue the dialogue with Israeli's, after Israel's onslaught on Lebanon and the Palestinians in 1982 with it's 10.000 dead. During the debate the number two of the PLO, Abu Iyad, intervened and mentioned that the 'best book about the slaughter of Chabra and Chatila I've read, has been written by an Israeli, Amnon Kapéliouk, and he's sitting over there.'
Another remarkable moment was after the Algerian government took us journalists in a Hercules plane on a trip 600 kilometers southward to a deserted part of the gigantic Algerian plateau, where the Algerians had constructed a base for some PLO-troops that had been evacuated from Beyrout. After we had watched them perform some mock fights and hold a parade accompanied by a band which played the Palestinina national hymn hartbreakingly out of tune, we walked to a kind of village where the military were to live with their families. All of a sudden I heard someone speaking Hebrew. Turning around I saw Imad Shakour, Arafat's main adviser for Israeli affairs at the time, having a lively conversation with Kapéliouk. I said something about it and Kapéliouk answered that he spent six years learning Arabic but that it was quite comfortable from time to time to be able to speak his own langage. At that very moment an American woman journalist came to Shakour and asked what in fact we were heading to. 'Oh, a kind of Palestinian kibbutz,' Shakour answered without blinking an eye.
The last time I met Kapéliouk was a couple of years ago in Paris, at a meeting commemorating the murder, 20 years earlier, of Henri Curiel. Also this meeting was quite memorable. Curiel had been a colourful person. Descendant of a very well to do Egyptian Jewish family, he was one of the founders of the Egyptian Communist Party. Not long after the Egyptian revolution he went to Paris, where he started to work as a collector of funds and weapons, first for the Algerian revolutionairies of the FLN and lateron for the South-African ANC (which was the reason why he was murdered - presumably - by the South-African regime). In the meantime he was - what not everybody knows - the one who laid the foundation for contacts between Israeli's and Palestinians - contacts which first came into the open in 1974 after a meeting between the PLO-representative in Lonndon, Said Hammami, and the non-zionist Israeli marxist (Matzpen-member) Moshe Machover. Lateron the talks were to continue with contacts with important zionist Israeli's. It was that side of Curiel Kapéliouk (and me) were most familiar with as we both closely followed this dialogue.
Last sunday Kapéliouk died, 78 years old. He was one of the founders of B'tselem, the Israeli human rights organisation, a fine journalist, a modest person, a fighter against injustice.

'Frankrijk vernederd door tsahal'

Saillant bericht in Libération van 25 juni over het herhaaldelijk mishandelen, bedreigen en gevangen houden van Fransen met diplomatieke status (bijvoorbeeld medewerkers van Franse culturele instituten). Met als uitsmijter dit:

Excréments.
Mais l’incident le plus choquant est l’occupation du domicile de l’agent consulaire français, Majdi Chakkoura, à Gaza pendant l’attaque israélienne de janvier. En son absence, les soldats israéliens ont complètement ravagé les lieux - pourtant signalés à l’armée israélienne -, volé une grosse somme d’argent, les bijoux de son épouse, son ordinateur et détruit la thèse sur laquelle il travaillait. Et ils ont souillé d’excréments le drapeau français. Le Quai d’Orsay n’a là encore élevé aucune protestation. Une occupation semblable s’est produite au domicile d’une professeure palestinienne du centre culturel français. Avec ce tag écrit en français sur la bibliothèque dévastée : «Sale arabe, ont va revenir te tuer». C’est, dit-on à Gaza, la faute de français - le «t» en trop - qui a choqué l’enseignante.

Het complete bericht staat hier.

Naomi Klein calls in Bil'in for a boycot

Canadian author Naomi Klein (on the picture with Iyad Burnat of the Bil'ín Village Committee) called for an international boycott of Israel during a visit to the West Bank village of Bil’in on Friday, where she also attended a weekly demonstration against Israel’s separation wall, Ma'an reported. Klein held a news conference in Bil’in on the first of her nine days in the region, where she is promoting her book, the Shock Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism.
“We’re rejecting normalization,” Klein said of her Middle East visit, “We’re rejecting the idea that there can be apolitical cocktail parties and book signings while violence like this is taking place so nearby.”
The news conference took place under the shade of an olive tree, in full view of patrolling Israeli forces, the Wall and an Israeli settlement. Afterwards, 200 chanting Palestinian, Israeli and international demonstrators marched on the fence. Israeli soldiers rained tear gas on the marchers and teenagers hurled stones back at the soldiers. Choking on gas, two men had to be helped into an ambulance, and medics administered aid to dozens of protesters. Klein herself watched from a safe distance.
As a part of her push for a boycott, Klein is donating the royalties her the book to her local publisher, Andalus, which specializes in translating Arabic texts into Hebrew. She is also working closely with Palestine’s Boycott National Committee (BNC), and refusing to cooperate with Israeli state institutions during what she called an “unusual book tour.”
“We very much believe that culture is political and that cultural producers should use their skills in order to highlight the resistance to occupation and to strengthen that resistance,” she said, speaking alongside Basel Mansour, a member of Bil’in’s Popular Committee Against the Wall, and attorney Wisam Ahmad of the Palestinian human rights organization Al-Haq.
Klein said she was compelled to join the Boycott, Divestment and Sanctions (BDS) movement during the Israeli attack on Lebanon in 2006. “I’m actually ashamed that it took me as long as it took me,” she said. “It’s a boycott of Israeli institutions. It’s a boycott of the economy,” Klein said. "It’s an extraordinarily important part of Israel’s identity to be able to have the illusion of Western normalcy.When that is threatened, when the rock concerts don’t come, when the symphonies don’t come, when a film you really want to see doesn’t play at the Jerusalem film festival because the people who made the film decided not to come then it starts to threaten the very idea of what the Israeli state is," she also said.
Klein said the boycott campaign is "trying to create a dynamic which was the dynamic that ultimately ended Apartheid in South Africa." She added that while there are aspects of the situation in Palestine that are not as severe as they were under Aparthied in South Africa, "On the other hand, the south African state never bombed Soweto."
Bil’in is near the settlement Modi'in Illit and the Wall. It is losing more than half its land to the wall and the settlement. It is pursuing legal action against two Canadian companies, Green Park International and Green Mount International, for their involvement in the illegal construction of the colonies. A preliminary hearing oon the case began in a Quebec court earlier this week.

Leiderschap Iran was nooit eerder zo verdeeld

Het was natuurlijk wel te verwachten, maar de toon waarop het gebeurde is nog wel verbazend. Niet alleen dat de Raad van Hoeders van de Revolutie de klachten van verkiezingsfraude van kandidaten als Mehdi Karroubi en Mir Hossein Mousavi als ongegrond van de hand wijst, nee, er was zelfs geen vuiltje aan de lucht. De Raad, die op verzoek van Ali Khamenei, de rahbar of hoogste leider, de zaak heeft onderzocht vond zelfs dat de verkiezingen van 12 juni de schoonste verkiezingen waren geweest sinds de revolutie van 1979. Dat althans verklaarde de woordvoerder van de Raad Abbas Ali Kadkhodai.
Nu kon de Raad ook moeilijk anders. Immers Khamenei zelf had tijdens het vrijdaggebed van vorige week (19 juni) in Teheran verklaard dat de verkiezingen niet zullen worden teruggedraaid. In feite was dat de bekrachtiging van het feit dat 'the point of no return' was bereikt. Maar imiddels wordt - met veel dank aan de blogging community - ook steeds duidelijker dat de de ware strijd niet gaat tussen Ahmadinejad en Mousavi of Karroubi, maar tussen de nummers één en twee van de revolutie die de kandidaten als een soort zetbazen gebruiken. De echte strijd gaat tussen Ali Khamenei, de velayat e faqih en leider, en Ali Akbar Hashemi Rafsanjani, de voorzitter van de Raad van Experts die de macht heeft de leider aan te wijzen (en eventueel af te zetten. Het is een uniek verschijnsel. Ook in de begintijd van de revolutie waren er heftige tegenstellingen, maar Khomeiny - Khamenei's voorganger - slaagde er altijd in een positie boven de partijen te behouden. Khamenei is nu zelf inzet van het conflict, wat de oplossing ervan moeilijker maakt.

Helena Cobban (Just World News - hier) meldde op haar blog dat Karim Sadjapour (van de Carnegie Stichting) tijdens een forumdiscussie zei dat
'he had heard from Rafsanjani allies in Dubai that Rafsanjani had been trying to assemble a quorum of the Assembly of Experts, which is the only body that can rein in-- or depose-- the Supreme Leader (Khamenei). "There are around eighty of them. They are very old indeed-- avergae age, 'deceased'," he said, "But thus far these efforts haven't succeeded, because many of the 'experts' are actually dependent on Khamenei in one way or another.'
De kemphanen: links Khamenei, rechts Rafsanjani.

