Likoed Nederland en de wonderbaarlijke vermenigvuldiging van Arabische legers

 Ik ben altijd dol geweest op sprookjes. De gebroeders Grimm, Hans Christian Andersen, Moeder de Gans, ik kon er geen genoeg van kijgen.
Vandaar waarschijnlijk dat het volgende verhaaltje - uit het saaie, degelijke Katholieke Nieuwsblad -  me zo aansprak:  

Op 6 oktober 1973, de dag dat de joden Jom Kippoer vierden, vielen Egypte, Syrië, Irak, Jordanië, Saoedi-Arabië, Marokko, Algerije, Libië en vele andere islamitische landen Israël tegelijkertijd aan.

 Een grootschalig conflict dat later bekend werd als de Jom Kippoer-oorlog was een feit. Het kleine Israël (met toen amper 3 miljoen inwoners) moest zich verdedigen tegen meer dan een miljoen tot de tanden bewapende Arabische soldaten.
Dat bovenstaande islamitisch-Arabische legers zo eendrachtig vochten, was een wonder. Want landen als Syrië en Jordanië gunden elkaar vaak het licht niet in de ogen, en hadden zelfs menige oorlog met elkaar uitgevochten.
Dat genoemde landen in oktober 1973 toch één front vormden tegen Israël kende maar één oorzaak: de diepgewortelde haat van veel Arabieren tegen Israël en alles wat joods was. Deze haat kon letterlijk elk meningsverschil tussen de Arabische landen overbruggen, iets wat je momenteel ook weer ziet gebeuren.

 Denk u eens in, meer dan een miljoen soldaten uit al die islamitische landen tezamen!!! Eerdere wonderbaarlijke vermenigvuldigingen uit de geschiedenis, zoals Jezus dat blijkbaar kon met vissen en brood, om niet te spreken van 'Ezeltje strek je, tafeltje denk je', vallen hierbij in het niet. Het Katholiek Nieuwsblad vermenigvuldigt de legers van Egypte en Syrië voor u met .. ja met van alles eigenlijk .. en biedt moeiteloos over de bijbel en het sprookje heen.

De auteur van deze nonsens is Antonius Marie (Tom) Struick van Bemmelen, ex-Eerste Kamerlid van de VVD en voorman van Likoed Nederland. Het doel van zijn verzinsels is een aanval op de Palestijnse priester Jamal Khader, één van de opstellers van het zogenoemde Kairos-document. Khader zou gezegd hebben dat Israel niet bang hoeft te zijn door verschillende Arabische landen aangevallen te worden, omdat die hopeloos verdeeld zijn. Om dat argument te ontkrachten greep  Struick vB naar zijn dikke duim.
 De Likoedleider heeft het namelijk niet zo op het Kairos document begrepen. Het is kritisch over Israel en neemt het op voor de Palestijnen, vandaar.
Maar Struick vB. heeft nog een paar redenen om tegen Kairos te zijn. Ze zijn het waard even genoemd te worden:.

 Zo ondersteunden zij het totaal mislukte Gaza-flottielje tegen de volgens het internationalaal (sic) recht gerechtvaardigde wapenblokkade van Gaza, dat in mei 2011 had moeten plaatsvinden. Doel was een minieme hoeveelheid hulpgoederen naar Gaza te brengen. Terwijl daar volgens de links-liberale krant The New York Times alleen al in augustus 2011 een gigantisch warenhuis en twee zeer luxueuze hotels werden geopend, met liften uit nota bene Israël. Dat hoor je alleen niet van Khader en de andere opstellers van het Kairos-document.


Khader stelt verder dat de in 2003 voltooide 'scheidingsmuur' (die overigens voor meer dan 95 procent een hek is), niet nodig is omdat de Palestijnen het geweld zouden hebben afgezworen. Alweer onjuist: nog geen anderhalve maand geleden werden bij de Israëlische badplaats Eilat acht Israëliërs, onder wie vier toeristen, door islamitische terroristen uit Gaza afgeslacht. Deze terroristen waren via Egypte Israël binnengekomen omdat er tegenwoordig een hek tussen Gaza en Israël staat. Daar konden ze dus niet meer langs.

Die Struick van Bemmelen toch. Hij, als ex-katholiek, moet gedacht hebben: de lezers van dat  superconservatieve blaadje weten vast van toeten noch blazen.Die weten dus niet dat ondanks het feit dat minister Rosenthal het tegendeel beweert, de blokkade van Gaza helemaal niet spoort met het internationale recht   (en dat de 'links-liberale' krant New York Times dan wel kan melden dat er een supermarkt en dure hotels in Gaza zijn, maar dat dezelfde krant, net als andere bladen, ook heeft gemeld dat 60% van de bevolking van Gaza 'food insecure'  is en bijstand nodig heeft). Struick vB moet ook hebben gedacht dat de lezers van het Katholieke blaadje niet in de gaten hadden gehad dat Israel het fout had met de beschuldiging dat de aanstichters van die aanslagen bij Eilat in augustus uit Gaza kwamen, zodat het bloedbad dat Israel daar vervolgens ontketende (31 doden) niets anders was dan een ongeprovoceerde Israelische oorlogsmisdaad.    
Om SvB recht te doen moet ik natuurlijk wel toevoegen dat hij zijn stukje plaatste op 7 oktober en dat de bevestiging dat Israel had gelogen over de betrokkenheid van Gaza pas twee weken later kwam. Wel zou hij zich op zijn minst vast hebben kunnen houden aan de twijfel die daarvoor al van alle kanten was gerezen over de claim van Israel. Maar ach, zou Struick 'Moeder de Gans' van Bemmelen zich daaraan nou iets gelegen laten liggen? Het lijkt me niet overeen te komen met zijn stijl. Struick van Bemmelen is veeleer iemand die het - evenmin als zijn evenknie Yochanan Visser, de baas van het clubje 'Missing Peace', - volstrekt niet nodig vindt zich aan de feiten te houden, of die feiten zelfs maar te kennen, als het aankomt op de verdediging van het geliefde Joodse land. Niet toevallig staan ze ook allebei wel eens in de Volkskrant - de krant waar alles mag tegenwoordig en waarin niets meer waar hoeft te zijn. 'Kijken met één oog dicht' was de kop boven Struick van Bemmelens stukje in het Katholieke blaadje. 'Liegen met één vinger in je neus' was een betere geweest als je het mij vraagt. Leve de verspreiders van de bla-bla-hasbara.
(Met dank aan José)

Dodental in Gaza stijg tot 12, bestand wordt inmiddels nageleefd

Rouw in het Abu Youssef An-Najjar ziekenhuis in Rafah. (Foto Reuters) 

Het dodental van de Israelische bombardementen van Gaza sinds zaterdag is opgelopen tot 12 nadat maandagmorgen in Khan Younis de lichamen werden gevonden van twee strijders van de Ansar Brigades van de Ahrar Beweging. Het Yousef Abu Abdo en Ali Al Aqqad; beiden uit Khan Younis. De twee werden getroffen nadat een via Egyptische bemiddeling bereikt bestand was ingegaan. Volgens het Israelische leger zouden de twee verantwoordelijk zijn geweest voor het afschieten van zes mortiergrananaten in de Negev, na het ingaan van het bestand.
 Eerder had Israel - eveneens  na het ingaan van het bestand - ook een lid van de Abu Ali Mustafa Brigades van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP) gedood met een raket afgeschoten door een onbemand vliegtuigje. Het PFLP bevestigde de dood van zijn lid Ahmad Jarkhoun en maakte bekend dat het daarna als vergelding drie raketten op Israel had afgeschoten. De raketten troffen overigens volgens Israel geen doel.
Jarkhoun was de tiende dode, nadat Israel zaterdag al negen leden van de Islamitische Jihad, onder wie een belangrijke commandant, met raketten uit onbemande vliegtuigjes afgeschoten, had gedood. Als vergelding voor deze doden werden vanuit Gaza meer dan 30 projectielen op Isrel afgevuurd, waaronder lange afstands Grad-raketten die Ashkelon en Ashdod haalden. Een man in Ashkelon vond daarbij de dood.
Het bestand in Gaza leek het maandagmorgen echter te houden. Na het bombardement in Khan Younis werden geen nieuwe incidenten meer gemeld. Het geweld van dit weekeinde was het ernstigste sinds augustus toen 31 mensen werden gedood nadat Israel ten onrechte Gazanen ervan beschuldigd had achter aanslagen te zitten die bij Eilat hadden plaatsgevonden. Dat geweld begon toen Israel met een bombardement op een huis vijf leden doodde van de Volksverzetscomités, plus het kind van één van hen, een baby van twee jaar. 

Klokkenluider Anat Kamm krijgt 4,5 jaar voor onthullen oorlogsmisdaden

Anat Kamm

Een rechtbank in Tel Aviv heeft Anat Kamm, een 23-jarige journaliste die in haar diensttijd als secretaresse van generaal -majoor Yair Naveh documenten kopieerde en doorspeelde aan het dagblad Haaretz tot 4,5 jaar cel veroordeeld. Ook kreeg ze anderhalf jaar voorwaardelijk. De twee jaar die zij al onder huisarrest had doorgebracht werden niet meegeteld.
De veroordeling van Kamm vond plaats op basis van een zogenoemde plea bargain, die al in februari van dit jaar door de rechtbank was geaccepteerd. Kamm werd onder de plea bargain niet, zoals haar aanvankelijk ten laste werd gelegd, vervolgd wegens spionage of het in bezit houden van documenten met de bedoeling de staatsveiligheid te schaden. Daarop staan maximumstraffen van levenslang. In plaats daarvan bekende ze schuld ten aanzien van het onrechtmatig in bezit hebben van documenten en het doorspelen daarvan aan derden. Het maximum op het onrechtmatig in bezit hebben van documenten was zeven jaar en het doorspelen ervan aan derden 15 jaar.
Wat Kamm, een journaliste bij de internet-krant Walla, gedaan heeft is het volgende. In haar dienstijd-functie van secretaresse bij generaal Naveh, die toen commandant was van Israels Centrale Sector (waaronder ook de Westoever valt) merkte ze dat het Naveh en leger een uitspraak aan hun laars lapten van het Israelische hooggerechtshof en targeted killings (buitengerechtelijke moorden) uitvoerden van Palestijnen, ook als dat zelfs volgens de maatstaven van het Israelische hof ongeoorloofd was, omdat die Palestijnen ook gewoon gearresteerd hadden kunnen worden. Kamm besloot dit in de openbaarheid te brengen. Ze kopieerde en verzamelde in totaal zo'n  2000 documenten die ze doorspeelde aan Haaretz-verslaggever Uri Blau, die in 2008 over de zaak publiceerde.
Er zijn twee manieren om naar de zaak-Kamm te kijken. Enerzijds kunnen we vaststellen dat de rechtbank vrij coulant is geweest bij het bepalen van de strafmaat. Zelfs na het accepteren van de plea bargain had de rchtbank nog de mogelijkheid haar in totaal 15 + 7 jaar  = 22 jaar op te leggen. Het werd  4,5 jaar.

