Dutch 'minister of Israeli Affairs' torpedoes joint EU-position on human rights in Israel/Palestine

Rosenthal

 
 Some people already used to speak of Uri Rosenthal, the Dutch minister of Foreign Affairs, as the Dutch minister of Israeli affairs. That was a joke, of course. But it no longer sounds like one. Just read what the German magazine Der Spiegel (28.9.11) reports. According to the magazine a draft had been prepared, in the U.N. Human Rights Council in Geneva,  for a joint position of the member states of the European Union on human rights in Israel and the occupied territories. The chances for a European agreement seemed good on Monday, Der Spiegel writes, 'particularly because the last version of the text had a balanced tone. Israel's blockade of the Gaza Strip was condemned, as were the most recent Palestinian terrorist attacks on the Israelis. The document also pilloried executions carried out by Hamas in the Gaza Strip and the violence of Israeli settlers against Palestinians in the West Bank.
But this turned out to be too much for some of Israel's friends in Europe. Just one hour before the official debate began in Geneva, the Netherlands representative reported that his country could not back such a resolution. In a quickly arranged emergency meeting the Dutchman whipped out his iPhone, reading off a number of required revisions, without which he said his country would unfortunately be unable to approve the document.
The corrections obviously came directly from the Dutch ambassador's boss, Foreign Minister Uri Rosenthal, known for his pro-Israeli policies. The member of the conservative People's Party for Freedom and Democracy (VVD) is himself Jewish, though not religious, and is married to an Israeli woman.
Netherlands Steps Away From EU Position
He instructed his diplomats in Geneva to strike a number of formulations from the statement, among them numerous references to a "two-state solution" -- that is, the foundation of a Palestinian state alongside Israel. The foreign minister also didn't want any mention of Israel's arrests of peacefully demonstrating human rights activists or their destruction of homes in the West Bank and East Jerusalem that forced the affected Palestinians to resettle elsewhere.
And this despite the fact that a report for the UN Human Rights Council confirms that the Israeli government has increased orders for the destruction of homes since the beginning of the year. According to the report, some 387 buildings have been destroyed since January, among them 140 residential buildings, turning out 755 Palestinians. Furthermore, more Palestinians have been displaced in the first half of 2011 than all of last year, the report adds.
The changes from The Hague were not well-received by the other European diplomats. Though some had been prepared to negotiate individual questions such as the Israeli arrests of demonstrators, the refusal to acknowledge a need for a two-state solution -- already a key European position for years -- went too far.
Most of those present at the meeting protested, at the same time expressing wonderment that some member countries agreed to the Netherlands' last-minute wishes. Germany, Italy and the Czech Republic all declared they were ready to accept the demands, in order to enable a unified European position. Meanwhile Sweden, Austria, Romania and Slovenia declared this was unacceptable. Thus just before the start of the council meeting, the EU representative leading the crisis meeting could do nothing but declare the debate had failed. '
End of quote. So in the end there was no joint-EU-position at all. Rosenthal spoiled the - rare - opportunity that Europe could have spoken with one voice. But much more worrisome is that Holland seems to have a minister of Foreign Affairs who does not want to speak out out against human rights violations in the occupied Palestinain territories like house demolitions, or arrests of people who peacefully protest such violations, and who apparently also has some trouble to accept a declaration that voices support for a two-state solution (Which by the way is strange, because this is since years an official position of the Dutch government. Could it have been the wording? Were maybe references made to East-Jerusalem? Has anybody seen the text of the draft?)
As Der Spiegel mentions, one reason for the behavior of the Dutch minister could be that he is known for his  his pro-Israel feelings. It's also true that he is married to an Israeli wife.What Der Spielgel fails to mention, however, is that the liberal Rosenthal also rearranged the priorities of Dutch foreign policy somewhat. He moved 'action in favour of human rights' from the forefront it traditionally used to occupy in Dutch foreign policy,  to a third place after international stability and Dutch national interests - (see de Volkskrant 15.12.10, Dutch)
What is also missing from the Spiegel-report is that Rosenthal is minister in a coalition (christian democrats and liberals) which could only master a majority in parliament because of the active support it obtained from the parliamentary faction of the islamophobe-and-friend-of-the-extreme-right-in-Israel, Geert Wilders. Wilders' support was probably the main reason that this coalition, in the Declaration of Policy which it issued at the moment it took office, in the paragraph that described foreign policy mentioned only one country by name. That was Israel. The paragraph in question said that the Netherlands intended to ínvest more in the ties with this country. Which is, as it seems, exactly what Rosenthal is doing. To the detriment of  human rights.

PS The leader of the left liberal D66 party, Alexander Pechtold, has asked parliamentary questions about Rosenthal's behavior. It will be interesting to see what the minister is going to answer.

שנה טובה

Ik wens mijn joodse lezers een goed Rosh Hashana, een vreedzaam jaar 5772,

Nat Mayer Shapiro (1919-2005), Jonah and the whale

Tien dagen na Rosh Hashana, het joodse nieuwjaar, is het Yom Kippur. Op die dag wordt het boek Yonah (Jonas) gelezen. Yonah kreeg van God opdracht de bewoners van Niniveh te waarschuwen dat de stad dreigde te worden verwoest, maar in plaats daarvan ging hij er vandoor. Het schip waarop hij reisde kwam echter in een zware storm terecht. En om de opvarenden te redden, werd Yonah, die gezondigd had tegen de wil van God, overboord gezet. Hij werd daarna opgeslokt door een grote vis. Drie dagen later spuugde de vis hem uit op het land, waarna hij alsnog zijn taak ging volbrengen.
Ik weet niet of iedereen de symboliek van dit verhaal meteen begrijpt. Maar ik hoop dat er meer Yonahs zullen zijn in dit jaar en de komende jaren, die inzien dat zwijgen geen optie is, en de taak op zich zullen opnemen om te waarschuwen tegen een heilloze koers.

De Volkskrant en de wijze opmerkingen van hasbara-professor Efraim Karsh

Efraim Karsh

Zelfs binnen de Israelische academische wereld is Efraim Karsh een buitenbeentje  Niet omdat hij een goed wetenschapper is,  overigens. Karsh (geb. 1953) is verbonden aan de London School of Economics. Hij is daarnaast - sinds eerder dit jaar - directeur van het Middle East Forum van de Amerikaanse islamofoob, Arabierenhater, pro-Israel diehard en Wilders-bewonderaar Daniel Pipes. Verleden jaar was Karsh al hoofdredacteur geworden van Pipes'  blad Middle East Quarterly.
Niet veel mensen nemen Karsh serieus. In de 'Historikerstreit' die nu zo'n 20 jaar woedt tussen de meer traditionele Israelische historici die zich nog enigszins vasthouden aan de ontstaansmythes van Israel en de Israelische zogenoemde 'new historians' neemt Karsh een eenzame positie in. De new historians hebben gebruik gemaakt van het feit dat de archieven in Israel officiële documenten na dertig jaar vrijgeven. Zij hebben zich op die documenten gestort en daardoor is rond 1990 een wat andere 'narrative' gangbaar geworden dan die van het jonge zwakke Israel dat zich in 1948, bij het uitroepen van de staat, tegen een Arabische overmacht moest zien staande te houden. Ook het verhaal dat de Palestijnen 'na oproepen van Arabische leiders even weggingen om de Arabische legers de kans te geven af te rekenen met de nieuwe Israelische staat', is door hen definitief gereduceerd tot een mythe.
De meeste traditionele Israelische collega's houden zich ten opzichte van de new historians wat op de vlakte. Zo niet Karsh. Karsh is iemand die met grote hardnekkigheid geen duimbreed wijkt van de vroegere mythologische verhalen die altijd doorgingen voor geschiedenis. En dat niet alleen: hij beschuldigt de new historians er ook van dat zij hun bronnen vervalsen, of ze selectief en verdraaid weergeven. Hij heeft er zelfs een boek over geschreven., 'Fabricating Israeli History', dat wijd en zijd is afgekraakt. Met een opmerkelijke uitzondering: Daniel Pipes. Dze man, die inmiddels zijn werkgever is geworden, prees het boek uitbundig.Ik heb me vaak afgevraagd hoe iemand als Karsh zich staande houdt in de academische wereld. Dat blijkt een naïeve vraag te zijn. Think Progress publiceerde onlangs een rapport over wat er omgaat aan geld in de wereld van de islamophobia in de VS. Dat was tenminste 42 miljoen dollar in de laatste tien jaar. Daniel Pipes is één van de mannen die van deze geldsommen al jaren flink profiteert. Karsh eet mee uit deze ruif.

Dit alles ter inleiding. Want waar ik het over wilde hebben is dat de derderangs wetenschapper en geborneerde gelover in de oorspronkelijk Israelische mythologie Karsh afgelopen zaterdag een stuk had in de Volkskrant. Sinds ene Rutenfrans de opiniepagina leidt van die krant is er niets dat nog kan verbazen. Eerder kreeg de kolonist en lieveling van Christenen voor Israel, Yochanan Visser, er al meerdere malen de gelegenheid zijn geschiedvervalsingen en onzin te lozen. Nu mag Karsh, de officiële geschiedschrijver van de Likud en alles wat zich ter rechterzijde daarvan bevindt, ook zijn zegje doen. In het kader van wat Rutenfrans vermoedelijk de 'diversiteit' zal noemen schrijft Karsh, in een stuk dat tegen de erkenning van een mini-staatje Palestina op de Westoever en in Gaza is gericht:  

Het is wellicht paradoxaal, maar juist de Israëlische bezetting van de Westoever en de Gazastrook tijdens de oorlog van juni 1967 heeft de basis gelegd voor de Palestijnse burgermaatschappij. Die bezetting bracht de kwestie van de Palestijnse onafhankelijkheid niet alleen hoog op de internationale agenda, maar leidde ook tot een aanzienlijke verbetering van de bestaanskwaliteit van de Palestijnen.

