dinsdag 30 november 2010

In drie dagen 12 Palestijnen gewond in grensstrook Gaza, in Jeruzalem twee huizen gesloopt

Het Israelische leger heeft dinsdag vijf Palestijnen neergeschoten die ten noorden van Beit Lahya in hetr grensgebied van de Gaza-strook bezig waren puin te rapen dat ze tot grondstof voor cement wilden vermalen. Het Israelische leger zei eerst waarschuwingsschoten te hebben gelost en daarna op de benen te hebben gemikt. De vijf werden getroffen in een stuk land  waar ambulances hen niet konden bereiken. Ze werden daarom per ezelskar afgevoerd en en later met ambulances  verder vervoerd naar het Kamal Udwan ziekenhuis in Jabaliya. 

Maandag waren ook al drie mensen, onder wie een 15-jarige jongen,  neergeschoten in het noordelijke grensgebied van Gaza. Een van hen raakte ernstig gewond, een van de anderen liep een schotwond op die dwars door het bot van een been ging. Hij werd geopereerd en artsen zeiden dat herstel een half tot een heel jaar kan gaan duren.
Israel heeft  een strook van enkele honderden meters langs de grens tot 'no go zone' bestempeld. Omdat dit gebied ongeveer 20% van de landbouwgrond van Gaza uitmaakt en er bovendien nogal wat puin van in eerdere Israelische aanvallen verwoeste huizen ligt dat gebruikt kan worden voor het maken van cement (dat van Israel niet mag worden ingevoerd), wordt het gebied ondanks de risico's toch regelmatig bezocht. Deze week was het Israelische leger echter erg actief met het beschieten van 'indringers' in de zone. Sinds het begin van de week werden 12 mensen door schoten gewond. Zaterdag werd  ook een visser die op het strand bij Jabaliya in de zone aan het vissen was door zijn knie geschoten. In de hele maand november vielen er in totaal 25 gewonden door Israelische beschietingen in deze strook.
  
In de wijk Issawiya van Oost-Jeruzalem werden dinsdag door bulldozers een pas gebouwd huis verwoest en een drukkerij. Het huis van 125 vierkante meter behoorde aan Attiya Imteir en werd omvergehaald zonder ongeregeldheden. Bij de drukkerij, waarvan eigenaar Robin Ulayyan zei van tevoren geen bericht van de sloop te hebben gekregen, alleen een jaar geleden wel een zogenoemde 'stop work -order', leverde de sloop verzet op.Volgens omstanders werd een zwangere vrouw daarbij gewond. Volgens Israel waren de betreffende gebouwen zonder vergunning gebouwd.
Het Israelische Comité tegen de Sloop van Huizen (ICADH) schat dat er 20.000 huizen in Arabisch Oost-Jeruzalem geen vergunning hebben, terwijl duizenden anderen een 'stop het werk order' hebben gekregen die hen gebiedt met bouwen te stoppen en een vergunning aan te vragen, die overigens vrijwel nooit wordt  gegeven.

Lieberman draagt Israelische ambassades op om hasbara-huurlingen te werven


Die Avigdor Lieberman, wat zou hij nou zo'n hele dag doen?, vraag ik me wel eens af. In naam is hij minister van buitenlandse zaken van Israel, maar buitenlandse politiek bedrijven doet hij nauwelijks. Danny Ayalon, zijn staatssecretaris, reist nog wel eens naar China of zoiets. Maar Lieberman zit daar maar op zijn ministerie, terwijl al het belangrijke werk gedaan wordt door premier Netanyahu. Onlangs nog had Netanyahu gesprekken van niet minder dan acht uur met Liebermans Amerikaanse collega Hillary Clinton. Lieberman kwam er niet aan te pas. Het gesprek ging over Amerika's poging om Israel nog een bouwstop van drie maanden te laten uitvoeren in ruil voor 20 Stealth straaljagers ter waarde van in totaal 3 miljard,  een garantie dat hierna nooit meer bouwstoppen gevraagd zouden worden en een garantie dat de VS in de Veiligheidraad een eventueel eenzijdig uitroepen van een Palestijnse staat zullen  blokkeren. Het omkoopaanbod van de Amerikanen is overigens nog steeds niet door Israel geaccepteerd. Maar desalniettemin, onderhandelingen van acht uur! En Lieberman was zelfs niet in de buurt!
Toch heeft Lieberman nu iets bedacht waardoor hij nuttig gevonden zou kunnen worden. Israelische ambassades in 10 landen hebben de opdracht gekregen elk 1000 man/vrouw te rekruteren die als actieve bondgenoten kunnen optreden om Israel te promoten. Een aanvullend hasbara-offensief zullen we maar zeggen. Ze zouden gevonden moeten worden onder Joden en christelijke vrienden van Israel, bijvoorbeeld journalisten, studenten of academici. Ze krijgen dan regelmatig briefings van de ambassades over wat ze moeten zeggen en doen en dan kunnen ze tijdens bijeenkomsten hun mond open doen om Israel te prijzen, of ze kunnen brieven schrijven naar kranten en zo.
Een goed initiatief natuurlijk, want zoiets hadden we nog niet. Nou ja, een beetje misschien. Het CIDI was er al. En Likud Nederland. En Christenen voor Israel. En een handvol trouwe hasbara-bloggers. En de CIDI-jongeren. En het CIDI gaf cursussen bij joodse gemeenten en dergelijke over hoe je brieven aar kranten moet sturen. En CIDI-jongeren konden soms ook op cursus naar Israel om technieken te leren waarmee je discussies over serieuze onderwerpen kunt verstoren door over allerlei bijzaken te gaan zeuren, zodat de hoofdzaken niet meer aan bod komen en je de zaak naar je hand kan zetten. Maar Lieberman heeft gelijk, het helpt allemaal niet echt, dus er kan best nog wel een schepje bovenop. (Wat ik intussen wel interessant zou vinden om te horen, is of deze huurlingen, de bestaande en de nieuwe, ook betaald zullen worden voor hun werk}.
De Guardian meldt dat vijf ambassades - die in  Londen, Parijs, Berlijn, Madrid en Rome - behalve deze huurlingen ook de hulp van professionele lobbyisten en PR -firma's mogen inroepen. Die krijgen dan als taak bepaalde politieke onderwerpen als de 'vredesbesprekingen met de Palestijnen' op voor Israel gunstige wijze onder de aandacht te brengen. Ze zouden ook het 'merk Israel' aan de man moeten brengen op het gebied van toerisme en technologie en er ondertussen op moeten wijzen dat de mensenrechtensituatie in Iran en sommige Arabische landen pas echt belabberd is. Ook zouden die ambassades regelmatig - bijvoorbeeld maandelijks - evenementen moeten organiseren waarin Israel en zijn politiek op een gunstige manier wordt belicht, en zouden prominenten moeten worden uitgenodigd voor reizen naar Israel.
Ik moet zeggen, het klinkt allemaal als zaken die al lang bestaan en door diverse AIPAC- en CIDI-achtige organisaties, of Israelische vriendschapsassociaties, al lang worden gedaan. Maar die Lieberman moet zich natuuurlijk wel waarmaken, al komt hij nu op het terrein van minister Yuli Edelstein van Diaspora en Hasbara (maar misschien is dat niet zo erg, want wat Edelstein doet is nog schimmiger dan wat Lieberman uitvoert).
En natuurlijk kan je je afvragen in welk opzicht de Israelische politiek volgens Lieberman in een goed daglicht moet worden gesteld .Tenslotte was hij het zelf die - tijdens een van zijn schaarse publieke optredens -  in een rede voor de VN verklaarde dat Israels Arabieren moeten worden overgedragen aan Palestijns gebied  in een 'land swap' en dat echte vrede nu en in de naaste toekomst niet bereikt kan worden, omdat er teveel punten zijn waarover overeenstemming onmogelijk is. Als dat de boodschap is die hij de ambassades wil laten uitdragen, dan wens ik hem veel succes. Al denk ik dat hij er verstandig aan zou doen te kijken naar de voorbeelden van andere regimes, die juist voordat ze ten onder gingen, veel investeerden in propaganda. Het Zuid-Afrika van de apartheid was er zo een.
Ook leuk voor hem om over na te denken: In de jaren zestig  was er een communicatie guru, de Canadees Marshall McLuhan, die furore maakte met de slogan 'The medium is the message'. McLuhan is nu terecht vrijwel geheel vergeten. Ik zou niet zo gauw iemand weten te vinden die nu nog gelooft dat hij gelijk had.        .

maandag 29 november 2010

Foei! ICCO subsidieert een antisemitisch medium! Of toch niet?

 De Jerusalem Post, steeds meer het krantje van ultra-rechts in Israel, kwam er vorige week mee. Ik sla die krant meestal over, omdat de nieuwswaarde ervan gering is en had het het daarom niet gezien. Maar hasbaristen als Brabosch en Ratna Pelle, die altijd de stem van de meester volgen als het legendarische hondje van His Masters Voice, hadden het wel degelijk opgemerkt. Net als het hoofdkwartier van het hasbara-wezen in Nederland natuurlijk, het onvolprezen CIDI. Het was dan ook niet mis:    

Dutch will look into NGO funding of anti-Semitic website

kopte The Jerusalem Post op 26 november. Daaronder stond het volgende alarmerende bericht over een Nederlandse ontwikkelingsorganisatie die met overheidsgeld een antisemitische publicatie steunt. Ik laat het onvertaald:

The Dutch government has been funding the Interchurch Organization for Development Cooperation, a Dutch aid organization that finances the Electronic Intifada website that, NGO Monitor told The Jerusalem Post on Thursday, is anti-Semitic and frequently compares Israeli policies with those of the Nazi regime.

NGO Monitor’s exposure of Dutch government funding for the Interchurch Organization for Development Cooperation (ICCO) prompted Dutch Foreign Minister Uri Rosenthal to say on Thursday to the Post, "I will look into the matter personally. If it appears that the government subsidized NGO ICCO does fund Electronic Intifada, it will have a serious problem with me.”
That government funding amounted to €124 million in 2008. The European Commission also funds ICCO.

