De Arabische onderwijssector dreigt met burgerlijke ongehoorzaamheid als het Israëlische kabinet beslissingen doorzet om de 'naqba' uit de schoolboeken te verwijderen, scholieren te dwingen het volkslied Hatikva te zingen, scholen te pressen om te werven voor de strijdkrachten of burgerdienst en soortgelijke maatregelen. Dat heeft het Follow up Comité voor het Arabisch Onderwijs maandag bekend gemaakt op een persconferentie in Nazareth.
Het Follow up comite tijdens de persconferentie. Foto Ynewsnet.
De persconferentie kwam een dag voor het begin van het schooljaar in Israël en was een reactie op de bekendmaking, zondag, dat minister van Onderwijs Gideon Sa'ar referenties aan de naqba (catastrofe, het woord dat Palestijnen gebruiken voor de nederlaag van 1948) uit de schoolboeken wil laten verwijderen (zie mijn vorige posting).
Atef Moadi, voorzitter van het Comité stelde dat 'deze regering nu vijf maanden aan het bewind is en in die tijd een aantal 'gevaarlijke beslissingen' heeft aangekondigd, zoals een ban op het herdenken van de naqba, een verplichting voor schoolkinderen om het Hatikva te zingen,een hebraïsering van wegwijzers en het maken van reclame voor het legfer of de burgerdienst als een criterium voor de beloning van scholen en staf.
Op de perscoferentie die werd bijgewoond door de burgemeester van Nazareth en Mohamed Barakeh, Knesset-lid voor het communistische Hadash, klaagde Moadi dat ruim 60 jaar de politiek van Israëlische regeringen en ministers van onderwijs erop was gericht onwetendheid en discriminatie te creëren. De kwaliteit van het onderwijs noemde hij ver beneden het niveau waarop de Arabisch-Palestijnse gemeenschap recht heeft. Er zijn rond een half miljoen Arabische leerlingen/studenten, dat is 25% van het totaal in Israël. Moadi herinnerde eraan dat zij volgens onderzoek in alle opzichten 20-30% lager scoren dan hun Joodse collega's.
maandag 31 augustus 2009
Nu uit de schoolboeken, straks uit alle boeken?
Minister van onderwijs Gideon Sa'ar (Likud) vertelde het kabinet tijdens een briefing over plannen bij het begin van het schooljaar dat het woord nakba zal worden verwijderd uit de leerplannen.
"It can be said with certainty that Arab Israelis experienced a tragedy in the war, but there will be no use of the word 'nakba,' whose meaning is similar to holocaust in this context," said Sa'ar.
Het gaat om een boek dat gebruikt wordt in de derde klas, waarvan de tekst twee jaar geleden was goedgekeurd door de toenmalige minister Yuli Tamir (Arbeid), zegt de Jerusalem Post.
Maar Sa'ar zei nog iets: "The education system in the Arab sector will revise its studies about the homeland, geography, and society in elementary schools."
Dat wordt dus afwachten. Ook zo benieuwd wat voor soort aardrijkskunde en zo dat dan gaat worden?
"It can be said with certainty that Arab Israelis experienced a tragedy in the war, but there will be no use of the word 'nakba,' whose meaning is similar to holocaust in this context," said Sa'ar.
Het gaat om een boek dat gebruikt wordt in de derde klas, waarvan de tekst twee jaar geleden was goedgekeurd door de toenmalige minister Yuli Tamir (Arbeid), zegt de Jerusalem Post.
Maar Sa'ar zei nog iets: "The education system in the Arab sector will revise its studies about the homeland, geography, and society in elementary schools."
Dat wordt dus afwachten. Ook zo benieuwd wat voor soort aardrijkskunde en zo dat dan gaat worden?
zaterdag 29 augustus 2009
Beiroets grootste attractie?
BEIRUT: On the surface, the Mediterranean coastal city of Beirut is an upmarket tourist destination, offering Arab tourists good weather, good food and good times, but beyond the tables heavy with food and the shining lights, Beirut’s greatest attraction is sex. Arab tourists flock in the thousands to Lebanon from Gulf countries every summer. More and more, Arab men seem to be attracted by the growing opportunities to engage in sex tourism.
Een kabinet formeren lukt ze niet zo goed, maar andere dingen gaan beter in Libanon. Zie het hele verhaal in de Daily Star over Beiroet. (Het gaat overigens over Maameltein, een wijk van de (christelijke) kustplaats Jounieh, ongeveer 20 kilometer ten noorden van Beiroet).
vrijdag 28 augustus 2009
Zionisme is............
De Israëlische minister van onderwijs, Gideon Sa'ar, overweegt om - net als in Amerika - de lessen op school dagelijks verplicht te laten beginnen met het volkslied, het Hatikva. Nu is dat best een mooi lied, maar de tekst luidt vertaald ongeveer: zo lang de Joodse ziel vanuit het diepst van zijn hart naar Zion blikt is er hoop. Hoe zou dat klinken uit de monden van een klas Palestijnse schoolkinderen in Nazareth of Umm al Fahm?
Sa'ars collega van buitenlandse zaken Avigdor Lieberman wil dat tot de diplomatenopleiding alleen mensen worden toegelaten die in dienst zijn geweest. Dat sluit ultra-othodoxen uit die vrijgesteld zijn van dienst, maar toevallig ook de Arabische bevolking, die afgezien van Druzen en bedoeïenen niet eens in dienst kàn. De parlementariër Talaat al-Sana van de Verenigde Arabische Lijst noemde het een miserabele, racistische beslissing. (Overigens waren er ook protesten van de kant van de Arbeidspartij).
The Jewish Telegraph Agency JTA brengt een reportage over hoe het streven van orthodoxe settlers om zich te vestigen in Arabische wijken van plaatsen met een gemengde bevolking de afgelopen tijd heeft geleid tot rellen in Peki'ín, Akko en Jaffa. Arabische inwoners daar zeggen dat zij er niets op tegen hebben dat er Joden komen wonen, maar wel dat de nieuwe bewoners gewapend rondlopen en de boel naar hun hand proberen te zetten.
Tja, veel mensen zeggen dat zionisme racisme is. Ik zou zeggen: als dit zionisme is, dan is dat dus waar.
En intussen reizen de Elders rond in Israël en bezet gebied. De groep oudere ex-staatslieden, destijds in het leven geroepen door Nelson Mandela, spreekt met leiders van beide zijden, reisde naar de grens van Gaza (ze konden er niet in), bekeken de Muur en bezochten Bil'in waar dorpelingen geholpen door anderen van buiten heroïsch strijd voeren tegen de Muur en zijn gevolgen. Verschillende Elders (Mary Robinson, Jimmy Carter, Desmond Tutu) gaven interviews die na te lezen zijn op het website van de Elders.Opmerkelijk waren de uitspraken van Desmond Tutu. In een interview met Haaretz zei hij, in reactie op de opmerkingen van Netanyahu in Duitsland dat de lessen van Auschwitz waren dat Israël zich moet verdedigen, dat in Zuid-Afrika pogingen om veiligheid te krijgen via bewapening nooit hadden gewerkt. 'Ze kregen pas veiligheid toen de mensenrechten van iedereen werden erkend en gerespecteerd.'
En in reactie op de recente oproep van Neve Gordon tot een boycot zei hij:
"I always say to people that sanctions were important in the South African case for several reasons. We had a sports boycott, and since we are a sports-mad country, it hit ordinary people. It was one of the most psychologically powerful instruments.
"Secondly, it actually did hit the pocket of the South African government. I mean, when we had the arms embargo and the economic boycott."
"And another important reason was that it gave hope to our people that the world cared. You know. That this was a form of identification."
Sa'ars collega van buitenlandse zaken Avigdor Lieberman wil dat tot de diplomatenopleiding alleen mensen worden toegelaten die in dienst zijn geweest. Dat sluit ultra-othodoxen uit die vrijgesteld zijn van dienst, maar toevallig ook de Arabische bevolking, die afgezien van Druzen en bedoeïenen niet eens in dienst kàn. De parlementariër Talaat al-Sana van de Verenigde Arabische Lijst noemde het een miserabele, racistische beslissing. (Overigens waren er ook protesten van de kant van de Arbeidspartij).
The Jewish Telegraph Agency JTA brengt een reportage over hoe het streven van orthodoxe settlers om zich te vestigen in Arabische wijken van plaatsen met een gemengde bevolking de afgelopen tijd heeft geleid tot rellen in Peki'ín, Akko en Jaffa. Arabische inwoners daar zeggen dat zij er niets op tegen hebben dat er Joden komen wonen, maar wel dat de nieuwe bewoners gewapend rondlopen en de boel naar hun hand proberen te zetten.
Tja, veel mensen zeggen dat zionisme racisme is. Ik zou zeggen: als dit zionisme is, dan is dat dus waar.
En intussen reizen de Elders rond in Israël en bezet gebied. De groep oudere ex-staatslieden, destijds in het leven geroepen door Nelson Mandela, spreekt met leiders van beide zijden, reisde naar de grens van Gaza (ze konden er niet in), bekeken de Muur en bezochten Bil'in waar dorpelingen geholpen door anderen van buiten heroïsch strijd voeren tegen de Muur en zijn gevolgen. Verschillende Elders (Mary Robinson, Jimmy Carter, Desmond Tutu) gaven interviews die na te lezen zijn op het website van de Elders.Opmerkelijk waren de uitspraken van Desmond Tutu. In een interview met Haaretz zei hij, in reactie op de opmerkingen van Netanyahu in Duitsland dat de lessen van Auschwitz waren dat Israël zich moet verdedigen, dat in Zuid-Afrika pogingen om veiligheid te krijgen via bewapening nooit hadden gewerkt. 'Ze kregen pas veiligheid toen de mensenrechten van iedereen werden erkend en gerespecteerd.'
En in reactie op de recente oproep van Neve Gordon tot een boycot zei hij:
"I always say to people that sanctions were important in the South African case for several reasons. We had a sports boycott, and since we are a sports-mad country, it hit ordinary people. It was one of the most psychologically powerful instruments.
"Secondly, it actually did hit the pocket of the South African government. I mean, when we had the arms embargo and the economic boycott."
"And another important reason was that it gave hope to our people that the world cared. You know. That this was a form of identification."
Naar een 'Judenrat' op de Westoever?
Khalid Amayreh, een links-leunende Palestijnse journalist wiens accurate berichtgeving ik al een tijdje volg, maakt zich op de website van het Palestinian Information Center ongerust en zeer boos over de recente ontwikkelingen op de Westoever: het congres van Fatah, de bijeenkomst van de PLO, het gedag van de PA (de veiligheidstrainingen van de Amerikaanse generaal Dayton) en de bekendmaking door premier Fayyad van plannen om een staat door te drukken. Volgens Amayreh gaat dat voor de Palestijnen de richting uit van de status van een soort Jodenraad zoals Joodse gemeenschappen die kenden onder de nazi-bezetting. En:
In all honesty, such a state would be a huge disaster for the Palestinian cause and the Palestinian people. It would be proven a solution for Israel’s and Zionism’s problems, first and foremost, since it would enable Israel to claim that the Palestinian issue was finally resolved with the creation of a Palestinian state..
Kijk hier voor Amayrehs uitbarsting. (Ik deel zijn vrees, zoals blijkt uit wat ik zelf eerder schreef).
Nederzettingendiscussie VS-Israël nog onbeslist
Het wemelt van de berichten over deals tussen Mitchell en Netanyahu aangaande de nederzettingen en de vredesbesprekingen. De Amerikanen zouden Jeruzalem uitzonderen van een bouwstop, er zou een koppeling plaatsvinden tussen een bouwstop en sancties tegen Iran (The Guardian) en nog meer. Laura Rozen doet in Foreign Policy goed werk met wat waarschijnlijk een accurate voorstelling van zaken is. Ze citeert onder meer letterlijk de briefing van een State Department official:
As you know, there have been several inaccurate reports throughout this period about the status and nature of our discussions with Israel and other parties, and any reports that we have come to an agreement are premature. We hope to conclude this phase of discussions soon, but we have not concluded it yet. Senator Mitchell just met with Prime Minister Netanyahu in London to continue these discussions.
De bottom line is dat er nog gepraat wordt. Al het andere is onjuist. Zie voor het artikel hier.
As you know, there have been several inaccurate reports throughout this period about the status and nature of our discussions with Israel and other parties, and any reports that we have come to an agreement are premature. We hope to conclude this phase of discussions soon, but we have not concluded it yet. Senator Mitchell just met with Prime Minister Netanyahu in London to continue these discussions.
De bottom line is dat er nog gepraat wordt. Al het andere is onjuist. Zie voor het artikel hier.
donderdag 27 augustus 2009
New faces in PLO Executive
The Palestinan National Council (PNC) has elected six new members of the PLO-Executive during an extraordinary session in Ramallah. Ma'an reported that the six were chosen during talks between the different factions. They are: Saeb Erakat (Fatah, well known from the negotations with Israel), Ahmed Qurei (Fatah, former prime minister), Salih Raafat (FIDA, the Ýasser Abd Rabbo split of the DFLP), Ahmad Majdalani (Palestinian People's Struggle Front PPSF, professor of philosofy at Bir Zeit, he takes the seat of Samir Ghoushe who died earlier this month), Hanna Amira (the communist Palestinian People's Party), and Ziad Abu Amr (former minister of Culture of the PA, former minister of Foreign Affairs in the short lived Haniyyeh government of national unity. He is an independent.
Abbas during talks with leaders of other factions.