En hij licht dat als volgt toe:

Tijdens de bezetting vormden deze gebieden de op drie na snelst groeiende economie ter wereld, nog vóór Singapore, Hongkong en Korea en ook met ruime voorsprong op Israël zelf. Tussen 1967 en 2000 steeg de gemiddelde levensverwachting van 48 naar 72 jaar en daalde de kindersterfte van 60 op de 1.000 geboorten in 1968 naar 15 op de 1.000 in het jaar 2000. En terwijl er op de Westoever of in de Gazastrook vóór het Israëlische bewind niet één universiteit bestond, waren er midden jaren negentig maar liefst zeven, die gezamenlijk ruim zestienduizend studenten telden.

Al deze verworvenheden zijn na de Oslo-akkoorden gestaag ongedaan gemaakt, toen Arafat het bewind over delen van deze gebieden overnam. In september 1993 was de situatie op de Westoever en in de Gazastrook nog steeds beter dan in de meeste Arabische buurlanden, ondanks de economische teruggang door de eerste intifada. Binnen een half jaar nadat Arafat in Gaza aankwam, daalde de levensstandaard er met 25 procent en ruim de helft van de inwoners zei dat ze onder het Israëlische bewind tevredener waren geweest. Het begin van de tweede intifada, zes jaar later, was de genadeklap voor de economische en maatschappelijke vooruitgang die Israël had achtergelaten.

Voorwaar verrassende feiten. De economie in de bezette gebieden groeide onder de bezetting sneller dan die van Hong Kong, Singapore of  Korea? Tja, wat jammer dat de wetenschapper Karsh hier niet zijn bronnen vermeldt. Het zou kunnen dat hij deze cijfers heeft geplukt uit een oud staatje van het Israelische Centrale Bureau voor de Statistiek (ICBS). Dat leverde inderdaad in de jaren na 1967 rooskleurige cijfers over de bezette gebieden. Helaas echter was het geen betrouwbare bron, omdat het zijn cijfers veelal baseerde op steekproeven, schattingen en extrapolaties. Zoals de onderzoeksafdeling van de Bank of Israel in 1974 over de ICBS cijfers opmerkte: 'An examination of  the estimation methods used for product components such as private consumption, the product of industry and services branches or of foreign trade, points to the use made of rough estimates, aproximations and seriously definicient surveys....' En in 1984 stelde het ICBS nota bene zelf vast dat de data die verzameld waren onvolledig waren, zodat de betrouwbaarheid van de gegevens beperkt was.
Ik heb deze gegevens uit een UNCTAD- rapport uit 1996 (pag. 18) waarin werd geprobeerd vast te stellen in hoeverre er überhaupt sprake was van betrouwbare statistische gegevens betreffende  de bezette gebieden.

Maar dat is lang niet alles wat er te zeggen valt over Karsh' opmerkingen over razendsnelle groei. Inderdaad stegen de inkomens van de Palestijnen op de Westoever en in Gaza flink nadat Israel de gebieden in 1967 had veroverd. In enkele jaren tijd was ruwweg sprake van een verdubbeling. Dat kwam door de 'open bruggen' politiek van Moshe Dayan, de minister van Defensie uit de begintijd van de bezetting. Die had tot gevolg dat in enkele jaren tijd 40% van de werkers van de gebieden in Israel gingen werken waar de lonen aanzienlijk hoger lagen. Een verdere verhoging van de levensstandaard werd veroorzaakt doordat ook veel Palestijnen in die tijd naar de Golflanden vertrokken om daar te gaan werken. Tegelijkertijd werden de gebieden overspoeld met Israelische producten die de eigen producten vaak wegconcurreerden. Door deze ontwikkelingen, zo blijkt uit een andere studie (ongetwijfeld aan te vullen met nog veel meer gegevens), daalde de productiviteit van landbouw en industrie dramatisch:
. Between 1967-1990, the economy of West Bank and Gaza Strip (WBGS) witnessed two major contrasting developments. On the one hand, it saw its per capita income double. (...) However, as individual income increased, the capacity of the economy to produce goods, absorb its labor force and upgrade technologically diminished.  The share of agriculture in total GDP (gross domestic product) fell from 34% to 13% between 1968-1993. Considered to be the vehicle for any economy seeking to develop and upgrade, industry failed to represent more than 8% of GDP in 1993. Compared with 25% in Jordan or 32% in Israel. Services and construction represent over 79% of GDP. 

En dan wat Karsh zegt over de gestegen levensverwachting en de gedaalde kindersterfte tussen 1967 en 2000.  Het klopt zie hier en  hier (al zijn de exacte cijfers ook in het geval van de kindersterfte waarschijnlijk flink onbetrouwbaar, want een ratio van 15/1000 wordt ook nu nog steeds niet gehaald). Maar de gegevens omtrent levensverwachting en kindersterfte lopen wel beide, zo moet eraan worden toegevoegd, in de pas met de ontwikkelingen elders in de Arabische wereld, zodat mag worden aangenomen dat niet de bezetting aan de verbeteringen bijdroeg, maar dat andere factoren in het spel waren. De verbeteringen kúnnen ook helemaal niet aan Israel te danken zijn, want Israel heeft in 44 jaar van de bezetting nooit ook maar een cent in de gezondheidszorg, infrastructuur (of het onderwijs) van de Westoever of Gaza  geïnvesteerd. De cijfers in de bezette gebieden lopen dan ook ver achter bij de ontwikkelingen in Israel zelf, waar de gemiddelde levensverwachting zes jaar hoger ligt, en de kindersterfte 8/1000 bedraagt tegen 26/1000 in de bezette gebieden.

Karsh' opmerkingen zijn dan ook halve waarheden die iets anders suggereren en daardoor de status van hele onwaarheden, oftewel leugens krijgen. Hetzelfde is er aan de hand als hij het gaat hebben over de manier waarop onder Arafats bewind alle 'verworvenheden weer snel ongedaan werden gemaakt'. Want wat laat Karsh weg? Het feit dat na de eerste intifada (1987-1993) een pasjesregeling werd ingevoerd voor Palestijnse werknemers die het aantal werkers in Israel flink beperkte (en dat nagenoeg alle Palestijnse werkers na de eerste Golfoorlog vn 1991 naar de Westoever en Gaza werden terugestuurd). Dat Israel na 1993 een totale afsluiting van de gebieden invoerde, waardoor niemand meer in Israel kon werken (gepaard aan het werven van Filippino's en Maleisiërs en dergelijke die in Israel de plaats van de Palestijnen gingen innemen). Karsh laat ook weg dat de Palestijnse Autoriteit over niet meer dan ongeveer een kwart van het bezette gebied iets te vertellen heeft, terwijl de rest altijd onder het directe gezag van Israel bleef. En dan hebben we het nog niet gehad over de boycot van Gaza, de bouw van de Muur dwars door bezet gebied, de diefstal van natuurlijke hulpbronnen (vooral water) en de talloze checkpoints en wegenafsluitingen die alle verkeer, en economische activiteiten verlammen en soms totaal onmogelijk maken.

Maar dat heeft Rutenfrans van de Volkskrant allemaal niet bedacht. Of misschien heeft hij dat juist wel bedacht en is Karsh precies het soort 'wetenschapper' die hij het liefst ziet op zijn opiniepagina's. Om de discussie te verruimen, denk ik. En helaas is Karsh een man van wie niet iedereen weet  dat hij de lieveling is van de gestaalde kaders van de Israel-brigade (zie Ratna Pelle die op haar blog het stuk in de Vk uitbundig prees) en die daarom met zijn zogenaamde statistieken hier en daar nog wel wat mensen zand in de ogen zal strooien. Geheel in de geest van de 'meta-geschiedenis', de hele en halve onwaarheden waarmee de hasbaristen de discussie over Israel/Palestina steeds blijven vervuilen en terugbrengen tot een nietes-welles niveau. De Volkskrant kan er trots op zijn haar steentje weer te hebben bijgedragen aan dit uithollen van de broodnodige échte discussie die toch eindelijk eens gevoerd zou moeten worden in dit land. Wat een flutblad is het toch eigenlijk.

Abbas zet aanvraag VN-lidmaatschap door, Netanyahu toont zich onverzoenlijker dan ooit

Mahmoud Abbas overhandigt de aanvraag aan secretaris-generaal Ban Ki Moon van de VN. (FotoUN)

Mahmoud Abbas, de facto president van de Palestijnse Autoriteit op de Westoever, heeft vrijdag in een rede voor de Algemene Vergadering van de VN officieel het lidmaatschap van de Verenigde Naties aangevraagd. Abbas zei dat de aanvraag niet betekende dat de Palestijnen niet met Israel willen onderhandelen. Weliswaar ondermijnt de vestiging van alsmaar meer nederzettingen de gesprekken, maar de PA blijft desondanks bereid met Israel te onderhandelen, met als doel vrede en de vestiging van een Palestijnse staat op 22% van het oorspronkelijke gebied van Palestina, in een historisch compromis. Volgens Abbas is de tijd gekomen dat Palestijnen een normaal leven gaan leiden, niet bang meer hoeven te zijn voor nachtelijke invallen en dat zieken ziekenhuizen kunnen bereiken. Laat ons bruggen bouwen in plaats van checkpoints, aldus Abbas.
Voor de complete tekst van Abbas' speech, klik hier.
Enkele uren naar Abbas sprak premier Netanyahu. Hij zei dat VN-resoluties geen vrede brengen, dat alleen rechtstreekse gesprekken met Israel dat kunnen. Hij herhaalde de al x-maal door hem geuite uitspraak dat Israel vrede wil, net als hijzelf. De oorlogszuchtige manier waarop hij Abbas beantwoorde - en waarop hij de nederzettingenpolitiek vergoelijkte - sprak echter andere taal:

'President Abbas just stood here, and he said that the core of the Israeli-Palestinian conflict is the settlements. Well, that’s odd. Our conflict has been raging for — was raging for nearly half a century before there was a single Israeli settlement in the West Bank. So if what President Abbas is saying was true, then the — I guess that the settlements he’s talking about are Tel Aviv, Haifa, Jaffa, Be’er Sheva. Maybe that’s what he meant the other day when he said that Israel has been occupying Palestinian land for 63 years. He didn’t say from 1967; he said from 1948. I hope somebody will bother to ask him this question because it illustrates a simple truth: The core of the conflict is not the settlements. The settlements are a result of the conflict. (Applause.)
The settlements have to be — it’s an issue that has to be addressed and resolved in the course of negotiations. But the core of the conflict has always been and unfortunately remains the refusal of the Palestinians to recognize a Jewish state in any border.