Genetraal Yair Naveh

Aan de andere kant kunnen we natuurlijk zeggen dat het krankzinnig en onrechtvaardig is dat iemand die als klokkenluider optreedt en een overtreding meldt van iets dat nota bene door het hoogste college van de rechterlijke macht is vastgesteld - en een behoorlijk schandelijke overtreding want het gaat om niets minder dan oorlogsmisaden - , door diezelfde rechterlijke macht wordt veroordeeld. Ze zou eigenlijk een onderscheiding hebben moeten krijgen. Het zal duidelijk zijn dat ik meer voel voor die laatste kijk op de zaak-Kamm. Maar klokkenluiden blijft een ondankbare roeping, en dat niet alleen in Israel.

Negen doden, 15 gewonden bij luchtaanvallen op strijders Islamitische Jihad bij Rafah

Eén van de doden wordt geborgen (Reuters)

 Update 2, zondagmorgen - Nog twee strijders van de Islamitische Jihad zijn in de nacht van zaterdag op zondag gedood. In totaal zijn dus negen strijders van de Islamitische Jihad de afgelopen 24 uur gedood. Vanuit Gaza werden inde nacht nog eens 11 raketten op Israel afgevuurd. Het totaal aantal kwam daarmee op 31. Reuters bevestigde dat ook een Israeli werd gedood in Ashkelon. Dat was al eerder gemeld door Israel maar daarna weer ontkend. Egypte slaagde er in de loop van de nacht in een bestand tussen Israel en Gaza te bereiken, maar  dat hield geen stand. Na de deadline van 6 uur GMT werden nog drie raketten op Israel afgevuurd, waarvan er twee werden onderschept door Israels Iron Dome raket-afweersysteem en één neerkwam in een onbewoond gebied. 

 Een auto brandt in Ashdod na de inslag van een Grad-raket (Foto Ha'aretz)

Update zaterdagavond:  Zoals dat gaat met dit soort zaken, als je vijf mensen doodt escaleert het. Dat is ook gebeurd. Zo'n 20 projectielen, raketten en mortieren, zijn intussen (tegen 23.00 uur) op Israel afgevuurd. Drie mensen zijn  daar gewond geraakt. Later op de avond heeft Israel opnieuw toegeslagen en nog eens twee leden van de Quds Brigades van de Islamitische Jihad in Rafah gedood. Het gaat om de 21-jarige Sami Abu Sabt en de 25-jarige Suleiman Abu Fatima.
De onopgeloste vraag is waarom Israel op deze verbreking van het bestand en de daaropvolgende escalatie heeft aangestuurd. Misschien, zoals, Hamas-leider Ahmad Bahar zei, om het Palestijnse verzet in een val te lokken en een lesje te leren als compensatie voor de recente gevangenenruil?

Een Israelische luchtaanval op een doel bij Rafah in het zuiden van de Gaza-strook heeft zaterdagmiddag vijf mensen gedood en 15 gewond, meldt Ma'an News. Van vier van de gewonden is de toestand kritiek. De Israelische luchtmacht vuurde twee raketten af op een terrein bij Tal al-Sultan iets ten noorden van de grensstad Rafah, dat als militair terrein wordt gebruikt door de Islamitische Jihad. De vijf lichamen werden naar het Abu Youssef An-Najjar ziekenhuis gebracht. Een van de doden werd geïdentificeerd als Ahmad al-Sheikh Khalil, één van de leiders van Quds Brigade van de Islamitische Jihad,de andere vier als Muhammad Ashour, Abdul Karim Shabat, Basem Abol Ata en Muhammad al-Khudari, leden van de Quds Brigades.
Woordvoerder Abu Ahmad van de Quds Brigades bevestigd de aanval en noemde het de meest brute sinds april. Toen werden in een reeks van luchtaanvallen 18 mensen gedood voordat er een bestand werd afgekondigd. Israel 'wil het Palestijnse verzet provoceren. Ons antwoord zal het hart van Israel treffen,' aldus Abu Ahmad.
Een Israelische legerwoordvoerder zei dat Israel de aanval uitvoerde op een 'groepje terroristen' dat zich opmaakte lange afstandsraketten op Israel  af te vuren. Volgens het Israelische leger was dezelfde groep verantwoordelijk voor het afvuren van een Grad-raket die woensdag op een lege plek in de buurt van de stad Ashdod neerkwam.

De hoogmoed doorgeprikt, een nieuw boek over Thomas Friedman van de New York Times

Belén Fernández

Er is een nieuw boek uit - ditmaal niet ván maar over - Thomas Friedman, het paradepaardje (drie Pulitzerprijzen) van The New York Times. Het heet The Imperial Messenger (moeilijk vertaalbaar, de letterlijke vertaling is Keizerlijke boodschapper, maar het Engels bevat ook een woordspeling op 'imperialistische boodschapper') en de schrijfster is Belén Fernández. Ik heb het nog niet gelezen maar de site Jadaliyya geeft een voorproefje en een vraaggesprek met Fernández. En dat stemt blij. Lees maar wat ze zegt:  

I was of course already familiar with the general characteristics of Friedman’s writing—hubris, clichéd jingoism, Orientalism, favoritism of Israel, self-contradiction, a severe handicap in the realm of metaphor construction, reduction of complex phenomena to simplistic and baseless theories. However, reviewing three decades of his work made it clear just how frightening, as opposed to simply laughable, it was that such a character had accrued three Pulitzer Prizes and risen to the position of journalistic icon at the US newspaper of record.

Thomas Friedman spreekt de jaaropening uit op  de Polytchnische universiteit Rensselaer . ( Photo by Rensselaer/Kris Qua, 2007).

(Ik was natuurlijk al bekend met de algemene kenmerken van Friedmans geschrijf - hoogmoed, chauvistische clichés, Orientalisme, het voortrekken van Israel, zichzelf regelmatig tegensprekend, zwaar gehandicapt als het aankwam op vinden van metaforen, het reduceren van complexe zaken tot simplistische,  ongefundeerde theorieën. Maar toen ik dertig jaar van zijn werk overzag werd duidelijk hoe eng het was, in tegenstelling tot domweg belachelijk, dat zo iemand drie Pulitzerprijzen heeft gekregen en tot een journalistiek icoon is geworden bij de meest prominente Amerikaanse krant).

Nog een citaat:   

Though in earlier decades Friedman was often constrained to writing about innocuous topics, such as “Iowa Beef Revolutionized Meat-Packing Industry” (published in the New York Times in 1981), his post-1995 incarnation as a foreign affairs columnist—or, in his words, as a “tourist with an attitude”—has intermittently evolved into a license to prescribe military onslaughts and collective punishment, generally in the Arab/Muslim world, in obvious violation of the Geneva Conventions prohibiting such practices.
Consider, for example, his decree in a column published a few days prior to Israel’s devastation of Jenin in 2002 that “Israel needs to deal a military blow that clearly shows terror will not pay.” Or consider his suggestion during Operation Cast Lead in 2009 that Israel should repeat the strategy it employed in Lebanon in 2006, when the IDF supposedly achieved “the education of Hezbollah” by “exact[ing] enough pain on [Lebanese] civilians…to restrain Hezbollah in the future.”

(Hoewel Friedman zich in vroeger tijden vaak tevredn moest stellen met schrijven over onschuldige zaken als 'Iowa Beef zorgde voor een omwenteling in de Vleesverpakkingsindustrie' (verschenen in de NYTimes in 1981), liep zijn nieuwe verschijning na 1995 als columnist over buitenlandse politiek - of in zijn woorden: als 'een toerist met een bepaalde kijk' - er met een zekere regelmaat op uit dat hij zichzelf een vergunning verschafte om militaire avonturen en collectieve strafacties aan te prijzen, meestal in de Arabische/Moslim wereld en in volstrekte tegenspraak met de Conventies van Genève die zulke praktijken verbieden.
Neem bijvoorbeeld zijn opmerking in een column die verscheen een paar dagen voor Israel's verwoestende actie in Jenin in 2002 dat 'Israel een klap moet uitdelen die heel duidelijk maakt dat terreur niet loont'. Of neem zijn suggestie tijdens Operatie Cast Lead in 2009 dat Israel zijn strategie zou moeten herhalen die het in 2006 in Libanon aanwendde, toen de IDF erin geslaagd zou zijn 'Hezbollah op te voeden' door '(Libanese) burgers genoeg pijn te doen ....om Hezbollah in de toekomst in bedwang te houden.'

(Belén Fernández, The Imperial Messenger, Thomas Friedman at Work, Verso Books)
Voor het gehele artikel in Jadaliyya klik hier

Kind verlamd na schot in nek, kolonisten stichten brand, vernielen olijfbomen

  Een vierjarig kind is volledig verlamd geraakt na door een verdwaalde kogel te zijn geraakt die werd afgevuurd tijden een militaire oefening op de Israelische basis Anatot op de Westoever. Aseel Ara'ra, 4, uit een Bedoeïenenfamilie in Anata, werd getroffen in de nek. In het Maqassed ziekenhuis in Jeruzalem bleek dat haar vierde nekwervel was verbrijzeld. Het meisje is geopereerd en verblijft in de intensive care. Haar toestand is slecht. De familie woont vlak bij de basis. Het Israelische leger ontkent verantwoordelijk te zijn voor het schot.  

Foto's Ma'an News

 Een familie bij Nablus beschuldigt kolonisten ervan donderdag een deel van hun huis te hebben  opgeblazen en brand te hebben gesticht in hun auto.  Shaheer Hanini, 40, vertelde dat de familie rond twee uur in de morgen gewekt werd door twee ontploffingen bij en in hun huis in Beit Furik. Een kamer van hun huis en hun auto bleken in brand te staan. Zij wisten de brand te doven en ontdekten dat de gasfles van de oven, die buiten het huis stond, naar binnen was gesleept en tot ontploffing gebracht. Het huis liep schade op en meubilair, de auto, de tv, een laptop en een mobiele telefoon gingen verloren. David HaIvri, een vertegenwoordiger van de kolonisten,  zei desgevraagd tegen Ma'an News dat hij niets had gehoord over het incident en dat het wel verzonnen zou zijn. Nasr Abu Jaish van de communistische Palestijnse Volkspartij (PPP) zei dat Palestijnse partijen in Nablus de koppen bij elkaar zouden steken om te zien of zij comités kunnen vormen die eigendommen kunnen beschermen.

Bij Beit Safafa iets ten zuiden van Jeruzalem werden donderdagavond 20 olijfbomen door kolonisten vernield. Eerder die dag werden enkele tientallen bomen vernield bij Ramallah. Omwonenden zeiden dat een bordje met het opschrift 'prijskaart'' bij de vernielde bomen werd achtergelaten.

