Syrië, een strijd die steeds sectarischer wordt

Dit stuk schreef ik voor het oktobernummer van De Brug, uitgave SIVMO (Steuncomité Israelische Vredesgroepen en Mensenrechtenorganisaties):

De antieke citadel van Aleppo, de tweede stad in grootte in Syrië, in rustiger dagen. (Foto Getty images).  Volgens de berichten van vandaag woedt er na beschietingen en gevechten een brand in de middeleeuwse souk (zie foto hieronder). De souk (markt) is onderdeel van het onder de bescherming van Unesco vallende werelderfgoed.  

Wat te doen met Syrië? Dat schreef Alain Gresh van Le Monde diplomatique kort geleden op zijn blog 'Nouvelles de l'Orient'. Het conflict krijgt een soort eeuwigdurend karakter, vervolgde hij. Op dit moment zijn noch de beloftes van het regime uitgekomen dat het de opstand de kop zou indrukken, noch is de hoop van het Westen bewaarheid dat het regime in elkaar zou storten. En intussen betaalt het land een hoge prijs. Er zijn tienduizenden doden (de schattingen van de VN gaan intussen in de richting van de 30.000), een ongekend aantal gewonden, en talloze vluchtelingen. Hoe verder het conflict afglijdt, hoe meer de Syrische maatschappij uiteen wordt gerukt, gemeenschappen tegen elkaar worden opgezet, buren het opnemen tegen hun buren.

Tot zover Alain Gresh. Hij beschrijft in feite de wanhoop die waarnemers, waaronder natuurlijk ook journalisten, bevangt bij een conflict dat maar voortduurt en voortduurt, waarbij steeds meer slachtoffers vallen, dat steeds uitzichtlozer wordt en waarin weinig lijkt te veranderen. Natuurlijk, er is wel steeds nieuws, want nu eens is het Damascus waar het hardst wordt gevochten, dan weer is het een wijk van Aleppo, Irbil, of Homs die door het Syrische leger in puin wordt geschoten in een poging de opstandelingen die zich daar onder de bevolking hebben gemengd, te verdrijven. En er zijn slachtpartijen, autobommen, ontvoeringen. Maar doorbraken, echte nieuwe ontwikkelingen, zijn er niet te melden. La crise s'éternise, de crisis is eindeloos, zoals Gresh schreef.

Het is verleidelijk te blíjven citeren, want iedereen kiest daar zijn eigen formuleringen voor. Zo citeerde Max Rodenbeck, de Midden-Oostenverslaggever van The Economist, Lakhdar Brahimi, de ervaren Algerijnse vredestichter die onlangs Kofi Annan opvolgde als speciale gezant van de VN voor Syrië. Brahimi omschreef zijn nieuwe taak als 'vrijwel onmogelijk', schreefRodenbeck, 'en dat lijkt een juiste waarneming. Het regime is in het nauw gedreven maar onscrupuleus en weigert te praten met zijn tegenstanders zolang ze de wapens niet neerleggen. Van hun kant zijn de minder goed bewapende, onderling verdeelde, maar volhardende rebellen niet van plan te praten met het regime totdat Bashar Assad vertrekt. De rest van de wereld kijkt ontzet toe, of gaat stilletjes door met het voeden van het conflict, terwijl de ellende toeneemt. Alleen al in augustus verdubbelde het aantal vluchtelingen dat in landen buiten Syrië asiel aanvroeg tot 200.000.'

'Assad heeft verschillende tactieken uitgeprobeerd om de opstand die nu 18 maanden oud is, de kop in te drukken. Eerst beloofde hij hervormingen, terwijl zijn veiligheidstroepen tegelijkertijd het vuur openden op vreedzame demonstranten. Vervolgens deed het regime het voorkomen alsof alles in orde was, afgezien van wat loslopende 'terroristen'. Nu, na te hebben toegegeven dat hij met een echte oorlog te maken heeft, komt Assad met een keuzemogelijkheid: zijn regime moet worden geaccepteerd of zijn leger zal de aarde verschroeien onder de voeten van diegenen die ertegen zijn.'
Tot zover Rodenbeck van de Economist. Ook hij ziet een conflict dat voorlopig nog lang niet voorbij is. Immers de opstandelingen zijn niet sterk genoeg om het leger echt aan te kunnen. En het regime voert – zoveel is intussen wel duidelijk – een strijd waarbij het koste wat het kost wil overleven en waarbij het geen prijs te hoog lijkt te vinden, zoals blijkt uit het ongekend hoge dodental en de aan puin geschoten stadswijken. Vooral in augustus was het duidelijker dan ooit – met dagenlange beschietingen van wijken in en rond Damascus en Aleppo, de twee belangrijkste steden, waarin het verzet posities had ingenomen. Die artilleriebeschietingen, die dienden om de eigen verliezen van het leger zo laag mogelijk te houden voordat de troepen 'erin' gingen om met de laatst overgebleven opposanten af te rekenen, eiste een onwaarschijnlijk hoge tol aan burgerslachtoffers en was verantwoordelijk voor de enorme toename aan vluchtelingen. Assad en de zijnen gaan tot het uiterste.
Aan de andere kant kan over de oppositie ook niet al teveel goeds worden gemeld. Nog steeds is er sprake van een groot aantal plaatselijke milities in plaats van een goed gecoördineerd SNA (Syrian National Army). Nog steeds is het hommeles in de Syrische Nationale Raad (SNC), waar belangrijke figuren weglopen, waar geklaagd wordt over ineffectiviteit, over gebrek aan democratie en over het feit dat islamisten het er voor het zeggen hebben, zoniet openlijk dan toch achter de schermen. De Raad wordt nu uitgebreid, maar is ook dan nog steeds geen democratische organisatie en vertegenwoordigt ook dan nog steeds niet alle groepen. De Plaatselijke Coördinatie Comités (LCC) bijvoorbeeld, één van de organisaties die een geweldloze aanpak van de revolutie voorstaan, is er ook dan nog steeds niet in vertegenwoordigd. En dan hebben we het nog niet gehad over het feit dat ook het verzet zich aan gruwelijke praktijken schuldig maakt als ontvoeringen, standrechtelijke executies en moordpartijen op regeringstroepen of van personen of groepen die verdacht worden van loyalisme aan Assad, en vaak zijn dat groepen of personen tot de minderheden behoren. Evenmin hebben we dan de vraag opgeworpen in hoeverre het verantwoord is met strijdgroepen positie te kiezen in woonwijken, die dan vervolgens een doelwit worden van tegenaanvallen van de regeringstroepen. Veel vluchtelingen die nu naar het buitenland vluchten vertellen dat zij het gevoel hadden gehad als het ware gegijzeld te zijn geweest in een gewapend conflict waar zij part noch deel aan hadden gehad.
Het zijn trouwens ook niet alleen de strijdende partijen zélf die schuldig zijn aan het feit dat dit conflict s'eternise, oftewel zo eindeloos duurt. Ook die omstanders die in de woorden van Rodenbeck van The Economist 'stilletjes doorgaan met het voeden van het conflict', mogen er op aan worden aangekeken, want ook op het diplomatieke vlak zijn de posities behoorlijk bewegingloos ingegraven. Het Westen kijkt al lang met nauw verholen woede naar Rusland, dat verdergaande sancties tegen Assad en de zijnen tegenhoudt en dat – net als Iran – het Syrische regime met wapens steunt. Met als argument dat een vertrek van Assad niet een voorwaarde vooraf dient te zijn, maar dat onderhandelingen de oplossing moeten bieden. Het Westen is echter niet minder koppig dan Moskou. Het eist juist, Amerika voorop, dat Assad vertrekt voordat over wat anders kan worden gepraat, terwijl intussen Saudi-Arabië en Qatar doorgaan de rebellen met wapens te spekken, met logistieke steun van Amerika. De reden die de VS en andere Westerse landen geven waarom zij de oppositie niet naar de onderhandelingstafel drijven, maar juist zo vasthouden aan Assads vertrek, is dat 'het regime alle legitimiteit' heeft verloren. Dat is ongetwijfeld waar. Maar het vermoeden laat zich moeilijk wegpoetsen dat op de achtergrond toch meespeelt dat Assad een bondgenoot is van Hezbollah in Libanon en van het door iedereen – niet in de laatste plaats Israel en de Golflanden – gehate Iran, en dat met Assads vertrek de positie van de 'sjiitische as' in dit deel van het Midden-Oosten een beslissende klap kan worden toegebracht.


 Een beeld dat steeds vaker te zien is in Latakia, in het hartland van de Alawitische minderheid: begrafenisstoeten van soldaten van het regeringsleger. (Wall Street Journal)

Nu is dit alles in grote trekken eigenlijk allemaal niet zo vreselijk nieuw. En de vraag dringt zich vervolgens op of er dan echt niets verandert. Het antwoord daarop moet bevestigend zijn: er verandert wel wat, maar niet steeds in gunstige zin. Een belangrijke ontwikkeling, die al een tijd gaande is, is dat het regime tijdens deze maanden van harde strijd steeds minder het karakter van een staatsapparaat voor alle Syriërs heeft gekregen. Doordat de nadruk steeds meer is komen te liggen op de militaire en veiligheidsdiensten is het nationale leger gaandeweg geëvolueerd en veranderd in een soort partijmilitie die een keihard, niets ontziend gevecht voert om te overleven. Dit karakter wordt nog versterkt doordat het kamp van Assad ertoe is overgegaan wapens uit te delen en zogenaamde 'Volkscomités' op te richten in gebieden waar de bevolking nog loyaal is aan het regime.
Deze ontwikkeling gaat gepaard aan een groeiende vervreemding tussen de oppositie en groepen die van oudsher steunpilaren waren van het Assad-bewind, zoals de christenen en vooral de Alawieten, de groep waaruit de familie Assad zelf voortkomt. Uit diverse berichten wordt duidelijk dat vooral de Alawieten, die vóór de familie Assad aan de macht kwam eeuwenlang een vervolgde minderheid zijn geweest, zich in bepaalde gebieden zoals in de buurt van de stad Latakia, en masse opgeven voor dienst in het leger of in deze Volkscomités, bang als ze zijn dat een val van het Assad regime gepaard zal gaan met bijltjesdagen, collectieve afrekeningen en een terugkeer naar de donkere periodes uit hun verleden. Het treurige nieuws is verder dat de oppositie volstrekt zijn best niet doet om het vertrouwen te winnen van de Alawitische en christelijke groeperingen, of die delen van de soennitische bourgeoisie die het altijd goed met het Assad-regime kon vinden. Integendeel, die groeperingen worden in toenemende mate bang gemaakt en vervolgd. Ook hierin schiet de oppositie dus helaas schromelijk tekort.
Toch zijn niet alle berichten uit Syrië even zwart. Als we de International Crisis Group (ICG) mogen geloven, die begin augustus een uitgebreid rapport over de situatie uitbracht, zijn er ook lichtpuntjes. De sociale cohesie is niet helemaal verdwenen. Op veel plaatsen zijn er spontane initiatieven geweest om hulp te verlenen aan getroffen buren en buurten. Ook waren er hier en daar acties die ergere gewapende confrontaties wisten te voorkomen. En tenslotte heeft het regime – ondanks alles – de moraal niet kapot weten te krijgen, want de protestdemonstraties waar alles anderhalf jaar geleden tenslotte mee begonnen was, gaan nog steeds door. De veerkracht is dus nog niet helemaal verdwenen.