De nederzettingen als een resultaat van het conflict. Wel,verrassend, zo'n uitspraak, zou ik zeggen. Voor de complete tekst van Netanyahu's verhaal, klik hier.
Overigens is te verwachten dat de beraadslagingen over de aanvraag van het VN-lidmaatschap een paar weken gaan duren. Het kwartet (bestaande uit de VS, de EU, de VN en Rusland) dat een nieuw tijdschema voor onderhandelingen tussen Israel en de PA heeft bedacht, hoopt ongetwijfeld dat de onderhandelingen tussen Israel en de PA intussen zullen worden hervat. Hetzelfde geldt voor diverse lidstaten van de EU, waaronder Nederland. Het is de vraag of dat een realistische wens is. De Palestijnse minister van buitenlandse zaken Riyad al-Malki wees het EU-voorstel zaterdag af, omdat het geen stop op de bouw in de nederzettingen bevat en niet uitgaat van de grenzen van 1967.

De gedode Palestijn, Essam Kamel Odeh. (Ma'an News)

De toespraken van de twee in de AV van de VN speelden zich af tegen een decor van toenemend geweld van kolonisten in de bezette gebieden, deze afgelopen dagen. Vrijdag kwam in het dorpje Qusra de 35-jarige Essam Kamel Odeh bij dit geweld om. Dat gebeurde toen kolonisten van de nederzetting Esh Kodesh, die op land van Qusra is gebouwd, het dorpje binnentrokken, de inwoners bedreigden en brand stichtten in olijfboomgaarden. Er ontstonden schermutselingen en daarop kwam het leger tussenbeide. Het stuurde de kolonisten met zachte hand het dorp uit en opende intussen het vuur op de Palestijnen, met traangas, rubber kogels en scherpe munitie. Essam Odeh, vader van acht kinderen, werd door kogels in de schouders en nek getroffen en overleed. Remi Yusef Faiz Hassan, 35, werd van korte afstand geraakt door vier rubberkogels en een scherpe kogel, toen hij op de soldaten toeliep omdat hij wilde vragen waarom zij de kolonisten niet tegenhielden bij het bestormen van het dorp. Sameeh Hassan, 24, werd door rubberkogels in het kruis geraakt toen hij probeerde naar de de brand in de olijfboomgaard te gaan om die te blussen.

Het was zeker niet de de enige botsing van de afgelopen dagen tussen kolonisten en Palestijnen. Alleen al deze vrijdag vonden verder de volgende incidenten plaats. In het dorpje Madama ten zuiden van Nablus werden 60 olijfbomen verwoest door kolonisten van de nederzetting Yitzhar.
Kolonisten uit het naburige Itamar hielen zich dezelfde dag onledig met het bekogelen van Palestijnse auto's bij het checkpoint Hawara. Het Israelische leger greep kordaat in. Het sloot de weg voor alle Palestijnse verkeer. Een dag eerder waren het kolonisten uit Yitzhar geweest die bij dit checkpoint Palestijnen lastig vielen. Toen werd een 14-jarige jongen, Aref Aref, door een kogel in de rug gewond.
Het dorpje Ja'bud, bij Jenin, werd door kolonisten bestormd en ook daar werden Palestijnse auto's bekogeld. Bij Qalqiliya werden, vlakbij de noordelijke toegang tot de stad, 400 olijfbomen in brand gestoken. In Ramallah verhinderde het leger dat tientallen kolonisten de stad binnentrokken. De kolonisten zetten zich toen aan het bekogelen van Palestijnse auto's op de weg tussen Ramallah en Nablus. Die werd echter - zie boven - iets later geheel gesloten voor Palestijns verkeer. En de lijst is ongetwijfeld verre van volledig.
Update: Een 25-jarige kolonist, inwoner van Kiryat Arba bij Hebron en afkomstig uit de VS, Asher Palmer, is vrijdag met zijn 1,5 jaar oude zoon verongelukt bij Hebron toen zijn auto van de weg af raakte. Aanvankelijk was uitgegaan van een ongeluk, later werd geconcludeerd dat Palmer mogelijk aan zijn hoofd getroffen was door een steen die door de vooruit was gegaan. Volgens de Israelische politie hadden Palestijnen op de plek van het ongeluk auto's met stenen bekogeld.

Aanvraag VN-lidmaatschap Palestina ontmaskert Westerse hypocrisie, maar is ook een sprong terug

( Foto AP)


(Gastauteur: Miriyam Aouragh, Oxford University)

Onlangs was ik in het VPRO programma ZOZ om over de controverse rond de uitroeping van de staat Palestina in de Verenigde Naties te discussiëren. Er is over het algemeen weinig historische kennis over wat men gemakshalve ‘het conflict’ noemt. Normaliter gaat de contextuele tijdslijn in het beste geval niet verder dan 1967, in het ergste geval houdt het op bij het Oslo tijdperk (1993). Er is terechte verontwaardiging voor de afwijzing van een Palestijnse staat door de VS en haar belangrijkste bondgenoten. Maar ook opvallend is het gebrek aan kritiek wat betreft de consequenties van het project van Mahmoud Abbas.

Korte geschiedenis:
Tussen 1947 en 1949 werd driekwart van de inheemse bevolking verjaagd (al-nakba, de catastrofe). De toenmalige VN beloofde terugkeer en gedeelde autonomie. Dat kwam niet. Sterker nog, in 1967 werd de rest van Palestina geannexeerd. Een paar oorlogen en opstanden later vonden er onderhandelingen plaats. Maar afgezien van consessies aan Israel hebben Camp David 1 (1978), noch Madrid (1991), noch Oslo (1993), noch Camp David 2 (2000) tot iets noemenswaardigs geleid. De Oslo Akkoorden ( en de achterliggende twee-statenoplossing) was de meest historische consessie van wijlen President Yasser Arafat, onder druk van de Amerikaanse President Bill Clinton als onderdeel van de geo-politieke herschikking na de Koude Oorlog en de eerste Golf Oorlog. De weigering om de afspraken over autonomie na te komen en de stichting van meer nederzettingen dan ooit in het hart van de gebieden van 1967, leidde tot het uitbreken van de Tweede Intifada (September 2000). Deze politiek-historische context maakt het plaatje pas compleet. Maar in het politiek-publieke domein zijn deze motieven meestal onzichtbaar zoals het baanbrekend onderzoek van Philo en Berry met betrekking tot de Britse media (die zelfs minder eenzijdig dan de Nederlandse media zijn) heeft aangetoond.

Het lijkt vaak alsof Palestijnen geen vrede willen. Het uitroepen van de staat Palestina op basis van het  totaal uitgeholde twee-statenmodel heeft dan ook een belangrijk doel bereik: het bevestigd dat het Westen nooit echt uit was op ‘vrede’. Twee-derde van de VN landen steunt het voorstel, maar zelfs dit zwakke aftreksel van het concept ‘staat’ zorgde voor paniek in het Westen: onder andere  Groot-Brittannië, Duitsland en Nederland kondigden aan tegen te zullen stemmen, de VS kondigde aan haar vetorecht te zullen gebruiken. Juist in het jaar van de bejubelde Arabische revoluties en onder een nieuwe Amerikaanse president, wordt de leugen van internationale vrede ontmaskerd. Het is belangrijk ons te realiseren dat dit niet onder het presidentschap van de Republikein Bush gebeurt, maar onder de eerste zwarte, Democratische president Barack Obama die een historische speech in Cairo gaf met duidelijke uitspraken over Israel’s inbreuk op vrede en troostende woorden over rechtvaardigheid voor Palestijnen. Een onafhankelijk Palestina, twee-staten, was in zijn analyse een minimale eis. Kortom, de weigering van Abbas’ aangekondigde staat laat niet alleen Israels beleid van annexatie zien in al zijn naaktheid, maar ook de Westerse medeplichtigheid eraan. Dat is nu tenminste duidelijk. Maar is dat alles?

Ain al-Hilweh, het grootste Palestijnse vluchtelingenkamp in Libanon.


Naïeve  illusies
We horen het woord ‘staat’ en we denken: ‘geweldig!’. Het zou zo mooi zijn om eindelijk rechtvaardigheid te zien. Zoals we bij maatschappijleer en politicologie leerden; een staat biedt haar onderdanen bescherming. Zou het dan eindelijk de 4.5 miljoen Palestijnen in gedwongen ballingschap onder zeer ernstige omstandigheden een thuis kunnen bieden; eindelijk de kans geven om een zelfstandige economie, onderwijs, en transportsysteem op te zetten, eindelijk van die vreselijke checkpoints af te raken en militaire bescherming te bieden als Israels handen jeuken en het militaire operaties wil uitvoeren met met van die prachtig klinkende namen als Peace for Galilee, Grapes of Wrath, Defensive Shield, en Cast Lead. Natuurlijk niet, dat is slechts theorie.