 Ocha, het Bureau voor de Coördinatie van zaken betreffende de mensenrechten van de VN in bezet gebied, geeft aan dat de afgelopen week in het kader van botsingen rond de olijvenoogst ongeveer 120 olijfbomen zijn vernield, 40 daarvan werden in de buurt van Nablus in brand gestoken door kolonisten van de nederzetting Esh Kodesh, 85 andere werden in de buurt van Ramallah bij drie verschillende incidenten afgezaagd of verbrand bij Ramallah. ook twee auto's werden door kolonisten vernield. .

CIDI voert Apartheid in bij Kristallnachtherdenking

(Foto Anja Meulenbelt)

Dankzij het Centraal Joods Overleg CJO (lees: het CIDI) heeft Nederland dit jaar een novum: twee Kristallnachtherdenkingen: één voor Joden en één voor alle andere mensen.
De Kristallnacht was een eerste grote antisemitische pogrom van de nazi's. Op 9 november 1938 trokken de bruinhemden door Duitse dorpen en steden, brandden synagogen plat, vernielden duizenden winkels van Joden en vermoordden honderden mensen en stuurden er tienduizenden naar concentratiekampen. Deze gebeurtenis wordt sinds 1992 herdacht door Nederland Bekent Kleur, als een historische gebeurtenis die het waard is om bij stil te staan, en als een afschrikwekkend voorbeeld voor waar racisme en uitsluiting toe kan leiden.
In de afgelopen jaren spraken op de herdenking onder meer Awraham Soetendorp (rabbijn), Eduard Nazarski (directeur Amnesty), Yassin el Forkani (imam) en Ed van Thijn (oud-burgemeester). Maar verleden jaar kwam het CIDI (voor de niet-ingewijden, het Centrum Informatie en Documentatie Israel waar de ongekroonde onderkoning van Joods Nederland Ronny Naftaniël de scepter zwaait) vlak voor de herdenking ineens tot de conclusie dat de herdenking foute boel was. Immers, een oproep voor het houden van de herdenking was op de site van de Internationale Socialisten (één van de groeperingen waar  Nederland bekent Kleur mee samenwerkt) verschenen naast een oproep tot BDS (Boycot, Divestment and Sanctions) van Israel. Het CIDI liet daarop - let wel zo'n kleine twee weken vóór de herdenking - een persbericht uitgaan dat de Joodse organisaties afstand namen van deze herdenking en voortaan zelf een herdenking zouden gaan organiseren. Dat was een poging tot sabotage, een ordinaire rotstreek waarbij het CIDI weloverwogen misbruik maakte van het morele gezag dat Joden (en dus ook joodse organisaties) als slachtoffers par excellence van WO II bij veel mensen hebben. En het werkte, zoals Naftaniel natuurlijk ook wel wist toen hij dat persbericht uitgaf. Een aantal gevraagde sprekers liet weten bij nader inzien het toch liever niet te doen en een musicienne die al haar medewerking had toegezegd, trok zich terug 'omdat ze hier niet in betrokken wilde worden'.
De herdenking ging desondanks door, zie hier het korte verslag op mijn blog (of het wat langere op dat van Anja Meulenbelt) .

Maar dit jaar gaat het dus anders op 9 november. Er is een herdenking van het Platform Stop Uitsluiting en Racisme (waarin ook Nederland Bekent Kleur is vertegenwoordigd) en er is en herdenking voor en door Joden die wordt georganiseerd door het CJO (lees opnieuw: het CIDI).
De herdenking van het Platform Uitsluiting en Racisme wordt zoals altijd gehouden om 19.30 uur op de Hoek Zwanenburgwal/Amstel (bij het stadhuis) in Amsterdam. Sprekers zijn ondermeer wethouder Andrée van Es, publiciste Marjan Sax, Nuri Karabulut, de voorzitter  van DIDF (vereniging van arbeiders uit Turkije) en de voormalig verzetsstrijdster Mirjam Ohringer.
Deze herdenking is - zoals vanouds - mede bedoeld als een manifestatie tegen antisemitisme, racisme, en uitsluiting waar ook ter wereld. Hopelijk is het ook dit jaar - net als voorgaande jaren - een manifestatie waar werkelijk van alles aan deelneemt, Joden, Marokkanen, Turken, jong en oud en wie dan ook. 

 Oud-verzetsstrijdster Mirjam Ohringer tijdens de herdenking van verleden jaar (foto Anja Meulenbelt)

En daarnaast is er dan ook een Joodse manifestatie, waarop naar we mogen aannemen, de Kristallnacht uitsluitend wordt herdacht als een uiting van anti-joods barbarisme. Dat is geheel in de lijn van sommigen die menen dat de Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog zo uniek was dat zij nergens mee kan worden vergeleken, alleen kan dienen als één van de redenen waarom Israel bestaansrecht heeft, nooit mag worden gebruikt als een waarschuwing tegen andere vormen van racisme en ook zeker niet in één adem mag worden genoemd met meer eigentijdse moordpartijen als in Rwanda-Burundi, Srebrenica of waar dan ook.
Die tweede, exclusief Joodse, herdenking wordt dezelfde dag gehouden, maar van 17.00-18.00 uur bij de Portugese Synagoge aan het Mr. Visserplein te Amsterdam. De voornaamste spreker is burgemeester Eberhard van der Laan en als om het exclusief joodse karakter van de gebeurtenis te onderstrepen is er aansluitend een kranslegging bij de ingang van de Hollandse Schouwburg vanwaar in 1940- 45 de Joodse slachtoffers van de nazi's op transport werden gesteld.

Verleden jaar schreef ik over de poging van het CIDI om de herdenking van Nederland Bekent Kleur kapot te maken en de zaak naar zich toe te trekken dat het CIDI 'een gevaarlijk spel' speelde. Nu Israel steeds meer kritiek te verwerken krijgt van wat progressievere kringen, sluit het CIDI zich steeds meer aan bij rechts en ultrarechts en laat het zich meevoeren in een klimaat waar - mede onder invloed van Geert Wilders - mensenrechten en gelijkwaardigheid van alle mensen naar de achtergrond zijn verdrongen. 'Het dreigt,' schreef ik, 'hiermee 'officieel' Joods Nederland te isoleren en in een ultra-rechtse hoek te zetten. Wie de Kristallnacht wil isoleren als een zaak die alleen mensen aangaat die een historische gebeurtenis willen herdenken zonder daar lessen uit te kunnen of willen trekken voor het heden  - wie bij die herdenking iedereen wil uitsluiten die niet kritiekloos achter Israel staat - zet de deur open voor een toekomst waarin straks Joden en anderen misschien wel gescheiden herdenkingen zullen hebben.'
En zover is het dus nu gekomen.

Israel komt belofte niet na om eenzame opsluiting Palestijnen ongedaan te maken

 Gevangenbewaarders aan de poort van de Ketziot-gevangenis, voorafgaand aan de gevangenenruil. (Reuters)

De Israelische gevangenisautoriteit heeft zich niet aan haar belofte gehouden om een einde te maken aan de eenzame oplsuiting van Palestijnse gevangenen. Dat heeft het ministerie van de zaken van gevangenen van de Palestijnse Autoriteit woensdag bekendgemaakt, aldus Ma'an News. Israel had de belofte gedaan na een hongerstaking van drie weken van enkele duizenden gevangenen waarbij dit één van de belangrijkste eisen was. De gevangenen hadden daarop op 17 oktober hun actie beëindigd. Maar volgens het Palestijnse ministerie bevinden zich intussen nog tenminste zo'n 20 gevangenen in isoleercellen. Enkelen van hen zitten al jaren in eenzame opsluiting,  zoals Hassan Salama, Ahmad al-Mughrabi, Abdullah al-Barghouthi en de secretaris-generaal van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP) Ahmad Sa'adat. Eenzame opsluiting, geldt in kringen van mensenrechtenorganisaties als een vorm van marteling, omdat het een uiterst ongunstige uitwerking op iemands psyche heeft.
-------------------------------------------------------------------------- 

Ahmad Sa'adat

Update vrijdag 28.10: De mensenrechtenorganisatie en steungroep voor de gevangenen Addameer heeft donderdag bekend gemaakt dat een rechtbank in Beer Sheva de eenzame opsluiting van Ahmad Sa'adat, de leider van het Volksfront (PFLP) met een jaar heeft verlengd. Dat  gebeurde op basis van geheime rapporten van de Shabak, de binnenlandse veiligheidsdienst, die op 8 augustus - dus lang voor de staking van de gevangenen waren ingeleverd. Sa'adat was aanwezig op die zitting, zonder advocaten. Die kunnen in dit soort gevallen waarin beslissingen worden genomen op basis van rapporten die zij noch de verdachten zelf mogen inzien, toch niets te doen.
De beslissing van de rechtbank gaat dus lijnrecht in tegen de afspraak met de hongerstakende gevangenen. Sa'adat is intussen opgenomen in een ziekenhuis in Ramle, omdat zijn gezondheid door de hongerstaking is aangetast. Einde update

 ----------------------------------------------------------------------------
Wat ook niet is veranderd, is dat gevangenen uit de Gaza-strook nog steeds geen familiebezoek kunnen ontvangen. Israel had dat in 2007 onmogelijk gemaakt nadat de Israelische militair Gilad Shalit (die overigens ook vijf jaar in eenzame opsluiting doorbracht) in 2006 gevangen was genomen. Onder meer het Rode Kruis heeft een beroep op Israel gedaan om de ban op familiebezoek op te heffen, omdat die in strijd is met de internationale wetgeving omtrent de mensenrechten.  
En ondertussen heeft Israel, volgens Shireen Iraqi, een advocaat van het ministerie van de zaken van de gevangenen, weer een nieuwe strafmaatregel bedacht. Het blokkeerde de saldo's van 28 gevangenen zodat ze geen geld meer van hun familie kunnen ontvangen.

Prominente archeologen in het geweer tegen het 'Museum van de Intolerantie'

 Ik heb het op dit blog vaker gehad over de plannen van het Simon Wiesenthal Center (SWC) in Los Angeles om een 'Museum van de Tolerantie' te bouwen in Jeruzalem. Dat museum verrijst - ausgerechnet - op een deel van de eeuwenoude Mamilla (Ma'aman Allah) begraafplaats net even buiten de muren van de antieke stad, waar al sinds de 7e eeuw mensen begraven liggen. Onder hen zijn metgezellen van Saladdin die de stad in de 12e eeuw bevrijdde van de Kruisvaarders, en de stamvaders van een groot aantal van de belangrijkste Jeruzalemse families. Het weerhoudt de Israelische overheden en het SWC er niet van met de plannen door te gaan, ondanks het feit dat de joodse religie - net zo goed trouwens als de islamitische - het ruimen van begraafplaatsen verbiedt. En dat allemaal dus in de naam van de tolerantie.

