Egyptische schrijver al-Aswani in actie tegen Hebreeuwse vertaling van een van zijn boeken

Dit is nu weer zo´n verhaal waar ik helemaal niets van begrijp. Alaa al-Aswani, een van de bekendste en belangrijkste  hedendaagse Egyptische schrijvers, is woedend dat zijn boek 'The Yacoubian Building' zonder zijn toestemming in het Hebreeuws is vertaald. Hij heeft het intellectuele diefstal genoemd en hij dreigt het Israelisch-Palestijnse Centrum  voor Onderzoek en Informatie (IPCRI), dat de roman publiceerde,  met een proces.
IPCRI´s oprichter, Gershon Baskin, erkent dat het boek tegen de wil van Al-Aswani is vertaald, om ´de culturele kennis te verbreden´. Al-Aswani is volgens Baskin tegen normalisatie van de (culturele) betrekkingen met Israel en heeft daarom diverse verzoeken afgewezen om zijn roman in het Hebreeuws te laten vertalen  Na overleg met het bestuur van IPCRI heeft Baskin vervolgens toch besloten een ´link´ te maken naar een PDF file van de Hebreeuwse vertaling en die toe te zenden aan de 27.000 mensen die op de e-mailing  lijst van IPCRI staan. ´Deze man verwerpt kennelijk het feit dat zijn land al 30 jaar in vrede leeft met Israel,´ zei Baskin. ´Met alle respect voor het copyright besloten we dat het belangrijk is voor de mensen hier om zijn boek te lezen. Laten we het Joodse Israelische publiek een kans geven de Arabische maatschappij beter te begrijpen.´   
Al-Aswani vond echter het noemen van zijn verzet tegen de normalisatie een poging om de aandacht af te leiden. ´Waar het om gaat is dat iemands intellectuele eigendom is gestolen en dat dit gebeurt in Israel, een land dat er prat op gaat democratisch te zijn,´ aldus Aswani. Hij voegde eraan toe dat zijn standpunt over normalisatie overeenkomt met dat van de vakbonden van schrijvers en journalisten in Egypte, die het lidmaatschap schrappen van diegenen die met Israel omgaan. Die vakbonden - en veel Egyptische intellectuelen (en Arabische intellectuelen in het algemeen) - hebben er bezwaren tegen dat Israel steeds  ´normalisatie van de betrekkingen´ en ´het aangaan van economische en culturele banden´ eist voordat er sprake is van een fatsoenlijke regeling van het Palestijnse probleem. Aswani, die zich dus aan dit standpunt conformeert, vertelde het persbureau AP dat hij zijn internationale literaire agent heeft gevraagd een rechtszaak te beginnen.

Ik moet zeggen dat ik dit nieuws onbegrijpelijk vind. IPCRI, nota bene een organisatie die een fair vredesakkoord met de Palestijnen voorstaat, een organisatie die door Baskin én de Palestijn Hanna Sinioria wordt geleid en een gemengd Israelisch-Palestijns bestuur en staf heeft, neemt de (onwettige) beslissing om tegen de zin van een belangrijke Egyptische auteur een  boek van hem te vertalen om het ´Joodse Israelische publiek ermee kennis te laten maken´. En dat betreft dan een boek van Aswani, een linkse intellectueel, die behoort tot de critici van Mubarak (hij is lid van de Kefaya-beweging) en dus een mogelijke bondgenoot van een organisatie als IPCRI. Je zou zeggen dat iemands boeken tegen zijn zin te vertalen niet de manier is om vrienden te maken. Hoe dom en kortzichtig kan een vredesorganisatie zijn?
Al-Aswani (Cairo, 1957) is op dit moment een van de bekendste en belangrijkste Egyptische schrijvers. Hij studeerde tandheeldkunde in Cairo en Chicago, maar werd vervolgens schrijver. The Yacoubian Building, een ironische beschijving van de Egyptische maatschappij is zijn tweede boek. Het is een groot succes in de hele Arabische wereld en vertaald in het Engels, Deens, Fins, Frans, Noors, Grieks en Nederlands. Bovendien is het verfilmd en tot een tv-serie gemaakt. Ook zijn meest recente boek, Chicago (eveneens in het Nederlands vertaald) was een bestseller. Daarnaast is Al-Aswani in Egypte bekend van (kritische) kranten- en tijdschriftenartikelen en tv-optredens. Het IPCRI had zich beter twee keer kunnen bedenken voor ze zo iemand voor het hoofd stootte. Onvoorstelbaar kortzichtig en nogmaals: onbegrijpelijk.

Ameer Makhoul geeft zich gewonnen tegenover Israel's kromme rechtspraak

Een nieuwe - maar al enige tijd verwachte - ontwikkeling in de spionage-zaak tegen de Arabische actievoerder Ameer Makhoul: Makhoul is woensdag een zogenaamde 'plea bargain' overeengekomen met het Israelische openbare ministerie, een overeenkomst waarbij hij delen van de aanklacht bekent in ruil voor een vermindering van de straf. 
In het kader van de afspraken zijn Makhoul en zijn advocaten akkoord gegaan met bekentenissen dat hij samen heeft gezworen teneinde een vijand te helpen, contact heeft gehad met een buitenlandse agent, en spionage heeft bedreven voor Hezbollah.
Makhoul was directeur van Ittijah, de Unie van Arabische Gemeenschaps Organisaties, en ook voorzitter van een commissie van het  Hogere Arabische Waarnemings Comité, die zich bezigheid met de verdediging van de vrijheden van Arabische burgers. Hij werd al langere tijd gevolgd door de binnenlandse veiligheidsdienst Shin Bet en had al eens de waarschuwing gekregen dat de dienst het in haar macht had hem langdurig in de gevangenis te laten verdwijnen.
Makhoul werd op 6 mei van zijn bed gelicht.Tegelijk met hem werd ook de ex-politicus Omar Sayyid, een arts en expert in traditionele geneeswijzen,  gearresteerd. Beiden werden eind mei in staat van beschuldiging gesteld wegens spionage. Allebei werden ze ervan beticht dat zij contact hadden gehad met Hassan Geagea, een sunnitische Libanees, die in Amman (Jordanië) woont en die hoewel hij sunnitisch is en zich volgens de kringen om hem heen niet met politiek bemoeit, volgens de Shin Bet een agent van de shi'itische Hezbollah zou zijn. Sayyid werd in september vrijgelaten, zonder dat er verdere actie tegen hem werd ondernomen. Makhoul bleef vastzitten en werd ervan beticht dat hij inlichtingen heeft verstrekt over Shin Bet bases in Noord-Israël, over de beveiliging van Shin Bet-baas Yuval Diskin, over een Mossad basis in het midden van het land, een fabriek van defensie-leverancier Rafael en een plaats in Haifa die in de Libanon oorlog van 2006 werd getroffen door raketten van Hezbollah. Ook zou hij verkenningen hebben uitgevoerd op een legerbasis. Verder zou hij een lijst met de namen hebben doorgegeven van zes Israëli's die mogelijk als agenten zouden kunnen worden aangeworven, en analyses hebben geleverd van de politieke trends in Israel.
Op de zaken die Makhoul heeft bekend zou een straf van tien jaar staan. Makhouls advocaten hopen dat zij het terug kunnen brengen tot zeven jaar. Orna Kohn, een van de advocaten zei dat de zogenaamde informatie die Makhoul zou hebben overgebracht allemaal zaken betreffen die algemeen bekend zijn en dat in een normaal ander land geen sprake geweest zou kunnen zijn van een vervolging. Eerder had ook de krant Haaretz al een voormalige Shin Bet agent geciteerd die zei dat de zaken waarvan hij werd beschuldigd, wetenschap betrof die zo uit de krant kon worden gehaald of met behulp van Google Earth kon worden opgespoord.
Makhoul heeft steeds ontkend dat hij iets heeft misdaan. Waarom hij dan nu toch heeft bekend? Het meest voor de hand liggende antwoord op die vraag is dat hij tot de conclusie is gekomen dat hij tegen de gangbare praktijken van de Israelische rechtsspraak op het vlak van de 'veiligheid' toch niet op kon. Vergelijkbare zaken, als destijds de beschuldigingen tegen het Arabische parlementslid Azmi Bishara die bijtijds het land uitvluchtte, of recenter tegen de Druzische familie Sha'ar op de Golan, gaven evenmin de verdediging een kans. Zoals ook in de zaak die Richard Silverstein (blog Tikun Olam) noemt tegen Mohamed Kana'neh, die secretaris generaal was van de beweging Ibnaa al Balad (Zonen van het Land) en bestuurslid van Makhoul's Ittijah. In al deze gevallen (en er zijn er zeer zeker meer geweest) ging het om Israelische Palestijnen die zich kritisch opstellen tegen de positie van de Palestijnen in de Israelische maatschappij en werden vervolgd en/of veroordeeld omdat zij in de buurlanden ontmoetingen hadden gehad met Arabieren daar. (In het geval van Kana'neh's waren gesprekken in 2004 in Jordanië met George Habash, de stichter van het volksfront voor de Bevrijding van Palestina, met Ibrahim Oudeh van Fatah en met  Ahmed Sa'adat (de opvolger van Habash) in de gevangenis in Jericho, goed voor een gevangenisstraf van 30 maanden die in hoger beroep werd verhoogd tot 4,5 jaar).
Al deze zaken hebben gemeen dat ontkenningen, c.q. het aanvoeren van het feit dat het ging om volledig in het openbaar gehouden ontmoetingen met een onschuldig karakter, geen enkel effect hebben op Israelische rechters als de Shin Bet maar aanvoert dat het wel degelijk om spionage of subversieve zaken ging. Makhoul heeft dus, geconfronteerd met een aanklachten van spionage waartegen weinig te beginnen was, een aantal punten bekend om een aantal andere van de lijst te krijgen. Op die manier koos hij - als echtgenoot en vader van jonge kinderen - eieren voor zijn geld en schiep hij de zekerheid dat hij niet in lengte van jaren de bak in zou gaan, maar in plaats daarvan een periode die nog is te overzien.
Waarmee deze zaak zich - helaas - schaart in een reeks waarmee Israel toont dat recht en rechtsspraak in dat land vaak twee heel verschillende dingen zijn. 