Visser in Gaza gedood door Israelische militairen

Een Palestijnse visser uit het noorden van de Gazastrook is vrijdagavond overleden na vanaf de kust na te zijn beschoten door Israelische militairen. Woordvoerder Ashraf al-Qidra van het ministerie van Gezondheid meldde dat de 22-jarige Fahmi Salah Abu Rayash was getroffen in zijn onderbuik en een voet. Hij was al eens een keer eerder  gewond geraakt bij een beschieting door Israeli's vanaf de andere kant van de grens, aldus Al-Qidra..
De broer van het slachtoffer Yousef, die mee was op de trip, werd ook geraakt, maar zijn verwondingen bleken niet al te ernstig te zijn. Beide broers werden naar het Kamal Adwan ziekenhuis vervoerd, waar Fahmi overleed.
Een Israelische legerwoordvoerder zei dat verschillende mensen het hek aan de noordelijke grens waren genaderd en niet op waarschuwingsschoten hadden gereageerd. Daarna was gericht geschoten op de benen, aldus de woordvoerder. Volgens de woordvoerder worden regelmatig explosieven bij het hek geplaatst.

Bibi's Coyote moment

Bibi Netanyahu bij de Algemene Vergadering van de VN. Wat was het weer een geweldige show. Elk jaar is het lachen, gieren, brullen. Vorig jaar was het 'de onverzadigbare krokodil van de militante islam':

And these critics continue to press Israel to make far-reaching concessions without first assuring Israel's security. They praise those who unwittingly feed the insatiable crocodile of militant Islam as bold statesmen. They cast as enemies of peace those of us who insist that we must first erect a sturdy barrier to keep the crocodile out, or at the very least jam an iron bar between its gaping jaws. 

Dit jaar was het het met een rode viltstift tekenen van een 'rode lijn' op een kindertekening van 'de Iraanse bom'. Een act die allerwegen werd vergeleken met een optreden als William E. Coyote uit de welbekende Roadrunner-strip. 'Bibi's Wile E. Coyote' moment, noemde Richard Silverstein het op zijn blog Tikun Olam.
In Israel verzamelde de blog +972 een groot aantal cartoons die naar aanleiding van Bibi's met plechtige stem uitgevoerde slapstick  verschenen. Sommige haakten aan bij de Roadrunner in de rol van Iran, andere zagen er meer Bugs Bunny in.
 (Noa Angel)

Weer andere (de twee hieronder) verwezen naar Stanley Kubrick's onvergetelijke film 'Dr Strangelove, or How I Stopped Worrying and Learned to Love the Bomb'.   
(Shira Glezerman)

 (Amir Schiby)

Op de site Mondoweiss, tenslotte, werden de volgende twee meer serieuze cartoons overgenomen: 

(Ozzy Bon Halen)

  US Campaign to End the Israeli Occupation)

Concluderend mogen we vaststellen dat Netayahu donderdag met zijn waarschuwingen dat Iran in het voorjaar, dan wel uiterlijk deze volgende zomer, in staat zal zijn een nucleaire bom te vervaardigen, niet nagelaten hebben indruk te maken. Misschien dat het goed is er nog eens op te wijzen dat Netanyahu bloedserieus was en trouwens ook al wat eerder het waarschuwende vingertje heeft geheven. Twitig jaar geleden al, om precies te zijn. Helaas tot nu toe tevergeefs. Voor de goede orde geef ik hier nog maar eens het staatje weer dat Scott Peterson van de Christian Science Monitor een jaar geleden opstelde:
1992: Israeli member of parliament Binyamin Netanyahu predicts that Iran was “3 to 5 years” from having a nuclear weapon.
1992: Israeli Foreign Minister Shimon Peres predicts an Iranian nuclear warhead by 1999 to French TV.
1995: The New York Times quotes US and Israeli officials saying that Iran would have the bomb by 2000.
1998: Donald Rumsfeld tells Congress that Iran could have an intercontinental ballistic missile that could hit the US by 2003.
(Zie voor meer bijzonderheden ook hier). 

 Update: Op de Washington blog wordt nog eens een video van stal gehaald uit 2002, waarop te zien is dat Netanyahu in het Amerikaanse Congress uiteenzet dat er absoluut geen enkele twijfel 'whatsoever' bestaat dat Saddam Hussein werkt aan een atoombom. Hij zou uranium verrijken in centrifuges zo groot als een wasmachine die verspreid over Irak stonden: Ik denk niet dat het nodig is hier te herhalen dat er nooit één enkel spoor van massavernietingingswapens is gevonden na de Amerikaanse inval van 2003, die mede door Israel was aangemoedigd. Over de betrouwbaarheid van de Mossad en andere inlichtingendiensten gesproken.


Netanyahu's verhaal uit 2002 lijkt akelig veel op dat wat hij deze donderdag hield in de VN-assemblee. Wie wil vergelijken: klik hier voor de video van zijn Roadrunner-act.

Demonstreer: de Israelische legerband komt weer naar Nederland

Ik meld het het hier ook maar even op mijn blog: de Israelische legerband komt weer naar Nederland. Onder het  uiterst toepasselijke motto 'Geboren voor vrede' (geen enkel leger heeft immers in de afgelopen drie, vier decennia zoveel mensen naar de 'vrede van het graf' verwezen als het Israelische)  treedt de band op op concerten georganiseerd door Christenen voor Israel, de club die zich in Nederland bij uitstek sterk maakt voor de diefstal van Palestijns land te behoeve van Israelische nederzettingen. CvI meldt:

De negen leden van de zang- en muziekgroep van het Israëlische leger geven van maandag 12 tot dinsdag 20 november vier concerten in ons land onder het motto “Geboren voor vrede”. De jongens en meiden van Tzahal treden op in:

• Bussum op maandag 12 november in theater ’t Spant, Dr. A. Kuyperlaan 3,
• Zutphen op dinsdag 13 november in theater Hanzehof, Coehoornsingel 1,
• Drachten op maandag 19 november in theater De Lawei, Burg. Wuiteweg 24, en
• Den Haag op dinsdag 20 november in sporthal Ockenburgh, Wijndaelerduin 27.

Alle concerten beginnen om 19.30 uur en duren tot circa 22.00 uur. Ze worden georganiseerd door Christenen voor Israël, in samenwerking met de Collectieve Israël Actie en regionale werkgroepen.


Afgezien daarvan is er ook nog een vijfde concert. Dat kunnen we lezen op de website van de Collectieve Israel Actie:
 De Tzahal band komt weer naar Nederland!
Op donderdagavond 15 november organiseert de Collectieve Israel Actie in samenwerking met de Liberaal Joodse Gemeente Amsterdam een Tzahal concert in het LJG gebouw.
Het programma bestaat uit Israëlische muziek, een vleugje Klezmer en moderne liedjes. Voor elk wat wils!

Reserveren (verplicht) kan via:  info@israelactie.nl Wees er snel bij, het aantal plaatsen is beperkt!
De toegangsprijs bedraagt € 15, inclusief hapjes en drankjes.
Een deel van de toegangsprijs gaat naar het Jeugddorp Ramat Hadassah.
Programma:
19.00 uur: ontvangst met hapjes en drankjes
20.00 uur: begin concert
Locatie: LJG Amsterdam, Zuidelijke Wandelweg 41, 1079 RK, Amsterdam.

Ook verleden jaar was de legerband in Nederland. Daar werd toen - terecht - tegen gedemonstreerd, immers de band is een instrument van een leger dat al 45 jaar een bezetting in stand houdt. Met zo'n vrolijke tournee probeert het die bezetting - en gepleegde oorlogsmisdaden als tijdens de recente veldtocht in Gaza - te bedekken met een suikerzoet laagje music for the millions en zionistische evergreens. Ik hoop dat er dit jaar weer wordt gedemonstreerd en zal er eventueel zelf aan deelnemen. 
En wat het optreden bij de Liberaal Joodse Gemeente (LJG) betreft. Ik maakte verleden jaar -toen ik zelf nog lid was van de LJG - twee dagen voor de band daar zou optreden, bekend dat ook daar een demonstratie op het programma stond. Vervolgens werd door het LJG-bestuur gedaan alsof ik voor het houden van deze demonstratie verantwoordelijk was, werd ik met royement bedreigd en werd gedaan alsof ik extra kosten die de beveiliging zou hebben moeten maken, zou moeten vergoeden. Een absurde situatie waarover - zelfs via een geschillencommissie - niet te praten viel. Zodat ik mijn lidmaatschap heb opgezegd. (Ik heb dat hier uitvoerig beschreven). 

Ditmaal echter zullen we elk misverstand vermijden. Ik roep op tot het houden van een demonstratie en vaag vrijwilligers zich bij mij te melden: (elsewhere@planet.nl).