Er is al veel te doen geweest om de plannen. Diverse publicaties, zoals deze over de historische achtergrond. Rechtszaken voor het  hooggerechtshof waar (zie hier) ondeugdelijk bewijsmateriaal werd aangevoerd en door de rechters geaccepteerd terwijl een verklaring van de archeoloog die voor de Israelische Dienst van Oudheden een proefopgraving had gedaan werd weggemoffeld, de architect Frank Gehry die zich terugtrok, protesten van Joodse kant, waaronder de Reformbeweging in de VS, 

 Bij alle tegenstemmen hebben zich nu 84 toparcheologen gevoegd van over de hele wereld (waar vreemd genoeg geen enkele Nederlander bij was. Hebben wij geen toparcheologen?). In een brief aan het SWC, de burgemeester van Jeruzalem, Nir Barkat, en de directeur-generaal van de Israelische Dient van Oudheden, tekenen zij bezwaar aan tegen het verder vernielen van een begraafplaats van ongekend grote historische waarde en tegen het - in strijd met alle internationaal geaccepteerde regels - opgraven van duizenden menselijke resten die vervolgens onceremonieel opeen onbekende plaats worden gedumpt.

 Mamilla met de muur rond de bouwactiviteiten op de achtergrond

De 84 schrijven onder meer
We are aware of the undeniable importance of Mamilla as one of the oldest and most prominent cemeteries in Jerusalem and throughout the Holy Land. We are also confident, in accordance with the archaeological data collected by the Israeli Antiquities Authority’s Chief Excavator of the museum site, that the area of the historic cemetery remains replete with several layers of Muslim graves housing human remains and archaeological monuments dating back to at least the 12th century. 
The well-documented history of the Mamilla cemetery, which once covered 134 dunums (about 33 acres), reveals that it is a hallowed burial ground where centuries of Muslim notables, military officials, religious figures, and countless other Jerusalemite families were buried. 
The caves in the cemetery that contain human remains are claimed to be the resting site of Jews, Christians and Muslims. They are documented to be the site of mass burials from Persian massacres of Christians in the 7th Century. The cemetery also contains the Mamilla Pool, an ancient reservoir dating back to the 1st Century B.C.E., which provided water for the city of Jerusalem for centuries and was likely linked to a Herodian aqueduct system.
Mamilla has thus lived through and contains the built and buried remains of many major historical events spanning the Jewish, Christian and Muslim history of the Holy Land, making it a heritage site of global interest and value. While we understand that portions of the original cemetery have been converted into parks and other structures, we also know that opposition to these previous projects was consistent, and that the latest and most invasive encroachment on the cemetery to build the “Museum of Tolerance” involved deep excavations that resulted in the disinterment of hundreds of human bones and other important antiquities in an unscientific and disrespectful manner. 

Het hele document is hier te vinden Het valt te vrezen dat de brief van de 84 geen gevolgen zal hebben. Israel heeft een reputatie hoog te houden als het gaat om het vernielen van monumenten die getuigen van een historische aanwezigheid van anderen dan Joden in het heilige land.

Iedereen kent Shalit, maar er is een schrijnend gebrek aan belangstelling voor de achtergrond van die 1027 Palestijnen

Gastauteur: Trees Zbidat-Kosterman

Dit is wat we in de Nederlandse media vernemen over de 477 Palestijnse gevangenen die in de uitruil met Israelische soldaat Gilad Shalit, die vijf jaar vastgehouden werd in Gaza al zijn vrijgelaten - de rest van de afgesproken 1027 moeten nog komen. ‘Alle gevangenen hebben banden met terrorisme’ (Nos journaal), er wordt gepraat over gevangenen met bloed aan hun handen, driehonderd van hen hebben levenslang, enzovoorts. Het is opvallend hoe weinig moeite er gedaan wordt om de feiten na te gaan, wie deze mensen zijn en in welke context ze hun daden hebben gepleegd, en geen enkele journalist heeft het over het juridische systeem in Israël dat er garant voor staat dat een Palestijn voor dezelfde daden veel hoger gestraft wordt dan een joodse IsraeliOm te beginnen is de vrijheid voor veel van de voormalige gevangenen maar relatief. Van hen zijn er maar 217 die terug mogen waar ze vandaan komen zonder condities. 55 Gevangenen mogen naar huis maar blijven onder huisarrest, 205 gevangenen worden gedeporteerd – van wie 41 naar het buitenland en de rest naar openluchtgevangenis Gaza, voor tussen de drie jaar of onbepaalde tijd. Mensen van wie de familie woont in Oost-Jeruzalem of op de Westoever.

Wie zijn die mensen, en wat deden ze? De langstbestrafte, en de godfather van alle gevangenen is Na'al Barghouti. Hij zat 34 jaar gevangen. Hij komt uit een klein dorp dicht bij Ramallah, Kobal. In 1978, op zijn negentiende werd hij gearresteerd. De aanklacht was dat hij zou hebben deelgenomen aan een aanslag waarbij een soldaat - let wel, geen burger, een soldaat – werd gedood. Hij kreeg levenslang. Zijn neef Fakhri zat 33 en een half jaar. Na’als ouders zijn overleden tijdens zijn tijd in de gevangenis. Fakhri’s vrouw Samira die nu 52 is, had een zoontje van negen maanden Shadi, en was zwanger van haar tweede, Hadi, die ze alleen heeft groot moeten brengen. Een paar jaar geleden werd ook Shadi gearresteerd en veroordeeld, omdat hij in een wanhopige poging om zijn vader vrij te krijgen een soldaat wilde kidnappen als onderpand. Een andere gevangene, Mukhlas Burghal uit Ramle, dicht bij Tel Aviv, werd gearresteerd omdat hij met een zelfgemaakte bom naar een bus had gegooid. De bom ging niet af, er werd niemand gedood of gewond, hij kreeg veertig jaar. Een ander verhaal is dat van Sumud Karaja, een vrouw uit Ramallah. Ze was twintig toen ze, zoals dat zo vaak gebeurt, werd lastig gevallen bij het beruchte checkpoint Kalandia door een groep Israelische soldaten. Toen ze niet ophielden en ze kwaad en zenuwachtig niet meer wist hoe ze zich weren moest, haalde ze een mesje uit haar tas, zo’n mesje dat je overal kunt kopen, en stak er mee naar een van haar belagers. Ze kreeg twintig jaar. Inderdaad, de meeste van de gevangenen hadden levenslang. Meer dan levenslang. In het internationaal recht betekent levenslang 25 jaar, in Nederland was dat vroeger 20 jaar, (tegenwoordig is levenslang ook echt levenslang, maar het wordt maar spaarzaam gegeven). Als Israeli’s iemand tot levenslang veroordelen is dat 99 jaar, en meer dan dat. Majdi Amir uit Hebron kreeg 19 keer levenslang, Wakid Anajas uit Ramallah kreeg 36 keer levenslang, Nasir Yataimi kreeg 29 keer levenslang en er zijn een paar boffers die onder de tien keer bleven. Ik ken sommige van de verhalen persoonlijk. Het verhaal van Suad Ghazal uit Sebastia, een dorp dicht bij Nablus, is tekenend. Op 13 december 1998 werd Suad, die toen vijftien was, gearresteerd, omdat een vrouwelijke kolonist had beweerd dat Suad geprobeerd zou hebben haar met een mes te steken. Suad werd naar het politiebureau in Kedumim gebracht, en daar mishandeld door een groep kolonisten. Daarna werd ze voor ondervraging overgebracht naar de Ramle gevangenis, en ook daar dagenlang mishandeld. Die dagen mocht ze niemand zien, ook geen advocaat, pas daarna lukte het de familie door tussenkomst van het Rode Kruis om hun vijftienjarige dochter te bezoeken. Ze werd veroordeeld tot zes en een half jaar gevangenis, op 21 januari 2001. Op diezelfde dag liep er een rechtszaak tegen de kolonist Nahum Korman. Die man had in 1996 een Palestijnse jongen van elf, Hilmi Shusheh, met de kolf van zijn geweer doodgeslagen. Hij kreeg een taakstraf van een half jaar en een boete. Ja, er zijn Palestijnen die terreur hebben gepleegd, dat wil zeggen, een aanval op burgers. Maar we kunnen niet doen alsof terrorisme een Palestijnse uitvinding is. In de geschiedenis van Israël wordt nooit ontkend dat er joodse terroristengroepen waren, zoals de Irgun, die voor 1948 aanslagen pleegden in Palestina. Ook kennen we Baruch Goldstein, de arts uit Brooklyn, die in 1994 29 biddende mannen doodde en vele verwondde die in de grot van de patriarch Abraham aan het bidden waren. Hij kwam er zelf bij om. Zijn graf werd een bedevaartplaats voor kolonisten. De soldaat Eden Natan-Zada opende in 2005 het vuur op een bus die het Arabische dorp Sfamer binnenreed. Vier mensen dood, veel gewonden. De man die er zelf bij omkwam had een brief geschreven waarin hij vertelde iets te willen doen tegen de ontruiming van de nederzettingen in Gaza. Na de aanslag werden er twaalf mensen uit Sfamer, Palestijnen dus, aangeklaagd vanwege moord op de soldaat, toen ze hem overmeesterden terwijl hij bleef schieten, vijf mensen werden aangeklaagd vanwege zware mishandeling van politieagenten - die niet ingrepen toen het drama zich voltrok, en voor belemmering van de rechtsgang en aanzettten tot rellen. Een ander geval betreft Ami Popper, die op 20 mei 1990 in de stad Rishon Lezion de mensen die bij een bushalte stonden te wachten naar hun identiteitsbewijs vroeg, en toen het Palestijnen bleken te zijn - arbeiders uit Gaza - het vuur op ze opende en zeven mensen doodde en er elf zwaar verwonde. Popper kreeg aanvankelijk 7 keer levenslang, dat werd omgezet in veertig jaar. Maar al gauw mocht hij vanuit de gevangenis op vakantie, trouwde hij met een Canadese, bij wie hij, in de tijd dat hij zijn straf nog uitzat drie kinderen kreeg. Toen zijn vrouw en een van de kinderen omkwam tijdens een ongeluk trouwde hij opnieuw, en kreeg nog een kind. Zijn straf is nu verminderd tot 33 jaar - het punt is dat hij ondertussen een aardig normaal leven kan lijden. En zo zijn er vele verhalen van joodse Israeli’s die - als ze al berecht zijn - kunnen rekenen op vervroegde vrijlating en vele privileges. Vergelijk dat met de Palestijnse gevangenen waarvan een groot deel nooit bezoek kan ontvangen, en die zeker niet hoeven te rekenen op vervroegde vrijlating - tenzij ze uitgeruild kunnen worden tegen een gevangen genomen Israelische soldaat. En ook in Israël moeten ze toegeven dat er nu onder de kolonisten werkelijk sprake is van terreurbendes - de aanvallen nemen toe, in de eerste plaats op de Palestijnen, maar ook politici die niet doen wat de kolonisten willen - denk aan de moord op Rabin - of soldaten en politieagenten zijn niet meer veilig. Sinds de bezetting van de Westoever en Gaza in 1967 zijn er 750.000 Palestijnen gearresteerd. Zij hebben kennis gemaakt met het speciaal voor hen gecreëerde rechtssysteem. Hiernaast heb je dan nog de duizenden die gearresteerd zijn en vastzaten voor een paar dagen op een legerbasis, politiestation of nederzetting, en flink geïntimideerd zijn tijdens de verhoren, nadat ze bij een van de nachtelijke razzia’s zijn opgepakt. In de bezette gebieden worden de Palestijnse inwoners berecht door een militaire rechtbank op de Westoever. De mensen met een Israelisch paspoort, de kolonisten maar ook de Palestijnen uit Israël, vallen onder de Israelische burgerrechtbank. De militaire rechtbank op de Westoever draait overuren.

