AIPAC, de American Israel Public Affairs Committee, oftewel de belanrijkste Amerikaanse Joodse lobby-orgnisatie, zit in de problemen. Diep in de problemen. De zaak gaat terug tot 2004, toen een van zijn belangrijkste employees, Steve Rosen (foto), de directeur voor zaken betreffende de buitenlandse politiek, en een collega van hem, Keith Weismann, werden opgepakt op beschuldiging van het leveren van als geheim bestempelde documenten aan een vreemde mogendheid. Zoiets heet ook wel spionage.
Rosen en Weismann hebben altijd volgehouden dat ze niets fout hebben gedaan en uiteindelijk zijn de zaken tegen hen - mogelijk onder druk van hogerhand - ook geseponeerd. Maar waar zij hadden gerekend op steun van AIPAC, in dienst waarvan zij de feiten die hen verweten waren hadden gepleegd, en waarvan zij hadden aangevoerd dat het 'standaard-procedures' van hun werkgever waren, kwamen ze bedrogen uit. AIPAC ontsloeg hen in 2005 omdat ze tegen de gangbare werkwijze van de lobby in waren gegaan. Velen menen dat dit ontslag was ingeven door de hoop en de verwachting van AIPAC dat asl de lobby zich maar van Rosen en Weismann zou distanciëren, de organisatie zelf dan buiten schot zou kunnen blijven.
Een van degenen die dat zeker dacht was Steve Rosen, zoals blijkt uit een interview dat hij eerder dit jaar gaf:
They fired me after they heard the FBI threatening that their investigation could be broadened at AIPAC," Rosen maintained in a telephone interview. I was sacrificed like Jonah to save the ship and they were going to make things right" later on, he said.
Rosen overleefde na zijn ontslag doordat hij met forse sommen van donors van AIPAC op de been werd gehouden, geld dat anders mogelijk naar AIPAC was toegevloeid.Onder hen was de Hollywood tycoon Haim Saban, die Rosen $100,000 gaf, Daniel Abraham, stichter van het Center for Middle East Peace, die Rosen en zijn vrouw en drie kinderen giften gaf van tussen de $5,000 en $10,000; en de filantroop Lynn Schusterman, die een lening voor het 'College' van Rosen’s dochter afbetaalde, terwijl door een paar mensen in totaal $200,000 voor Rosen van diverse donors werd opgehaald.
Intussen heeft Rosen onderdak gevonden bij het Middle East Forum van de islamofoob en Wilders-fan Daniel Pipes. Maar bovendien heeft hij, omdat AIPAC hem nooit schadeloos heeft gesteld, ook een civiele zaak aanhangig gemaakt waarbij hij $ 20 miljoen aan schadevergoeding vraagt van AIPAC, wegens gederfde inkomsten en het te grabbel gooien van zijn goede naam. De stukken - van Rosen zowel als AIPAC - in deze zaak zijn intussen boven water gekomen en ze werpen een uiterst onfris licht op AIPAC. Uit de wisseling van stukken komen zaken naar boven als Rosen zelf die via Craig's List incidentele contacten zocht voor homoseks en Howard Kohr, de directeur van AIPAC en diens secretaresse die regelmatig de AIPAC computers zouden hebben gebruikt om wat in de VS 'X rated movies' heet te bekijken. Ranzige zaak. Je vraagt je af hoe ze tussen het loeren naar blote plaatjes nog tijd hebben gehad voor de verdediging van Netanyahu en het propageren van aanvallen op Iran.
Het belangrijkste uit de 'deposits' zijn echter de gedeeltes waarin een licht wordt geworpen op de werkwijze van AIPAC, iets wat de organisatie altijd zoveel mogelijk heeft vermeden. Dat gedeelte gaat er onder meer over dat Weismann en Rosen van een analyst van het Pentagon stukken hadden gekregen met informatie dat Iraanse agenten n Noord-Irak actief waren en van plan waren daar Israeli's te kidnappen. Rosen gaf die informatie door aan een employee van de Israelische ambassade. Vervolgens kreeg hij - omdat Franklin samenwerkte met de FBI - bezoek van FBI agenten die hem van spionage beschuldigden. Rosen belde daarop met de AIPAC juristen, die hem zeiden dat hij onmiddellijk naar het kantoor moest komen, maar in plaats daarvan sprak hij eerst met de tweede man van de Israelische ambassade die zo in staat werd gesteld maatregelen te nemen. AIPAC voert dit aan om te laten zien dat Rosen niet in overeenstemming handelde met AIPAC-praktijken.
De columnist M.J. Rosenberg, die vroeger bij AIPAC heeft gewerkt, gelooft echter dat integendeel de manier waarop Rosen reageerde standaard AIPAC-procedure was, wat in feite zou aangeven dat AIPAC geen normale lobby-organisatie is, maar werkt in opdracht van een buitenlandse mogendheid. Volgens Rosenberg, die het weten kan, is AIPAC hoe dan ook diep in de problemen. Nu al kost de rechtszaak de lobby veel geld. Als zij alsnog met Rosen een schikking treft, komt de organisatie in de financiële problemen. Al zij dat niet doet riskeert ze dat straks op staat ligt dat AIPAC zich in feite schuldig maakt aan onwettige praktijken. Het vervolg van de zaak dienst in januari.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten