Het CIDI als spreekbuis van NGO Monitor dat mensenrechtenorganisaties onderuit wil halen

Hanna Luden

Sommigen hadden wellicht gedacht dat toen de rustige Hanna Luden, lid van de PvdA en lid van de redactie van het Jiddische tijdschrift ''Grine Mediene'', de rechtse, lawaaiige om niet te zeggen hysterische, Esther Voet opvolgde als directeur, ook de koers van onze eigen Israel lobby in Nederland, het CIDI, zou veranderen.
Dat nu is een illusie gebleken. Het lawaai is weliswaar wat verstomd, schrille uithalen naar alles en iedereen worden niet meer zo vaak gehoord, maar verstandiger of kritischer is het CIDI niet echt geworden. Wie de website volgt zal nooit kanttekeningen opmerken bij nieuwe Israelische maatregelen als het verder verlagen van de leeftijd waarop kinderen in hechtenis mogen worden genomen, of voorgenomen belangwekkende wetsontwerpen als het verbieden van het gebruik van luidsprekers voor de adhan (de islamitisch gebedsoproep). Ook het voorstel om alle ''illegale'' outposts te gaan legaliseren (volgens het Israelische recht dan wel, het enige ter wereld volgens hetwelk de nederzettingen in bezet gebied legaal kunnen zijn) komt er niet voor in aanmerking, evenmin als de politiek om de verdachten van aanvallen met messen (of gevallen waarin zulke aanvallen alleen maar gevreesd worden) meteen maar dood te schieten.  Ze worden niet alleen niet van kanttekeningen voorzien, ze worden niet eens gemeld. Om niet te spreken van die gevallen waarin mensen aantoonbaar niet gewapend waren en tóch worden gedood.
Informatiever of opener dan onder Voet is het CIDI onder Luden dus niet echt geworden. Ook is het niet minder rechts activistisch. Deze week werd dat nog duidelijker door een verwijzing van het CIDI naar een rapport van NGO Monitor, de ultra rechtse, Israelische semi overheidsclub die als zelf geïnstitueerde waakhond over de Israelische ''civil society'' alle Israelische (en buitenlandse) mensenrechtenorganisaties in Israel het liefst nog morgen voor altijd het zwijgen zou willen opleggen.
In het nieuwe rapport maakt NGO Monitor een hele serie Palestijnse (en ook een paar internationale) mensenrechtenorganisaties verdacht door ze te linken aan het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP), een kleinere marxistisch leninistische organisatie. Doel hiervan is om een aantal Europese donors die relaties met één of meerdere van deze organisaties onderhouden, ervan te overtuigen dat ze relaties hebben met of subsidie verlenen  aan ''terroristen'' en eigenlijk werken voor het PFLP. Het gaat om organisaties als Addameer, Al-Haq, Health Work Committee (HWC), Stop the Wall, Palestinian Center for Human Rights (PCHR), Union of Agricultural Work Committees (UAWC), en twee niet Palestijnse organisaties, het Alternative Information Center (AIC), en Defense for Children International – Palestine (DCI-P). 
Dat verdacht maken gebeurt op een manier die doet denken aan de methodes van het Derde Rijk of de Stalinistische USSR. Het Volksfront, dat overigens om voor mij volstrekt onduidelijke redenen op de Europese lijst van terroristische organisaties blijkt te prijken (terwijl de PFLP nota bene na 1993 terug mocht keren naar de door Israel bezette gebieden), wordt voorgesteld als een organisatie die vliegtuigkapingen op haar naam heeft staan. Dit klopt, maar dat de laatste kaping dateert van 46 jaar geleden, wordt er niet bijverteld. Ook wordt gedaan alsof de kaping van een Air France toestel die eindigde met de Israelische reddingsactie in Entebbe in 1976 het werk was van de PFLP, terwijl dat toch echt, zoals zelfs NGO Monitor heel goed moet weten, het werk was van een afgescheiden groepje onder leiding van Wadie Haddad.
Verder wordt de PFLP de moord verweten op de racistische minister van toerisme Rachavam Ze'evi in 2001. Maar opnieuw wordt er niet bij verteld dat dit gebeurde tijdens de Tweede Intifada en als  represaille voor het feit dat Israel daarvóór de gematigde PFLP leider Abu Ali Mustafa in zijn kantoor in Ramallah had vermoord met behulp van raketten vanuit een helikopter. En als klap op de vuurpijl worden er dan nog wat recentere moorden bij gedaan, zoals de moord, gepleegd in 2011 door twee tieners op de vijfkoppige familie Fogel in de nederzetting Itamar, of de aanval in 2014 op een synagoge in de wijk Har Nof in Jeruzalem waarbij vijf mensen werden gedood. In beide gevallen was sprake van ''lone wolf'' operaties die niet door de PFLP werden geclaimd, of waarvoor de PFLP zelfs expliciet verantwoordelijkheid ontkende. Maar voor NGO Monitor was het voldoende dat de daders, (of in het geval van de moord in Itamar de vader van één van de daders), ooit banden met de PFLP hadden gehad.