Een dag eerder (24/6) schreef een Iraanse journalist die anoniem wilde blijven en daarom een pseudoniem gebruikte, in The Nation (hier) al dat
'Khamenei’s anguished sermon on June 19 was not provoked simply by the popular uprising in the streets. According to a well-placed source in the holy city of Qom, Rafsanjani is working furiously behind the scenes to call for an emergency meeting of the Khobregan, or Assembly of Experts–the elite all-cleric body that can unseat the Supreme Leader or dilute his prerogatives. The juridical case against Khamenei would involve several counts. First, he would be charged with countenancing a coup d’état–albeit a bloodless one–without consulting with the Khobregan. Second, he would stand accused of deceitfully plotting to oust Rafsanjani–who is the Khobregan chairman and nominally the country’s third-most-important authority–from his positions of power. Third, he would be said to have threatened the very stability of the republic with his ambition and recklessness.

Rafsanjani’s purported plan is to replace Khamenei’s one-person dictatorship with a Leadership Council composed of three or more high-ranking clerics; this formula was proposed and then abandoned in 1989 by several prominent clerics. Rafsanjani will likely recommend giving a seat to Khamenei on the council to prevent a violent backlash by his fanatic loyalists. It is not clear if Rafsanjani will have the backing of the two-thirds of the chamber members needed for such a change, though the balance of forces within the Khobregan could be tipped by the events unfolding in the streets. As a symbolic gesture, Rafsanjani is said to favor holding the meeting in Qom–the nation’s religious center, which Khamenei has diminished–rather than in Tehran.where it has been held before.

Heftige kritiek Montazeri
Interessant in het conflict is de positie van Groot-ayatollah Montazeri, de hoogste levende shi'itische autoriteit, en ooit de gedoodverfde opvolger van Khomeiny tot hij zich vrzette tegen de executies van die tijd, als te progressief aan de kant werd gezet en terug werd gestuurd naar Qom waar hij een school leidt - (met dank aan het NIAGblog - hier:
According to Mowj news, Ayatollah Montazeri “harshly criticized the inappropriate actions of the authorities.” Ayatollah Montazeri praised the people of Iran for proving their braveness and maturity once again by participating in political and social scenes and expressed his regret that in reaction to people demanding their rights the authorities “have taken an approach and committed actions that is beyond imagination by any just human being.”

Montazeri said “I have been involved in the struggles against the previous (Shah) regime and the establishment of the Islamic Republic as much as I can. I feel ashamed in front of the people and clearly announce that beloved Islam…is different from the behavior of the current rulers. These actions and policies being done under the banner of religion will certainly cause large segments of people to become cynical regarding the principles of Islam and theocracy and will ruin the hard and valuable work of the Islamic ulema.”

Montazeri harshly criticized the militarization of the society saying “In a country and a regime which is proud of being Islamic and Shiite, and only 30 years after the victory of the revolution when people still remember the last scenes of the past regime, how could they turn Tehran and other large cities into a big garrison while the world is watching? They have put our brothers in the armed forces against the people. By using plainclothes agents, who are reminders of baton-carrying agents of Shah, cowardly shed the blood of the youth and men and women of this land.”

Montazeri then posed questions to authorities asking “was this the strategy of Prophet Mohammad and Imam Ali? They never cursed and accused their enemies and didn’t silence them by the sword…Now, a group of people thinking that they can commit any crime because they see themselves as being close to the government; attack student dorms, beat them and throw them down the building, commit chain murders and terrorize intellectuals of this nation and be immune from punishment; this is not compatible with any religion and custom.”

Montazeri advised the people to “pursue their reasonable demands while maintaining their calm.” He also advised the authorities, asking them to stop using harsh and irrational measures which destroys people’s trust and exacerbates the separation between them and regime. “[The authorities] should not create divisions among the people, apologize for their past mistakes, and understand that worldly positions are not permanent.”

Reactie Westen
De titanenstrijd, het is eerder gezegd, zal niet simpel op te lossen zijn en waarschijnlijk hangt de uitkomst sterk af van het uithoudingsvermogen van de Iraanse 'straat' (die overigens ook best voor burgerlijke ongehoorzaamheid, stakingen en dergelijke zou kunnen gaan kiezen). Gary Sick, Iran-deskundige en lid van de Amerikaanse Nationale Veiligheidsraad onder Jimmy Carter (de tijd van de Iraans revolutie) wijst er op zijn blog Gary's choice (hier) op dat het wegjagen van de sjah vele maanden van onlusten in beslag nam. Hij geeft bovendien aan, terecht lijkt me, dat Khamenei en Rafsanjani beiden weten dat er veel op het spel staat, gewend zin aan het politieke spel en - naar de sophisticated manier waarop die dingen in Iran soms gaan - best ook wel eens zouden kunnen uitkomen op een compromis.
Voor het Westen - met name de VS - levert de situatie in wezen een groot dilemma op. Obama heeft op zijn persconferentie van woensdag 24/6 het geweld en het optreden van de Iraanse regering scherp afgekeurd, maar tegelijkertijd opnieuw onderstreept dat de VS afzijdig zal blijven. (Desondanks reageerde Ahmadinejad donderdag met de opmerking dat Obama treedt in de voetsporen van Bush). Maar los van deze woordenstrijd zal Obama's belangrijkste opgave van de komende tijd zijn een keuze te maken hoe om te gaan met dit bewind. De dialoog aangaan en in wezen het regime als legitiem erkennen (waarbij moet worden aangetekend dat Ahmadinejad's postie voorlopig niet sterk zal zijn), of afstand houden.
Een moeilijke keus, lijkt me.

Meer dan helft parlement blijft weg bij feestje Ahmadinejad

(foto Khiyaban)

Meer dan de helft van de leden van het Iraanse parlement, de majlis, zijn woensdag weggebleven van op een feest ter gelegenheid van Ahmandinejad's 'herverkiezing''. . zo meldt de BBC vanmorgen. Van de 290 leden kwamen er slechts 105 opdagen. Onder de wegblijvers was de voorzitter van de majlis, Ali Larijani. zo meldt de BBC vandaag. (Eerder was foutief gemeld dat 105 leden waren weggebleven). Het wegblijven van de meerderheid van de parlementsleden is opnieuw een duidelijk teken dat de onvrede niet alleen op straat maar in alle geledingen en ook binnen de politieke elite wordt gevoeld.
Verder nieuws is dat 70 professoren na een bijeenkomst met Mir Hossein Mousavi zijn gearresteerd. Dit wordt gemeld door de website van Mousavi's krant, Kalameh. Mousavi zelf beklaagde zich vandaag op de site dat er hevige druk op hem wordt uitgeoefend om zijn eis dat de verkiezingen van 12 juni worden overgedaan, in te trekken.Ook melddee hij dat zijn bewegingsvrijheid is beperkt, zijn websites worden gehinderd en dat zijn krant is gesloten en de redactie opgepakt. Mousavi zei dat hij niet zal wijken 'uit vrees voor dreigementen en om redenen van persoonlijk belang'. Hij riep op tot het voortzetten van de protesten 'op een manier die niet tot spanningen leidt'.
Wat betreft het totaal aantal mensen dat is opgepakt doen getallen de ronde in de orde van 600 of meer. Exacte cijfers zijn niet nergens te verifiëren. Wat het dodental betreft circuleert het cijfer 17. De staatsmedia meldden dat ook acht Basij zijn omgekomen, waarmee het totaal op 25 zou uitkomen.
De protesten op straat waren woensdag minder hevig dan daarvoor. Voor donderdag was een dag van rouw aangekondigd, maar volgens sommige berichten was de oproep daartoe (van onder meer Mehdi Karroubi) weer ingetrokken. Uit editie nr 5 van de illegale krant Khiyaban kon intussen worden afgeleid dat de straatprotesten nog lang niet over zijn. De foto hierboven is uit dit nummer. Verder bevat de krant onder meer een handleiding voor het uitvoeren van straatprotesten waarvan hier een stukje in Engelse vertaling (overgenomen van Iran in the Gulf (hier):

“Street Combat Techniques”
What follows is a brief guide for keeping the street protests alive and safe, as well as slowing or halting the advance of the security forces.  This column is divided into two parts, the first of which you can read today, and the second part in the next issue of the ‘Street’ newspaper.
Keep in mind that in these engagements the police are much better equipped and trained than you and I.  They have the backup and immunity of the law on their side as well.   Remember that when we talk about overcoming the police, we do not mean striking the police.
Do not be tempted to stay and fight.  Go to those places where the security forces are absent, and you will be better able to reach your objective (chanting slogans, writing slogans, and other similar activities).
Always keep moving, whether in a group or alone.  Close any gaps that form between you and other individuals.  Do not stay in one place.  Continuous movement will break the concentration of security forces.
The security forces are trying to break up large groups into smaller groups.  Try to compel the security forces to break down their formations before they have the opportunity to form them.

