Amnesty: 'Veroordeling Makhoul veronrustende ontwikkeling'

Amnesty International heeft Israel opgeroepen te stoppen met het lastigvallen van mensenrechtenactivisten en zich bezorgd getoond over de veroordeling van Ameer Mahkhoul, directeur van de Ittijad organisatie in Haifa, een overkoepelende organisatie van Palestijnse burgerorganisaties in Israel. Makhoul werd zondag  tot negen jaar gevangenisstraf en een jaar voorwaardelijk veroordeeld wegens spionage en het hebben van contact met vijanden van Israel. 

In een verklaring die zondag is verschenen zei Amnesty de veroordeling te zien als een verontrustende ontwikkeling, waarvan de details nog verder zullen worden bestudeerd. Makhoul was aanvankelijk ook aangeklaagd wegens 'het verlenen van hulp aan de vijand in tijd van oorlog' waarop als maximumstraf levenslang staat. Om deze straf te voorkomen was hij een 'plea bargain' aangegaan, een overeenkomst met Justitie waarbij hij een aantal aanklachten bekende en Justitie in ruil daarvoor deze laatste aanklacht liet vallen. Amnesty wees erop dat Makhoul bekend staat als een mensenrechtenactivist die opkomt voor de Palestijnen in Israel en zei te vrezen dat dit de onderliggende reden was voor zijn veroordeling.
Amnesty zei op dat er aanwijzingen zijn dat Makhoul na zijn arrestatie op 6 mei 2010 is gemarteld. Ook stelde Amnesty vast dat Makhoul's eigen - afgedwongen - bekentenis door het hof als bewijsmateriaal werd aanvaard. De organisatie wees er bovendien op dat onder de Israelische strafwet het 'doorgeven van informatie' aan een 'vijandelijke agent' al als spionage wordt aangemerkt, zelfs als die informatie algemeen bekend is en als er op geen enkele wijze is aangetoond dat het doorgeven van die 'informatie' werd gedaan met de bedoeling schade te veroorzaken.    
Amnesty merkte tenslotte ook nog op dat de veroordeling van Makhoul samenvalt met een  verhoogde druk op mensenrechtenorganisatie in Israel het algemeen, wegens hun rapportages van mensenrechtenschendingen in Israel en de bezette gebieden.

A bridge too far

 Ongelofelijke video van Al-Masry Al-Youm van een gevecht tussen de Egyptenaren en hun politie om een brug (de Galaa brug tegenover de Opera). Commentaar overbodig.


En nog een ongelofelijke video van een dapper en inventief meisje  (en spciaal ook voor diegenen die denken dat alleen mannen de Egyptische revolutie dragen):

Voorvechter voor rechten Arabieren in Israel krijgt negen jaar wegens 'spionage'

'Spion' Ameer Makhoul voor zijn rechters.

Ameer Makhoul, directeur van de organisatie Ittijah, een koepelorganisatie van Arabische gemeenschapsorganisaties, is zondag veroordeeld tot negen jaar gevangenisstraf wegens 'spionage voor Hezbollah'. Een nieuwe schandvlek op het Israelische juridische systeem.
Makhoul werd vorig jaar op 6 mei van zijn bed gelicht, lange tijd in totale afzondering gevangen gehouden waarbij hij zegt gemarteld te zijn (onder meer door langdurig in ongemakkelijke houdingen vastgebonden te zijn en door langdurige onthouding van slaap) en daarna in staat van beschuldiging gesteld wegens spionage. Hij zou tijdens bezoeken aan het buitenland in contact zijn geweest met de in Jordanië wonende Libanees Hassan Geagea, die, hoewel hij sunniet is, volgens de Israeli's zou werken voor de shi'iitische organisatie Hezbollah. (Geagea's vrienden en familie hebben dat ontkend, Geagea  zou totaal a-politiek zijn).
Makhoul werd ervan beschuldigd dat hij inlichtingen had verstrekt over Shin Bet bases in Noord-Israël, over de beveiliging van Shin Bet-baas Yuval Diskin, over een Mossad basis in het midden van het land, over een fabriek van defensie-leverancier Rafael en een plaats in Haifa die in de Libanonoorlog van 2006 werd getroffen door raketten van Hezbollah. Ook zou hij verkenningen hebben uitgevoerd op een legerbasis. Verder zou hij een lijst met de namen hebben doorgegeven van zes Israëli's die mogelijk als agenten zouden kunnen worden aangeworven, en analyses hebben geleverd van de politieke trends in Israel.
 Ameer Makhoul besloot begin oktober, na overleg met zijn advocaten, tot een zogenaamde 'plea bargain', een overeenkomst waarbij hij bekende en Justitie in ruil daarvoor een aanklacht zou laten vervallen (in dit geval de klacht dat Makhoul 'de vijand had geholpen in oorlogstijd') zodat de straf binnen de perken zou kunnen blijven. De reden voor de plea bargain was dat de ervaring van advocaten in Israel leert dat tegen dit soort zaken niets te beginnen is, omdat het bewijs afkomstig is van de Shin Bet (de binnenlandse veiligheidsdienst) en niet openbaar wordt gemaakt zodat er geen verweer tegen mogelijk is. In gevallen waar dat in het verleden toch werd geprobeerd, gingen de rechters altijd mee met de eisende partij (de staat) en werd het geheime bewijsmateriaal nooit in twijfel getrokken.
Orna Kohn, een van Makhoul's advocaten,  zei in oktober dat de zogenaamde informatie die Makhoul zou hebben overgebracht allemaal zaken betreffen die algemeen bekend zijn en dat in een normaal ander land geen sprake geweest zou kunnen zijn van een vervolging. Eerder had ook de krant Haaretz al een voormalige Shin Bet agent geciteerd die zei dat de zaken waarvan hij werd beschuldigd, wetenschap betrof die zo uit de krant kon worden gehaald of met behulp van Google Earth kon worden opgespoord.
Niettemin werd Makhoul enkele weken geleden schuldig bevonden. En zondag volgde dus het vonnis dat net iets onder het maximum bleef van de tien jaar die Makhoul voor de ten laste gelegde feiten had kunnen krijgen.
De rechters Yosef Elron, Moshe Gilad en Avraham Elyakim van de rechtbank in Haifa oordeelde dat het hem zeer zwaar moest worden aangerekend dat hij met Israels 'ergste vijand' (Hezbollah) had samengespannen 'of hij dat nu had gedaan wegens geldelijk  gewin of uit andere motieven'. Hezbollah zo stelden zij,  was, zoals bekend mocht worden geacht, uit op de vernietiging van de staat Israel en om de staat en haar burgers schade toe te brengen. De rechters vonden daarom - kennelijk de tekst in de bekentenis van de plea bargain volgend - dat het ongekend was dat een man van Makhoul's status, die toch erg actief was en midden in de maatschappij stond, ervan kon spreken dat hij 'naïef was geweest' en 'in een val was getrapt'.    
Makhoul zelf heeft steeds ontkend dat hij iets heeft misdaan. Volgens hem, en volgens zijn familie, zijn medewerkers en zijn vrienden, is er sprake van dat de Shin Bet hem het zwijgen wilde opleggen als iemand die probeerde op te komen voor de Arabische gemeenschap en haar wilde helpen mondiger te zijn. Hij was, zo meldde hij, in het verleden al een paar keer door de Shin Bet bedreigd, die hem te kennen had gegeven dat ze methodes kende om hem uit te schakelen als hij daarmee door zou gaan.
Voor het uitspreken van het vonnis zei Makhoul nog dat het hof zou moeten bewijzen 'dat het een rechtbank was, een plaats waar recht werd gesproken en niet de achtertuin van de Shin Bet. Ik heb de aanklachten toegegeven als onderdeel van een opgedrongen werkelijkheid, en ik ben van plan mijn legitieme werk voor de Palestijnse bevolking in Israel voort te zetten'.
De zaak-Makhoul toont opnieuw aan dat het rechtssysteem in Israel helaas niet deugt. Aanklachten met geheim bewijsmateriaal dat zelfs de advocaten van de aangeklaagde partij niet kunnen inzien en op basis van getuigenissen achter gesloten deuren, zijn zelfs in een land dat zegt zich in oorlog te bevinden een ongehoord zwaar middel als het wordt toegepast tegen de eigen bevolking. En de zaak-Makhoul is zeker niet de eerste waarin dat gebeurt. Deze rechtsgang geeft aan dat het in wezen de Shin Bet is die het laatste woord heeft over wie de gevangenis ingaat en wie niet. En dat - omdat rechters nimmer iets wat de Shin Bet zegt in twijfel (kunnen) trekken - zonder enig tegenwicht of externe controle. Dat is niets minder dan een verkrachting van een normale rechtsgang. Voor een staat die zich een rechtsstaat wil noemen een schandelijke gang van zaken.

Hoe de 19-jarige Usayd Qadus aan zijn einde kwam

Op 27 januari schoot een onbekende kolonist uit de nederzetting Bracha bij Nablus de 19-jarige jongen Usayd Qadus dood. Er waren diverse lezingen van hoe dat in zijn werk ging. Bovenstaande video van een bewakingscamera is afkomstig van het Israelische leger en vertelt genoeg. Het sectierapport leerde dat de jongen van zeer korte afstand door één enkele kogel was getroffen die via zijn schouder diagonaal door de longen ging en er aan de andere kant in zijn zij er weer uit ging. Hij overleed aan inwendige bloedingen.

Opnieuw tiener gedood door kolonisten, de tweede in twee dagen

Kolonisten uit de buurt van Hebron.