The session of the PNC was the first since 1998, which at the time was held at the wishes of Israel that wanted the PLO-Charter to be altered. Mahmoud Abbas, who is president of the PLO, of the PA and of Fatah, called for the present meeting shortly after he had strengthened his position at the recently held congress of Fatah. Of the about 700 PNC-members no more than a 350 were able to attend. The meeting was sharply condemned by the parliamentary faction of Hamas, the Change and Reform bloc. In a statement it said that it - being representative of the Palestinian majority - no longer accepted the notion that the PLO was an umbrella organization of all Palestinian factions. The statement said that the meeting was held in spite of the agreement reached in Cairo in 2005, that stipulated that the PLO would not convene before it had been reformed, according to reconciliation talks between Hamas and Fatah. The bloc stressed that 'Abbas strives hard to control the PLO, and to find a nominal executive committee of his own making that would pave the way for him to go ahead with his plans that would finish off the Palestinian cause, the right of return, and to accept a demilitarized Palestinian quasi-state without Jerusalem'.
The Electronic Intifada features an article by the Gazan English literature professor and independent political analyst Haidar Eid in which he sharply criticezes the recent Fatah Congress. According to Eid
The sixth congress of the Fatah movement, held in Bethlehem earlier this month, gave us a front row seat to the closing act of an important period of Palestinian nationalism.
True, the conference was held on Palestinian soil, but, ironically, under the watchful eye of Israeli soldiers. The failure of the Palestinian Liberation Movement (Fatah) to achieve any of its declared goals was symbolized in its holding the conference under occupation.
According to Eid that symbolizes ot only the demise of the ideals of the old Fatah but of Palestinian nationalism as a whole.
The opening speech given by Fatah chairman Mahmoud Abbas was approved as the political statement of the conference. The speech itself was the manifestation of what Oslo, Taba, the Road Map and the Annapolis summit aimed at; namely, the transformation of the Palestinian cause from one of self-determination and liberation into a charity case to which the slogan "independence" is applied. Critical appraisal of the last 20 years since the convening of the fifth Fatah congress, or even the period since the disastrous Oslo accords were signed in 1993, was never on the agenda. Questioning the logic of Israel's tolerance of the conference was also a taboo.
Eid's article can be found here.
And here was my own reading of the Fatah Congress
Abbas during talks with leaders of other factions.
The session of the PNC was the first since 1998, which at the time was held at the wishes of Israel that wanted the PLO-Charter to be altered. Mahmoud Abbas, who is president of the PLO, of the PA and of Fatah, called for the present meeting shortly after he had strengthened his position at the recently held congress of Fatah. Of the about 700 PNC-members no more than a 350 were able to attend. The meeting was sharply condemned by the parliamentary faction of Hamas, the Change and Reform bloc. In a statement it said that it - being representative of the Palestinian majority - no longer accepted the notion that the PLO was an umbrella organization of all Palestinian factions. The statement said that the meeting was held in spite of the agreement reached in Cairo in 2005, that stipulated that the PLO would not convene before it had been reformed, according to reconciliation talks between Hamas and Fatah. The bloc stressed that 'Abbas strives hard to control the PLO, and to find a nominal executive committee of his own making that would pave the way for him to go ahead with his plans that would finish off the Palestinian cause, the right of return, and to accept a demilitarized Palestinian quasi-state without Jerusalem'.
The Electronic Intifada features an article by the Gazan English literature professor and independent political analyst Haidar Eid in which he sharply criticezes the recent Fatah Congress. According to Eid
The sixth congress of the Fatah movement, held in Bethlehem earlier this month, gave us a front row seat to the closing act of an important period of Palestinian nationalism.
True, the conference was held on Palestinian soil, but, ironically, under the watchful eye of Israeli soldiers. The failure of the Palestinian Liberation Movement (Fatah) to achieve any of its declared goals was symbolized in its holding the conference under occupation.
According to Eid that symbolizes ot only the demise of the ideals of the old Fatah but of Palestinian nationalism as a whole.
The opening speech given by Fatah chairman Mahmoud Abbas was approved as the political statement of the conference. The speech itself was the manifestation of what Oslo, Taba, the Road Map and the Annapolis summit aimed at; namely, the transformation of the Palestinian cause from one of self-determination and liberation into a charity case to which the slogan "independence" is applied. Critical appraisal of the last 20 years since the convening of the fifth Fatah congress, or even the period since the disastrous Oslo accords were signed in 1993, was never on the agenda. Questioning the logic of Israel's tolerance of the conference was also a taboo.
Eid's article can be found here.
And here was my own reading of the Fatah Congress
Ir Amim verwijt stadsbestuur Jeruzalem mee te werken aan judaïsering
Ir Amim heeft in een vandaag gepubliceerd rapport het stadsbestuur van Jeruzalem en andere overheden verweten mee te helpen aan gecoördineerde plannen van organisaties van kolonisten om de wijken rond de Oude Stad te verjoodsen. Volgens Ir Amim (geciteerd op Ynetnews) wonen al 2000 Joden in Arabische wijken en zijn nu projecten onderweg die hun aantal met 750 zullen vermeerderen. Zo zijn projecten onderweg voor 104 huizen in Ras al-Amud, 20 in Wadi al-Hilweh (in Silwan), en 30 op het terrein van het Shepherd Hotel in Sheikh al-Jarrah.
Het Shepherd Hotel in Sheikh Jarrah.
Volgens Ir Amim wordt de bulk van de projecten uitgevoerd door twee groeperingen van gelovige kolonisten, Ateret Cohanim en Elad. De organisatie zegt dat planning en uitvoering gedaan worden in samenwerking met diverse overheidsinstellingen, waaronder het stadsbestuur van Jeruzalem. "These settlements create a continuity of Jewish population in the neighborhoods surrounding the Old City and settles settlers in the area that is at the heart of the Israeli-Palestinian conflict," aldus het rapport van Ir Amim. Volgens Judith Oppenheimer, directeur van Ir Amim, betekent het toedelen van nog eens 150 huizen aan kolonisten in dit gebied dat de mogelijkheid van een oplossing die de instemming van alle partijen heeft waarschijnlijk onmogelijk wordt gemaakt.
Het Shepherd Hotel in Sheikh Jarrah.
Volgens Ir Amim wordt de bulk van de projecten uitgevoerd door twee groeperingen van gelovige kolonisten, Ateret Cohanim en Elad. De organisatie zegt dat planning en uitvoering gedaan worden in samenwerking met diverse overheidsinstellingen, waaronder het stadsbestuur van Jeruzalem. "These settlements create a continuity of Jewish population in the neighborhoods surrounding the Old City and settles settlers in the area that is at the heart of the Israeli-Palestinian conflict," aldus het rapport van Ir Amim. Volgens Judith Oppenheimer, directeur van Ir Amim, betekent het toedelen van nog eens 150 huizen aan kolonisten in dit gebied dat de mogelijkheid van een oplossing die de instemming van alle partijen heeft waarschijnlijk onmogelijk wordt gemaakt.
Israël sluit radiostation Bethlehem 2000
Israëlische militairen hebben woensdag het radiostation Bethlehem 2000 gesloten, meldt het International Middle East Media center IMEMC. De militairen kwamen het station in Beit Jala rond zes uur 's avonds binnen, gaven de technicus opdracht de uitzending te staken en namen vervolgens de apparatuur mee. Er werd geen machtiging getoond of reden opgegeven. Een van de soldaten zei alleen dat 'we Bethlehem 2000 niet meer willen horen'. Reporters sans Frontières heeft geprotesteerd tegen de sluiting en Israël opgeroepen de apparatuur onmiddellijk terug te geven. De medewerkers van Bethlehem 2000 zelf zijn vooral verbaasd: het station, dat in 1996 werd opgericht, zond geen politiek getinte programma's uit, maar vooral muziek en wat plaatselijk nieuws.
Ik moet bij dit merkwaardige bericht aantekenen dat volgen van wat er in de bezette gebieden gebeurt een mer à boire oplevert, kortom teveel. Een greep: dinsdag drie broers gedood en zeven andere personen gewond bij Israëlische luchtaanval op tunnels in het zuiden van de Gaza-stook. Woensdag: man doodgeschoten in Hebron die Israëlische militairen met mes zou zijn aangevallen. Eveneens woensdag: twee Palestijnse families gedwongen zelf hun zonder permissie gebouwde/uitgebouwde huizen in Jeruzalem (respectievelijk in de wijk Aqbal al-Khalidiyya en de wijk Silsila) af te breken omdat zij anders buitensporig hoge boetes moesten betalen (ruim 20.000 dollar in één geval). Beide dagen: meerdere arrestaties van Palestijnen door Israëli's en van Palestijnen door Palestijnen.
Donderdag: Israël arresteert tien Palestijnen in Jenin, Nablus, Qalqilya en Ramallah en en neemt ze mee voor ondervraging, op zee voor Gaza wordt een 25-jarige Palestijn onthoofd als de Israëlische marine de boot beschiet waarmee hij aan het vissen was, een collega van hem raakt gewond. Bijna niets deprimerenders dan door de pagina's gaan van Ma'an News, IMEMC en the Palestinian Information Center.
Al Hakim, leider grootste Iraakse partij, overleden
Sayyed Abdel-Aziz al-Hakim, de leider van de grootste sjiïetische Iraakse partij, ISCI (Islamitische Hoge Raad van Irak)is woensdagavond in een ziekenhuis in Teheran overleden. Al-Hakim was 60, hij leed aan longkanker. Abdel Aziz volgde zijn broer, ayatollah Mohamed Baqr al-Hakim op als leider van de partij toen deze in 2003 werd vermoord in Najaf. Abdel-Aziz al-Hakim was onder meer voorzitter van de regeringsraad, de Iraakse overgangsregering, in 2003. Hij speelde een belangrijke rol als power broker tussen de diverse partijen in Irak. Ook was hij de belangrijke bondgenoot van Iran in Irak.
woensdag 26 augustus 2009
Doodstraf geëist tegen Saeed Hajjarian tijdens Iraanse showprocessen
De openbare aanklager heeft de 'maximum straf' geëist tegen Saeed Hajjarian tijdens één van de processen tegen de ruim honderd Iraanse hervormers die op dit moment plaatsvinden in Teheran in de nasleep van de onlusten rond de Iraanse verkiezingen. Hajjarian, journalist, een van de prominentste hervormers, raadgever van Mohammed Khatami tijdens diens presidentschap, wordt beschuldigd van het ageren tegen de staatsveiligheid. Het maximum dat daarvoor staat is de doodstraf. Irna, het Iraanse perbureau, meldde dat de aanklager het maximum vroeg wegens 'de ernst van het misdrijf'. Hajjarian, die invalide is sinds in 2000 een aanslag op hem is gepleegd, bekende tijdens de zitting 'grote fouten' te hebben begaan door tijdens de onlusten 'foutieve analyses' te hebben gepresenteerd. Hij maakte excuses tegenover het Iraanse volk.
Tijdens hetzelfde proces vertelde Saeed Shariati, in juni campagneleider van Mir Hossein Moussavi, dat zijn claim destijds dat er met stemmen was geknoeid tijdens de verkiezingen door geen enkele bewijs werd gestaafd. Hij zwoer trouw aan de hoogsteleider, Khamenei en vroeg om diens vergiffenis
Hajjarian en Shariati werden voorgeleid tijden het vierde van de showprocessen die in Teheran tegen de hervormers worden gevoerd. Bekentenissen, die vaak te absurd zijn voor woorden en zonder twijfel zijn afgedwongen door psychologische en fysieke druk, zijn daarbij normaal. Zo vertelde Clotilde Reiss, een - inmiddels uitgewezen - jonge Franse onderzoekster die van spionage was beschuldigd omdat ze in Isfahan de onlusten volgde en foto's en emails aan haar professor in Frankrijk had gestuurd, tijdens haar proces dat ze 'onlusten om persoonlijke redenen en uit nieuwsgierigheid had bijgewoond maar dat ze toegaf dat ze een fout had gemaakt en er niet naar toe had moeten gaan'.
Het Niacblog,het blog van de Vereniging van Iraniërs in Amerika, toonde foto's van twee andere prominente hervormers, genomen voor en tijdens hun proces, waaruit af te leiden valt dat ze tijdens hun gevangenisstraf zwaar onder druk moeten hebben gestaan. Boven Abdollah Ramazanzadeh, voormalig regeringswoordvoerder en tweede man na Moussavi in diens Mosharekat-partij, onder de voormalige vice-president onder Mohamed Khatami, Mohamed Ali Abtahi, een belangrijke man in de beweging van Mehdi Karroubi.
Boven Ramazanzadeh, onder Abtahi. Links de foto's voor hun arrestatie, rechts de foto's tijdens hun proces.
Gary Sick, veteraan Irankenner nog uit de dagen van Jimmy Carter als president, schreef op zijn blog een prachtig stuk over de Iraanse showprocessen:
Iran today is doing what all aging revolutionary regimes seem to do—transforming itself into the image of the very regime it displaced. Just as middle-aged men and women look in the mirror and are surprised to see their fathers and mothers looking back at them, revolutionaries are startled to see themselves inexorably turning into the tyrants they thought they had banished forever. To put it another way, “Revolutions revolve—360 degrees.” This aphorism, invented years ago by Charles Issawi, the late Egyptian-born Middle East historian at Columbia, captures nicely in four words the typical lifecycle of the great revolutions.