Thuiskomst

Dat komt bijvoorbeeld omdat er weer een demonstratie is geweest tegen de muur in een bepaald dorp, Bi’lin, Beit Ummar of Nabi Saleh. ‘s Nachts valt het leger het dorp binnen en er worden wat jongelui van hun bed gelicht. Ze worden dagenlang ondervraagd, waarbij psychisch en fysiek geweld wordt gebruikt. Dan krijgen ze na een paar dagen te horen waar ze van beschuldigd worden, meestal dat ze stenen zouden hebben gegooid. Als ze ontkennen blijven ze vastzitten. Als ze bekennen krijgen ze een lagere straf, is de deal. Of worden andere aanklachten, dat ze naar een politieagent gespuugd zouden hebben of geweld zouden hebben gebruikt ingetrokken als ze wel een andere bekentenis afleggen. Aangezien ze zonder bekentenis voor onbepaalde tijd vast kunnen zitten - er wordt veelvuldig gebruik gemaakt van het instellen van ‘administratieve hechtenis’ als dat in het belang van de veiligheid van Israël zou zijn, wat neerkomt op het opsluiten zonder vonnis - de advocaat probeert er nog wat straf af te krijgen en dan wordt de deal gesloten, een jaar gevangenis of een boete, bijvoorbeeld. De rechters van de militaire rechtbank zijn zelden echte rechters, het zijn meestal militairen die een cursus hebben gedaan. Ik ben zelf een paar keer naar die rechtbank, Ofer, geweest om iemand te begeleiden en zag met eigen ogen hoe het er toe ging. Dan zit er een jonge vrouw, die alleen Hebreeuws spreekt, als er vertaling is wordt die gedaan door een vermoeide soldaat, meestal een Druze of een Bedoeïen, en nooit wordt het hele verhaal vertaald. De regels zijn dat iemand binnen acht dagen na arrestatie voor de militaire rechter moeten verschijnen. Gewoonte is dat de gevangene die acht dagen geen rechtsbijstand krijgt bij zijn ondervraging. Op zijn eerste zitting wordt door de aanklager of de politie verlenging gevraagd. Nog dertig dagen zitten (met een mogelijkheid tot 90 dagen verlenging). Dan heeft de gearresteerde recht op een advocaat, die zijn cliënt moeilijk kan verdedigen, aangezien bijna het gehele dossier ‘classified’ is, geheim. Ondertussen moet de gevangene zijn onschuld bewijzen. Zo leren Palestijnen dat hun rechten niet tellen, dat ze elk moment gearresteerd kunnen worden om niets, dat er voor hen geen veiligheid is. Er worden op dit moment tussen de 300 en de 700 Palestijnen vastgehouden in ‘administratieve detentie’, tijdens de eerste intifada waren dat er meer dan anderhalf duizend. Die detentie kan steeds weer opnieuw met zes maanden verlengd worden. Hij weet dus nooit hoe lang hij zit en waarvoor. Administratieve detentie is alleen gebruikt in Noord Ierland, in het apartheidssysteem in Zuid Afrika, en de VS gebruikten die ook tegen de gevangenenen van Guantamo Bay. Nu is Israel het enige land dat nog het systeem van administratieve hechtenis kent. Ik hoorde eens een vader uit Dheisheh vluchtelingenkamp bij Bethlehem tegen zijn vier zonen zeggen: zo evident als het is dat ieder levend wezen eens sterft, zo evident is het dat elke Palestijnse man ooit tijdens zijn leven naar de gevangenis gaat. Ondertussen heb ik het niet gehad over de kinderen in de gevangenissen, waarvan er geen een vrij is gekomen. Ondertussen wordt de voorraad weer aangevuld. Er zijn weer jongeren gearresteerd uit Beit Ummar, een dorp dat bedreigd wordt door de afscheidingsmuur, en een vrouw is opgepakt, “ze had een mes bij zich”. Het gaat gewoon door en de vrijlating van de gevangenen gaat daar niets aan veranderen. Ik ben opgelucht dat de jonge soldaat Gilad Shalit thuis is, en ik heb veel respect voor zijn familie die niet van opgeven wisten. Maar afgezien van de persoonlijke kant van dit verhaal is er ook een politieke kant, en dat is dat hij soldaat is in het Israelische leger en in een tank zat in of op de grens van Gaza en daar niet zat om een kop koffie te drinken met de Gazanen. Zo is er ook een persoonlijk verhaal bij ieder van de 477 gevangenen. Het zijn niet zo maar “terroristen of massa moordenaars” het zijn mensen die iets gedaan hebben, de een meer dan de ander, binnen een bepaalde context, die van bezetting, en zoals we alles over Gilad Shalit weten, wil ik ook wat meer achtergrond over de 477. Aanvallen op burgers zijn fout, op Israelische burgers, maar ook op Palestijnse burgers, zelfs als het door een staatsleger gebeurt. Of juist dan, want die moeten zich houden aan internationaal recht. En zoals deze deal de verhouding zet op 1-1027 zo is helaas ook de verhouding van de slachtoffers van aanvallen 1-1000. Ieder slachtoffer is er een te veel, en ik hoop dat dit ooit eens stopt.

Notes: 
Informatie heb ik verkregen via Addameer, B'tselem, Aber Bakeer-Threat (Pluto Books) en vele mensen die ik de laatste jaren tegenkwam en met wie ik gesproken heb.

Israel werkte het onder tafel: daders aanval in augustus bij Eilat kwamen inderdaad niet uit Gaza

Iets dat niet de kranten heeft gehaald - niet in Israel en niet hier: Uit een rapport van het Israelische leger over de gebeurtenissen op 18 augustus toen diverse aanvallen plaatsvonden in Israel in de buurt van Eilat waarbij acht Israeli'swerden gedood, blijkt dat de aanvallers inderdaad niets te maken hadden met Gaza. Israel had dat toen beweerd. Het voerde onmiddellijk na de aanval een bombardement uit in Rafah in de Gaza-strook, dat de opmaat werd voor een bloedige periode in Gaza waarin 31 slachtoffers vielen.

Israel heeft nooit bekend gemaakt dat het fout zat met die aanval. Het desbetreffende rapport is geheim gehouden, zo lees ik bij blogger Richard Silverstein (Tikun Olam). Silverstein kent Hebreeuws en volgt dit soort nieuws altijd goed. Hij haalt de militaire correspondent van Yediot Ahronot, Alex Fishman, aan die verslag doet van een bijeenkomst van een hoge Israelische afgezant in Cairo met de leider van de Opperste Militaire Raad in Egypte, de (de facto Egyptische leider) maarschalk Tantawi. De bijeenkomst vond plaats  nadat de Israelische ambassade in Cairo door een boze menigte was belegerd, omdat de Israeli's tijdens de achtervolging van de aanvallers in Eilat ook per ongeluk vijf Egyptische politiemannen hadden gedood.  Het belangrijkste doel van de bijeenkomst met Tantawi was het uit de wereld helpen van de spanningen die daardoor waren gerezen tussen Israel en Egypte.

 

 Tijdens de meeting tussen de hoge Israeli en Tantawi kwam ook het  - geheim gehouden - rapport aan de orde van het Israelische leger, waaruit duidelijk werd dat de aanvallers die het vuur openden op Israelische bussen en auto op de weg van Beer Sheva naar Eilat niet uit Gaza kwamen, maar uit de Sinai en vermoedelijk islamistische Egyptische militanten waren. Israel reageerde destijds op de aanval door een luchtaanval uit te voeren op Rafah waarbij vijf leden werden gedood van de Volksverzetscomités (PRC), en een jongetje, de zoon van één van hen, dat juist die dag zijn tweede verjaardag vierde. Het bombardement was het begin van een periode, waarin vanuit Gaza raketten op Israel werden afgevuurd ter vergelding en Israel steeds reageerde met bombardementen. Uiteindelijk kostte de hele episode aan 31 mensen het leven, onder wie twee kinderen van onder de vijf en vier tieners.
Israel heeft nooit bekendgemaakt dat het  fout zat met de snelle conclusie dat groepen uit Gaza voor deze aanslagen verantwoordelijk waren. Verschillende bloggers - en een enkele journalist als de voornoemde Alex Fishman van Yediot - hadden hun twijfels (zoals ik ook trouwens, zoals op dit blog is te lezen). Onder meer vonden de sceptici het merkwaardig dat nooit gegevens naar buiten waren gekomen over de identiteit van de zeven aanvallers die ter plekke door Israel waren gedood. Uiteindelijk was de aanval op het huis in Rafah waarbij de PRC leden werden gedood dus niets anders dan een domme fout, en heeft Israel zo de levens van 31 gedode Gazanen op zijn geweten.
Silverstein maakt zich boos op de hele meute Israelische journalisten - hij noemt Avi Issacharoff van Haaretz met name - die blindelings achter de verzonnen versie van het Israelische leger bleven staan en nooit iets anders hebben gepubliceerd. Ik heb dat niet zo gevolgd, maar ik geloof Silverstein zonder meer. Hij meldt ook dat Fishman aangeeft dat in het rapport van het Israelische leger gesproken wordt over een Iraanse dimensie. Met andere woorden: er zouden wellicht Iraniërs achter de aanval bij Eilat hebben kunnen zitten. De Iraniërs hebben wellicht best wel motieven voor zoiets, tenslotte zijn de afgelopen tijd meerdere van hun kernfysici vermoord en liet Israel ook de Stuxnet-worm los op de software van hun nucleaire installaties. Maar er wordt geen enkele bewijs voor zo'n Iraanse betrokkenheid gegeven. Wellicht past het gewoon goed in de vooralsnog koude oorlog van de Israeli's met Iran. Of het is gewoon weer een ander bewijs van de krakemikkigheid van het Israelische inlichtingenwerk waarbij de wildste gissingen tegenwoordig blijkbaar doorgaan voor conclusies.