Do not be afraid.
Any actions you carry out should be done in small groups, and you should anticipate what and where the action will be.
Maintain a defensive mindset.  Look out after one another.
Always keep yourself faced in the direction of the security forces.
Lock your arms together and form human chains.  Keep moving briskly but without any commotion or agitation.  Do not give the police an opportunity to plan and react.

Preparation:
Staying out of prison and the hospital is not a very difficult thing.  Most of the people involved in the street protests will be able to accomplish this.  The point is that, with some foresight, you can turn the skills for staying alive under such conditions into a guide for surviving under these conditions.

Objectives of Gatherings:
At the end of a day of rioting and clashes, it is not about someone being declared the victor of the battlefield.  What is important is that you remain safe, and you will reach some of your objectives.  On this topic, the main objectives you should keep in mind are:
1.Instead of fighting, keep yourself and your friends safe from dangerous situations.
2.Find a way to accomplish your objectives (chanting slogans, etc.) without wasting your energy on fighting
3.Help people who have been wounded or arrested.  Keep your thoughts on providing first aid and rescuing your friends from the police, not on fighting.

Stay together:
Stay together in groups.  At least every two people can look out for one another and, when necessary, react in tandem.  Our idea of a united group is several known and skilled individuals, capable of acting as a single unit, anticipating the development of any alarming situations, and making swift decisions about how to react or carry out any preplanned scenarios.  The more days your group has been together, the less time required for decision-making and the more efficient you are.  Such groups will be able to act without discussion or consultation, because over time they will develop signals and rapid warning systems and even implements for clashes and self-defense.   Carrying water, batons, paint, cardboard for making protest signs, first aid, and extra clothes is a tough job for one person, but if divided among five people, then it is a different case.   Pay heed to how you dress.  No one is expecting you to go out onto the streets with your armor and helmet, but in any case your clothes should be appropriate for the weather.  Keep in mind the following:
1.Covering your face with a mask or something else will prevent security forces from identifying you in the coming days.  For this purpose, you can take a sleeve from a long-sleeve t-shirt and wrap it around your neck like a tied scarf – to cover your face when needed.  You can cut out some holes in it for your eyes just enough to be able to see.
2.A baton or rod is not a bad thing either.  A plastic sign can also serve as a good temporary shield.  Plastic ribbons fastened to your forearms will also be useful, but your best means of defense will be a pair of comfortable running shoes.
3.Teargas is not a good thing at all.  Some say that fermentation pills will reduce its effect, but this is not something you want to borrow from someone on the street.  Some say a lot of rinsing with water will help.  Whatever you do, refrain from rubbing the inflamed areas or taking a warm shower.  If you are unsure of the best antidote, let the flow of air remove its effect.  The effect can linger for 20 minutes.
4.One of you should take up position to observe the security forces and report in advance on their movements or assaults. 
5.Throwing things often does nothing to harm the police, but it does give them a pretext to take a more severe approach.  If you have to throw something, it should be to prevent any forward movement of security forces (like throwing glass to prevent security forces from closing in), not to harm them.  In any case, if something has to be thrown, it should be undertaken by those on the front line.
6.If you are setting up barricades in the street to prevent security forces from advancing, be careful that afterwards you do not get your hands or feet caught.  Use things that will impede attacks by men on motorcycles or require the police to break their discipline as they try to pass through them, while allowing you easy passage.
7.If you encounter any disciplined security forces like anti-riot police, the best line of defense is to remain unfixed and constantly change your location and formation.  Movements that are easily detected and predictable are not an option when dealing with these forces. Never stay in one place for more than one minute.

Movements of the security forces:.....

Minder checkpoints?

Haaretz meldt vandaag dat de meeste checkpoints op de Westoever zijn opgeheven. Van de 35 vaste checkpoint rond de grote steden zouden er met onmiddellijke ingang nog maar 10 zijn overgebleven. Volgens Haaretz is verkeer tussen de diverse steden op de Westoever nu weer mogelijk.
De krant meldt erbij dat volgens sommige buitenlandse waarnemers in feite sprake zou zijn van 630 checkpoints, maar meldt er niet bij wat er met die overige 605 (voor het overgrote deel mobiele checkpoints) gebeurt.
Ook het CIDI dat vanmorgen het bericht uit Haaretz bijna juichend meteen overnam, laat zich daar niet over uit. En tja, dan was er natuurlijk ook nog altijd de Muur, pardon, het Afscheidingshek.

Bezorgd om Iran? Laat het CIDI zich gaan schamen

Als er iets is waar de demonstranten voor democratie in Iran op dit ogenblik niet mee geholpen zijn, is het wel bijval uit een hoek die het regime kan aangrijpen om hen verdacht te maken. Niet voor niets viel in dit verband - terecht of ten onrechte - al de naam van de Mujaheddin al-Khalq, de Iraanse verzetsbewegig die ooit gemene zaak maakte met Irans aanvaller, Saddam Hussein.
Duidelijk is dat de Amerikaanse president Obama dat heeft begrepen. In zijn uitlatingen toont hij zich bezorgd, laat hij blijken verontrust en boos te zijn over het geweld en het feit dat de protesten kennelijk worden genegeerd, maar onderstreept hij dat het gaat om een binnenlandse aangelegenheid van Iran. Terecht. Iraniërs zijn nooit de inmenging van de VS vergeten in 1953, toen de CIA een coup tegen Mossadeq steunde en de sjah terugbracht op de troon. Ook het feit dat Amerika Irak steunde in de oorlog tegen Iran en (mede) de inzet van chemische wapens door Irak mogelijk maakte, is niet uit het Iraanse collectieve bewustzijn verdwenen.
Israëli's en zij die bekendstaan als steunpilaren van de officiële Israëlische politiek zouden er goed aan doen zich eveneens te onthouden van commentaar. Israël is nu eenmaal - wegens zijn politiek jegens de Palestijnen - niet bepaald populair in Iran. En trouwens, hoorden wij die Israël-aanhangers protesteren toen Israël zich - nog maar een maand of wat geleden - opmaakte om Iran aan te vallen en korte metten te maken met Irans nucleaire ambities? (Of tegen het feit dat Netanyahu poogde om het 'probleem Iran' hoger op de internationale agenda te plaatsen dan een regeling in Israël/Palestina?)

Integendeel. Het CIDI, his masters voice in Jerusalem volgend, richtte in die tijd zelfs een Irancomité op, met CIDI-directeur Naftaniël als een van de leden, dat opriep tot mobilisatie tegen het Iraanse gevaar. En wat doet dat comité nu? Ik citeer van de CIDI-website:

CIDI solidair met Iraanse bevolking:
kom 24 juni naar Nieuwspoort

Na de Iraanse verkiezingen van 12 juni is duidelijk geworden tot welke stappen de president Ahmadinejad tegen zijn eigen bevolking bereid is. CIDI steunt de Iraanse roep om vrijheid van meningsuiting en die krachten die de Mullahs naar huis willen sturen. In dit kader roept CIDI u op om woensdag 24 juni van 12.00 tot 13.30 in Nieuwspoort, Den Haag, aanwezig te zijn bij het door het Irancomite georganiseerde spoeddebat over de vraag: Iran, hoe nu verder?


Iran hoe nu verder. Wat een chotspe. Waarom voert het CIDI, tenslotte het 'Centrum Informatie en Documentatie ISRAEL', niet liever eerst wat actie dichter bij huis? Want laten we eens een vergelijking maken:
1) Het Iraanse regime vervalst verkiezingen. Israël heeft bij mijn weten nog geen verkiezingen vervalst. Maar was het niet Israël, dat in 2006 weigerde de verkiezingsoverwinning van Hamas in de bezette gebieden te erkennen? Dat niet met de gekozen Palestijnse regering van Akram Haniyye wenste te onderhandelen? Dat alleen nog wil praten met een Palestijnse president (Mahmoud Abbas) wiens mandaat op 9 januari 2009 is verstreken? En met een regering (Salam Fayyad) die nooit wettig is verkozen?
2) Het Iraanse regime zet opposanten vast. Was het niet Israël dat de werking van het Palestijnse parlement sinds 2006 heeft verlamd doordat een derde van de afgevaardigden in Israëlische gevangenissen belandde? Op geen andere grond dan dat zij lid waren van Hamas? (Zoals parlementsvoorzitter Dweik die deze maand na een gevangenisstraf van drie jaar op vrijkwam?)
3) Het Iraanse regime zet de buitenlandse pers buiten de deur en legt de berichtgeving over de onlusten aan banden. Welk regime voerde ook al weer oorlog in januari in de Gazastrook en hield dat volledig afgeschermd voor de buitenwereld?
4) Het Iraanse regime schiet met scherp op demonstranten, zoals onder meer is te zien op aangrijpende Youtube video's. Welnu ik nodig het CIDI uit om eens een blik te werpen op sites als die van B'tselem (hier), Mondoweiss (hier), Ibn Ezra (hier) of het Palestinian Centre for Human Rights in Gaza (hier) om te zien hoe Israëli's ongeveer dagelijks hetzelfde doen, maar dan op Palestijnen en diegenen die het voor hen opnemen.