Vrouwen uit Gaza hoeven niet te studeren, vindt Israelisch hooggerechtshof

Israel geeft vier vrouwen uit de Gaza-strook die hadden willen studeren aan de universiteit van Bir Zeit op de Westoever, terecht geen toestemming om dat te doen. Dat althans heeft het Israelische hooggerechtshof maandag beslist in een zaak die namens de vrouwen was aangespannen door de mensenrechtengroepen Al-Mezan uit Gaza en Gisha uit Israel, zo meldt Haaretz. 
De drie vrouwen, tussen de 37 en 49 jaar oud, hadden hun masters degree willen doen in Bir Zeit. Maar de rechters volgden de redenering van de Israelische staat dat de Israel geen verplichting heeft om studenten in de gelegenheid te stellen een studie op de Westoever te volgen. Israel laat al sinds 2000 geen studenten uit Gaza op de Westoever meer toe. Een vijfde vrouw, van 18, die in Bir Zeit rechten wilde gaan studeren en voor wie Gisha en al-Mezan eveneens een vergunning hadden gevraagd, was in mei al afgewezen. 

Universiteit van Bir Zeit

 Een minderheidstandpunt van rechter Elyakim Rubinstein, die aanbeval dat Israel een commissie instelt om uitzondering op de regel te kunnen maken, werd door zijn twee collega's van de hand gewezen. Dan zouden studenten die werden afgewezen, zich met een klacht wegens discriminatie tot het hof kunnen wenden, betoogde rechter Miryam Naor. Haar collega Zvi Zybertal voerde aan dat uit de oprichtig van zo'n comité zou kunnen worden afgeleid dat de uitreisbeperkimgn die Israel in Gaza hanteert niet rechtvaardig zouden zijn. En die mening deelde hij niet.
Voor wie nog niet voldoende duidelijk is wat bezetting en rechteloosheid voor Palestijnen inhoudt, is dit een overduidelijke illustratie. Zinloze beperkingen en onderdrukking die door het hoogste rechtscollege van Israel moeiteloos worden gesanctioneerd. Israel heeft sinds het jaar 2000 maar drie studenten gelegenheid gegeven te studeren aan de universiteit van Bir Zeit, die een hogere status en meer studierichtingen kent dan de universiteit in Gaza. Die drie hadden Amerikaanse beurzen gekregen. Die permissie was daarom ingegeven door overwegingen van politieke aard, lichtte de staat toe.      

Mishandeld door kolonisten

Dit is een foto van Abed al-Kareem Maikel Abu Ali (57), genomen in een ziekenhuis in Jeruzalem. Abu Ali is afkomstig uit het dorpje Mikhmash ten noorden van Jeruzalem. Woensdag ging hij met een groep andere boeren land van het dorp inspecteren na berichten dat kolonisten zo'n 150 olijfbomen zouden hebben vernield. De boeren werden opgewacht door een 30-tal kolonisten uit de nederzetting Migron die zich verdekt hadden opgesteld. De meeste inwoners van Mikhmash wiste zich uit de voeten te maken, maar Abu Ali lukt dat niet. Hij werd toegetakeld met stenen, stokken en ijzeren staven. Soldate van het Israelische leger waren present, maar grepen niet in, volgens de dorpelingen. 

Political science department Ben Gurion University threatened with closure

Ben Gurion University in Beer Sheva, the department for politics and government is considered to be too leftist and is threatened with closure.

Journalist Noam Sheizaf describes on the blog +972  how for the first time in the history of Israel there is a real threat to academic freedom, something that hitherto was unthinkable:

A major political battle is taking place this autumn within Israeli academia: the Israeli Council for Higher Education (CHE), a government-appointed body charged with the supervision and financing of universities and colleges in Israel, is attempting to shut down the Department of Politics and Government at Ben-Gurion University (BGU). In recent years, the Department of Politics and Governments has been labeled by right-wing organizations as “the most leftist in Israel,” and leading academics have been subject to boycott call and demands not to renew their contracts. Yet, never before has the fate of the entire department been threatened.

 Earlier this month, a sub-committee for quality control, which was appointed by the Israeli Council for Higher Education, recommended that the Department of Politics and Government at BGU be prevented from registering new students in the coming academic year, due to the failure to implement a report regarding “professional failures” in the department, issued last year. The recommendation, which effectively means closing down the department, will be voted on by the CHE on October 23rd.



At the one hand a 'leftist' faculty is theatened and at the other a rightist one is going to be promoted.  The Israeli government voted on 9 September to upgrade the Ariel College (already named úniversity center) to the status of university. The decision is not yet effective. It has yet to be approved by the High Court of Justice and the attorney general. 

Sheizaf points out that 'a few years back, right-wing organizations began campaigning against “leftist” professors and academics. Three organizations – Im Tirzu, Academia Monitor and Isra-Campus – came up with a list of 1,000 faculty members suspected of left-wing bias or “anti-Zionism.' One of
Im Tirzu’s prominent supporters, he says,  is Education Minister Gidon Sa’ar (Likud). During his time in office, Sa’ar attended the Im Tirzu 2010 national convention, in which he promised “to act against professors who call for an academic boycott on Israel.” 

Click here for Sheizaf's article.

Israel biedt hulp bij economische problemen van de Palestijnse Autoriteit

 De Palestijnse transportvakbond kondigde dit weekend nieuwe stakingen aan voor maandagmiddag en woensdag de hele dag. (Ma'an) 

Israel is de Palestijnse Autoriteit bijgesprongen met hulp om de financiële nood te lenigen die al wekenlag voor onrust en stakingen zorgt. Israel is bezorgd dat de economische problemen de capaciteit van de Palestijnse Autoriteit ondermijnen om de rust op de Westoever te bewaren, wat onder meer risico's zou kunnen inhouden voor de Israelische bezettingstroepen. De onrust duurt nog altijd voort.  Voor deze week staan onder meer nieuwe stakingen in de transportsector op het programma.
Haaretz meldt dat Israel in een poging de spanningen wat te late afnemen  zaterdag in New York tijdens een bijeenkomst van donorlanden een pakket maatregelen bekend heeft gemaakt. Daaronder valt een afspraak om de afdracht van belasting die de Israeli's voor de PA inhouden, nu op tijd te gaan doen. In het verleden heeft Israel vaak die betalingen tegengehouden als strafmaatregel. Maar deze zomer is zelfs een vooruitbetaling gedaan van 380 miljoen shekel om de PA in de gelegenheid te stellen ambtenarensalarissen te betalen.
De Israelische vertegenwoordigers, staatssecretaris van buitenlandse zaken Danny Ayalon en generaal majoor Eita Dangot, de coördinator voor Israelische regeringsactiviteit in 'de gebieden', maakten ook bekend dat Israel 14 projecten van de Amerikaanse regeringsinstantie voor ontwikkelingshulp USAID heeft goedgekeurd voor de bouw en renovatie van scholen en klinieken in 'Area C', het gedeelte van 60% van de Westoever dat onder volledige controle van Israel valt.  Verder heeft Israel 5000 vergunningen afgegeven voor Palestijnen om in Israel te gaan werken (aan de Israelische kant van de 'groene lijn') en nog eens 2000 vergunningen voor Palestijnen om 's nachts in de buurt van hun werk te blijven slapen, wat het totaal aantal vergunningen voor Palestijnen om ook 's nachts in Israel te blijven op 9000 brengt. In totaal kunnen er nu, volgens Haaretz, 48.000 Palestijnen in Israel werken, terwijl er nog eens 26.000 werken in nederzettingen en industrie-parken in bezet gebied. Geschat wordt dat er verder nog zo'n 30.000 Palestijnen zonder vergunning in Israel werken. 
Israel doet intussen zij best om aanvullende hulp voor de PA te krijgen van Europese landen, aangezien een aantal Arabische landen beloftes ter waarde van 300 miljoen dollar niet heeft gehonoreerd. 
Nog een maatregel die bekend werd gemaakt is dat Israel de invoer van wat meer meer bouwmaterialen
in de Gaza-Strook heeft goedgekeurd, waarmee 16 bouwprojecten kunnen worden uitgevoerd die vanuit het buitenland worden gefinancierd. Daaronder vallen de bouw van zes scholen door UNRWA, en wat reparatiewerk aan wegen. Israel heeft verder het overmaken goedgekeurd van 100 miljoen shekel van de Westoever naar Gaza om salarissen te kunnen betalen van mensen die officieel nog steeds in dienst van de PA zijn.
Het nieuws in Haaretz, zo voeg ik (AbuP) hieraan toe, is - opnieuw een illustratie van het feit dat de Palestijnse Autoriteit in feite niets veel anders is dan een nuttig instrument om de Israelische bezetting op een efficiënte en kosten-effectieve wijze te kunnen handhaven. 

Three militants and one Israeli killed in gunfight at Egyptian border

 
A wounded Israeli is wheeled into the Soroka hospital in Beer Sheva. (Reuters)

Israeli troops killed three militants along the Israel-Egypt border on Friday, and an Israeli soldier also died in the exchange of fire, the army said.
A group of militants entered Israel through a gap in fence construction halfway down the border and opened fire on Israeli soldiers, an Israeli army spokesman said. A nearby patrol returned fire, killing three people, he said.
The identities and nationalities of the militants have not been confirmed, the military spokesman said. An explosive belt was found on one of the casualties, an army statement said.
An Egyptian security source said one of the gunmen died when a bomb he was carrying detonated and the other two were killed in a gunbattle with Israeli forces, adding that the nationalities of the gunmen were not immediately clear.
 On Aug. 5 militants attacked and killed 16 Egyptian border guards at a post on Sinai's border with Israel.
In June, Israeli troops shot dead two militants who fired on a border crew, and in July killed another man trying to infiltrate the Sinai border.
Israel has been building a fence along the 260 km-long frontier with Egypt's Sinai desert and it is due to be completed by the end of 2012.

Israelische kolonisten dringen huis in Hebron binnen en stelen land in El-Khadr

 Kolonisten.