Kolonisten hebben vrijdag weer een Palestijnse tiener doodgeschoten, de tweede in twee dagen,. Ditmaal gebeurde dat in de buurt van Hebron. Kolonisten uit de nederzettingen Bat Ayin drongen 50 man sterk het dorp Safa bij Hebron binnen en beschoten dorpelingen. De 17-jarige Youssef Fakhri Ikhliel werd getroffen in het hoofd en vervoerd naar het Ahly ziekenhuis in Hebron. Hij is hersendood maar ligt nog aan de life support apparatuur. Murad Ikhliel (23) werd getroffen in een hand en liep gecompliceerde botbreuken op.
Volgens Haaretz was de lezing van de  kolonisten dat een paar van hen door Palestijnen waren beschoten toen zij ergens door een veld liepen. Daarop waren andere kolonisten hen te hulp gekomen. (Het feit dat het niet logisch is dat dergelijke hulp zich uitstrekt tot een overval op het dorp, wordt door Haaretz niet aangestipt).
Het was het tweede incident waarbij kolonisten een Palestijnse tiener doodden in even zoveel dagen. Donderdag werd bij Iraq Burin (bij Nablus) de 19-jarige Uday Qadus doodgeschoten door kolonisten uit de nederzetting Bracha. Volgens Haaretz nadat hij - met anderen - de kolonisten met stenen zou hebben bekogeld. Volgens zijn broer nadat hij verdwaalde schapen was gaan zoeken. (Maar Haaretz meldt vandaag dat de Palestijnse getuigen jokken). Hoe dat zij: het sectie rapport toont aan dat Uday Qadus werd gedood door een schot dat dwars door zijn lichaam ging, zijn longen doorboorde en dat van vlakbij (point blank range) was afgevuurd. Iemand die stenen gooit staat meestal niet op een afstand van pakweg een meter van zijn doelwit).

Dit zullen dus weer de zoveelste twee gevallen zijn waarbij twee versies tegenover elkaar zullen blijven bestaan. Het leger volgt de versie van de kolonisten en zegt dat de Palestijnen jokken en als ze aan de tand gevoeld worden hun versie herzien (zie je wel, ze zijn allemaal onbetrouwbaar). Ook zegt het leger gewoonlijk dat ze geen bewijs hebben dat sectie rapporten van Palestijnse ziekenhuizen kloppen (misschien zijn ze wel van een andere persoon).
De Palestijnen aan de andere kant noemen het moord en ik sluit me aan bij die versie. Zelfs als de Palestijnse versies niet altijd zouden kloppen is het toch nog moord, door de frequentie waarmee het gebeurt, de krakkemikkige en partijdige manier van optreden en van onderzoek door het Israelische leger, het gemak waarmee kolonisten hun vuurwapens kunnen richten op Palestijnen alsof het konijnen zijn en uiteindelijk het feit dat er gewoon niets, maar dan ook niets aan wordt gedaan om aan deze eindeloze rij 'incidenten' een einde te maken.

Nederlandse pers verdient geen prijs als het om het verslaan van de Egyptische opstand gaat

'Deelname Moslim Broederschap mogelijk doodssteek voor Mubarak', lees ik vanmiddag in de NRC. Nu heb ik al dagen vrijwel niets anders gedaan dan nauwgezet het nieuws vanuit  Cairo volgen, maar deze kop plaatste me toch weer met een klap met beide benen op Nederlandse grond. De Broederschap die zich tot nu toe zo gedeisd had gehouden? En zou dat bij deze totale volksopstand nog verschil kunnen maken? Had ik iets gemist? Voor alle zekerheid toch nog maar even nagelezen op de site van de Broederschap, Ikhwanweb.com. En nee, Mohamed Badi'e, de 'gids' (leider) van de Moslim Broederschap had toch echt, al voor de demonstraties op 25 januari begonnen, gezegd dat de Broederschap het protest steunde, zijn leden opriep om mee te doen, maar er als Broederschap niet aan zou deelnemen. Was daar iets aan veranderd? Nee, alweer nee, een woordvoerder van de Broederschap, Mohammed Mursi, had alleen gezegd dat morgen, vrijdag, zeker veel leden van de MB mee zullen doen aan de dan verwachte massa-betoging die - dat terzijde - mogelijk de echte doodssteek kan gaan worden voor het regime.
Geen nieuws dus. Foutje van de NRC. Want als nou net iets duidelijk was geworden, dan was het wel dat het bij de protesten van de laatste dagen gaat om een protest van de hele bevolking, de straat, gewone en  de deftige mensen, van advocaten,  journalisten en arbeiders - van iedereen. Een protest van iedereen,  maar  absoluut niet van partijen of politieke bewegingen. Wie de keur van slogans leest die de laatste dagen gebruikt werd (zie deze site van professor Asa'ad Abu Khalil, alias de Angry Arab) wordt - behalve door de poëtische kracht van de leuzen (met name in het Arabische origineel waarin ze veelal rijmen) - getroffen door de afwezigheid van welke islamitische of politieke lading dan ook.
Hoezo dus Moslim Broederschap schaart zich achter de betogingen,  zoals de NRC beweert? En hoezo doodssteek voor het regime? Het lijkt een soort onbegrip te zijn voor wat daar - eerst in Tunesië en nu in Egypte, en misschien straks ook elders - echt gebeurt. Hier komt een onvoorstelbare frustratie tot ontlading over tientallen jaren van stagnatie, officiële leugens, onvrijheid en gebrek aan mogelijkheden om gewoon in het openbaar in de kranten, op de tv, of zelfs in het café met elkaar de zaken te bespreken. Denk je in dat je, tot welke beroepsgroep je ook behoort, jarenlang te maken hebt gehad met incompetente, hypocriete, liegende potentaten die jou vertelden wat je  moest denken en doen. En nu kan je eindelijk je woede kwijt. Nu is eindelijk de geest uit de fles. En hij zal zich niet meer laten terugstoppen, want the point of no return is zo god als zeker gepasseerd.
De meeste Nederlandse kranten lijken dat niet echt te hebben opgepikt. Het Parool en De Pers brengen vandaag helemaal niks, Trouw geeft van zijn correspondent een verslag waaruit vooral blijkt dat er inderdaad wordt gedemonstreerd, de Volkskrant, NOS en NU concenteren zich op het nieuws dat Mohammed el Baradei van de Beweging voor Verandering alsnog het vliegtuig heeft genomen naar Cairo en bij aankomst zei bereid te zijn de leiding op zich te neme  van een nieuwe regering. Alsof iemand die veilig in Wenen zat toen het begon en  nu gratuit in  Cairo komt aanzetten met de mededeling dat hij best de leiding op zich wil nemen, überhaupt nog zo welkom is. Het Egyptische twittercircuit, dat vrij aardig de communis opionio volgt zoals dat ook in Tunis het geval was, vindt in ieder geval van niet. Hetzelfde geldt voor het nieuws (alweer NOS en Volkskrant) dat de regeringspartij NDP heeft aangeboden te praten. In Cairo was dat hoogstens een voetnoot bij het nieuws. De partijleider, de gehate vroegere opperleugenaar van het regime, minister van informatie Safwat el-Sherif, bood totaal geen enkele concessie aan. En met wie zou hij trouwens moeten gaan praten als het gaat om een beweging die geen leiders heeft?
Maar wat zouden de kranten dan moeten doen? Ze zouden zich - ik geef toe het is moeilijk voor wie de situatie niet kent - moeten inleven in de gevoelens van al die Egyptenaren en anderen van wie we al die jaren ten onrechte hebben beweerd dat de Arabieren vanwege de islam niet tot democratie in staat zijn. Ze zouden zich verder moeten beperken tot een zo feitelijk mogelijke weergave van de omvang van de protesten die intussen heel Egypte beslaan. En misschien zouden ze wat meer moeten geven over de achtergronden van de frustraties. Bijvoorbeeld  uitleggen dat de dag van 25 januari, De Dag van de Politie, was gekozen om te protesteren tegen recente gevallen van willekeur en moord door politieagenten. En dat dat protest nog voor het begonnen was onder invloed van de gebeurtenissen in Tunesië uitgroeiden tot een werkelijk nationale Dag van Woede over alle onmvrijheden.  Zij zouden wat gewone Egyptenaren aan het woord kunnen laten in plaats van houvast te zoeken bij bekend klinkend nieuws omtrent partijen of persoonlijkheden die nu, bij deze protesten,  totaal irrelevant zijn geworden. 'De doodssteek voor Mubarak....'. tja. Eerlijk gezegd is er voor zover ik kon zien maar één krant die wel zijn werk deed. Dat  was het Reformatorische Dagblad. Dat meldde dat de protesten naar een climax gaan en dat de Moslim Broederschap zich tot nu toe opvallend op de achtergrond heeft gehouden. Ik had dat niet verwacht van het RD, maar wat mij betreft: hulde.  

PS Nog een paar opmerkingen ter aanvulling. De Moslim Broederschap houdt zich - ook - bewust afzijdig omdat zij weet dat als zij zich volop in de strijd begeeft, dat de Egyptische regering een excuus geeft de zaak hardhandig aan te pakken. En verder: Het is natuurlijk niet uitgesloten dat Baradei en/of de Moslim Broederschap in een post-Mubarak tijdperk een rol zullen gaan spelen. Tenslotte weet nog niemand wat er dan zal gaan gebeuren. Maar dat neemt niet weg dat zij op dit moment geen factor van belang zijn.

Kolonisten doden jongen van 19 uit dorp bij Nablus

Iraq Burin. Het dorp is omgeven door 'illegale' (ook door Israel als zodanig bestempelde) nederzettingen. Op de achtergrond de nederzetting Bracha.