Enfin, het wachten is nu op een comité - opgericht door het CIDI - dat verontrust is over de manier waarop in Israël het recht wordt verkracht en een spoeddebat organiseert over de vraag: Israël, hoe nu verder?

Khiyaban, een ondergrondse krant in Iran

Verrassend: Irans protestbeweging begint meer en meer de trekken aan te nemen van een echte revolutionaire beweging om het bewind van binnen uit te hervormen. Een van de bewijzen: behalve moderne hulpmiddelen als Twitter en Facebook verschijnt er sinds 19 juni ook een ondergrondse krant 'Khiyaban' (De Straat).

Meer nieuws over Khiyaban is te vinden op de site Iran in the Gulf (hier)
Daar is ook meer te vinden over de inmiddels begonnen pogingen een vertaalservice in het leven te roepen. Van Iran in the Gulf neem ik een vertaald (naamloos) gedicht over van de Iraanse dichter Hadi Khorsandi:

The thief has come
The thief has come, armed with sticks and knife
The murdering bandit has come, armed with the leader’s order

The thief has come
More eloquent than the rest; better-connected, fuller of shit
Mean and unjust, wearing a halo of his booty

A thief more fearsome than this, with a terrible sweat
Not timid to drink blood cause he got less of the take

The thief has come
With a hundred hopes and masterkey in hand
His new scheme brought a new mob for the land

The thief has come
The thief has come, armed with sticks and knife
The murdering bandit, armed with the leader’s order

A president who cooks Pakistani dishes and reads Urdu poetry

(foto Dawn)

A very special American president, this Barack Hussein Obama. He has Kenyan relatives, lived in Indonesia and seems to speak at least some words of Bahasa Indonesia. And now this from an interview with Anwar Iqbal in Pakistan's daily 'Dawn', yesterday:

“Any plan to visit Pakistan in the near future?”

“I would love to visit. As you know, I had Pakistani roommates in college who were very close friends of mine. I went to visit them when I was still in college; was in Karachi and went to Hyderabad. Their mothers taught me to cook,” said Mr Obama.

“What can you cook?”

“Oh, keema … daal … You name it, I can cook it. And so I have a great affinity for Pakistani culture and the great Urdu poets.

“You read Urdu poetry?”

“Absolutely. So my hope is that I’m going to have an opportunity at some point to visit Pakistan,” said Mr Obama.

Meer bewijs voor Iraanse verkiezingsfraude

Het Britse onderzoeksinstituut Chatham House heeft de Iraanse verkiezingsuitslagen doorgerekend en komt met sterke, wetenschappelijk onderbouwde aanwijzingen dat de uitslag op grote schaal is vervalst.
Enkele van de meest saillante feiten: in twee provincies - Mazandaran en Yazd - was de opkomst groter dan 100%. In vier provincies lag de opkomst rond de 90%.
In sommige provincies was de opkomst 75% hoger dan bij de presidentsverkiezingen van 2005. De variatie in opkomst tussen de provincies zoals in 2005 was grotendeels verdwenen. En belangrijker: er was geen rechtstreeks correlatie tussen de deelname aan de verkiezingen en de 'swing' naar Ahmedinejad. Dat ontkracht het argument dat Ahmadinejad zou hebben gewonnen doordat de 'silent majority' die in 2005 niet stemde, nu en masse was uitgelopen om op hem te stemmen.
Ahmadinejad kreeg 13 miljoen stemmen meer dan bij de presidentsverkiezingen van 2005. Dat veronderstelt dat hij de 11,5 miljoen stemmen die hij toen kreeg behield, en bovendien stemmen trok van de 10,5 kiezers die thuisbleven in 2005, de 6,5 miljoen die toen op Rafsanjani stemden en de 10,5 miljoen die in 2005 of reformisten stemden.
Uit de statistieken blijkt dat Ahmadinejad, om dat te bereiken in 10 van de 30 provincies alle stemmen van de nieuwe kiezers zou moeten hebben getrokken, alle stemmen van de vroegere Rafsanjani-stemmers en bovendien 44% van de mensen die in 2005 op reformisten stemden. Dat is een zeer onwaarschijnlijk resultaat, omdat rechts - anders dan wel wordt gedacht - op het Iraanse platteland helmaal niet populair is. Maar het wordt nog onwaarschijnlijker als in aanmerking wordt genomen dat in een aantal van die tien provincies Mehdi Karrubi, een reformistische rivaal van Mir Hossein Mousavi, in 2005 hoge ogen gooide. Zijn kiezers uit 2005 zouden dan niet alleen niet tactisch op Mousavi hebben gestemd, maar in plaats daarvan op de kandidaat van hard-rechts, Ahmadinejad.
Het volledige Chatham House-rapport staat hier
Een jonge vrouw ligt op straat, neergeschoten door de Basij, even later overlijdt ze. Haar naam is Neda Agha-Soltan (26). Ze is een symbool geworden van het verzet en heeft inmiddels haar eigen Wikipedia pagina. Haar dood is op video te zien op Youtube.
Overigens heeft nu ook de Raad van Wachters van de Revolutie nu toegegeven dat er in 50 steden in Iran meer stemmen zijn geteld dan er zijn uitgebracht. Het zou gaan om een aantal van mogelijk een miljoen stemmen.
De nieuwe onthullingen seeplden zich af tegen de achtetrodn van nieuwe obetr het hele land verspreide demonstraties. De berichten over het aantal slachtoffers dat daarbij is gvallen als gevolg van optrden van de basij en wachters van de revolutie loopt uiteen van 13 tot 19. Mousavi heeft opgeroepen tot nieuwe demonstraties. Belangrijk is ook dat binnen de clericale top van Iran tweedracht blijkt te heersen. Groot-aytollah Ali Montazeri, ooit de gedoodverfde opvolger van Khomeiny maar aan de kant gezet toen hij te progressief bleek, riep op tot drie dagen van rouw voor de slachtoffers van het optreden van de autoriteiten. Hij voegde eraan toe dat de islam 'verbiedt om de eisen van het volk te weerstaan'.
De vroegere president Mohammed Khatami bekritiseerde het besluit om de Raad van Wachters te laten beslissen over de verkiezingsuitslag. 'Het dispuut toevertrouwen aan een lichaam dat niet onpartijdig was toen het op stemmen aankwam is niet de oplossing'. Ook Ali Larijani, de parlmentsvoorzitter, liet doorklinken de uitslag niet helemaal te vertrouwen.
Faeza Hashemi, de oudste dochter van Rafsanjani spreekt een demonstratie toe (foto NY Times)
Maar het belangrijkst is waarschijnlijk de houding van oud-president Ali Hashemi Rafsanjani. Bij het vrijdaggebed van afglopen vrijdag, waarbij de gids van de revolutie, Ali Khamenei, verklaarde dat de uitslag onherroepelijk was, schitterde hij door afwezigheid. Dat was opvallend, want als een van de steunpilaren van de revolutie en voorzitter van de raad van Experts, had hij eigenlijk niet mogen ontbreken. Niet minder opvallend was dat zijn dochter Faezeh Hashemi zaterdag prominent deelnam aan een demonstratie ten gunste van Mousavi. Zij zowel als de drie andere kinderen van Rafsanjani werden diezelfde dag gearresteerd en een tijdje vastgehouden, vermoedelijk als waarschuwing aan Rafsanjani om niet zelf al te openlijk partij te kiezen...

