Bij de dood van Mahmoud Gohary, ex-trainer van het Egyptische nationale team

Mahmoud el-Gohary

 Met de nodige ontroering heb ik gezien dat maandagmorgen de Egyptische voetbaltrainer Mahmoud Gohary is overleden. Gohary was de laatste tijd trainer van het nationale elftal van Jordanië. Hij stierf in Amman als gevolg van een beroerte. Hij was 74.
Ik heb dierbare herinneringen aan Gohary die te maken hadden met de wedstrijd in het kader van de World Cup die Egypte in 1990 tegen Nederland speelde. Gohary was toen trainer van het Egyptische nationale team en ik was correspondent in Cairo van de NCRV, de VARA (Radio 1 bestond nog niet) en de Volkskrant. Het feit dat Nederland tegen Egypte moest spelen veroorzaakte nogal wat verwondering in Nederland, de meeste mensen bleken niet eens te weten dat de Egyptenaren de spelregels kenden. Voor mij was het een reden me in het reilen en zeilen van het Egyptische voetbal te verdiepen, met zijn grote, waanzinnig populaire clubs Zamalek en Ahli (beide in Cairo) en talloze minder bekende in plaatsen als Ismailiyya, Port Said en dergelijke. Voetbal is namelijk ongelofelijk populair in Egypte
Uiteraard probeerde ik ook in contact te komen met het Egyptische nationale team. En ik was verbijsterd over de mate van gastvrijheid en openheid die ik daar aantrof. Binnen de kortste keren zat ik met de spelers aan tafel in het trainingscentrum en at ik met ze mee - een keer zelfs van hetzelfde bord als de keeper wiens naam ik helaas ben vergeten. Ik mocht zomaar de trainingen bijwonen en was ik hun gast bij een oefenwedstrijd tegen Roemenië, die Egypte met 3-0 won. Ook Mahmoud Gohary, de trainer, was één en al openheid. Ik ben, geloof ik, minstens drie keer bij hem thuis geweest en we noemden elkaar bij de voornaam. Wel een verschil met Nederland, waar mensen als Michels toch iets minder benaderbaar waren, voor zover ik heb begrepen.
Het was een tijd die enkele weken duurde, waarin ik ook optrad als gids en gastheer voor een Koerdische vriend die toen bij Voetbal International werkte (hij is nu heel hoog in de VN-organisatie UNDP), en onder meer optrok met Mart Smeets en een tv-ploegje onder leiding van Tom Egbers. Ik kwam onder de indruk van de kwaliteit van het Egyptische team, dat in die tijd nog maar twee internationale profs kende - de rest was nog amateur - maar dat bewees dat ik het goed had gezien door gelijk te spelen tegen Nederland (1-1) en Ierland, voor het met 1-0 door Engeland werd verslagen en daardoor uitgeschakeld. Het was Egyptes eerste doorbraak in de World Cup gelederen en commentatoren in Egypte zijn het er nu nog over eens dat Gohary de man was die de basis heeft gelegd voor die kwaliteit. Ik kan dat - zonder me als deskundige te willen voordoen - op mijn manier beamen. Ik denk dat er weinig trainers zijn geweest die zo populair waren bij de spelers, zo goed konden zorgen voor een perfecte teamsfeer en zo in staat waren in weinig woorden hun technische en tactische bedoelingen over te brengen. Ook ik vond hem in één op één gesprekken een even toegankelijke en aardige als indrukwekkende persoonlijkheid.
Ik heb uiteindelijk met al mijn contacten met het Egyptische team relatief weinig kunnen doen, afgezien van de dingen die ik deed voor radio en de zaken die ik Voetbal International een de NOS kon influisteren. De Volkskrant, namelijk, reageerde niet op mijn voorstellen voor stukken en de sportredactie maakte kort voor het treffen tussen de twee landen een eigen, tamelijk slecht geïnformeerde reportage van een oefenwedstrijd van de Egyptenaren in Italië. Omdat het Ramadan was bedacht de kant de pakkende kop: 'Bij Egypte staat Allah in het doel'. Ik kreeg er een rode kop van van plaatsvervangende schaamte.
Maar Mahmoud Gohary is in mijn herinnering gebleven, en zal dat ook altijd blijven. Hij was een voorbeeld van een charismatische, open, eerlijke en humorvolle trainer, zoals er maar weinig zijn.