Updated. Kolonisten uit de nederzetting Bracha bij Nablus hebben donderdag een jongen van 19 uit het dorpje Iraq Burin neergeschoten. Dat gebeurde toen een zeventigtal dorpelingen uit Iraq Burin een protestmars hielden vanuit hun dorp naar de nederzettingen, om te protesteren tegen de voortgaande diefstal door kolonisten van hun land, aldus Ma'an News. De getroffen jongen, Uday Qadus, werd door meerdere kogels in de borst getroffen Hij werd naar het Rafidiyeh ziekenhuis in Nablus vervoerd waar hij later aan interne bloedingen overleed.
Zoals gewoonlijk zijn er meerdere lezingen. Haaretz meldt, waarschijnlijk gebaseerd op verklaringen van de kolonisten, dat Uday stenen zou hebben gegooid.  Joseph Dana  schrijft op de site  +972 op basis van getuigen uit Iraq Burin, dat Uday gewoon op het land aan het werk was en beschoten werd zonder voorafgaande provocatie.Dana kennende lijkt deze lezing het betrouwbaarst. Het leger stelt een onderzoek in. Dat zal vermoedelijk niet veel ophelderen. De militairen gaan en routinematig vanuit dat Palestijnen onbetrouwbaar zijn.
In maart werden twee familieleden van de gedode jongen, de neven Mohamed en Usayd Qadus van 15 en 19 jaar, doodgeschoten door het Israelische leger. Het leger gaf later toe dat hun dood 'te voorkomen was geweest' en het gevolg was geweest van 'operationele fouten'.
De kolonisten staken eerder in het dorp Einabus ten zuiden van Yitzhar een auto in brand. In het Hebreeuws schreven ze met spuitbussen 'We zullen de ontruiming niet vergeten', daarbij refererend aan de ontruiming van de illegale 'outpost' Yesh Dam, niet ver van Yitzhar,  op 12 januari.

Palestine Papers: coordineren en collaboreren

 Carlos Latuff maakte deze cartoon als reactie op de onthullingen van de Palestine Papers:  Mahmoud Abbas als kolonist.

Dag drie van de onthullingen van de Palestine Papers hebben bij diegene die de zaken rond de Palestijnse Autoriteit een beetje hebben gevolgd, wat minder rode oortjes opgeleverd dan de voorgaande dagen.
Ditmaal was het thema de samenwerking tussen de Israelische - c.q. Amerikaanse - veiligheidsdiensten en de PA. Eén geval werd er vooral uitgepikt omdat het erg illustratief was: de moord in 2006 op een leider van de militie van Fatah, de Al-Aqsa Brigades, in Gaza, de 32-jarige Hassan al-  Madhoun.
Madhoun werd uiteindelijk (samen met een kameraad van Hamas) gedood door een Israelische raket die op zijn auto werd afgeschoten. Maar de notulen van een gesprek tussen de toenmalige Israelische minister van Defensie Shaul Mofaz en de PA-minister van Binnenlandse ZakenNasr Youssef  in oktober 2005 zijn tekenend voor de sfeer. Mofaz vraagt tijdens deze meeting betreffende Madhoun: 'We weten waar hij woont' en 'waarom doden jullie hem niet?'  Youssef zegt daarop dat er  instructies zijn gegeven aan de veiligheidschef in Gaza. Mofaz riposteert dat dat al vier weken eerder was gebeurd. En Youssef verontschuldigt zich vervolgens dat er veel te doen is, dat het allemaal niet makkelijk is en dat de Israeli's ook helemaal geen tegenprestatie hebben aangeboden.' Inderdaad, collaboratie ten voeten uit. Dat Madhoun uiteindelijk door de Israeli's zelf werd vermoord doet daar niets aan af.   

Andere onthullingen gaan over de training van de Palestijnse politie, waarvoor de Amerikanen via het zogenoemde 'US Security Coordination'' (USSC) programma mogelijk intussen wel een miljard dollar hebben uitgegeven. De training zelf wordt geven in Jordanië en door Jordaniërs, de leiding berust bij een Amerikaanse generaal (lt. generaal Keith Dayton, wiens termijn onlangs met twee jaar is verlengd) en de screening van de agenten is het gezamenlijk werk van de CIA, de Jordaanse geheime dienst en de Israelische Shin Bet. Ik schreef op mijn blog al eerder over dit programma (hier) en verwijs kortheidshalve daarnaar. Veel is er intussen niet veranderd aan dit USSC programma en veel nieuws erover kwam er dus in de Palestine Papers niet naar buiten. Of het zou moeten zijn dat Dayton wist dat de nieuwe Palestijnse veiligheidstroepen niet alleen nauw met Israel samenwerken, maar ook martelen. (Wel nieuw is - maar niet in de Palestine papers vemeld: Nederland 'collaboreert' ook met dit programma: Defensie levert sinds kort twee officieren).

Uit de Palestine Papers blijkt verder dat - ook niet geheel nieuw - dat de PA vooral geobsedeerd is met het eronder krijgen en uitschakelen van Hamas. Naar buiten toe werd ontkend dat dat gebeurde in samenwerking met Israel. Uit de Papers blijkt, zo meldt Al-Jazeera, dat de Palestijnse politiechef Hazem Atallah de Israeli's op 11 februari 2008 een hele 'waslijst' overhandigde met acties die PA-agenten op de Westoever hadden ondernomen tegen Hamas. 
En - het kon niet uitblijven - ook toponderhandelaar Erakat liet zich niet onbetuigd. Al in 2006 ging hij er prat op dat de PA de zaakat (sociale bijstands-) comités op de Westoever (die meestal aan Hamas waren gelieerd) onder de duim had en de preken in de moskeeën controleerde. Verder wordt door The Guardian geciteerd dat hij in 2009 tegen de Amerikaanse functionaris David Hale zei dat 'we zelfs onze eigen mensen moesten doden om onze autoriteit te vestigen en wet en orde te handhaven'. Ook klaagt Erakat in 2009 tegen de speciale Amerikaanse afgezant George Mitchell dat er niet genoeg werd gedaan om de tunnels vanuit Egypte naar Gaza af te grendelen en dat Israel en Egypte niet genoeg deden om de smokkel van wapens tegen te houden.'
Een laatste onthulling gaat over wat Israel in de onderhandelingen verstaat onder haar eis dat een eventuele Palestijnse staat 'gedemilitariseerd' zou moeten zijn. En dat is niet mis. Veel anders was niet te verwachten, maar Al Jazeera (Alistair Crooke) maakt duidelijk dat Tzipi Livni, de vorige minister van Buitenlandse Zaken van Israel niets minder vraagt dan controle over de grenzen, over wie in of uit de Palestijnse staat mag gaan,  een gezamenlijke controle over de veiligheidsdiensten en politie (waarbij Israel sollicitanten mede screent), en dat Israel verder wil bepalen wie er wel aan Palestijnse verkiezingen mee mogen doen. En dat natuurlijk allemaal tegen de achtergrond van een totaal verbod van een eigen Palestijns leger. Misschien - om de imperialistische Israelische aanpak even te proeven - als uitsmijter wat letterlijke citaten uit de gesprekken, daterend uit mei 2008:        

Livni: “First: demilitarization – what you call limited arms. The equation is that on one hand you will have some limited arms for law and order and for fighting internal terrorism. But there is no need – and we cannot afford – a Palestinian army.”
Erekat: “Do I have a choice of who to place on my territory?”
Livni: “No.”
Erekat: “Do you see your army in our territory?”
Livni: “We don't see ourselves in the territory except for limited cases, like early warning stations and the Jordan Valley… (Jordan Valley) not as territory, but a presence at the border.”
Erekat: “Can I choose where I secure external defence?”
Livni: “No... in order to create your state you have to agree in advance with Israel – you choose not to have the right of choice afterwards. These are the basic pillars.”

Midan Tahrir bij nacht - wordt vervolgd

Demonstranten dragen een cartoon van de Brazilaan Carlos Latuff waarop Mubarak dreigt te worden getroffen door een schoen, zoals bekend een van de ultieme beledigingen in de Arabische wereld. De demonstratie op Tahrir Square, het centrale plein van Cairo, werd gisteravond uiteen gejaagd met charges,  traangas en rubber kogels. Volgens de krant Al-Masry al-Youm vielen er 150 gewonden. Tot nu toe zijn er ook vier doden. Een demonstratie in de stad Mahalla el-Kubra (Delta) werd eveneens 's avonds opgebroken. 
Voor vandaag, woensdag, staan er nieuwe demonstraties op het menu. Ze zullen naar verwachting beginnen aan het begin van de middag. De Egyptische overheid heeft alle demonstraties verboden. Twitter is onbereikbaar in Egypte. De beurs in Egypte is met bijna 5% gezakt, het Egyptische pond heeft zijn laagste stand bereikt sinds zes jaar.

Ook Amerikaanse kranten twijfelen nu aan Israels oprechte vredeswil

De site Mondoweiss heeft een stuk overgenomen van Alex Kane ( alexbkane.wordpress.com ) dat ik dus op mijn beurt ook weer deels overneem, waarin wordt aangegeven hoe de Amerikaanse kranten reageren op de Palestine Papers. Hier in Nederland horen we - zelfs bij de verstokte christen- en andere Israel groupies -  geluiden dat nu toch wel enigszins getwijfeld mag worden of Israel echt zo serieus aan het onderhandelen was en of die Palestijnen wel zo stijfkoppig waren als de Israelische spreekbuizen ons wilden doen geloven. Kane laat zien dat het in Amerika niet anders is (behalve dan bij de New York Times, waar ze een verstokte zionist als correspondent hebben).   