Kolonisten zetten 100.000 dollar op de hoofden van vrijgelaten Palestijnen

De vraag was een week geleden: Wat is de koers van een Israelische Jood. Antwoord 1027 Palestijnen. De vraag is nu: wat is de prijs van een dode Palestijn? Antwoord 100.000 dollar.

De vrijlating van Palestijnen met bloed na hun handen (zoals dat in Israel heet) heeft tot reacties geleid. De volgelingen van Meir Kahane, wijlen de de oprichter en leider van de Jewish Defense League en van de Kach-partij - die indertijd werd verboden omdat hij volgens de Israelische rechters racistisch was - hebben voorafgaand aan de vrijlating van ruim 1000 gevangenen voor 1 Gilad Shalit, de koppen bij elkaar gestoken. In  de nederzetting Kiryat Arba, waar ondanks het verbod van destijds de Kach-partij een bloeiend leven leidt (het graf van Kach-aanhanger Baruch Goldstein die in 1994 29 mensen doodde en ruim 200 verwondde tijdens het gebed in de Ibrahimi moskee in Hebron is er een geliefd bedevaartsoord), werd besloten dat de geldgevers van Kach 100.000 dollar opzij zouden zetten om op het hoofd van Mustafa Muslimani te zetten. Muslimani was op dat moment één van de mensen die op de lijst stond om tegen Shalit te worden geruild. Hij is inmiddels vrij. Muslimani was door een Israelische rechter veroordeeld omdat hij op 31 december 2000 de zoon van Meir Kahane, Binyamin, en diens vrouw Talia had gedood toen zij in hun auto op weg waren naar hun huis in de nederzetting Kfar Tapuach. Hun vijf kinderen raakten daarbij gewond.
Wie hem doodt moet zich, om in aanmerking te komen voor de prijs, melden bij Baruch Marzel, een bekend voorman van Kach in Kiryat Araba. Marzel zal dan als jurylid oordelen of de moordenaar van Muslimani de prijs inderdaad heeft verdiend. 

De beslissing van de Kach-aanhang (waar halen ze toch dat geld vandaan? Zou dat uit Amerika komen?) werd gevolgd door een soortgelijke beslissing van inwoners van de nederzetting Yitzhar bij Nablus. Ook zij stelden een prijs van 100.000 dollar op hoofden van Palestijnen, in dit geval de broers Nizar en Khuweiled Ramadan (van wie de een naar Gaza en de ander naar Turkije is verbannen). De Ramadan-broers zouden betrokken zijn geweest op een moord in Yitzhar, 13 jaar geleden. De Yitzhar mensen plaatsten een advertentie op hun website (die werd overgenomen door de krant Ma'ariv - zie het plaatje) en stelden flyers op in het Hebreeuws, Arabisch, Engels en Turks, waarin vrijwilligers werden opgeroepen om de moorden te plegen.

Zo zijn onze manieren in Israel tegenwoordig. Ooit werd Kach ontbonden, nu laat men het maar begaan. Waarmee ik niet gezegd wil hebben dat ik moorden - zelfs op kolonisten  van het eerste soort - zonder meer goedkeur (al is mijn medelijden beperkt als ik me realiseer hoe ze zich daar gedragen, land roven en iedereen  terroriseren - ook ik heb wel eens hard voor ze moeten wegrennen). Maar een land waar mensen zomaar prijzen op de hoofden van anderen kunnen plaatsen, wat denken we daar van? Stel je voor: de moordenaar van Pim Fortuyn komt vrij en de aanhang van de LPF van destijds looft 100.000 euro voor wie hem doodt? Zouden we dat hier laten passeren? Zouden we het goedkeuren dat mensen anderen oproepen het recht in eigen hand te nemen? Oproepen tot moord? En dat dan ook nog met beroepen op de wetten van de Tora die de wetten van het land overstijgen? In Nederland zouden dergelijke mensen worden opgepakt. In Israel gebeurt er niets. Zij er nog mensen die denken dat Israel een rechtsstaat is?

Oxfam: Door kolonisten vernielde olijfbomen zijn dit jaar goed voor schadepost van $ 500.000

 Omgehakte olijfbomen (archief)

Volgens de hulporganisatie Oxfam hebben Israelische kolonisten dit jaar door olijfbomen te vernielen voor een schadepost van  $500,000 gezorgd voor boeren op de Westoever. Oxfam, samen met Palestijnse organisaties als de Unie van  Werkcomités in de Landbouw en de Palestijnse Hulpcomités voor Landbouwers, schatten dat de olijven die dit jaar worden geoogst ongeveer de helft zullen produceren van van de oogst van 2010. Doordt de oogst slecht is, telt elke boom, zo citeert Ma'an News de organisaties.
Oxfam zei dat in september 2500 bomen zijn vernield en dat het er gedurende het hele jaar 2011 zo'n 7500 zijn geweest. Sinds 1967  zijn ongeveer 800.000 olijfbomen vernield, wat een verlies voor de Palestijnse economie betekende van $ 55 miljoen, volgens Oxfam. Jeremy Hobbs, de directeur van Oxfam zei dat 100.000 Palestijnsee families afhankelijk zijn van het geld dat zij tijdens de olijvenoogst verdienen. 'Het verbranden van een olijfboom staat gelijk aan het verbranden van het banksaldo van een boer,' aldus Hobbs.
De Israelische NGO Yesh Din (Er is Recht) heeft tussen 2005 en 2010 97 gevallen gedocumenteerd van het vernielen van olijfbomen. In geen van deze gevallen is een schuldige voor de rechter gebracht. 
Afgezien van de gevallen van brandstichting en vernieling hebben tienduizenden bomen moeten wijken voor de aanleg van de Muur die Israel dwars door de Westoever heeft aangelegd. Nog eens ongeveer een miljoen bomen zijn terecht gekomen tussen de 'groene lijn' en het traject van de Muur en tenslotte zijn ook nog eens duizenden bomen onbereikbaar voor de Palestijnse boeren omdat ze dicht bij Israelische nederzettingen liggen, aldus Oxfam.  

 Brandende olijfbomen (archief)

Shalit vrij

De eerste beelden (van de Egyptische tv) van sergeant Gilad Shalit die na vijf jaar gevangenschap bij Hamas weer vrij is gekomen. Felicitaties voor Shalit en zijn familie zijn op hun plaats, maar ik kan niet delen in de algehele opwinding die zijn vrijlating maken tot een nieuwsevenement van de eerste orde. Het feit dat hij wordt uitgeruild tegen  1027 Palestijnse gevangenen accentueert nog eens dat Palestijnse gevangenen een commodity zijn waarover Israel in ruime mate kan beschikken. Zo'n 5000 van hen blijven na deze ruil nog achter. Wachtend op de volgende Shalit die wordt gepakt?
Ook de bittere opmerkingen van sommigen dat nu Palestijnse moordenaars vrijkomen (onder meer de mensen achter de Sbarro-aanslag in Jeruzalem of de aanslag op de stranddiscotheek in Tel Aviv in 2001) maken weinig indruk op me. Zelfmoordaanslagen zijn gruwelijk, maar de 1000-ton wegende bom waarmee Israel in 2002 Salah Shehadeh en 14 andere mensen (onder wie negen kinderen) die in dezelfde flat lagen te slapen naar de andere wereld bombardeerde was dat ook. Om niet te spreken van de vele nooit bestrafte wandaden van de Israelische veldtochten in Libanon 2006 en Gaza 2008-2009. Eigenlijk laat alle publiciteit en opwinding rond de thuiskomst van Shalit vooral nog eens zien hoezeer we - de westerse wereld - met twee maten meten als we kijken naar wat zich afspeelt tussen Israel en de Palestijnen. (Foto AP)

PS  Op de site Jadaliyya  zet Toufic Haddad een paar feiten op een rij, onder meer de volgende waaruit het meten met twee maten wel heel duidelijk wordt: 
That one single Israeli soldier could be negotiated for more than one thousand Palestinians gives pause to question how a situation arose locally and internationally where such disparity of value became possible. To illustrate this disparity, suffice it to say that twenty-six Palestinian prisoners in the Shalit deal were already in prison before Gilad Shalit was even born, with the longest amongst them—Nael Barghouti–having served thirty-four years in prison. In fact, ten Palestinian prisoners expected to be freed in this deal spent more time in Israeli prison than Nelson Mandela spent on Robben Island, although not one of them is known to non-Arabic-speaking publics. Not one of them—Sami Yunis, Fuad al-Razem, Uthman Musalah, Hasan Salama, Akram Mansour, Fakhri Barghouti, Ibrahim Jaber, Muhammad Abu Hud'a, Nael Barghouti, and Salim Kiyal—is the subject of a Wikipedia entry, for example. In contrast, Gilad Shalit, who has spent five years in captivity, is a household name in many western countries, holds honorary citizenship in three countries, and has Wikipedia pages translated into twenty-three languages. The disparity in perception, organization and financing between Zionist propaganda and Palestinian organizing is obvious, shocking and humbling. This is the legacy of entrenched racism, complicit media practices, sustained dehumanization campaigns, asymmetrical colonial and global power dynamics, disorganized or incompetent political projects and priorities. Whatever the cause, the disparity must be eradicated, and fast.

Vrijgelaten gevangenen komen aan in Gaza. (AP)

Dus: 26 vrijgelaten Palestijnen zaten al vast voor Shalit zelfs maar geboren was. Degene onder hen die het langst zat, Nael Barghouti, zat 34 jaar, langer dan Nelson Mandela op Robbeneiland zat. Niemand van deze deze 26 is echter bekend bij een niet-Arabisch sprekend publiek. Shalit, die vijf jaar zat, heeft Wikipedia pagina's in 23 talen en is ereburger in drie landen. Haddad noemt het een shockerend verschil, dat te wijten is aan racisme, campagnes waarin de Palestijnen worden ontmenselijkt, assymetrische machtsverhoudingen in de wereld en medeplichtigheid van de media. Ik ben het met hem eens, al zou ik de media, zeker in Nederland, eerder van incompetentie willen beschuldigen. 

Again protesters killed in Sana'a, south of Yemen demands secession

Update Monday: Troops loyal to Yemeni President Ali Abdullah Saleh and forces opposed to his rule have been engaged in heavy fighting across much of the capital, Sanaa, with rockets, mortars and heavy machine guns being used.
The fighting began shortly after midnight on Monday and intensified into the early hours of the morning, with the sound of explosions rocking many parts of the city.
There were no overall casualty figures immediately available, but at least three people were killed in a central encampment housing tens of thousands of protesters.
A journalist who is based in Sanaa told Al-Jazeera the situation "is a very volatile situation, many of the streets of Sanaa are empty this morning".




Unbelievable scenes from the demonstration in Sana'a on Saturday when 12 people were killed and 80 wounded.  