Land van Wilders en Lieberman (2)

Als we het niet al dachten dan weten we het nu zeker: er bestaan overeenkomsten tussen de racistische Israëlische partij Yisrael Beiteinu (Israël ons Huis) van Avigdor Lieberman en de Partij van de Vrijheid PVV van Geert Wilders. En hoe we dat weten? Wel, Geert heeft het zelf gezegd.
In een interview met Haaretz van gisteren zegt Wilders dat de manier waarop de populariteit van zijn partij toenam deed denken aan de manier waarop Liebermans partij de derde in grootte werd in Israël. 'Onze partijen zijn misschien niet identiek, maar er zijn zeker meer overeenkomsten dan verschillen en daar ben ik trots op,' aldus Wilders. 'Ik heb Lieberman ontmoet en ik heb hem opgebeld om hem te feliciteren na de Israëlische verkiezingen.'
Wilders zei niet wat de overeenkomsten tussen de partijen zijn, maar dat ligt voor de hand. Lieberman wil de Palestijnse inwoners van Israël (20% van de bevolking) wegjagen. Wilders zou graag hetzelfde doen met de allochtonen in Nederland - en zo moeten we begrijpen uit zijn jongste opmerkingen in Denemarken over het massaal wegsturen van 'tientallen miljoenen criminelen' - in heel Europa.
Wilders, die een grote fan van Israël is, er ooit in een kibboets werkte en het regelmatig bezoekt, zei meer dingen in dat interview die zijn politieke griezeligheid nog eens te meer onderstrepen. Zo onthulde hij dat in de nieuwe film waaraan hij sinds april werkt (Fitna II, zogezegd) Israël een belangrijke plaats is toebedeeld. Hij beeldt het er af als niets minder dan de eerste verdedigingslinie van het Westen. De film, vertrouwde hij Haaretz toe, focust vooral op de 'íslamisering van het Westen'. En 'de krachten van de islamisering richten zich speciaal op Israël in een gevecht dat gericht is tegen alle vrije samenlevingen'.

Meer opmerkingen van het orakel met het gebleekte haar waren dat Israël nu onder Netanyahu veiliger is dan daarvoor, omdat N. niet zonder meer de twee-staten-oplossing aanvaardt. Hij was echter nu 'bezorgder over Israëls situatie als gevolg van de positiekeuzes van de Amerikaanse president Barack Obama'. Hij zei 'geschokt' te zijn door Obama's toespraak in Cairo. 'Tot nu toe kon Israël rekenen op steun van de VS zelfs als de Europeanen in gebreke bleven om die te verlenen. Nu zal Israël een moeilijkere tijd tegemoet gaan'.
Verdere uitspraken van onze eigen Lieberman van de lage landen: Obama's diplomatieke ouvertures naar Iran zijn 'onverdraaglijk'. En: 'mijn persoonlijke opvatting is dat er een twee-staten-oplossing voor de Palestijnen bestaat. één van die twee staten heet Jordanië.

Het volledige interview met Wilders staat hier en is ook te vinden op de site van Wilders zelf. Mijn eerdere stuk over Lieberman en Wilders staat hier. In Haaretz waren veel reacties van lezers negatief: een enkeling verklaarde dat dit soort types eerst afrekent met andere andersdenkenden om zich vervolgens tegen de Joden te keren.
(De Wilders-cartoon is natuurlijk van de Deen Kurt Westergaard, een wraaknememing voor het feit dat Wilders zijn cartoon misbruikte in de Fitna-film).

Het wordt tijd voor een Gaza-tribunaal

In een artikel in The Nation beklaagt John Dugard zich dat Obama in zijn rede in Cairo geen woord zei over de beschuldigingen dat Israël in Gaza oorlogsmisdaden heeft gepleegd.
Dugard, Zuidafrikaan, is oud-hoogleraar internationaal recht aan de universiteit van Leiden. Ik schreef als eens eerder een paar woorden over hem hier.In zijn stuk zegt hij dat er te weinig aandacht is geweest voor het feit dat recent twee onderzoeken zijn gepubliceerd die voldoende materiaal aandragen om aanklachten wegens oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid uit te brengen tegen de politieke en militaire leiders van Israël. Dugard citeert een rapport van de VN over de aanvallen van het Israëlische leger op gebouwen van de VN in Gaza. De betreffende commissie stond onder leiding van Ian Martin (ex-Amnesty International) en publiceerde haar bevindingen op 4 mei. In het rapport wordt vastgesteld dat Israël verantwoordelijk was voor het doden en verwonden van Palestijnse burgers die zich in en bij VN-gebouwen bevonden en voor het vernielen van VN-eigendommen ter waarde van $ 10 miljoen.
Dugard zelf was leider van een onderzoekscommissie die in opdracht handelde van de Arabische Liga. De commissie, bestaande uit zes experts op het gebied van internationaal recht, strafrecht en forensische geneeskunde uit niet-Arabische landen, kwam met een rapport op 7 mei. De commissie bracht vijf dagen door in Gaza en baseerde haar bevindingen op interviews met slachtoffers en inspectie van vernielde eigendommen. Met name, schrijft Dugard, de verslagen van het in koelen bloede doden van slachtoffers door sommige militairen en het gebruik van witte fosfor in dicht-bevolkte gebieden maakte indruk. Dugards commissie kwam tot de conclusie dat de IDF ongeveer 1400 mensen doodde, van wie tenminste 850 burgers, er ruim 5000 verwondde, tenminste 3000 huizen en andere gebouwen verwoestte, geen onderscheid maakte tussen militaire en burgerdoelen, terreur uitoefende jegens burgers, eigendommen vernielde op een manier die niet militair gerechtvaardigd was en aanvallen uitvoerde op ambulances en ziekenhuizen. De commissie concludeerde dat Israël ernstige oorlogsmisdaden en misdrijven jegens de menselijkheid had begaan. Bevindingen gebaseerd op eigen onderzoek van de IDF wees zij van de hand, omdat de IDF geen onderzoek ter plekke had gedaan en geen mensen in Gaza had gehoord.
Voor het bedrijven van genocide werd geen bewijs gevonden. De Independent Fact Finding Committee (IFFC)vond dat het doel van het offensief was om de bevolking collectief te straffen met de bedoeling de bevolking in een staat van onderwerping (state of submission) te brengen. De IFFC sloot echter niet uit dat individuele IDF-militairen wel handelden met een 'genocidal intent'.
En dan moet hier nog aan worden toegevoegd dat eerder deze maand een commissie onder leiding van (ex-rechter van het Zuidafrikaanse Hooggerechtshof, ex-aanklager van het Joegoslavië tribunaal) Richard Goldstone in opdracht van de VN-commmissie voor de Mensenrechten Gaza is binnengetrokken en daar intensief gesprekken met bewoners heeft gevoerd. De commissie kwam via Egypte, want Israël weigerde mee te werken. De commissie zou 'bevooroordeeld' zijn.
Kortom: wordt vervolgd.

Nogmaals: Iran en de verkiezingsfraude

Er zijn in de afgelopen dagen interessante debatten geweest over de vraag of de verkiezingen in Iran nu echt frauduleus geweest zijn geweest. Sommigen dachten dat de massale demonstraties die hebben plaatsgevonden in Teheran en in veel - misschien wel de meeste - andere grote steden van Iran zoals Isfahan, Tabriz, Rasht, Shiraz niet veeleer uit een gevoel voortkwamen dat er fraude was gepleegd.
Een van de aanleidingen was een stuk in de Washington Times van Ken Ballen (van een onderzoeksinstituut met de onwaarschijnlijke naam Terror Free Tomorrow TFT) en Patrick Doherty van de New America Foundation. Samen hadden deze twee een telefonische enquête uitgevoerd onder Iraniërs en de uitkomst daarvan was dat Ahmadinejad voor de verkiezingen de leiding had: de verhouding was 2 : 1 tegen Mousavi.
Hun uitkomsten zaaiden de nodige twijfel, die trouwens mede werd gevoed door de bluf waarmee de verkiezingscomedie in Iran werd opgevoerd. Zo zelfverzekerd een uitkomst van 63 (Ahmadinjedad) tegen 34% (Mousavi) presenteren op een moment dat fysiek uitgesloten was dat er een redelijk aantal van de zo'n kleine 40 miljoen stembriefjes was geteld, daar moest toch wel een geldige reden voor zijn? Maar de twijfelaars (waartoe, ik beken het, ikzelf ook even heb behoord) zijn intussen wel enigszins van repliek gediend. Zo brengt Juan Cole op zijn website de 2:1 ratio van Ballen en Doherty flink terug door te wijzen op het enorme percentage (23%) van onbesliste stemmers in de uitslag, van wie er heel veel bovendien verklaren vóór verandering te zijn. Gary Sick, Iran-kenner en oud-lid van de Amerikaanse Veiligheidsraad, doet er nog en schepje bovenop door erop te wijzen dat de survey werd afgenomen ongeveer een maand voor de verkiezingen, en dat terwijl de campagne in Iran maar één maand duurt. De reactie van Cole is hier te lezen en Sicks website is hier te vinden.Pro-Mousavi-rally in de stad Isfahan, enkele dagen vóór de verkiezingen. Let wel: dit was een verkiezingsbijeenkomst, geen protestbijeenkomst.(foto INSA)

Nog weer een andere heel overtuigende waarneming vond ik via een posting op Helena Cobban's blog Just World News (zie in de lijst rechts) waar ene Scott Harrop verwijst naar en artikel van Eric Hooglund, Iran-kenner en professor aan Bates College in Maine. Hooglund schrijft hoe onwaarschijnlijk het hem lijkt - als kenner van het Iraanse platteland waar hij een boek over heeft gepubliceerd - dat Ahmadinejad vooral op het platteland heeft gewonnen, zoals veel waarnemers beweerden. Niet alleen, stelt hij, is dat geen afdoende verklaring omdat Ahmadinejad 63% van de stemmen kreeg, terwijl slechts 35% van de bevolking op het platteland woont. Nee, er is meer. En dan geeft hij een beschrijving van de sfeer in een dorp nabij Shiraz, waar goede vrienden van hem wonen. In dit dorp was de bevolking zo pro-Mousavi dat Ahmadinejad-aanhangers werden uitgejouwd toen ze voor hem een rally wilden houden. De bewoners gingen ook en-masse naar massa-bijeenkomsten pro-Moussavi die voor de verkiezingen in Shiraz werden gehouden. Toen ambtenaren van het ministerie van binnenlandse zaken - geheel tegen de gewoonte - op de avond van de verkiezingen de stembussen nog voordat er een telling had plaatsgevonden meenamen, reageerden zij met ongeloof. Toen de uitslag een dag later bekend werd, waren zij in shock. Hooglund's artikel is hier te vinden.