Verkeersslachtoffer

Dit is Winy, een soort van uit haar krachten gegroeide Yorkshire-terrier (ze is wel een echte York, maar 1,5 tot 2x groter dan had gemoeten). Zo'n negen jaar geleden was ze een verjaarscadeau voor mijn dochter Sarah. Maar die is sinds haar moeder en ik gescheiden zijn en Sarah beurtelings bij haar en bij mij woont, alleen nog maar part-time eigenaar.
Winy is een soort ADHD-hondje, opgewonden, ongedisciplineerd, nogal kleinzerig als er weer eens wat misging (als ze weer eens blaffend en grommend op een grotere hond was afgerend en gebeten) en als ze zich niet lekker voelde wantrouwig en vijandig jegens de hele boze buitenwereld, inclusief haar baas (ik dus).
Met veel moeite had ik Winy in de afgelopen negen jaar dat ze nu hier woont  wat manieren en gehoorzaamheid bijgebracht. Maar het succes was niet overweldigend. Afgelopen zondag bewees ze dat nog eens door in volle vaart de deur uit, en als een speer onder een passerende auto te rennen.
Het resultaat: een gecompliceerde bekkenfractuur. Dat betekende meerdere bezoeken aan de dierenarts en de nodige inzet, dag en nacht, als dieren-mantelzorger. Wie zich afvraagt waarom ik, nu ik toch inmiddels weer terug ben van een week in  Frankrijk, nog steeds onregelmatig blog, weet dus nu waarom dat is.
Wat er met Winy gaat gebeuren is overigens nog onzeker. Er is tegenwoordig een orthopedische kliniek voor dieren in Amsterdam (Diergeneeskundig Orthopedisch Centrum Amsterdam), maar een reparatie van haar bekken daar zou toch gauw zo'n 2000 euro kosten. Volgens mijn dierenarts, die er begrip voor had dat ik dat niet meteen zonder bedenkingen op tafel legde,  was het de moeite waard om ook te kijken wat er zou gebeuren als we niets deden, omdat sommige honden  - en dan vooral kleine, lichte hondjes - bij dit soort verwondingen ook na een periode van herstel zelf voor een soort compensatie van de schade kunnen zorgen.
Inmiddels is (nu al) duidelijk dat Winy niet in die categorie thuishoort. Ze heeft te weinig Ausdauer en doorzettingsvermogen. Het ontbreekt haar aan de wil of het vermogen om er het beste van te maken, is een totale patient, moet ongeveer met de hand gevoerd worden en moet zelfs dagelijks terug naar de dokter omdat ze niet zelf durft te plassen of te poepen. Vandaag of uiterlijk morgen hoor ik meer over de mogelijkheden van een operatie, maar daarvan moet de prognose dan wel gunstig zijn anders redt ze zich alsnog als opgelapt hondje evenmin. Het wordt een beslissing over leven of dood. Dit blog moet het nog even hebben van de verloren uurtjes.

Israelisch tankvuur doodt Palestijn in Gaza

De 20-jarige Palestijn Jihad Sobhi Afaneh uit het Jabaliya kamp in Gaza is woensdag gedood door vuur van een Israelische tank. Volgens de Al-Quds Brigades, de gewapende arm van de Islamitische Jihad, was hij een lid van de groep.
Volgens een Israelische militaire woordvoerder werden twee verdachte personen waargenomen in de buurt van de grens. Er werd op hen geschoten en één van hen  werd geraakt.
De An-Nasser Salah-eddin Brigades, de gewapende arm van de Volksverzet comités, zeiden dat vanuit dezelfde plek werden ook drie granaten op Israel werden afgeschoten. Volgens Israel ontplofte er één op Israelische grondgebied, zonder overigens schade aan te richten.  
Eerder woensdag raakte een Palestijnse arbeider gewond toen hij werd beschoten bij het verzamelen van puin en schroot in de buurt van de Erez-grensovergang. Bij een ander incident werd een huis in Beit Hanoun getroffen door een tankgranaat. De familie was enkele meters van het huis verwijderd toen de granaat doel trof. Israel heeft een strook van 300 meter vanaf de grens tot militaire zone bestemd en opent in principe het vuur op iedereen die zich daarbinnen waagt.

Wilders´ bondgenoten in Israel laten zien dat de fascistische Kach beweging nog volop in leven is

 

Itamar Ben Gvir met megafoon en links naast hem Knessetlid Michael Ben Ari (Nationale Unie), twee leden van de 'Land van Israel' beweging bij de demonstratie woensdag in Umm al Fahm. (Foto AFP).

Enkele tientallen volgelingen van Meir Kahane's destijds in Israel verboden ractistische Kach beweging hebben woensdag een betoging gehouden in de Arabische plaats Umm al Fahm in Israel, waarbij zij onder meer leuzen meedroegen tegen de door sheikh Raed Salah geleide Islamitische  Beweging. De betogers hadden een dag ervoor de 20ste sterfdag van rabbijn Kahane herdacht tijdens een bijeenkomst in een hotel in Jeruzalem die door enkele honderden mensen werd bijgewoond. 

 

Sprekers op beide bijeenkomsten waren onder meer Michael Ben Ari, parlementslid van de Nationale Unie, een partij waar Geert Wilders banden mee onderhoudt via onder meer Ben Ari's partijgenoot Arieh Eldad, en de ultra-rechtse kolonisten-activisten Itamar Ben Gvir en Baruch Marzel. Ben Ari riep in Umm el Fahm dat de Islamitische Beweging niets anders is dan een tak van Al-Qaeda. Tijdens de bijeenkomst in Jeruzalem In Jeruzalem werden  ook  films vertoond van toespraken van Kahane, die destijds krachtig pleitte voor de verdrijving van alle Arabieren uit heel 'Eretz Israel' (dus Israel plus de bezette gebieden). Steeds als hij in die gefilmde toespraken uitriep: 'De Arabieren eruit', werd er hard geklapt en gejuicht. 

Bij de demosntratie in Umm el Fahm  waren  honderden Isarelische Palestijnen uitgerukt voor een tegendemonstratie. De politie, die met 1500 man was uitgerukt,  trad hard op tegen de Palestijnen. Acht van hen werden gearresteerd omdat zij stenen zouden hebben gegooid en 15 mensen raakten gewond, onder wie de parlementsleden Hanin Zoabi (Balad), en Afu Aghbariah (Hadash).

Ter gelegenheid van Kahane's 20ste sterfdag werd ook een nieuwe strip gepubliceerd, die zowel in druk is verschenen als op de website Israel News Network, een met de kolonisten verbonden nieuwssite, is te vinden. De strip,waarvan hieronder het voorblad, is duidelijk bedoeld om de kolonistenkinderen vertrouwd te maken met het racistische gedachtegoed van Kahane. De volledige strip - met Engelse vertaling is te vinden op mijn Engelstalige zusterblog. Hij staat onder uitgebreidere verslagen van de  racistische betoging in Umm al Fahm en de bijeenkomst in Jeruzalem.  onder de kop Kahane´s fascist Kach movement is still very much alive in Israel (1), (2) en (3).   

'Baal HaNes, de man die wonderen verrichtte'.

Parlementariër van Hamas krijgt (opnieuw) administratieve hechtenis opgelegd

Een Israelische militaire rechtbank heeft maandag het lid van het Palestijnse parlement Hatem Qafaish (foto) veroordeeld  tot zes maanden administratieve hechtenis. Hij werd vorige week maandag opgepakt, waarbij zijn huis in Hebron overhoop werd gehaald. Qafaish werd in 2006 in het Palestijnse parlement gekozen als lid van het met Hamas gelieerde Blok voor Verandering en Hervorming. 
Qafaish was al eerder onder administratieve detentie van 7 november 2007 tot zijn vrijlating in 2009. Volgens de organisatie Ad Dameer, een NGO die gevangenen bijstaat, is Qafaish al vijf keer eerder opgepakt en vastgezet. ook was hij in 1992 een van de ruim 400 activisten die toen op bevel van de toenmalige premier Rabin werden gedeporteerd naar Libanon. Na zijn terugkeer naar de Westoever in 1993 legde hij zijn ervaringen vast in een aantal artikelen in het blad Al-Quds. Later probeerde hij ook een boek te schrijven over deze ervaringen, maar het manuscript werd helaas in beslag genomen door personeel van de gevangenis waar hij toen zat. Zijn verkiezing voor het parlement vond overigens plaats nadat hij campagne had gevoerd vanuit een gevangeniscel.

Administratieve detentie is een vorm van detentie waarvoor geen aanklacht en dus ook geen proces is vereist wordt regelmatig gebruikt om Palestijnen vast te zetten. De maatregel die wordt opgelegd voor zes maanden, kan zonder vorm van proces meermalen worden verlengd. Het is nog een erfenis van de tijd dat de Britten het mandaatgebied Palestina bestuurden en administratieve hechtenis gebruikten om onruststokers een tijdje op te bergen. Israel heeft in de loop der tijd duizenden Palestijnen voor kortere of langere tijd vastgezet zonder dat zij, of hun eventuele advocaten, ooit de kans hadden te weten te komen op grond waarvan dat gebeurde.

Israelisch kabinet achter wet die 'duidelijk signaal geeft dat Jeruzalem nooit meer zal worden gedeeld'

Het Israëlische ministeriële comité voor wetgeving heeft zondag een wetsvoorstel goedgekeurd waarin Jeruzalem een nationale voorrangsstatus krijgt op het gebied van huisvesting, werk en onderwijs. Het voorstel, dat was ingediend Uri Ariel (Knessetlid voor de Nationale Unie) gaat nu naar de Knesset voor een stemming in eerste lezing.
De wet houdt in dat de bouwactiviteiten in Jeruzalem voorrang zullen krijgen, ook in de wijken van het bezette Oost-Jeruzalem. Het voorstel kreeg de steun van de ministers Moshe Kahlon( Communicatie), Gilad Erdan (Milieu), Yuli Edelstein (Informatie en Diaspora), Meshulam Nahari, Stas Misezhnikov (Toerisme), Yakov Margi (Religieuze Zaken), Yitzhak Aharonovitch (Interne Veiligheid) en Sofa Landver (Absorbtie).
Ook de ministers  Shalom Simhon (Landbouw) en Isaac Herzog van de Arbeidspartij (Sociale Zaken) plus de Likud ministers Benny Begin en Gideon Sa'ar (Onderwijs) steunden het voorstel, maar zij vroegen - tevergeefs - een uitstel van drie weken om ook een voorrangsstatus voor sociale zaken in de wet op te kunnen nemen.
De wet geeft Jeruzalem in dezelfde mate voorrang, ook in financiële zin, als perifere en achtergebleven gebieden. De indieners willen onder meer dat het bouwen in de publieke sfeer in Jeruzalem een impuls geven. Te verwachten valt overigens dat bij de bouwprojecten vooral de aandacht zal uitgaan naar het bouwen in bezet gebied. Bestaande plannen voorzien namelijk vooral in uitbreiding in die wijken, die aan de verkeerde kant van de groene lijn liggen en dus in feite nederzettingen zijn.
Daarnaast zal de de aandacht uitgaan naar werk en onderwijs, met de bedoeling, aldus de indieners, om de demografische balans meer in het voordeel van Joden om te buigen. Volgens minister Khalon is de wet een 'duidelijk signaal dat Jeruzalem nooit meer gedeeld al worden'.