We moeten afstappen van het dominante liberale paradigma dat staatsvorming of territoriale autonomie bescherming zal bieden. De bezetting van Zuid-Libanon en de Syrische Golanhoogvlakte laten dit zien. Tijdens de bloedige aanval op Libanon in 2006, resulterend in enorme infrastructurele destructie en 1500 doden kwam er geen NFZ zoals we dat bij Libië zagen. Sterker: precies hetzelfde werd twee jaar later in Gaza herhaald. En als we het over de VN hebben, de overtreden VN resoluties laten wel het duidelijkst zien dat in de praktijk Israel boven de wet staat. Ook de stellige weigering om (in 2006) de verkiezingsuitslagen in de bezette gebieden te erkennen – Nederland voorop - en deze met wurgende sancties te beantwoorden, laten de Orwelliaanse realiteit zien. Voor de meeste betrokkenen in Palestina en het Midden Oosten is dit allang common sense. Er is genoeg over geschreven. Het feit dat het Westen hier niet over bericht is niet de schuld van de Palestijnen maar van Westerse naïeviteit en hypocrisie
Naast het argument ‘bescherming’, zijn er andere argumenten: dat door een officiële positie in de VN Palestina eindelijk misstanden kenbaar kan maken. Hiermee wordt bedoeld dat ze dan beter kan lobbyen. Dit strookt niet met de realiteit: de PLO heeft sinds 1974 al een semi-staat ‘observerstatus’ dus het kan nu al issues op de VN agenda zetten. Als er toch persé een symbolische status moet komen, waarom niet de bestaande status upgraden? De pijnlijke realiteit is dat Abbas bewust niets doet met de mogelijkheden die hij al heeft. Denk aan de uitspraak van het Internationale Hof van Justitie met betrekking tot. de illegale Muur, of het bewijs van oorlogsmisdaden in Gaza in het Goldstone-rapport. Sterker nog: inzake Goldstone heeft Abbas juist tegen gewerkt, wat hem op demonstraties van boze Palestijnen kwam te staan. Ook de PA levert zijn aandeel aan tenenkrommende hypocrisie. 

Tot slot, het argument dat Abbas niet unilateraal een staat mag uitroepen is betekenisloos wanneer alle andere opties tot de laatste traan en smeekbede al zijn uitgevoerd, paternalistisch omdat het recht op zelfbeschikking al meer dan een eeuw bestaat, en racistisch wanneer Israel wel bijna alles unilateraal mag doen, bijvoorbeeld unilateraal een land naar de pre-moderniteit bombarderen. We zien dit meten met twee maten heel goed bij de rechtse en centrum-rechtse partijen als het de PVV, VVD, het CDA, de CU en SGP, maar ook bij de PvdA, een partij dus die tegen haar eigen partijprogramma ageert. Mijn medegast bij ZOZ (PvdA Euro-parlementariër Emine Bozkurt) kwam niet verder dan ‘onze partij steunt dit, in ons partijprogramma zijn we voor een Twee Staten oplossing’. Inderdaad, maar kennelijk alleen zolang het een theoretische kwestie betreft. Als puntje bij paaltje komt steunt de PvdA het voorstel niet. Bozkurt steunde het wel, maar met alle respect voor individuele EP-leden, hun mening doet er niet echt toe in de Nederlandse politiek. 

Symbolische stap
Vanuit een pro-Palestijns perspectief lijkt het het meest logisch dat  als Israel weigert en het Westen hierin meegaat, het project steun verdient. Misschien biedt het wel een uitweg in de politieke impasse? Als het de Palestijnen veel goeds brengt zoals de PA zegt, hebben wij dan wel het recht om vanuit onze comfortabele luie stoel in Europa kritiek te leveren? Is het niet te cynisch om dit voorstel geen enthousiaste steun te gunnen? Dit zijn begrijpelijke vragen.

De symbolische stap is begrijpelijk. Maar er zijn ook minder prettige motieven voor deze ogenschijnlijk moedige stap van Abbas. De PA en Abbas in het bijzonder, hebben een fors gezichtsverlies geleden sinds het uitlekken van geheime documenten (de Palestine Papers) waaruit onder meer bleek dat de PA Israels taak als bezetter en onderdrukker van opstanden uitvoerde. Het gaat dus ook en misschien wel vooral om een populistische afleidingsmaneuvre.

Verder is duidelijk dat de stap zonder meer een consolidering van de two-states zal inhouden. Door de opgelaaide discussie is zichtbaar geworden,dat daarmee Resolutie 194 van Algemene Vergadering van de VN buiten beeld raakt. Die andere zes miljoen Palestijnen in de (in de diaspora, in Israel, of in de vluchtelingenkampen, die niet door Abbas’ gatenkaas-staatje vertegenwoordig worden, dreigen hun plaats in de VN (vanuit hun vertegenwoordiging door de PLO) kwijt te raken aan de PA.

In werkelijkheid komt een staat als deze Israel heel goed uit. Sommige pragmatische Israelische experts zijn dan ook blij met dit voorstel. Voormalig Camp David onderhandelaar Grinstein roemde de strategische voordelen: signifcant advances for Israel, in Haaretz. Israel krijgt door deze ‘consolidering’ namelijk meer controle over de veiligheid ter land, zee, en in de lucht, en het kan eindelijk de historisch en morele last van de vluchtelingen van zich afschudden. Alsnog tegen zijn is van Israel’s kant ofwel politieke bluf (om een betere onderhandelingspositie te garanderen), ofwel het ontmaskert de werkelijke zionistische visie van haar politieke leiders. En dan is het ofwel een ideologische stellingname van haar bondgenoten (van de VS tot Nederland, van Rosenthal tot de PvdA).of een ongelofelijk slecht geïnformeerde pro-Israel reflex die ervan uitgaat dat alles wat Israel uitdaagt moet worden afgewezen, ook al is het iets dat in haar voordeel kan uitpakken. Waar het op neer komt is dat de internationale gemeenschap actief steun verleent aan kolonisatie, ook Nederland.

De tactische positionering van EAJG is begrijpelijk: het zou gek overkomen als ze tegen een Palestijnse staat ageren. Maar het is onduidelijk waarom Palestijnse organisaties of de voor Palestina actieve civil-society geen kritische boodschap overbrengen. De eerste bestaan kennelijk niet meer of haar individuen scharen zich achter Abbas, de tweede is waarschijnlijk nog te zeer gefocust op de twee-statenoplossing en de symboliiek van Abbas' stap. Maar het symbolische argument weegt niet op tegen de nadelen. Het Nederlandse Palestina Komitee daarentegen heeft een van de meest heldere verklaringen afgegeven (en wordt zelfs geciteerd door Electronic Intifada).

De symbolisch en tactische redenen voor de positieve positionering van de State-Bid daargelaten, helderheid is cruciaal want het gaat om iets dat de onderhandelingspositie van de Palestijnen kan beïnvloeden op een manier die bepaald geen reden tot juichen geeft. Dit is geen ‘externe’ mening: de afgelopen maanden liet een groeiende kloof in Palestijnse opinies zien. Dit kwam vooral nadat diverse experts de (bewuste of onbewuste) consequenties van Abbas’ staatsproject onder de loep hadden genomen, Daardoor groeide de weerstand bij een groot deel van de Palestijnse civil society en vooral vluchtelingenorganisaties. Voorbeelden zijn Stop the Wall, een van de actiefste en meest succesvolle grassroots bewegingen binnen Palestina en de wereldwijde BDS movement.

Grassroots movement: protest tegen de muur in het dorpje Nabi Saleh, 16 september 2011 (Occupid.Palestine)
Waar het grotendeels op neer komt is dat er geen sprake van democratische vertegenwoordiging is. Abbas en zijn kliek doen dit eenzijdig namens de PA, zonder mandaat van de meerderheid van de Palestijnen (de vluchtelingen) en zonder overleg met de autoriteiten van Hamas in Gaza. Palestijnse vluchtelingen hebben echter volgens de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) die officieel nog steeds de wettige vertegenwoordiger is van het Palestijnse volk, evenveel zeggenschap als ieder ander. Het is normaal dat de wil van een ‘President’ die al meer dan 2 jaar voorbij zijn gekozen termijn handelt - en dit zonder open discussie of mandaat doet – niet zomaar geaccepteerd wordt. De paradox is het grootst voor de diaspora voor wie deze ‘staat’ het verlies van vertegenwoordiging (middels de PLO) in de VN betekent. Wat als gastlanden zeggen ‘je hebt nu een land, wij beschermen je niet meer’. Het zou niet voor het eerst zijn dat vluchtelingen de grens over gegooid worden en de afgezwakte UNRWA is geen garantie meer. Er kan een Kafkaeske situatie ontstaan van wel-niet bestaande mensen, oftewel present absentees zoals de Palestijnse ervaring al kent.



