Moord in Rammoun, of hoe twee undercover agenten drie broers op het verkeerde been zetten

 De plek in het dorpje Rammoun (12 kilometer ten oosten van Ramallah) waar de drie broers Shawakha door Israelische undercover agenten werden neergeschoten. (foto Al-Haq)

Op 27 maart schreef ik hoe drie broers tijdens een nachtelijke inval in het dorpje Rammoun bij Ramallah gewond raakten. Een werd in de borst geschoten, een andere in de nek en de derde in een dij. Dat zou gebeurd zijn nadat één van de broers een militair tijdens wat het leger 'een routineactiviteit' noemde, zou hebben aangevallen met een mes. De militair zou lichtgewond zijn geraakt. Het verhaal dat ik bracht was grotendeels gebaseerd op wat de kwaliteitskrant Haaretz meldde over het gebeurde.
 Het Palestijnse persbureau Ma'an News had een iets andere versie: een van de broers zou naar buiten zijn gekomen zonder dat hij wist dat er militairen in het dorp waren en meteen zijn neergeschoten. De andere broers overkwam hetzelfde toen  zij kwamen kijken wat er gebeurd was.   
Op 2 april meldde ik dat één van de drie broers, Rashad al-Shawakha (ik schreef in navolging van Ma'an News dat de naam Shoukha was) aan zijn verwondingen was overleden.

Maar vandaag is het dan tijd om met de follow up te komen. De Palestijnse mensenrechtenorganisatie Al-Haq heeft het verhaal van de broers Shawakha namelijk nagetrokken. Wat nu volgt is - wie verbaast dat?  - een versie van het gebeurde die aanmerkelijk afwijkt van wat de Israelische kranten ons in navolging van het Israelische leger wilden doen geloven:

Rammoun, aldus Al-Haq, is een plaatsje dat voornamelijk leeft van de schapenteelt. Er waren de laatste tijd nogal wat diefstallen van schapen (en van auto's) geweest. Vandaar dat Akram Shawakha (36) achterdochtig werd toen hij op de avond van 26 maart twee onbekende mannen in burgerkleren zag staan, niet ver van het huis van de familie. Hij dacht dat het dieven waren en belde zijn broers Anwar (38) en Rashad (28). Akram en Rashad kwamen hun huis uit met een mes en een stok om zich te kunnen verdedigen en Anwar volgde hen. De twee onbekende mannen waren op dat moment ongeveer 20 meter van hen vandaan.
Er volgde een woordenwisseling en Akram vroeg wat zij daar deden en wilde hun identiteitsbewijzen zien, waarop een van de mannen zei dat ze in Rammoun werkten en dat hij persoonlijk land had gekocht in het dorp. (Al-Haq tekent hierbij aan dat het  feit dat deze twee undercover agenten zich voordeden als burgers niet zonder meer alleen een tamelijk grove leugen was, maar in feite neerkomt op een oorlogsisdaad volegsn het internationale recht).      

Rashad greep een van de twee bij de schouder, waarop de man een pistool trok en Rashad in de dij schoot. Vervolgens schoot hij Akram, die twee meter verwijderd was, twee keer in de buik. De tweede man trok ook een pistool en richtte op het gezicht van Anwar, die tien meter verderop was. Anwar boog zijn hoofd en werd in de nek getroffen. Hij verloor het bewustzijn. Toen hij later bijkwam, kwam er bloed uit zijn mond en nek. Een Israelische soldaat vroeg hem naar zijn naam en identiteitskaart. Akram kon zijn broers horen schreeuwen van de pijn. Hij verloor opnieuw het bewustzijn en kwam pas weer bij in een ziekenhuis.   

De andere broer, Akram, zag terwijl hij gewond op de grond lag, dat Israelische soldaten op het toneel verschenen. Hij zei dat hij gewond was en probeerde bij het licht van zijn garage te komen, maar een van de soldaten schoot hem toen opnieuw in de buik en schopte tegen zijn hoofd. Akram zag ook hoe soldaten zijn broer Rashad omringden en verschillende keren op hem schoten. Later werd vastgesteld dat Rashad door zeven kogels getroffen was in zijn buik, hand en dij. Akram herinnert zich ook dat zij later in een ambulance werden afgevoerd

De volgende dag, in het ziekenhuis, kreeg Akram bezoek van een inichtingenofficier in burger die het incident met hem doornam en vertelde dat zijn broer een militair had willen steken met een mes. Akram zei hem dat als ze geweten hadden dat het om militairen ging, niet eens hun huis zouden zijn uitgekomen en dat het mes en de stok alleen voor eventuele zelfverdediging waren bedoeld. De officier zei daarop dat het een misverstand was geweest en dat de zaak zou worden onderzocht.
Met Rashad ging het intussen slecht. Er moest een voet worden geamputeerd en op 2 april overleed hij aan nierfalen.

Laat ik proberen hier - zonder al te cynisch te worden - twee opmerkingen aan toe te voegen. Opmerking één is dat dit soort gebeurtenissen zeker niet tot de grote uitzonderingen behoort. Drie jaar bloggen was meer dan genoeg om te ontdekken dat misverstanden, angst, ongeïnteresseerdheid en vast ook wel Palestijnen-haat tot heel wat vergelijkbare incidenten hebben geleid waarbij je, wat de Israelische militairen of politiemensen betreft, mag vaststellen dat er minimaal sprake was van dood door (grove) schuld.
Opmerking twee is dat - zoals ook in dit geval - vaak wel een onderzoek wordt aangekondigd, maar dat je er dan later ofwel nooit meer wat van hoort, ofwel dat hoogstens sprake was van een ongelukkige slordigheid/lichte mate van plichtsverzuim/iets te ruime interpretatie van de regels van de kant van de militair, waar dan gewoonlijkniet meer dan een berisping op volgt. Dat is een grove en schandalige  nalatigheid van de kant van de Israëlische overheid. Want zolang deze situatie voortduurt, waarbij dit soort zaken nooit goed wordt uitgezocht, rapporten van NGO's als Al-Haq, Bt'selem of wie dan ook niet serieus worden genomen en Palestijnse mensenlevens blijkbaar niet veel meer waard zijn dan die van een stuk vee., zal dit soort verhalen ons met een grote regelmaat blijven achtervolgen.     
(dank Trees voor de verwijzing)