Viva Palestina konvooi komt aan in Gaza

Ongeveer 300 activisten van het jongste Viva Palestina konvooi zijn met ongeveer 100 auto's en vrachtauto's met hulpgoederen Gaza binnengegaan via de grensovergang bij Rafah. Het konvooi dat op 18 september vertrok uit Londen, kwam twee weken later aan in Latakia in Syrië. Daar werd was het aangevuld met kolonnes anderen uit Noord-Afrika en de Golf. Afgelopen week kreeg het konvooi van Egypte toestemming het schip Viva Palestina in El Arish af te meren en de hulpverleners naar die plaats over te vliegen, om vandaar Gaza binnen te gaan. 

Vandalisme, vernielingen en wangedrag

Dit is Salwa Ewes (73) uit het dorpje Al-Lubban as-Sharqiyya ten zuidwesten van Nablus. Salwa staat tussen de resten van 40 olijfbomen van haar familie, die zij zaterdagmorgen afgezaagd vond. De olijven zaten nog aan de takken. Dit soort taferelen zijn schering en inslag in deze tijd (oktober) als de olijvenoogst plaatsvindt. De meeste incidenten worden niet eens meer gemeld. Waarom zou je ook, Israel gaat nooit op zoek naar de daders, laat staan dat ze ooit worden bestraft. In dit geval zijn de ke daders vermoedelijk te vinden in de nederzettingen Eli en/of Ma'ale Levona die vlak bij het dorpje Al-Lubban liggen.

 Update:
 Enkele tientallen kolonisten hebben zaterdag amandelboompjes omver gehaald en met bulldozers land omgewoeld in het gebied Wad Al-Wahadin, dat deel uitmakat van het dorp Beit Ummar bij Hebron. Mohammed Awad van het Palestine Solidarity Project zei dat het ging om tientallen boompjes die eigendom waren van de familie Baher family, naast de nederzetting  Karmi Zur settlement. De het bulldozeren vant land wa kennelijk bedoeld als voorbereiding voor een uitbreiding van de nederzetting. In totaal werd vijf dunum platgemaakt.


Vernielingen van olijfboomgaarden of amandelbomen waren niet de enige daden van vandalisme dezer dagen. In het dorpje Kfar Qaddoum bij Nablus  werden graven en huizen beklad (hoogstwaarschijnlijk) door kolonisten uit de naburige nederzetting Kadumim. Er werden teksten geklad als  'Wraak van de jongeren van de heuveltoppen', 'Verkoop jullie huizen en vertrek', maar ook verwijzingen naar de racistische Kach partij van rabbijn Meir Kahana die ooit verboden werd, met leuzen als 'Kahane had gelijk', en ''Kach Beweging'. Daarnaast werden er Davidsterren op muren en grafstenen geklad.

In Hebron werden Palestijnen en Franse bezoekers zaterdag door kolonisten met rioolwater overgoten en met stenen bekogeld door de kolonisten van de zogenoemde Avraham Avinu nederzetting midden in de stad, toen zij een geweldloze demonstratie hielden waarin zij de heropening vroegen van Shuhada Street, de hoofdstraat en belangrijkste winkelstraat van de stad, die al enige jaren door het Israelische leger is afgesloten  voor alle Palestijnen, inclusief de bewoners zelf.

In het dorpje Ma'alul, zes kilometer ten zuiden van Nazareth in Israel zelf, werd in  de nacht van zaterdag op zondag de zuidelijke muur van een antieke moskee vernield. Ook werd een deel van de stenen gestolen. Ma'alul is sinds Israels Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 niet meer bewoond. De inwoners van het dorpje wonen sindsdien in Nazareth en het land is toegewezen aan het Joods Nationaal Fonds.  Alleen de moskee en een tweetal kerken van het dorpje staan nog overeind.

Demonstreer zaterdag bij de Dokwerker tegen racisme en uitsluiting

Zaterdag 30 oktober, 14.00 uur.- Bij de Dokwerker, Amsterdam.
- Jonas Daniël Meijerplein (metrohalte Waterlooplein).

Zaterdag 30 oktober organiseert het Platform tegen Vreemdelingenhaat een vreedzaam en kleurrijk protest tegen racisme en uitsluiting. Op de manifestatie zijn naast muziek en dichters ook toespraken van
onder meer schrijfster Lydia Rood (een oud-collega en goede vriendin van me, bovenste foto) de Amsterdamse oud-wethouder Hannah Belliot (onder foto) en oud-Kamerlid Mohamed Rabbae (middelste foto).


Het Platform tegen Vreemdelingenhaat is ontstaan vanuit verschillende (migranten)organisaties en individuele burgers die zich zorgen maken over de snel afnemende tolerantie in Nederland door de opkomst van Geert Wilders. Door de gedoogsteun van de PVV aan het kabinet lijkt discriminatie van bevolkingsgroepen normaal te worden. Daarom moeten we een krachtig geluid van tolerantie laten horen, en duidelijk maken dat we pal voor Artikel 1 van de Grondwet staan. De reden waarom we de demonstratie op 30 oktober houden is dat op die

dag de extreemrechtse English Defence League (EDL) een demonstratie houdt op het Museumplein in Amsterdam ter ondersteuning van Wilders. We zien hun komst naar Nederland als een teken aan de wand voor het politieke klimaat dat hier nu heerst.We houden een vreedzaam protest op grote afstand van de EDL, aan deandere kant van Amsterdam bij De Dokwerker, symbool van verzet tegen racisme en uitsluiting. Onze demonstratie nabij het Waterloopleinvindt plaats met toestemming van de burgemeester van Amsterdam.

Meer info: http://www.platformtegenvreemdelingenhaat.nl

Kolonisten stichten brand in meisjesschool bij Nablus

Brandende akkers nabij Nablus

De opslagplaats van een meisjesschool in het district As-Sawiya van Nablus is woensdagmorgen afgebrand
als onderdeel van de zogenoemde 'prijskaart-politiek' van kolonisten die tegen de bouwstop en andere maatregelen van de Israelische regering zijn. De schoonmaakster merkte woensdagochtend dat het slot was gebroken van de school, en dat op de muren in het Hebreeuws was geschrevene 'groeten vanuit de heuvels'.
Doordat de brand niet was overgeslagen naar de school zelf, bleef de schade bleef beperkt tot de opslag  waarin meubels en sportuitrusting lagen.
Het was niet de eerste aanval op de school, volgens directrice Maysoun Sawalha. De school was al vaker doelwit geweest, het laatst een jaar geleden toen kolonisten een lokaal binnendrongen en er scherpe munitie en traangas afvuurden.  
Een Israelische militaire woordvoerder zei dat een klacht was ontvangen en dat de Israelische Civil Adminitration contact had opgenomen met de Palestijnse Autoriteiten. De brandstichting kwam nadat boeren in de omgeving van Nablus meermalen hebben geklaagd over brandstichting op hun hun land door kolonisten uit nederzettingen op de naburige heuvels, sinds deze maand de olijfoorgst is begonnen. Twee weken geleden stichtten kolonisten brand in de moskee in het dorpje Al-Fajjar bij Bethlehem, waarbij onder meer veel exemplaren van de Koran verloren ging

Waartoe een blog? Wat heb je eraan?

'Un blog, ça sert à quoi?' – Een blog wat heb je daaraan? Vroeg de buurvrouw (en vriendin) in het Franse dorpje waar ik nu ben, bij wie ik een draadje in mijn laptopje mocht steken om verbinding te maken. 'Ach dat weet ik niet,' zei ik om maar iets terug te zeggen. 'Eigenlijk heb je er niets aan, denk ik. Behalve misschien om je ego wat op te poetsen.'

Onzin natuurlijk. Een blog dient niet om je ego wat groter te maken. Een blog is iets waar je mee begint - bijvoorbeeld uit nieuwsgierigheid, of omdat je dagboek-achtige aantekeningen wilt maken, of wijsgerige kanttekeningen bij de werkelijkheid. Maar als er dan mee doorgaat groeit het uit. Er volgt een soort verslaafdheid en het gaat een eigen leven leiden.

Zo ging het althans bij mij. Het was enorme woede over de Gaza-veldtocht van de winter van 2009-2009 die de stoot ertoe gaf en sindsdien is het geruisloos een dagelijkse behoefte geworden. Al een tijdje was ik van plan om eindelijk ook eens een keer op te schrijven wat ik eigenlijk met dat dagelijkse geschrijf beoog. En misschien is het nu tijd om het een keer te doen, nu ik weer eens zonder rechtstreekse verbinding op het Franse platteland zit. Dat breekt het gebruikelijke blog ritme namelijk flink op, omdat ik telkens wat haastig de actualiteit moet afgrazen bij kennissen en vrienden of in een internet-café en dan snel (te snel, kijk maar naar de tikfouten) een stukje moet maken. Dat vraagt erom iets anders te doen dan de gebruikelijke routine.

Gaza 2009

Gaza was dus het begin. En het lag voor de hand dat ik dan ook in bredere zin over Israel en de Palestijnen zou gaan schrijven. Zoals het ook logisch was dat ik de rest van het Midden-Oosten zou 'meepakken'. Het was tenslotte allemaal mijn vak. En ik deed het allemaal vanuit hetzelfde vertrekpunt dat ook bij die Gaza-veldtocht zichtbaar was, namelijk dat wat de officiële pers over het Midden-Oosten schrijft gebonden is aan grenzen en conventies. Israel kan niet erger worden afgevallen dan voor de gemiddelde publieke opinie aanvaardbaar is. En ook redacteuren moeten daar rekening mee houden, op straffe van bombardementen met ingezonden brieven en telefoontjes en conflicten met hoofdredacteuren, chefs en collega's. Wat betekent dat – hoe overduidelijk Israel ook over de schreef gaat, zoals in Gaza – bepaalde dingen niet kunnen worden gezegd en bepaalde vragen niet kunnen worden gesteld. Op een blog kan dat wel, moet het zelfs. Hier kan ik vrijer dan in een krant mogelijk is, schrijven wat ik denk. Dat is bevrijdend en hopelijk draagt het ook wat bij aan de meningsvorming van een paar lezers.

Voor de rest van het Midden-Oosten geldt in grote trekken hetzelfde. Ook daar tellen conventies, algemeen geldende opvattingen, en uit Amerika overgewaaide opinies over wat deugt en niet deugt. mee bij de berichtgeving. Neem Jemen. Het officiële nieuws stelt het voor alsof buitenlandse inmenging en cellen van Al-Qaeda de eenheid van het land bedreigen. De VS en de EU vinden dat de centrale regering daarom steun behoeft om dat gevaar te bezweren. Maar voor mensen met een beetje kennis van Jemen en historisch besef is het duidelijk dat niet Al-Qaeda Jemen bedreigt, maar het onvermogen van de huidige president Ali Abdallah Saleh om de macht te delen en coalities te vormen – met het noorden, het zuiden, met de stammencoalities in het centrale deel van het land of met wie dan ook. Saleh vertegenwoordigt eigenlijk niemand meer behalve het leger – en zelfs daarvan staat nog maar een deel aan zijn kant. .