In het stuk trekt Sick parallellen met showprocessen onder Stalin en de manier waarop andere revoluties ontspoorden en schrijft hij vervolgens:
It is no stretch to suggest that a similar process is under way today in Iran. The simplest explanation for the “miscalculation” of crudely fixing the June 12 election—the day that is likely to become famous as 22 Khordad on the Iranian calendar—is that the supreme leader and the Revolutionary Guards were determined to prevent anything from coming in the way of their assertion of absolute power. The possibility of a win by Mir Hossein Mousavi (or even a near-win) would have undercut their claims to absolute authority at a time when they were confidently poised to seize full power. The subsequent unrest may well have surprised them, but it also provided the excuse for a purge of some of the leading reformers and their rivals. That is still underway.
Lees het hele stuk hier.
Tijdens hetzelfde proces vertelde Saeed Shariati, in juni campagneleider van Mir Hossein Moussavi, dat zijn claim destijds dat er met stemmen was geknoeid tijdens de verkiezingen door geen enkele bewijs werd gestaafd. Hij zwoer trouw aan de hoogsteleider, Khamenei en vroeg om diens vergiffenis
Hajjarian en Shariati werden voorgeleid tijden het vierde van de showprocessen die in Teheran tegen de hervormers worden gevoerd. Bekentenissen, die vaak te absurd zijn voor woorden en zonder twijfel zijn afgedwongen door psychologische en fysieke druk, zijn daarbij normaal. Zo vertelde Clotilde Reiss, een - inmiddels uitgewezen - jonge Franse onderzoekster die van spionage was beschuldigd omdat ze in Isfahan de onlusten volgde en foto's en emails aan haar professor in Frankrijk had gestuurd, tijdens haar proces dat ze 'onlusten om persoonlijke redenen en uit nieuwsgierigheid had bijgewoond maar dat ze toegaf dat ze een fout had gemaakt en er niet naar toe had moeten gaan'.
Het Niacblog,het blog van de Vereniging van Iraniërs in Amerika, toonde foto's van twee andere prominente hervormers, genomen voor en tijdens hun proces, waaruit af te leiden valt dat ze tijdens hun gevangenisstraf zwaar onder druk moeten hebben gestaan. Boven Abdollah Ramazanzadeh, voormalig regeringswoordvoerder en tweede man na Moussavi in diens Mosharekat-partij, onder de voormalige vice-president onder Mohamed Khatami, Mohamed Ali Abtahi, een belangrijke man in de beweging van Mehdi Karroubi.
Boven Ramazanzadeh, onder Abtahi. Links de foto's voor hun arrestatie, rechts de foto's tijdens hun proces.
Gary Sick, veteraan Irankenner nog uit de dagen van Jimmy Carter als president, schreef op zijn blog een prachtig stuk over de Iraanse showprocessen:
Iran today is doing what all aging revolutionary regimes seem to do—transforming itself into the image of the very regime it displaced. Just as middle-aged men and women look in the mirror and are surprised to see their fathers and mothers looking back at them, revolutionaries are startled to see themselves inexorably turning into the tyrants they thought they had banished forever. To put it another way, “Revolutions revolve—360 degrees.” This aphorism, invented years ago by Charles Issawi, the late Egyptian-born Middle East historian at Columbia, captures nicely in four words the typical lifecycle of the great revolutions.
In het stuk trekt Sick parallellen met showprocessen onder Stalin en de manier waarop andere revoluties ontspoorden en schrijft hij vervolgens:
It is no stretch to suggest that a similar process is under way today in Iran. The simplest explanation for the “miscalculation” of crudely fixing the June 12 election—the day that is likely to become famous as 22 Khordad on the Iranian calendar—is that the supreme leader and the Revolutionary Guards were determined to prevent anything from coming in the way of their assertion of absolute power. The possibility of a win by Mir Hossein Mousavi (or even a near-win) would have undercut their claims to absolute authority at a time when they were confidently poised to seize full power. The subsequent unrest may well have surprised them, but it also provided the excuse for a purge of some of the leading reformers and their rivals. That is still underway.
Lees het hele stuk hier.
Zochrot en de levende herinnering aan het Palestijnse verleden
Deelnemers aan de excursie van Zochrot naar de overblijselen van het dorp Al-Damoun plaatsen een bord dat aangeeft waar de moskee heeft gestaan.
Zochrot is een organisatie in Israël die te weinig aandacht krijgt. Dwars tegen de trend in van pogingen elke herinnering aan de Palestijnse 'naqba' (catastrofe) strafbaar te stellen, gaat Zochrot (Herinneringen) ervan uit dat verzoening alleen mogelijk is als de Israëli's zich realiseren welk onrecht de Palestijnen is aangedaan. Afgelopen zaterdag organiseerde Zochrot een uitstapje naar Al Damoun, een dorpje dat niet meer bestaat in Noord-Israël, niet ver van Al-Birwa, het geboortedorp van de dichter Mahmoud Darwish, dat eveneens is verwoest in 1948.
Op de site van Zochrot, hier, staat een ontroerend verslag van de excursie (met foto's) waaraan enkele tientallen ex-inwoners en nazaten van ex-inwoners van Al-Damoun deelnamen.
Zochrot is een organisatie in Israël die te weinig aandacht krijgt. Dwars tegen de trend in van pogingen elke herinnering aan de Palestijnse 'naqba' (catastrofe) strafbaar te stellen, gaat Zochrot (Herinneringen) ervan uit dat verzoening alleen mogelijk is als de Israëli's zich realiseren welk onrecht de Palestijnen is aangedaan. Afgelopen zaterdag organiseerde Zochrot een uitstapje naar Al Damoun, een dorpje dat niet meer bestaat in Noord-Israël, niet ver van Al-Birwa, het geboortedorp van de dichter Mahmoud Darwish, dat eveneens is verwoest in 1948.
Op de site van Zochrot, hier, staat een ontroerend verslag van de excursie (met foto's) waaraan enkele tientallen ex-inwoners en nazaten van ex-inwoners van Al-Damoun deelnamen.
dinsdag 25 augustus 2009
Fayyad: de facto Palestinian state in two years
Geen tijd om dit artikel uit de London Times te vertalen. Salam Fayyad, de niet-gekozen premier van een regering die is benoemd door een Palestijnse president wiens mandaat in januari verliep, zegt dat de PA in twee haar eigen staat wil vestigen, ongeacht het verloop van de vredesbesprekingen. Ben ik te achterdochtig of te somber als ik vrees dat dit gaat leiden tot een uitverkoop van Palestijnse idealen? En een verband vermoed met het verloop van de eerder deze maand gehouden conferentie van Fatah?
The Palestinian Authority intends to bypass failing peace talks and establish its own de facto state within two years, Salam Fayyad, the Palestinian Prime Minister, said.
Speaking on the eve of talks in London today between Binyamin Netanyahu and Gordon Brown, his Israeli and British counterparts, Mr Fayyad said that the idea was to “end the occupation, despite the occupation”. He told The Times in an interview: “After 16 years [of failed peace talks] why not change the discourse?
“We have decided to be proactive, to expedite the end of the occupation by working very hard to build positive facts on the ground, consistent with having our state emerge as a fact that cannot be ignored. This is our agenda, and we want to pursue it doggedly.”
He said that if a functioning de facto state existed — with or without Israeli co-operation — including competent security forces, functioning public services and a thriving economy, it would force Israel to put its cards on the table as to whether it was serious about ending the 42-year occupation of the West Bank. He hoped that this goal could be achieved by mid-2011.
“It is empowering to even think that way,” said an animated Mr Fayyad, a respected economist. He has spent the past two years — since the Islamist group Hamas took over the Gaza Strip by force — wooing investors to the West Bank and building up professional security forces, trained under British and American supervision.
He said that the days of mutual recriminations were over and that both sides must commit to the 2003 “road map” whereby Israel would implement a comprehensive settlement freeze and the Palestinians curb the activities of militant groups.
“What is required is greater clarity and greater accountability,” he said, noting that the vastly improved Palestinian security forces showed his Palestinian Authority was holding up its end of the bargain. He said that it was time for the Israelis to do the same and rejected Mr Netanyahu’s attempts to secure a compromise on allowing settlement construction that is already under way to be continued.
Het complete artikel staat hier.
The Palestinian Authority intends to bypass failing peace talks and establish its own de facto state within two years, Salam Fayyad, the Palestinian Prime Minister, said.
Speaking on the eve of talks in London today between Binyamin Netanyahu and Gordon Brown, his Israeli and British counterparts, Mr Fayyad said that the idea was to “end the occupation, despite the occupation”. He told The Times in an interview: “After 16 years [of failed peace talks] why not change the discourse?
“We have decided to be proactive, to expedite the end of the occupation by working very hard to build positive facts on the ground, consistent with having our state emerge as a fact that cannot be ignored. This is our agenda, and we want to pursue it doggedly.”
He said that if a functioning de facto state existed — with or without Israeli co-operation — including competent security forces, functioning public services and a thriving economy, it would force Israel to put its cards on the table as to whether it was serious about ending the 42-year occupation of the West Bank. He hoped that this goal could be achieved by mid-2011.
“It is empowering to even think that way,” said an animated Mr Fayyad, a respected economist. He has spent the past two years — since the Islamist group Hamas took over the Gaza Strip by force — wooing investors to the West Bank and building up professional security forces, trained under British and American supervision.
He said that the days of mutual recriminations were over and that both sides must commit to the 2003 “road map” whereby Israel would implement a comprehensive settlement freeze and the Palestinians curb the activities of militant groups.
“What is required is greater clarity and greater accountability,” he said, noting that the vastly improved Palestinian security forces showed his Palestinian Authority was holding up its end of the bargain. He said that it was time for the Israelis to do the same and rejected Mr Netanyahu’s attempts to secure a compromise on allowing settlement construction that is already under way to be continued.
Het complete artikel staat hier.
maandag 24 augustus 2009
Druk op Neve Gordon om op te stappen
De oproep van Neve Gordon tot het boycotten van Israël heeft zoals te verwachten was reacties opgeroepen. Camera (Comittee for Accuracy in Middle East Reporting) gaf de gebruikelijke fijnzinnige commentaren af die we van deze hardline zionist watchdog- groepering gewend zijn. Gordon werd onder meer een long time Israel defamer genoemd (iemand die Israel al heel lang door het slijk haalt, zogezegd) en een defender of the Holocaust minimizer and Hezbollah supporter Norman Finkelstein. Joodse organisaties in Los Angeles en omstreken begonnen over het onthouden van fondsen aan Ben Gurion University, waar Gordon doceert. (The Magnes Zionist een van mijn favoriete bloggers zag dit als superieure ironie: de LA Joden deden precies waartoe Gordon opriep, namelijk Israël boycotten).
De rector van de Ben Gurion universiteit, dr Rivka Carmi, veroordeelde Gordon heftig en vroeg hem ongeveer in zoveel woorden of hij maar wilde ophoepelen. De Jerusalem Post meldde dat ze Gordons meningen "destructive" vond en an "abuse [of] the freedom of speech prevailing in Israel and at BGU.
"We are shocked and outraged by [Gordon's] remarks, which are both irresponsible and morally reprehensible.This kind of Israel-bashing detracts from the wonderful work that is being done at BGU and at all Israeli universities," Carmi added. "Academics who entertain such resentment toward their country are welcome to consider another professional and personal home."
Een ander professioneel en persoonlijk onderkomen, jawel. Carmi gaf Gordon daarmee impliciet de raad het voorbeeld te volgen van Ilan Pappé (destijds docerende in Haifa maar nu in Exeter) en wijlen Tanya Reinhardt, beide boycot supporters die destijds ook hun heil in het buitenland moesten zoeken. Zij deed dat in de wetenschap dat zij Gordon, die een vaste aanstelling heeft aan de BGU en bovendien hoofd is van de subfaculteit political science, volgens de Israëlische wet niet kan ontslaan. Dat weerhield overigens minister van onderwijs, Gideon Saar, en diverse parlementariërs van Kadima tot uiterst rechts - zie Arutz Sheva, hier - er niet van om toch Gordons ontslag te eisen.
De Association for Civil Right in Israel ACRI nam het echter voor Gordon op. ACRI veroordeelde op haar beurt Rivka Carmi: "This incident is about a much more fundamental right than academic freedom - it is about the freedom to express one's personal political views, a right shared by all citizens in a democratic country, and one which enjoys the widest protection possible. The entire academic community, and anyone who holds human rights in Israel dear to him or her, must denounce the university's stance"..
Het zal nog wel even onrustig blijven rond Gordon. Misschien moeten we hem gaan steunen?
De rector van de Ben Gurion universiteit, dr Rivka Carmi, veroordeelde Gordon heftig en vroeg hem ongeveer in zoveel woorden of hij maar wilde ophoepelen. De Jerusalem Post meldde dat ze Gordons meningen "destructive" vond en an "abuse [of] the freedom of speech prevailing in Israel and at BGU.
"We are shocked and outraged by [Gordon's] remarks, which are both irresponsible and morally reprehensible.This kind of Israel-bashing detracts from the wonderful work that is being done at BGU and at all Israeli universities," Carmi added. "Academics who entertain such resentment toward their country are welcome to consider another professional and personal home."