Prof. Gerald Steinberg (picture), president of NGO Monitor, said, “This type of poisonous activity is precisely why European government funding of NGOs requires close oversight and full transparency."

“Based on our experience, we assume that the top Dutch government officials are completely unaware of the link between money given to ICCO for aid, and Electronic Intifada, a group whose rhetoric and activities undermine hopes for mutual understanding.”

The ICCO website devotes a page to Electronic Intifada, praising its work as “an internationally recognized daily news source” that provides a counterweight to “positive reporting” about Israel. ICCO’s website notes its three-year funding pledge for Electronic Intifada.

NGO Monitor told the that “EI executive director Ali Abunimah is a leader in delegitimization and demonization campaigns against Israel. In his travels and speaking engagements, facilitated by Electronic Intifada’s budget, he calls for a one-state solution to the Israeli-Palestinian conflict and routinely uses false apartheid rhetoric."

“Abunimah also equates Israel to Nazi Germany, comparing the Israeli press to Der Stürmer, referring to Gaza as a ‘ghetto for surplus non-Jews,’ and claiming that ‘Zionism is not atonement for the Holocaust, but its continuation in spirit.’” NGO Monitor criticized ICCO’s employment of Mieke Zagt, who is “the ICCO official directing the funding to EI,” a “former employee of Amnesty International’s Middle East division, and a vocal proponent of BDS herself.” BDS is the abbreviation for the Boycott, Divestment and Sanctions movement targeting Israel.
Drie teamleden van de Electronic Intifada tijdens het in ontvangst nemen van een prijs in Chicago: vlnr Ali Abunimah, technische man Benjamin Doherty en Maureen Murphy. Drie antisemieten op een rijtje? En is het huidige Tweede Kamerlid voor GroenLink, Arjan Al-Fassed, die in 2001 de Electronic Intifada mede oprichtte, ook antisemitisch? 

Die Gerald Steinberg toch, met zijn NGO-Monitor. Onder onze ogen wordt zonder dat we het merken een misdaad gepleegd, met overheidsgeld een antisemitische organisatie gefinancierd. Maar gelukkig, Steinberg die ook steeds klaar staat om het New Israel Fund en mensenrechten- en vredesorganisaties al B'tselem en Breaking the Silence aan de kaak te stellen als Israel bashers, is als altijd paraat. Ditmaal om te proberen ook de vrijheid van meningsuiting een kopje kleiner te maken.
Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar de gruwelijke manier waarop Ali Abuninah vergelijking maakt tussen Israel en nazi-Duitsland. Ik zocht twee citaten op, het eerste uit de Huffington Post, het tweede uit EI zelf, geschreven tijdens de Israelische Cast Lead-actie in Gaza . Hier komen ze:

Israels Auschwitz-border revisited
In 1969, Israel's legendary diplomat Abba Eban warned that withdrawal from the territories his country occupied in June 1967 would be a return to "Auschwitz borders." Since then some Israeli politicians have used these provocative words to attack almost anyone who defies them.
In 1992, for instance, the George H. W. Bush administration briefly suspended US loan guarantees to Israel to protest settlement construction in the West Bank and Gaza Strip. A symbolic sanction that cost Israel little, it was nevertheless unprecedented for the US to condition aid on Israeli behavior. Israel's then Deputy Prime Minister Benjamin Netanyahu denounced the move as an American effort to force Israel back within the "Auschwitz borders." He later attacked then Israeli Prime Minister Yitzhak Rabin for signing the 1993 Oslo Accords which, he alleged, would also take Israel "back to Auschwitz." Rabin was assassinated in 1995 by an Israeli Jew brought up on such rhetoric. Netanyahu served as prime minister from 1996-1999 and may do so again following elections next February.
Eban's meaning was clear -- by comparing Israel to the most notorious and emblematic Nazi death camp, he was in effect saying that Arabs in general and Palestinians in particular are Nazis no less capable and desirous of exterminating Jews than was Hitler. In Hebron, however, it is Israeli settlers protected by the Israeli army who frequently paint threats such as "Arabs to the gas chambers" on Palestinian houses.
Comparisons of present-day Israel to Nazi-occupied Europe are common in Israel itself although they remain taboo everywhere else. The late Tommy Lapid, justice minister in Ariel Sharon's government, caused an uproar in 2004 when he said that images of an elderly Palestinian woman in Gaza "crouching on all fours, searching for her medicines in the ruins of her house" demolished by the Israeli army reminded him of his own grandmother who perished at Auschwitz. Lapid compared the Israeli army's writing of numbers on the arms and foreheads of Palestinian prisoners to the Nazi practice of tattooing concentration camp inmates. "As a refugee from the Holocaust I find such an act insufferable," he said in 2002.

Why Israel won't survive
(.....) “Gaza will likely be seen as the turning point when Israeli propaganda lost its power to mystify, silence and intimidate as it has for so long. Even the Nazi Holocaust, long deployed by Zionists to silence Israel’s critics, is becoming a liability; once unimaginable comparisons are now routinely heard. Jewish and Palestinian academics likened Israel’s actions in Gaza to the Nazi massacre in the Warsaw Ghetto. A Vatican cardinal referred to Gaza as a “giant concentration camp.” UK Member of Parliament Gerald Kaufman, once a staunch Zionist, told the House of Commons, “My grandmother was ill in bed when the Nazis came to her home town of Staszow, [Poland]. A German soldier shot her dead in her bed.” Kaufman continued, “my grandmother did not die to provide cover for Israeli soldiers murdering Palestinian grandmothers in Gaza.” He denounced the Israeli military spokesperson’s justifications as the words “of a Nazi.” 
Maar wat is dit nu? Ali Abunimah vergelijkt Israel niet zonder meer met nazi-Duitsland? Hij haalt anderen aan om te laten zien hoe het Israelische establishement zelf die vergelijking hanteert? En hij laat zien hoe tegenstanders van het regeringebeleid van Israel hun eigen associaties met nazi-Duitsland hebben? Hij laat, met andere woorden,  zien welke rol reminiscenties aan nazi-Duitsland spelen in het debat over Israels gelijk of ongelijk?
So much dus voor de intellectuele kwaliteiten van professor Gerald Steinberg met zijn beschuldiging van antisemitisme.Het is namelijk van tweeën één: Ofwel Abba Eban, Netanyahu, Tonny Lapid en Gerald Kaufman waren en zijn allemaal, net als Abunimah,  antisemieten, of de beschuldiging van antisemitisme jegens Abunimah is kletskoek, bullshit, flauwe kul.  

Natuurlijk het laatste. Wie een beetje volgt wat Abunimah doet - en ik volg hem op de voet en heb grote bewondering voor zijn intelligentie, doorzettingsvermogen, zwarte gevoel voor humor en integriteit - weet dat het niet alleen kletskoek is, maar pure laster van de smerigste soort. Abunimah is hard in zijn oordeel, maar spaart de Palestijnse en Arabische leiders net zomin als de Israelische. En het feit dat hij voor een eenstaats-oplossing is, een staat waar Joden en Palestijnen gelijke rechten hebben,  getuigt eerder voor het tegendeel van een antisemitische opvatting. Het plaatst hem trouwens op één lijn met een groeiend aantal mensen in zowel het Palestijnse als het Joods-Israelische kamp, waarbij het opmerkelijk is dat de voorstanders in dat laatste, Joodse, kamp niet alleen te vinden zijn onder progressieve intellectuelen als Ilan Pappé of de helaas onlangs overleden Tony Judd, maar ook in rechtse kringen, zoals bijvoorbeeld het Likud-Knessetlid Tzippi Hotovely.

En wat ICCO betreft: Zoals er niets op tegen is dat organisaties als Novib of Cordaid organisaties steunen in de Palestijnse gebieden of  vredes- en menserechtenorganisaties als B'tselem of wat dan ook, zo is er geen enkele reden waarom ICCO geen steun zou mogen geven aan een website die probeert de ongelijkheid in media coverage van het Israelisch-Palestijnse conflict een beetje recht te trekken. Minister Rosenthal zou er goed aan doen zelf  wat afleveringen van de Electronic Intifada door te lezen en zich goed te laten informeren voor hij ICCO op de vingers gaat tikken en een eind gaat proberen te maken aan een bijdrage die waarschijnlijk enkele tienduizenden euro's niet eens te boven gaat.

En als Rosenthal zijn licht opsteekt, laat hij dan vooral niet alleen luisteren naar de Joodse Machiavelli Ronny Naftaniël, het Hasbara opperhoofd in Nederland, die weliswaar slim genoeg is om de beschuldiging van antisemitisme van Steinberg niet na te zeggen, maar toch - geheel in de lijn van zijn opdrachtgevers - niet te beroerd is om bij de Jeruzalem Post ook zijn duit in het zakje doet:

Speaking from The Hague, Ronny Naftaniel, head of the Center for Information and Documentation on Israel, told the Post, many “Christians are not aware that funds are being misused” by ICCO and thought ICCO funding would be used for projects in Africa. The Dutch authorities should be made aware that “taxpayer money is going into anti-Israeli propaganda” and ICCO’s funding sources should be investigated.
Het zal toch eens niet. 'Belastinggeld dat naar anti-Israel propaganda' gaat. Het wordt hoog tijd dat we die kreet van 'anti-Israel propaganda' eens een keer gaan zien voor wat hij waard is. Want wie werkt er nu harder aan de deligitimisering en het onmogelijk maken van Israel? De Electronic Intifada en Abunimah die opkomen voor mensenrechten en het internationale recht of Naftaniel met zijn CIDI, die het bouwen van een Muur door bezet gebied en op Palestijns land steunde, en achter de invallen in Libanon en Gaza stond, om maar eens wat te noemen?
En dan hebben we het nog niet gehad over een misselijkmakende organisatie als die NGO-Monitor met zijn kreten van anti-Israel en antisemitisme, die elk fatsoenlijk debat over de koers van Israel de mond wil snoeren en de civil society de nek omdraaien. Steinberg zou het liefst al die NGO's de vernieling in werken, aangezien ze de onderdrukking van de Palestijnen aan de kaak stellen in plaats van dat proces volmondig te steunen. Een soort McCarthy op zijn Israelisch, die Steinberg. Maar laat hij, voor hij doorgaat met zijn beschuldigingen van buitenlandse fondsen die naar anti-Israelische doelen vloeien, ook zelf eens uit de doeken doen wie er zitten achter de buitengewoon duistere fondsen waarop zijn eigen organisatie steunt. Zal ik een gok wagen? Zou het kunnen dat die zogenoemde Amerikaanse fondsen gewoon in Jeruzalem worden gerund?

vrijdag 26 november 2010

Het CIDI laat ook het laatste progressieve vijgenblaadje definitief zakken


Demonstratie van het CIDI voor Israel. Links op de foto CIDI-directeur Ronny Naftaniel.