Een ander voorbeeld is Egypte. Het Westen heeft decennia lang de mythe in stand gehouden dat het regime van Hosni Mubarak het land hervormt en democratiseert. Maar intussen weet iedereen die zich er een beetje in verdiept dat het exacte tegendeel het geval is. Mubarak heeft een goede reputatie in het Westen, omdat hij zich door de Amerikanen duur laat betalen om coûte que coûte de lieve vrede met Israel te bewaren. Maar voor de rest kenmerkt zijn zogenaamd 'gematigde' bewind zich nu al zo'n 30 jaar door totale stilstand en zelfs achteruitgang. Het is in feite een dictatuur die de buitenwereld een mild gezicht laat zien, maar ondertussen de macht, zeggenschap en welvaart doet toekomen aan een kleine elite en daarvan geen millimeter prijsgeeft.

Terug naar Israel. Ook daar is sprake van een discrepantie tussen wat wordt gezegd en geschreven wat er in feite speelt. Dat is trouwens al heel lang het geval, maar de kloof heeft zich verdiept. In de jaren '80 en '90 werd het nog schandalig gevonden als er alweer een nederzetting bij was gekomen. Gedode Palestijnen haalden toen nog de kranten. En de standpunten van de partijen die nu aan de macht zijn werden toen als chauvinistisch en racistisch afgeschilderd en een gevaar voor de vrede. Maar die tijd is een beetje voorbij. We zijn gewend geraakt aan rechtse Israelische premiers en hun retoriek. We zijn niet meer onder de indruk van het feit dat nederzettingen een enigszins werkbaar vredescompromis in de weg zitten. We schrikken er niet van als Israel praat van 'betwiste gebieden' in plaats van bezette gebieden en dode Palestijnen halen lang niet altijd het nieuws. Het ergste van alles is dat de dagelijkse ellende van de bezetting voor de gemiddelde Palestijn zelden goed wordt beschreven. Twintig jaar geleden waren er nog wel verhalen van voortdurende terreur – het deponeren van vuilnis voor voordeuren, het afzagen van bomen, het verwoesten van oogsten en akkers en het afrossen en incidenteel doodschieten van Palestijnen door kolonisten. Maar dat was toen beperkt tot een enkele plaats als Hebron. Nu is dat ongeveer dagelijkse routine op vrijwel de hele Westoever, maar het wordt nog maar zelden beschreven – en zeker niet op een regelmatige manier, van dag tot dag.

In brand gstoken Palestijns land. 

En dat is dus wat mij drijft bij het bloggen. Het feit dat het misdadige, racistische Herrenvolk-gedrag van de kolonisten niet alleen niet bestraft wordt, maar zelfs niet eens meer voluit beschreven. Het feit dat de partijen die nu aan de macht zijn in Israel – en dat zijn intussen de partijen van diezelfde kolonisten., onbegrijpelijk lankmoedig tegemoet worden getreden. Het feit dat dit allemaal – behalve door wat kritische bloggers (waarvan we er in Nederland overigens betreurenswaardig weinig hebben) en wat kritische bladen (waarvan paradoxaal genoeg de meeste in de VS zijn te vinden), niet systematisch aan de kaak wordt gesteld (zelfs ook niet meer altijd door de Israelische pers zelf).

Aan de kaak stellen is niet hetzelfde als paal en perk aan iets stellen. Maar weten wat er aan de hand is, is wel het begin van zo'n proces. En een blog is weliswaar geen krant of de radio, maar bloggers zijn machtiger dan menigeen denkt. Andere bloggers zijn me voorgegaan en hebben laten zien dat consequent volhouden vruchten kan afwerpen.

Ik ben bij dat bloggen overigens strenger in de leer dan sommige andere bloggers die – net als ik -ooit als sympathisanten van Israel begonnen zijn en nu schrijven vanuit een soort teleurgestelde liefde. Ik ben er ook zo één, ooit was ik zelfs een tijdje zionist. Maar ik onderscheid me toch van hen op twee manieren. In de eerste plaats ben ik sceptischer. Sommige bloggers werpen zich op als pleitbezorgers voor demonstraties tegen de Muur in plaatsen op de Westoever als Ní'lin of Bil'in en van demonstraties in Sheikh Jarrah in Jeruzalem, waar Palestijnen uit hun huizen worden gezet om plaats te maken voor kolonisten. Ook ik meld die demonstraties wel als het zo uitkomt, maar niet al te vaak. Ik zie ze namelijk niet als teken van hoop. Ik juich geweldloos Palestijns verzet weliswaar toe, maar verwacht er tegelijkertijd niet veel van zolang Israeli's het niet en masse gaan steunen. En zolang Joodse demonstraties als in Sheikh Jarrah nog vooral lijken te dienen om het tot een zielig hoopje geslonken Israelische vredeskamp het gevoel te geven dat er nog leven zit in het vredeskamp, ben ik niet van plan aan dat wishful thinking mee te doen.

Een tweede manier waarop ik me – misschien – onderscheid, is dat ik al lang niet meer alleen schrijf vanuit de hoop dat het allemaal nog goedkomt met Israel. Ik ben jaren geleden namelijk al – door als verslaggever letterlijk tussen de partijen heen en weer te lopen – ongeveer net zo vertrouwd geraakt met de Palestijnse als met de Israelische kant. Voeg daarbij dat ik ook bevriend was met een enkele Palestijnse leider, en veel anderen goed heb gekend (en nog ken als ze nog leven) en het is misschien begrijpelijk dat ik letterlijk tussen de partijen sta en vind dat een oplossing van het conflict die geen recht doet aan de Palestijnen geen oplossing is.

En misschien nog een laatste opmerking: er zijn in mijn kamp voorstander van de twee-statenoplossing (een Palestijnse staat naast Israel) en voorstanders van de één-staatsoplossing (gelijke rechten voor alle burgers in één staat Israel, waarin ook begrepen de bezette Westoever en Gaza). Ik was lang voorstander van het eerste, maar ben geëvolueerd. Omdat ik geloof dat de nederzettingenpolitiek en de enorme veranderingen die hebben plaatsgevonden in Jeruzalem een werkbare territoriale deling onmogelijk hebben gemaakt. Maar ik ben geen dogmaticus in deze, en  bereid me ervan te laten overtuigen dat een twee-statenoplossing toch nog wel tot de mogelijkheden behoort.

Arabische Liga wil VN vragen om erkenning Palestina nu Israel weer gaat bouwen in Jeruzalem

Ramot

De Arabische Liga heeft een verklaring uitgegeven dat als Israel doorgaat met het bouwen van nederzettingen, de Liga zou kunnen overwegen de Verenigde Naties te vragen een Palestijnse staat te erkennen in de grenzen van 1967.   
De uitspraak van de Liga is een reactie op de bekendmaking in Jeruzalem dat Israel van plan is 240 nieuwr woningen te gaan bouwen in Ramot en Pisgat Ze'ev, twee wijken van Oost-Jeruzalem die in feite nederzettingen zijn in bezet Palestijnse gebied.
Ook de VS gaven een boze reactie. Woordvoerder Crowley van het State Department zei dat de plannen ingaan tegen de pogingen om rechtstreeks vredesbesprekingen tussen de Palestijnen en Israel op gang te krijgen.
Egypte reageerde eveneens fel. Woordvoerder Hossam Zaki van het Egyptische ministerie van buitenlandse zaken zei dat Egypte dit als een negatieve Israelische reactie ziet op de pogingen om weer rechtstreekse Israelisch -Arabische vredesbesprekingen tot stand te brengen. 'De Israelische zijde komt  dag na dag meer terug van haar verplichting om te pogen tot vrede te komen. Blijkbaar geeft zij er de voorkeur aan de snelheid van het bouwen van nederzettingen in het bezette Palestijnse land op te voeren in plaats van serieus deel te nemen aan onderhandelingen, zei hij hij.
Crowley weigerde te antwoorden wat de VS zullen doen als de Arabische Liga de VN vraagt om Palestina te erkennen in de grenzen van '67. Hij zei het vooralsnog een 'theoretische vraag' te vinden om dat de VS doorgaan met pogingen de partijen aan tafel te krijgen. De PLO heeft echter laten weten dat wat haar betreft de pogingen ten einde zijn. ''Het lijkt me dat Israel zijn keuze heeft gemaakt zei onderhandelaar Saeb Erakat vrijdag, nadat premier Netanyahu de nieuwe bouwplannen bekend had gemaakt. 'Ze willen liever nederzettingen dan vrede.'

ACRI wil verklaring dat gevangenisoefening niet wijst op plannen 'population transfer'

De gevangenis Ketziot in de Negev, waar ook gevangenen in de open lucht kunnen worden opgevangen.   

 De Association for Civil Rights in Israel (ACRI) heeft kennelijk gedacht dat het goed is het zekere voor het onzekere te nemen. Vorige week vond in Israel een grote oefening plaats van het Israelische gevangeniswezen (Israeli Prison Service IPS) om vertrouwd te raken met een situatie waarin de gevangenissen te maken zouden krijgen met grote aantallen Arabische gevangenen na het uitbreken van rellen. Volgens de Israelische radio zou het gaan om rellen die kunnen uitbreken na een vredesovereenkomst waarbij een bevolkingsuitwisseling (population transfer) zou plaatsvinden tussen Israel en een nieuwe Palestijnse staat. Van verschillende kanten werd dat overgenomen, onder meer door bloggers.
Die uitwisseling van bevolkingen was datgene wat minister Lieberman van Buitenlandse Zaken propageerde in zijn recent gehouden rede voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Het was ook een programmapunt van Liebermans partij, Israel Beiteinu, tijdens de laatste verkiezingen.
Met dat in het achterhoofd schreef ACRI dinsdag een brief aan premier Netanyahu met de vraag of hij duidelijk wil verklaren dat bevolkingsuitwisselingen niet iets is wat zijn regering overweegt of  in het kabinet heeft bediscussieerd. Want de recente oefening van het gevangeniswezen zou erop wijzen dat het niet gaat om 'verkiezingsslogans of fantasieën van deze of gene ministers', maar een onderwerp van gesprek is geweest van de ministerraad en van diegenen die achter deze oefening stonden,' aldus de brief.
Het wachten is nu op het antwoord van Netanyahu. In de tussentijd: welkom in de surrealistische wereld die normaal is in het Israel van vandaag.
(Overigens verklaarde de Prison Service intussen dat het ging om het testen van diverse scenario's, waaronder aanvallen op gevangenissen, gevangenissen die door raketten worden getroffen en het uitbreken van rellen onder gevangenen. Ook dat zou best waar kunnen zijn, maar het is tekenend voor de sfeer dat veel mensen toch aan andere dingen denken).