Er is bij two-state discussies en mainstream meningsverschillen over ‘het Palestijns-Israelisch conflict’ altijd die ene olifant in de kamer. Er is uiteindelijk maar een eerlijk - en op lange termijn realistisch - alternatief: one-man-one-vote. In de praktijk zijn Joden, Moslims en Christenen allang met elkaar verweven (dat waren ze al honderden jaren, voordat er met geweld een exclusief-nationalistische project kwam en Palestijnen de ‘slachtoffers’ werden). Er wonen 1.5 miljoen Palestijnen in Israel (20% van de bevolking en 3e rangs-burgers, maar toch) en er zijn inmiddels meer dan 650.000 kolonisten in de West Bank. Vanuit moreel oogpunt moeten we toch eens ht verschijnsel afwijzen dat een superieure minderheid in een racistische, koloniale staat met  behulp van ckeckpoints, de muur, het stelen van water en vruchtbaar land, een zwakke meederheid eronder houdt. Israels apartheidsstaat heeft geen toekomst. Tot op heden kwam Israel ermee weg, omdat ze blindelings steun kreeg, en omdat Arabische dictators omgekocht werden en in ruil opstanden neersloegen. Maar het wereldwijde succes van de BDS campagnes laten zien dat de emotionele black-mail niet meer de overhand heeft. Turkije en Egypte tolereren geweld en vernedering niet meer vanzelfsprekend. In de nieuwe vrijgevochten regio is het tijd om van de megalomania los te laten.

De huidige discussies over de stemming in de VN hebben discussies en het politieke zelfbewustzijn op scherp  gezet. Het lijkt er op dat Abbas de onafhankelijke grassroots bewegingen wil ondermijnen terwijl hij ook nog eens de hete adem van de verse revoluties in zijn nek voelt. Een staat met, en van, de huidige PA is een fantasie: gefragmenteerd en zonder autonomie.

Terwijl het Westen en Abbas nog volgens een oud script werken, zijn de Arabieren op een ander niveau bezig. Hun blik is van Washington en de VN met haar nutteloze resoluties, verschoven naar de straten van Tunesië en Cairo. Men ziet dat people power meer resultaat boekt dan valse beloftes. De duizenden Palestijnse vluchtelingen die de afgelopen 15e Mei (de dag van al-Nakba) richting de grens van Palestina trokken getuigen hiervan. Zelfs Israel blijkt niet immuun voor de revoluties en heeft haar eigen Tahrir squares met grote protesten. Maar een echte doorbraak zal er pas komen als de protesterende Israeli’s aan een simpele voorwaarde voldoen en niet alleen sociale rechten voor zichzelf – de Joodse Israeli’s -  maar voor iedereen eisen. Kolonialisme is niet meer van deze tijd en wordt niet langer geaccepteerd. Dat hebben de eerdere Intifada’s en de Palestijnse volharding in de vele vluchtelingenkampen wel laten zien.

Duizenden betogen voor staat op de Westoever

Foto Joseph Dana

Duizenden hebben woensdag op verschillende plaatsen op de Westoever gedemonstreerd ter ondersteuning van de lidmaatschapsaanvraag van de Palestijnse Autoriteit in de Verenigde Naties.Het was waarschijnlijk de grootste betoging sinds de dood van Yassser Arafat. In Ramallah (foto's) waren de sprekers onder meer Laila Ghannam, de goeverneur van Ramallah en de secretaris generaal van de Palestijnse Autoriteit Tayyeb Abdul Rahim. In Bethlehem kwamen ongeveer 3000 mensen op de been. in Hebron vormde zich een stoet van wel 2,5 kilometer lenge vanaf het centrale plein en de wijk al-Haras, volgens Ma'an News. Ook in Nablus was een betoging waaraan duizenden deelnamen. 

Foto Ma'an News

De Palestijnse president Mahmoud Abbas is niet van plan het indienen van zijn verzoek om erkenning van een Palestijnse staat door de Verenigde Naties uit te stellen, zoals is voorgesteld door de Verenigde Staten en verschillende Europese landen. Dat heeft een lid van zijn delegatie, Saeb Erekat, woensdagavond gezegd.

Erekat zei dat Abbas de afgelopen drie dagen in zijn gesprekken met alle partijen duidelijk heeft aangegeven dat hij zijn plannen doorzet.
De Amerikaanse president Obama liet gisteren in zijn toespraak voor de Algemene Vergadering nog eens horen dat hij het verzoek niet steunt. De Palestijnen verdienen een eigen staat, maar die kan er alleen komen via rechtstreekse vredesbesprekingen met Israël, zei Obama.Volgens de president is er geen 'shortcut' naar vrede. Het viel op dat Obama de Palestijnen in het geheel niets bood in ruil voor zijn weigering om het verzoek om erkenning in de VN te steunen  Hij zei niets over nederzettingen en ook een verwijzing naar de grenzen van 1967 ontbrak. De president bereikte een toppunt van hypocrisie toen hij de volgende woorden sprak: 

Israel is surrounded by neighbors that have waged repeated wars against it. Israel’s citizens have been killed by rockets fired at their houses and suicide bombs on their buses. Israel’s children come of age knowing that throughout the region, other children are taught to hate them. Israel, a small country of less than eight million people, looks out at a world where leaders of much larger nations threaten to wipe it off of the map. The Jewish people carry the burden of centuries of exile, persecution, and the fresh memory of knowing that six million people were killed simply because of who they were.
And so we believe that any lasting peace must acknowledge the very real security concerns that Israel faces every single day…The Jewish people have forged a successful state in their historic homeland. Israel deserves recognition.

Alsof de Joodse lobby AIPAC zelf, of erger: overijverige Israel-zeloten als 'We stand with Israel',  het voor hem hadden opgeschreven. Het is niet alleen grotendeels onzin (De Arabische Liga nam in 2002 een plan aan dat vrede aanbiedt  als Israel zich terugtrekt uit de bezette gebieden,  en aan welke kant zijn de laatste jaren ook weer de meeste slachtoffers gevallen?)  het slaat ook in het geheel niet op de zaak waar het over ging. Israel geniet allang vrijwel overal 'recognition', maar hier was de aanvraag aan de orde voor het VN-lidmaatschap van een bezet Palestijns ministaatje. Treurig, en uiterst genant als we dit vergelijken met de Obama van zijn toespraak in 2009 in Cairo.  
(Voor de volledige tekst van Obama's toespraak,  klik hier, de site van Occupied Palestine). 

'Arabieren zijn wilden, wolven en kameelruiters en vrede is tegen hun natuur'

 Rabbijn Dov Lior, de opperrabbijn van de nederzetting Kiryat Arba en de joodse enclaves in Hebron, doet weer van zich horen. Ynet raporteerde dat Lior spak op een bijeenkomst van twee organisaties van rabbijnen in bezet gebied, waar geprotesteerd werd tegen de recente sloop door de Israelische autoriteiten van drie huizen in de zogenaamde niet-erkende outpost Migron. De rabbiijnen - er waren er zo'n 20 present - toonden zich 'ernstig geschokt'  over de vernielingen en het onrecht gedaan aan de families die in de huizen woonden. Aan het einde van de bijeenkomst gaven zij een verklaring uit waarin zij een beroep deden op de Israelische regering om Judea en Samaria (de Westoever) te annexeren en er het Israelische recht toe te passen.  
Iets om te onthouden: de geestelijke leiders van de nederzettingen zijn op hun manier voorstander van de Eén staats-oplossing.
   

Dov Lior

Maar de opmerkingen van de voorman van Kiryat Arba, een van de meest radicaal-rechtse nederzettingen en ook de oudste in deze categorie, verdienen aandacht. Rabbijn Lior wees erop dat Israels internationaal geïsoleerde positie en de Jodenhaat alom in de wereld de straf was voor het vernielen van die drie huizen.in Migron. 'We zagen allemaal dat op de dag waarop die huizen werden vernield, de diplomaten werden weggestuurd uit Turkije en de Egyptenaren volgden en later de Jordaniërs,' aldus Lior. 'En de golven van antisemitisme in Europa zijn daar ook een straf voor.' Volgens Lior  is het nu eenmaal zo dat Israels status eronder lijdt, iedere keer als het 'de slechterikken een plezier doet'.

Volgens Lior zijn die slechterikken onder meer te vinden bij Israelisch links, die erop uit zijn 'delen van dit land aan onze vijanden weg te geven. Maar gelukkig heeft de Almachtige God ervoor gezorgd dat de kameelruiters weigerden de regering te ontmoeten'. En: 'Er zijn linksen die proberen de terugkeer van het volk van Israel naar hun land te verhinderen. Zij hebben het het publiek in slaap gust met de de opium van vrede.' Maar volgens de rabbijn is het niet mogelijk vrede te sluiten met de Arabieren,  'die wolven'. 'Wat we hebben met die wilden is geen vrede en het wordt ook geen vrede. Het is tegen hun natuur. Ze haten vrede.'
Tot slot riep Lior ook op om Israel van Arabieren te ontdoen. Zij zouden het Recht op Terugkeer moeten krijgen naar plaatsen als Saudi-Arabië, vond hij. Want 'het Land van Israel behoort alleen aan de Joden'.

Dat ik melding maak van de racistische en oorlogszuchtige taal van deze rabbijn is, omdat we ons moeten realiseren dat Lior een functionaris is die door de Israelische regering wordt betaald. In een beschaafd land zou zo iemand worden aangeklaagd wegens haatzaaien. In Israel wordt hij niet eens door zijn superieuren van het ministerie van Godsdienstzaken op het matje geroepen. Het kan geen kwaad om dat te signaleren, waar het rechtse Israelische kamp regelmatig beschuldigingen uit van antisemitisme van de Palestijnen of van het 'Judenrein' willen maken van de Westoever, als wordt opgemerkt dat het beter zou zijn als de nederzettingen zouden verdwijnen 
Het is niet de eerste keer dat rabbijn Dov Lior  in het nieuws is. In december 2010 trok hij de aandacht door te verklaren dat sperma van niet-joden niet geschikt is voor Joodse vrouwen. En in juni van dit jaar werd hij kortstondig door de politie vastgehouden omdat hij zich gesteld had achter een boek van de rabbijnen Shapira en Elitzur van de nederzetting Yitzhar, Torat haMelekh (de Tora van de koning) waarin onder meer het doden van niet-joodse kinderen goed werd gekeurd, omdat zij zouden kunnen uitgroeien tot vijanden.van het Joodse volk.  