Ach, het CIDI. Ooit opgericht na de Yom Kippur oorlog en de Arabische olieboycot van de VS en Nederland om een beetje begrip te kweken voor Israel in een tijd dat het ze daar in Jeruzalem wat tegen zat. Ooit een beetje progressief, voor een twee-statenoplossing toen de rechtse Israeli's daar mordicus tegen waren, en tegen de nederzettingen toen de rechtse Israeli's daar juist erg voor waren.
Maar dat was toen. In een tijd waarin rechts in Israel het voor het zeggen heeft, waarin zelfs Netayahu zegt voor een twee-statenoplossing te zijn, en waarin het CIDI moet opkomen voor een Israel waarvan bijna een tiende van de bevolking woont in nederzettingen in Oost-Jeruzalem of op de Westoever, heeft het CIDI niets progressiefs meer. Eén van zijn medewerkers, Wim Kortenoeven, kon zelfs moeiteloos met zijn anti-Islamitische en anti-Palestijnse standpunten overstappen van de CIDI-burelen in de bankjes van de PVV_fractie in de Tweede Kamer. CIDI steunt het Israelische afknijpbeleid van Gaza, spreekt zich niet uit tegen de hardhandige judaïsering van Jeruzalem, neemt geen stelling tegen het pakket ultra-nationalistische wetten dat nu op behandeling wacht in de Knesset en omhelst intussen ook het nederzettingebeleid.
Nou ja, probeert het nederzettingenbeleid salonfähig te maken. Maar dat komt wel ongeveer op hetzelfde neer. Lees wat het CIDI schrijft op zijn site:

'Onlangs weigerde de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) om een dertigtal Israelische collega's te ontvangen in Nederland, omdat daar ook enkele burgemeesters van steden op de Westelijke Jordaanoever bij zaten. In de delegatie waren zowel Joodse als Arabische burgemeesters vertegenwoordigd. Omdat CIDI meent dat de contacten tussen de Nederlandse en Israelische lokale overheden nuttig en inspirerend kunnen zijn, hebben we enkele leden van de aanvankelijke delegatie uitgenodigd alsnog ons land te bezoeken.'

Let op de woordkeus: er zaten ook enkele burgemeesters van steden op de Westelijke Jordaanoever bij. Die steden heten in de wandeling nederzettingen.

Het CIDI weer:
'Tussen 28 en 30 november komen drie Israelische burgemeesters op uitnodiging van het CIDI naar Nederland. Het programma bestaat ondermeer uit ontmoetingen met Tweede Kamerleden, een gesprek met een vertegenwoordiger van de VNG en een bezoek aan enkele gemeenten en burgemeesters . Op maandagavond 29 november om 20.00 uur worden ze bij het CIDI in Den Haag ontvangen. Vrienden van het CIDI kunnen zich nog aanmelden om deze bijeenkomst bij te wonen.
De delegatie bestaat uit de volgende personen: Dhr. Pini Badash, voormalig Knesset-lid en burgemeester van Omer gelegen in de Negev woestijn. Dhr. Samir Darwish, burgemeester van Zemer, een samenvoeging van verschillende Arabische gemeenten in Noord-Israel en Avi Naim, burgemeester van Beit Arye-Ofarim, een plaatsje op de Westelijke Jordaanoever 13 km ten oosten van vliegveld Ben Gurion.'

En weer die woordkeus: Beit Arye-Ofarim, een plaatsje op de Westelijke Jordaanoever.

Voor wie het niet weet hier wat bijzonderheden over Beit Aryeh. Beit Aryeh, een nederzetting van de rechtse (Herut)- jeugdbeweging Betar, en Ofarim zijn twee nederzettingen die enkele jaren geleden tot één nederzetting van ruim 3000 mensen werden samengevoegd. Ze zijn grotendeels gebouwd op land dat is afgenomen van het enkele duizenden jaren oude christelijke, Palestijnse dorp Aboud, waarschijnlijk een van de oudste dorpen in Palestina. Dit schrijft de Britse christelijke organisatie Leicester Holy Land Appeal erover:
In 1980 the illegal Israeli settlement Beit Arye was built on 80 Hectares confiscated from Aboud. In 1982 a further 70 Hectares were taken for construction of the illegal settlement Ofarim. The neighbouring villages such as Al-Lubban and Rantis also lost land with construction of the settlements. In December 2000 settlers burnt or uprooted 4000 Aboud Olive Trees. Raids by settlers continue. On 7th October 2005 they uprooted 500 grape vines in Aboud.

Dat is echter niet alles. Beit Aryeh en Ofarim zijn ook via een extra bocht van het zogenoemde 'Veiligheidshek' (ook wel De Muur) bij de Israelische kant getrokken om het zo te zeggen. Op het kaartje hieronder is te zien dat de Muur Aboud isoleert van de omliggend dorpen en van zijn land.

De Rode lijn is het tracé van de Muur, de roze en groene lijnen geven aan waar gebied ten behoeve van de Muur geannexeerd is. (Klik op de kaart voor een grotere weergave)

The Leicester Holy Land Appeal zegt erover dat de Muur de inwoners van Aboud isoleert van een verdere 3887 Dunums(10 Dunums= One Hectare, 4 Dunums= One Acre) oftewel 26% van hun land, van een groot deel van hun olijf- en fruitbomen en van een belangrijk deel van de water aquifer (20% van de Westbank watervoorraad) waarop hun dorp is gevestigd. Ook snijdt de Muur het dorp af van Rantis en andere dorpen in het noordwesten.

Ik weet niet met welke Kamerleden deze bezoekende burgemeesters gaan praten, maar als het Kamerleden van het CDA, de ChristenUnie of  de SGP zijn, is het wellicht interessant voor hen om te weten dat  burgemeester Avi Naim van Beit Aryeh land heeft ingepikt, niet alleen van één van de alleroudste dorpen, maar ook van een van de alleroudste christelijke dorpen in Palestina. Volgens de eigen overlevering is het dorp 3000 jaar oud en was het nog Christus zelf die hen heeft bekeerd. (Wellicht is de informatie ook interessant voor Christenen voor Israel. Zij zijn onlangs nog langs geweest om Beit Aryeh, net als een aantal andere illegale nederzettingen, te verblijden met een hoeveelheid bloembollen).

 Man in Aboud met kruisbeeld.

Nogmaals de Leicester Holy Land Appeal:
 Local tradition states that three millennia old Aboud received the faith of Christ from Christ himself. Ruins of the ancient Messiah Church mark the location where Jesus is said to have preached. Close to the village is the Roman Road that Jesus and the Holy Family would have used when travelling between the Galilee and Jerusalem. The Orthodox church in Aboud, was built in the 4th century days of the Roman emperor Constantine. The Byzantine capitals of its columns bear the image of cross and palm branches. In the southern wall of the church there is a plaque in Aramaic the language of Jesus.

There are remains of nine ancient churches in and around the village

Nog een kleine bijzonderheid die ook voor anderen die Avi Naim gaan ontmoeten de moeite waard is: Deze burgemeester werd in december 2009 korte tijd gearresteerd omdat hij de aanstichter was van het gewelddadig tegenhouden van inspecteurs die de toen afgekondigde bouwstop van tien maanden moesten controleren in zijn dorp.
 Bij deze demonstratie van de oprechte vredeswil van de inwoners van de nederzetting, raakte een inspecteur gewond.

Om kort te gaan en terug te keren naar het begin: Het CIDI verzette zich ertegen dat de Vereniging van Nederlandse Gemeenten onlangs een uitnodiging aan een dertigtal burgemeesters uit Israel introk, omdat er een aantal burgemeesters bijzat van nederzettingen op de Westoever (en daaronder een paar van de ergste diehards om niet te zeggen misdadigers). Het CIDI gaf daarmee al te kennen dat het de nederzettingenpolitiek wellicht nog met de mond afkeurt, maar in feite probeert goed te praten door de taboes te doorbreken op de omgang met vertegenwoordigers van deze gemeenten die in strijd met het internationaal recht zijn opgericht in bezet Palestijns gebied. Nu gaat de organisatie van Naftaniel nog een stapje verder door zelf, actief, zo'n illegale kolonistenvoorman hier naar toe te halen, voor te stellen aan de VNG, Tweede Kamerleden en de eigen CIDI-achterban. De conclusie moet duidelijk zijn, lijkt me. Het CIDI heeft zijn bezwaren tegen de nederzettingen laten varen en definitief ook laatste progressieve vijgenblaadje waar het nog meende staat op te kunnen maken, laten zakken. Als het nu nog probeert de indruk te wekken een eigen kijk op de situatie in Israel/Palestina te hebben, los van die van de regering in Jeruzalem, dan is dat hypocriete kletskoek - niets anders.