Knessetdelegatie bekogeld, ervaart zo hoe onrustig het is in Silwan.

Eerst iets anders:
Anja Meulenbelt heeft op haar blog een video van Breaking the Silence, ex-militairen die bekennen wat voor schandelijke dingen ze hebben gedaan tijdens hun diensttijd in de bezette gebieden. Het begint met beelden uit het leeg getreiterde en deels Araberrein gemaakte Hebron, ooit een bloeiende Palestijnse stad (ik heb het nog zo gekend). Ik moet bekennen dat ik er niet naar kan kijken zonder driftig en letterlijk onpasselijk te worden. Ze bekennen het wel - wat te prijzen valt -, maar ze hebben het toch maar mooi gedaan of erbij gestaan en ernaar gekeken. Dit zijn de Joden van vandaag. En zij zijn dan nog de beteren. Kijk bij mijn buurvrouw Anja ..en huiver. 

 Het zeven verdiepingen tellende huis Beit Yonathan dat gebouwd is door en bewoond wordt door kolonisten. De parlementaire delegatie hield overleg in gebouw dat zonder vergunning is gebouwd, volgens de plaatselijke bouwvoorschriften vijf verdiepingen te hoog is en volgens een uitspraak van het hooggerechtshof uit juli 2009 had moeten worden afgebroken.(Foto Silwanic, de infomatie-organisatie van dePalestijnse bewoners van Silwan).

Zes leden van de Knesset die dinsdag een bezoek brachten een de wijk Silwan zijn door de Palestijnse bewoners bekogeld met stenen. Niemand raakte gewond, maar hun auto werd beschadigd. De zes waren leden van de Staats Controle commissie van de Knesset. Ze wilden met eigen ogen de situatie zien in Silwan (door de daar wonende kolonisten 'Stad van David' genoemd) waar het al weken onrustig is. Onder hen waren Yoel Hasson (Kadima), Yariv Levin (Likud) and Aryeh Eldad (National Union).
 De zes hadden een ontmoeting met de kolonisten in de wijk in Beit Yonatan, het flatgebouw van de kolonisten van Ataret Cohaniem en Elad dat volgens een uitspraak van het hooggerechtshof  al gesloopt had moeten zijn, maar dat niet is, omdat het gemeentebestuur weigert de gerechtelijke uitspraak na te leven. De Knessetleden werden, hoewel ze werden begeleid door een zware escorte van politie en grenspolitie,  bekogeld bij het verlaten van de wijk. 
Sinds kort voor Succot (23 september) de Palestijnse inwoner Samer Sirhan werd doodgeschoten door een gewapende wachter van de kolonisten is het onrustig in Silwan, waar 50.000 Palestijnen wonen en 500 kolonisten. De kolonisten, die tot 70 families behoren van wie een aantal verspreid in de wijk wonen, hadden geklaagd dat zij door de politie niet voldoende beschermd worden. Onder meer zouden de afgelopen tijd zo'n 60 auto's zijn beschadigd. Een zo'n incident dat nogal de aandacht trok, omdat het gefilmd werd, was het bekogelen van de auto van de leider van de kolonisten-organisatie Elad, David Be'eri, door de een paar jongeren, waarbij Be'eri vervolgens twee jongeren met zijn auto schepte (zie hieronder). De kolonisten hadden gevraagd om vervanging van de politiechef van Jeruzalem, Aharon Franco. De Knessetleden wilden zich van de situatie op de hoogte stellen. Voor de komst van de parlementariërs, dinsdagmorgen vroeg waren er ook rellen, omdat undercover eenheden in de wijk jongeren wilden arresteren. Vijf jongeren werden opgepakt, twee raakten niet al te ernstig gewond.

Rechtspraak op zijn Israelisch: Een jaar gevangenisstraf voor geweldloos demonstreren

Abdallah Abu Rahme in de rechtszaal in Ofer na de uitspraak.


Op 25 augustus schreef ik een bericht over het feit dat een Israelische militaire rechtbank Abdallah Abu Rahme, vreedzaam betoger tegen de Muur uit het dorpje Bil'in  schuldig had bevonden. Ik schreef toen: waar zal ik mee beginnen? Het goede of het slechte nieuws? Waarbij het goede nieuws was dat hij niet schuldig was bevonden aan verboden wapenbezit (wegens het verzamelen van hulzen van op demonstranten afgeschoten kogels en traangas- en drukgranaten) of aan het gooien van stenen. En het slechte dat hij WEL schuldig was bevonden aan opruiing en het deelnemen aan verboden demonstraties.

Ik kan datzelfde nu weer doen. Waarmee zal ik beginnen met het goede of het slechte nieuws? Welnu, het goede nieuws is dat Abdallah toen hij - eindelijk - zijn straf te horen kreeg -  volgens de voor ons vreemde procedure dat de rechters  eerst het schuldig of onschuldig vaststellen en pas later de straf - dat hij toen hij vandaag eindelijk die straf mocht vernemen, te horen kreeg dat hij niet tot twee jaar was veroordeeld, zoals de openbare aanklager had gevraagd, maar slechts tot één jaar. Maar wel een jaar - en dit is een update: - plus een half jaar voorwaardelijk met een proeftijd van drie jaar en een boete van 5000 shekel (iets meer dan 1000 euro). 
Het slechte nieuws is echter dat dit door Israelische militair rechters kennelijk een passende straf wordt gevonden voor volstrekt geweldloos protest tegen de 'Afscheidingsmuur', terwijl de rechters zelf in hun vonnis nog de treurige chotspe hadden om daarbij aan te teken dat die Muur in Bil'in zelfs volgens een uitspraak van het Israelische hooggerechtshof geen juist tracé volgt.
Vaak wordt gevraagd door allerlei Israelische en pro-Israelische diehards waarom er geen geweldloos Palestijns verzet bestaat. En als dat verzet dus wel degelijk blijkt te bestaan - met mensen als Abdallah Abu Rahme, zijn vrienden en familie in Bil'in en hun soortgenoten in andere dorpen als het levende bewijs - dan is dit daarop dus kennelijk het Israelische antwoord: Een jaar gevangenisstraf, een half jaar voorwaardelijk en een voor Palestijnen zeer hoge boete. Abdallah werd in december opgepakt, heeft sinds die tijd vastgezeten en moet dus nog een maand of drie zitten. In de tussentijd, zo is de verwachting zal de officier van justitie vermoedelijk in beroep gaan. Het OM vindt de straf te licht.
En - en dat kan ook nog bij dit vertoon van rechtsverkrachting worden opgeteld - hij werd veroordeeld op basis van getuigenissen van minderjarige dorpsgenoten die in het holst van de nacht van hun bed werden gelicht en tegen alle (ook door Israel onderschreven) regels werden verhoord zonder bijzijn van advocaten of meerderjarige familieleden. Hoera voor de Israelische rechtsstaat!
P.S. Het nieuws voor dit stukje kwam van Joseph Dana die rechtstreeks twitterde vanuit de rechtszaal.  
Het is later updated van zijn webiste.

De geboorte van de racistische Joodse Republiek Israel??

Remember this day. It's the day Israel changes its character. As a result, it can also change its name to the Jewish Republic of Israel, like the Islamic Republic of Iran. Granted, the loyalty oath bill that Prime Minister Benjamin Netanyahu is seeking to have passed purportedly only deals with new citizens who are not Jewish, but it affects the fate of all of us.

From now on, we will be living in a new, officially approved, ethnocratic, theocratic, nationalistic and racist country.

Dit was weer een woedende reactie van Gideon Levy, een van de weinige journalisten die als een soort geweten van de Israelische maatschappij optreedt en zich consequent  verzet tegen de afkalving en verloedering van wet, recht en morale standaarden. Hij heeft het over de eed van loyaliteit die, als het betreffende wetsvoorstel wordt aangenomen  door niet-Joodse nieuwkomers zal moeten worden afgelegd. Dat zal, schrijft hij, het karakter van Israel veranderen. De staat zou haar  naam kunnen veranderen in de Joodse Republiek Israel, naar analogie van de Islamitische republiek Iran. Het wordt, officieel goedgekeurd, een etnocratisch, theocratisch, nationalistisch en racistisch land. 
Levy reageerde zondag met dit commentaar op het feit dat het Israelische kabinet zich achter een wetsvoorstel stelde om van aspirant staatsburgers die niet Joods zijn te eisen dat zij bij hun naturalisatie een eed van trouw afleggen aan het Joodse en democratische karakter van de staat Israel. Deze stellingname van het kabinet was verwacht. Premier Netanyahu was al eerder akkoord gegaan. Zijn stap was een duidelijke  poging tot omkoping (of minder oneerbiedig: een koehandel) om de Israel Beiteinu partij van minister van buitenlandse Zaken Lieberman over de streep te trekken om akkoord te gaan met een verlenging van de bouwstop in bezet gebied van nog eens twee maanden. De partij van Lieberman had het wetsvoorstel in de vorige zitting van de Knesset ingediend. Het is ook al in eerst lezing goedgekeurd. Het feit dat het kabinet nu zondag akkoord ging, betekende dat de wet nu met een eenvoudige meerderheid van stemmen kan worden aangenomen.

 Levy was niet de niet de enige die zich verzette. In Tel Aviv kwamen rum 100 mensen bijeen. De actrice Hanna Merom las (zie foto) daar onder meer de Onafhankelijkheidsverklaring voor waarmee  in 1948 de geboorte van Israel bekend werd gemaakt. Zij herhaalde de zin '[De staat Israel] zal complete gelijkheid van politieke en sociale rechten verlenen aan al haar inwoners, ongeacht hun religie, ras of sekse'.
Vervolgens werd een verklaring van 'Onafhankelijkheid van het Fascisme' voorgelezen waarin werd gezegd dat een staat die zo zijn beloftes aan zijn burgers geweld aandoet, afglijdt naar het fascisme. 'Wij zijn burgers van het Israel dat werd gekarakteriseerd door de Onafhankelijkheidsverklaring, een staat die naar vrede streeft,  gegrondvest op de principes van gelijkheid en burgerlijke vrijheden. We zijn niet van plan om burgers te worden van een staat die pretendeert Israel te zijn, maar ophoudt democratisch te zijn en op weg gaat om een fascistische staat te worden.' 
Onder de ondertekenaars van de verklaring waren onder meer Shulamit Aloni, Uri Avnery, Alex Ansky, Shery Ansky, Menachem Brinker, Ran Cohen, Ruth Cohen, Yaron Ezrachi, Galia Golan, Haim Guri, Sna'it Gisis, Yoram Kaniuk, Dani Karavan, Yehoshua Knaz, Elia Leibowitz, Alex Libak, Hanna Meron, Sammy Michael, Merav Michaeli, Sefi Rachlevsky, Gabi Solomon, David Tartakower, Micha Ullman.