De magische blauwe stoel

 De Palestijnse Autoriteit, niet voor een kleintje vervaard, heeft niet alleen buiten Palestina campagne gevoerd voor een Palestijns lidmaatschap van de Verenigde Naties, maar ook wel degelijk daarbinnen. Vandaag, dinsdag 20 september, werd in Ramallah - voor een publiek dat meer uit pers dan uit toeschouwers bestond - een gigantische blauwe stoel onthuld, als symbool voor de blauwe zetel in de Algemene Vergadering die Mahmoud Abbas en de zijnen hopen te verkrijgen.   

 De belangstelling voor deze belangwekkende gebeurtenis mag dan te wensen over hebben gelaten, het belachelijke karakter van de actie is gelukkig niet iedereen ontgaan. In Palestina gaat dezer dagen het volgende schone lied rond, getiteld 'Al Kursi al-Azraq' ('De Blauwe stoel'):


This is the story of a magical blue chair… A blue chair that will
travel, soar and fly!
It comes in dark blue…and in white, Palestine, is drawn (2X)
This chair…is not just any chair (2X)
This chair is an extraordinary and magical kind!
This blue chair…can rise high
This blue chair…can achieve
It can a bring us a state
This chair is one magical blue chair!

This is the story of a magical blue chair…a blue chair that will
travel, soar and fly
It comes in dark blue…and in white, Palestine, is drawn
This Chair…is not just any Chair (2X)
This chair is an extraordinary and magical kind!
This blue chair… a chair for our refugees
This blue chair…will give us our “Right of Return”
This chair…will give us back Jerusalem and Palestine

This is the story of a magical blue chair…a blue chair that will
travel, soar and fly
It comes in dark blue…and in white, Palestine, is drawn
This Chair…is not just any Chair (2X)
This chair…is of an extraordinary kind
We’ve got our blue chair…with its own number too
An enemy to the settlements it serves
We are the Palestinians…with our magically dangerous blue chair
We are people…not like any other people
We are people… who have fallen in love with chairs!

h/t voor Joseph Dana (Ibn Ezra) die de foto op twitter zette en de vertaling van het lied op het blog +972

Creatieve journalistiek

 Ismail Haniyye, de premier van se Hamas-regering in Gaza zei zondag dat Hamas tegen de stap van Mahmoud Abbas is om naar de VN te gaan en het lidmaatschap aan te vragen voor een Palestijns ministaatje. AFP deed verslag: 
There is no mandate for any Palestinian leadership to infringe on Palestinian national rights, nor is there a mandate for any Palestinian actor to make historic concessions on Palestinian land or the right of the Palestinians, foremost among them the right of return," he warned.
"Given this position, we reiterate our rejection of this bid," he added.
But the leader of the Islamist group that rules the Gaza Strip stressed that Hamas would "not place obstacles in the way of the establishment of a Palestinian state with full sovereignty."
"We repeat today that we are with the establishment of a Palestinian state on any liberated part of Palestinian land that is agreed upon by the Palestinian people, without recognizing Israel or conceding any inch of historical Palestine."

Wat las ik vervolgens bij dagblad De Pers?

Hamas is tegen de aanvraag van een volwaardig lidmaatschap van de Verenigde Naties voor de Palestijnse autonome gebieden. Ismail Haniya, premier van de radicaalislamitische beweging, heeft dat zondag gezegd.
Haniya zei ook dat hij de aanvraag niet zal blokkeren. De Palestijnse president Mahmoud Abbas dient het verzoek komende week in bij de VN, omdat het vredesproces met Israël volgens hem op niets is uitgelopen.
 Volharding in standpunt
Hamas, dat al eerder zijn ongenoegen liet blijken, is het er niet mee eens dat de Palestijnse staat alleen de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem omvat. De beweging volhardt in haar standpunt van één Palestina inclusief het tegenwoordige Israël.

Wat?? Zei Haniye dat? Dat de beweging volhardt in haar standpunt van één Palestina inclusief het tegenwoordige Israel? Echt?? Nou nee hoor, Haniye zei dat Abbas geen mandaat heeft om uit naam van alle Palestijnen historische concessies te doen. Dat is eigenlijk de constatering van een feit. Vermoedelijk is het ook de mening van bijna alle Palestijnen ter wereld. En in ieder geval gaat het over de angst die velen van hen hebben dat Abbas op eigen houtje Palestijnse rechten weg gaat geven en zijn eigen bestuur de plaats zal laten nemen van de PLO, die in principe ook alle Palestijnse vluchtelingen vertegenwoordigt.
Het is hoe dan ook echt wel iets anders dan wat er stond in De Pers.
Broddelwerk dus van die krant, dacht ik. Tot ik erop werd gewezen dat deze creatieve vertaling van het AFP-bericht afkomstig was van het ANP. Broddelwerk van ons nationale persbureau dus, waar een luie redacteur wel even dacht naar eigen goeddunken samen te kunnen vatten wat die Haniye, van dat radicaal islamistische clubje in Gaza tenslotte, had gezegd. Al doende zondigde hij tegen de allereerste basisregels van de journalstiek. namelijk dat je moet zorgen dat in ieder geval de feiten en citaten zoveel mogelijk kloppen en dat je moet oppassen dat jouw interpretatie niet in de overhand kijgt over wat er echt is gebeurd is.
Het is zeker niet de eerste keer dat het ANP dit soort gemakzuchtige, vooroordeel bevestigende wanprestaties levert. Ik weet waar ik het over heb. Ik ben in de jaren negentig een paar jaar chef buitenland geweest van het ANP en heb wel meer van dit fraais voorbij zien komen. Het is treurig dat dit soort 'nieuws'' dan zijn weg vindt naar dagblad De Stem, de Limburger, en noem ze maar op, al die regionale bladen.

Maar ....mikte de De Pers niet wat hoger dan het niveau van De Limburger of Radio Oost? En dan toch klakkeloos zo'n ANP-tje overnemen? Ze zouden zich diep moeten schamen.

EU subsidieert onderzoek van onderneming in nederzetting die werkt met gestolen grondstof

 

Binnen de Ahava fabriek in Mitzpe Shalem.
 
Een absurd bericht, uit augustus, dat toch nog wel aandacht verdient. Máire Geoghegan-Quinn, de commissaris van de Europese Unie voor wetenschappelijk onderzoek, heeft een gift van 1,13 miljoen euro toegekend aan Ahava Dead Sea Laboratories (ADSL) voor onderzoek. Wat doet ADSL? ADSL doet onderzoek naar de geneeskrachtige werking van mineralen uit de Dode Zee. Wat is er absurd aan het bericht? ADSL is gevestigd in - en voor 37,5% eigendom van - de illegale Israelische nederzetting Mitzpe Shalem op de bezette Westoever. Maar dat is nog niet alles. Ahava - beroemd als fabrikant van cosmetische producten die alom, ook in Nederland, ten onrechte worden verkocht als 'Made in Israel'  - gebruikt als grondstof modder uit de Dode Zee die wordt gewonnen in bezet gebied, anders gezegd: grondstoffen die door een bezettende natie worden gestolen uit bezet gebied.  

 Modder voor Ahava uit de Dode Zee.

Het kan eigenlijk niet gekker. De EU subsidieert dus een onderneming die gevestigd is in een illegale nederzetting en werkt met ilegaal verkregen grondstoffen. Het lid Keith Taylor van het Europarlement stelde er vragen over. Hij kreeg als antwoord dat ADSL bij de subsidieaanvraag een adres in Israel (op het vliegveld Ben Gurion) had opgegeven en dat niet vaststond dat het geld ook in bezet gebied zou worden gebruikt.
O nee, zou het? Net als Taylor zou ik nu wel van commissaris Máire Geoghegan-Quinn willen weten wat ze aan de ontstane situatie denkt te gaan doen.

Zicht op de Dode Zee vanuit de nederzetting Mitzpe Shalem.

Palestijnse scholen in O.-Jeruzalem verzetten zich tegen verplichte invoering Israelisch lesmateriaal

Verschillende privé scholen in bezet Oost-Jeruzalem zijn acties begonnen tegen de verplichte invoering van Israelische studieboeken in plaats van de oorspronkelijke Jordaans-Palestijnse. Op sommige scholen wordt gestaakt, andere dreigen zelfs met sluiting.
De boosheid is het gevolg  van een brief van de gemeente Jeruzalem, eerder dit jaar, aan de scholen waarin  opdracht werd gegeven leerboeken te gaan gebruiken van de Jerusalem Educational Administration (JEA), een organisatie waarin zowel de gemeente Jeruzalem als het Israelische ministerie van Onderwijs in zijn vertegenwoordigd. De boeken werden al (verplicht) gebruikt op gemeentelijke scholen. Privé scholen, die niet door de gemeente worden bekostigd maar wel een subsidie ontvangen, konden tot dit jaar hun eigen keuze maken.
De verplichte invoering van het nieuwe lesmateriaal is volledig politiek gemotiveerd. De aanleiding was een opmerking van Alex Miller, parlementslid van Israel Beitenu (de partij van Avigdor Lieberman) en lid van de Onderwijscommissie van de Knesset, dat het lesmateriaal in Oost-Jeruzalem 'geïsraeliseerd' diende te worden. Ouders en docenten klagen dat de nu ontvangen boeken, waarop het logo van het Palestijnse ministerie van Onderwijs is verdwenen, uitsluitend de Israelische visie geven en alleen door Israelische  auteurs zijn geschreven. Op een persconferentie, vorige week, klaagden ouders dat dit een stap was op weg naar het volledige uitwissen van alles wat Palestijns is in de stad.  
In 1967, na de (illegale) annexatie door Israel van Oost-Jeruzalem, bleven de Palestijnse scholen het Jordaanse lesmateriaal gebruiken. In 1993, na de Oslo-akkoorden, kwam daar materiaal van de Palestijnse Autoriteit voor in de plaats, dat nu dus geheel moet wijken voor een Israelische versie. Een boze ouder betoogde vorige week op de persconferentie dat de Palestijnse kindertjes nu bijvoorbeeld uit zulke boeken  leren dat niet de Israeli's, maar de Palestijnen eigenlijk bezetters zijn. 
Volgens het directoraat voor onderwijs van Oost-Jeruzalem zijn er 50 gemeentescholen in het oostelijke deel van de stad. Daarnaast zijn er 68 privé-scholen (of scholen gerund door de islamitische autoriteiten (Waqf) of de Palestijnse Autoriteit); 52 procent van de leerlingen bezoekt deze 68 scholen van de laatste categorie. .