Een ander professioneel en persoonlijk onderkomen, jawel. Carmi gaf Gordon daarmee impliciet de raad het voorbeeld te volgen van Ilan Pappé (destijds docerende in Haifa maar nu in Exeter) en wijlen Tanya Reinhardt, beide boycot supporters die destijds ook hun heil in het buitenland moesten zoeken. Zij deed dat in de wetenschap dat zij Gordon, die een vaste aanstelling heeft aan de BGU en bovendien hoofd is van de subfaculteit political science, volgens de Israëlische wet niet kan ontslaan. Dat weerhield overigens minister van onderwijs, Gideon Saar, en diverse parlementariërs van Kadima tot uiterst rechts - zie Arutz Sheva, hier - er niet van om toch Gordons ontslag te eisen.
De Association for Civil Right in Israel ACRI nam het echter voor Gordon op. ACRI veroordeelde op haar beurt Rivka Carmi: "This incident is about a much more fundamental right than academic freedom - it is about the freedom to express one's personal political views, a right shared by all citizens in a democratic country, and one which enjoys the widest protection possible. The entire academic community, and anyone who holds human rights in Israel dear to him or her, must denounce the university's stance"..
Het zal nog wel even onrustig blijven rond Gordon. Misschien moeten we hem gaan steunen?
De zionistische waakhond ontdekt 'geschiedververvalsing' in het Geldmuseum
Het Geldmuseum in Utrecht heeft een tentoonstelling waarin de uiterst gemengde bevolking van de wijk Lombok vertelt over 'hun' geld. Onder die tientallen mensen is ook de Palestijn Sami Issa. Op de website van het museum zegt hij onder meer:
“De Palestijnen wisten niet dat het drama met ons geld ging gebeuren, dat het Palestijnse geld Israelisch geld werd. Mijn vader had nog een echt Palestijns bankbiljet. Daar was hij altijd trots op. Ik heb het gevoel dat met het verdwijnen van ons eigen geld, ook onze identiteit is gestolen.
Ze zeggen dat Palestina het beloofde land is, maar volgens mij is het een geroofd land, geroofde cultuur zelfs. Je ziet nu Israëlische falafel en homous terwijl dat Palestijns/Libanees is. Voor de stichting in 1948 aten de mensen al honderden jaren lang falafel en homous. Straks gaan ze mij vertellen dat de Palestijnse sjaal ook een Israëlische sjaal is. Geroofd land, geroofd geld en geroofde cultuur. Dat is de hele Naqba.”
Gelukkig echter is onze nationale zionistische waakhond, het CIDI, paraat om deze geschiedvervalsing aan de kaak te stellen. CIDI-directeur Naftaniël potesteert in een brief aan het museum dat dit het Geldmuseum onwaardig is. 'In zijn bijdrage, aldus Naftaniel, 'stelt de heer Issa: ''Mijn vader had nog een echt Palestijns bankbiljet. Daar was hij altijd trots op.” Echte Palestijnse bankbiljetten hebben echter nooit bestaan. Tot en met 1917, behoorde het gebied waar de heer Issa op doelt tot het Ottomaanse rijk. De voertaal van de Ottomaanse overheid was Turks, evenals het officiële geld dat in die tijd gebruikt werd....'
'Het getoonde geld is vanaf 1927 in omloop. Tussen 1917, het jaar waarin de Britten de Ottomanen verslaan, en 1922, valt het gebied onder Brits militair en later civiel bestuur. De Britten vervangen officieel het Ottomaanse geld door Egyptisch geld tot 1927, maar er circuleren illegaal allerhande munteenheden in het Britse gebied: het oude Ottomaanse geld, Brits, Frans en Oostenrijks geld bijvoorbeeld. Nergens in de geschiedenis is er sprake van Palestijns geld, evenmin als er ooit sprake is geweest van een onafhankelijke staat Palestina,' aldus het CIDI.
Nee, maar het getoonde, door de Britten uigegeven geld heette wel degelijk 'Palestine Pound'. Zoals ook de Jerusalem Post voor 1948 Palestine Post heette. En zoals op de uit de jaren dertig stammende poster boven mijn bureau ook 'Visit Palestine', staat, een poster wel te verstaan waarin de Joodse gemeenschap in die jaren opriep hun heilige land te bezoeken.
Ik heb altijd - ondanks de duidelijke verschillen van mening tussen ons - een hoge pet op gehad van Ronnie Naftaniel. Maar de laatste jaren vraag ik me vaak af waar hij mee bezig is.
“De Palestijnen wisten niet dat het drama met ons geld ging gebeuren, dat het Palestijnse geld Israelisch geld werd. Mijn vader had nog een echt Palestijns bankbiljet. Daar was hij altijd trots op. Ik heb het gevoel dat met het verdwijnen van ons eigen geld, ook onze identiteit is gestolen.
Ze zeggen dat Palestina het beloofde land is, maar volgens mij is het een geroofd land, geroofde cultuur zelfs. Je ziet nu Israëlische falafel en homous terwijl dat Palestijns/Libanees is. Voor de stichting in 1948 aten de mensen al honderden jaren lang falafel en homous. Straks gaan ze mij vertellen dat de Palestijnse sjaal ook een Israëlische sjaal is. Geroofd land, geroofd geld en geroofde cultuur. Dat is de hele Naqba.”
Gelukkig echter is onze nationale zionistische waakhond, het CIDI, paraat om deze geschiedvervalsing aan de kaak te stellen. CIDI-directeur Naftaniël potesteert in een brief aan het museum dat dit het Geldmuseum onwaardig is. 'In zijn bijdrage, aldus Naftaniel, 'stelt de heer Issa: ''Mijn vader had nog een echt Palestijns bankbiljet. Daar was hij altijd trots op.” Echte Palestijnse bankbiljetten hebben echter nooit bestaan. Tot en met 1917, behoorde het gebied waar de heer Issa op doelt tot het Ottomaanse rijk. De voertaal van de Ottomaanse overheid was Turks, evenals het officiële geld dat in die tijd gebruikt werd....'
'Het getoonde geld is vanaf 1927 in omloop. Tussen 1917, het jaar waarin de Britten de Ottomanen verslaan, en 1922, valt het gebied onder Brits militair en later civiel bestuur. De Britten vervangen officieel het Ottomaanse geld door Egyptisch geld tot 1927, maar er circuleren illegaal allerhande munteenheden in het Britse gebied: het oude Ottomaanse geld, Brits, Frans en Oostenrijks geld bijvoorbeeld. Nergens in de geschiedenis is er sprake van Palestijns geld, evenmin als er ooit sprake is geweest van een onafhankelijke staat Palestina,' aldus het CIDI.
Nee, maar het getoonde, door de Britten uigegeven geld heette wel degelijk 'Palestine Pound'. Zoals ook de Jerusalem Post voor 1948 Palestine Post heette. En zoals op de uit de jaren dertig stammende poster boven mijn bureau ook 'Visit Palestine', staat, een poster wel te verstaan waarin de Joodse gemeenschap in die jaren opriep hun heilige land te bezoeken.
Ik heb altijd - ondanks de duidelijke verschillen van mening tussen ons - een hoge pet op gehad van Ronnie Naftaniel. Maar de laatste jaren vraag ik me vaak af waar hij mee bezig is.
zaterdag 22 augustus 2009
Tariq Ramadan (2)
Richard Silverstein who blogs at the Huffinton Post and his own blog, Tikun Olam, and who is a regular contributor to a lot of other publications like The Guardian or the daily Forward, had this to say on what happened to Tariq Ramadan:
Here I thought that only the Bush administration ham-handedly overreacted to the alleged threat of Muslim militantcy by denying Tariq Ramadan a visa to teach at Notre Dame. Now, a Dutch university and city have engaged in the same type of ludicrous conduct in firing Tariq Ramadan from a teaching job at the school and from a job helping the city to encourage the intergration of Muslim residents into communal life. Ramadan’s offense: he conducts a TV show about Islam on the Iran-backed Press TV. Apparently, in doing so Ramadan has somehow become an apologist for “mad mullahs” who stole the recent presidential election..
and
At least two people with divergent political views who I know and respect have been guests on Press TV: Dan Fleshler and Juan Cole. Does this mean that they too have drunk the Kool Aid and become raving defenders of the Iranian regime? C’mon. As I said above, this is ludicrous. If a Muslim scholar were to host a regular show on Voice of America does this mean that he would be an American stooge and defender of every outrage perpetrated by this country against Muslims?
Apparently, Rotterdam’s mayor is Muslim and I’m guessing that this is an attempt by his political opponents to embarrass him. In fact, this entire episode may be more about the mayor and Ramadan may only be a useful foil for the anti-Islamist right.
If he hasn’t already written about this, someone pick up the phone and tell Daniel Pipes that the Islamists have been vanquished at the dikes of the Zuider Zee just before their onslaught on all of European civilization. Thank God some [Christian] God-fearing souls were willing to stand up against Trojan Horses like Ramadan, who sweet talk their way into the salons of the effete liberal-class, thus dissolving their will to hold the breach against the Mohammedan horde.
It's nice to see that some people outside the Netherlands share the opinion of the small sane minority that is still left in this country. What I have to say to Richard is the following: I'm afraid that Rotterdam's muslim mayor was among the people who wanted to get rid of Ramadan. Why? I'd like to ask him one day. Maybe he took his integration one step too far?
The second thing is about Daniel Pipes. Why inform him? He probably has heard the good news already from his Dutch twin, our own Pipes, who happens to be a professor in 'social cohesion, citizenship and multiculturality' (no less) at Leiden University by the name of Afshin Ellian. I think it was him who shouted woolf, as soon as he found out that Ramadan had this show on Press TV. Ellian and Pipes, two brothers in arms in the common jihad-watch to save our culture from (hidden)islamic threats.
Here I thought that only the Bush administration ham-handedly overreacted to the alleged threat of Muslim militantcy by denying Tariq Ramadan a visa to teach at Notre Dame. Now, a Dutch university and city have engaged in the same type of ludicrous conduct in firing Tariq Ramadan from a teaching job at the school and from a job helping the city to encourage the intergration of Muslim residents into communal life. Ramadan’s offense: he conducts a TV show about Islam on the Iran-backed Press TV. Apparently, in doing so Ramadan has somehow become an apologist for “mad mullahs” who stole the recent presidential election..
and
At least two people with divergent political views who I know and respect have been guests on Press TV: Dan Fleshler and Juan Cole. Does this mean that they too have drunk the Kool Aid and become raving defenders of the Iranian regime? C’mon. As I said above, this is ludicrous. If a Muslim scholar were to host a regular show on Voice of America does this mean that he would be an American stooge and defender of every outrage perpetrated by this country against Muslims?
Apparently, Rotterdam’s mayor is Muslim and I’m guessing that this is an attempt by his political opponents to embarrass him. In fact, this entire episode may be more about the mayor and Ramadan may only be a useful foil for the anti-Islamist right.
If he hasn’t already written about this, someone pick up the phone and tell Daniel Pipes that the Islamists have been vanquished at the dikes of the Zuider Zee just before their onslaught on all of European civilization. Thank God some [Christian] God-fearing souls were willing to stand up against Trojan Horses like Ramadan, who sweet talk their way into the salons of the effete liberal-class, thus dissolving their will to hold the breach against the Mohammedan horde.
It's nice to see that some people outside the Netherlands share the opinion of the small sane minority that is still left in this country. What I have to say to Richard is the following: I'm afraid that Rotterdam's muslim mayor was among the people who wanted to get rid of Ramadan. Why? I'd like to ask him one day. Maybe he took his integration one step too far?
The second thing is about Daniel Pipes. Why inform him? He probably has heard the good news already from his Dutch twin, our own Pipes, who happens to be a professor in 'social cohesion, citizenship and multiculturality' (no less) at Leiden University by the name of Afshin Ellian. I think it was him who shouted woolf, as soon as he found out that Ramadan had this show on Press TV. Ellian and Pipes, two brothers in arms in the common jihad-watch to save our culture from (hidden)islamic threats.
vrijdag 21 augustus 2009
Neve Gordon roept op tot BDS
Een opmerkelijke OpEd in The Los Angeles Times (of all papers) van de Israeli peacenik Neve Gordon, political science professor aan de Ben Gurion University in Be'er Sheva. Gordon roept op tot BDS, het zit in de lucht als het ware:
Israeli newspapers this summer are filled with angry articles about the push for an international boycott of Israel. Films have been withdrawn from Israeli film festivals, Leonard Cohen is under fire around the world for his decision to perform in Tel Aviv, and Oxfam has severed ties with a celebrity spokesperson, a British actress who also endorses cosmetics produced in the occupied territories. Clearly, the campaign to use the kind of tactics that helped put an end to the practice of apartheid in South Africa is gaining many followers around the world.
Not surprisingly, many Israelis -- even peaceniks -- aren't signing on. A global boycott can't help but contain echoes of anti-Semitism. It also brings up questions of a double standard (why not boycott China for its egregious violations of human rights?) and the seemingly contradictory position of approving a boycott of one's own nation.
It is indeed not a simple matter for me as an Israeli citizen to call on foreign governments, regional authorities, international social movements, faith-based organizations, unions and citizens to suspend cooperation with Israel. But today, as I watch my two boys playing in the yard, I am convinced that it is the only way that Israel can be saved from itself.
Het huidige Israel is volgens Gordon het best te beschrijven als:
...an apartheid state. For more than 42 years, Israel has controlled the land between the Jordan Valley and the Mediterranean Sea. Within this region about 6 million Jews and close to 5 million Palestinians reside. Out of this population, 3.5 million Palestinians and almost half a million Jews live in the areas Israel occupied in 1967, and yet while these two groups live in the same area, they are subjected to totally different legal systems. The Palestinians are stateless and lack many of the most basic human rights. By sharp contrast, all Jews -- whether they live in the occupied territories or in Israel -- are citizens of the state of Israel.
