Israel wil helft dorpje aan Libanon 'teruggeven', maar het dorpje wil niet: het is Syrisch

Israel maakte woensdag een nobel gebaar bekend. Het Israelische kernkabinet besloot eenzijdig het noorden van het dorpje Ghajar aan de voet van de Golan te ontruimen en via de VN-troepen van Unifil aan Libanon terug te geven. Dat klonk goed: Israel zou zijn troepen terugtrekken en het dopje teruggeven. Maar helaas, de waarheid is anders en redelijk bizar. In de eerste plaats is er nog niets gebeurd, Unifil wacht nu, ruim een dag later, nog op de dingen die komen gaan, zo wordt uit Libanon gemeld. Maar in de tweede plaats is Israel kennelijk van plan iets terug te geven aan Libanon dat helemaal niet van Libanon is, maar van Syrië.
Ghajar werd in 1967 op Syrië veroverd tegelijk met de rest van de Golan-hoogvlakte. De 2300 inwoners zijn Alawieten, dezelfde sekte van de islam waartoe ook de huidige machthebbers in Syrië behoren. Het dorpje ligt aan de voet van de berg Hermon, op een plek waar de grenzen van Israel, Libanon en Syrië bij elkaar komen, maar het je wordt van Libanon gescheiden door de Hasbani rivier die langs het dorp stroomt. De inwoners van het dorp accepteerden in 1981, toen Israel de Golan annexeerde, in tegenstelling tot de Druzische inwoners van de Golan, het Israelische staatsburgerschap, al bleven (en blijven) ze volhouden bij Syrië te horen.
In 2000, toen Israel zich uit Zuid-Libanon terugtrok, demarkeerde de VN  de definitieve grens tussen de twee landen, de zogenoemde 'blauwe lijn'. Volgens de VN zou die grens dwars door Ghajar lopen.Om het leven in Ghajar niet te ontwrichten liet Israel het plaatsje echter buiten zijn eigen, door hekken en afzettingen gekenmerkte, grens liggen en bouwde het in plaats daarvan een door door betonblokken en veiligheidspoortjes gemarkeerde afsluiting ten zuiden van het dorp, die de dorpelingen de mogelijkheid gaf op vertoon van ID's naar de Golan te gaan.
In 2005 deed Hezbollah  echter  vanuit het dorp een mislukte poging Israelische militairen te ontvoeren. Isarel concludeerd toen dat Ghajar een zwakke schakel was in de grensbewakingssystemen en dat was de reden dat het in 2006 - tijdens de toen gehouden veldtocht tegen Libanon - besloot het dorp opnieuw te bezetten.

Als het nu het noorden van het dorp aan Libanon gaat 'teruggeven', betekent dat twee dingen: in de eerste plaats wordt het dorp dan in tweeën gedeeld doordat de grens opschuift naar de blauwe lijn. Wat betekent dat de in het noorden wonende dorpelingen gescheiden worden van hun zuidelijke buren en familieleden en bovendien van hun landbouwgrond, die bijna geheel in het zuiden ligt. In de tweede plaats worden die 'noorderlingen' geïsoleerd in een land waarvan ze vinden dat ze er niet thuishoren en waar ze als Alawieten in een uitzonderingspositie zullen komen te verkeren. Geen wonder dan ook dat dorpelingen protestacties houden met spandoeken (zie onderste foto) waarop ze verklaren dat hun land Syrisch is. Zelfs hebben ze gezegd dat ze nog liever ongedeeld bij Israel blijven totdat de hele Golan wordt teruggegeven, dan dat ze nu worden gedeeld.