Dat zijn insinuaties om organisaties verdacht te maken, op een manier die alleen kan worden vergeleken door Israel te omschrijven als het land dat verantwoordelijk is voor de huidige ellende in Irak, omdat destijds pro Israel raadgevers van president George W. Bush (Wolfowitch, Perle, Feith e.a.) hem in 2003 overhaalden dat land te bestormen. Smerige stappen dus. Maar de stappen die NGO Monitor neemt om vervolgen de PFLP te linken aan de door haar opgesomde mensenrechtenorganisaties is eigenlijk nog veel viezer. Dat gebeurt door een lange, gewichtig lijkende, lijst te publiceren van figuren binnen de door NGO Monitor gebrandmerkte organisaties die banden zouden hebben met de PFLP. Alleen zijn dat in bijna alle gevallen figuren die  uitreisverboden, en/of administratieve gevangenisstraffen van militaire rechters opgelegd hebben gekregen. En dat op grond van geheime rapporten van Israelische veiligheidsdiensten, die niet kunnen worden aangevochten, en dus ook niet kunnen worden bestreden binnen Israels militaire ''rechtspraak'', waar een aanklacht in 99,7 procent  van de gevallen leidt tot een vonnis. De procedure die NGO Monitor volgt, is dat iemand die ooit een straf opgelegd heeft gekregen die niet kon worden aangevochten, diezelfde straf nu voor de voeten krijgt gegooid als ''bewijs'' dat hij niet deugt.
 Zo passeren daar de revue: Abdel Latif Ghaith, Khalida Jarrar en Ayman Nassar, alledrie  van Addameer, een organisatie die vooral opkomt voor politieke gevangenen. Ghaith heeft uitreisverboden tegen zich uit horen vaardigen, Nassar is om onduidelijke redenen op administratieve gronden opgeborgen, en alleen van Khalida Jarrar, een bekend feministisch lid voor de PFLP van het Palestijnse parlement (dat Israel vrijwel nooit heeft laten bijeenkomen) staat vast dat ze ook echt lid is van de PFLP. Maar ook haar veroordeling was een oneerlijke politieke farce, een veroordeling op administratieve gronden. 
Bij de mensenrechtenorganisatie al Haq, wordt de directeur Shawan Jabarin voor de zoveelste keer voor de voeten gegooid dat hij een man van de PFLP zou zijn. Niet vermeld wordt dat Amnesty International en Human Rights Watch allebei hebben verklaard dat Israel hier nooit een spoor van bewijs voor heeft kunnen aandragen. Jabarin kreeg overigens in 2009 de Nederlandse Geuzenpenning en in 2011 de "Freedom Price'' in Zweden voor zijn mensenrechtenwerk.
Wat de andere Palestijnse mensenrechtenorganisatie, de PCHR, betreft, daar wordt de oprichter, de gerenommeerde advocaat Raji Sourani voor de voeten gegooid dat hij gevangen heeft gezeten en zijn beroep een tijdje niet mocht uitoefenen van Israel. Alweer: smerig. Sourani is een door Amnesty International geadopteerde gevangene geweest, een lid van de Internationale Commissie van Juristen en (net als Jabarin overigens) van de Internationale Federatie van Mensenrechtenorganisaties. Verder is hij ontvanger van de Robert Kennedy Award en van de Alternatieve Nobelprijs voor de Vrede.
Andere voorbeelden betreffende Defense for Children of het door de zoon van de vroegere opperrabbijn van Straatsburg, Michel Warschawski, opgerichte Alternative Information Center, zijn op vergelijkbare manier onhygiënisch. Het is lasteren op de meest vunzige manier.
En het CIDI eigent zich deze rommel op navenant smerige manier toe. Het verwijst niet alleen naar NGO Monitor, maar plaatst er ook nog eens een video bij van de Israelische tv, waarop dit prulrapport op de meest tendentieuze, onkritische en door talloze beelden van ontploffingen, aanslagen en oefenende Palestijnse milities begeleide beelden, wordt gepresenteerd. Een verontrustend staaltje Israelische non journalistiek. En dus ook een verontrustend staaltje non voorlichting van het CIDI, dat zich hiermee voor het karretje laat spannen van de rechtse, ondemocratische tendensen in Israel, die proberen alle kritiek, tegenstemmen tegen de huidige politiek en berichten over de langjarige en grootschalige schendingen van de mensenrechten met alle macht  de kop in te drukken. Zoals dat helaas vaker gebeurt in landen die bezig zijn  op te schuiven naar een totalitair systeem.