Winy is een soort ADHD-hondje, opgewonden, ongedisciplineerd, nogal kleinzerig als er weer eens wat misging (als ze weer eens blaffend en grommend op een grotere hond was afgerend en gebeten) en als ze zich niet lekker voelde wantrouwig en vijandig jegens de hele boze buitenwereld, inclusief haar baas (ik dus).
Met veel moeite had ik Winy in de afgelopen negen jaar dat ze nu hier woont wat manieren en gehoorzaamheid bijgebracht. Maar het succes was niet overweldigend. Afgelopen zondag bewees ze dat nog eens door in volle vaart de deur uit, en als een speer onder een passerende auto te rennen.
Het resultaat: een gecompliceerde bekkenfractuur. Dat betekende meerdere bezoeken aan de dierenarts en de nodige inzet, dag en nacht, als dieren-mantelzorger. Wie zich afvraagt waarom ik, nu ik toch inmiddels weer terug ben van een week in Frankrijk, nog steeds onregelmatig blog, weet dus nu waarom dat is.
Wat er met Winy gaat gebeuren is overigens nog onzeker. Er is tegenwoordig een orthopedische kliniek voor dieren in Amsterdam (Diergeneeskundig Orthopedisch Centrum Amsterdam), maar een reparatie van haar bekken daar zou toch gauw zo'n 2000 euro kosten. Volgens mijn dierenarts, die er begrip voor had dat ik dat niet meteen zonder bedenkingen op tafel legde, was het de moeite waard om ook te kijken wat er zou gebeuren als we niets deden, omdat sommige honden - en dan vooral kleine, lichte hondjes - bij dit soort verwondingen ook na een periode van herstel zelf voor een soort compensatie van de schade kunnen zorgen.
Inmiddels is (nu al) duidelijk dat Winy niet in die categorie thuishoort. Ze heeft te weinig Ausdauer en doorzettingsvermogen. Het ontbreekt haar aan de wil of het vermogen om er het beste van te maken, is een totale patient, moet ongeveer met de hand gevoerd worden en moet zelfs dagelijks terug naar de dokter omdat ze niet zelf durft te plassen of te poepen. Vandaag of uiterlijk morgen hoor ik meer over de mogelijkheden van een operatie, maar daarvan moet de prognose dan wel gunstig zijn anders redt ze zich alsnog als opgelapt hondje evenmin. Het wordt een beslissing over leven of dood. Dit blog moet het nog even hebben van de verloren uurtjes.
4 opmerkingen:
Hoe is het nu met Winy?
Een terechte vraag, maar niet zo makkelijk te beantwoorden. Winy leeft dus nog. Een betere serie röntgenfoto's (van die orthopedische dierenartsen) heeft intussen uitgewezen dat alleen haar bekken en niet, wat we eerst dachten ook haar heupgewrichten gebroken/beschadigd zijn. Dat betekent dat opereren niet perse nodig is, of zelfs beter kan worden nagelaten. Haar bekkenbodem is op twee plaatsen gebroken (zowel heiligbeen als schaambeen), maar de ervaring leert dat dit met voldoende rust (6 weken)wel weer redelijk aan elkaar groeit.
Maar wat gebleven is, is de vraag of ze zich in de tussentijd weet te redden. We hebben de dosering qua pijnstillers opgevoerd (de verwondingen zijn gruwelijk pijnlijk), maar desondanks ben ik er nog niet zeker van dat het het allemaal goed zal gaan.
Ik kom er één dezer dagen op terug.
Ik was op zoek naar een mand voor onze pup en zag de foto van Winy.
Zij is sprekend, maar dan ook sprekend onze 'Kip' die uit Spanje komt.
Heeft Winy het gered?
Ik had inderdaad beloofd hierop terug te zullen komen en heb het niet gedaan, één van de weinige beloftes die ik t.a.v dit blog niet heb gehouden.
Het is antwoord is: Ja, Winy heeft het gehaald. Het heeft wat moeite gekost - box gekocht, hond iedere dag paar keer naar buiten gedragen om behoeftes te laten doen, zes weken lang - maar ze leeft nog. In het begin - toen ik de blogpost schreef - was het nog allesbehalve zeker, omdat ze te zielig was om zelfs maar te eten en te drinken en als het ware kunstmatig moest worden gevoed. Ze is nu eenmaal kleinzerig, en ook bij kleinere ongelukjes gauw uit het veld geslagen. Maar uiteindelijk werd de pijn minder en werd ze gaandeweg weer vrolijker. Nu is ze weer de oude.
Ze kan iets minder goed springen dan vroeger, maar rennen kan ze weer als een speer. Ongelofelijk. En nu bijna elf jaar oud.
Een reactie posten