Verstoren concert Israel Philharmonic in Londen leidt tot schorsing musici

 Dit had ik even gemist. Het protest van de Palestine Solidarity Campaign waarbij een concert van het Israelisch Philhamonisch Orkest (IPO) op 1 september tijdens de 'Proms' concerten zodanig werd verstoord dat de BBC de uitzending ervan stopte, heeft een akelig gevolg gekregen. Het Londense collega-orkest London Philharmonic Orchestra (LPO) heeft maatregelen genomen tegen vier orkestleden die het protest hadden ondersteund. Celliste Sue Sutherley en de violisten Tom Eisner, Nancy Elan en Sarah Streatfeild werden voor niet minder dan negen maanden geschorst. Zij hadden op 30 augustus tezamen met nog 20 andere Britse musici een brief in de krant The Independenet ondertekend, waarin werd opgeroepen het concert niet door te laten gaan. In de brief werd Israel een racistische apartheidsstaat genoemd, en het IPO een instrument van Israels propaganda.
Het orkest zei 'niet de carrière van getalenteerde musici te willen beëindigen en ook niet hun recht aan te vechten om vrijelijk hun mening te uiten'  maar te willen aangeven dat dit onafhankelijk van het LPO diende te gebeuren. De vier hadden in de brief aangeven dat zij lid van het LPO waren.
De straf is ongekend zwaar voor wat toch een licht vergrijp lijkt, maar geeft, denk ik, aan wat voor indruk de verstoring  van dit concert heeft gemaakt, in Israel, maar ook elders en kennelijk ook in Engeland. Een boycot van universiteiten die banden hebben met de bezette gebieden, of van producten en mensen uit die gebieden,  is één ding, een verstoring van een concert van het gerenommeerde IPO tijdens nota bene de populaire Proms, onder het motto dat het een vlagschip van de Israelische propaganda is, is nog heel wat anders. Het geeft aan hoezeer BDS in opmars is.
In Nederland zijn we nog niet zover. Het IPO trad op 15 september met veel succes op in het Gergiev-Festival in Rotterdam  Wie zei ook weer dat hij naar Nederland zou gaan als de wereld verging, omdat daar alles 50 jaar later gebeurt?

Sabra en Shatila, 29 jaar geleden

Vandaag en gisteren is het 29 jaar geleden dat de moorden in Sabra en Shatila plaatsvonden. Dat gebeurde tijdens de Israelische invasie van Israel in 1982 in Libanon. Israelische troepen waren, na de moord op Israels  favoriete kandidaat voor het Libanese presidentschap, Bachir Gemayel, onder leiding van Ariël Sharon West-Beirout binnengetrokken. Donderdagavond 16 september 1982 betrokken zij posities rond de twee Palestijnse kampen Sabra en Shatila. Zij lieten de christelijke Libanese Falangistische militie naar binnen onder leiding van Elie Hobeika om een 'schoonmaakoperatie' uit te voeren. Wie het kamp wilde ontvluchten werd door de Isareli's teruggestuurd, Hobeika's troepen werden door de Israelis's met fakkels bijgelicht.

Twee volle dagen en nachten duurde de operatie, pas in de vroege ochtend van zaterdag 18 september maakten de Israeli's er een einde aan. Toen hadden de troepen van Hobeika in de kampen, waar na de  evacuatie van de PLO, alleen vrouwen kinderen en oudere mensen waren achtergebleven, naar schatting zo'n 3500 mensen vermoord. Dat is wat de Israelische journalist Amnon Kapéliouk berekende, in zijn boekje Enquête sur un massacre.
Een Israelische onderzoekscommissie onder leiding van rechter Yitzhak Kahane van het hooggerechtshof kwam tot een lager getal, maar telde de vele  slachtoffers die verdwenen waren (elders begraven) niet mee. De commissie concludeerde dat Israel niet rechtstreeks betrokken was geweest bij de moorden - dat hadden de troepen van Hobeika gedaan. Wel achtte zij sommigen, onder wie Sharon,  medeverantwoordelijk. In feite werd de  onderzoekscommissie daarmee een witwascommissie. Zoals de schrijver A.B. Yehoshua het formuleerde: 'De deur van de leeuwenkooi was open gezet en de leeuw kreeg de schuld'.
Ik zelf was tijdens de moordpartij voor Het Parool in Israel. Op maandag 21 september, de dag na Joods Nieuwjaar, was ik in Sabra en Shatila. Vanaf een uitkijkpost die de Israeli's hadden gebruikt, zag ik tientallen dode mensen, evenals een paar dode paarden, honden en kippen. Het was duidelijk dat de Israeli's alles moeten hebben gezien.De beelden zoals op deze foto's, zie ik soms nog terug in mijn dromen.

Israeli politicians can visit Britain again, citizens can no longer have them arrested for war crimes

Barak

A British law limiting citizens' rights to seek the arrest of foreign politicians for alleged war crimes took effect on Thursday, removing a thorn in British-Israeli relations. 
Under the old law, private individuals could start criminal prosecutions, including for international war crimes, by applying to a magistrate for an arrest warrant.The new law requires the consent of the Director of Public Prosecutions before an arrest warrant can be issued in "universal jurisdiction" cases, where a case involves alleged crimes committed outside Britain.

The change was made after Israel demanded Britain to do so in late 2009, after reports that former Israeli Foreign Minister Tzipi Livni would have risked arrest on war crimes charges over the 2008-9 Gaza offensive, had she not canceled a visit to London. Others that narrowly escaped arrest or had to cancel visits were minister of Defense Ehud Barak, vice-prime-minister and former chief of staff Moshe Ya'alon and several high ranking officers.

Ya'alon

"These new changes to existing law will ensure the balance is struck between ensuring those who are accused of such heinous crimes do not escape justice and that universal jurisdiction cases are only proceeded with on the basis of solid evidence that is likely to lead to a successful prosecution," Justice Secretary Ken Clarke said in a statement. Human rights group Amnesty International condemned the change last year, accusing the government of handing war criminals "a free ticket to escape the law".

Livni

Last year, Israel said it had stopped sending delegations to Britain for routine strategic talks out of fear pro-Palestinian activists would seek their arrest for alleged war crimes. Israel's Foreign Ministry has said that the legal jeopardy faced by Israeli politicians and military officers could damage Britain's efforts to play a role in Middle East peacemaking.

'Ik heb niets om aan te trekken.' Plantu in Le Monde toen het boerkaverbod in Frankrijk van kracht werd. 

Onze regering heeft ook niet veel om aan te trekken. De miljoenennota ligt op straat, de koopkracht gaat achteruit, de zwaksten betalen de zwaarste lasten, de economie is niet vooruit te branden. De rijkscomputers zijn gehacked, Uruzgan is niet de vredige plaats waar door ons opgeleide agenten het verkeer gaan regelen. Een wetje tegen de boerka is onder de omstandigheden zoiets als een schaamplapje voor de naakte keizer. 

Shin Bet rolt weer een 'terreurcel' van Israelische Palestijnen op

 
 Met de klok mee: Amin, Akatilat, Maslaha, Atash, Ibrahim. (Haaretz)