The Washington Post reports:

For Israel, the documents could prove problematic because they show the earnestness with which the Palestinians pushed for a deal, despite Israeli protestations that they have no partner for peace

Jeremy Ben-Ami, the executive director of J Street, told the Jerusalem Post that the documents highlight "the ongoing intransigence of the Israeli government."
In a statement, Americans for Peace Now said:

These documents -- if authentic -- highlight a reality that peace process cynics have long sought to deny: Israel has a far more real "partner" than it has ever been willing to admit. The documents underscore the fact that, sadly, Israel has not capitalized on the opportunity for peace this partner represents.

The Los Angeles Times' Edmund Sanders similarly writes:

For one thing, the documents show that Palestinian leaders appeared to be far more willing to cut a peace deal than most Israelis — and even many Palestinians — believed.
In contrast to Israelis' portrayal of Palestinian leaders as rejectionists, the Palestinians come across in the papers as the side best-prepared, with maps, charts and compromises, even broaching controversial tradeoffs that went beyond what their own people were likely ready to accept.

Even the Wall Street Journal has something similar to say:  Charles Levinson writes that "Israel, meanwhile, is portrayed in the documents as slowing the Mideast peace process by turning down unprecedented Palestinian concessions."
The only major American newspaper that didn't report this central theme that has emerged from the "Palestine Papers" is the New York Times, which published Ethan Bronner's "analysis" claiming that the documents "open a door" on peace talks.

Egyptenaren demonstreren op z'n Tunesisch voor beëindiging van het tijdperk-Mubarak

 

Posters van Mubarak worden  verscheurd.

Cairo 25 January 2011, tegenover het Hooggerechtshof.

Duizenden en nog eens duizenden zijn dinsdag 25 januari de straat opgegaan in Egypte om een einde te eisen aan het 30 jaar oude dictatoriale bewind van president Hosni Mubarak en zijn Nationaal Democratische Partij (NDP) die het tegendeel van democratisch is.
De demonstraties vonden plaats op meerdere plaatsen in de hoofdstad Cairo, maar daarbuiten ook in Alexandrië, de tweede stad van het land, Aswan en Assiut in het zuiden, Mansoura, Mahalla en Tanta in de Delta en Ismailiyya en Suez in het Oosten. Ook lang nadat het donker was geworden duurden de demonstraties voort. Op Midan al-Tahrir, het centrale Vrijheidsplein in Cairo waren na 11 uur 's avond s nog duizenden op de been, evenals duizenden politieagenten. Via Twitter werden oproepen gedaan om dekens en voedsel te leveren.. Fast food restaurants uiuit de omgeving deelden gratis eten uit.  
De datum van 25 januari was aanvankelijk gekozen omdat dat de Dag van de Politie is in Egypte, ter herinnering aan het feit dat een politiepost in Ismaeliyya in 1952, zes maanden voor de machtsovername door Nassers Vrije Officieren  dapper weerstand bood aan een overval van de Britten. Deze dag was echetr ditmaal vooral gekozen als een protest tegen de gewelddadige dood van Khaled Said, een man die enkele maanden geleden door de politie in Alexandrië werd doodgeslagen omdat hij getuige zou zijn geweest van een drugsdeal tussen agenten. Eerder deze week werd echter duidelijk dat het protest een veel algemener protest zou worden tegen het 30 jaar oude dictatoriale regime van Mubarak,  en de stagnatie die dat in Egypte op alle fronten heeft  veroorzaakt  
De politie trad aanvankelijk niet al te heftig op, kennelijk om de protesten geen extra voedsel te geven. Later kwam het echter toch tot botsingen waarbij charges werden uitgevoerd en traangas werd afgevuurd. In Suez vielen twee doden, volegsn de politie overleed een man die aan adehalingsproblemen leed door een teveel aan traangas en werd een andere gedood door een steen. Andere bronnen meldden dat er met scherp was geschoten. In Cairo overleed een politieman na door een steen aan zijn hoofd te zijn getroffen. Er was een onbekend aantal gewonden er werden tenminste 30 mensen gearresteerd.vielen. Twitter berichten melden dat in Cairo een groep demonstranten een brandweerwagen tegenhielden die als waterkanon had moeten worden ingezet en dat huisvrouwen in Alexandrië vanaf hun balkons de politie bekogelden met potten en pannen. Net als in Tunesië, dat duidelijk als voorbeeld voor de demonstranten diende, sloot de regering Twitter, Facebook en diverse telefoonlijnen af.
Massademonstrsaties als op deze dinsdag zijn in Egypte zeker de afgelopen dertig jaar niet vertoond. Het land leeft al sinds 1981 onder een staat van beleg en demonstraties worden gewoonlijk krachtig de kop ingedrukt en beantwoord met massale arrestatiegolven. Het feit dat nu grote delen van de bevolking - ongetwijfeld geïnspireerd door de moed van de bevolking van Tunesië - de Amn el-merkazi (Centrale veiligheidstroepen) trotseren is ongehoord. Protesten op deze schaal betekenen zonder meer dat  het regime van Mubarak en de zijnen zijn langste tijd heeft gehad.Waarschijnlijk is het een kwestie van dagen.

 

Fotos van Cairo, 's ochtends en 's middags

Mehalla el-Kubra in de Delta.

 Onder: Midan al-Tahrir, het centrale plein van Cairo, tegen de avond overgenomen door de demonstranten.

Palestine papers: PA gaf Recht op terugkeer weg en Obama nog Israelvriendelijker dan Bush

Het Baqaa kamp bij Amman in Jordanië. Het is het grootste Palestijnse vluchtelingenkamp in Jordanië. Er wonen 90.000 van de vijf miljoen Palestijnse vluchtelingen die voornamelijk verspreid zijn over Jordanië, Libanon en Syrië. Onderhandelaar Erakat van de PA kon ermee akkoord gaan dat de komende tien jaar niet meer dan 1000 van hen per jaar naar Israel zouden kunnen terugkeren. Volgens Condoleezza Rice zou Argentinië misschien een goede uitwijkplaats zijn voor de rest.

Twee dagen van onthullingen uit de Palestine papers hebben we nu achter de rug en de hoeveelheid beschamende informatie is werkelijk overweldigend. Beschamend, dat moet er aan worden toegevoegd, voor alle drie de partijen.
Saeb Erakat, de toponderhandelaar van de Palestijnse Autoriteit, die zondag al te kijk stond als iemand die de Israeli's het 'grootste Yerushalayim ooit' op een presenteerblaadje had aangeboden, staat nu weer in de top als het aankomt op het weggeven van - naar buiten toe als uiterst gevoelig liggend of zelfs onbespreekbaar aangemerkte- Palestijnse posities. Afgaande op wat The Guardian en Al-Jazeera melden - het is ondoenlijk om nu alle papers zelf  na te pluizen, dat moet nog even wachten - ging Erakat in februari 2009 ermee akkoord dat Israel niet meer dan 10.000 van de vijf miljoen Palestijnse vluchtelingen zou opnemen, 1000 per jaar over een periode van tien jaar. Refererend aan een bod dat Olmert had gedaan voor die 10.000 zei Erakat toen tegen de Amerikaans onderhandelaar Mitchell dat 'as far as refugees is concerned the deal is there'. Erakat had eerder gezegd dat de uiteindelijke beslissing over  het uiterst gevoelig onderwerp 'recht op terugkeer' zou liggen bij de vluchtelingen zelf, in een referendum. Maar dezelfde Erakat had het denkbeeld van een referendum  in 2007 al als onrealistisch van de hand gewezen in een bijeenkomst met de Belgische minister Karel de Gucht. Het feit dat Israel wat het Recht op Terugkeer betreft niet verder wilde gaan dan erkenning van het lijden van de Palestijnen (zonder iets te zeggen over wie dat lijden had veroorzaakt) en het feit dat de PA daar kennelijk vrede mee had, bracht haar in conflict met Jordanië, dat vreesde dat er op deze manier nooit sprake zou zijn van terugkeer en/of schadeloosstelling van de vluchtelingen. 

Condoleezza Rice, de minister van Buitenlandse Zaken van George Bush jr, wordt in de Palestine Papers aangehaald met een suggestie, gedaan in juni 2008,  dat de Palestijnse vluchtelingen wellicht zouden kunnen worden overgebracht naar Argentinië en Chili in het kader van een resettlement.

En Tzipi Livni, de leider van de door velen als middenpartij aangeduide Kadima en destijds Israels minister van Buitenlandse Zaken, toont aan dat Avigdor Lieberman niet de enige is die de Palestijnen in Israel het liefst zou overdoen aan een Palestijnse staat. Zij stelt in april 2008 tijdens een bijeenkomst met Erakat en Ahmed Qurei voor om de dorpen Beit Safafa, en Baqa'a al-Gharbiyah en Baqa'a al Sharqiya, die alle drie deels in Israel en deels over de groen lijn liggen, aan de Palestijnse staat over te doen, inclusief de inwoners met Israelische paspoorten.


De onthullingen van maandag waren overigens ook pijnlijk voor de VS. Ook de laatste restjes schone schijn dat de Amerikanen 'onpartijdig' en een 'honest broker' zouden zijn, zoals ze zichzelf altijd zo graag voorstellen, verdampten. Zo blijkt bijvoorbeeld dat de VS erop stonden dat de nooit gekozen premier Salam Fayyad en  president Mahmoud Abbas, wiens termijn al in 2008 afliep, aan het hoofd bleven van de PA, op straffe van het stopzetten van de hulp. De regering van de VS 'verwacht dezelfde Palestijnse gezichten (van Abu Mazen en Fayyad zelf) te blijven zien, omdat we anders stoppen de Palestijnse Autoriteit te betalen', zei onderminister van Buitenlandse Zaken David Welch in november 2008 tegen Fayyad. (Waarbij aan te tekenen valt dat het budget voor de PA vrijwel geheel uit de zakken komt van de VS en de EU).
En ongeveer een jaar later reageerde minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton boos op het nieuws dat Abbas had gedreigd af te treden en  nieuwe verkiezingen te laten houden. 'Dat Abu Mazen niet meedoet aan verkiezingen is geen optie - er is geen alternatief voor hem,' zo wordt zij aangehaald. Abbas (Abu Mazen) liet daarop zijn dreigement vallen. Er werden geen verkiezingen gehouden. 

