Alice Walker en haar verzet tegen een (nieuwe) Hebreeuwse vertaling van 'The Color Purple'

Toch nog maar een paar opmerkingen over de boycot van Alice Walker, de Afro-Amerikaanse schrijfster van 'The Color Purple' die niet wil dat haar boek in Israel wordt uitgebracht. Walker had een verzoek gekregen van de uitgeverij Yediot Books, gelieerd aan de krant Yediot Ahronoth, om een Hebreeuwse vertaling van haar boek te mogen uitbrengen. Maar in een brief, gedateerd op 9 juni, liet zij weten daar niet voor te voelen omdat Israel zich schuldig maakt aan apartheid en vervolging van de Palestijnen. Zij verwees daarbij naar haar lidmaatschap van het Derde Russell Tribunal on Palestine dat in 2011 werd gehouden in Zuid-Afrika: 

Alice Walker

Thank you so much for wishing to publish my novel THE COLOR PURPLE.  It isn’t possible for me to permit this at this time for the following reason:  As you may know, last Fall in South Africa the Russell Tribunal on Palestine met and determined that Israel is guilty of apartheid and persecution of the Palestinian people, both inside Israel and also in the Occupied Territories.  The testimony we heard, both from Israelis and Palestinians (I was a jurist) was devastating.  I grew up under American apartheid and this was far worse.  Indeed, many South Africans who attended, including Desmond Tutu, felt the Israeli version of these crimes is worse even than  what they suffered under the white supremacist regimes that dominated South Africa for so long.

Walker's beslsising maakte veel discussie los, onder meer van de progressieve Israeli's die bloggen op het verzamelblog +972. Hun reactie zijn hier te lezen. Ik moet zeggen dat ik me wel verbaas over de argumenten van deze mensen die toch allemaal tegen de nederzettingenpolitiek, de bezetting en de racistische tendenzen in de Israelische samenleving ageren. Sommigen stellen dat Walker's boek, dat immers de apartheid (in dit geval in het Amerika van enkele tientallen jaren terug) aan de kaak stelt, júíst in Israel zou moeten worden uitgebracht omdat het Israeli's ervan zou kunnen overtuigen dat apartheid verkeerd is. Anderen stellen dat Walker zelf discrimineert, omdat Hebreeuws en Israel niet zonder meer zouden samenvallen (alsof Hebreeuws ook nog op grote schaal elders zou worden gesproken). Sommigen wijzen erop dat er eigenlijk al een eerdere Hebreeuwse vertaling was, zodat Walkers besluit allen sybolisch is. Weer een ander stelt dat Walker wat hem betreft best op deze wijze Israel mag  boycotten , als het maar ten gunste is van een twee-statenoplossing en niet ten gunste van een een-staatsoplossing.

Iedereen gaat echter de essentiële vraag uit de weg of wat Walker doet bij kan dragen aan een oplossing - de uitbanning van discriminatie en racisme in Israel en de vervolging van Palestijnen middels de bezetting. Niemand vraagt zich af wat dan wel de aanpak van de buitenwereld zou moeten zijn en of er andere methoden zijn om Israel te dwingen zijn politiek bij te stellen. Kennelijk is het verschrikkelijk moeilijk om onder ogen te zien dat je eigen land, jijzelf en de culturele omgeving waarin je functioneert misschien wel 'boycotwaardig ' is. Kennelijk is het heel lastig om rationeel de argumenten af te wegen of een boycot wel of niet in aanmerking komt om een situatie die - daar kunnen we het toch wel over eens worden - steeds uitzichtlozer wordt, de andere kant op te sturen.  

Zitting van het Russell Tribunaal in Kaapstad. Tweede van rechts is Alice Walker. Verder van links naar rechts: Aminata Traoré, Yasmin Sooka, José Antonio Martin Pallin, Cynthia McKinney, Stéphane Hessel, Mairead Maguire, Ronnie Kasrils,  en Michael Mansfield. (Voor groter beeld klik op foto).
 
 Ik voor mij denk dat er - helaas - nauwelijks andere wegen over blijven dan Israel onder druk te zetten. Tientallen jaren van vrome terechtwijzingen van Europese en Amerikaanse politici, en een hele stapel uitspraken van de VN en andere internationale organen,  hebben niets anders opgeleverd dan meer nederzettingen, meer geweld, hekken en Muren en een verdere verrechtsing en toenemend racisme. De keuze van Alice Walker is volkomen consistent. In haar brief wijst ze er ook op dat ze ook de vertoning van de film The Color Purple, die gemaakt was door Steven Spielberg, destijds in Zuid-Afrika heeft tegengehouden tot het moment dat daar afgerekend was met de apartheid.
Haar keuze komt ook niet uit de lucht vallen. Al sinds haar huwelijk in 1967 (inmiddels ontbonden) met de Joodse advocaat Mel Leventhal hield ze zich bezig met Israel. In 2009 - kort na de operatie Cast Lead - bezocht ze Gaza. In 2011, aan de vooravond van een hulpkonvooi aan Gaza waaraan ze zou deelnemen , zei ze daarover: 

In 2009, I was in Gaza, just after Operation Cast Lead, and I saw the incredible damage and devastation. I have a good understanding of what's on the ground there and how the water system was destroyed and the sewage system. I saw that the ministries had been bombed, and the hospitals had been bombed, and the schools. I sat for a good part of a morning in the rubble of the American school, and it just was so painful because we as Americans pay so much of our taxes for this kind of weaponry that was used. On a more sort of mature grandmotherly level I feel that as an elder it is up to me and others like me -- other elders, other mature adults -- to look at situations like this and bring to them whatever understanding and wisdom we might have gained in our fairly long lifetimes, witnessing and being a part of struggles against oppression.
(.. ik zag hoe het water systeem was vernield en het rioleringsysteem. Ik zag dat de  ministeries waren gebombardeerd en de scholen en de ziekenhuizen. ....Ik voel dat het als een ouder iemand mijn taak is - en die van andere ouderen - om ons begrip en de mate van wijsheid die we mogelijk in redelijk lang leven hebben vergaard, in te zetten in de strijd tegen onderdrukking).

Zich inzetten in de strijd tegen onderdrukking, dat is wat Alice Walker doet. Ze verdient navolging.