Kolonisten uit de Avraham Avinu nederzetting in Hebron, één van de in de stad zelf  opgerichte nederzettingen, zijn woensdag het huis van een buurman binnengedrongen en hebben de familie, inclusief een acht jaar oud meisje,  aangevallen en vernielingen aangericht. De Arabische site Arabs48 berichtte dat de kolonisten eerst met stenen en flessen gooiden, vervolgens het dak van het huis van de familie van Nidal  Oweiwy opklommen en het huis binnendrongen via de deur naar het dak. De kolonisten vielen vervolgens Sally, de acht jaar oude dochter van de familie aan, evenals hun zoon Sa'id. Beiden liepen schrammen en blauwe plekken op. Daarna vernielden de indringers meubilair, braken zij het glas van diverse ramen en deuren en vernielden ze de watertank op het dak. Omwonenden meldden dat Israelische militairen die in het gebied gestationeerd zijn, niets deden om de familie Oweiwy te beschermen.
Het was niet de eerste keer dat de familie op deze manier bezoek kreeg van de kolonisten. Met de invallen in het huis willen die namelijk de familie dwingen hun huis aan hen te verkopen.

Elders, in El-Khadr bij Bethlehem, pikten kolonisten donderdag zes dunam (0, 6 hectare) land in. Het betreffende land ligt tussen de nederzettingen Eliezer en Etzion in, meldde Ahmad Salah, de coördinator van het plaatselijke Volkscomité tegen de Muur en de Nederzettingen. Een week eerder werden van el-Khadr twee dunam afgepakt op een andere plaats, vlakbij de nederzetting Efrat. In augustus beplantten kolonisten vijf dunam land die zij in mei stalen van inwoners van El-Khadr.       

Israel doodt twee politiemannen in Rafah, in het zuiden van de Gazastrook.

(Foto Ahmed Rahim Khatib).

Updated. Een Israelisch onbemand vliegtuigje heeft woensdagavond en raket afgevuurd op een Toyota four wheel drive die in Rafah reed, in het zuiden van de Gaza-strook. Daarbij werden twee Palestijnen gedood. Eén man raakte ernstig gewond. De twee slachtoffers werden geïdentificeerd als Ashraf  Saleh en Anis Abu Al-Aineen, 33 en 22 jaar oud.
Volgens Hamas was het getroffen voertuig eigendom van het ministerie van binnenlandse zaken in Gaza en waren de gedode Palestijnen van de grenspolitie, een luitenant en zijn adjudant. Volgens Israel, zo meldde de BBC  waren de twee echter van de 'Verdedigers van Al-Aqsa' wat een organisatie van Hamas zou zijn. Eerder meldde Haaretz dat de gedode mannen volgens het Israelische leger lid waren van de Islamitische Jihad. Vanuit Rafah waren kort tevoren twee raketten afgeschoten richting Israel, volgens Haaretz.

Freedom Theatre vraagt dringend om actie ten bate van Zakaria Zubeidi (II): teken de petitie

 
Zakaria amidst the children of the Freedom Theatre.

Zakaria Zubeidi, co-founder of The Freedom Theatre and central figure of the Palestinian resistance, has been held in Palestinian Authority prison since May 13. No charges or evidence of wrongdoing have been presented against him and he has been severely mistreated. On Sept 17 his detention was extended another 19 days and as a response, Zakaria Zubeidi has resumed a complete food and fluid strike. He only has days to live. 
We the undersigned urge President Abbas to take immediate steps to ensure Zakaria Zubeidi's release. We ask the President to ensure that Palestinian law is upheld in this matter, as well as in all other matters involving illegal imprisonment or treatment of prisoners.

On Thursday 20 Sept at 2 pm (GMT +2), a delegation from The Freedom Theatre will visit the President's Office in Ramallah, Occupied Palestine, to hand over all the petition signatures. Let's get at least 2000 signatures until then! Share with your network, post on your social media outlets and let people know why we need to do everything we can to save Zakaria Zubeidi's life.

Click here to sign the petition.

Israels nieuwe hasbara-gimmick: Joodse vluchtelingen uit Arabische landen

We kunnen een nieuwe hasbara-gimmick tegemoet zien. Hasbara (=  hebreeuws voor voorlichting, informatie) is in het huidige Israel verworden tot gekleurde informatie -  zeg maar: propaganda. De nieuwe gimmick is dat Israel een oud verhaal van stal heeft gehaald, en aan het oppoetsen is, om een tegenwicht te  bieden aan de claims van de Palestijnen die door Israel zijn verdreven en hun land en bezittingen verloren.
Dat verhaal is het verhaal van een 'uitruil' van vluchtelingen. Tegenover de 750.000 Palestijnen die in 1947-48 werden verjaagd, en een kleiner aantal vluchtelingen van 1967, staan zo'n 800.000 Joden die na de stichting van de staat Israel uit diverse Arabische landen naar elders vertrokken. Vaak gedwongen, maar niet altijd - en vaak met achterlating van hun bezit.
Hoewel die vluchtelingen, die lang niet in alle gevallen vluchteling waren, in meerderheid naar elders vertrokken en niet naar Israel, gaat Israel het uitruil-verhaal inzetten om er politieke munt uit te slaan. De krant Haaretz meldde dat de Israelische Nationale Veiligheidsraad een aantal jaren studie heeft verricht en op grond daarvan kort geleden aan de regering Netayahu een aanbeveling heeft gedaan om, in eventueel toekomstig vredesoverleg met de Palestijnen, een claim namens die 800.000 Joden in te brengen als tegenwicht tegen Palestijnse claims op het recht op terugkeer of compensatie. De Israelische Veiligheidraad kwam daarbij - hoe verrassend - tot de conclusie dat de materiële verliezen van de Joden hoger uitkwamen dan die van de Palestijnen.       

Danny Ayalon

Ook het ministerie van buitenlandse zaken laat zich niet onbetuigd. Daar is het verhaal vooral de 'baby' van staatssecretaris Danny Ayalon. De dynamische Ayalon opende op 10 september een congres onder de titel 'Justice for Jewish Refugees from Arab Countries' dat was georganiseerd door zijn ministerie in samenwerking met het World Jewish Congress.  In zijn openingsrede vertelde hij dat het onderwerp nu één van de topprioriteiten van zijn ministerie is. 'Sinds de Oslo-akkoorden,' aldus Ayalon, 'hebben Israelische regeringen alleen maar gesproken over concessies. De tijd is gekomen om te gaan praten over Joodse rechten en rechtvaardigheid. We zullen niet rusten voordat de Joodse vluchtelingen uit Arabische landen zijn erkend door de internationale gemeenschap en de Arabische Liga.'
Ayalons ministerie maakte intussen bekend dat alle Israelische diplomatieke missies - en vooral de vertegenwoordiging bij de Verenigde Naties - de instructie hebben gekregen om het onderwerp aan de orde te stellen bij regeringen en parlementen. Ook heeft het ministerie een Facebookpagina geopend 'I am a refugee' waar mensen persoonlijke getuigenissen op kunnen deponeren.  

Almog Behar

De nieuwe activiteit van de Israelische instanties heeft intussen  ook tot boze reacties geleid van nazaten van de betrokken 'vluchtelingen. Zo is op de site van de Israelische schrijver en dichter Almog Behar, die mede-richter is van een Comite van Joden uit Bagdad' in de plaats Ramat Gan, een cyische verklaring te lezen waarin het wegstrepen van Palestijse claims tegen Joods van de hand wordt gewezen. Tevens wordt daari expliciet verwezen naar - wat al jaren een publiek geheim is - namelijk dat de Israelische regering destijds in 1948 actief is opgetreden om de 'vlucht' van Iraakse Joden naar Israel te verhaasten - onder meer door het uitvoeren van een aanslag in een synagoge in Bagdad:   .

Statement from the Ramat Gan Committee of Baghdadi Jews, 14 September, 2012 / 27 Elul, 5772

A) We most sincerely thank the Israeli government for confirming our status as refugees following a rapid, 62-year-long evaluation of our documents.
B) We request that Ashkenazi Jews are also recognized as refugees so that they won’t consider sending to our homes the courteous officers of the Oz immigration enforcement unit.
C) We are seeking to demand compensation for our lost property and assets from the Iraqi government – NOT from the Palestinian Authority – and we will not agree with the option that compensation for our property be offset by compensation for the lost property of others (meaning, Palestinian refugees) or that said compensation be transferred to bodies that do not represent us (meaning, the Israeli government).
D) We demand the establishment of an investigative committee to examine: 1) if and by what means negotiations were carried out in 1950 between Israeli Prime Minister David Ben-Gurion and Iraqi Prime Minister Nuri as-Said, and if Ben-Gurion informed as-Said that he is authorized to take possession of the property and assets of Iraqi Jewry if he agreed to send them to Israel; 2) who ordered the bombing of the Masouda Shem-Tov synagogue in Baghdad, and if the Israeli Mossad and/or its operatives were involved. If it is determined that Ben-Gurion did, in fact, carry out negotiations over the fate of Iraqi Jewish property and assets in 1950, and directed the Mossad to bomb the community’s synagogue in order to hasten our flight from Iraq, we will file a suit in an international court demanding half of the sum total of compensation for our refugee status from the Iraqi government and half from the Israeli government.
E) Blessings for a happy new year, a year of peace and prosperity, a year of tranquility and fertility.
~ The Ramat Gan Committee of Baghdadi Jews

Een korte vertaling:
a)We danken de regering dat zij ons na een snelle 62-jaar durende evaluatie van onze situatie, erkend heeft als vluchtelingen. b) We willen gaag dat ook de Askenazi Joden als vluchtelingen worden erkend, zodat we niet de immigratiedienst aan onze deur krijgen. c) We willen compensatie voor onze achtergebleven eigendommen van de Iraakse regering, NIET van de Palestijnse Autoriteit en we vinden niet dat onze claims kunnen worden weggestreept tege de claims van anderen zoals Palestijnse vluchtelingen.
d) We willen een onderzoek naar de vraag of premier Ben Gurion in onderhandelingen in 1950 Nuri es-Said (de Iraakse premier van die tijd) toestemming heeft gegeven de eigendommen van de Iraakse Joden over te nemen als hij ze naar Israel stuurde. En we willen een onderzoek naar de vraag of de Mosssad betrokken was bij de bomaanslag op de Masouda Shem-Tov syagoge in Bagdad om onze vlucht te verhaasten. Als het onderzoek aantoont dat deze vragen positief beantwoord worden, zullen we een  zaak aanhangig maken bij een internationaal hof waar we op 50/50 basis compensatie zullen eisen van de Israelische en Iraakse regeringen.
(h/t Ali Abunimah)         

SHANA TOVA

Deze zondagavond begint Rosh Hashana, het joodse Nieuwjaar. Ik wens mijn Joodse lezers van harte een goed en zoet jaar toe, zo mogelijk in dienst van meer rechtvaardigheid en vrede in het Midden-Oosten. 
 