Lees het hele artikel hier
Aan het slot verwijst Gordon naar de Verklaring van Bilbao van de Global BDS Movement, klik hier
Israeli newspapers this summer are filled with angry articles about the push for an international boycott of Israel. Films have been withdrawn from Israeli film festivals, Leonard Cohen is under fire around the world for his decision to perform in Tel Aviv, and Oxfam has severed ties with a celebrity spokesperson, a British actress who also endorses cosmetics produced in the occupied territories. Clearly, the campaign to use the kind of tactics that helped put an end to the practice of apartheid in South Africa is gaining many followers around the world.
Not surprisingly, many Israelis -- even peaceniks -- aren't signing on. A global boycott can't help but contain echoes of anti-Semitism. It also brings up questions of a double standard (why not boycott China for its egregious violations of human rights?) and the seemingly contradictory position of approving a boycott of one's own nation.
It is indeed not a simple matter for me as an Israeli citizen to call on foreign governments, regional authorities, international social movements, faith-based organizations, unions and citizens to suspend cooperation with Israel. But today, as I watch my two boys playing in the yard, I am convinced that it is the only way that Israel can be saved from itself.
Het huidige Israel is volgens Gordon het best te beschrijven als:
...an apartheid state. For more than 42 years, Israel has controlled the land between the Jordan Valley and the Mediterranean Sea. Within this region about 6 million Jews and close to 5 million Palestinians reside. Out of this population, 3.5 million Palestinians and almost half a million Jews live in the areas Israel occupied in 1967, and yet while these two groups live in the same area, they are subjected to totally different legal systems. The Palestinians are stateless and lack many of the most basic human rights. By sharp contrast, all Jews -- whether they live in the occupied territories or in Israel -- are citizens of the state of Israel.
Lees het hele artikel hier
Aan het slot verwijst Gordon naar de Verklaring van Bilbao van de Global BDS Movement, klik hier
woensdag 19 augustus 2009
Mubarak in Washington (2)
Mubarak heeft gelukkig een passend - kritisch - onthaal gekregen tijdens zijn bezoek aan Washington. Issandr Amrani, een onafhankelijk, van oorsprong Marokkaanse journalist in Egypte die blogt onder de naam The Arabist, schreef in Foreign Policy een prima verhaal over de opvolgingskwestie van de nu 81-jarige president, die maar weigert een opvolger aan te wijzen.
Links Gamal Mubarak, rechts Omar Suleiman.
Vrij algemeen gaat iedereen er vanuit dat de intussen toch wel bejaarde Mubarak de opvolgingskwestie steeds uitstelt om zijn zoon Gamal naar voren te kunnen schuiven, die zich al geruime tijd warmloopt zich in de gremia van de Nationaal Democratische Partij. Dat is de partij die al decennia een one party show opvoert in de van democratie gespeende Egyptische politiek. Gamal is echter - net als zijn vader - niet bijster geliefd. Veel Egyptenaren vinden het ook te gek voor woorden, zo'n dynastieke oplossing voor een toch behoorlijk sophisticated land als Egypte. En er is natuurlijk altijd ook nog het leger. Dat is een machtsfactor van belang (eigenlijk de enige echte machtsfactor) en Gamal heeft er geen band mee. Het is daarom nog maar de vraag of de militairen zullen instemmen met zijn benoeming. Vandaar dat Omar Suleiman, de almachtige baas van de Mukhabarat (General Security) ook hoge ogen gooit. Lees het artikel hier.
Baheyya (zie de lijst van sites en blogs rechts op de pagina) behandelt hetzelfde thema. Zij wijst erop dat de zaak Mubarak sr en jr ervoor gezorgd heeft dat over de opvolgingskwestie nu alom wordt gedebatteerd in Egypte. Ze geeft een mooi overzicht (met historische achtergrond) van de discussie die gaat over drie varianten: een dynastieke, een parlementaire, of een machtsgreep door het leger, dat daarna de stal zou moeten uitmesten en de democratie herstellen.
Ook de Los Angeles Times laat zich niet onbetuigd: ter gelegenheid van Mubaraks bezoek schreef Jeffrey Fleishman over de erbarmelijke arbeidsomstandigheden in Egypte en de arbeidsonrust die nu al een paar jaar aanhoudt en voor steeds terugkereende stakingen zorgt, klik hier.
Links Gamal Mubarak, rechts Omar Suleiman.
Vrij algemeen gaat iedereen er vanuit dat de intussen toch wel bejaarde Mubarak de opvolgingskwestie steeds uitstelt om zijn zoon Gamal naar voren te kunnen schuiven, die zich al geruime tijd warmloopt zich in de gremia van de Nationaal Democratische Partij. Dat is de partij die al decennia een one party show opvoert in de van democratie gespeende Egyptische politiek. Gamal is echter - net als zijn vader - niet bijster geliefd. Veel Egyptenaren vinden het ook te gek voor woorden, zo'n dynastieke oplossing voor een toch behoorlijk sophisticated land als Egypte. En er is natuurlijk altijd ook nog het leger. Dat is een machtsfactor van belang (eigenlijk de enige echte machtsfactor) en Gamal heeft er geen band mee. Het is daarom nog maar de vraag of de militairen zullen instemmen met zijn benoeming. Vandaar dat Omar Suleiman, de almachtige baas van de Mukhabarat (General Security) ook hoge ogen gooit. Lees het artikel hier.
Baheyya (zie de lijst van sites en blogs rechts op de pagina) behandelt hetzelfde thema. Zij wijst erop dat de zaak Mubarak sr en jr ervoor gezorgd heeft dat over de opvolgingskwestie nu alom wordt gedebatteerd in Egypte. Ze geeft een mooi overzicht (met historische achtergrond) van de discussie die gaat over drie varianten: een dynastieke, een parlementaire, of een machtsgreep door het leger, dat daarna de stal zou moeten uitmesten en de democratie herstellen.
Ook de Los Angeles Times laat zich niet onbetuigd: ter gelegenheid van Mubaraks bezoek schreef Jeffrey Fleishman over de erbarmelijke arbeidsomstandigheden in Egypte en de arbeidsonrust die nu al een paar jaar aanhoudt en voor steeds terugkereende stakingen zorgt, klik hier.
Mubarak in Washington: wat is dat voor geluid over een 'temporary state'?
Hosni Mubarak is nooit mijn grote favoriet geweest. Hij is dom en koppig als een ezel en de leider van een regime dat zo ondemocratisch en inefficiënt is als het maar kan. Mensenrechten kunnen hem gestolen worden, getuige de houding van zijn regering jegens Soedan (Darfur) en onlangs toen hij geen poot uitstak om de Israëli's tegen te houden toen ze Gaza te grazen namen. Maar hij heeft wel - nog steeds - een paar goede mensen op buitenlandse zaken zitten, zoals we kunnen zien aan de dingen die hij over Israël-Palestina zei bij zijn bezoek dezer dagen aan Washington.
Mubarak vroeg daar (zie YNetnews hier)aan Obama om het niet te laten bij een verzoek aan de Israëli's om te stoppen met bouwen in de nederzettingen, maar om te komen met een plan en een schema om het in twee jaar op te lossen. (Naar Haaretz meldde zegde Obama toe in september te komen met zijn eigen vredesplan.)
Maar Mubarak kwam met nog iets:
During the White House press conference, Mubarak rejected the notion of a temporary Palestinian state. "We need to move to the final status solution and level," Mubarak told reporters as he sat with Obama in the Oval Office."I have contacted the Israelis and they said 'perhaps we can talk about a temporary solution,'" Mubarak said. "But I told them, No, I told them, forget about the temporary solution, forget about temporary borders," he said, referring to debate about the future shape of a Palestinian state.
Wat is dat voor iets, een 'tijdelijke staat'? Ahmed Qurei, de vroegere Palestijnse premier en toponderhandelaar die tijdens het recente Fatah-congres zijn zetel kwijtraakte, had het ook al over zoiets (zie mijn stuk over Fatah, hier:
He hinted that this might have something to do with something only some insiders knew about: 'The current stage is hard and difficult and there were offers for a temporary state and a solution without the Right of Return and without Jerusalem and it seems there were people in the Palestinian arena who were ready to accept those offers,' he said. Also he put a big question mark on the election of four PA security leaders known for their coordination with the Israeli occupation to the Central Committee. 'Did this happen accidentally?'
Natuurlijk hadden de leiders het ook over Israëls bekendmaking dat er geen nieuwe bouwcontracten zijn afgesloten voor de Westoever:
Obama told reporters at the White House that he saw encouraging signs of a softening of Israel's resistance to his call for a freeze on settlement-building in the West Bank. "My hope is that we are going to see not just movement from the Israelis, but also from the Palestinians around issues of incitement and security, from Arab states that show their willingness to engage Israel," the US leader said.
Obama refereerde daarmee aan de pogingen van de VS om de Arabische staten te bewegen hun betrekkingen met Israël aan te gaan, c.q. op te waarderen, in ruil voor een tijdelijke bouwstop in bezet gebied. De Saoedi's en Kuweiti's hebben dat zonder meer van de hand gewezen. Alleen Qatar en Bahrein willen wel een stapje overwegen. Andere reacties zijn er niet on the record.
Het Arabische vredesplan van 2002 biedt Israël volledige betrekkingen in ruil voor een volledige regeling, was het argument van de Saoedi's en Kuweiti's. Iets anders zou neerkomen op het paard achter de wagen spannen. Ook Mubarak houdt zich daaraan. Voor zijn vertrek naar de VS zei hij in een interview met Al Ahram volgens Reuters onder meer: "I affirmed to (U.S.) President (Barack) Obama in Cairo that the Arab initiative offers recognition of Israel and normalization with it after, and not before, achieving a just and comprehensive peace." In een interview met tv-presentator Charlie Rose (PBS) zei hij dat Arabische staten na de conferentie van Madrid (1991) ouvertures naar Israël hadden gemaakt, maar daarvan terug waren gekomen nadat in 1996 Netanyahu voor het eerst premier van Israël was geworden.
Maar die 'tijdelijke staat'. Wat moeten we ervan denken?
Mubarak vroeg daar (zie YNetnews hier)aan Obama om het niet te laten bij een verzoek aan de Israëli's om te stoppen met bouwen in de nederzettingen, maar om te komen met een plan en een schema om het in twee jaar op te lossen. (Naar Haaretz meldde zegde Obama toe in september te komen met zijn eigen vredesplan.)
Maar Mubarak kwam met nog iets:
During the White House press conference, Mubarak rejected the notion of a temporary Palestinian state. "We need to move to the final status solution and level," Mubarak told reporters as he sat with Obama in the Oval Office."I have contacted the Israelis and they said 'perhaps we can talk about a temporary solution,'" Mubarak said. "But I told them, No, I told them, forget about the temporary solution, forget about temporary borders," he said, referring to debate about the future shape of a Palestinian state.
Wat is dat voor iets, een 'tijdelijke staat'? Ahmed Qurei, de vroegere Palestijnse premier en toponderhandelaar die tijdens het recente Fatah-congres zijn zetel kwijtraakte, had het ook al over zoiets (zie mijn stuk over Fatah, hier:
He hinted that this might have something to do with something only some insiders knew about: 'The current stage is hard and difficult and there were offers for a temporary state and a solution without the Right of Return and without Jerusalem and it seems there were people in the Palestinian arena who were ready to accept those offers,' he said. Also he put a big question mark on the election of four PA security leaders known for their coordination with the Israeli occupation to the Central Committee. 'Did this happen accidentally?'
Natuurlijk hadden de leiders het ook over Israëls bekendmaking dat er geen nieuwe bouwcontracten zijn afgesloten voor de Westoever:
Obama told reporters at the White House that he saw encouraging signs of a softening of Israel's resistance to his call for a freeze on settlement-building in the West Bank. "My hope is that we are going to see not just movement from the Israelis, but also from the Palestinians around issues of incitement and security, from Arab states that show their willingness to engage Israel," the US leader said.
Obama refereerde daarmee aan de pogingen van de VS om de Arabische staten te bewegen hun betrekkingen met Israël aan te gaan, c.q. op te waarderen, in ruil voor een tijdelijke bouwstop in bezet gebied. De Saoedi's en Kuweiti's hebben dat zonder meer van de hand gewezen. Alleen Qatar en Bahrein willen wel een stapje overwegen. Andere reacties zijn er niet on the record.
Het Arabische vredesplan van 2002 biedt Israël volledige betrekkingen in ruil voor een volledige regeling, was het argument van de Saoedi's en Kuweiti's. Iets anders zou neerkomen op het paard achter de wagen spannen. Ook Mubarak houdt zich daaraan. Voor zijn vertrek naar de VS zei hij in een interview met Al Ahram volgens Reuters onder meer: "I affirmed to (U.S.) President (Barack) Obama in Cairo that the Arab initiative offers recognition of Israel and normalization with it after, and not before, achieving a just and comprehensive peace." In een interview met tv-presentator Charlie Rose (PBS) zei hij dat Arabische staten na de conferentie van Madrid (1991) ouvertures naar Israël hadden gemaakt, maar daarvan terug waren gekomen nadat in 1996 Netanyahu voor het eerst premier van Israël was geworden.