Not only in Syria, also in Yemen the story is seemingly endless. But here the situation seems worse, as it is not at all clear that the United States exerts pressure on president Ali Abdallah Salah to go. It seems likely that Washington, together with the Saudis, sees in him an ally in the fight agianst terror as represented in Al Qaeda on the Arabic peninsula (AQAP), even though meny in Yemen think that AQP is at least partially a cration of Saleh himslf.
On Sunday security forces again opnend fire on anti-government protesters, killing at least four people and wounding several, the BBC reports.At least 12 people were killed and 80 people wounded in a similar protest on Saturday. On both days the troops opened fire on tens of thousands of people marching in the capital Sana'a.  The protesters, who camped out in Sanaa's Change Square, were trying to march towards the presidential palace when they were targeted by security forces.
President Saleh has been battling eight months of street protests. Saleh so far resisted calls from many Western countries to end his 33-year rule, despite saying on several occasions he was prepared to do so.

One day earlier also hundreds of thousands of people held demonstrations in South Yemen, at the 'birthday' of the independent republic of Soutnh Yemen in 1967. The protesters demanded a new secession of the South from Sana'a. The two countries were united in 1990, but fought a civil war in 1994. The south at the time complained that it was neglected and wasn't represented properly in the government. The situation has not improved since.

Demonstrations in Aden (top), Radfan and Lahj in the south of Yemen on Friday. (Photos taken from Armies of Liberation blog).

Nieuwe nederzetting in Oost-Jeruzalem gaat de toegang tot Bethlehem afsluiten

Een alarmerend bericht van Vrede Nu, dat tegenwoordig nauwlettend de ontwikkelingen en bouwplannen met betrekking tot de nederzettingen volgt. Israel heeft een nieuw plan gedeponeerd voor de bouw van een volkomen nieuwe nederzetting (Israel noemt dat een 'wijk') in Oost-Jeruzalem: Givat Hamatos. Het gaat in eerste instantie om de bouw van 2610 nieuwe wooneenheden. Maar dat is niet het ergst: Givat Hamatos komt te liggen naast Gilo en zal de omsingeling van Arabisch Oost-Jeruzalem, dat nu nog een soort 'doorgang' heeft naar Bethlehem, kompleet maken. Het kaartje dat Vrede Nu bij zijn bericht levert maakt dat duidelijk:


(Klik op kaart voor groter beeld) 
 
Het plan (plan 14295) werd op 11 oktober ter inzage gelegd, zegt Vrede Nu. Er volgt nu een periode van 60 dagen waarin bezwaren kunnen worden ingediend. Als dat niet gebeurt kan direct na die periode van 60 dagen met de bouw worden begonnen. Als er wel bezwaren zijn volgen er procedures, maar ook dan is het plan in  principe in enkele maanden tijd klaar om te worden uitgevoerd. Plan 14295 is een uitgewerkte versie van een eerder plan dat drie jaar geleden, onder de regering-Olmert, werd ingediend, maar toen nog niet uitgewerkt was. Dat uitwerken - in percelen verdelen (reparcellation) - is kennelijk in stilte gebeurd. Het is een plan dat ressorteert onder de regering en de ILA, de Israeli Land Authority.
Vrede Nu noemt het plan een 'mini E1' , naar een stuk land tussen Jeruzalem en Ma'ale Adumim dat, als het wordt bebouwd (iets wat Israel enkele jaren geleden onder Amerikaanse druk op de lange baan schoof) , de splitsing van de Westoever in een noordelijk en een zuidelijke helft zou vervolmaken. In dit geval gaat het om de definitieve afsplitsing van Jeruzalem van de Westoever.
Vrede Nu merkt ook nog op dat uitvoering van het plan voor deze nieuwe nederzetting (de eerste nieuwe die in de agglomeratie Jeruzalem wordt gesticht sinds Har Homa in 1997), de uitvoering onmogelijk zou maken van het 'Genève Initiatief', één van de tussen Palestijnen en 'progressieve' Israeli's uitgewerkte vredesplannen, omdat het de grenslijn in Jeruzalem die daarin was afgesproken, verlegt.

Hoezo verdween de nuance uit een kwaliteitskrant??? (Aflevering II)

Van Hans Moll, oud-redacteur van NRC-Handelsblad, verscheen onlangs het boek 'Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant, NRC-Handelsblad neemt stelling tegen Israël'. 

Ik had min of meer beloofd dat ik op dit boek zou terugkomen. Inmiddels heb ik het gekocht en gelezen. En vooruit, om maar met de deur in huis te vallen, het valt niet mee.Het is bepaald  geen eye-opener. Moll geeft veel voorbeelden van stukken waaruit volgens hem een dimensie was weggelaten; hij noemt boeken die niet in NRC zijn besproken, en hij haalt stukken aan waarin de NRC volgens hem tendentieus aan de gang was. Ik voel me niet perse geroepen om de NRC te verdedigen. Maar, het spijt me voor Moll, voor mij raakt zijn aanval op zijn oude werkgever helemaal nergens kant of wal.
Waarom niet?
Simpelweg omdat het gaat over feiten en opinies  die de toets der kritiek niet kunnen doorstaan. Ik heb het er op dit blog vaker over gehad (hier bijvoorbeeld) dat alles wat we over Israel-Palestina horen uit twee soorten waarheden, of beter: twee discoursen bestaat. De ene is de gewone werkelijkheid van feiten (historische zowel als actuele) die aan de hand van archieven, foto's, ooggetuigenverslagen of wat dan ook, kunnen worden geverifieerd. De andere is een mythe, een constructie, gefabriceerde werkelijkheid.      
In de echte, verifieerbare werkelijkheid is Israel gesticht nadat een groot deel van de autochtone bevolking van Palestina was verdreven. Daar zijn boeken over geschreven, door onder meer de historici Benny Morris en Ilan Pappé. Maar in de mythologische werkelijkheid van - helaas - de huidige politieke meerderheid in Israel, is het allemaal heel anders. Daarin zijn de Palestijnen helemaal niet verjaagd, maar gingen ze, na daar door Arabische radiostations te zijn opgeroepen, vrijwillig even weg om de Arabische legers de kans te geven Israel van de kaart te vegen. Daarna zouden ze weer terugkomen.
De verifieerbare werkelijkheid heeft allang korte metten gemaakt met dit verhaal, maar het heeft een taai leven. En wel omdat het Israelische onderwijssysteem, veel Israeli's,  en ook veel van Israels supporters, de historische bewijzen negeren. Zij blijven liever geloven in de 'officiële' Israelische geschiedschrijving over de 'onbevlekte' geboorte van hun staat.

Ander voorbeeld: In de verifieerbare werkelijkheid houdt Israel de Westoever bezet en sticht het er steeds meer nederzettingen, die illegaal zijn volgens alle internationale regels en wetten. Ondertussen negeert Israel al jaren vredesvoorstellen, zoals dat van de Arabische Liga uit 2002. Daarin zeiden de Arabische landen (inclusief de Palestijnen) normale betrekkingen met Israel te willen als het de Westoever, inclusief Oost-Jeruzalem ontruimt. Maar in de gefabriceerde werkelijkheid is dat allemaal flauwe kul. Het vredesvoorstel van de Arabieren is doorgestoken kaart, een middel om Israel zand in de ogen te strooien. De Arabieren (en moslims) zullen Israel nooit accepteren, dat is tegen de Islam en trouwens velen (de meesten?) van hen zijn antisemiet. De nederzettingen spelen geen rol van betekenis en zijn ook niet illegaal, want de Westoever was van  niemand toen hij werd bezet, en 2000 jaar geleden woonden er ook al eens Joden.

Zo kunnen we doorgaan. Eindeloos doorgaan. Er is namelijk haast geen feit over Israel te bedenken, of er staat wel een gefabriceerde versie tegenover. En niet voor niets. De gefabriceerde versies zijn er om Israel uit de wind te houden als het onder druk staat om internationale wetten na te leven en zich verzoeningsgezinder op te stellen. De gefabriceerde versie is een wapen in een oorlog. En hoe meer Israel het te horen krijgt dat het moet ophouden met die nederzettingen en nu eindelijk eens vrede moet sluiten, hoe harder en meedogenlozer die oorlog wordt gevoerd. Het is een oorlog waarin vaak op de man wordt gespeeld, en waarin Israel steeds al het bedreigde slachtoffer wordt voorgesteld, ook als de feiten anders uitwijzen. Er zijn hele strategieën ontworpen voor deze oorlog. Ik kom daar binnenkort op terug.
Moll doet in zijn boek of hij dat allemaal niet weet. Meteen al in hoofdstuk 4 verwijt hij zijn oude krant dat een ingezonden brief van de Israelische ambassadeur niet werd geplaatst. Ambassadeur Kney Tal had zich eraan geërgerd dat in een artikel over de 'nakba', de verdrijving van ruim 700.000 Palestijnen in 1948, in een bijzin werd vermeld dat de officiële Israelische versie is dat de Palestijnen vrijwillig waren weggegaan, maar dat dit door historici is ontkracht. De ambassadeur schreef dat 'nergens in het artikel werd aangestipt dat Israel in 1948 werd geconfronteerd met een 'uitroeiingsoorlog door Arabische Palestijnen met de legers van vijf Arabische staten aan hun zijde'.
Ik weet niet waarom de brief van Kney Tal is blijven liggen. Misschien was er gewoon geen plaats, misschien had de dienstdoende redacteur er inderdaad geen zin in om weer die achterhaalde oude koek in  de krant te zetten. Maar voor Moll is dat een reden om te betogen dat de NRC alleen nog maar maar één kant van het verhaal wil laten horen. Immers, die Arabieren waren toch uit op vernietiging van de joodse staat? En was de moefti van Jeruzalem, hajj Amin al-Husseini, niet een vriend van Hitler? Waarmee Moll laat blijken dat er twee mogelijkhed zijn. Ofwel hij houdt zich van de domme en is te kwader trouw, ofwel laat zien dat hij zijn neus steekt in zaken waar hij gewoon geen verstand van heeft.
Laten we van het laatste uitgaan. Moll is te goeder trouw, maar hij weet inderdaad niet wat Simcha Flapan en Avi Shlaim naar boven hebben gebracht over de krachtsverhoudingen in die oorlog van 1948. Laten we aannemen dat hij onkundig is van wat Morris en Pappé over de verdrijving van de Palestijnen hebben gemeld. Laten we ervan uitgaan dat hij niet weet hoe de - inderdaad minder fraaie - rol van mufti Al-Husseini (die toen al lang geen mufti meer was, hij was door de Engelsen verbannen) door de gestaalde Israel-kaders steeds tot mythische proporties wordt opgeblazen om te bewijzen hoe antisemitisch die Palestijnen wel niet zijn. (Dat gebeurde overigens pas nadat het mufti-verhaal er in 1961 bij het Eichmannproces in Jeruzalem met de haren bij was gesleept op last van Ben Gurion).
Laten we aannemen dat Moll naïef is en geen weet heeft van de lange, en even vermoeiende als zinloze discussies die sinds jaar en dag over deze zaken zijn gevoerd. Maar is zo'n naïeve houding dan reden voor een boek? En wordt - wanneer zo'n  brief van Kney Tal niet wordt geplaatst - de 'nuance' geweld aangedaan zoals hij betoogt? Heus? Is die 'waarheid' waar ambassadeur Kney Tal mee aankomt dan niet bedoeld om die andere - echte - waarheid te ontkrachten? Het is toch het één of het ander? Of Israel werd met een uitroeiingsoorlog geconfronteerd en stond tegenover een overmacht, of Israel was sterker en werd niet bedreigd. Zeggen dat beide waar zijn en dat Israel een beetje met uitroeiing werd bedreigd lijkt me  niet goed mogelijk. Hoezo dan de nuance?
Eigenlijk geldt dat mutatis mutandis voor alles waar Moll mee komt aanzetten in het boek. Hij draagt citaten en weetjes aan van MEMRI (Middle East Media Research Institute) en Palestine Media Watch, (PMW), die, zoals kenners weten het absolute tegendeel zijn van genuanceerd. Beide worden gedreven door ex-werknemers van Israelische geheime diensten (Yigal Carmon van Memri was kolonel van de militaire inlichtingendienst en de kolonist Itamar Marcus van PMW werkte bij de Shin Bet). Beide instellingen, MEMRI zowel als PMW, zijn vooral opgericht om alles wat vies en voos is in de Arabische, c.q. de Palestijnse media en aanverwante terreinen aan te dikken en naar voren te halen en op te dienen alsof het  representatief is. Zoiets als wanneer een dienst  de uitspraken volgt van dominees in streng gereformeerde kerken in Urk en Middelharnis en die presenteert alsof heel Nederland zo denkt. Het resultaat is een Arabische of Palestijnse wereld gezien in een  lachspiegel. Het is het exacte tegendeel van wat wordt gepretendeerd, namelijk dat er waardevrije voorlichting wordt gegeven. Beide instellingen leverden - indirect overigens - ook het leeuwendeel van het materiaal voor Geert Wilders' meesterwerk Fitna. En beide instellingen worden door wetenschappers en goed-ingevoerde journalisten met een grote mate van wantrouwen bezien en - zoals de NRC ook doet - meestal genegeerd.