Rosh Hashana-kaart uit 1907. (Coll. Joods Historisch Museum).

Vandaag dertig jaar geleden: Het begin van de slachtpartij in Sabra en Shatila

De Londense Tate Gallery heeft in augustus het schilderij ''Sabra- Shatila (1982-83)'' van de Iraakse schilder Dia Azzawi aangekocht. Azzawi (geb. 1939) maakte het naar aanleiding van een beschrijving van de Franse schrijver Jean Genet van zijn bezoek aan de kampen na de moordpartij. Met name de woorden ' A photograph doesn't show the flies nor the thick white smell of death. Neither does it show how you must jump over bodies as you walk along from one corpse to the next' - maakte indruk op Azzawi en hij probeerde zich een voorstelling te maken, mede naar aanleiding van een bezoek dat hijzelf in 1970 aan de kampen had gebracht.
Azzawi's schilderij - waarvan hier een grotere afbeelding te zien is - wordt door sommigen een soort 'moderne Guernica' genoemd, naar het beroemde schilderij dat Pablo Picasso maakte naar aanleiding van het bombardement van het plaatsje Guernica door de fascisten tijdens de Spaanse burgeroorlog.

Vandaag, 16 september 2012 is het precies dertig jaar geleden dat de slachtpartij in de kampen Sabra en Shatila begon. Het was een slachtpartij die onder het toeziend oog van Israel en geholpen door de Israeli's werd uitgevoerd door christelijke, falangistische milities onder leiding van Elie Hobeika en Israels toenmalige bondgenoot in Zuid-Libanon, majoor Saad Haddad. De slachtoffers waren voornamelijk Palestijnse vrouwen, kinderen en ouderen van dagen, die weerloos en ongewapend waren achtergebleven, nadat na een Israelisch beleg van enkele maanden van West-Beirut een aftocht van de PLO-strijders uit de kampen in West-Beirut was geregeld. De onderhandelingen daarover waren gevoerd  door de Amerikaanse gezant Philip Habib.
In het akkoord van Habib was vastgelegd dat Israel West-Beirut ongemoeid zou laten. Ook stond erin dat een kleine groep 'Palestijnen van 1948'(die al in dat jaar naar Libanon waren gevlucht) niet weg hoefden. Maar toen kort daarna Bashir Gemayel, de leider van de Libanese christelijke 'Falangistische' militie, die op het punt stond door Israel in het zadel geholpen te worden als de nieuwe president van Libanon, met een groep getrouwen werd opgeblazen in zijn hoofdkwartier in Oost-Beirut, trok Israel alsnog onder leiding van de toenmalige dynamische minister van defensie, Ariël Sharon, West-Beirut binnen. Het akkoord van Habib bleek een dode letter.
De Palestijnse kampen werden door Israelische troepen omsingeld en de Israeli's lieten er de falangistische militie en Haddads 'Leger van Zuid-Libanon (SLA) binnen. Een grootscheepse moordpartij begon die tweeëneenhalf etmaal doorging - 's nachts werden de falangisten daarbij door de Israeli's met fakkels bijgelicht. Toen Israel er in de loop van zaterdag 18 september eindelijk een einde aan maakte - nadat de media ook in Israel zelf er lucht van hadden gekregen - waren er zo'n 3500 mensen vermoord. Althans dat is de schatting die de Israelische journalist Amnon Kapeliuk in zijn boek 'Sabra & Shatila, Inquiry into a Massacre' maakt - volgens mij een geloofwaardig getal. Anderen - waaronder ook een officieel Israelisch onderzoek onder leiding van opperrechter Yitzhak Kahane - kwamen lager uit. Maar dat was in het geval van het onderzoek van Kahane, niet zo verwonderlijk. Zo concludeerde deze commissie ook - ondanks een verwoestende overvloed aan bewijs voor Israels rechtstreekse betrokkenheid - dat Israel alleen 'indirect' verantwoordelijk was en wees het de falangisten als de moordenaars aan. De precieze aantallen slachtoffers zullen we nooit weten. Nog tijdens de moordpartij werden veel doden met bulldozers ondergespit in massagraven en veel mensen werden eerst afgevoerd en later elders vermoord.

De naam Sabra en Shatila is intussen een begrip geworden. Net als Deir Yassin is het één van de symbolen geworden van de ellende en de waanzin waar het maar voortdurende Israelisch-Palestijnse conflict toe kan leiden. Alleen al om die reden - maar ook om de slachtoffers te gedenken - is het nodig dat we ieder jaar opnieuw stilstaan bij wat er toen gebeurde. Ook om de Israelische maatschappij wakker te schudden die, het moet gezegd, destijds uit schrik en woede over de slachtpartij onmiddellijk erna de allergrootste demonstratie op de been bracht die ooit in Israel is gehouden - met een deelname van zo'n 400.000 mensen. Helaas is de geest die daarmee was gemoeid in de jaren die volgden wel weer zo goed als verdwenen. Maar misschien kan het feit dat wat 30 jaar geleden gebeurde, en dat net als nu ongeveer samenviel met het Joodse Nieuwjaar, - toch altijd een tijd van introspectie - daar wat aan doen.

Ik wil besluiten met het citeren van een interview, uit een serie grimmige gesprekken die destijds werden opgetekend door Leila Shahid, oud- PLO-vertegenwoordigster in Nederland, tegenwoordig gestationeerd in Brussel. Het fragment - in het Engels - komt uit The Journal of Palestine Studies, Vol. 12, No. 3 (Spring, 1983) en staat nu op de site van The Institute of Palestine Studies,waar nog meer te vinden is over Sabra en Shatila 1982. Andere verwijzingen die ik kan geven voor wie geïnteresseerd is, zijn een stuk van de Nederlandse arts Ben Alofs, die destijds als verpleger de moordpartij in de kampen meemaakte, een stuk van een -Joodse - verpleegster die destijds net als Alofs aanwezig was, en mijn eigen stukje van verleden jaar waarin ik - ingehouden - vertel dat ook ik daar, destijds, tussen de lijken heb rondgelopen en daar nog steeds van droom. .



Dit is een van de interviews die Leila Shahid maakte en in 1983 publiceerde:
Umm Hussein
Umm Hussein, with a scrawny two-month-old baby in her arms, is staying with her children in a classroom of a high school in West Beirut. Hundreds of families of Shatila and Sabra are living in schools turned into emergency shelters. Umm Hussein lost her husband and two of her sons in the massacre. Her house had been bulldozed. She identified herself as a “1948 Palestinian” who had lived in Shatila for five years. Before, she had lived near Sports City.
 Shahid: When did you leave Shatila?
Umm Hussein: Thursday, Israeli planes were flying over Beirut, making a terrible racket. They circled over the camp while their tanks began shelling us. Around 6:00 in the morning, the shelling intensified. We went into the shelter with our neighbors. Later, about thirty armed men came and started shooting. We ran to hide. Just as we closed the door, they burst in and said, “Why are you slamming the door in our faces? Where do you think you can hide?” Then they lined us up against the wall, separating the men from the women and children. They killed the men right in front of us. There was my husband, Hamid Mustafa, who was only forty-seven. My son Hussein was fifteen, and my son Hassan was fourteen. There was also the son and brother of our neighbor, and others too. In all, seven men they killed and piled one on top of the other in front of the house. They emptied their pockets, taking their watches and whatever they were carrying. Then they dug a pit and buried them.
Shahid: How did they dig the pit?
Umm Hussein: With bulldozers the Israelis gave them. The Israelis also lighted the camp all night for them with their flares and brought them food.
Shahid: And you, women and children, what did they do with you?
Umm Hussein: They took us to Sports City. They made us spend the night there, on the sand, with no covers. There were Phalangists and Israelis. They questioned us now and then. “What does your husband do? Where is your husband?” I told him that they had just killed my husband at our house along with others. “And your children?” I said my children also had been killed, that all that remained were my three daughters and the four little ones. “The youngest, here he is, he’s two months old— do you want to kill him too?”
Shahid: You didn’t have weapons in the camp?
Umm Hussein: The weapons were removed from the camp, and the fighters were evacuated. They left us disarmed and without defense. There were so-called guarantees that no one would attack us. Guarantees by the Americans, the Europeans, the Arabs. But they lied.
Shahid: Why didn’t you leave when the Israeli army came in?
Umm Hussein: When Bashir Gemayel’s death was announced , some people preferred to leave the camp. They were afraid that something would happen. But we had just moved back to the camp a week earlier. We had spent the three months of the Israeli siege in this same school where we are now. My baby was born here, in this classroom, where there is no water, no kitchen, no bathroom. We were so happy to return home, to Shatila, after the shelling stopped. We weren’t prepared to start wandering again in the streets of Beirut looking for shelter. So we remained, thinking that since we were without weapons and since the fighters had all gone, the Israeli army would not harm us. We couldn’t guess that they would make us pay for Bashir Gemayel’s assassination. After all, it wasn’t the Palestinians who killed him. It was between them. They fought among themselves, and they killed him. How are we responsible? We turned in our weapons; we trusted the Lebanese authorities. Abu Ammar [Yasir Arafat] had signed an agreement with the government that no one would touch the camps after the fighters left. We believed that. The result? They betrayed us.
They even killed women and children. I saw with my own eyes a baby of less than a year in his mother’s arms. She was dead, and he was crying all the time. They fired at him, but he wasn’t dead. One of the armed men got mad and yanked the child from his dead mother and said he would take it to the hospital. But farther on he strangled it and left it in the sand. I saw it on the ground when we passed. I also saw a woman whose hands were tied and who had perhaps been raped. Her clothing was torn, and she must have been dragged by the rope before being killed with an axe.It was a terrible sight.
Shahid: How did you get out, finally?
Umm Hussein: After a night in Sports City, they ordered us to walk along the road.They knew it was mined, and they wanted us to blow up the mines while walking.But we were extremely careful not to walk on any wires. Then they let us go. We first tried to hide in an apartment building in Fakhani, but the Lebanese inhabitants were afraid and begged us to go elsewhere. So we left, and on the road we flagged down a car that brought us to the public garden of Sanayeh, where the International Red Cross took us and brought us here, to this school, where we had taken refuge during the shelling of Beirut in July. And this is my life, from exodus to exodus. Except that now I am without my husband and my two sons.I have eight children. What can I do with them? I don’t have anyone to help me. My house has been razed. Where will I go? Is that what America wants? Is that what Israel wants? And the Arab countries agree? They took away our fighters, they killed our men. What more do they want of us?
Shahid: Your baby is very pale . . .
Umm Hussein: How could he not be? He was born here during the siege of Beirut and he hasn’t had a normal life since. And with all these emotions, I don’t have enough milk and don’t have the means to take him to the doctor.
[In leaving, I wished health for her child, and she answered, “Why should he live? So they can kill him when he’s twenty?'']