Maar die 'tijdelijke staat'. Wat moeten we ervan denken?
dinsdag 18 augustus 2009
Mooie Ramadan voor Tariq Ramadan: Rommeldam gooit hem eruit
In Iran is de verhouding tussen godsdienst en politiek uiterst complex. De simplistische opvatting van twee tegenover elkaar gestelde kampen – de fundamentalistische conservatieven tegenover de democratische hervormingsgezinden – geeft blijk van een verregaande onwetendheid wat betreft de Iraanse realiteit. Bovendien kan een ontwikkeling naar democratische transparantie niet plaatsvinden onder druk van het Westen: het proces zal in het land zelf moeten plaatsvinden en langdurig en pijnlijk zijn.
Toen ik inging op het aanbod van Press TV in Londen (ik had alleen contact met de Britse producenten die de zender een concept voorlegden), deed ik dat op voorwaarde dat ik vrij zou zijn in mijn onderwerpkeuze en dat ik volledige redactionele vrijheid zou hebben binnen de kaders van een wekelijks programma over religie, filosofie en vraagstukken van onze tijd. Mijn werkwijze was erop gericht deze thema’s te verkennen zonder steun aan het Iraanse bewind te verlenen en zonder mijzelf geweld aan te doen. Dat was een keuze die veel Iraanse vrienden niet alleen begrepen, maar ook hebben aangemoedigd. Geld speelt geen rol. Een andere internationale nieuwszender heeft mij driemaal zoveel geboden als ik van Press TV ontvang, een aanbod dat ik op principiële gronden heb afgewezen.
Het bovenstaande zijn citaten uit het stuk dat Tariq Ramadan in de NRC schreef ter verdediging van zijn keuze om te werken voor Press TV, een door Iran betaalde internationale tv-zender. Ramadan is één van de meest oorspronkelijke moslim-denkers die er op dit moment op de wereld te vinden zijn. Hij is ook iemand die geen blad voor de mond neemt en om die reden niet welkom is in Egypte, Saoedi-Arabië, de VS, Tunesië. Libië, Syrië, China en Israël. Ramadan is tevens iemand die niet anderen naar de mond praat. Die niet zegt dat homoseksualiteit zonder meer acceptabel is. Dat zou hem in de ogen van simpele ziel Henk Krol van de Gay Krant tot een toffe gozer hebben gemaakt, maar hem wel verdacht hebben gemaakt in de ogen van de Europese moslims met wie hij in gesprek wil blijven. Nee, Ramadan zegt dat we respect moeten hebben voor homoseksuelen en hen niet moeten discrimineren. Voor Krol en voor fatsoensrakkers en drabbige denkers als Afshin Ellian maakt hij zich daarmee verdacht. Omdat ze niet willen zien hoe Ramadan bruggen probeert te bouwen en een middenpositie inneemt, in de hoop de Europese moslims mee te kunnen trekken en in de hoop het Westen te leren dat de integratie niet iets is dat kan worden afgedwongen. In de hoop dat we leren dat er tijd nodig is voor moslims om de vrijheid in de publieke sfeer van het Westen te doorgronden en in de hoop dat het Westen wat begrip krijgt voor het feit dat voor (sommige, veel?) moslims religie en publieke sfeer niet zonder meer twee gescheiden entiteiten zijn.
Rotterdam had zich gelukkig moeten prijzen dat ze Ramadan hadden. In plaats daarvan wordt hij - hoe ironisch: tijdens de ramadan - afgedankt omdat hij meewerkte aan een door Iran betaalde zender. Alsof dat niet ook bruggenbouwend kan werken. Alsof meewerken aan een zender betekent dat je de geldgevers steunt. Alsof het lossen van een Iraans schip in de haven van Rotterdam betekent dat Rotterdam voor Ahmedinejad is. Wat een onzin allemaal. We hebben toch gewoon betrekkingen met dat land? En had een Saoedische, Egyptische of Chinese zender wel gemogen?
Los daarvan: ik ben het met de analyse van Tariq Ramadan over de situatie in Iran volstrekt eens. Het is geen strijd van democraten tegen een islamitisch bewind (ook al zullen er daar heel wat mensen zijn die het islamitische bewind willen afschaffen). Het is primair een poging het regime van binnenuit te hervormen en democratiseren die - voorlopig even - is mislukt, maar zal doorgaan. Een intern proces dat, zoals Ramadan zegt, langzaam en pijnlijk zal zijn.
En wat nu te zeggen van Rotterdams gemeentepolitici die zijn gezwicht voor de waan van de dag, de gebakken lucht van onzindelijke types als Ellian, en hun eigen simplistische opvattingen over de interne strijd in Iran (die helaas ook in sommige kwaliteitskranten opgeld doet)? Zijn ze de Bush-kolder nog niet te boven? Is het de wind van Wilders? Of moeten we gewoon zeggen dat deze bestuurders handelen conform de meest achterlijke Hollandse tradities, waarin andersdenkenden zich alleen mogen roeren zolang je er niet teveel van merkt en er geen gelazer van komt? Tradities die in 40-45 zoveel Nederlandse Joden die zich hier thuis dachten te voelen de kop heeft gekost? Is dit Rotterdam? Het lijkt meer op Rommeldam: Ahmed Dickerdack met een legertje Bulle Bassen, Dorknopers en Grootgrutters. Supersneue dorpspolitiek. Ze moesten zich schamen!
Een bijeenkomst van de PNC ? Gaat Abu Mazen zijn winst verzilveren?
Abu Mazen heeft een bijeenkomst van de Palestijnse Nationale Raad (PNC, het PLO-parlement) bijeengeroepen op 25 augustus. Doel is het opvullen van de vacatures in de Uitvoerende Raad (het hoofdbestuur). Vreemd genoeg valt de datum van deze bijeenkomst samen met de volgende ronde van de verzoeningsgsprekken tussen Hamas en Fatah in Cairo. Maar die gaan gewoon door, heeft Abu Mazen verzekerd. Nou, dat zal dan toch wel?!
Hamas-woordvoerder Abu Zuhri in Gaza (foto) verklaarde intussen dat de oproep van Abu Mazen strijdig is met het eerdere Akkoord van Cairo (tussen Fatah en Hamas) dat stipuleert dat de PNC-bijeenkomst zou moeten samenvallen met verkiezingen voor de Palestijnse Autoriteit. Het lijkt erop dat Abu Mazen de steun voor zijn koers van 'responsible government' die hij kreeg in Bethlehem (zie mijn stuk over Fatah) ook wil consolideren in de PLO...
En opnieuw: Jeruzalem
Gewapende Joodse kolonisten hebben maandag opnieuw een huis overgenomen in Arabisch oost-Jeruzalem, zo melden het Internationale Middle East Media center (IMEMC) en Maan News Agency. Ditmaal gaat het om een huis in de wijk Silwan, in het gebied waar de stichting Elad van kolonisten van plan is een bijbels pretpark te maken. Het huis ligt dichtbij het informatiecentrum van de kolonisten en naast een UNWRA-school. Het is het 40ste huis dat de kolonisten in dit gebied hebben overgenomen. Daarmee is volgens bronnen in de wijk de 'contingency' van hun bezit vergroot.
In Sheikh Jarrah, bij Mount Scopus, speelde zich intussen een ander tafereel af.
Links demonstreert tegen de verjoodsing van Sheikh Jarrah..
Linkse groeperingen hielden daar een demonstratie tegen de dreigende overname door Joodse kolonisten van ook deze wijk. Dat gebeurde ter gelegenheid van het bezoek van de Republikeinse ex-presidentskandidaat Huckabee aan de wijk (en aan andere kolonistenprojecten). De kolonisten zelf hielden ook een demonstratie. Op de foto houdt kolonist Baruch Barzel een plakkaat omhoog waarbij commentaar verder overbodig is....en Barzel en zijn makkers tegen Obama.
Huckabee ging lunchen met een aantal ultra-rechtse Israëlische parlementariërs in het Shepherd hotel in Sheikh Jarrah. Dit hotel was onlangs in het nieuws omdat de eigenaar, de Amerikaanse casinomagnaat Irving Moskowitz een vergunning voor de bouw van 20 appartementen voor Joden verwierf op het betreffende terrein. Moskowitz is ook een van de belangrijkste financiers van de stichting Ateret Cohaniem, die huizen opkoopt in het Arabische deel van de Oud Stad. Haaretz meldde maandag dat de stichting in Amerika - belastingvrij - in 2007 $ 2.1 miljoen ophaalde en in 2006 $ 1,3 miljoen. Het leeuwendeel daarvan wordt naar Israël overgemaakt
In Sheikh Jarrah, bij Mount Scopus, speelde zich intussen een ander tafereel af.
Links demonstreert tegen de verjoodsing van Sheikh Jarrah..
Linkse groeperingen hielden daar een demonstratie tegen de dreigende overname door Joodse kolonisten van ook deze wijk. Dat gebeurde ter gelegenheid van het bezoek van de Republikeinse ex-presidentskandidaat Huckabee aan de wijk (en aan andere kolonistenprojecten). De kolonisten zelf hielden ook een demonstratie. Op de foto houdt kolonist Baruch Barzel een plakkaat omhoog waarbij commentaar verder overbodig is....en Barzel en zijn makkers tegen Obama.
Huckabee ging lunchen met een aantal ultra-rechtse Israëlische parlementariërs in het Shepherd hotel in Sheikh Jarrah. Dit hotel was onlangs in het nieuws omdat de eigenaar, de Amerikaanse casinomagnaat Irving Moskowitz een vergunning voor de bouw van 20 appartementen voor Joden verwierf op het betreffende terrein. Moskowitz is ook een van de belangrijkste financiers van de stichting Ateret Cohaniem, die huizen opkoopt in het Arabische deel van de Oud Stad. Haaretz meldde maandag dat de stichting in Amerika - belastingvrij - in 2007 $ 2.1 miljoen ophaalde en in 2006 $ 1,3 miljoen. Het leeuwendeel daarvan wordt naar Israël overgemaakt
maandag 17 augustus 2009
A new beginning for Fatah? Or the beginning of the end?
Winner and looser: in the middle Mahmoud Abbas (Abu Mazen) who was unanimously elected as leader. To the right Ahmed Qurei (Abu Alaa) who lost his seat on the Central Committee.
It is with some amazement that I have read the many positive descriptions that western observers gave of the recent Fatah Congres that from the 4th August on was held in Bethlehem.
Almost generally it was called a 'new start', the 'old guard' made way for 'new faces', Fatah came out 'stronger' and would now be more able to deal with Hamas and to continue with the peace process.
I must say that I don't share that kind of optimism. I have waited a few days to think it over (the luxury of a blogger who does not have to deal with deadlines anymore) but in the end I am really convinced that Fatah, once the strongest factor in Palestinian politics has been weakened considerably, maybe even to the point that it is going to split in various splinters or vanish altogether. And worse yet: there is even room for the suspicion that one faction is taking over Fatah, a faction that is no less undemocratic than the regimes in Egypt or Jordan and that is prepared to make a deal with Israel on terms that fall short of an independent, viable state.
Why do I think so?
There are various reasons. First of all: this was the first Fatah congress since 1989. That last time Arafat was still around, and so were several other historic leaders, like Abu Iyad (Salah Khalaf) and Khaled al Hassan (although the Israeli's had succeeded in murdering Abu Jihad (Khalil al Wazzir) earlier that year). Fatah was more or less in a winning mood: Israel seemed to have lost its upper hand because of the first intifada.
Now, 20 years on, the difference is huge. The great leaders are no more, the Oslo agreements of 1993 brought many changes but not a state an certainly no improvement of the conditions of living, the hopes of 1989 have faded. An endless 'peace process' that never brought any results, has undermined the credibility - and even legitimacy - of Fatah to the point that it lost the elections in 2006 to Hamas. And during all those years Fatah was so divided about the strategy it ought to follow, that it never succeeded in convening a congress.
But things all of a sudden changed this year. How come? What happened? The journalist Bilal al-Hassan, a younger brother of the Fatah-leaders Hani and Khaled al-Hassan but himself not a member of Fatah, gave a damning picture in As Sharq al-Awsat of 19 July (partly translated by Toufic Haddad here). Al-Hassan described how the preparatory committee was quarreling about the place of the venue - inside or outside the occupied territories, Amman or Bethlehem, with many in favour of an outside congres - and how Abu Mazen then unilaterally disbanded the committee, summoned a number of Fatah-cadres from the Westbank to his office in Ramallah and then and there decided that the place of venue would be Bethlehem, which documents would be discussed and which number of Fatah-members would be invited as delegates. Abu Mazen's move, says Al-Hassan, had of course huge consequences for the question who would attend. Opponents of the peace proces would either not be welcome, because Israel wouldn't let them in, or would be dependent on a temporary laisser passer, for which Abu Mazen had to apply to the Israeli government. In this way the Palestinian president had a decisive say in who would attend and what would be discussed. Al-Hassan did not hesitate to call it 'a coup within Fatah'.
That was one thing. And yes, Abu Mazen's move caused a split. Farouq Qaddoumi (photo), the last of the historical leaders although one who has always been operating at the sidelines,revived an old story and told a press conference in Amman that Abu Mazen together with Mohammed Dahlan had plotted with Ariel Sharon in order to poison Arafat. Also Mohammed Jihad, a fierce opponent of holding the meeting in Bethlehem who in the end appeared not to have been invited, anounced the birth of a new Fatah: Fatah Awakening. What will come from it remains to be seen.