Netanyahu: c'est le ton qui fait la musique

Ik had niet eerder tijd de speech die Netanyahu hield op de Bar Ilan universiteit te lezen. maar nu wel en ik ben geschrokken. De pers geeft de buitenkant: dat hij zonder voorwaarden vooraf wil onderhandelen. Dat hij voor het eerst het principe van een Palestijnse staat erkent mits die maar gedemilitariseerd is. Dat hij Jeruzalem in zijn geheel wil behouden, dat de Palestijnen Israël als het 'tehuis van het Joodse volk' moeten erkennen, dat het 'vluchtelingenprobleem buiten Israël moet worden opgelost en dat hij het nederzettingenprogram wel tijdelijk wil stilleggen, maar dat er ruimte moet blijven voor 'natuurlijke groei'.
Zonder voorwaarden vooraf. Het mocht wat. Eerst het karakter van Israël als Joodse staat erkennen, afzien van het recht op terugkeer en Oost-Jeruzalem en akkoord gaan met het 'natuurlijk' groeien van de nederzettingen. Het staat, kortom, stijf van de voorwaarden. En dat niet alleen, ze zijn - afgezien van de voorwaarde dat de Palestijnse staat wellicht gedemilitariseerd zou moeten zijn - allemaal even onbespreekbaar. Welke inhoud - of omvang - heeft een Palestijnse staat trouwens in de optiek van Netanyahu? Er is namelijk vrijwel geen begrip zo uitgehold als die eigen staat voor de Palestijnen die steeds kleiner wordt naarmate de jaren voortschrijden en ook steeds meer in kleine stukjes wordt geknipt.
Maar op zich is het echte nieuwselement volgens mij niet in de onwerkbaarheid van de voorstellen van Netanyahu (want natuurlijk valt met deze voorwaarden vooraf niets aan te vangen), nee, het echte nieuws is de toon van zijn toespraak. Die lijkt namelijk nog het meest op een oorlogsverklaring. Netanyahu gaat - heel primitief -weer helemaal terug naar af. De reden van het Palestijnse vluchtelingenprobleem is dat de 'Arabieren' destijds in 1947 niet met het delingsplan van de VN akkoord gingen, de reden dat het nu nog steeds niet goedgekomen is, is dat de 'Arabieren' nog steeds weigeren een joodse staat in hun midden te aanvaarden. Niet de aanwezigheid van Israel in 'Judea en Samaria' is reden voor vijandigheid, want die vijandschap was er altijd al - en kijk maar wat er gebeurde toen we ons helemaal terugtrokken uit Gaza. En voor het overige: de kolonisten zijn 'onze broeders en zusters'.
Terecht dat hier door de Palestijnen, door de Arabische wereld in het algemeen en zelfs door de misdadige dikke domkop aan het hoofd van Egypte scherp afwijzend op is gereageerd. Wij hier in het Westen zouden er goed aan doen dat voorbeeld te volgen, in plaats van - daar ga je weer Maxim - er op zijn Jezuïtisch veel bemoedigends in te zien.

Coup d'etat in Iran

Ik ben niet echt gekwalificeerd om uit eigen waarneming veel te zeggen over de Iraanse verkiezingen en de 'verplettterende' overwinning van Ahmadinejad. In zijn blog in The Nation interviewde Robert Dreyfuss vanuit Teheran de vroegere Iraanse minister van buitenlandse zaken Ibrahim Yazdi die sprak van een çoup' (hier). Hieronder nog een andere reactie van de Iraanse wetenschapper Shiva Balaghi, die is gebaseerd op door haar vergaarde informatie. Het is een deel van een email die door haar werd rondgestuurd aan vrienden om te worden verspreid. Een eerder artikel van haar over de 'culturele revolutie' die schuilging onder de door bijna iedereen verwachte overwinning van Mir Hossein Mousavi verscheen in Merip.

By Shiva Balaghi; Received by email communication)

Date: June 13, 2009

Dear friends,

Below, I've compiled some information on what's happening in Iran today from various sources...

Something's happening here. And by now, it's pretty clear what we are witnessing in Iran. No one can claim that the elections for President of Iran are indicative of a genuine democracy. Still, within the very narrow field of candidates that are allowed to run for office within highly regulated elections, there has been some fluidity. This allowed the IRI to have a safety valve, allowing some modicum of participatory government. This completely rigged election that reinstated a highly
unpopular president has now shown deep cleavages within the ruling classes of Iran.

Long before it could have been feasible to actually count votes, Ahmadinejad claimed a landslide victory in the June 12 presidential elections. Iranian presidential elections are determined by simple majority. Hours before the last polls closed (in LA), the official count was giving Ahmadinejad an insurmountable lead in the 60%s.

The Supreme Leader Ayatollah Khamenei issued a public statement that with nearly 80% of the electorate casting votes, the winning candidate has received 24m votes in this magnificent and beautiful presidential elections. This is a genuine celebration that our enemies are seeking to undermine; they want to steal the sweetness of this victory from our people, so our dear youth must be completely alert and all candidates must refrain from any provocative words or actions. Given that the Supreme Leaders is the final power over Iran's judiciary and military forces, his statement essentially blocks off any appeal process and signals whose supporters will be receiving the butt end of batons.

The Ministry of Interior is charged with overseeing the election process. Last night, according to news reports, several officials of that ministry protested the way election results were being announced; however, links to these Iranian press reports were blocked on the internet.

Mousavi's spokesman claims he received word from the Ministry of Interior that he had won the elections and had already begun preparations for a large celebration on Sunday. His campaign offices in north Tehran were attacked and several of his campaign workers were hospitalized. He has announced a press conference at 2 pm Tehran time, but it is unclear if he will be allowed to do this. The director
Mohsen Makhmalbaf announced from Paris that he was the spokesperson for Mousavi outside of Iran. By some estimates, Mousavi gained 80% of overseas votes with Iranians voting in England, N Korea, Iraq, US, Australia, etc.

Netanyahu: capitalizing on Obama's mistakes

Today's Haaretz has a story from which it is becoming clear how Netanyahu is going to use the weak elements in Obama's approach towards him. In my posting of May 19 (in Dutch) about Netanyahu's visit to Washington, I wrote that Obama did two things well and made three mistakes. Well done, was that he did not go along with Netanyuahu's 'the-nuclear-threat-of-Iran-has-to-be-dealt-with-first-and-we-have-to-build-a- common-front-with-the-moderate-Arabs-against-it' story and kept to his diplomatic approach.
The second thing was that he did not seek the confrontation and managed to maintain a positive atmosphere. But his mistakes were grave. I listed three: a reference to the Roadmap for Peace, a long outdated concept which was moribund from the start anyway, with the 14 conditions that Sharon attached to it in his days and with it's quid-pro-quo formula which gave Israel endless excuses to procrastinate. Furthermore his proposal that a wider circle of Arab and Moslim countries would start to build relations with Israel parallel to the the peace process's take off. That would put the horse behind the cart, as it would reward Israel before it would have had to deliver. (Definitely a non starter since most Arab and muslim countries are quite weary of having cordial relations with Jerusalem before real peace has been achieved with the Palestinians). And his third mistake: he did not pay attention to a poll taken by the Arab American James Zogby's bureau, from which he could have learned that at least half of America would back him if he took a tougher stand against Israel. That gave him a 'free ticket' to not only ask for a stop on the settlements, but also to present Netanyahu with parameters of a settlement (to whom he should talk, about what kind of a two state model, according to which timetable, and so on).
And what does Haaretz report today: Netanyahu will, in the speech he is to give on Sunday, go along with the concept of two states according to the Roadmap. The state has to be demilitarized, and he attaches a 15th condition to the 14 provided by Sharon: The PA (undoubtedly the only partner he is willing to talk to) has to acknowledge that Israel is the homeland of the Jewish people. (Which equals foregoing the Right of Return and even the rights of the Palestinian Israeli's - and therefor is not even acceptable for Abu Mazen). At the same time N. embraces the concept that the circle of peace wil be broadened to a larger amount of Arab states while the process is going on. And he's willing to halt - temporarily - the building programs in the settlements. (But that's what Haaretz says, he is willing to do it, acording to the paper, but is not going to make mention of it himself).
Let's see what happens on Sunday. But would you be happy with a reaction like this if you were Obama? And what would you do if you were in his shoes?