'Israelische politie licht de hand met wetten ter bescherming van kinderen en minderjarigen'

Silwan

Een  kind van 7 jaar in Silwan in Oost-Jeruzalem is woensdag zodanig door militairen geslagen dat hij in een ziekenhuis op de afdeling Intensive Care belandde. De jongen,  Adam Mansour Al Rishiq, was buiten bewustzijn en bloedde hevig, aldus zijn vader. Hij had enkele fracturen en kneuzingen.    
Fakhri Abu Diab, een lid van het plaatselijke comité dat opkomst voor de rechten van de burgers van Silwan, zei dat er botsingen waren geweest tussen burgers en de politie bij een protest tent die enkele maanden geleden opgezet was om te te protesteren tegen de voorgenomen sloop van een groot aantal huizen in Silwan. Abu Diab zei dat leden van de grenspolitie een aantal jongeren achterna zat en daarbij het 7 jaar oude jongetje daarbij met hun wapenstokken hadden geslagen.

Het nieuws onderstreepte nog eens het bericht dat een zestigtal medici, psychologen, pedagogen, sociaal werkers, schrijvers en volksvertegenwoordigers woensdag in een brief aan Israelische politieke leiders hebben geklaagd dat de politie de hand licht met wetten ter bescherming van minderjarigen tijdens haar nu al maanden durende acties tegen het verzet in de wijk Silwan. De ondertekenaars zeiden 'diep bezorgd' te zijn over 'de fysieke en psychische gezondheid van kinderen en jongeren en de manier waarop zij opgroeien in het licht van het gedrag van de politie met betrekking tot het arresteren en ondervragen van jongeren in dit gebied'.
Onder de ondertekenaars waren de vroegere rechter van de districtsrechtbank van Tel Aviv Saviona Rotlevi, de schrijver Yehuda Atlas, professor Daniel Bar- Tal van de Universititeit vn Tel Aviv, de emeritus hoogleraar criminologie van de Hebrew University Leslie Sabba, het vroegere plaatsvervangende hoofd van het Opnebaar Ministerie Yehudit Karp en de psychiater Ruhama Marton,  die tevens oprichtster is van 'Physicians for Human Rights'.
De brief was onder meer gericht aan premier Netanyahu, president Peres en Advocaat generaal Yehuda Weinstein en was verstuurd in de week waarin de Internationale Dag voor het Kind viel. Volgens de brief zijn in het afgelopen jaar meer dan 1200 kinderen in de leeftijd tot 18 jaar in Oost-Jeruzalem aangehoudenen ondervraagd die verdacht werden van het gooien van stenen. Onder hen waren kinderen van onder de 12 jaar. De ondertekenaars schreven dat er over het afgelopen jaar - en vooral de laatste maanden - een toenemend aantal getuigenissen van minderjarigen en hun familie was waaruit 'grove inbreuken bleken op de rechten van minderjarige verdachten en het gebruik van geweld tijdens hun detentie'. De briefschrijvers zeiden vooral bezorgd te zijn over de behandeling van kinderen onder de 12. Ze citeerden onder meer de getuigenis een kind van 8 dat in het midden van de nacht van zijn bed was gelicht en een ander van 10 die terugkeerde van een ondervraging met kneuzingen op zijn rug. De ondertekenaars wezen erop dat kinderen volgens de wet moeten worden ondervraagd door speciaal daarvoor opgeleide politiemensen in de aanwezigheid van hun ouders of andere familieleden, en niet 's nachts maar overdag, dat geweld uit den boze is, dat ze geen handboeien om mogen en dat detentie alleen een 'uiterste middel'' mag zijn. 

donderdag 25 november 2010

Israel walst moskee plat in dorpje bij Tubas en vernielt landbouwprojecten

Tubas

Israel heeft donderdag zijn sloopwerkzaamheden in de Jordaanvallei voortgezet. Bulldozers hebben in de vroege ochtend de moskee platgereden van het dorpje Khirbet Yarza, een gedeelte van het grotere dorp Tubas dat gelegen is ten noorden van Nablus en op korte afstand van de rivier de Jordaan. Ook enkele schuren van het dorp van 200 inwoners werden vernield. 
Volgens de dorpelingen stond de moskee er al voordat Israel in 1967 de westelijke Jordaanoever veroverde en waren de papieren in orde. Volgens het militaire bestuur (de zogenoemde Civil Administration) was er sprake van een uitbreiding van een gebouw waarvan 'de dorpelingen zeggen dat het een moskee is' en waren de papieren waarin de sloop ervan en van de schuren werd aangekondigd drie maanden geleden uitgereikt. Ze hadden in beroep kunnen gaan, aldus een woordvoerder, die er niet bij zei dat een dergelijk beroep vrijwel nooit slaagt.

Update: Al-Jazeera English maakte de volgende reportage:

De bulldozer zijn  deze week trouwens sowieso actief. Woensdag werden twee landbouwprojecten bij Salfit, die door het Palestijnse Autoriteit waren gestart en waarmee enkele tonnen waren gemoeid, onklaar gemaakt. Het ging om een rehabilitatie-project bij Wadi Qana waarmee 120.000 dollar was gemoeid. Een irrigatiekanaal werd vernield, en een waterreservoir, uitrusting om water te transporteren naar sinaasappelplantages en een hek op de plantage werden verwijderd en in beslag genomen. Ook een project bij het dorp Qarawat Bani Hassan dat door de PA werd gefinancierd moest eraan geloven. 
De Jordaanvallei valt de categorie die onder de Oslo-akkoorden tot Area C werd bestempeld, het gebied dat uitsluitend onder Israelisch beheer staat. Een rapport van de VN-organisatie OCHA meldde in 2009 dat in ongeveer 70% van deze  'Area C' bouwen totaal verboden is, terwijl in de resterende 30%  zoveel restricties gelden dat daar in feite effectief ook nagenoeg sprake is van een bouwverbod.
Eerder meldde ik al op dit blog dat woensdag ook stallen en andere gebouwen werden vernield in Massu'a en bij Jiftlik. in de Jordaanvallei.   Maar overigens blijven de problemen niet beperkt tot de Jordaanvallei. Woensdag werd ook ongeveer 50 dunam land van het dorp Jalud bij Nablus omgewerkt om er een weg aan te leggen van de nederzetting Shilo naar de nederzetting Shavut Rachel.
UpdateII: Joseph Dana heeft een iets uitgebreidere post op +972 Magazine over de sloopactiviteiten van de afgelopen paar dagen.

Elad betrekt nog een huis in Jeruzalem

Blik op de wijk At-Tur vanaf de voet van de Olijfberg.

Het was een prettig week voor de kolonistenorganisatie Elad. Woensdag betrok de organisatie voor de tweede keer in even zovele dagen een huis in een Arabische wijk van Jeruzalem. Ditrmaal ging het om een huis in de wijk At-Tur (ten noord-oosten van de wijk Silwan en ten oosten van Sheikh Jarrah). Ongeveer 15 mensen gingen het huis binnen nadat begeleidende politiemensen het slot hadden verbroken. Het huis stond al een tijdje leeg, als gevolg van een juridische strijd die was begonnen nadat de firma Lowell Investments, een mantelorganisatie van Elad, gevestigd op de Cocos Eilanden het pand in 2005 had gekocht.
Dinsdag nam Elad ook al een huis in  bezit, in Jebel-Mukaber, ten zuidoosten van Silwan. Daarbij werd een familie van 16 personen dakloos gemaakt. Ook dit huis was destijds aangekocht door Lowell Investments.  
Het nu in bezit genomen huis in At-Tur is het tweede dat Elad verwerft in deze wijk, die grenst aan de Olijfberg, volgens de organisatie Vrede Nu. Eerder namen de kolonisten van Elad al een appartement in bezit op de tweede verdieping van een huis van drie verdiepingen dat zij in 2006 zeggen legaal te hebben gekocht. Organisaties als Vrede Nu en Ir Amim wijzen erop dat het streven van de kolonisten erop gericht is - met medewerking van de stedelijke overheid van Jeruzalem - een ring van parken en Joodse aanwezigheid te creëren rond de Oude Stad in een gebied dat tot dusver altijd bestond uit een een aantal Arabische wijken en dorpen.

woensdag 24 november 2010

Huis in Jeruzalem en stallen en schuren van dorpen in Jordaanvallei gesloopt

 De Israelische politie heeft woensdag een huis gesloopt in de wijk At Tur, niet ver van de Olijfberg. Dat gebeurde net voordat de eigenaar terugkeerde met een uitspraak van de rechtbank op zak, waarin stond dat het huis kon blijven. Abed Zablah, vader van vijf kinderen, liet de brief  van de Jeruzalemse rechtbank zien aan een verslaggever van het Franse persbureau AFP. De politie weigerde commentaar. 
Eveneens woensdag vernielde het Israelische leger in Massu'a, een dorpje ten zuiden van Nablus en vlak bij de grens met Jordanië, twee stallen en een tent. Die waren volgens het leger zonder vergunning neergezet op zogenoemd 'staatsland'.
Elders in de Jordaanvallei werd in het dorp Abu al-Ajaj woensdagochtend in alle vroegte een aantal stallen, schuren en watertanks vernield. Dat gebeurde een week nadat het leger land van het dorp in beslag had genomen om een nabijgelegen nederzetting te kunnen uitbreiden. Een aantal bewoners dat hun eigendommen wilde verdedigen werd geslagen. Enkelen werden gearresteerd, maar later werden zij op twee na weer vrijgelaten.
Het dorp, dat 135 mensen herbergt die allemaal tot een familie van Bedoeienen behoren, ligt in het gebied bij al-Jiftlik. Het is het dichtstbevolkte gebied in de Jordaanvallei op Jericho na. Er wonen ongeveer 7000 mensen

dinsdag 23 november 2010

Weer familie uit huis gezet in Oost-Jeruzalem



De kolonisten-organisatie Elad heeft dinsdag met behulp van de politie een familie van 16 personen verdreven uit haar woning in Jebel Mukaber, in Oost-Jeruzalem. Elad, dat actief is met opgravingen en een bijbels park in de aangrenzende wijk Sheikh Jarrah, zei dat het huis intussen was verkocht en dat er geen mensen meer woonden, alleen nog meubels in stonden. Sherine Tadros van Al-Jazeera English nam deze foto van de politie die het huis binnengaat. Ook sprak zij met leden van de familie die zeiden wel degelijk nog in het huis te wonen. De familie woonde er al 45 jaar.
Update: Haaretz meldt woensdag dat het huis vijf jaar geleden was verkocht aan een firma Lowell Investments van de Zwitser René Paul Weichselbaum, gevestigd op de Cocos Eilanden. Een van de leden van de familie had zijn vader die analfabeet is onder druk gezet het huis te verkopen. Lowell Investments is een front organisatie van Elad. De firma heeft de leider van Elad, David Be'eri. gemachtigd in Israel als haar gemachtigde op te treden. Uit gerechtelijke stukken blijkt dat de firma vaker betrokken is geweest bij uitzettingszaken in Jeruzalem, aldus Haaretz. 