But more important: the week long conference itself was characterized by a total lack of political reports. There were no clarifications of mistakes in the past, no analyses of why the peace process had failed sofar, nor why Hamas beat Fatah at the elections. There was not even a clear cut strategy for the future. When asked by the delegates to clarify the absence of any of such papers, Abu Mazen suggested that his long (46 pages) and rather dull opening speech should be considered as such. It seems rather questionable that this lack of even the slightest traces of the revolutionary spirit from the past that used to be Fatah's hallmark, can convince the Westbank people in the streets that the movement has been 'revitalized' and is an attractive party to cast their votes for in any elections if there ever would be one.
Next on the program in Bethlehem was the selection of the 23 men strong Central Council, 18 of them by direct vote, the rest by appointment by the leader. First the leader himself, Abu Mazen, was appointed by acclamation. No surprises there. But for the rest there were some: Old hands from Arafats time, like Intissar al Wazir (widow of Abu Jihad), Nasser Youssef, Hakam Balawi, Hani al-Hassan (and Farouq Qaddoumi for that matter) lost their places at the CC. The same happened to Ahmed Qurei (Abu Alaa), erstwhile prime-minister and chief negotiater with the Israelis. In their
On top: Marwan Barghouti, down left: Jibril Rajoub, right: Mohamed Dahlan.
place people like Jibril Rajoub, Mohammed Dahlan, Tawfiq al-Tirawi and Hussein al-Sheikh were elected, all of them connected with the security apparatus of the Palestinian Authority: Rajoub was the former security chief on the Westbank, Dahlan his colleague in Gaza (he was responsible for the American sponsored attempt in 2007 to overthrow Hamas which backfired and caused Fatah to be kicked out of Gaza). Al-Sheikh and Tirawi have been high ranking offcials in the intelligence apparatus. All of them have connections with the 'overhaul' of the security apparatus and the civil service of the PA, which is being executed under supervision of the Americans (and in cooperation with the Israeli's). (Read my earlier article about general Dayton, here). All of them are against a reconciliation with Hamas. So are some other newly elected CC-members,like Azzam al-Ahmad, the head of Fatah's faction in parliament, or Tayeb Abdel Rahim, Abu Mazens bureau chief (who at the very last minute was added to the list of newly elected CC-members after a dubious recount of the votes). Some people would argue that the election of the very popular younger Westbank leader Marwan Barghouti, who is stongly in favour of reconciliation, will serve as a counterweight. But that remains to be seen. Barghouti's position looks rather isolated among the rest of the CC. And that is also to be taken literally: he's serving six life sentences in an Israeli jail.
Security forces in the new 'Dayton-style' as seen here provided the right atmosphere during the conference in Bethlehem.
The voting for the CC was strongly criticised from two sides. The 11-man strong Fatah-leadership of Gaza resigned collectively because they did not get enough people on the CC and called the voting procedure unfair (Gaza got only Nabil Shaath and Mohamed Dahlan on the CC). The Gazans had been handicapped from the beginning, because Hamas did not let them go. The 400 man strong delegation did not get permission to leave, said Hamas, because Fatah refused to free the plm. 460 Hamas sympathizers in Palestinian jails in the Westbank. Consequently the Gazans had to cast their votes per telephone.
The other criticism came from Ahmed Qurei, who told the paper Al-Quds al-Arabi that the way the voting had been handled was worse than it had been in Iran, with several people voting more than once and general confusion about procedures. According to him the results had been pre-cooked. He hinted that this might have something to do with what only a few insiders knew: 'The current stage is hard and difficult and there were offers for a temporary state and a solution without the Right of Return and without Jerusalem and it seems there were people in the Palestinian arena who were ready to accept those offers,' he said. Also he put a big question mark on the election of four PA security leaders known for their coordination with the Israeli occupation to the Central Committee. 'Did this happen accidentally?' Qurei added that he had been against holding a conference in Palestine under occupation, but had nevertheless, after it so had been decided, tried to make the best of it. But one group had 'turned things upside down, because it wanted something against the will of the majority. Ít seems they ware searching for Yes-men'.
And then, at last, at the closing of the conference, did the tiger show some of its former teeth? Did the renewed Fatah demand an end to the closure of Gaza, an investigation into the conduct of the Israeli army during the operation Cast Lead? An end to the checkpoints, the freeing of the prisoners? Nothing of the kind. The political program calls for a continuation of the peace process, although not before Israel calls a building freeze. It reiterated that Fatah wants a state within the pre- 1967 borders, with East-Jerusalem as its capital, and it repeats the right of return and the right of armed resistance to the occupation. Words, words, words. The question is: how many people will be convinced?
The new Fatah-leadership prays at the tombe of Yasser Arafat at the end of the Fatah conference. Would Abu Amar have been pleased with the results?
It is with some amazement that I have read the many positive descriptions that western observers gave of the recent Fatah Congres that from the 4th August on was held in Bethlehem.
Almost generally it was called a 'new start', the 'old guard' made way for 'new faces', Fatah came out 'stronger' and would now be more able to deal with Hamas and to continue with the peace process.
I must say that I don't share that kind of optimism. I have waited a few days to think it over (the luxury of a blogger who does not have to deal with deadlines anymore) but in the end I am really convinced that Fatah, once the strongest factor in Palestinian politics has been weakened considerably, maybe even to the point that it is going to split in various splinters or vanish altogether. And worse yet: there is even room for the suspicion that one faction is taking over Fatah, a faction that is no less undemocratic than the regimes in Egypt or Jordan and that is prepared to make a deal with Israel on terms that fall short of an independent, viable state.
Why do I think so?
There are various reasons. First of all: this was the first Fatah congress since 1989. That last time Arafat was still around, and so were several other historic leaders, like Abu Iyad (Salah Khalaf) and Khaled al Hassan (although the Israeli's had succeeded in murdering Abu Jihad (Khalil al Wazzir) earlier that year). Fatah was more or less in a winning mood: Israel seemed to have lost its upper hand because of the first intifada.
Now, 20 years on, the difference is huge. The great leaders are no more, the Oslo agreements of 1993 brought many changes but not a state an certainly no improvement of the conditions of living, the hopes of 1989 have faded. An endless 'peace process' that never brought any results, has undermined the credibility - and even legitimacy - of Fatah to the point that it lost the elections in 2006 to Hamas. And during all those years Fatah was so divided about the strategy it ought to follow, that it never succeeded in convening a congress.
But things all of a sudden changed this year. How come? What happened? The journalist Bilal al-Hassan, a younger brother of the Fatah-leaders Hani and Khaled al-Hassan but himself not a member of Fatah, gave a damning picture in As Sharq al-Awsat of 19 July (partly translated by Toufic Haddad here). Al-Hassan described how the preparatory committee was quarreling about the place of the venue - inside or outside the occupied territories, Amman or Bethlehem, with many in favour of an outside congres - and how Abu Mazen then unilaterally disbanded the committee, summoned a number of Fatah-cadres from the Westbank to his office in Ramallah and then and there decided that the place of venue would be Bethlehem, which documents would be discussed and which number of Fatah-members would be invited as delegates. Abu Mazen's move, says Al-Hassan, had of course huge consequences for the question who would attend. Opponents of the peace proces would either not be welcome, because Israel wouldn't let them in, or would be dependent on a temporary laisser passer, for which Abu Mazen had to apply to the Israeli government. In this way the Palestinian president had a decisive say in who would attend and what would be discussed. Al-Hassan did not hesitate to call it 'a coup within Fatah'.
That was one thing. And yes, Abu Mazen's move caused a split. Farouq Qaddoumi (photo), the last of the historical leaders although one who has always been operating at the sidelines,revived an old story and told a press conference in Amman that Abu Mazen together with Mohammed Dahlan had plotted with Ariel Sharon in order to poison Arafat. Also Mohammed Jihad, a fierce opponent of holding the meeting in Bethlehem who in the end appeared not to have been invited, anounced the birth of a new Fatah: Fatah Awakening. What will come from it remains to be seen.
But more important: the week long conference itself was characterized by a total lack of political reports. There were no clarifications of mistakes in the past, no analyses of why the peace process had failed sofar, nor why Hamas beat Fatah at the elections. There was not even a clear cut strategy for the future. When asked by the delegates to clarify the absence of any of such papers, Abu Mazen suggested that his long (46 pages) and rather dull opening speech should be considered as such. It seems rather questionable that this lack of even the slightest traces of the revolutionary spirit from the past that used to be Fatah's hallmark, can convince the Westbank people in the streets that the movement has been 'revitalized' and is an attractive party to cast their votes for in any elections if there ever would be one.
Next on the program in Bethlehem was the selection of the 23 men strong Central Council, 18 of them by direct vote, the rest by appointment by the leader. First the leader himself, Abu Mazen, was appointed by acclamation. No surprises there. But for the rest there were some: Old hands from Arafats time, like Intissar al Wazir (widow of Abu Jihad), Nasser Youssef, Hakam Balawi, Hani al-Hassan (and Farouq Qaddoumi for that matter) lost their places at the CC. The same happened to Ahmed Qurei (Abu Alaa), erstwhile prime-minister and chief negotiater with the Israelis. In their
On top: Marwan Barghouti, down left: Jibril Rajoub, right: Mohamed Dahlan.
place people like Jibril Rajoub, Mohammed Dahlan, Tawfiq al-Tirawi and Hussein al-Sheikh were elected, all of them connected with the security apparatus of the Palestinian Authority: Rajoub was the former security chief on the Westbank, Dahlan his colleague in Gaza (he was responsible for the American sponsored attempt in 2007 to overthrow Hamas which backfired and caused Fatah to be kicked out of Gaza). Al-Sheikh and Tirawi have been high ranking offcials in the intelligence apparatus. All of them have connections with the 'overhaul' of the security apparatus and the civil service of the PA, which is being executed under supervision of the Americans (and in cooperation with the Israeli's). (Read my earlier article about general Dayton, here). All of them are against a reconciliation with Hamas. So are some other newly elected CC-members,like Azzam al-Ahmad, the head of Fatah's faction in parliament, or Tayeb Abdel Rahim, Abu Mazens bureau chief (who at the very last minute was added to the list of newly elected CC-members after a dubious recount of the votes). Some people would argue that the election of the very popular younger Westbank leader Marwan Barghouti, who is stongly in favour of reconciliation, will serve as a counterweight. But that remains to be seen. Barghouti's position looks rather isolated among the rest of the CC. And that is also to be taken literally: he's serving six life sentences in an Israeli jail.
Security forces in the new 'Dayton-style' as seen here provided the right atmosphere during the conference in Bethlehem.
The voting for the CC was strongly criticised from two sides. The 11-man strong Fatah-leadership of Gaza resigned collectively because they did not get enough people on the CC and called the voting procedure unfair (Gaza got only Nabil Shaath and Mohamed Dahlan on the CC). The Gazans had been handicapped from the beginning, because Hamas did not let them go. The 400 man strong delegation did not get permission to leave, said Hamas, because Fatah refused to free the plm. 460 Hamas sympathizers in Palestinian jails in the Westbank. Consequently the Gazans had to cast their votes per telephone.
The other criticism came from Ahmed Qurei, who told the paper Al-Quds al-Arabi that the way the voting had been handled was worse than it had been in Iran, with several people voting more than once and general confusion about procedures. According to him the results had been pre-cooked. He hinted that this might have something to do with what only a few insiders knew: 'The current stage is hard and difficult and there were offers for a temporary state and a solution without the Right of Return and without Jerusalem and it seems there were people in the Palestinian arena who were ready to accept those offers,' he said. Also he put a big question mark on the election of four PA security leaders known for their coordination with the Israeli occupation to the Central Committee. 'Did this happen accidentally?' Qurei added that he had been against holding a conference in Palestine under occupation, but had nevertheless, after it so had been decided, tried to make the best of it. But one group had 'turned things upside down, because it wanted something against the will of the majority. Ít seems they ware searching for Yes-men'.
And then, at last, at the closing of the conference, did the tiger show some of its former teeth? Did the renewed Fatah demand an end to the closure of Gaza, an investigation into the conduct of the Israeli army during the operation Cast Lead? An end to the checkpoints, the freeing of the prisoners? Nothing of the kind. The political program calls for a continuation of the peace process, although not before Israel calls a building freeze. It reiterated that Fatah wants a state within the pre- 1967 borders, with East-Jerusalem as its capital, and it repeats the right of return and the right of armed resistance to the occupation. Words, words, words. The question is: how many people will be convinced?
The new Fatah-leadership prays at the tombe of Yasser Arafat at the end of the Fatah conference. Would Abu Amar have been pleased with the results?
zondag 16 augustus 2009
Bloodbath in Rafah
The Palestinina Center for Human Rights published the following investigation of the shootout friday and saturday in Rafah in the south of the Gaza Strip, where the imam of a mosque called for the birth of an Islamic Emirate, led by his group, the Jund Ansar Allah. It seems that the Jund Ansar Allah had earlier caused troubles by - among other things - attacking parties like weddings. It looks as if Hamas was provoked and had to act. The question - also asked by the PCHR - however is: why this was done in such a bloody way. Why send the Izzedin al Qassam Brigades to do the job? Didn't they have enough policemen?
The late sheikh Abdul Latif Moussa
28 Persons Killed and at Least 100 Others Wounded
On Friday afternoon, bloody confrontations erupted between the police and the 'Izziddin al-Qassam Brigades (the armed wing of Hamas) on one side and members of an armed group known as "Soldiers of Allah's Supporters" on the other side. The clashes continued until Saturday morning, taking lives of at least 28 persons and wounding more than 100 others, some of whom sustained serious wounds. The dead include 3 civilians, 3 police officers, 3 members of the 'Izziddin al-Qassam Brigades and 8 members of the armed group, including its leader, Sheikh 'Abdul Latif Mousa.