Kritiek was er ook van de Arbeidspartij, van de leider van Kadima, Tzipi Livni, en zelfs van Likud-minister Dan Meridor, die zei dat de wet een kloof zal scheppen tussen Joodse Israeli's en de 1,5 miljoen Arabieren. Afkeurende reacties waren er vanzelfsprekend ook uit de hoek van de Israelische Palestijnen zelf. Knessetlid Ahmed Tibi zei dat de nieuwe wet het signaal afgeeft dat Israel de staat van alleen Joden is en dat de Palestijnen er niet meer dan gasten zijn. Eerder was er al van alle kanten op gewezen dat gezinshereniging van Palestijnen moeilijker wordt gemaakt, dat hinderpalen worden opgeroepen jegens Palestijnen in Israel die met Arabieren uit Jordanië, Egypte en Syrië willen trouwen en dat de onderhandelingen over het Recht op Terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen - een belangrijk element in vredesbesperkingen van Israel  en de Palestijnen - onder druk wordt gezet door zo te beklemtonen dat Isarel alleen een staat van en voor Joden is.

Netanyahu gaf het volgende commentaar op de protesten:  'The state of Israel is the national state of the Jewish people, and it is a democratic state for all its citizenship. There is no other democracy in the Middle East. There is no other Jewish state in the world. Unfortunately, there are many today who tried to blur not only the unique connection of the Jewish people to its homeland, but also the connection of the Jewish people to its state.'
Er zijn mensen die proberen de unieke band tussen het Joodse volk en zijn thuisland te verzwakken, en ook de band van het Joodse volk met zijn staat?? Door kritiek te hebben op het feit dat de Arabische inwoners van dat land definitief als tweederangs burger worden weggezet?? Wat een onzin. Opnieuw blijkt dat Netanyahu voor weinig meer goed is dan uitkramen van welluidende, maar volstrekt inhoudsloze of regelrecht  foute oneliners.

Israelische undercover agenten tooien zich met Palestijnse sjaal

Soms is een foto genoeg. Deze toont hoe undercover Israelische agenten zich tooien met een Palestijnse sjaal (kefiyyeh) om zich tussen demonstraties te mengen en vreedzame demonstranten op te brengen. De foto werd gemaakt door Joseph Dana op 8 oktober tijdens de wekelijkse demonstatie tegen de Muur in Beit Umar. Er werden acht arrestaties verricht. (Voor een uitgebreider verslag op Joseph Dana's blog, klik hier)

Arabische Liga: VS krijgen extra maand om 'vredesbesprekingen' te redden

Ahmed Abul Gheith, minister van Buitenlandse Zaken van Egypte, and Amr Moussa, secretaris generaal van de Arabische Liga.


Het was te verwachten: de Arabische Liga heeft niet besloten om achter de PLO en de Palestijnse Autoriteit van Mahmoud Abbas te gaan staan, die de 'vredesgesprekken' met Israel hadden opgeschort zolang er geen verlenging is van de bouwstop in de bezette gebieden. In plaats daarvan hebben de Arabische ministers van buitenlandse zaken tijdens hun bijeenkomst vrijdag in Sirte (Libië) de VS een extra maand gegeven om alsnog een oplossing te bedenken om de gesprekken te redden.
Al-Jazeera meldde dat de minister verdeeld waren: 'gematigde landen' als Saudi-Arabië, Jordanië en Egypte waren voor dit 'compromis', andere zoals Syrië en Libië waren tegen. In feite is dit de sleutel om te begrijpen hoe het werkt. De 'gematigden zijn erg afhankelijk van Amerika en staan bloot aan sterke Amerikaanse druk. Nadat George Mitchell, de speciale Amerikaanse afgezant, vorige week er niet in was geslaagd de verschillen tussen Israel en de Palestijnen te overbruggen, begon hij in Doha aan een rondreis langs verschillende van deze bondgenoten van de VS - en kennelijk was dat niet te vergeefs.
Ander nieuws vanuit Sirte: Abbas stelde voor dat de PA aan de Amerikanen zal vragen een Palestijnse staat te erkennen innen de grenzen van 1967 als de gesprekken niet doorgaan of zullen mislukken. Een ander voorstel was om in het geval van een mislukking af te treden, want zonder staat had een voortbestaan van de PA immers geen zin. De Arabische ministers gaan ook hierover volgende maand verder praten. .

Israelische leger doodt weer twee 'gezochte' Palestijnen

Het Israelische leger heeft vanmorgen weer twee 'gezochte'' Palestijnen gedood  Dat gebeurde in Hebron. Volgens de berichtgeving vanuit Israel (Kanaal 2 van de tv en Haaretz) probeerde de militairen de twee, die lid zouden zijn geweest van de Qassam brigades van Hamas, te arresteren. Een van hen zou daarbij het vuur hebben geopend en werd bij het daarop volgende vuurgevecht gedood. De ander zou, volgens de Jerusalem Post geweigerd hebben uit een huis naar buiten te komen. Het huis werd toen door een bulldozer boven zijn hoofd plat gereden. Zijn lichaam werd later aangetroffen onder het puin.
Ik weet niet of het vergezocht is om op te merken dat de gang van zaken doet denken aan de manier waarop op 17 september de 38-jarige Iyad Shelbaya uit Tulkarem  (eveneens een lid van de Qassam brigades) bij zijn 'arrestatie' werd gedood. Het leger vertelde toen dat hij opeens op de soldaten toekwam lopen die zich daarop bedreigd voelden en hem doodschoten. Let wel dit gebeurde wel in zijn slaapkamer van zo'n 3 x 3 meter. Ik ben zo vrij om, tenzij uit gedegen onderzoek zou blijken dat het anders is, te veronderstellen dat het hier  gaat om wraakacties voor de moord op vier kolonisten eind augustus bij Hebron.
Voor meer bijzonderheden over de actie in Hebron, zie mijn Engelstalige blog, hier.

Soldaat die Palestijnse gevangene buikdansend vernederde is nu geïdentificeerd.

Een paar dagen geleden deed een video de ronde van een Israelische soldaat die een soort buikdans uitvoert rond een gearresteerde jonge Palestijnse vrouw, die duidelijk gegeneerd, geboeid en geblinddoekt  tegen een muur staat. Een soort herhaling van de Facebook pagina's van  de vrouwelijke soldaat Eden Abergil waarop zij stond met gebonden en geblinddoekte Palestijnen in vagelijk seksuele poses met als commentaar dat zij in het leger 'de tijd van haar leven' had gehad.
Deze nieuwe video kwam in de wereld via Al-Jazeera. Ik besloot hem niet op mijn blog te zetten, omdat ik de plek en de tijd meende nodig te hebben voor andere dingen. En ook omdat ik vrees dat er nog wel ergere dingen gebeuren met Palestijnse gevangen dan dit soort vernederingen die in de wereld komen omdat de betreffende soldaten te dom zijn om de moreel corrupte draagwijdte ervan te snappen.
Maar nu zijn er redenen om de beelden alsnog te plaatsen:  



Van mijn twittervriendin Dena Shunra kreeg ik de tip even te kijken bij Richard Silverstein's blog Tikun Olam en wat blijkt: Dena, die vaak stukken vertaalt en andere zaken aanbrengt voor de blogoshpere, heeft ontdekt wie de betreffende soldaat is. Het is ene Avi Jakobov en hij is opgespoord via ....alweer een Facebook pagina waarop hij de diensttijd van hemzelf (en van ene Shuki) ophemelt als een hele fijne tijd. Hier is een fotomontage van de pagina

  En hier de pagina zelf:

  

Silverstein weet te melden dat Yakobov, die volgens zijn Facebook pagina in de drankenbusiness zit, op dit moment in Berlijn is, waar hij als barkeeper het Oktoberfest schijnt bij te wonen.  Ik zou zeggen: geef het door, misschien dat iemand daar hem kan laten arresteren voor het begaan van oorlogsmisdaden. 

Maar dat is nog niet alles. Vermeldenswaard is ook nog de reactie van het Israelische leger, de IDF spokesman, toen Yakobov's video naar buiten kwam. Wat gebeurde? Stelde het leger een onderzoek in, in de hoop de schuldige te kunnen straffen? Welnee, de spokesman kwam met de volgende reactie:

 The video clip, which has aroused many reactions in the wider world, brought the IDF to the conclusion that it must explain better to soldiers the dangers of uploading video and images embroiled in controversy.

Jawel, een kwestie van uitleggen aan de boys en girls dat ze wat voorzichtiger moeten omgaan met die filmpjes waarop ze zo leuk Palestijnse gevangenen vernederen. Wat je doet moet je zelf weten, maar zo komt het leger maar in opspraak, tenslotte.

Maar er is nog meer. Het persbureau AFP spoorde intussen ook Yakobov's slachtoffer op. En voor het geval de hasbara-mensen ooit willen beweren dat ook dit voorval nooit plaats heeft gehad, het is Ihsan Dababseh, 35 jaar oud uit een dorpje bij Hebron. Zij was destijds opgepakt en wegens haar lidmaatschap van de Islamitische Jihad veroordeeld tot een gevangenisstraf van 22 maanden. Ihsan vertelde aan AFP 

“I saw the video on Al-Jazeera. I did not sleep last night so I felt humiliated and frustrated “, said Ihsan Dababseh, after the international television retransmission of these images broadcast from YouTube Monday by an Israeli channel.
“The sound of laughter of the soldiers and the music echoed in my ears,” said the young woman from the village of Nuba, near Hebron in the south of the occupied West Bank.
She said he contacted the Prisoners’ Club, a Palestinian NGO, and is considering legal action against the Israeli army.

Update; Danzij Dena Shunra kan ik melden dat Yakobov toch niet in Duitsland is. De Israelische blogger Yossi Gurvitz deed onderzoek, belde Yakobov op en trof hem thuis. (Helaas wilde hij geen vragen beantwoorden) Dena vertaalde voor mij in het kort uit het Hebreeuws wat Yossi verder uitvond en dat komt hierop neer:
Het dansincident deed zich voor in december 2007 op de basis Etzion. De ondercomandant van de eenheid, luitenant-kolonel Guy Osheri greep in toen Yakobov, en een maat die de zaak filmde, een militaire pet op het hoofd van de gevangen Ihsan wilden plaatsen.
Yakobov kreeg, naar collega militairen van hem vertelden, een uitbrander, maar geen straf. Waarschijnlijk omdat Osheri bang was dat zijn eenheid en slechte naam zou krijgen. Een krant die de eenheid benaderde kreeg te horen dat Yakobov wel was gestraft, maar het lijkt waarschijnlijk dat dat een ander incident betrof, toen hij dronken was aangetroffen onder diensttijd en 21 dagen arrest had gekregen.
Yakobov's naam werd overigens nergens genoemd, maar vrienden van hem hadden hem geïdentificeerd aan de hand van zijn Facebook pagina.
Gurvitz roept op zijn blog op tot samenwerking - onder meer van bloggers in en buiten Israel - om namen te verzamelen van mensen die zich op vergelijkbare manier hebben misdragen ten opzichte van Palestijnen en te zorgen dat ze worden gestraft. Hij roept het afschrikwekkende voorbeeld in herinnering van Issaschar Shadmi die in 1956 medeschuldig werd bevonden aan het bloedbad van Kafr Qassem (48 doden van wie 23 vrouwen en kinderen) en die een boete kreeg van minder dan een Pond, de toenmalige Israelische munt. (Overigens blogt Yossi Gurvitz ook in het Engels, hier te vinden).         