Israelische regering loog over de gestrande groep Eritrese vluchtelingen aan de zuidgrens

De 21 Eritreeërs aan de verkeerde kant van het grenshek. (Haaretz)

Wie zich heeft afgevraagd wat er is gebeurd met de 21 Eritrese vluchtelingen die door Israel werden geweigerd en ruim een week in de brandende zon tussen de Egyptische en Israelische grens bivakkeerden, kan terecht bij de site +972. Yossi Gurvich, cynisch maar lucide als altijd, vertelt daar de afloop. Het is een treurig en tevens schandelijk verhaal van een rechtszitting waarbij de staat de rechters voorloog, zodoende een uitspraak wist te voorkomen en intussen voor een 'oplossing' zorgde. Twee vrouwen en een puber werden uit het groepje gesnaaid en in een Israelische gevangeniscel geplaatst. De overige 18 zouden 'zijn teruggekeerd', volgens de regering. De waarheid is dat ze met geweld werden teruggedreven naar de Egyptische grens. Niemand weet wat er daarna van ze is geworden.
De drie die Israel liefderijk in een gevangenis opnam vertelden intussen aan de advocaten die zo tevergeefs te hunnen behoeve bij de rechter hadden aangeklopt, dat de regering ook had gelogen over hoe zij waren behandeld. Zo hadden de vluchtelingen -anders dan door het bureau van premier Netanyahu was gemeld - helemaal geen voedsel gekregen. Wel waren een keer twee gesneden broden in plastic zakken over het hek gegooid - waarschijnlijk door een individuele soldaat die medelijden had. Eén van de broden was overigens in het prikkeldraad van het hek blijven hangen, onbereikbaar voor de 21.
Ook het verhaal dat ze te drinken hadden gekregen verdient een nadere precisering. De 21 kregen drie flessen water van 1,5 liter per dag, dat is minder dan een flesje frisdrank per persoon. En dat dus in de zinderende droge hitte van de woestijn. Zelfs het verhaal van het stuk plastic - zichtbaar op de foto - waaronder zij konden schuilen voor de zon, was niet waar. Niet Israel had dat geleverd, het was gewoon komen aanwaaien met de wind. Verder waren de vluchtelingen bedreigd met ijzeren staven en was een aantal keren met traangas op hun geschoten. Gurvich' verhaal is grimmig, maar het lezen waard. Ook Haaretz wijdt vandaag een boos commentaar aan de affaire.      
 

Rechter: Palestijns huis in Hebron rechtmatig gekocht door kolonisten

Een rechtbank in Jeruzalem heeft vrijdag bepaald dat het huis hierboven in Hebron  rechtmatig is gekocht door Israelische kolonisten. De eigenaar - inmiddels dus voormalige eigenaar,  Fayez al-Rajabi, had in 2008 met succes de hulp van de politie ingeroepen nadat kolonisten zich met geweld toegang tot het huis hadden verschaft. Hij betwistte dat het huis was verkocht. De kolonisten werden verwijderd en het huis werd hangende de rechtszaak gesloten. Maar de rechter heeft nu vastgesteld dat de koop door “Tal Building and Investments Karnei Shomron” en een groep kolonisten uit Hebron rechtsgeldig was. De koop was destijds gesloten via een stroman, ene Ayub Yosef Jabar. Tal Building and Investment Karnei Shomron was eerder verwikkeld in rechtszaken waarbij werd vastgesteld dat vervalste papieren waren gebruikt. 
Het huis dat nu eigendom is van de kolonisten, ligt strategisch aan de weg die leidt van de nederzetting Kiryat Arba naar de Ibrahim moskee, waarin in de afgelopen decennia dankzij de kolonisten ook een synagoge is verrezen. Malachi Levinger, hoofd van gemeenteraad van Kiryat Arba, zei dat de rechterlijke uitspraak 'onze claim nog eens bevestigt dat joden het recht hebben zich overal in het Land van Israel te vestigen'.

'Israel negeerde uitspraak eigen hof en bouwde in ruim 40 nederzettingen op Palestijnse privé-grond'

Beit El, geheel of gedeeltelijk gebouwd op privé grond van Palestijnen

De Israelische regering  heeft in meer dan 40 nederzettingen het bouwen op privé grond van Palestijnen met terugwerkende kracht goedgekeurd en is ook nu nog bezig nieuwe uitbreidingsplannen op Palestijnse privé-grond goed te keuren. De grond i kwestie was geconfisqueerd voor militaire doeleinden en werd vervolgens gebruikt voor uitbreidingsplannen van de nederzettingen. Dat gebeurde ondanks het feit dat  het Israelische hooggerechtshof in 1979, in de zogenoemde Elon Moreh-zaak, expliciet had verboden dat grond, die voor militaire doeleinden was onteigend, zou worden gebruikt om er burgernederzettingen op te bouwen.   
Een en ander blijkt uit een antwoord dat de Israelische staat heeft gegeven in een zaak die was aangespannen door de mensenrechtenorganisatie Yesh Din ten behoeve van een Palestijnse inwoner van het dorp Dura al-Kara, zo meldde de krant Haaretz donderdag. De Palestijnse eigenaar eist in die zaak dat een aantal woningen in de nederzetting Beit El, die gebouwd worden op zijn land, worden afgebroken. Ook eist hij dat een militaire order uit 1970, die hem verbiedt het land dat hij bezit te betreden, wordt opgeheven .
Uit het antwoord van de regering blijkt dat - ondanks de Elon Moreh-zaak - in meer dan 40 nederzettingen gebouwd is op Palestijnse privé-grond die vóór 1979 voor militaire doeleinden was geconfisqueerd. Nederzettingen die worden genoemd zijn onder meer Ariel, Beit El, Efrat, Kiryat Arba en nederzettingen in de Vallei van de Jordaan. Volgens gegevens die Yesh Din heeft verzameld, zouden ook Elazar en  Mevo Horon deels op privé-grond zijn gebouwd die voor militaire doeleinden was onteigend. In het weerwoord dat de regering in de zaak van de inwoners van Dura al-Kara gaf - overigens na meerdere malen om uitstel te hebben verzocht - werd toegegeven dat er ondanks het verbod van het hof in de Elon Moreh-zaak, op de voor militaire doeleinden geconfisqueerde grond was gebouwd. Er werd echter als uitleg gegeven dat het hof destijds niet had verboden om 'het potentieel ten behoeve van de gemeenschappen' te gebruiken. In één adem vraagt de regering vervolgens in het antwoord om 'het potentieel' dat de militaire onteigening destijds heeft geschapen te mogen gebruiken om inwoners van Ulpana (een wijk van Beit El die eerder op last van het hooggerechtshof werd ontruimd omdat hij op Palestijnse privé-grond was neergezet) te kunnen herhuisvesten. De staat zegt bereid te zijn de eigenaars van het land compensatie te betalen.

Fraai, dit soort nieuws. Echt nieuw zijn feiten als dit waarschijnlijk niet. Over de manieren waarop Palestijnse grond is ingepikt om er nederzettingen op te bouwen, was veel al lag bekend. Confiscatie voor militaire doeleinden was slechts er slechts één van. Andere manieren waren onder meer het invoeren van nieuwe definities van categorieën van grond, waardoor grote lappen ineens 'staatseigendom' werden, en het in onbruik verklaren van het kadaster, waardoor eigendomsclaims van veel Palestijnen met succes in 'rechtszaken' van de hand konden worden gewezen. Toch is het nuttig dat er nu dit soort gedingen worden gevoerd en de Israelische regering wordt gedwongen met de billen bloot te gaan en toe te geven dat op grote schaal zelfs de uitspraken van het eigen hooggerechtshof zijn genegeerd.
 En ik moet bekennen dat het me een grimmig soort genoegen doet om te lezen dat de staat dan zijn toevlucht moet nemen tot kromme juridische uitvluchten als dat het hof indertijd misschien wel verboden heeft op door de militairen onteigende grond te bouwen, maar niet heeft verboden het zo geschapen 'potentieel' te benutten. Oh ja, het potentieel benutten? Diefstal mocht niet van het hof, maar het gebruik van de buit zou niet expliciet van de hand zijn gewezen?? Tjessis, wat een lulkoek.   

Addameer waarschuwt: drie Palestijnse hongerstakers verkeren in acuut levensgevaar

Links Hassan Safadi, rechts Samer al-Barq

Update zondag 16 september:  Ook het Rode Kruis heeft nu een waarschuwing uitgegeven dat de drie in levensgevaar zijn, meldt Haaretz vandaag. Het Rode Kruis is één van de weinige instaties die regelmatig toegang  tot de gevangenen heeft. Het is erg ongebruikelijk dat het Rode Kruis een dergelijk geluid laat horen. Het is een indicatie voor de ernst van de situatie.

De mensenrechtenorganisatie Addameer maakt zich zeer ernstige zorgen voor de levens van drie gevangenen in Israelische gevangenissen die nog steeds in hongerstaking zijn. Alledrie verkeren in levensgevaar
De grootste zorg gaat uit naar  Samer al-Barq, die in administratieve detentie wordt gehouden en die intussen bezig is aan de 115e dag van zijn - hernieuwde - hongerstaking (nadat hij eerder een hongerstaking hield van 30 dagen). Ook Amnesty International waarschuwde al op 5 september voor de gevaren die Samer al-Barq loopt. De organisatie wees er bovendien op dat volstrekt onduidelijk is waarom hij überhaupt vastzit.

