Gisteren, 11 juni, was het twee jaar geleden dat de 41-jarige Ziad Jilani werd doodgeschoten in Jeruzalem, nadat hij met zijn auto in een opstootje betrokken was geraakt en leden van de grenspolitie had aangereden. Ik heb het verhaal eerder beschreven. Amira Hass van Haaretz heeft er ook werk van gemaakt, het laatst nog in april van dit jaar. De reden daarvoor is, dat Jilani niet zomaar werd doodgeschoten. Hij werd, nadat hij uit zijn auto was gekomen neergeschoten, en nadat hij gewond op de grond lag met drie schoten in zijn gezicht afgemaakt.
Het was niets minder dan een executie, en de daders van deze moord zijn bekend. De man die de schoten afvuurde was grenspolitie-man Maxim Vinogradov, die zich via zijn Facebook pagina deed kennen als fel anti-Arabisch en die, volgens getuigen, na het lossen van de dodelijke schoten vreugdesprongen maakte onder het hysterisch roepen 'Ik heb een Arabier gedood, ik heb een Arabier gedood'. De tweede man was Vinogradows chef, Shadi Kheir edl-Din, die eveneens in de schietpartij was betrokken.
Een reden om terug te komen op het trieste verhaal van Jilani is dat de Israelische officier van justitie over een week moet antwoorden op vragen van het hooggerechtshof, naar aanleiding van een verzoekschrift dat de familie van Jilani aan het hof heeft gericht. Daarin vroeg de familie om Vinogradov en Heir al-Din alsnog te vervolgen. De officier van justitie had namelijk in eerste instantie de zaak tegen deze twee wegens 'gebrek aan bewijs' geseponeerd, ondanks het feit dat er een overvloed aan getuigenissen is van mensen die gezien hebben hoe de executie van Jilani in zijn werk ging.
Jilani's Amerikaanse vrouw Moira heeft een website in het leven geroepen, waarop zij meer vraagt een petitie te tekenen, teneinde druk uit te oefenen op de Israelische justitie. Het zou goed zijn als een dergelijke door de ordehandhavers uitgevoerde misdaad wordt bestraft. Toch heb ik mijn twijfels over het nut ervan. Dit soort incidenten komt vaker voor. En Israelische politiemannen of militairen die Palestijnen doden worden eigenlijk nooit vervolgd, een enkele uitzondering daargelaten, waarbij het meestal ging een Druze. Ik heb dan ook geaarzeld of ik naar de website 'Killing without consequence' zou verwijzen. Dat ik het toch doe, heeft te maken met het feit dat het verhaal zo hartverscheurend is en dat ik te doen heb met Jilani's vrouw en dochters.
1 opmerking:
Ik herinner me deze moord nog goed. Ook werd in de dagen na deze moord de hele buurt afgezet, en de politie is veel huizen binnengevallen, waarbij ze zoveel mogelijk cel phones confiskeerden van degenen die bij de moord aanwezig waren. men was bang voor foto's en filmpjes. Straat camera's, die bijna overal te vinden zijn in de palestijnse wijken, werden uitgeschakeld. Natuurlijk was er zo geen bewijs te vinden.Het feit dat het vaak hopeloos is om in deze zaken gerechtigheid te krijgen, betekent niet dat je er dan maar niet over moet praten ,Integedeel, er moet juist meer en meer over gepraat worden. Dat deze zaak wel aandacht krijgt, komt ook omdat zijn vrouw Amerikaanse is, er zijn talloze Palestijnen waarvan er een familielid vermoord is, die nooit de aandacht krijgen die ze verdienen. Abu, blijf hierover schrijven, want niemand anders doet het. En alle zaken zijn schrijnend. Dus ga door hiermee.
Een reactie posten