De bouwstop, een tragicomedie in afleveringen

Soms haat ik het. Bloggen. Het bericht hieronder was bijna klaar, maar toen raakte ik enthousiast tikkend een verkeerd  knopje aan en floep! weg was het. En dat op een dag waarop alles toch al tegen zat. Een stuk op het Engelstalige blog waarbij ik vaak werd gestoord zodat ik me niet kon concentreren. Zodat het vol tik- en ander fouten kwam te zitten (nu wel weer zo'n beetje gecorrigeerd). En waarom ik dit allemaal doe..? Ach daar zal ik over niet al te lange tijd wel een keer op terug komen.

Een week geleden, op 30 september, schreef ik op mijn Engelstalige blog een stukje over de poging van Obama om Netanyahu om te kopen zodat hij akkoord zou  gaan met een verlenging van de 'bouwstop' in de nederzettingen van 60 dagen. en dat dan in de hoop dat dat de 'vredesonderhandelingen' met de Palestijnen zou redden.
In het stukje, Obama tries to bribe Netanyahu into prolonging the building freeze,
beschreef ik dat Obama beloofde (naar werd gezegd in een brief, maar dat werd later ontkend) had toegezegd dat
- Israel meer militaire hulp zou krijgen
- Een jaar lang alle eventuele voorstellen in de VN-Veiligheidsraad betreffende ht Israelisch-Palestijnse probleem zouden worden gevetoëd,
- de VS Israels veiligheidseisen zouden respecteren, wat onder meer zou inhouden dat Israel ook na de stichting van een Palestijnse staat daar de grenzen van zou mogen blijven controleren en dat Israel blijvend troepen zou mogen stationeren in de Jordaanvallei,
- de VS zoudngaan werken aan een regionaal veiligheidspact tegen Iran.
 En dat alles dus in ruil voor een verlenging van de bouwstop van twee maanden, waarna - ook een belofte - geen verdere verlenging meer zou worden gevraagd.

Ik schreef dat op met een mond die half open viel van verbazing, want hoe konden de VS in godsnaam blijven volhouden dat ze onpartijdig waren als ze zaken als controle van de Palestijnse grenzen en  een blijvende Israelische militaire aanwezigheid in de Jordaanvallei vast weggaven zonder dat zelfs maar met de Palestijnen hadden overlegd. En ik noteerde dat de bedenker van deze grandioze ideeën niemand minder was dan Dennis Ross, Obama's hoogste man voor wat Iran betreft in de Nationale Veiligheidsraad, welbekend van jaren van vruchteloze Israelisch-Palestijnse onderhandelingen waar hij onder Clinton en Bush aan deelnam, en nu kennelijk terug op zijn oude stek. Ross betekende slecht nieuws. Niemand anders dan hij kon zoiets als dit pakket bedenken, een man  die door zijn collega Dan Kurtzer wel 'de advocaat van Israel' werd  genoemd, door de Palestijnen als 'zionistischer dan de Israeli's zelf' werd aangeduid en die zichzelf citeerde in zijn boek 'The Missing Peace' met de onsterfelijke uitspraak di hij deed tegen Arafat en diens delegatie in 2000 in Camp David: “You know that I understand your problems, your needs, and your aspirations very well. You know that often I explain them better than any of you do” 
Het pakket was, ik zei het al bijna met zoveel woorden, Ross ten voeten uit. Maar ik ging er niet verder op door, omdat ik er vanuit ging dat Netanyahu toch niet zou gtoehappen, omdat dat hem zijn coalitie zou kosten.
Fout! fout! fout!
Vandaag (donderdag) werd bekend dat Bibi Netanyahu akkoord is gegaan met een eerder in eerste lezing door de Knesset aanvaard voorstel om de wet op het staatsburgerschap zo te wijzigen dat niet-Joodse ingezetenen die Israeli willen worden, trouw moeten zweren aan 'de Joodse democratische staat Israel'. De steun van Netanyahu betekent dat er nu in de Knesset over het voorstel kan worden gestemd en dat het daar, omdat rechts er de meerderheid heeft, in tweede lezing vrijwel zeker zal worden aangenomen. Bibi's besluit is een belangrijke knieval voor minister van Buitenlandse Zaken  Avigdor Lieberman en diens Yisrael Beiteinu partij die het voorstel hebben ingediend. En het is ongetwijfeld bedoeld om Lieberman over de streep te trekken voor wat de tijdelijke bouwstop betreft. Zodat we mogen concluderen dat eerst Obama Bibi probeerde om te kopen en dat nu Bibi op zijn beurt probeert Lieberman om te kopen.
De beslissing van Netanyahu stuit op hevig verzet van de Arabische minderheid die de wet racistisch noemt. Immers welke aspirant-burger zal een eed wil zweren waarin hij zichzelf als niet-Jood tot tweederangs burger in een Joodse staat bestempelt, nog los van het feit dat zo eigenlijk de hele niet-Joodse minderheid als vreemd element wordt weggezet. Ook de Arbeidspartij is boos over het fait accompli en heeft een wijzigingsvoorstel ingediend, waarin ook de Onafhankelijkheidverklaring wordt betrokken, die spreekt van gelijke rechten voor alle burgers. En nu maar afwachten. We zullen wel zien wat de volgende aflevering van de bouwstop-tragicomedie voor ons in petto heeft.  

Rabbijnen uit nederzettingen zaaien verwarring met gift van Korans voor verbrande moskee

Rabbijn Menachem Froman houdt, samen met de plaatselijke imam een van de gedoneerde Korans omhoog. Foto Reuters.

Diverse kranten meldden het: een mooi gebaar van een aantal rabbijnen, die de  koppen bijeen staken om iets te doen voor de Palestijnen van het dorpje Beit Fajjar bij Bethlehem. Daar heeft maandagmorgen vroeg een brand gewoed in de moskee. Omdat daarbij ook veel Korans verloren gingen, besloten de rabbijnen langs te komen met een doos nieuwe exemplaren van de Koran. 
De brand was vermoedelijk aangestoken. Inwoners van Beit Fajjar zeggen kolonisten uit de belendende nederzettingen te hebben gezien. De brandstichters lieten  ook leuzen achter op de muren van de moskee. Het was de vierde moskee waar dit jaar op deze manier brand uitbrak. Het Israelische leger doet onderzoek naar de toedracht, zoals het dat ook deed in de vorige drie gevallen. Tot nog toe heeft dat nooit resultaat opgeleverd. 
 De rabbijnen arriveerden met een kleine aanhang in kogelvrije auto's van het Israelische civiele bestuur en onder zware bewaking. Niet helemaal onlogisch, want het ging om rabbijnen uit naburige nederzettingen. Initiatiefnemer Froman is de rabbijn van de nederzetting Tekoa naast Beit Fajjar en leidt ook een beweging 'Eretz shalom', die zegt tot doel te hebben een dialoog te stimuleren tussen kolonisten en hun Palestijnse buren. Andere rabbijnen die meededen waren Shlomo Riskin van de kolonie Efrat, Aharon Lichtenstein van de nederzetting Har Etzion en Shlomo Brin van de Yeshiva uit dezelfde nederzetting.

De rabbijnen veroordeelden de brandstichting en hielden daarna met hun gevolg van een kleine 20 kolonisten een demonstratie op een kruispunt bij het dorp, waarbij ze spandoeken ophielden met teksten als  'Iedereen wil leven in vrede' en 'God is één'.

Tijdens de demonstratie braken schermutselingen uit tussen het leger en jonge Palestijnen die op een afstand werden gehouden. 

 Het leger schoot traangasgranaten op hen af.  

De Palestijnse burgemeester van Beit Fajjar, Nidal Thawabte, zei desgevraagd dat de rabbijnen waren ontvangen 'als mannen van God en niet als kolonisten omdat zij zich niet als kolonisten hadden voorgesteld'. 
(Onderste vier foto's, Ma'an News).

'Missing Peace', een nieuw initiatief dat Israel gaat redden van 'demonisatie en delegitimatie'

Een uiterst curieuze avond, gisteren, in het nieuwe gebouw van de Liberaal Joodse Gemeente in Amsterdam.Een 80-tal mensen was daar samengestroomd naar aanleiding van
de volgende, op zich ook al tamelijk  curieuze uitnodiging: :

If Israel goes down we all go down.
                                         Jose Maria Aznar 17 juni 2010


Jeruzalem 15 september 2010
De laatste jaren is de internationale positie van de staat Israël zienderogen verslechterd.  Militaire middelen zijn allang niet meer de enige wapens die tegen Israël worden ingezet. Delegitimeren, demoniseren, boycot, "lawfare", desinformatie en geschiedvervalsing  zijn middelen die vooral in Europa tegen Israël worden ingezet. Velen zijn Israël daardoor gaan beschouwen als een pariastaat. Joodse gemeenschappen in Europa voelen in toenemende mate de gevolgen van deze ontwikkelingen. De geciteerde uitspraak van de Spaanse ex-premier Aznar, na de jongste internationale aanval op Israël was vooral bedoeld als een alarmsignaal naar de Europese politiek.  Het resulteerde in de oprichting van een Europees platform onder de naam "Friends of Israel".
In Israël zelf  is sinds het verschijnen van het Goldstone rapport koortsachtig gewerkt aan verandering in de public diplomacy. Dat heeft geleid tot ongekende vormen van samenwerking tussen allerlei pro Israël organisaties en de Israëlische overheid.Missing Peace is één van de initiatieven die voortkwam uit deze samenwerking, en beoogt herziening van de public diplomacy voor Israël in Europa. Het Israëlische bureau dat werd opgericht door ex-Nederlanders, werkt aan verbetering van de informatie voorziening over het Midden Oosten in landen zoals Nederland. Missing Peace doet onderzoek naar gebeurtenissen die van invloed zijn op de meningsvorming over Israël in Europa. Onvolledige rapportage over het Arabisch Israëlische conflict wordt door Missing Peace onderzocht en waar nodig aangevuld met de ontbrekende informatie. Tevens wordt proactief informatie verstrekt over actuele ontwikkelingen. Missing Peace beschikt over een scala van betrouwbare en goed geïnformeerde bronnen in en buiten Israël. Door de locatie van het bureau in Jeruzalem is Missing Peace in staat om informatie uit eerste hand te verkrijgen en veldonderzoek te doen.Door zijn opzet en werkwijze beoogt Missing Peace te gaan fungeren als het facilitair bureau voor allen die betrokken zijn bij de public diplomacy voor Israël in Europa. Nederland zal daarbij fungeren als het pilot project van Missing Peace.

