Netanyahu kondigt fusie aan van Likud met de racistische partij van Avigdor Lieberman

 Lieberman en Netanyahu. (YNet).

 Wie herinnert zich nog de verontrustende tv-beelden van grote groepen Israelische jongeren met Israelische vlaggen die anti-Arabische leuzen schreeuwend propaganda maakte voor de Israel Beiteinu (Israel ons Thuis) partij van Avigdor Lieberman? Dat was in de aanloop naar de Israelische verkiezingen in februari 2009. Lieberman won toen 16 zetels en werd vervolgens minister van Buitenlandse Zaken in de regering-Netanyahu die daarna aantrad. Een tijd lag was het een issue in veel landen (waaronder hier in Nederland) of Israels nieuwe minister van Buitenlandse Zaken wel kon worden ontvangen, aangezien hij dezelfde categorie viel als Jean Marie Le Pen, Jörg Haidar, de Belg Philip de Winter en onze eigen blonde Geert W. (die ook met Lieberman ging lunchen toen die hier zijn opwachting maakte).
En nu heeft Netayahu dus, in het zicht van de nieuwe Israelische verkiezingen in januari 2013, op een gezamenlijke persconferentie met Lieberman, een fusie aangekondigd tussen de :Likud en Israel Beiteinu. 

De beslissing is natuurlijk, zoals dat gaat in zulke gevallen, van beide kanten grotendeels ingegeven door tactische overwegingen. Netanyahu, die de verkiezingen aankondigde in de zekerheid dat zijn Likud onbedreigd bovenaan in de peilingen stond, ziet ineens met schrik dat een mogelijke coalitie in het midden (een samengaan van Kadima onder Tzippi Livni met de nieuwe  'Atid' (Toekomst)-partij van Yair Lapid en eventueel de Arbeid), hem mogelijk zou kunnen onttronen. En Lieberman, zo wordt gespeculeerd, zou door zich aan te sluiten bij de Likud, waar hij in het verleden al eens lid van was, op deze manier weer een stapje dichter bij de positie van premier komen.
'Op deze manier,' zei Netanyahu, 'krijgen we de mogelijkheid Israel krachtig te leiden. Het zal de regering en de minister-president sterker maken en daarmee de staat.' Maar intussen verwijdert Netanyahu door deze verbintenis aan te gaan ook de laatste met moeite overeind gehouden restjes gematigdheid die wellicht nog aan zijn imago kleefden.
Want wie is Avigdor Lieberman? Een man die in 1998 uit de eerste regering-Netanyahu stapte toen zijn toenmalige baas (en nu dus partner in een nog nieuw te vormen partij), akkoord ging met het toepassen van het Wye River Memorandum (dat de Palestijnen meer armslag gaf, een akkoord dat overigens nauwelijks is uitgevoerd). Lieberman herhaalde dit gedrag in 2005 toen hij uit de regering-Sharon werd gezet, nadat hij zich had verzet tegen de terugtrekking uit Gaza. En nogmaals in 2008 toen hij ontslag nam uit de regering-Olmert uit protest tegen de hervatting van de besprekingen met de Palestijnen.
Maar opzichtiger nog is Liebermans onverhuld racistische opstelling. Zijn verkiezingswinst van 2009 was voor een groot deel te verklaren door zijn slogan 'Geen burgerschap zonder loyaliteit', die sloeg op zijn eis dat alle Palestijnse inwoners van Israel een eed van trouw aan het Joodse democratische karakter van de staat zouden moeten afleggen (of anders, zo mogen we aannemen, hun burgerrecht zoude verliezen en mogelijk zouden moeten opkrassen). Lieberman noemde ook ooit de Arabische leden van de Knesset 'collaborateurs' te vergelijken met de collaborateurs met de nazi's die ook op een gelijke manier als die collaborateurs zouden moeten worden behandeld. Verder is Lieberman voorstander van 'een etnisch homogene staat', wat een nette manier is om te zeggen dat hij streken die hoofdzakelijk door Israelische Palestijnen bevolkt worden (in Galilea) wil uitruilen tegen de Joodse nederzettingen op de Westoever. Hij herhaalde deze opstelling in zijn rede voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in 2010, die wijd en zijd afwijzende reacties uitlokte wegens het racistische geachte karakter ervan).  

En dan hebben we het nog niet gehad over het feit dat Lieberman in 1998 voorstelde de Aswan Dam in Zuid-Egypte te bombarderen en heel Egypte in zee te spoelen, als straf voor het feit dat het land steun gaf aan Yasser Arafat. Of dat hij voorstelde in 2003 duizenden Palestijnse gevangenen, in plaats van ze uit te ruilen, in zee te verdrinken, (waarbij hij zei wel voor de bussen voor het vervoer te willen zorgen).
Netanyahu heeft kortom, door een coalitie met deze man aan te kondigen, het masker definitief laten zakken. Nog maar een paar dagen nadat een enquête duidelijk maakte dat een meerderheid van de Israeli's er onverhuld racistische denkbeelden op na houdt, blijkt de leider van de Likud er geen bezwaar in te zien, ook zijn partij definitief een racistisch stempel op te drukken. En vanzelfsprekend zegt het aangaan van een coalitie met iemand die altijd heeft gezegd dat 'land voor vrede' een volstrekt verkeerd principe is, ook wel het één en ander over hoe eerlijk gemeend Netanyahu's uitspraken in het verleden ware dat hij bereid is 'tot pijnlijke concessies' in het overleg met de Palestijnen. Maar op de eén of andere manier was dat nieuws misschien toch weer wat minder verrassend.

P.S.:  Larry Derfer schrijft op de site + 972:
 The only way Israel is ever going to give up the occupation and its habit of military aggression is by going too far – by becoming such a Goliath that the Western world finally tells it to clean up its act or find some new allies. Tonight’s union between Bibi Netanyahu’s Likud and Avigdor Lieberman’s Yisrael Beiteinu into one big Likud Beiteinu – “Likud Is Our Home” – marks a sizable step in that direction.
Een flinke stap in de richtig waarin het Westen genoeg krijgt van Israels politiek van bezetting en militaire agressie? Een wake-up call for the world, zoals de kop boven het artikel luidt? Eerlijk gezegd betwijfel ik dat. Daarvoor is helaas nog meer nodig. Misschien een aanval op Iran? Al of niet met nucleaire wapens?