Veolia stopt met lightrail Jeruzalem

Ik moet het Adri Nieuwhof en Moshe Machover nageven: het is ze gelukt. Veolia stapt uit de bouw (en exploitatie) van de lightrail in Jerusalem. De firma liep tegen rechtszaken op, onder meer in Frankrijk, en liep orders mis in Zweden (iets wat ook op andere plaatsen dreigde, waaronder in Nederland). Het ging namelijk duidelijk om een project in bezet gebied, waar alleen Joden van zouden profiteren: het verbond Joods Jeruzalem met de nederzettingen eromheen. Ik weet niet of het alleen het werk van Nieuwhof en Machover is geweest, maar een belangrijk aandeel hebben ze er wel in gehad. Zie voor Veolia's afhaken Haaretz - hier

Verliezers wonnen in Libanon

Door Assad - van de Angry Arab Newsservice - kwam ik erachter dat de winnaars in Libanon in feite de verliezers zijn. Assad maakte zich boos (of vrolijk?) over de klunzige berichtgeving van Thomas Friedman van de New York Times die voor de gelegenheid weer even in Libanon was geland. Friedman maakte een aantal fouten: daaronder was 1) dat Aoun veel had verloren en dat een minderheid van de christenen op hem had gestemd (niet echt waar, nog altijd haalde hij 50% van de christelijke stemmen) en 2) dat de oppositie minder stemmen had behaald dan de 14 maart beweging.
Laat dat nou ook niet waar zijn: Assad verwijst naar de Daily Star en een collega blog (The Friday Lunch-club) die een optelsom heeft gedaan en meldt dat de oppositie 100.000 stemmen meer haalde dan de 14 maart beweging: 45,2% voor Hariri's 14 maart coalitie (692.285 stemmen) en 54,8% (839.371 stemmen) voor het 8 maart blok van Hizbollah, Amal en Aoun.
Hoe het komt dat de 14 maart beweging dan toch gewonnen heeft? Door twee factoren: het ingewikkelde districtenstelsel waarbij sommige districten zwaarder tellen dan andere en door een hoge opkomst van sunnieten in de districten Zahle, Koura en Beiroet 1, waar zij de lijst van Aoun wegdrukten.
Ingewikkeld, dat Libanon? Ach....

Justice Israeli style

Just a few examples of how justice works in Israel nowadays:

On Sunday June 8th the state prosecution made known that charges will be brought against 12 citizens of Shfaram in the North of Israel over de lynching of a Jewish gunman, Eden Natan-Zada in 2005. Natan-Zada was a IDF-soldier who in August 2005 emptied his M-16 rifle into the bus he was travelling on, killing four passengers before he was beaten to death. Some of the Shfaram citizens will be charged with murder, some others with assaulting police officers and again some others with rioting which led to Natan-Zada's death. De community of Shfaram has called for a general strike on Tuesday in protest. Member of Knesset Mohammed Barakeh (Hadash) called the decision an example of the double standards that are applied against the Jewish and Arab population in Israel. Barakeh: 'Police officers and civilians who stopped Palestinian attackers are rewarded with merits, while Shfaram residents who were only defending themselves are being prosecuted.'


Braude with his lawyer

On Monday the prosecution announced that it drops charges against settler Ze'ev Braude from Kiryat Arba. Braude shot two Palestians at close range in Hebron in December 2008 during the forced evacuation of a house that the settlers had occupied. The incident was filmed by an activist of the human rights group B'tselem. The two Palestinians Hosni Matriya, 44, and his father Abed al-Hai, 67, were wounded in the chest and arm respectively. El-Hai has been operated twice, Hosni is still awaiting surgery. From the statement of the prosecution can be concluded that, although Braude 'started the incident at the house of the plaintiffs', the two Palestinians would have been violent as well when they tried to stop the shooting.



B'tselem communicated on June 7 that police in Hebron closed the ivestigation in a case of severe beating of a Palestinian shepherd, Imran al-Nawaj (32) and his two children south of a settlement on a plot of land belonging to a resident of the nearby Samu' village. This happened in June 2008. The incident, whereby four masked settlers with wooden clubs attacked Nawaj and his family, was filmed by the Palestinian's daughter. Now, one year after it happened, the police claims, however, that 'the offenders are unknown'.

By way of an encore a picture of settler children -tikwatenu, our hope for the future - attacking an elderly woman, while soldiers look on passively.
Where is this? Israel 2009? It could as well have been Germany 1938.

Onvoorspelbaar Libanon

Het zwaarst heb ik vroeger in mijn krantentijd geleden onder Libanon. Beperkte plaatsruimte, tijdsdruk van de deadline en de noodzaak iets begrijpelijk uit te leggen c.q. te voorspellen over de Libanese politiek, verdroegen elkaar slecht. Nu heb ik geen deadline meer - en misschien voel ik me ook iets minder verplicht om zo volledig mogelijk te zijn -, maar voor de rest is er niets veranderd: Libanon is nog even ingewikkeld en onvoorspelbaar als altijd.
De verkiezingen dus. Iedereen dacht dat de Hezbollah-coalitie (de 8 maart coalitie, ook wel: de oppositie) het zou gaan winnen van de Hariri-coalitie (de 14 maart coalitie). Ook de polls voorspelden een kleine winst voor de oppositie. Maar het omgekeerde gebeurde: Hariri en de zijnen kregen 71 zetels (van de 128),de andere kant (de sji'ítsche Hezbollah en Amal samen met de Vrije Patriottische Beweging van Aoun) kregen er 57. Waarom? Niemand die het weet.
Er wordt nu geschreven en gezegd dat de pro-Westerse en pro-Saoedische koers heeft gezegevierd, omdat Libanon mogelijk toch is teruggeschrokken voor de mogelijke consequenties die een overwinning van het pro-Syrische en anti-Westerse blok van Hezbollah, Amal en Aoun hadden gehad. Sommigen schrijven dat het bezoek dat Joe Biden onlangs aan Beiroet bracht invloed heeft gehad, anderen wezen op stembusoproepen op het laatste moment van de maronitische patriarch Nasrallah Sfeir. Het kan invloed hebben gehad, wie weet.
We moeten ons realiseren dat de moslim-aanhang van beide kampen vrij constant was - aan de ene kant Hariri's (sunnitische) Mustaqbal-partij plus Walid Jumblatt's Druzische Progessieve Socialistische Partij PSP en aan de andere de sji'itische Hezbollah van Hassan Nasrallah en de Amal-beweging van Nabih Berri. We moeten ons tevens realiseren dat de zetelverdeling in het Libanese parlement nog steeds gaat volgens de inmiddels geheel versteende en belachelijke formule van Taif, waarbij de helft van de zetels voor christenen en de andere helft voor moslims is (hoewel de christenen allang niet meer dan een derde van de bevolking vormen). En we moeten ons tenslotte realiseren dat de scheidslijnen - de beslissende verdeeldheid - lag bij de christenen. Wie zou stemmen voor Aoun's Vrije Patriottische Beweging FPM (het kamp van Hezbollah),en wie voor Samir Geagea's Kataeb en hun bondgenoten (het kamp van de 14 maart coalitie van Hariri)?
Vreugde om de verkiezingsoverwinning bij premier Fouad Siniora en Bahiya Hariri, zuster van de vermoorde Rafiq Hariri (en tante van de huidige partijleider van Mustaqbal, Saad Hariri). Zowel Bahiya als Siniora veroverden een zetel in Saida (Sidon).