Mohamed al-Durra en zijn vader.

Moll haalt het geval van stal van het Palestijnse jongetje Mohamed al-Durra. De 12-jarige Mohamed werd in september 2000, op het hoogtepunt van de Tweede Intifada, tijdens een vuurgevecht van Palestijnen en Israeli's bij de - toen nog bestaande - nederzetting Netzarim in de Gaza-strook doodgeschoten toen hij en zijn vader in het kruisvuur belandden. Zijn dood werd gefilmd door een cameraman van het Franse station France 2 en werd, door de buitengewone dramatiek van de beelden, een soort icoon van het Palestijnse lijden.
Dat was niet naar de zin van de gestaalde Israelische kaders. Die ontdekten dat Mohammeds dood door een Palestijnse cameraman was vastgelegd en dat werd - omdat immers in die kringen algemeen bekend is dat Palestijnen meestal liegen - de basis voor een contra-campagne. Inmiddels zijn miljoenen uitgegeven aan films en onderzoeken, compleet met ingewikkelde diagrammen (zie plaatje) om aan te tonen dat Mohamed niet door Israelische kogels, maar door Palestijnse is gedood, of  - in sommige versies - zelfs helemaal niet dood zou zijn.
Voor de doorgewinterde pro-Israelische diehard  Richard Landes, een hoogleraar middelleeuwse geschiedenis uit Boston, was de affaire reden om de naam 'Pallywood' te bedenken, (naar analogie van Hollywood en het Indiase Bollywood) een naam voor Palestijnse werknemers in de media die standaard maar wat zouden verzinnen, in scene zetten of vervalsen.
Moll haalt deze inmiddels 12 jaar oude koe nog eens van stal, onder het motto dat het ons moet leren niet argeloos zomaar naar beelden en foto's te kijken. In dat laatste heeft hij gelijk. Maar als hij de NRC verwijt dat er in haar archieven vrijwel niets over deze discussie is te vinden, waarin hij vermoedelijk ook gelijk heeft, gat hij toch behoorlijk de most in. De hele Al-Durra affaire is namelijk als je het goed beschouwt ongelofelijk onsmakelijk. Direct nadat de beelden van Mohammeds dood de hele wereld waren overgegaan, gaf het Israelische leger toe dat het Israelische kogels waren die de jonge Mohammed hadden gedood. Pas nadat was gebleken hoeveel indruk de beelden overal maakten, kwamen onderzoeken en publicaties op gang die erop wezen dat het toch allemaal anders in elkaar zat. Mohammeds vader, die levensgevaarlijk was gewond en in een ziekenhuis in Amman was behandeld en verpleegd, zou helemaal niet gewond zijn. Sommigen, zoals de Franse journalist Philip Karsenty of de Amerikaanse hoogleraar Landes betogen dat Mohammed's dood in scene is gezet en dat hij nog leeft. Hetzelfde wordt ook betoogd door ene mevrouw Schapira die voor de Duitse tv (ARD) hierover twee documentaires heeft gemaakt. Met moeite blijkbaar, want als je doorvraagt in het Midden-Oosten worden de mensen boos, schijnt ze, volgens Moll, te hebben gezegd. Nu heb ik zelf jarenlang weinig anders gedaan dan doorvragen in het Midden-Oosten zonder dat iemand er ooit boos van werd (behalve wat Joodse kolonisten). Maar in dit geval kan ik het me wel voorstellen. Als mijn buurjongen is doodgeschoten en je komt mij vragen of zijn ouders dat niet in scene hebben gezet, zou ik ook erg kwaad worden. Want intussen is Mohammed helaas wel degelijk dood. France 2 had ook beelden van hem - nooit vertoond overigens - die gemaakt zijn in het lijkenhuis. Als de hele affaire Al-Durra iets duidelijk maakt is het vooral tot welke lengtes de Israelische/pro-Israelische hasbara machinerie wil gaan als sommige feiten wat al te heftig en naakt feiten van de bezetting of Israelische militaire acties bloot dreigt te leggen. We zien vaker hoe Israel er dan keihard tegenin gaat, en de waarheid vaak moet wijken.  En als je dan zo'n door Israel gefabriceerde versie niet voor waar aanneemt is dat een bewijs dat aangeeft hoezeer de nuance verdwenen is uit de NRC???

Ander voorbeeld: het verhaal van de Israelische aanval op de Freedom Flotilla, verleden jaar mei. Moll  komt aandragen met een documentaire van het BBC-programma Panorama die gemaakt is door Jane Corbin. Daarin wordt de Israelische  versie van deze gebeurtenissen - de mensen van de Flotilla waren helemaal niet te goeder trouw en stonden de Israeli's met wapens op te wachten - klakkeloos ondersteund. Jammer genoeg voor Moll is deze film echter allerwegen afgekraakt. In de eerste plaats omdat de maakster, Jane Corbin, zich heeft verlaagd om materiaal te gebruiken dat de Israeli's hadden afgepakt van de opvarenden (onder wie diverse journalisten) en dat is voor Corbin, die toch ook pretendeert  journalist te zijn, dus ongeveer het absolute toppunt van oncollegiaal optreden. Maar dat materiaal is dus ook nog eens erg selectief gebruikt, zoals de beelden aantonen van de enige journaliste aan boord die er in is geslaagd een deel van haar materiaal voor de Israeli's die haar arresteerden, verborgen te houden. En tenslotte is Corbin's film waardeloos omdat ze zonder meer de Israelische standpunten tot de hare maakte zonder veel kritische vragen te stellen of - om het op zijn Molls te zeggen - nuanceringen aan te brengen en wederhoor toe te passen. En tenslotte, omdat ze ook nog eens audio-banden gebruikt die - zoals is aangetoond - door de Israeli's zijn vervalst  met door Israeli's ingedubte kreten als ''Go back to Auschwitz'' die zogenaamd moesten aanmtonen hoe antisemitisch de deelnemers aan de Freedom Frotilla wel niet waren. Ze moet dat hebben geweten, want in haar film geeft ze toe dat de audio-banden 'omstreden waren'. 

Ik zou ook nog over de boeken kunnen beginnen waarover Moll klaagt dat die niet door de NRC waren besproken. Ook dat zou ervan getuigen dat de NRC, zoals de ondertitel van Moll's boek luidt, stelling neemt tegen Israel. Ik ken niet alle titels die hij noemt, maar haal er ter illustratie twee uit. Eén van die twee is van één van Amerika's bekendste Islam-haters (en vriend van Wilders), Robert Spencer. Spencer is niet serieus te nemen. Hij is een ordinaire islam-basher. Geen enkele serieuze kenner van de materie kan wat met de dingen die hij beweert. De NRC zou zich belachelijk maken als zij serieus een recensie zou wijden aan iets wat hij schrijft. Het andere is een boekje over Hamas van Wim Kortenoeven, vroeger medewerker van het CIDI, tegenwoordig Tweede Kamerlid voor Wilders' PVV.  Ook dat boekje (op dit blog hier besproken) is een voorbeeld van treurige, niet serieus te nemen slechtheid. Het pretendeert een heleboel, maar staat moeiteloos in de top tien van knoeiwerken van de afgelopen 10 jaar, qua fantasieloze, rigide,  onwetenschappelijke aanpak.
Het valt de NRC dus daarom nauwelijks euvel te duiden dat zij deze twee meesterwerken heeft genegeerd. Maar de nuance? Zou die ermee zijn gediend als deze twee werkjes wel zouden zijn besproken? Twee boeken van mensen die steunpilaren van het huidige Israel zijn, maar dan vooral omdat ze vurig de Islam (en de Palestijnen) haten en omdat ze Israel beschouwen als een  voorpost in de strijd van het Westen tegen de Islam? Is dat het soort nuance dat de NRC aan haar berichtgeving zou moeten toevoegen? Kom op zeg. Natuurlijk verdienen Wilders, de PVV, en Islam-bashers en Palestijnen-haters allemaal aandacht. Maar dan in een verhaal over het verschijnsel an sich, en niet in het kader van de berichtgeving over Israel, lijkt me zo.
Nogmaals: ik wilde best in Molls goede trouw geloven. Maar dit boekje grossiert vooral in  onvoorstelbare hoeveelheden naïviteit en onwetendheid. Journalisten zouden op zijn minst een beetje op de hoogte moetenj zijn voor ze een grote mond ozpetten over zoiets als ''een gebrek aan nuance''.