Update II
Hagit Ofran, die voor Vrede Nu de ontwikkelingen in de nederzettingen volgt, noemt de acquisitie van Elad in Jebel Mukaber de 'stichting van een nieuwe nederzetting'. Elad had tot dusver nog geen steunpunt in deze wijk, zo laat ze op - het hier overgenomen - kaartje zien.
(Klik op het kaartje voor een iets grotere weergave)

Zoals op het kaartje te zien is, is hun nieuwe aanwinst gelegen iets ten noorden van een antiek aquaduct dat Elad beheert  en iets ten zuidoosten van het Shalom bos, dat weer een ander project is van Elad. Het nu aangeworven huis maakt deel uit van een ring van bezittingen rondom de Oude Stad, die nu weer wat vaster wordt aangehaald.

Ofran geeft zich niet over aan speculaties of de manier waarop Elad aan het huis kwam wettig was. Veel van dit soort aankopen worden op slinkse manieren gedaan, zegt ze, soms is er een familielid dat een huis dat aan de hele extended familie toebehoort verkwanselt, soms beweert de rest van de familie - zoals in dit geval - dat de verkoop onwettig was. Maar het belangrijkste is, aldus Ofran, dat de rechtbank, de koop voor legaal hield. 
Ze  ze citeert echter een uitspraak van de vroegere juridische adviseur van de regering, Joseph Harish, die zo'n 20 jaar geleden zei
“When the police conclude that the implementation of the property rights will most likely cause a threat to the public security … the police are allowed, and maybe even obliged, to prevent the implementation of these rights”.
Deze uitzetting vond plaats met hulp van de politie en daar is van hogerhand toestemming voor gegeven. Door het gemeentebestuur en wellicht zelfs door het bureau van Netanyahu, de premier, zegt Ofran.
Maar ja, dit zijn andere tijden.

Knesset legt zich vast op referendum bij eventuele teruggave Oost-Jeruzalem en Golan

Windmolens op de Golan wekken elektriciteit op voor onder Golan Wineries en een firma die flessen water bottelt.

De Israelische Knesset heeft maandagavond laat met 65 tegen 33 stemmen een amendement op de wet op de referenda aangenomen waarin wordt bepaald dat gebieden die Israel na 1967 geannexeerd heeft niet zullen worden teruggegeven dan na een referendum. Het gaat daarbij om de Golan hoogvlakte  (geannexeerd in 1981) en Oost-Jeruzalem dat werd geannexeerd in 1967  (en dat bestaat uit het oorspronkelijke Oost-Jeruzalem dat 6,4 vierkante kilometer omvatte en 70 vierkante kilometer van de Westoever die Israel er bij die gelegenheid aan toevoegde). Overigens bepaalt het nieuwe wetsartikel dat teruggave ook mag plaatsvinden als 80 van de 120 leden van de Knesset (twee derde) er vóór zijn.
Het amendement was ingediend door Yariv Levin van de Likud die betoogde dat de wet van groot belang is om de eenheid van het Israelische volk te bewaren.
Voor de wet stemden 26 Likudleden, zeven van de Nationale Unie en Het Joodse Thuis, 11 van Shas, 13 van Israel ons Huis (Israel Beiteinu), de Labour-ministers Shalom Simhon and Matan Vilnai en drie leden van Verenigd Torah Jodendom. De Labour-ministers Ehud Barak, Binyamin Ben-Eliezer, Avishai Braverman and Yitzhak Herzog namen niet deel aan de stemming.
Tegen de wet stemden vijf leden van Labour (Arbeid), plus Meretz en de Arabische fracties. Ook tegen was Tzipi Livni van Kadimah met het grootste deel van haar fractie. Echter drie van hen (Shaul Mofaz, Ronit Tirosh and Ruhama Avraham-Balila) onthielden zich van stemming en twee (Otniel Schneller en Eli Aflalo) stemden toch voor.
Het spreekt vanzelf dat de Knesset met de nieuwe wet de onderhandelingen met de Palestijnse Autoriteit en eventuele onderhandelingen met Syrië er niet makkelijker op maakt. Als zodanig is het een nieuw bewijs van de zogenaamde 'oprechte vredeswil' van het Israelische volk. Ehud Barak van de Arbeidspartij (die laf de zaal uitliep bij de stemming in plast van tegen te stemmen) leverde dinsdag kritiek: 'De wet kan gebruikt worden door Israels vijanden die zeggen dat het zich heeft vastgelegd.' 

Nou, alsof Israels vijanden daar niet groot gelijk mee zouden hebben als ze zoiets zouden zeggen. Je hoeft er trouwens echt geen vijand van Israel voor  te zijn, zou ik zeggen. Maar het geeft wel een inkijkje in Ehuds mentaliteit. Niet tegenstemmen en dan zeggen dat de wet slecht is omdat Israels vijanden er iets van zouden kunnen denken. Wat een principeloze draaikont is die man, wat een chotspe.

Vreedzame activist Abu Rahme vastgehouden ook nadat zijn straf is uitgezeten










Rechter luitenant kolonel Mishnanyot van het Israelische militaire Hof van Beroep heeft donderdag de detentie verlengd van Abdallah Abu Rahme, een leider van het geweldloos verzet uit Bil'in, nadat diens straf af was uitgezeten.
De beslissing, die in strijd is de geldende rechtsregels, werd donderdag genomen, op de dag dat Abu Rahme's straf afliep. De aanleiding was een verzoek van de openbare aanklager om hem vast te houden terwijl de aanklager een beroep aanhangig maakte tegen zijn veroordeling.
Abu Rahme werd in december verleden jaar gearresteerd. Op 22 oktober werd hij veroordeeld tot een jaar gevangenisstraf op grond van het aanzetten tot verzet en deelname aan illegale demonstraties. Abu Rahme's advocaat Gaby Lasky zei dat de beslissing om hem langer vast te houden geen verrassing was, maar wel een lachertje maakt van het hele concept rechtspraak. 'De militaire aanklager en de rechtbanken zijn een goed geoliede machine die samen een politiek gemotiveerde oneerlijke rechtsgang opleveren.”

maandag 22 november 2010

Diefstal van waterbronnen, Bedoeïenendorp voor 7e keer verwoest, en andere verhalen


Al Araqib.

Het Bedoeïenendorpje Al-Araqib in de Negev is opnieuw verwoest door bulldozers van de Israelische politie, meldt Ynet maandag.Het is intussen de zevende keer dat dit dit gebeurt dit jaar. De bewoners bouwen het dorp steeds - a of niet met hulp van Joodse vrijwilligers - weer op, waarna dan weer de politie met haar bulldozers komt. Al-Araqib is is een zogenoemd 'niet erkend' dorp. Hoewel de inwoners zeggen eigendomspapieren te hebben die teruggaan tot 30 jaar voor de stichting van de staat Israel, bestaat het officieel niet, heeft het geen voorzieningen als elektriciteit en dergelijke en is het zelfs illegaal. Israel wil dat het gebied deel gaat uitmaken van een nationaal park en wil de inwoners onderbrengen in het het speciaal voor dit doel gestichte Bedoeïenenstadje Rahab. Al-Araqib is overigens zeker niet het enige niet erkende Arabische dorp in Israel. Er zijn er tientallen, zowel in de Negev als in Galilea.

Haaretz brengt een artikel over diverse Palestijnse waterbronnen op de Westoever, die niet langer toegankelijk zijn voor de oorspronkelijke bewoners. Ze worden omgetoverd tot toeristische attracties voor Joden, compleet met Hebreeuwse richting- en naambordjes en kunnen dus niet meer gebruikt kunnen worden voor landbouw, veeteelt, of gewone huis, tuin en keuken watervoorziening.   
Volgens Dror Etkes, jarenlang de expert van Peace Now die de bouwactiviteiten in de nederzettingen in de gaten hield en tegenwoordig werkzaam voor Yesh Din, zijn er tenminste 25 van zulke bronnen die een metamorfose ondergaan tot toeristenattractie, waartoe Arabieren geen toegang hebben.
Volgens hem zijn er nog tientallen meer die de kolonisten op hun verlanglijstje hebben staan om eenzelfde behandeling te late ondergaan. Volgens Etkes gebeurt dat met volle medewerking van de staat. En volgens hem gaat het niet alleen om waterbronnen maar ook om plaatsen van  archeologische-of van landschappelijke waarde, zoals uitzichtspunten.