Israel heeft weer een terreur-affaire. En uiteraard gaat het om Israelische Palestijnen. Na de zaak van Ameer Makhoul, die zich in oktober 2010 gewonnen gaf tegenover door de Shin Bet aangebrachte, onzinnige klachten waartegen, zoals in het verleden gebleken is, binnen het rechtssysteem in Israel voor Arabieren geen verweer mogelijk is, zijn nu vijf jongeren uit Galilea de pineut. De vijf, afkomstig uit het plaatsje Daburiyya bij Nazareth worden ervan beschuldigd lid te zijn van een 'terroristische cel'. Zij werden volgens de berichten begin deze maand gearresteerd en inmiddels is de 'gag order' betreffende hun zaak opgeheven, zodat erover mag worden gepubliceerd. 
Het gaat om  Asalam Abdel Qader Khalil Atrash (24), een student aan de universiteit van Haifa die door de Shin Bet als de 'leider van de cel' wordt gezien, en verder Shadi Ali Fuad Ibrahim (19), student aan het Israel Institute of Technology, Mahdi Khaled Saadi Maslaha (21), Ibrahim Suheel Mahmoud Akatilat (20) en Ismail Ibrahim Amin Akatilat (van wie de leeftijd niet werd genoemd). Volgens de Shin Bet zouden zij van plan zijn geweest een politiepost aan te vallen en hadden ze ook plannen om een soldaat en een lid van de grenspolitie, die in hun dorp woonden, te overvallen om hun wapens te stelen. Haaretz meldt dat de Shin Bet het ook heeft over plannen om een soldaat te kidnappen. Deze krant zegt verder dat ze behoorden tot een tot salafistische groep, en wel één waar niemand tot dusver ooit van had gehoord (de salafiyya jihadiyya, oftwel de 'jihadistische salafistische', wat in het Arabisch niet eens een volledige naam is). De vijf  zouden al bezig zijn geweest om de financiële middelen bijeen te krijgen om hun plannen te financieren. En een van hen zou zelfs hebben gesolliciteerd bij een niet nader genoemde overheidsinstelling. Met de bedoeling daar dan een aanslag te kunnen plegen, wel te verstaan.
De jongens hebben helemaal niets gedaan, maar het klinkt allemaal reuze gevaarlijk. En natuurlijk zijn er ook de gebruikelijke superovertuigende bekentenissen, ongetwijfeld gedaan na lange verhoren waar enige gematigde martelpraktijken aan te pas zijn gekomen, 'beperkt lichamelijk geweld' dat op grond van uitspraken van Israels hooggerechtshof is toegestaan als het gaat om verhoren van 'tikkende tijdbommen'. Zo zouden de vijf jongens hebben bekend geleerd te hebben hoe je bommen en vuurwapens kunt maken. Hoe? Door  video's te bekijken op het internet. Jawel, het staat er echt. Eén van hen had zelfs een blauwdruk gedownload van een elektrisch circuit dat bij bommen gebruikt zou kunnen worden (!)
Arme jongens. Dat worden flinke gevangenisstraffen, zoveel is duidelijk. Niks aan te doen. De advocaat van één van hen, Abed al-Malek Dehamshe, zei dat het hele geval op niet meer is gebaseerd dan wat kletsverhalen. 'Net als in veel gevallen in het verleden, hebben ze (de Shin Bet) een berg gemaakt van een molshoop of zelfs meer dan dat. Ik heb met mijn cliënt gesproken en wat hij gedaan heeft is niet meer dan over politiek praten met zijn vrienden. Dat is zijn enige misdaad. Net als iedereen wil hij rechtvaardigheid voor de Palestijnen en is hij tegen de bezetting in Gaza. Er werd niemand gekidnapt, er waren geen plannen, niets. Gewoon wat praten over politiek.' 

PCHR meldt dramatische toename Israelische aanvallen op vissers in Gaza

Boot in brand geschoten met granaat

Vissersboot wordt belaagd met hoge druk waterkanon

Het Palestijnse Centrum voor de Mensenrechten PCHR meldt een incident van afgelopen zondag met vissers uit Gaza en maakt van de gelegenheid gebruik om stelling te nemen tegen de manier waarop de vissers in Gaza constant worden bedreigd en lastig gevallen en gehinderd hun werk uit te voeren.
Het betreffende incident betrof twee boten met aan boord acht mensen. De twee boten werden zondag even na zes uur in de morgen niet ver van Beit Lahia voor de kust beschoten, waarbij twee mensen licht gewond raakten door scherven. De boten werden aangehouden en de opvarenden gedwongen zich uit te kleden en het water in te gaan. Daarna werden ze gearresteerd, en geblinddoekt en met hun handen geboeid, naar de Israelische haven Ashdod.  De namen van de acht waren Hassan Khader Hassan Baker, 53; en zijn zoons Khader, 29; Ja'far, 27;  Mohammed, 21; en 'Allam Naser Fadel Baker, 16. Zij waren op de eerste boot. Op de tweede zaten Khalil Jawher Khalil Baker, 21; Mohammed Majed Fadel Baker, 19; en  Mohammed Suheil Fadel Baker, 17.
Zo'n 12 uur later werden de jongste drie via de grenspost Erez vrijgelaten. De anderen volgden nog weer drie uur later. De vissers vertelden het PCHR dat zij na uren wachten waren ondervraagd en dat hun geld was geboden om met de Israelische inlichtingendiensten samen te werken. De boten werden geconfisqueerd.

Het PCHR meldt dat de aanvallen op vissers en hun eigendommen sinds het begin van dit jaar dramatisch in aantal zijn toegenomen. Ook zijn de incidenten ernstiger van aard geworden. Het PCHR heeft sinds begin 2011 61 gevallen gedocumenteerd. In 38 gevallen werd geschoten. In vijf gevallen raakten daarbij acht mensen gewond. In vijf gevallen werden vissers achterna gezeten en gearresteerd. En in 19 gevallen werden boten en/of uitrustingen in beslag genomen of beschadigd.

Het PCHR wijst erop dat ook zijn de beperkingen die de vissers zijn opgelegd steeds verder zijn verscherpt. In 2000 werd het gebied waarin gevist mocht worden van een strook van 20 zeemijl uit de kust, die eerder tussen de Palestijnse Autoriteit en Israel was overeengekomen, teruggebracht tot zes zeemijl. In 2008 werd dat nog weer verder ingeperkt tot drie zeemijlen. Als gevolg daarvan hebben de vissers zo'n 85% van hun inkomen verloren.

Onderstaand opnamen die in 2008 werden gemaakt door 'nternationals' van beschietingen en het belagen van boten met waterkanonnen (die krachtig genoeg zijn om een stuurhuisje van een schip af te spuiten):

Independent experts criticize Palmer-report: blockade of Gaza is not legal

Activists on board the Mavi Marmara, the evening before Israel attacked.

An independent group of five legal experts has severly criticized the so called Palmer report, that said that the Israeli blockade of Gaza was legal. Reporting to the UN-Human Rights Council in Geneva the five said that that the Palmer report did not acknowledge that the blockade is an integral part of Israels closure policy towards Gaza, which is a form of collective punishment that is in 'flagrant contravention of international human rights and humanitarian law.'
The five experts were Special Rapporteur on the right to food, Olivier De Schutter, Special Rapporteur on the right of everyone to the enjoyment of the highest attainable standard of physical and mental health, Anand Grover; Special Rapporteur on the human right to safe drinking water and sanitation, Catarina de Albuquerque; Special Rapporteur on extreme poverty and human rights, María Magdalena Sepúlveda Carmona, and Special Rapporteur on the situation of human rights on Palestinian territories occupied since 1967, Richard Falk.
The five concluded that as a result of more than four years of Israeli blockade, 1.6 million Palestinian women, men and children are deprived of their fundamental human rights and subjected to collective punishment.
Under human rights law and international humanitarian law the people of Gaza, even while living under occupation, have the right to an adequate standard of living, and to the continued improvement of living conditions. This right includes access to affordable and adequate food, and sufficient quantities of safe, accessible and affordable water, as well as proper sanitation services and facilities. But at least two-thirds of Gazan households are food insecure. An evidence has shown that the so-called ‘easing’ of the blockade has not led this to improve,” Olivier De Schutter, the Special Rapporteur on the right to food, said. Approximately 35 per cent of Gaza’s arable land and 85 per cent of its fishing waters are totally or partially inaccessible due to Israeli military measures. The Special Rapporteur called on Israel “to immediately lift restrictions on access to land and sea in order for agricultural- and fishing-dependent livelihoods to rebuild and thrive, reducing aid dependency, and allowing local production of food to increase.”

Special Rapporteur on the human right to safe drinking water and sanitation, Catarina de Albuquerque said that 90-95 per cent of Gaza’s water is polluted and unfit for human consumption, and large quantities of untreated sewage are being released into the environment every day.“Urgent steps are also needed to protect the coastal acquifer, the sole fresh water source in Gaza, from further deterioration. Pollution of the acquifer from raw sewage, over-abstraction of water, and increased salinity are so severe that it may take centuries to reverse the damage caused to this vital source of water,” Ms. De Albuquerque added.
“Glaring gaps in the availability of key medical services have created the need to refer patients with serious medical conditions to hospitals outside Gaza for specialized, life-saving treatment,” reported the Special Rapporteur on the enjoyment of the highest attainable standard of physical and mental health, Anand Grover. Despite a slight increase in the average rate of approval for patient referrals outside Gaza in the second half of 2010, one out of five patients still missed hospital appointments because their permits were denied or delayed. “These patients must be guaranteed access to health facilities, goods and services,” underscored Mr. Grover, stating that the Government of Israel’s obligation to respect the right to health means that it must not deny or limit equal access to health services.
According to the Special Rapporteur on extreme poverty and human rights, Magdalena Sepulveda, the Israeli blockade is the primary cause of the poverty and deprivation experienced by the people of Gaza. “In order for Gazans to have access to the economic opportunities necessary to pull themselves out of poverty”, Ms. Sepulveda stated, “all Gaza entry points must be opened to facilitate freedom of movement for individuals, the unhindered inflow of investment and industrial and agricultural inputs, and the export of products from Gaza.” The International Court of Justice, United Nations human rights treaty bodies and special procedures, and successive High Commissioners for Human Rights have consistently confirmed that international human rights law and international humanitarian law apply concurrently in all of the West Bank and the Gaza Strip.
Mr. Richard Falk, Special rapporteur on the situation of human rights in the occupied Palestinian territory, stressed that “The Palmer report was aimed at political reconciliation between Israel and Turkey. It is unfortunate that in the report politics should trump the law.” Mr. Falk continued, “the most questionable move of the Palmer Panel was to separate the naval blockade from the overall closure of Gaza to a normal supply of humanitarian supplies, including supplies needed for medical operations and sanitation. The flotilla incident was about the effort to circumvent this aspect of Israeli policies, and the organizers doid not object to inspection carried out to prevent weapons from entering Gaza.
The blockade of Gaza continues to violate international law, the experts concluded, recalling that this conclusion had been reached by the international fact-finding mission appointed by the Human Rights Council to inquire into the 31 May 2010 flotilla incident in its report of September 2010. “It is unacceptable that the human rights of the people of Gaza are disregarded because of the positions adopted by political leaders”, the experts said. “It is not the Hamas Government that is being punished, but ordinary Gazans.”