Maar er was natuurlijk ook de teleurstelling van de Palestijnen in president Obama. Dat Obama aanvankelijk een bouwstop in de nederzettingen vroeg en die eis later weer introk onder druk van Israel en de Joodse lobby in Amerika is bekend. Maar dat zijn regering zelfs zover ging de grens van 1967, de 'groene lijn',  als referentiepunt voor discussies over de omvang van een toekomstige Palestijnse staat te laten vallen is nieuw. In het stuk dat onder deze 'post' op mijn blog staat haalde ik al een mijns inziens surreële discussie aan van Irsaelische en Palestijnse onderhandelaars op 12 maart 2008, waar de Israeli's proberen de Palestijnen over te halen de 'groene lijn' als referentie te laten vallen. Uit de Palestine papers blijkt dat Israel toen voor die houding nog geen steun had van de Amerikanen. De toenmalige Amerikaanse minister Condoleezza Rice hield de lijn van 1967 aan. Uit de discussie met George Mitchell blijkt echter dat Obama's regering wèl meeging met deze eis van de Israeli's, die neerkwam op het 'accepteren van de realiteiten op de grond' (dat wil zeggen de realiteiten gecreëerd door de nederzettingen) en een Westoever die daardoor flink kleiner was geworden. Ik citeer:
The Palestine Papers reveal that, in the months after the Annapolis conference, Condoleezza Rice, the then-US secretary of state, explicitly endorsed using 1967 borders as a baseline for negotiations. On July 16, 2008, she tells Erekat and Ahmed Qurei that any proposed land swaps should use 1967 as a reference.

Rice: I believe that the assumptions should be, the US will [secure this]. Any swaps will be in reference to the area occupied in 1967. When they [the Israelis] talk about 7.3 [per cent] they are talking about this.

Two weeks later, her language is even clearer: "1967 as a baseline," Rice told Erekat and Qurei.

En: 
In early October 2009, Erekat met in Washington with George Mitchell, Obama’s Middle East envoy. Erekat asked about the "terms of reference", the framework that would guide negotiations, and reminded Mitchell of Rice's promise. “This is a new administration that should state what others have tacitly agreed in the past,” Erekat told Mitchell on October 1. But Mitchell refused, saying that the US "would not agree to any mention of ’67 whatsoever” in order to avoid “difficulties with the Israelis". The next day, Mitchell warned Erekat not to press the issue any further:

Mitchell: Again I tell you that President Obama does not accept prior decisions by Bush. Don’t use this because it can hurt you. Countries are bound by agreements – not discussions or statements.
Erekat: But this was an agreement with Sec. Rice.
[...]
[US state department legal adviser Jonathan] Schwartz: It is not legally binding – not an agreement.
Erekat: For God’s sake, she said to put it on the record. It was the basis for the maps.

Israel veegt de grens van 1967 uit / Israel doing away with the green line

Sommige dingen zijn te onwerkelijk om te kunnen geloven. In de eerste 'batch' van gelekte Palestine papers bevindt zich het volgende item, een notitie (niet helemaal verbatim genotuleerd) van een onderhandelingsbijeenkomst op 12 maart 2008. Het gaat over de meest elementaire dingen waarover te praten valt, namelijk de afbakening van de gebieden waarover wordt gepraat - en eventuele uitwisselingen van grond - op basis van een grens. Het blijkt dat Israel de grens die iedereen altijd aanhield als referentie - de 'groene lijn' van 4 juni 1967 - verwerpt als 'iets van het verleden' waar de Palestijnen aan blijven vasthouden. Nee dan Israel, dat 'kijkt naar de toekomst'. 

(Excuses, het is onbegonnen werk dit in het Nederlands te vertalen). 

 

This is one of the most amazing items in the Palestine papers so far released. The whole world used to refer to the line of 1967 as the reference point for negotiations (it is the line that Resolution 242 of the Security Council is referring to) but Israel has changed the rules. In these notes of a meeting of 12 March 2008 we see that they consider '1967 to be a thing of the past'. A truly surreal discussion. (Thanks to Matt Duss who twitterd about this amazing document).

Minutes of First Meeting on Territory

Wednesday, 12 March 12 2008, 12:30 PM

KingDavid Hotel, West Jerusalem

Attendees:

Palestinian: Dr. Samih Al-Abed [SA], Khaled Elgindy [KE], Nizar Farsakh [NF]
Israeli: Udi Dekel [UD] and Dani Tirza [DT]

Overview:

• The Israeli side refused to engage on the basis of the 1967 line or to accept the principle of a swap—and it was clear that they had no mandate to do so.  They also insisted that the border in Jerusalem be excluded from the work of the territory committee.  However, there was no discussion of the eastern border, including the fate of the Jordan Valley.
• Parallel with this, they repeatedly noted their desire to “change the language” (Read: terms of reference) of the negotiations, which is consistent with the overall Israeli approach.
• The Israeli standard is essentially two-fold: (1) realities on the ground and (2) what they referred to as the “West Bank outline map” (i.e., excluding the No Man’s Land and East Jerusalem).
• Since no agreement could be reached on the starting point for negotiations, the Israeli side proposed that we either: (1) exchange maps of each side’s respective starting points, identify gaps and agree on a new baseline, or (2) send the issue back to the Abu Alaa/Livni track for them to decide.  The Palestinian side rejected the former and was non-committal on the latter.
• Apart from these major points of contention however, the Israeli side was clearly following an interest-based approach, which provides at least potential opportunities for future progress.

 
Meeting Minutes (not verbatim):
UD:     We have to take every opportunity to find a solution, but it will be difficult.
SA:      Why is it difficult?  Is it because your desire to make an agreement is only your head and not in your heart as well?
UD:     First, there is history, which for some is more important than the future.  Each side has different interpretations of this or that event or symbol. The other problem is implementation, whereby after an agreement each side claims the other is not acting in accordance with what was agreed.  Then we have the problem of terror groups who oppose any agreement and want to stop the process—not just here but all over the region, there are actors who do not want to see any progress.  But we have to go forward.  After our operation in Gaza, your side stopped negotiations. But after the terror attack in Jerusalem, we agreed to continue the process.
SA:      I agree, but you’re only telling half the story.  Also on your side there are people that want to get rid of us, and you did not mention the continuing settlement expansion…
DT:      These are not settlements…
SA:      … like the 750 new units approved in Giv’at Zeev, or other places; it makes people want to respond.  So we need the full story before we can go forward.
UD:     I’m not going to argue with you… but we have to be determined enough to reach an agreement.  Now, about today’s meeting, I don’t know what Abu Alaa and Livni agreed but, as I understand it, we need to agree on a common language when it comes to territory and borders.  From your side, I know there was discussion of percentages, or areas (in sq. km)… In the previous two meetings with Abu Alaa and Livni, we started to explain all the considerations of what we mean when we talk of territory and borders.
SA:      You are jumping directly into discussing areas.  We need to discuss parameters or guidelines.  You spoke of sq. km, but we already have a starting point, which is 1967.  We just need to have all the maps.  This is what we need for a breakthrough.  We must have a common language, agree on common maps and data, and then we can have a discussion about the issues.
UD:     As you know, our guiding principles are UNSC Res. 242, the need for boundaries that can provide security for Israel, and we’re talking about the situation on the ground, as per Pres. Bush’s letter.
SA:      Do you mean the situation as it was then, or now?
UD:     Reality now… But we’re not going to argue.  We can’t change reality on the ground.  We don’t see the 1967 border as a reference, first because we don’t even know exactly where the line is.
SA:      We have all the maps that were signed by you.
UD:     But that wasn’t exactly the line on the ground.
SA:      If not the 1967 line, then what is your reference?
UD:     We said already, the situation on the ground.
SA:      The wall?
UD:     The security fence is not a border.  Unfortunately, it is needed for security.  Every week we intercept 3 to 4 suicide bombers.  As we’ve said before, the fence is not a border and can be moved like we did with Lebanon.
NF:      What is your frame of reference?
UD:     We’re talking about blocs of settlements—not far in the West Bank, but close to the area we are talking about—are to be part of Israel. In Oslo we used the West Bank outline map.
DT:      It is the West Bank outline map, in which under our law Israeli military law is applied.
SA:      This is your law.  In our law, the line is 1967.
DT:      Based on which maps?  There is no…
SA:      This is the standard we’ve worked from, from Oslo to Taba… we are not going to discuss any other line.  If we’re going to waste time this is something else.
UD:     This is your opinion, but not our opinion.  It is very difficult to locate the exact line of the situation that existed on 4 June 1967.  It’s not the same line.  But for us, the baseline we use is the outline of the West Bank.  It may be close, but it’s not the same line.  You mentioned the NML—you can’t say this is “occupied”.
SA:      It doesn’t belong to you either.  The Jordan army was there at least in some places, but the Israeli army was not anywhere (in the NML).
UD:     This is our line. We have proof that the area was split and we consider it part of Israel
NF:      This was a gentlemen’s agreement that was not signed whereby the farmers from each side cultivate up to the middle of the NML, but then a dispute erupted in 1964 whereby this arrangement was dismissed.
UD:     We do not agree.
NF:      OK, then we agree to disagree.
KE:      There two practical problems with your approach.  How can we start from realities on the ground when the situation on the ground keeps changing, even as we speak. Second, how can we identify which areas in Israel would be swapped in exchange for what is being taken in the West Bank if we don’t have a reference line?
UD:     We are not speaking in the same dimension.  We are not speaking about “giving” and “taking”… we are taking about realities.  Our goal is to create a better situation for Palestinians, as well as for Israelis.
NF:      Can you explain to us how you see us moving forward from today’s meeting to an final agreed border?
UD:     Take reality on the ground…  We want the blocs to be included in Israel, and we want contiguity—just like you want contiguity.  And you have to take into consideration the need to protect our citizens, for strategic depth, and the ability of people to continue living normal lives—there is a list that we spoke of before—in addition to other concerns like holy places, water, etc.  If you’re going to talk about “rights” and what we “give back,” we can’t go forward.
SA:      This is not an encouraging way to start out.  All you’ve discussed is what you want to take.  We also have concerns about these issues—water, holy places, etc.  All these can be dealt with.  What is the adjacent area on your side?  We have that data and criteria for it as well.  If you want to just take, then we just keep what we have now.  What do you expect us to say to our people?  Everything you’re doing—the settlements, the wall—is illegal.  This is not a starting point.  If this is your intention, to argue about this, then how can we accept it?  This land that was taken was taken by force and it belongs to people. Who accepts that?
DT:      We’re talking about an agreement between two entities, not private property rights.  That will come later, at the end… because we also have Israelis who owned private property in the West Bank pre-1948. 
SA:      Fine.  We can deal with that too.
DT:      Al-Quds University is built on private property owned by Israelis.  But today we are talking about an agreement between states.
SA:      We have three issues: the 1967 line, exchanging maps and the swap.
UD:     The discussion between us is very important.  It will not help to talk about what is “illegal”.  Only my supreme court will tell me what is legal. We are the only country that has a supreme court that plays such a major role. We can fight over sentences…
SA:      We understand each other from all previous negotiations.
UD:     We didn’t take anything from you.  No Palestinian state existed before.  When you say 1967, it’s not something we can recognize. First, it’s not a border.  Second, we don’t know exactly where it is.  So we have to forget those things.  It doesn’t help to talk about what we “take” or “give”.  Also, percentages don’t help.  But if we agree on a border then we can move forward
NF:      We’re disagreeing over approach.  I still fail to see how this is so.  Yes, the exact 1967 line is hard to know but there are ways to deal with this. With Jordan you had that problem because of the vague definition of the boundary in Wadi Araba (where it said the middle of the wadi) and you split the difference between your interpretation and the Jordanian one.  We can deal with any discrepancies between your interpretation and ours.  But need some sort of starting point.
KE:      The entire international community does not accept Israeli sovereignty in any of the territory occupied in 1967. You are asking us to accept what the whole world is refusing to accept.  This is not logical.
UD:     The international community is not relevant here. We are not agreeing with them; we are agreeing with you on the border between us.  And there  wasn’t a border.  All the maps we agreed upon are based on that line [“WB outline”].
KE:      But even your line is based on the 1967 line.  If we compare your line to 1967 line we’ll find that it coincides everywhere except the Latrun NML and Jerusalem.  You mentioned UNSC Res. 242, which itself means the 1967 line.
UD:     You know the wording of 242 so… Maybe we can start by identifying differences between our West Bank outline and what you call 1967.
SA:      We have maps and you have maps, but if you want an international commission to judge where the line is, this is a waste of time.
UD:     We want to reach an agreement between us.  We don’t need the international community to tell us what to do.
SA:      We cannot take the line you created.
UD:     It’s not created, it is used in our agreements with you in Oslo.  It’s based on this line [“WB outline”]
NF:      The Interim Agreement has no line. It just shows Areas A and B.
UD:     But the percentage of the areas are calculated according to that line.
NF:      That still does not mean that we accept that line.  I can draw 100 different lines and still get the same areas; that is not a standard.
UD:     Let’s check the line you have and what we have.  If it’s 90% the same, we can work on the rest… 
SA:      but we used this line in Camp David and Taba, so why restart the discussion?
UD:     I’m trying to change the language between us, to create a soft language between us.  We don’t want to fight over symbols; we’d like to create a new approach.  If we use symbols, it will be very difficult for you, and for us.  We’d like to have a new approach—not looking at maps signed by Moshe Dayan and Jordanians in the 1950s.
SA:      We also want to be creative and have an open mind to make an agreement acceptable.  But you cannot impose on me facts on the ground that you created and say this is the starting point.  These facts on the ground caused lots of problems for us.  We want to be creative

[Break: 13h30 - 13h45]

Palestine papers: grafrede voor een 'vredesproces' en misschien ook voor de PA

 Erakat en Abbas

Opwinding in Palestina. Al-Jazeera en The Guardian hangen de intieme geheimen van tien jaar onderhandelen (1999 - 2010) tussen Israel en de Palestijnse Autoriteit aan de grote klok. In een Midden-Oostenversie van een soort Wikileaks worden in porties,  stapels van bijna 1700 documenten openbaar gemaakt, te weten notulen van bijeenkomsten, emails, kaarten, verslagen van privé bijeenkomsten, strategische achtergrond papers, alles. Hier zijn de papieren te vinden:  Al Jazeera en The Guardian, de links wijzen de weg.

Zondagavond was het eerste deel van de lekken aan de beurt. Daar bleek uit dat Saeb Erakat, de opperonderhandelaar van de PA in 2009 aan de Israeli's aanbood ermee akkoord te gaan dat alle Israelische nederzettingen in Jeruzalem (Israel noemt ze wijken) aan de verkeerde kant van de 'groene lijn' door Israel worden geannexeerd, minus één, Jebel Abu Ghneim (Har Homa), die de toegang tot de Oude Stad verspert vanuit de richting van Bethlehem. Ook wilde hij ermee akkoord gaan dat Israel de Joodse en Armeense wijken in de Oude Stad  zou krijgen en - last but not least - ten aanzien van de Haram al Sharif / Tempelberg was hij bereid mee te werken aan een 'creatieve oplossing'.
Een en ander was een onsje meer, om het zo maar te zeggen, dan de PA tot dusver publiekelijk had toegegeven. Het is duidelijk dat de PA daarmee behoorlijk in verlegenheid is gebracht. De beschuldigingen dat de PA niets anders is is dan een clubje collaborateurs met Israel, die de laatste tijd steeds luider worden gehoord, krijgen daarmee weer nieuw voedsel.   
Maar ook Israel heeft weinig reden om blij te zijn. Er blijkt nu zonneklaar dat de PA al jaren geleden de meest vergaande concessies heeft gedaan, maar dat Israel  nooit toehapte. Het beeld dat Israel de onderhandelingen al jaren voor niets anders gebruikt dan als rookgordijn om ondertussen lekker voort te gaan met het vol bouwen van de Westoever met nederzettingen, wordt eveneens door de Palestine papers versterkt.

 De publicatie heeft tot dusver woedende reacties uitgelokt van Erakat ('We hebben niets te verbergen. .. het  is uit zijn context en het bevat leugens. Al Jazeera's informatie is vol leugens en bedrog.') Van Mahmoud Abbas, de Palestijnse presidnet ('We zeggen alles heel duidelijk. We hebben geen geheimen') en van Yasser Abed Rabbo die maandsagmorgen namens de PA in Ramallah een persconferentie gaf, waar hij sprak van een 'verdraaiing van de waarheid', een 'door de emir van Qatar georchestreerde aanval op de PA (Al-Jazeera heeft zijn hoofdkwartier in Qatar) ' en een 'propaganda spelletje via de media om de  Palestijnse burgers te brainwashen'. Na Abed Rabbo's persconferentie bestormden een handjevol getrouwen van Abbas het kantoor van Al-Jazeera in Ramallah.
Vanavond, maandagavond, om acht uur GMT is de volgende aflevering van de 'Palestine papers' op Al-Jazeera en The Guardian. Laten we zien wat er dan weer tevoorschijn komt en wat daarop de reacties zullen zijn. Volgens de Guardian staan ons nog onthullingen te wachten over:

- een verdergaande detaillering van de concessies die de Palestijnen hebben aangeboden, waaronder betreffende het heikele punt van het recht op terugkeert,
-verzoeken die Israelische leiders privé deden betreffende het naar de nieuwe Palestij se staat overheveleen van Palestijnen in Israel,
-de vergaande staat van samenwerking tussen de Israelische en Palestijnse veiligheidsdienten,
-de belangrijke rol van de Britse veiligheidsdienten bij geheime plannen om Hamas in de bezette gebieden een kopje kleiner te make n,
-Het feit dat de leiders van de PA binnenskamesr getipt waren over de Cast Lead veldtocht van 2008-2009 in Gaza.

Dat is dus allemaal niet mis. En er is weinig fantasie voor nodig om te voorspellen wat hiervan de gevolgen zullen zijn. Het zogenaamde vredesproces dat eigenlijk al jaren in coma verkeerde, of misschien ook al lang geleden was overleden, kan nu rustig ten grave worden gedragen. Het lijkt nagenoeg onmogelijk om op de oude voet verder te gaan alsof er niets is gebeurd, nadat dit allemaal naar buiten is gekomen (aangenomen dat The Guardian zijn beloftes waar maakt). Je kan je geen plot voorstellen waarbij duidelijker wordt gemaakt dat Israel al jarenlang een toneelstukje opvoert en totaal niet serieus is. Het verhaal dat Israel geen  'partner  for peace' aan de Palestijnse kant had, blijkt, voor zover dat nog voor sommigen misschien niet duidelijk was, een sprookje. Veeleer was het omgekeerde het geval.

En wat de toekomst van Abbas, Erakat en de Palestijnse Autoriteit betreft, die ziet er niet erg zonnig uit. Hier wreekt zich dat een aantal domme, incompetente mensen bezig is geweest. Mensen die meer aan hun baantje leken te zijn gehecht dan dat ze toegewijd waren aan de zaak. Wat had er - als de PA wèl had gedeugd - nu meer voor de hand gelegen dan dat de PA zelf in een vroeg stadium de bijzonderheden naar buiten had gebracht om te laten zien dat Israel totaal niet geïnteresseerd was in een deal? Nu rijst het beeld op van mensen die tegenover de buitenwereld wel flinke taal uitslaan, maar binnenskamers weggaven wat er maar te geven viel. En dat terwijl ze ondertussen ook  nog eens collaboreerden met Israel in het in de gevangenis werpen, uitschakelen of zelfs bij bosjes laten afslachten (Gaza) van tegenstanders. Als maar een beetje waar is dat dit soort onthullingen ons nog te wachten staan, en daar ziet het na de eerste over Erakat wel naar uit, dan is het gedaan met het laatste beetje geloofwaardigheid dat de PA hier en onder Palestijnen misschien nog bezat. En of dat ook betekent dat het binnenkort met de PA is gedaan? Ik zou er in ieder geval nog geen  fles wijn onder willen verwedden dat ze er over een jaar nog zijn.

[Waar ik wel een fles wijn  voor over heb- misschien wel twee - , is een tip wie de lekken heeft verzorgd. Ergens las ik de suggestie dat het de in ongenade gevallen Fatah-corifee Dahlan zou kunnen zijn. Als dat zo is, is dat een formidabele grap.]

PS Een element dat ik dreigde te vergeten: wat de Palestine papers ook ten overvloede nog eens aantonen is dat er geen sprake is of was (en vermoedelijk ook nooit zal zijn), van een constructieve Amerikaanse rol. Wat de Amerikanen vooral doen is keer op keer demonstreren is dat ze de lijn van Israel steunen, door dik en dun.

Het Flotilla-onderzoek: slagerij Turkel keurde het eigen vlees en zag dat het goed was.

Netanyahu wordt door de Turkel-commissie aan een scherp verhoor onderworpen.

Als de keuringsdienst van waren zou worden afgeschaft en alle restaurants, slagerijen, levensmiddelenzaken en wat al niet zelf hun zaken zouden controleren, wat zou dan het resultaat zijn?
Juist.
Dat is dus ook de uitkomst van het 'vlijmscherpe' onderzoek dat de Commissie Turkel in Israel, die de aanval op de Free Gaza Flotilla op 31 mei 2009 tegen het licht moest houden. Wat waren de bevindingen? De blokkade van Gaza is in overeenstemming met het internationale recht, het enteren van de schepen van de flotilla in de internationale wateren was OK, want ze waren er duidelijk op uit om de blokkade te breken. En  het doodschieten van negen mensen - onder wie enkelen die al gewond op de grond lagen en van wie er één gewapend was met een levensgevaarlijke camera - gebeurde 'uit zelfverdediging'.
Minister van Defensie Ehud Barak feliciteerde de commissie met de uitkomt van dit - eerste deel van het - rapport en zei dat het bewijst dat Israel een natie is die de wet naleeft.
Jawel. En ik ben de koning van Siam.

Het is de moeite waar nog eens na te lezen wat er bekend werd bij het benoemen van de commissie - hier en hier op dit blog. Voor de commissie werden wel zeer oude oud-gedienden aangeworven (een van hen de 93-jarige Shabtai Rosenne overleed kort voor de commissie haar onderzoek afrondde). Voorstellen om mee te doen aan een internationaal onderzoek werden met de instelling van deze commissie de pas afgesneden  en  Premier Netanyahu zei bij de installatie ervan expliciet dat het de bedoeling was dat de commissie zou vaststellen dat de blokkade van Gaza wettig was. 
Verder mocht de commissie geen lager geplaatste militairen horen, maar alleen commandanten en politieke leiders. Het Arabische Knessetlid Hanin Zuabi die aan boord was van de Mavi Marmara, het schip waarop de doden en gewonden vielen, werd wel gehoord maar ongeveer afgesnauwd. Hetzelfde gebeurde met kritische Israelische NGO's. Tja, en dan beklaagde de commissie zich erover dat Turkse getuigen die waren uitgenodigd niet wilden komen. Antisemieten natuurlijk. En ook dat Britse getuigen die eerst wel wilden, afhaakten toen ze hoorden dat ze moeten getuigen via  video conference. (Hen was immers verboden binnen tien jaar nog eens voet te zetten op Israelische bodem omdat ze het land 'illegaal' waren binnengekomen. Nou, op die manier had ik ook bedankt voor de eer).
En was de commissie dan helemaal nergens kritisch over? Jawel hoor, één klein puntje hadden ze toch wel gevonden, de oudjes, waarschijnlijk om te laten zien dat ze echt nog wel onafhankelijke denkers waren.  Ze vonden dat het aan te raden was dat Israel de blokkade meer afstemde op het doel om Hamas te treffen en niet de burgers van Gaza. En ook zou er meer oog moeten zijn voor de medische behoeften van de bevolking daar. 
Nou zo zie je, toch de regering nog even op de vingers getikt. Heel zachtjes en heel even maar, maar niettemin.
Maar intussen is dit lachwekkende schouwspel natuurlijk vooral om te huilen. Te beginnen met de  commissie Kahane die na de moordpartijen in Sabra en Chatilla in Libanon in 1982 opmerkte dat Israel alleen 'indirect' schuld had aan al die doden daar, via de commissies die onderzochten wat er in 2006 in Libanon en in 2009 in Gaza was gebeurd, tot en met dit belachelijke Turkel-rapport, dienden  al die onderzoeken alleen maar om te vertellen dat, hoewel het vlees steeds meer verrot raakt, de slager toch nog steeds helemaal kosjer en OK is. De  vraag die mij nu bezighoudt is: hoelang kan een land doorgaan zichzelf zo evident en schandelijk voor te liegen, zonder dat er een keer een grote schoonmaak volgt. Of zou het daarvoor al te laat zijn? 

Update 25 januari: Woordvoerder P.J. Crowley van het Witte Huis heeft gezegd dat de VS het Turkel rapport beschouwen als 'onafhankelijk en geloofwaardig'. Hij wees erop dat het deel uitmaakt van een breder onderzoek van de Verenigde Naties en nog niet is afgerond. De Turkse premier Erdogan zei geschokt en ontzet te zijn over het rapport dat volgens hem 'ongeloofwaardig en waardeloos was'. Het Turkse persbureau Anatolia maakte maandag delen uit Turkije's eigen rapport openbaar. Daaruit bleek dat twee Turken aan boord van de Mavi Marmara al waren doodgeschoten vanuit helikopters, voordat er ook maar één Israeli aan dek was geland. En dat is een vaststelling die de conclusie van het Turkel rapport, dat de Israeli's handelden uit zelfverdediging, volstrekt onderuit haalt. 

Death in Bil'in, lying IDF-spokesmen, and how CS gas can damn well kill

(Sorry, I write this in English, because most of the things I quote are in English anyway)






The story is continuing. On January 1st Jawareh Abu Rahmah (36, picture) form the West Bank village of Bil'in died in a  hospital in Ramallah after having been exposed to an overdosis of tear gas during a demonstration against the Wall the day before.
Almost immediately after the news of her death had bcome  known, the Israeli army started a campaign to deny that it was to blame for her death. A high officer gave a briefing where newspapers were invited, as well as - quite special - a selected number of rightist writers and bloggers, knowing that these people wouldn't ask nasty questions and report faithfully everythinhg they were told. The officer, who was later identified as no one else than major general Avi Mizrahi, commander of Israels  'central section', said that Jawareh had not been at the demonstration, so that it could not have been gas that killed her. The cause of death could have been leukemia (because she had been seeing doctors and was taking antibiotics), or else asthma. He also said  that the report from  the lab that checked her blood, was marked an hour earlier than she had been admitted to the hospital. Moroever  he pointed to the suspicious fact that there had been no autopsy,  and that she had been buried the very sanme day. And on top of that, everybody was of course aware of the fact that CS gas (the tear gas used) was widely in use in Western countries and was not lethal. So, the conclusion could be no other than that this was another proof of the vicious intentions of the Palestinians who 'stage' this kind of deaths in order to be able to put the blame on Israel.
General Mizrahi's version of the events was refuted for 100% by blogger Lisa Goldman, who produced witnesses who had seen that Jawareh was present at the demonstration, that she became unwell after having inhaled large amounts of tear gas, people who saw that she was evacutated in an ambulance, medical reports from the hospital and last but not least report form doctors she recently visited, who explained that she was healthy except for an infection in her inner ear, for which she had been treated... yes, with antibiotics. After that two versions of the story started to go round. The original one (the Lisa Goldman version) as it were, and the army's twisted versions, which as the army must have known was bought by the rightist blogosphere for 100%, and was followed by the Israeli newspapers as well, although somewhat hesitantly, it seems.

But, that was not going to be the end of the story. On Thursday both Ynet and Haaretz  came with yet a new version, again from an army spokesman. Now the story was that  Jawareh Abu Rahmah died as a result of poor medical care in Ramallah. Due to a wrong diagnosis, she got an overdose of atropine. And that was what killed.her. It was a treatment meant for someone who had been exposed to some poison gas, not CS gas, that - as we all know - is harmless and cannot kill.
The strange twist in this story  was, of course, that the army sayd that after having been exposed to CS gas, she was treated as if it had been something other substance. What, of course,  implied that the army admitted that Rawajeh had been exposed to the CS gas after all. And by doing so, also that she had been at the demonstration, that the cause of death had not been leukemia, or asthma, or even - what also had been suggested - a honor killing because of a forbidden pregnancy.
So she was there, took part  in the demonstration,  did inhale CS gas, but the Palestinian doctors  (what do they know about medicine anyway?) killed her by giving her an overdose of the wrong medicine. And it was not the gas that killed her, because CS gas cannot kill, as we all know.

Do we? No, we don't.  and I'll explain that here. But before I come to that I have point at one ore twist: Yossi Gurvitz of the blog + 972 called the army spokesman after this new revelation and asked his comment. And what did he get for an answer?  That neither the first, nor this last version about atropine and bad care in Ramallah were official army versions, because the army investigation of this 'incident' was still going on.
Well, rightist blogosphere, I'm really curious what you are going to make of this.

But let's look at the supposedly non-lethal  qualities of the CS-gas. Below I will quote some evidence that it is not as harmless as the Israeli army want us to believe. It is not for no reason that in countries like the UK and the Netherlands it is only administered by people who have undergone a special training, and that there are numerous restrictions concerning its use. But before I go there, a personal memory. In 1988 and 1989 I have been covering the First Intifada in the occupied territories, as the the Cairo correspondent for Dutch radio and the newspaper de Volkskrant. During visists to Gaza I was told that the Human Rights Organisation Al Haq (active in Gaza at the time) documented a number of cases of people who died as a result of the use of tear gas, both in Gaza and on the West Bank,  partly because  the Israeli's shot the gas into class rooms and homes on many ocasions, but not only because of that. Al Haq also collected tens of stories (if I remember it well some 60) about pregnant women who got a spontaneous abortion after having been exposed to the gas. Unfortrunately I cannot quote from my files, as de Volkskrant did not want the story and I consequently did not work out my notes. (The Volkskrant foreign desk at the time was led by someone called Jan Luyten, who thought the story not to be newsworthy - 'don't the Palestinians say things like that all the time' he asked rethorically. It was by far not the only gross misjudgement he made during his time as chief of the foreign desk).
.

 First intifada: el shabab el hajjar, or the youth of th stones as the PLO would lateron call them.


There is some evidence elsewhere, however.,.to corroborate what I just wrote. The Palestinian organisation  Al Badil published an article in 2009 about the possiblities (or impossibilities) for Palestinian civilians to sue authorities or companies in the US seeking damages for the loss of relatives or properties during actions in the occupied territories with the use of US manufactured items. It mentioned that: 

In a much earlier case brought during the first Intifada in the 1980’s, Abu-Zeineh v. Federal Laboratories, Inc. and Transtechnology Corporation,²³ Palestinians sued US manufacturers of CS gas, a chemical agent, seeking damages for the deaths of their relatives exposed to the gas by IDF attacks in the occupied Palestinian territory and around Jerusalem. Six of the nine Palestinians plaintiffs were citizens of Jordan. 

A US federal court has jurisdiction over a civil case if, among other things, the case is between citizens of a US State and “citizens or subjects of a foreign state.” The foreign state must be recognized – de jure or de facto - by the Executive Branch of the US government at the time the complaint is filed. In this case, the claims by Palestinian plaintiffs were dismissed because there is no de jure recognition of Palestine as a state, and according to the State Department, no de facto recognition either.
Claims brought by six West Bank residents who argued they were both Palestinian and Jordanian citizens also were dismissed on the basis of defendant’s expert witness testimony (because the State Department did not offer an opinion on this question) that statements by Jordanian government officials immediately after Jordan severed its ties with the West Bank proved that the West Bank plaintiffs were not Jordanian citizens. The court did not find persuasive the Jordanian Ambassador’s statement that West Bank residents are given two-year Jordanian passports, or his request that the court give them the same access to US courts as citizens of any foreign state. (Italics added by me).

So these Palestinian citizens had a case concerning the death of several individuals caused by CS gas, but due  to technicalities (Palestine not being a state that the US had recognized) they were not able to push through.  

In about the same time, 4 August 1989, the Journal of the American Medical Association (JAMA) published a study into the use of  tear gas in general, which was much later quoted by Physicians for Human Rights. I in turn quote some parts (again with italics added by me):

Tear gas has gained widespread acceptance as a means of controlling civilian crowds and subduing barricaded criminals. The most widely used forms of tear gas have been 0-chlorobenzylidenemalononitrile and w-chloroacetophenone. Proponents of their use claim, that if used correctly, the noxious effects of exposure are transient and of no long-term consequences. The use of tear gas in recent situations of civil unrest, however, demonstrates that exposure to the weapon is difficult to control and indiscriminate, and the weapon is often not used correctly. Severe traumatic injury from exploding tear gas bombs as well as lethal toxic injury have been documented. (...)

Military studies among volunteers have noted that, in most cases, removal from exposure to CS results in fairly rapid recovery with cessation of all symptoms within minutes (9). Proponents of the use of CS believe that, when used properly, high or prolonged exposure to the substance would be precluded by an individual's natural aversion to remaining in an area where the substance is present (United Kingdom patent specification 967 66; 1960). Its popularity among military and police authorities stems partly from comparisons with the other tear gas agents, which suggests that CS is a more potent lacrimator and seems to cause less long-term injury, particularly with respect to the eye.
Inhalation toxicology studies (10-12) at high levels of CS exposure,however, have demonstrated its ability to cause chemical pneumonitis and fatal pulmonary edema. In situations in which high levels of exposures have occurred, the same effects, as well as heart failure, hepatocellular damage, and death, have been reported in adults (5(p23), 8, 13). An infant exposed to CS in a house into which police fired CS canisters to subdue a mentally disturbed adult developed severe pneumonitis requiring therapy with steroids, oxygen, antibiotics, and 29 days of hospitalization. (14).
The respiratory concentration of CS that would be lethal for 50% of healthy adults has been estimated to be 25,000 to 150,000 mg/m 3 per minute, based on animal studies (15). When detonated outside, a CS grenade generates a cloud 6 to 9 m in diameter, at the center of which a concentration of 2,000 to 5,000 mg/m 3 can be produced, with concentrations rapidly tapering off at the periphery. (16) If detonated in an enclosed space or in clusters, however, much higher levels of exposure could be expected. Moreover, chemical weapons have generally been noted to be notoriously uneven in their dispersal. (17).
Oral toxicology studies (18,19) have noted the ability of CS to cause severe gastroenteritis with perforation. Metabolic studies (20, 21) indicate that absorbed CS is metabolized to cyanide in peripheral tissues. The potential for CS exposure at levels seen in the field to result in significant generation of cyanide at the tissue level is controversial.(21, 22). Authors who downplay this possibility reason that one would have to inhale massive quantities that could only occur if the gas were used improperly, and that severe pulmonary injury would overshadow the effects of cyanide generation.(2).However, this argument ignores the ingestion of tear gas chemical that can occur with pharyngeal deposition of incompletely dispersed CS compound and swallowing of respiratory secretions.
Contact burns and the development of skin sensitization with contact dermatitis have been described in a number of experimental and observational studies on animals and humans (16,23-25).This is in keeping with the many skin burns encountered during our inquiry. (....)

 















Durings clashes in Silwan and Issawiya (Jerusalem) the 18 month old child Mohammed Sneneh died from tear gas inhalation. 


That already seems to be quite enough to contradict the claim of the Israeli army about CS gas not being lethal. But thers is more. They also should know better on the basis of their own resarch. Haaretz recently quoted a study the medical corps of the Israeli army itself did in 2004. Under the headline High concentations of tear gas could be lethal it said:

Seven years ago, the IDF Medical Corps published a study on CS gas in both the Israeli medical journal “Refuah” and the overseas journal “Archives of Toxicology.” That study, based on animal experiments, concluded that to kill a person, you would need a dose 800 to 5,600 times larger than the quantities used to disperse demonstrations. Nevertheless, it added, a high concentration of the gas in a given location could cause serious or even lethal harm, and therefore, the gas cannot be considered innocuous. Over the last year the IDF has begun using a tear gas grenade launcher in Bil’in, the Ringo, that allows them to shoot six canisters at once into the same place, creating a thick cloud of gas. The Palestinians say Abu Rahmah was caught in such a cloud. (Italics again added by me).

And Jawareh is not the only case. I mentioned already the death of an 18 months infant in Issawiya in September last year (see the picture). More recently it was rporetd from Algeria that a 65-year old taxidriver died because of tear gas during riots in tht country.  And to conclude I could quote as well the following excerpt from an article on the site of the New York City department of Health and Mental Hygiene:

Long-lasting exposure (over an hour) or exposure to a large dose of tear gas, especially in an enclosed setting, may cause severe effects such as:
• Blindness
• Glaucoma (a serious eye condition that can lead to blindness)
• Death due to serious chemical burns to the throat and lungs
• Respiratory (breathing) failure possibly resulting in death
The deadly effects of tear gas would only occur following exposure to a dosage several hundred times greater than the amount of tear gas typically used by law enforcement officials for crowd control.

In other words, it is time that the Israeli army starts to do its homework, stops lying about the effects of CS gas, and reviews the regulations concerning its use. And in doing so it might as well review the regulations about how to fire the CS grenades, as also several people got seriously injured, and some even killed (as was the case with Jawareh's brother Bassam in april  2009) by direct hits of grenades that had been fired horizontally into crowds.