According to investigations conducted by PCHR, at approximately 13:00 on Friday, 14 August 2009, during the Friday Sermon, Sheikh 'Abdul Latif Mousa, the Imam of Ibn Taimiyah Mosque in al-Brazil neighborhood in Rafah, declared the birth of an Islamic emirate and called for allegiance for him and his group, which he called "Soldiers of Allah's Supporters." Sheikh Mousa also criticized the Government in Gaza and threatened it with fighting if it attempts to storm and control the mosque.
The sermon was preceded by intensive deployment of members of the 'Izziddin al-Qassam Brigades and police officers in the vicinity of the mosque. At the end of the prayer, the worshippers left the mosque quietly. However, dozens of members of the armed group stayed in the mosque until the afternoon prayer (approximately 16:30). Shortly after 17:00, the besieging forces ordered all those who were inside the mosque to surrender. Families of a number of those who were inside the mosque intervened and demanded their relatives to get out of the mosque. Some of them accepted the demand and got out of the mosque. Soon after, gunmen opened fire from inside the mosque at members of the 'Izziddin al-Qassam Brigades and police officers. Consequently, a bloody confrontation erupted between the two sides, which continued until 06:00 on Saturday. At least 28 persons have been killed, including 5 ones who have not been identified so far. The dead include 3 civilians, 3 police officers, 3 members of the 'Izziddin al-Qassam Brigades and 8 members of the armed group, including its leader, Sheikh 'Abdul Latif Mousa. At least 100 others have been wounded.
Members of the 'Izziddin al-Qassam Brigades and police officers controlled the mosque and its vicinity. Rescue operation are still ongoing under rubbles of two houses adjacent to the mosque, which belong to Sheikh Mousa and the Lafi family, where Shiekh Mousa's body was found.
The police arrested at least 100 persons who are suspected to be members of the armed group, including some of the wounded persons. The police closed the area and the vicinity of the main hospital in the town and denied access of journalists.
At approximately 11:00 on Saturday, the web site of the Ministry of Interior in Gaza quoted Eihab al-Ghussain, Spokesman of the Ministry of Interior, as saying: "Palestinian security services have concluded a security operation in Rafah against an expiatory group headed by 'Abdul Latif Mousa, who threatened the legitimate government in Gaza, declared secession and described Hamas as a secular movement that must be fought and killed." Al-Ghussain accused members of the group of "having deviant ideologies, of expiating the population of Gaza and of carrying out several attacks against wedding parties and cafés."
PCHR reiterates its condemnation for these bloody clashes.
The late sheikh Abdul Latif Moussa
28 Persons Killed and at Least 100 Others Wounded
On Friday afternoon, bloody confrontations erupted between the police and the 'Izziddin al-Qassam Brigades (the armed wing of Hamas) on one side and members of an armed group known as "Soldiers of Allah's Supporters" on the other side. The clashes continued until Saturday morning, taking lives of at least 28 persons and wounding more than 100 others, some of whom sustained serious wounds. The dead include 3 civilians, 3 police officers, 3 members of the 'Izziddin al-Qassam Brigades and 8 members of the armed group, including its leader, Sheikh 'Abdul Latif Mousa.
According to investigations conducted by PCHR, at approximately 13:00 on Friday, 14 August 2009, during the Friday Sermon, Sheikh 'Abdul Latif Mousa, the Imam of Ibn Taimiyah Mosque in al-Brazil neighborhood in Rafah, declared the birth of an Islamic emirate and called for allegiance for him and his group, which he called "Soldiers of Allah's Supporters." Sheikh Mousa also criticized the Government in Gaza and threatened it with fighting if it attempts to storm and control the mosque.
The sermon was preceded by intensive deployment of members of the 'Izziddin al-Qassam Brigades and police officers in the vicinity of the mosque. At the end of the prayer, the worshippers left the mosque quietly. However, dozens of members of the armed group stayed in the mosque until the afternoon prayer (approximately 16:30). Shortly after 17:00, the besieging forces ordered all those who were inside the mosque to surrender. Families of a number of those who were inside the mosque intervened and demanded their relatives to get out of the mosque. Some of them accepted the demand and got out of the mosque. Soon after, gunmen opened fire from inside the mosque at members of the 'Izziddin al-Qassam Brigades and police officers. Consequently, a bloody confrontation erupted between the two sides, which continued until 06:00 on Saturday. At least 28 persons have been killed, including 5 ones who have not been identified so far. The dead include 3 civilians, 3 police officers, 3 members of the 'Izziddin al-Qassam Brigades and 8 members of the armed group, including its leader, Sheikh 'Abdul Latif Mousa. At least 100 others have been wounded.
Members of the 'Izziddin al-Qassam Brigades and police officers controlled the mosque and its vicinity. Rescue operation are still ongoing under rubbles of two houses adjacent to the mosque, which belong to Sheikh Mousa and the Lafi family, where Shiekh Mousa's body was found.
The police arrested at least 100 persons who are suspected to be members of the armed group, including some of the wounded persons. The police closed the area and the vicinity of the main hospital in the town and denied access of journalists.
At approximately 11:00 on Saturday, the web site of the Ministry of Interior in Gaza quoted Eihab al-Ghussain, Spokesman of the Ministry of Interior, as saying: "Palestinian security services have concluded a security operation in Rafah against an expiatory group headed by 'Abdul Latif Mousa, who threatened the legitimate government in Gaza, declared secession and described Hamas as a secular movement that must be fought and killed." Al-Ghussain accused members of the group of "having deviant ideologies, of expiating the population of Gaza and of carrying out several attacks against wedding parties and cafés."
PCHR reiterates its condemnation for these bloody clashes.
Een jaar na de dood van Mahmoud Darwish
Begin augustus was het een jaar geleden dat de dichter Mahmoud Darwish 66 jaar oud stierf op een operatietafel in Texas, tijdens een (tweede) open hartoperatie. Een jaar geleden had ik nog geen blog, anders had ik zeker een in memoriam gewijd aan deze gigant onder de Arabische dichters, Palestijnse nationalist en voorvechter van een fair vredesakkoord met Israël. Via de blog Al Falasteenyia (zie in mijn index van interessante sites) kwam ik terecht op een herdenkingsstuk dat Raja Shehadeh, advocaat in Ramallah, mederedacteur van het literaire blad Al-Karmil en tot zijn dood, buurman van Darwish schreef in The Guardian. Shehadeh (zie kleine foto), die zelf als auteur niet te versmaden is (zie ondermeer zijn When the Birds fell silent over de inval van de Israëli's tijdens de Tweede intifada) huldigt hem als een man van de vrede. Hij memoreert hoe hij Darwish in 2002 tijdens de inval interviewde en hoe ze het onder meer hadden over zijn gedicht A State of Siege, dat aan de inval was gewijd. Voor het artikel zie hier
Hier fragmenten uit A State of Siege, gericht tot de bezetter:
(to a killer:) If you'd contemplated the victim's face
and thought, you would have remembered your mother in the gas
chamber, you would have liberated yourself from the rifle's wisdom
and changed your mind: this isn't how identity is reclaimed.
en:
You standing at the doorsteps, enter
and drink Arabic coffee with us
(you might sense you're human like us)
you standing at the doorsteps of houses,
get out of our mornings,
we need reassurance that we
are human like you!
En dit is het begin van A State of Siege:
Here, where the hills slope before the sunset and the chasm of time
near gardens whose shades have been cast aside
we do what prisoners do
we do what the jobless do
we sow hope
In a land where the dawn sears
we have become more doltish
and we stare at the moments of victory
there is no starry night in our nights of explosions
our enemies stay up late, they switch on the lights
in the intense darkness of this tunnel
Here after the poems of Job, we wait no more
This siege will persist until we teach our enemies
models of our finest poetry
(voor een volledige vertaling zie >hier)
Hier fragmenten uit A State of Siege, gericht tot de bezetter:
(to a killer:) If you'd contemplated the victim's face
and thought, you would have remembered your mother in the gas
chamber, you would have liberated yourself from the rifle's wisdom
and changed your mind: this isn't how identity is reclaimed.
en:
You standing at the doorsteps, enter
and drink Arabic coffee with us
(you might sense you're human like us)
you standing at the doorsteps of houses,
get out of our mornings,
we need reassurance that we
are human like you!
En dit is het begin van A State of Siege:
Here, where the hills slope before the sunset and the chasm of time
near gardens whose shades have been cast aside
we do what prisoners do
we do what the jobless do
we sow hope
In a land where the dawn sears
we have become more doltish
and we stare at the moments of victory
there is no starry night in our nights of explosions
our enemies stay up late, they switch on the lights
in the intense darkness of this tunnel
Here after the poems of Job, we wait no more
This siege will persist until we teach our enemies
models of our finest poetry
(voor een volledige vertaling zie >hier)
Shurat haDin and its unforgettable little trip
The Israel Law Center noemt het zichzelf. Vecht in rechtszalen tegen Hamas, Hezbollah en alles wat verder terroristisch en akelig is. Zegt zo al 60 miljoen dollar te hebben geblokkeerd die anders naar terroristische doelen zouden zijn gegaan. Maar organiseert dus ook dit onvergetelijk soort trips naar het heilige land waarin inbegrepen een bezoek aan een 'proces tegen een Hamas terrorist', gesprekken met eenheden die 'targeted killings' uitvoeren, en 'live exhibition and penetration raids inside Arab territory'. Dit alles voor zo'n 1100 dollar ex. vliegticket.
Dit is dus een Israëlische NGO. Helaas zijn er meer van deze soort.
General Information
A once-in-a-lifetime experience:
THE ULTIMATE MISSION TO ISRAEL
Monday, October 26 – Monday, November 2, 2009
Experience a dynamic and intensive eight day exploration of Israel’s struggle for survival and security in the Middle East today: "a military, humanitarian, historical, judicial, religious, and political reality check."
Mission Highlights
* Briefings by Mossad officials and commanders of the Shin Bet.
* Briefing by officers in the IDF Intelligence and Operations branches.
* Inside tour of the IAF unit who carries out targeted killings.
* Live exhibition of penetration raids in Arab territory.
* Observe a trial of Hamas terrorists in an IDF military court.
* First hand tours of the Lebanese front-line military positions and the Gaza border check-points.
* Inside tour of the controversial Security Fence and secret intelligence bases.
* Meeting Israel's Arab agents who infiltrate the terrorist groups and provide real-time intelligence.
* Briefing by Israel's war heros who saved the country.
* Meetings with senior Cabinet Ministers and other key policymakers.
* Small airplane tour of the Galilee, Jeep rides in the Golan heights, water activities on Lake Kinneret, a cook-out barbecue and a Shabbat enjoying the rich religious and historic wonders of Jerusalem's Old City.
First Class Accomodation
* Five-star accommodations at the Sheraton Plaza Jerusalem (Glatt Kosher);
* Three meals a day (all Kosher);
* Luxury bus transportation and knowledgeable tour guide;
* A dedicated Executive Communications Center at the hotel;
* Personal cell phone for each participant.
Dit is dus een Israëlische NGO. Helaas zijn er meer van deze soort.
General Information
A once-in-a-lifetime experience:
THE ULTIMATE MISSION TO ISRAEL
Monday, October 26 – Monday, November 2, 2009
Experience a dynamic and intensive eight day exploration of Israel’s struggle for survival and security in the Middle East today: "a military, humanitarian, historical, judicial, religious, and political reality check."
Mission Highlights
* Briefings by Mossad officials and commanders of the Shin Bet.
* Briefing by officers in the IDF Intelligence and Operations branches.
* Inside tour of the IAF unit who carries out targeted killings.
* Live exhibition of penetration raids in Arab territory.
* Observe a trial of Hamas terrorists in an IDF military court.
* First hand tours of the Lebanese front-line military positions and the Gaza border check-points.
* Inside tour of the controversial Security Fence and secret intelligence bases.
* Meeting Israel's Arab agents who infiltrate the terrorist groups and provide real-time intelligence.
* Briefing by Israel's war heros who saved the country.
* Meetings with senior Cabinet Ministers and other key policymakers.
* Small airplane tour of the Galilee, Jeep rides in the Golan heights, water activities on Lake Kinneret, a cook-out barbecue and a Shabbat enjoying the rich religious and historic wonders of Jerusalem's Old City.
First Class Accomodation
* Five-star accommodations at the Sheraton Plaza Jerusalem (Glatt Kosher);
* Three meals a day (all Kosher);
* Luxury bus transportation and knowledgeable tour guide;
* A dedicated Executive Communications Center at the hotel;
* Personal cell phone for each participant.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Israel is nog stevig bezig in Gaza, maar ook in Libanon, Syrië en op de Westoever
Het aantal slachtoffers in Gaza heeft de 45.000 overschreden. Volgens het media bureau van de regering in Gaza is het aantal nu 45.097. Er...
-
Het is weer het seizoen van de olijven ...en van de gebruikelijke aanvallen op de Palestijnse boerenIsraelische kolonisten in actie bij een aanval op Palestijnse boeren die hun olijven willen oogsten. (Foto Shehab News) Let op: 24x u...
-
De tv-rubriek OP1 haalde Mirjam Bikker "van de ChristenUnie erbij om het demonstratierecht aan de orde te stellen. De Volkskrant cite...
-
Begrafenisprocessie van de gedode leden van de familie Abu Hattab in Gaza (Foto Palestinian Chronicle) De druk op Israel om een bestand aa...