Gehebraïseerde bron bij de nederzetting Eli (foto Dror Etkes, via Haaretz)

Haaretz vroeg het ministerie van Toerisme om commentaar. daar werd het antwoord gegeven dat Israelische ministeris in zulke gevallen altijd geven:  Het ministerie moedigt de ontwikkeling van toeristisch gebied aan, mits dat gebeurt binnen het kader van de wet (alsof de nederzettingen zelf binnen dat kader vallen). De Regionale raad van Benyamin (het zuiden van wat Israel Samaria noemt) was iets duidelijker: de bronnen worden ontwikkeld tot toeristische sites waar iedereen welkom is, alleen als ze in de buurt van nederzettingen liggen worden Arabieren om veiligheidsredenen geweerd. Het leger gaf een totaal vaag antwoord: het leger verhindert Israeli's niet om naar gebieden in Area A (gebied onder Palestijns beheer) te komen of omgekeerd Palestijnen in Isarelisch gebied, al moet dat soms om  veiligheidsredenen wel worden tegengegaan.
De conclusie lijkt me duidelijk: De Palestijnen die toch al veel en veel minder water kunnen krijgen uit wat nota bene voor een groot deel via Israel uit hun eigen watervoorraden wordt opgepompt, kunnen stap voor stap ook fluiten naar de open bronnen waaruit generaties Palestijnse landbouwers en dorpsbewoners hebben geput. Opnieuw een misdaad die op klaarlichte dag wordt gepleegd en waar niemand wat aan doet.


En dan nog berichten met een meer routine-achtig karakter. Kolonisten van de nederzetting Shilo ten zuideen van Nablus verhinderden maandag onder bedreiging van wapens boeren uit het dorp Qaryut om hun land, 50 dunum groot, te bewerken. De boeren beriepen zich tevergeefs op een papier van het Israelische openbaar ministerie dat stelde dat zij het recht hebben om te werken op hun land.
Elders, bij Salfit, werden kolonisten gesignaleerd die met bulldozers olijfboomgaarden platreden om de grond bouwrijp te maken voor nieuwe huizen van hun nederzetting, Alei Zahav. De olijfboomgaarden behoorden aan de dorpen  Kafr Ad-Dik en Deir Ballut. De grond waarop de al bestaande nederzetting is gebouwd, is overigens ook van die dorpen.

Nog weer een ander bericht:  massa arrestaties in Beit Ula, een dorp ten noordwesten van Hebron. Er werden vanaf maandagmorgen 6 uur  enkele tientallen arrestaties verricht. Onder meer leden van het Volkscomité in het dorp werden opgepakt. Meestal maak ik op dit blog geen melding van dit soort arrestaties. Het zijn er namelijk te veel, het is niet bij te houden. Ditmaal maak ik een uitzondering omdat het om een grootschalige operatie ging, met grote aantallen arrestanten, die uren duurde, en waarbij meer dan 20 jeeps en een pantserwagen waren betrokken. 

Wat ik nog vergeten was: Silwan.
Hierboven een gat in een huis in de Jeruzalems wijk Silwan waar de kolonistenorganisatie Elad opgravingen doet.  Er zijn door die opgravingen wel meer van dit soort gaten in Silwan. Maandag viel er iemand op straat in zo'n gat  Hij moest met hoofdwonden naar het Hadassa ziekenhuis. Op 16 november brak een jongen op dezelfde manier een arm.

Intussen zitten ook nog steeds vrienden en familieleden van Samer Sarhan, die op 22 september in Silwan werd doodgeschoten door een gewapende wachter van de kolonisten, in de gevangenis. Het gaat om Samers broer Jihad Sarhan, 44,  Ahmed Abbasi, 26, en Ibrahim Abdel-Haq, 28. Zij werden opgepakt tijdens rellen die plaatsvonden na de moord. Samers andere broer Ali werd vrijdag opgepakt met zijn vrouw en een neef. Zijn vrouw werd later vrijgelaten. Ali en de neef, Sultan Halisi, kregen op een besloten  zitting te horen dat ze nog tien dagen vast blijven zitten. Ze kregen niet te horen waarom. Intussen loopt de moordenaar van Sarhan vrij rond. Dit is een gebruikelijke Israelische manier van doen: de Palestijnse slachtoffers worden gestraft, de Israelische daders gaan vrijuit.

zondag 21 november 2010

Belachelijk lage straf voor militairen die 9-jarig jongetje gebruikten als menselijk schild

Een Israelische militaire militaire rechtbank heeft zondagochtend twee militairen die tijdens de Operatie Cast Lead in Gaza in januari 2009 een 9-jarig jongetje als menselijk schild hadden gebruikt, veroordeeld tot drie maanden voorwaardelijk. De rechtbank degradeerde hen tevens van sergeant 1e klasse naar de rang van gewoon sergeant. De straf was aanmerkelijk lichter dan de door de officier van justitie gevraagde onvoorwaardelijke gevangenisstraf  en degradatie tot de rang van soldaat.
De twee waren er in oktober schuldig aan bevonden dat zij de toen 9-jarige Majed Rabah in de buitenwijk Tel al-Hawa van Gaza-stad hadden gedwongen hen voor te gaan bij het binnengaan van vertrekken en vuilniszakken te openen om te kijken of ze geen boobytraps bevatten. De rechtbank oordeelde dat zij weliswaar gehandeld hadden tegen de morele standaarden van het Israelische leger en het volk van Israel, maar dat bij het bepalen van de strafmaat moest worden meegewogen dat de drie een uitstekende staat van dienst hadden, dat zij onder moeilijke omstandigheden hadden moeten optreden, dat zij het jongetje geen kwaad hadden willen doen en dat een zwaardere straf hen zou kunnen hinderen in hun carrière. 
De twee veroordeelde sergeants van de Givati-brigade toonden zich, evenals vrienden en collega's van hun onderdeel, opgetogen met deze belachelijk lage straf.
In Gaza gaf het slachtoffer, de nu 11-jarige Majed Rabah, er blijk van dat hij intussen een goed begrip heeft gekregen van hoe de wereld voor hem en zijn medemensen in elkaar zit. 'Ze hadden een gevangenisstraf van een een jaar of twee moeten krijgen,' verklaarde hij tegenover het persbureau Reuters, 'Als een Israelisch kind aan hetzelfde was blootgesteld, was de hele wereld tegen ons in actie gekomen. Maar als het een Palestijns kind is, dan gebeurt er niets.'  
Nog een bewijs voor de stelling van Majed wordt geleverd door Jared Malsin, de in januari 2010 door Israel het land uitgezette hoofdredacteur van de Engelse sectie van het Palestijnse persbureau Ma'an News.
Malsin, die nu in Gaza verblijft, deed een follow up van een beschieting door het Israelische leger op 13 september, waarbij een grootvader, diens kleinzoon en een vriendje werden gedood (hier te vinden op mijn blog). Malsin geeft gruwelijke aanvullingen: De Israeli's schoten om te doden (ze gebruikten munitie met flechettes, kleine pijltjes die eigenlijk zijn bedoeld om tegen militaire hardware te gebruiken). Ze hadden geen enkele reden om aan te nemen dat het om 'strijders/terroristen' zou gaan (de drie zaten in open terrein van waaruit niemand het in zijn hoofd zou halen een aanval op Israel te lanceren), en hun aanval doodde niet alleen drie mensen maar ook 29 van de 30 schapen van de betreffend familie. Voor Malsin's verhaal klik hier.

zaterdag 20 november 2010

Joodse lobby-organisatie AIPAC diep in de shit


AIPAC, de American Israel Public Affairs Committee, oftewel de belanrijkste Amerikaanse Joodse lobby-orgnisatie, zit in de problemen. Diep in de problemen. De zaak gaat terug tot  2004, toen een van zijn belangrijkste employees, Steve Rosen (foto), de directeur voor zaken betreffende de buitenlandse politiek, en een collega van hem, Keith Weismann, werden opgepakt op beschuldiging van het leveren van als geheim bestempelde documenten aan een vreemde mogendheid. Zoiets heet ook wel spionage.
Rosen en Weismann hebben altijd volgehouden dat ze niets fout hebben gedaan en uiteindelijk zijn de zaken tegen hen - mogelijk onder druk van hogerhand - ook geseponeerd. Maar waar zij hadden gerekend op steun van AIPAC, in dienst waarvan zij de feiten die hen verweten waren hadden gepleegd, en waarvan zij hadden aangevoerd dat het 'standaard-procedures' van hun werkgever waren, kwamen ze bedrogen uit. AIPAC ontsloeg hen in 2005 omdat ze tegen de gangbare werkwijze van de lobby in waren gegaan. Velen menen dat dit ontslag was ingeven door de hoop en de verwachting van AIPAC dat asl de lobby zich maar van Rosen en Weismann zou distanciëren, de organisatie zelf dan buiten schot zou kunnen blijven.

Een van degenen die dat zeker dacht was Steve Rosen, zoals blijkt uit een interview dat hij eerder dit jaar gaf:
They fired me after they heard the FBI threatening that their investigation could be broadened at AIPAC," Rosen maintained in a telephone interview. I was sacrificed like Jonah to save the ship and they were going to make things right" later on, he said.
Rosen overleefde na zijn ontslag doordat hij met forse sommen van donors van AIPAC op de been werd gehouden, geld dat anders mogelijk naar AIPAC was toegevloeid.Onder hen was de Hollywood tycoon Haim Saban, die Rosen $100,000 gaf, Daniel Abraham, stichter van het Center for Middle East Peace, die Rosen en zijn vrouw en drie kinderen giften gaf van tussen de $5,000 en  $10,000; en de filantroop Lynn Schusterman, die een lening voor het 'College'  van  Rosen’s dochter afbetaalde, terwijl door een paar mensen in totaal $200,000 voor Rosen van diverse donors werd opgehaald.  
Intussen heeft Rosen onderdak gevonden bij het Middle East Forum van de islamofoob en Wilders-fan Daniel Pipes. Maar bovendien heeft hij, omdat AIPAC hem nooit schadeloos heeft gesteld,  ook een civiele zaak aanhangig gemaakt waarbij hij $ 20 miljoen aan schadevergoeding vraagt van AIPAC,  wegens gederfde inkomsten en het te grabbel gooien van zijn goede naam. De stukken - van Rosen zowel als AIPAC - in deze zaak zijn intussen boven water gekomen en ze werpen een uiterst onfris licht op AIPAC. Uit de wisseling van stukken komen zaken naar boven als Rosen zelf die via Craig's List incidentele contacten zocht voor homoseks en Howard Kohr, de directeur van AIPAC en diens secretaresse die regelmatig de AIPAC computers zouden hebben gebruikt om wat in de VS 'X rated movies' heet te bekijken. Ranzige zaak. Je vraagt je af hoe ze tussen het loeren naar blote plaatjes nog tijd hebben gehad voor de verdediging van Netanyahu en het propageren van aanvallen op Iran.