Blijkbaar heeft een groot gedeelte van de christenen toch twijfels gekoesterd. Zo was de opkomst groot in plaatsen waar Geagea's aanhang sterk was (de Metn, Ashrafia om er twee te noemen in en om Beiroet) en minder sterk in een plaats als Zahleh in de Beka'a waar de christenen wat meer vrijgevochten zijn. Hoe dan ook, Aoun deed het minder goed dan verwacht.
Voor de wat fijnere details is in dit geval de 'blogging community' een grote aanrader: kijk op sites als Qifa Nabki, The Angry Arab Newsservice en Abu Muqawama (allemaal rechts op deze blog in de kolom ínteressante sites aan te klikken). Zij vullen de kleine lettertjes in naast het wat grovere werk van de dagbladen. Ze zijn onmisbaar om er iets meer van te weten en te begrijpen. Waar anders lees je bijvoorbeeld dat twee zoons van de notoir griezelige broers Bashir en Amin Gemayel een zetel kregen (alsof Geagea zelf al niet eng genoeg was). Waar anders worden duidelijke vragen gesteld over het 'pro-Westerse' karakter van Hariri's lijst? Er staan daar duidelijke salafisten en andere regelrechte sunnitische moslimfundi's op, bijvoorbeeld uit het om zijn islmistische tendensen bekend staande Tripoli. Hoe verlicht zijn trouwens de Saoedi's, de belangrijkste bondgenoot van de familie Hariri in de Arabisch wereld? En in hoeverre was Hezbollah eigenlijk uit op de macht? Waarom had de partij dan maar 11 kandidaten in het veld gebracht en waarom had Nasrallah dan zo nadrukkelijk gezegd dat Libanon nu niet meer door één groep gedomineerd kan worden, maar alleen bij consensus kan worden bestuurd? Was het niet zo dat Hezbollah calculeert dat een rol op het tweede plan een tactisch veel betere optie was?
Enfin, de verkiezingen zijn voorbij en nu kan het moeizame formeren van een kabinet gaan beginnen. We zullen zien hoe de 14 maart coalitie zal omgaan met Hezbollah's eis dat de beweging niet zal worden ontwapend. Want die eis blijft bestaan, zeker zolang het aan het front met Israël ieder moment weer uit de hand kan lopen.

Peaceniks about Obama's Cairo speech

Reacties van Joel Beinin (hoogleraar aan Stanford), Reuven Kaminer (veteraan peacenik in Israel, zijn stuk is iets ingekort), Nurit Peled (dochter van Matti Peled, de generaal die indertijd een dialoog voerde met de PLO, en moeder van een dochter die omkwam bij een bomaanslag), Neve Gordon (hoogleraar aan de Ben Gurion universiteit in Beer Sheba) en Ilan Pappé (hoogleraar in Exeter). Meningen die overeenkomen met de mijne, zie ook mijn eerdere posting over Obama in Cairo). Ik heb deze stukjes gecopieerd van de blog van Jewish Voice for Peace (zie de lijst van interessante blogs hier op deze site). Ik denk dat dat ze dat niet erg vinden.

An articulate and charismatic President of the United States named Barack Hussein Obama giving a speech at Cairo University co-sponsored by al-Azhar, the most eminent institution of Muslim learning - now that's a new picture. Its enormous symbolic value is President Obama's biggest asset as he implements policy on the entire range of difficult issues he mentioned. The President stated, "Given our interdependence, any world order that elevates one nation or group of people over another will inevitably fail." This is an excellent basis for resolving the Palestinian-Israeli conflict.

The President did not provide details on how the conflict should be resolved beyond general support for "two states, where Israelis and Palestinians each live in peace and security." But the meaning of this formulation is now contested due to its empty repetition by presidents and prime ministers whose actions and inactions have undermined it. Instead President Obama emphasized U.S. rejection of "the legitimacy of continued Israeli settlements," saying nothing about the future of those settlements already existing and their nearly 500,000 inhabitants. By limiting himself to an apparently pragmatic "first step," President Obama may have made his task harder. If he does not produce concrete results very soon on this limited, albeit it absolutely necessary, measure, then the potential value of his fine words in Cairo will soon diminish.
Joel Beinin


The Constantly Widening Gap Between Words and Deeds

There are political circles and commentators who live from minute to minute. For them, every squeak from a world leader is a virtual earthquake, a real revolution. This is especially true now that we are dealing with a US president, who is handsome, articulate and even eloquent. The present level of manipulated excitement stems from the non-revelation that Barak Obama is against settlements and for the two state solution of the Israeli-Palestinian conflict. He also sees importance in improving the tainted image of the United States in the Arab and Moslem worlds. Now who can ask for anything more?

It is not that I disregard the significance of declarations but these must be carefully sifted so as to distinguish changes in the usual discourse. Repetition of old and pious wishes means little, while the appearance or disappearance of different formulations and elements is worth attention. But even before seeing how Obama is stacking up to his recent declarations, seen in Israel as criticism of Israeli policy, there is one new Obama element which demands urgent analysis.

The Normalization Gambit
Obama has added a new, problematic, and dangerous dimension to the formula for the solution of the conflict. He has called on both the Palestinians and the Arab countries to take immediate steps, before the conclusion of peace with Israel, so as to normalize their relations with Israel. Now this demand is quite embarrassing for the so-called moderate pro-USA, Arab countries which already maintain a high level of geo-political coordination with Israel despite the occupation. Moreover, Obama's demand that an occupied people, the Palestinians, who are denied the most basic of rights to their very existence, should take steps normalizing their relations with the occupying power as a condition for reaching a peace agreement is ludicrous, to say the least. This idea, coming from Obama, may indicate a certain lack of understanding of the conflict. Any expression of moderation by the Palestinians has always been interpreted by Israel and its allies as a sign of weakness, and full scale
normalization in the region before peace will become the ultimate proof for the Israeli argument that the occupation is no barrier to peace.
Reuven Kaminer

Nurit Peled:
Well I enjoyed it tremendously. It was, like all his other speeches, a breath of fresh air. This man is honest, educated, extremely eloquent, extremely human, determined to do the right thing and has the best interest of people at heart.

The only thing that bothered me was that whereas he spoke of Violent Muslim extremists around the world, emphasising these were a potent minority of Muslims, He declared that Palestinians must abandon violence, as if all Palestinian are violent, as if this is their way of dealing with the problems, while we all know that most PAlestinians are not violent, dont have weapons and resist the occupation in non violent ways that should have been admired by such a man. Also, he did not use the word violence even once when describing Israel's conduct, instaed he limited himself to the settlelemts and the general evil of occupation.
But this is a marginal remark. I do believe he means business and will force the Israeli government to stop lying and do the right thing.

Neve Gordon:
President Obama is a great orator and, at least ostensibly, his Cairo speech does signify a change in US foreign policy in the Middle East. I would like to pause, however, on one sentence, the one in which he declares that the US "will not accept the legitimacy of continued settlement activity" in the Occupied Palestinian Territories. I wonder why Obama inserted the word "continued" into the sentence and how does this word change the meaning of the phrase.

The word continued could refer to the illegitimacy of continued settlement growth, it could mean the illegitimacy of the ongoing settlement project, etc. The purpose of the word continued is accordingly not to clarify, but rather to render the meaning of the sentence unclear, imprecise. In a speech where every word is examined again and again, this is not an accident. If Obama had not inserted the word continued in the speech, everyone would know that in his opinion the settlement project as a whole is illegitimate, but he chose to be vague even if this is in fact what he thinks.

At the end of the day, though, it is less the words that count, and more the actions. Israel does not intend to freeze the settlement build-up nor is it going, of its own free will, to dismantle the illegal settlements and bring the settlers back home. The question, then, is what Obama will do. Will he exert enough pressure to save Israel from itself? Or will he allow, following his predecessors, to become a full blown Apartheid regime?

Ilan Pappé:
The speech was refreshing in its music and tone. It was impressive to hear reference to Iran not as a demonised entity and to learn that the USA is in no need anymore for such demons in order to define itself and its role in the world.

I was impressed with the reference to the term and concept of Palestine and not a Palestinian state as well to his recognition that Palestinian suffering did not begin in 1967, but at least in 1948.
I noticed, like everyone else, the correct pronunciation of Arabic and the employment of Islamic discourse and how well it was received. However, although it won accolades in the hall, I doubt whether it would satisfy people around the Muslim world. Many of them would wait for deeds and would be less impressed by gestures.

But on the whole, I have to admit that I was not disappointed, as I did not expect much. The substantial issues were not included in the speech, and I did not expect them to be. Even the settlements appeared only as illegitimate if they are continued, while their very existence is illegitimate. If the deal is, as one gathers from Rahm Emmanuel, is an America willingness to replace a Netanyahu government by a Livni government in return for endorsing systematic human rights violations in the Arab world, it means that cynicism still reigns. The Palestine issue would not be solved, human rights issues would not be improved and the destruction and dispossession of Palestine would continue.

But let us speak sweetly as we may have to eat our words, hopefully in this case. Whether this was a charade or a genuine opening of a new chapter only deeds and time would tell. Can Obama at all oppose Israel's source of power: the Congress? If he can, this is a different ball game.