Ayman Sharawna

Behalve de situatie van Al-Barq is ook die van Hassan Safadi, nu 85 dagen in hongerstaking na een eerdere hongerstaking van 71 dagen, uiterst zorgwekkend. Verder is ook het leven van Ayman Sharawna (nu 75 dagen in hongerstaking) in gevaar.  
De advocaat van Addameer, Fares Ziad, bracht dinsdag een bezoek aan de medische kliniek van de gevangenis in Ramleh, maar kon opnieuw Samer al-Barq niet ontmoeten. Al-Barq was te zwak om uit zij bed te komen. Wel ontmoette hij Hassan Safadi en Ayman Sharawna. Zij vertelden hem dat Samer dermate is verzwakt dat hij niet meer kan lopen.
Ook Safadi's gezondheid gaat snel achteruit. Waterdrinken zorgt voor zwellingen in handen en voeten, afgelopen maandag was hij zelfs niet meer in staat water te drinken. Andere problemen waar hij aan lijdt zijn een sterk verminderde afweer tegen infecties, hartritmestoringen, lage pols, lage bloeddruk, chronische pijn in de nieren en nierstenen, chronische pijn in de ledematen. Op 9 september werd hij overgebracht naar het Harofeh ziekenhuis, onder meer ook omdat hij voortdurend duizelig was en een probleem had met zijn gezichtsvermogen. Tijdens  dat bezoek aan het ziekenhuis werd niettemin zijn administratieve hechtenis nog eens bevestigd, zij het voor een kortere periode van vier maanden (en daarom nu aflopend op 29 oktober) . 
Ayman Sharawna's situatie is eveneens kritiek. Hij heeft ongeveer 80% van zijn gezichtsvermogen verloren, evenals al het gevoel in zijn linker been. Bovendien heeft hij te horen gekregen dat zijn nieren niet naar behoren functioneren en heeft hij ernstige rugpijn die hem soms verhindert te staan. De gevangenisautoriteiten hebben hem te verstaan gegeven dat hij alleen medicijnen tegen de pijn krijgt als hij zijn hongerstaking opgeeft. Ayman heeft de laatste 11 dagen bloed gespuwd, evenals veel van het water dat hij drinkt. Hij kan niet meer aan dan een glas water per dag. Hij lijdt aan een lage hartslag, lage bloeddruk, lage suikerspiegel en een geringe afweer tegen infecties. Sharawna werd aanvankelijk vrijgelaten bij de gevangenenruil tegen Gilad Shalit. Hij werd echter in oktober opnieuw opgepakt.  
De drie hongerstakers mogen, ondanks hun slechte gezondheidstoestand, geen familie ontvangen, en hebben evenmin regelmatig toegang tot onafhankelijke medici of medische zorg buiten de gevangenis. Op 10 september was - voor het eerst sinds meer dan maand - een arts van Physicians for Human Rights in staat hen te zien. De arts stelde vast dat alle drie onmiddellijk naar een regulier ziekenhuis overgebracht zoude moeten worden en dat de voortschrijdende ernstige fysieke schade die zij hadden opgelopen wijst op ernstige tekortkomingen in de behandeling door de gevangenisartsen en mogelijk mishandeling.
Geen van de drie hongerstakers heeft terecht gestaan en tegen geen van hen zijn aanklachten ingebracht. Zo'n 250 mensen zitten op vergelijkbare wijze (administratieve detentie) in Israelische gevangenissen, een twintigtal van hen zijn gekozen parlementsleden.    

Freedom Theatre vraagt dringend om actie ten bate van Zakaria Zubeidi

Zakaria Zubeidi

 Update II, maandag 17/9. Zakaria heeft zijn honger- en dorststaking weer volledig hervat, nadat hij maandag van een Palestijnse rechtbank te horen kreeg dat de beslissing om hem vrij te laten 19 dagen wordt uitgesteld, teneinde de officier van justitie meer tijd te geven. Zakaria gaf - zie hieronder - zijn staking donderdag gedeeltelijk op (hij begon weer met drinken), nadat een delegatie van president Mahmoud Abbas hem had gezegd dat hij deze maandag zou worden vrijgelaten. Hij zal nu dus weer binnen enkele dagen in een fase komen waarin levensgevaar dreigt.  


 Update: Zakaria heeft zijn weigering om te drinken laten varen, nadat hij van een delegatie van Mahmoud Abbas de verzekering heeft gekregen dat hij in de komende dagen, na een rechtszitting, zal worden vrijgelaten. Zakaria was toen al even opgenomen in een ziekenhuis. 

Zakaria Zubeidi, één van de stichters van het Freedom Theatre (Masrah al-Huriyye) in Jenin op de Westoever heeft op 9 september aangekondigd dat hij vanaf die dag een 'honger en dorststaking' is begonnen tegen het voortdurende uitstel van zijn vrijlating uit gevangenschap door de Palestijnse Autoriteit. Het Freedom Theatre vraagt al zijn vrienden en relaties actie te ondernemen, want een staking zoals Zakaria houdt, waarbij hij zowel drinken als voedsel weigert, leidt binnen een week tot de dood.
Zubeidi, die nog steeds betrokken is bij de leiding van het theater en die een ex-leider is van de Martelaren van al-Aqsa Brigade, zit nu ongeveer vier maanden gevangen. De Palestijnse Autoriteit heeft in die tijd geen enkele klacht tegen hem uitgebracht, of bewijzen aangedragen voor welk vergrijp dan ook. Intussen is hij gemarteld en zijn op meerdere manieren zijn rechten geschonden. Onder meer Human Rights Watch heeft daar in juli al verslag van gedaan.
Zakaria is één van de laatste overlevenden van 'Arna's Kinderen' uit de gelijknamige film van Juliano Mer Khamis en Danniel Danniel. Tijdens de Tweede Intifada trad Zakaria toe tot het verzet en werd hij er één van de leiders van. Na het Freedom Theatre mede te hebben opgericht in 2006 legde hij de wapens neer om zich verder te wijden aan een 'culturele vorm van verzet'. Hij overleefde meerdere Israelische pogingen om hem te vermoorden, maar dreigt nu te sterven in een Palestijnse gevangenis. Het Freedom Theatre roept op protesten te sturen aan de Palestijnse Autoriteit. Op de website van het theater, hier, zijn adressen te vinden.

Wellicht is het een idee voor mensen in Nederland om te protesteren bij de missie van de PA in Den Haag. De telefoonnummers zijn 070-3604864 of fax 070-3659847.
  

VS-missies in Cairo en Benghazi bestormd en vier diplomaten gedood als reactie op anti-Islam film

 
Nieuwe update 14 september.
Tenminste zeven mensen zijn vrijdag omgekomen bij nieuwe rellen naar aanleiding van de anti-moslimfilm 'The Innocence of Muslims'. Drie mensen werden gedood tijdens een bestorming van de Amerikaanse ambassade in Khartoum, twee mensen verloren het leven bij een bestorming van de Amerikaandse ambassade in Tunis (daar vielen ook 29 gewonden), één man werd gedood in Cairo en nog een dode viel bij rellen in de Noordlibanese stad Tripoli. In totaal ware er onlusten in meer dan 20 landen, waaronder de Palestijse gebieden, Bangladesh, Nigeria,  Yemen en Sri Lanka. 
The New York Times meldde intussen dat de naam Sam Bacile van de maker waarschijnlijk fake was, en dat het mogelijk ging om iemand met de naam Nakoula Bassely Nakoula, een benzinepomphouder met een frauduleus verleden en een bekende hater van de islam. Hij zou geen Israeli zijn en evenmin Joods.  Hij zou hebben samengewerkt met pastor Terry Jones en zakenlieden die de islam een kwaad hart toedragen.  
    

Updated.  De Amerikaanse ambassadeur in Libië en drie leden van de diplomatieke staf zijn dinsdagavond omgekomen, nadat een boze menigte het Amerikaanse consulaat in de Oost-Libische Benghazi en een ander pand va de Amerikanen had bestormd, beschoten met onder meer mortieren en in brand gestoken. De ambassadeur, Christopher Stevens, kwam daarbij om door rookvergiftiging. Drie andere leden van de diplomatieke staf kwamen eveneens om. Het consulaat brandde uit (zie foto/AP).
In Cairo werd de Amerikaanse ambassade bestormd, vlaggen vernield en de muren beklad (foto onder/AP). Aanleiding voor de aanvallen was dat een trailer van een anti-Islam film op YouTube is uitgebracht waarin Mohammed als een fraudeur en de islam als een corrupte godsdienst worden  uitgebeeld. Maker va de film is een 56-jarige Israelische Amerikaan, Sam Bacile, die dacht daarmee Israel te helpen. Bacile had voor de film vijf miljoen dollar opgehaald bij diverse Amerikaanse Joden en  werkte samen met de geschifte pastor Terry Jones, die eerder al eens een Koran verbrandde, met de nodige doden in Afghanistan als gevolg. Voor meer bijzonderheden en de trailer van de film, kijk  hier, op mijn Engelstalige blog. 
 w

Protesten op Westoever tegen duurte worden gewelddadig

Jericho (Ma'an News)