Het belangrijkste uit de 'deposits' zijn echter de gedeeltes waarin een licht wordt geworpen op de werkwijze van AIPAC, iets wat de organisatie altijd zoveel mogelijk heeft vermeden. Dat gedeelte gaat er onder meer over dat Weismann en Rosen van een analyst van het Pentagon stukken hadden gekregen met informatie dat Iraanse agenten n Noord-Irak actief waren en van plan waren daar Israeli's te kidnappen. Rosen gaf die informatie door aan een employee van de Israelische ambassade. Vervolgens kreeg hij - omdat Franklin samenwerkte met de FBI - bezoek van FBI agenten die hem van spionage beschuldigden. Rosen belde daarop met de AIPAC juristen, die hem zeiden dat hij onmiddellijk naar het kantoor moest komen, maar in plaats daarvan sprak hij eerst met de tweede man van de Israelische ambassade die zo in staat werd gesteld maatregelen te nemen. AIPAC voert dit aan om te laten zien dat Rosen niet in overeenstemming handelde met AIPAC-praktijken. 
De columnist M.J. Rosenberg, die vroeger bij AIPAC heeft gewerkt, gelooft echter dat integendeel de manier waarop Rosen reageerde standaard AIPAC-procedure was, wat in feite zou aangeven dat AIPAC geen normale lobby-organisatie is, maar werkt in opdracht van een buitenlandse mogendheid. Volgens Rosenberg, die het weten kan, is AIPAC hoe dan ook diep in de problemen. Nu al kost de rechtszaak de lobby veel geld. Als zij alsnog met Rosen een schikking treft, komt de organisatie in de financiële problemen. Al zij dat niet doet riskeert ze dat straks op staat ligt dat AIPAC zich in feite schuldig maakt aan onwettige praktijken. Het vervolg van de zaak dienst in januari.

vrijdag 19 november 2010

Brits Joodse leider doorbreekt het taboe en levert kritiek op Israel

 Eindelijk. Eindelijk was er een Joodse leider vanuit de 'mainstream' die durfde te zeggen wat ieder normaal mens, Joods of niet, intussen over Israel denkt. Eindelijk iemand die zijn mond open durfde te doen. Wat zei hij? Hij kritiseerde Netanyahu over de manier waarop hij bezig is met het 'vredesproces', hij sprak zijn bedenkingen uit over sommige aspecten van Israels politiek en hij zei dat kritiek meer openlijk geuit zou mogen worden in de Joodse gemeenschap. Kortom, hij brak een belangrijk taboe.
En wie was die moedige man? Was het Ronny Naftaniël? Rabbijn Evers? Ruben Vis van het CJO? Een kopstuk van de Liberale Joden dan misschien? Nee, helaas, het was geen Nederlander maar een Engelsman. Het was Mick Davis, voorzitter van UJLA, de belangrijkste Brits-Joodse charitatieve instelling, en tevens van de Raad van Joodse Leiders (Jewish Leadership Council, JLC). Davis deed zijn uitspraken tijdens een debat, vorige week, met de Amerikaan Peter Beinart, die in Amerikaanse Joodse kringen niet lang geleden opzien baarde met een scherpe aanval op het establishment dat met de mond belijdt dat het voor een rechtvaardige oplossing van het Palestijnse conflict is, en democratische waarden en de mensenrechten ter harte neemt, maar intussen kritiekloos Israels politiek over zich heen laat gaan en daardoor jonger generaties Joden van zich en van Israel vervreemdt.
Het weekblad The Jewish Chronicle, bracht vrijdag een verslag. Ofwel, niet zozeer een verslag als wel meer een weergave van wat Davis tijdens dit debat zei. Volgens de Chronicle stelde hij dat Israel dreigt een apartheidsstaat te worden als er geen twee-staten-oplossing komt. Hij zei ook dat de Britse Joden leiders hebben die 'links van het midden' staan en 'bezorgd zijn over wat Israel doet', maar dat 'nooit eerder in het publiek hadden geuit'. Ze zouden wel meer openlijk willen praten over de morele dilemma's die de nederzettingenpolitiek veroorzaakt, zei hij, of over de 'verwerpelijke' eed van trouw die straks van niet-Joodse immigranten wordt gevraagd, maar ze voelen zich belemmerd door de angst dat ze dan ammunitie zouden aandragen voor de vijanden van Israel die de staat willen delegitimiseren.
Davis bekritiseerde Netanyahu voor diens gebrek aan moed om stappen te nemen die het vredesproces vooruit zouden helpen en zei niet 'het gebrek aan strategie' te begrijpen. Maar hij leverde tevens kritiek op het politieke systeem in Israel dat geen sterke regeringen of moedige politici kan opleveren' (we mogen aannemen dat hij als rechtgeaarde Brit in een land met een twee-partijenstelsel, daarmee doelde op het meerpartijen systeem in Israel dat altijd wankele coalities nodig maakt).
Ook zei hij dat als de wereldgemeenschap de hoop op een twee-staten-oplossing verliest, de demografische verhoudingen er uiteindelijk toe zouden leiden dat Israel een apartheidsstaat wordt, omdat een Joodse minderheid dan zou komen te heersen over een Palestijnse meerderheid.
Davis zei tijden de discussie met Beinart in het Joods Cultureel Centrum in Londen, dat veel Joodse leiders zijn zienswijzen delen, maar dat hij nu ´uit de pas´ liep met de meerderheid van hen, aangezien die menen dat je dit soort dingen alleen achter gesloten deuren mag uiten. Maar, zei hij, als we niets doen, ´dragen we bij eraan bij dat de komende 10 tot 15 jaar mogelijk een erg onprettige periode wordt waarin Israels mogelijkheden om een oplossing te vinden voor zijn existentiële bedreigingen verminderd is´. 
Davis uitte ook zijn frustratie dat Israels leiders geen aandacht schenken aan de Joden in de diaspora. ´Ik denk dat de regering van Israel zich er rekenschap van moet geven dat hun daden een rechtstreekse invloed hebben op mij als Jood die in Londen, in het Verenigd Koninkrijk, woont. Als ze goede dingen doen is dat goed voor mij en als ze slechte dingen doen is dat slecht voor mij. De betekenis ervan is net zo groot als voor Joden die in Israel wonen.´  

Bijval voor Davis kwam van diverse kanten van het Joods religieuze spectrum. Het hoofd van de Reform (Liberale Joden), rabbijn Dr Tony Bayfield prees hem als een opmerkelijk man en een waardig zionistisch leider. ´De ideeën die hij uit zijn representatief voor de gemiddelde grassroots´ opinie in onze gemeenschap,´ aldus rabbijn Bayfield, ´eerlijk en moedig als het aankomt op het verdedigen van Israel, maar ook eerlijk en moedig als het gaat om het nastreven van een rechtvaardige en duurzame vrede via twee staten´.  

De leider van de orthodoxe United Synagogue, Simon Hochhauser, gaf als zijn persoonlijke mening dat ´er niets was in deze geciteerde opmerkingen waarover ik het met hem oneens zou kunnen zijn.´    
Er was echter een meer afwijzende reactie uit het buitenland. Abe Foxman, de leider van de Amerikaanse Anti-Defamation League, beschuldigde hem van ´intellectuele arrogantie´. ´Waar ik het meest bezwaar tegen had was zijn opmerking dat Israel moet inzien dat zijn actie directe gevolgen hebben voor hem als Jood in Londen. Dat is arrogante onzin. De Israelische regering moet beslissingen nemen met gevolgen van leven of dood voor Israeli´s. So what als dat hem en zijn vrienden sociaal in verlegenheid brengt. Big deal.´    
Een Israelische minister merkte op: ´Meneer Davis mag dan belangrijk zijn in de Joodse gemeenschap in Groot-Brittannië, maar in de grotere wereld van de relaties tussen Israel en de diaspora is hij nagenoeg onbekend.´ Een lid van de Jewish Leaderschip Council, de voorzitter van het Joods Nationaal Fonds, Samuel Hayek, zei "Joden in de diaspora horen Israel nooit te bekritiseren". En een ander, de vroegere UJLA-voorzitter Brian Kerner, zei dat hij het in grote trekken eens was met de visie van Davis, maar dat hij ertegen was om ze en publique te uiten, aangezien ze ´alleen maar door onze vijanden worden opgepikt, uit hun verband gerukt en tegen ons gebruikt´.
Daar stond tegenover dat voorzitter Lucian Hudson van de Liberale Joden weer opmerkte dat ´er een gevaar is dat alle mensen die sceptisch of kritisch ten aanzien van Israels politiek staan, zo gefrusteerd raken dat zij Israel links laten liggen en onverschillig worden, en dat is de ergste dreiging. We moeten ons bezig houden met de dingen die hen aangaan.´

 Natuurlijk was wat Davis zei niet erg nieuw of schokkend. Maar toch was het een belangrijke gebeurtenis, als je het mij vraagt, deze doorbreking van het taboe, want mogelijk durven hierna nu eindelijk wat meer mensen hun mond open te doen. Ik werd overigens op het stuk in The Jewish Chronicle geattendeerd door een tweet van Peter Beinart die erbij opmerkte: ´En wij (in the USA) moeten het doen met Abe Foxman.´  Jawel, en wij in hier in Nederland met Ronny Naftaniel. Maar de toekomst is hopelijk aan de Davissen. Om een bekende commercial op de radio te parafraseren: Wie durft het aan?