Het ging dus om niets minder dan de lancering van een nieuw project, een pilot project nog wel, om de 'delegitimering' en 'demonisatie' van Israel tegen te gaan op basis van de dagelijkse desinformatie en geschiedvervalsing die de media blijkbaar over ons uitstorten. Het project op zich is een samengaan van een clubje dat zich Israel Facts noemt en dat gedragen wordt door de tot het jodendom bekeerde Nederlander Yochanan Visser (foto hiernaast) die in de Israelische nederzetting Efrat woont, met de groep Hineni (die niets anders is dan een deels in Israels deel hier opererende subdivisie van Christenen voor Israel).. Beide instanties staan bekend om hun deskundige gebruik van 'betrouwbare en goed geïnformeerde bronnen'. Yochanan Visser krijgt regelmatig een platform in de ultra-christelijke Nederlandse pers en soms ook de Volkskrant, om stukken te slijten waar rechtse, pro-Israelische mensen 'hun vingers bij kunnen aflikken' om nog eens een dezer dagen veelgehoorde term te bezigen. Christenen voor Israel behoeft vermoedelijk geen nadere aanbeveling. aanvankelijk had ik begrepen dat ook een groepje dat door het leven gaat onder de naam Stichting WAAR (waarachter zich onder meer de onvermoeibaar pro-Israel bloggende Ratna Pelle en de tot voor kort tot het bestuur van het Nederlands Israelietische Kerkgenootschap behorende Marijke Slager verschuilen) bij Missing Peace onderdak had gevonden. Maar Ratna Pelle liet in een reactie (zie onderaan dit stuk) weten dat de Stichting Waar, die zich zich in het verleden verdienstelijk heeft gemaakt met het schrijven van ingezonden brieven en en 'onderzoeken' waaruit zou moeten blijken dat de NRC en de NOS hopeloos anti-Israel zijn in hun berichtgeving, niet bij dit initiatief is betrokken. .

En ja, iedereen was er. Veel christenen voor Israel, wat Likud ouderen en jongeren, voornoemde Ratna Pelle, en Frits Barend (bovenste foto), die ondanks alle blijken van het tegendeel altijd heeft volgehouden dat hij heus niet kritiekloos tegenover Israel staat en best progressief is, maar nu definitief dat masker aflegde door als 'spreekstalmeester' op te treden. Ook hij vond dat aan de delegitimering en de foute berichtgeving dringend een einde moest worden gemaakt. Hij 'ergerde zich dood' als bij Pauw en Witteman mensen als Hans van den Broek of Jort Kelder maar gewoon hun gang konden gaan zonder te worden tegengesproken.

Opzienbarender was de aanwezigheid van de Israelische ambassadeur Harry Kney Tal (foto links), die met zijn aanwezigheid en ook met zoveel woorden in een inleiding bevestigde dat het nieuwe 'Missing Peace' initiatief de hartelijke instemming en steun geniet van de ambassade en van de Israelische regering. Kney Tal hield een lang betoog waarin regelmatig woorden 'terugkwamen als ''smear campaign', 'demonize'', delegitimize'. Zijn verhaal kwam erop neer dat het delegitimiseringsproces al gaande is sinds de Tweede Intifada en steeds erger wordt. Dat de tegenstanders van Israel misbruik maken van het feit dat de meeste mensen weinig of niets weten van de manier waarop de Palestijnen alle openingen van Israel tegenwerken of afwijzen, zodat hun propaganda kan doordringen tot het grote publiek en soms zelfs tot de Israelische pers. En dat het Goldstone rapport na de oorlog in Gaza bewijst hoever de aanvallen gaan, want dat was een 'frontale aanval waarin Israel werd weggezet als criminele staat, die zijn leger losliet op onschuldige burgers'. Van dit soort berichten naar delegitimering van Israel was dan nog maar een kleine stap.
Kney-Tal betoogde dat het tijd was voor een nieuw soort diplomatie. Want hasbara, een begrip dat nog stamde uit de tijd van Ben Gurion, was re-actief. Hasbara ging uit van een gebeurtenis, vervolgens werd uitleg gegeven en daarna zou het publiek het kunnen begrijpen. Maar in deze tijd van delegitimering was volgens hem een nieuw soort pro-actieve publieke diplomatie vereist.

De daaropvolgende spreker was de nieuwe directeur van het nieuwe Missing Peace, de Amerikaan Richard Landes (foto hiernaast), lector in de Geschiedenis van de Middeleeuwen aan de Universiteit van Boston. Landes staat al lang bekend als een pro-Israelische ultra. Op een recent symposium van de Yale universiteit over antisemitisme sprak hij over 'What Drives Jews to Loathe Israel Publicly and What To Do About It?” Hij heeft een blog, Augean Stables, zijn dochter werkt als voorlichter van het Israelische leger, en Landes zelf heeft zich enige faam verworven met zijn uitvinding 'Pallywood'. De term is ontleend aan Hollywood en Bollywood (de Indiase pendant van Hollywood) en met de naam bedoelt hij te beschrijven dat Palestijnse cameralieden en andere Palestijnen in dienst van Westerse media de kluit belazeren door dingen te filmen als het doodschieten en/of gewond raken van Palestijnen terwijl het in feite gaat om fake-incidenten. In een volstrekt wazige presentatie liet Landes nog maar eens de beruchte dood van het jongetje Mohammed al-Durra in Gaza zien, (een incident dat tien jaar geleden plaatsvond, heel toevallig verwees ik een paar dagen geleden op dit blog naar een recente Al-Jazeera reportage over de nabestaanden). Landes liet middels PowerPoint zien dat van de berichtgeving niets deugde (ik geloof dat hij bedoelde dat het jongetje helemaal niet dood is, kortom dat het incident nooit heeft plaatsgevonden, maar ik moet eerlijk zeggen dat hij dermate warrig praatte dat ik hem niet helemaal kon volgen).
Eén centraal punt uit zijn betoog heb ik echter wel opgepikt. Dat was dat Israel zwak staat omdat het zelfkritiek kent en  een democratie is met een vrije pers (wat ook voor het Westen geldt) terwijl dat voor de tegenstanders helemaal niet geldt. Dat zijn met name radicale moslims als ik hem goed heb begrepen en mensen die de verworvenheden van die vrije Westerse samenleving gebruiken om diezelfde samenleving om zeep te helpen. De 'democratie gebruiken om de democratie te vernietigen', in zijn woorden.
Landes redeneerkunst bereikte geweldige hoogten toen hij ging vertellen wie die mensen dan wel zijn: het is een coalitie van 'Jihadisten en linksen'. En die linksen zijn zo van haat vervuld jegens de westerse maatschappij dat zij omwille van de samenwerking bereid zijn te vergeten dat die jihadisten zaken als vrouwenrechten, democratie en vrije meningsuiting helemaal niet kennen. En wie dan nog niet begrepen had wie die linkse westerlingen zijn die zo bezeten zijn van haat tegen het Westen dat zij hun principes even vergeten, vulde professor Landes nog even aan dat dat de leiders zijn van organisaties als Amnesty International, Human Rights Watch en vergelijkbare NGO's die steeds Israel aanvallen en delegitimeren. 'Allemaal mensen met een radicaal links verleden,' aldus de prof..

 Ik moet zeggen dat ik sinds de figuur van majoor Kong in de film Dr Strangelove van Stanley Kubrick nooit een gavere vertolking van acute paranoia heb gezien, maar ik heb sterk het gevoel dat ik één van de weinigen, zoniet de enige was die het zo zag, gisteravond. Er waren overigens wel meer onderhoudende momenten. Zo was er de VVD-nestor Frits Bolkestein die ambassadeur Kney-Tal in alles bijviel, maar vervolgens de pijnlijke vraag stelde waarom zijn regering niet gewoon een bouwstop in de bezette gebieden handhaafde. Het bracht Kney-Tal - in opnieuw een enorme omhaal van woorden - tot de opmerkelijke uitspraak dat de nederzettingen nooit het probleem zijn geweest in de onderhandelingen met de Palestijnen en dat het onbegrijpelijk is dat zij nu ineens voorwaarden gingen stellen waar onderhandelen zonder voorwaarden vooraf op zijn plaats zou zijn.
Na de pauze, tijdens de presentatie van een program van activiteiten van de nieuwe organisatie die overigens wat in het vage bleef, was er ineens een vraag van de journalist Canaan Lifschitz van Haaretz aan Yochanan Visser of hij - als kolonist - wel de goede persoon was om Israel te verdedigen. Vissers antwoord was dat hij woont in het Gush Etzion bloc dat ook voor 1948 al bestond en gewoon na 1967 weer als het ware was heropgericht, dus niets aan de hand. Een opmerking waar van alles niet aan klopt - Efrat bestond niet voor 1948 en wordt weliswaar tot het Gush Etzion blok gerekend, maar dat blok is nu vele malen groter dan het voor 1948 ooit is geweest. En trouwens als Israeli's rechten hebben in gebied dat in 1948 door Jordanië werd bezet, hoe zit het dan met Palestijnen in Haifa en Jaffa die  in 1948 door Israel werden ingenomen? Maar toch was het leerzaam om Visser aan het woord te horen. Voor ik hem in levende lijve had gezien en gehoord dacht ik dat hij een pathologische leugenaar was omdat alle details in zijn stukken altijd op zijn minst dubieus zijn en vaker nog  aantoonbaar onjuist. Nadat ik hem gisteren heb zien en horen praten -  timide, stamelend bijna - begreep ik dat het erger is. Hij jokt niet bewust, dit is wat hij heilig gelooft. Het is zijn enige waarheid.
Nog één detail dat ik niet mag overslaan: ook Ronny Naftaniël van het CIDI  was van de partij. Hij kwam tijdens de presentatie van het 'actieprogramma', met de vraag hoe mensen die in Israel wonen denken te kunnen gaan lobbyen in Den Haag of in Brussel. Een opmerkelijke vraag. Ik denk dat we eruit op mogen maken dat het CIDI niets met 'Missing Peace' te maken wil hebben en bij de oprichting ervan niet is geraadpleegd. Blijkbaar wilde Naftaniel afstand nemen.