Protesten en demonstraties op de Westoever wegens de slechte economische toestand, het gebrek aan banen en de duurte, hebben maandag deels een gewelddadig vervolg gekregen.  Op de Westoever wordt  al dagenlang gedemonstreerd - onder meer naar aanleiding van een prijsstijging van 5% in de brandstofprijzen - maar maandag braken in diverse steden rellen uit. In Hebron gooiden demonstranten stenen naar een politiebureau, nadat eerder kantoren van  gemeentelijke diensten en brandweerauto's waren bekogeld. De politie reageerde met het afvuren van traangas. Tientallen demonstranten en politiemannen raakten gewond.
In Bethlehem braken rellen uit omdat stakende taxi- en vrachtautochauffeurs op twee plaatsen weigerden het verkeer door te laten. Boze passanten gooide stenen naar de auto's die de weg blokkeerden. Vanuit het Deheishe-kamp marcheerde intussen een stoet demonstranten naar het kantoor van president Abbas in Bethlehem, waarbij ze leuzen riepen tegen de president, tegen premier Fayyad, en tegen het Protocol van Parijs (1994) waarin de economische verhoudingen tussen Israel en de Palestijnse Autoriteit zijn geregeld.  In Beit Jala, niet ver van Bethlehem, werd eveneens geroepen om het aftreden van Fayyad. Leiders van de protesten probeerden jongeren te verhinderen om vernielingen aan te richten.
In Ramallah werden autobanden en de inhoud van afvalbakken in brand gestoken. Taxichauffeurs blokkeerden de straat voor het kantoor van Fayyad en tientallen mensen riepen er onder zijn raam om zijn aftreden. Bij het Jalazun kamp en in Bir Zeit werden eveneens autobanden verbrand. Hetzelfde gebeurde in het Balata kamp bij Nablus, waar ook de straten werden geblokkeerd.   
In Jenin werd effectief het economische leven platgelegd doordat straten werden geblokkeerd. Ook in Tulkarem en Jericho waren protestacties en blokkades. 
Trasport door de Westoever was maandag zo goed als onmogelijk, aangezien vrijwel alle chauffeurs in staking waren. Nasser Younis, hoofd van de vakbond van personenvervoerders, schatte het aantal stakende chauffeurs op 24.000. Als extra symptoom van de crisis kondigde minister van financiën Nabil Qassis maandag aan dat overheidsemployees die meer dan 2.000 shekel (502 dollar) per maand verdienen, wegens de financiële problemen waarin de regering verkeert, niet meer dan een deel van hun salaris over augustus zullen ontvangen. De budgettaire problemen van de PA, die onder meer worden veroorzaakt doordat toezeggingen van steun van de VS op zich laten wachten en doordat beloftes van de Golflanden niet gestand zijn gedaan,  hebben al meerdere malen voor vertraging gezorgd in de betaling van de salarissen van de 153.000 overheidswerknemers. Volgens woordvoerders van de PA gaat het bij het niet uitbetaalde maar wel beloofde geld om 1,2 miljard dollar, meer dan een kwart van de begroting voor dit jaar van de PA.   
 

Wie laat zich in het stemhokje leiden door de 'Israel-factor'?

Aanstaande woensdag dus. Dan stemmen we. De meeste mensen zullen zich daarbij niet in de eerste plaats laten leiden door de standpunten van de partijen over het Israelische-Palestijnse conflict. Milieu, werkgelegenheid, openbaar vervoer, onderwijs en cultuur, om maar een paar dingen te noemen, zijn voor de meeste mensen uiteindelijk toch belangrijker dan de betrekkelijk geringe invloed stem die Nederland kan inbrengen in het Europese Israel-beleid, waar we ons nagenoeg geheel aan hebben onderworpen. Maar één categorie mensen vertoont desondanks een sterke tendens om wèl  primair naar de partijstandpunten ten aanzien van Israel te kijken. De groep van 'georganiseerde' Joden namelijk, d.w.z. Joden die lid zijn van wat in Nederland met een wonderlijke naam een 'joods kerkgenootschap' heet, of van andere Joodse organisaties. Die categorie heeft over het algemeen ook een band met het CIDI, de officiële pro-Israel lobby in Nederland. Het CIDI had op 5 september een verkiezingsdebat georganiseerd en tijdens dat debat hield het onder de aanwezigen een enquête over wat zij zouden gaan stemmen.
Dit was de uitslag:   

1.       VVD                      26,4%

2.       ChristenUnie         22,2%

3.       D66                       17,6%

4.       PvdA                     15,3%

5.       SP                           5,1%

6.       PVV                        5,1%

7.       SGP                        3,2%

8.       CDA                        1,9%

9.       GroenLinks             1,9%

      10.     Overig                     1.3%
Opmerkelijke getallen, waarbij natuurlijk in de eerste plaats opvalt dat bijna een kwart van de aanwezigen overweegt te gaan stemmen op een fundamentalistisch christelijk partijtje dat tegen euthanasie, abortus, het homohuwelijk en het openstellen van winkels en openbare vermaaksgelegenheden op zondag is. Niet direct joodse standpunten, toch? Maar wat we ons moeten realiseren, is dat het CU-standpunt over Israel wordt verwoord door Joël Voordewind, een regelrechte sympathisant van Christenen voor Israel. Voordewind is niet tegen nederzettingen in bezet gebied, vóór het behoud van heel Jeruzalem als hoofdstad van de Joodse staat (wat trouwens ook het CU-standpunt is) en iemand die het mislukken van het vredesproces vooral, zoniet geheel, wijt aan de Palestijnen. Hij is ook - in het kielzog van de ultra-rechtse kolonist Itamar Marcus van het  scherpslijperige 'Palestina Media Watch' - een regelmatige kritikaster van (al of iet vermeend) Palestijns geweld en anti-Joodse uitingen, waarbij hij - zoals het een Christen voor Israel betaamt - nooit aandacht besteed aan wat Israel aan verbale en daadwerkelijk agressie laat zien. Kortom, een man naar het hart van de huidige rechtse Israelische regering. 
Naast de hoge score voor de CU valt de nog hogere score voor de VVD iets minder op. Die sluit immers redelijk aan bij de landelijke trend. Niettemin zou, als het aan het CIDI-publiek zou liggen de VVD  toch nog hoger scoren dan waarschijnlijk toch al het geval zal zijn, namelijk 40 zetels. En hier moet dan ook bij worden opgemerkt dat de VVD buitenland woordvoerder, Han ten Broeke, een vergelijkbaar Israel-vriendelijk (en dus allesbehalve onpartijdig) standpunt inneemt als Voordewind. Aan het VVD-verkiezingsprogramma kan het namelijk niet liggen. Dat zegt niet meer dan dat:  Het Israëlisch-Palestijnse conflict moet tot een einde komen door middel van evenwichtige en rechtstreekse onderhandelingen, gericht op een oplossing die ruimte biedt voor twee staten.  Han ten Broeke, echter, is er net als Voordewind altijd als de kippen bij om kritiek op Israels schendingen van het internationaal recht af te doen als unfair, zoniet als 'Israel-bashen'. Tegelijkertijd wast hij graag Israel op allerlei manieren schoon. Zo presteerde hij het om tijdens een debat op 7 september dat was georganiseerd door Palestine Link, FFIPP (Faculty for Israeli-Palestinian Peace) en Gate 48 - (het CIDI-debat heb ik niet bijgewoond -  de ontruiming van de illegale 'voorpost' Migron op last van het Israelische hooggerechtshof aan te merken als voorbeeld van het feit dat Israel een rechtsstaat is. Immers het hooggerechtshof had geconstateerd dat Migron was gebouwd op Palestijnse privé-grond en dat was natuurlijk niet in de haak. Waarbij Ten Broeke er dus aan voorbijging dat het hele nederzettingenprogramma van Israel volgens het internationale recht zo illegaal is als wat, maar door dat zelfde Israelische hooggerechtshof als enige juridische instantie ter wereld als legaal wordt beschouwd.

Waarmee ik maar gezegd wil hebben dat partijprogramma's één ding zijn, en woordvoerders - dat wil zeggen, de praktijk - veel zwaarder telt. Bij de VVD telt natuurlijk ook mee dat Nederlands meest pro-Israelische minister van buitenlandse zaken ooit, Rosenthal, ook tot die partij behoort. De hoge score voor D66 laat zich - naar ik me liet vertellen - waarschijnlijk verklaren door het feit dat woordvoerder Sjoerd Sjoerdsma ( kandidaat-kamerlid en nu nog diplomaat met standplaats Ramallah) tijdens het CIDI-debat een grote mate van deskundigheid en diplomatieke evenwichtigheid aan de dag legde. Bij de lage score voor de PVV, die qua programma toch immers het meest pro-Israelische standpunt van allemaal heeft, moeten we ons bedenken dat de oorspronkelijke woordvoerder, Kortenoeven, onlangs Wilders boos de rug heeft toegekeerd. Kortenoeven voert nu campagne tegen de PVV omdat die tegen de rituele slacht is. Ook telt waarschijnlijk mee dat Wilders het op dit moment in zijn campagne nooit meer praat over de islam of over Israel, maar het vrijwel uitsluitend nog heeft over de EU.
     
 Een Ander Joods Geluid
Het voorgaande dient als kanttekening bij de 'Israel en Palestina stemwijzer' die Een Ander Joods Geluid (EAJG) eind augustus publiceerde. EAJG zette de standpunten bij elkaar en completeerde het geheel met een handig schema dat ik helaas niet kan overnemen omdat het formaat niet in de blog-kolommen past. In een commentaar constateert EAJG dat de twee-statenoplossing als meest wenselijke oplossing voor het conflict op steun kan rekenen van het gehele politieke spectrum, behalve van de PVV en de SGP en dat hetzelfde geldt voor de stelling dat Israël dient te stoppen met de bouw en uitbreiding van nederzettingen in bezet gebied (Ik teken daarbij aan dat het CU-programma hier ruimte laat voor twijfel en dat Joël Voordewind er wellicht anders over denkt).
Verder constateert EAJG dat alleen de SP en GL zich volmondig stellen achter de aanvraag van het VN -lidmaatschap door de Palestijnse Autoriteit, en dat alle linkse en progressieve partijen - SP, GroenLinks, PvdA, D66 en Partij voor de Dieren - allemaal vóór  praten met alle Palestijnse partijen zijn, inclusief Hamas. Ook zijn die partijen vóór het eventueel opschorten van het EU-Associatieakkoord met Israel als de Israëlische mensenrechtenschendingen voortduren. De rechtse en de kleine christelijke partijen - ChristenUnie, CDA, VVD, SGP en PVV - wijzen dit af of stellen zich er ‘neutraal’ tegenover op. Militair ingrijpen in Iran vanwege het nucleaire programma kan alleen rekenen op steun van de PVV en de kleine christelijke partijen.

Leuk om te weten, maar wat telt is de praktijk.