Schreeuw mee om cultuur en stem nooit meer CDA,VVD, PVV, SGP of Christen Unie

''Met de voorgenomen bezuinigingen op kunst en cultuur van het nieuwe kabinet valt er binnenkort fors minder van cultuur te genieten. De geplande bezuinigingen zullen het Nederlandse culturele leven ingrijpend verschralen: gezelschappen en orkesten verdwijnen, instellingen voor professionele kunst en amateurkunst zullen hun deuren moeten sluiten, podia houden op te bestaan. De mogelijkheden om kinderen en jongeren op te laten groeien met kunst en cultuur om zo hun eigen creativiteit te stimuleren, worden uiterst zeldzaam. Wat aan cultuur overblijft, of het nou musicals, concerten of dansvoorstellingen zijn, wordt door de hogere toegangsprijzen voor velen onbetaalbaar.  Zo wordt Nederland een schraal en kaal land. Dat is geen prettig vooruitzicht,''
schreef Poetry International.

Daar sluit ik me volmondig bij aan (en de cursivering was van mij). De bezuiniging komt neer op een bedrag dat nodig is voor de aanleg van zeven kilometer snelweg, heb ik me laten vertellen, en toch wordt er heftig op beknibbeld. Alle omroeporkesten afgeschaft (plus toebehoren waaronder de onvervangbare muziekbibliotheek), alle subsidies naar beneden en btw op toegangsprijzen van 6 naar 19%. Onthoudt goed welke partijen voor deze btw-verhoging stemden: de barbaren van Wilders en de van hem afhankelijk VVD-CDA-regering natuurlijk, maar ook de SGP en de Christen Unie. Fundamentalistisch christendom staat vijandig tegenover cultuur, dat is bij deze dus opnieuw aangetoond.

Actie is geboden. De Amsterdamse Jeugd Theaterschool gaat zaterdag 20 november om 12.00 uur en om 15.00 uur naar het Museumplein om daar collectief te schreeuwen om cultuur. Iedereen is welkom om met deze schreeuw mee te doen.

Verder is er natuurlijk - eveneens op zaterdag 20 november - de landelijke actie Nederland schreeuwt om cultuur. In Amsterdam betekent dat vanaf 15.30 verzamelen op het Leidseplein, waar vanaf 16.00 uur een uitgebreid  programma wordt gepresenteerd door Ivo Niehe (altijd gedacht dat die VVD-er was, maar je kunt je blijkbaar vergissen). Voor bijzonderheden - en voor acties in andere plaatsen dan Amsterdam klik hier voor de website van Nederland schreeuwt om cultuur.   
(Klik daar ook voor deelname aan de handtekeningengactie. Ik zal daar zelf niet aan meedoen. Het stuit me om de een of andere reden tegen de borst om te vragen om iets waar Nederland naar mijn bescheiden mening gewoon recht op heeft en dat we,  zoals elke fatsoenlijke regering zich zou realiseren, veel minder kunnen missen dan wat kilometers snelweg).  

 Voor wie er dan nog net genoeg van heeft is er maandag in Amsterdam ook nog de volgende manifestatie:

''Op 22 november organiseert FNV KIEM, op initiatief van en in samenwerking met Freek de Jonge in de Heineken Music Hall in Amsterdam de avond 'Leve de Beschaving'. Met onder meer Metropole Orkest, Moke, Kyteman, Introdans, Carel Kraayenhof, NUHR, Brigitte Kaandorp, Gijs Scholten van Aschat, Ernst Daniél Smid, Wende Snijders, Ruth Jacott, Waylon, NITS, Acda en de Munnik, de Nederlandse Opera Stichting, het Leerorkest uit de Bijlmer en diverse kunstinstellingen en –opleidingen. Presentatie is in handen van Freek de Jonge en sidekick Giel Beelen. Inloop vanaf 18:30 uur, programma 20:00 uur; verwachte eindtijd 22:30 uur. Kaarten kosten € 17,50, exclusief servicekosten.''

Ga hiervoor naar de site Stop culturele kaalslag

donderdag 18 november 2010

Marokko verliest twee voortrekkers: Abraham Serfaty en Edmond Elmaleh

In Marakech is donderdag 18 november Abraham Serfaty overleden, een ook in Nederland niet onbekende strijder voor een onafhankelijk Marokko, en later voor democratie en sociale gerechtigheid. Serfaty (geboren in 1926 in Casablanca uit een Joodse familie die oorspronkelijk uit Tanger kwam) was al in 1944 betrokken bij de Marokkaanse Communistische Partij. Hij studeerde mijnbouw in Frankrijk (en zat daar wegens zijn antikolonialisme enkele jaren gevangen), en werkte bij terugkeer naar een onafhankelijk Marokko in de fosfaatwinning, als docent en op ministeries.
In 1970 stapte hij uit de zijn inziens te rigide communistische partij en was hij mede-oprichter van Ila al-Imam (Voorwaarts) een nieuwe linkse beweging. Hij werd in 1972 opgepakt en gefolterd. Serfaty dook onder maar werd in 1974 opnieuw gepakt. Tijdens het beruchte showpoces van Casablanca van 1977 was hij één van degenen die werd veroordeeld tot levenslang. Na zware buitenlandse druk werd hij in 1991 door koning Hassan II vrijgelaten, van zijn staatsburgerschap beroofd en uitgewezen. Onder de nieuwe koning Mohammed VI kon Serfaty in 2000 terugkeren en kreeg hij ook zijn paspoort terug.
Serfaty laat een reeks boeken na, waaronder L'Insoumis, Juifs, marocains et rebelles, geschreven samen met Michael Elbaz,  Éditions Desclée de Brouwer, 2001; en Lutte anti-sioniste et Révolution Arabe - Essai sur le judaïsme marocain et le sionisme, Éditions Quatre-Vents, 1977, waarin hij stelling neemt tegen het zijns inziens racistische karakter van de staat Israel.

i
In dezelfde week dat Serfaty overleed, stierf nog een andere Marokkaanse 'voorbeeld-intellectueel', Edmond Amran Elmaleh (geboren in 1917). Ook hij was lid van de Marokkaanse communistische partij maar verliet Marokko in 1965 voor Parijs, waar hij journalist en leraar filosofie was, tot hij in 1980, op 63-jarige leeftijd begon te schrijven. Elmaleh, die in de jaren 80 naar Marokko terugkeerde, ontpopte zich tot één van de bekendste Marokkaanse  schrijvers. Net als Serfaty was hij Joods en hij had ook met hem gemeen dat hij anti-zionist was.

Israel wil helft dorpje aan Libanon 'teruggeven', maar het dorpje wil niet: het is Syrisch

Israel maakte woensdag een nobel gebaar bekend. Het Israelische kernkabinet besloot eenzijdig het noorden van het dorpje Ghajar aan de voet van de Golan te ontruimen en via de VN-troepen van Unifil aan Libanon terug te geven. Dat klonk goed: Israel zou zijn troepen terugtrekken en het dopje teruggeven. Maar helaas, de waarheid is anders en redelijk bizar. In de eerste plaats is er nog niets gebeurd, Unifil wacht nu, ruim een dag later, nog op de dingen die komen gaan, zo wordt uit Libanon gemeld. Maar in de tweede plaats is Israel kennelijk van plan iets terug te geven aan Libanon dat helemaal niet van Libanon is, maar van Syrië.
Ghajar werd in 1967 op Syrië veroverd tegelijk met de rest van de Golan-hoogvlakte. De 2300 inwoners zijn Alawieten, dezelfde sekte van de islam waartoe ook de huidige machthebbers in Syrië behoren. Het dorpje ligt aan de voet van de berg Hermon, op een plek waar de grenzen van Israel, Libanon en Syrië bij elkaar komen, maar het je wordt van Libanon gescheiden door de Hasbani rivier die langs het dorp stroomt. De inwoners van het dorp accepteerden in 1981, toen Israel de Golan annexeerde, in tegenstelling tot de Druzische inwoners van de Golan, het Israelische staatsburgerschap, al bleven (en blijven) ze volhouden bij Syrië te horen.
In 2000, toen Israel zich uit Zuid-Libanon terugtrok, demarkeerde de VN  de definitieve grens tussen de twee landen, de zogenoemde 'blauwe lijn'. Volgens de VN zou die grens dwars door Ghajar lopen.Om het leven in Ghajar niet te ontwrichten liet Israel het plaatsje echter buiten zijn eigen, door hekken en afzettingen gekenmerkte, grens liggen en bouwde het in plaats daarvan een door door betonblokken en veiligheidspoortjes gemarkeerde afsluiting ten zuiden van het dorp, die de dorpelingen de mogelijkheid gaf op vertoon van ID's naar de Golan te gaan.
In 2005 deed Hezbollah  echter  vanuit het dorp een mislukte poging Israelische militairen te ontvoeren. Isarel concludeerd toen dat Ghajar een zwakke schakel was in de grensbewakingssystemen en dat was de reden dat het in 2006 - tijdens de toen gehouden veldtocht tegen Libanon - besloot het dorp opnieuw te bezetten.

Als het nu het noorden van het dorp aan Libanon gaat 'teruggeven', betekent dat twee dingen: in de eerste plaats wordt het dorp dan in tweeën gedeeld doordat de grens opschuift naar de blauwe lijn. Wat betekent dat de in het noorden wonende dorpelingen gescheiden worden van hun zuidelijke buren en familieleden en bovendien van hun landbouwgrond, die bijna geheel in het zuiden ligt. In de tweede plaats worden die 'noorderlingen' geïsoleerd in een land waarvan ze vinden dat ze er niet thuishoren en waar ze als Alawieten in een uitzonderingspositie zullen komen te verkeren. Geen wonder dan ook dat dorpelingen protestacties houden met spandoeken (zie onderste foto) waarop ze verklaren dat hun land Syrisch is. Zelfs hebben ze gezegd dat ze nog liever ongedeeld bij Israel blijven totdat de hele Golan wordt teruggegeven, dan dat ze nu worden gedeeld.  

Israel valt voor de vierde keer het Shifa-ziekenhuis aan

Het Shifa-complex brandt (foto van X)  Israelische troepen zijn maandagnacht opnieuw het Shifa-ziekenhuis in Gaza-stad binnengevallen. Tanks...