In een vorig stukje schreef ik al, naar aanleiding van een reportage van Monique van Hoogstraten van Radio 1, dat het gebruik van de term ''terrorist'' voor iemand die in bezet Oost Jeruzalem met een vrachtauto vier Israelische militairen doodrijdt Israelisch taalgebruik is. "Wie het overneemt verraadt aan welke kant hij staat, "schreef ik. "Aanslagen zijn niet sjiek. Maar wie het over ''terrorisme'' heeft vergeet dat het volgens het internationaal recht zelfs legitiem is als Palestijnen aanslagen plegen op de bezettingstroepen."
Die woorden krijgen ineens een nieuwe betekenis nadat de Belgische krant De Standaard gisteren Dyab Abou Jahjah de laan heeft uitgestuurd als columnist. Dat was omdat Abou Jahjah na de aanslag op Facebook schreef dat ‘een aanval op soldaten in bezet gebied geen terrorisme is, maar verzet’ en dat vergezeld liet gaan een tekst van de Amerikaanse zwarte activist Malcolm X ‘by any means necessary'.
Achter zijn redenering gaat een zekere logica schuil. Immers Israel houdt Gaza en de Westoever bezet, zoals het Internationaal Gerechtshof in 2004 in een uitspraak over de bouw van de ''Muur" in Palestijns gebied nog eens onomwonden heeft vastgesteld. Dit jaar wordt het vijftigste jaar van die bezetting bereikt. En Israel heeft in die tijd, totaal in strijd met alle internationale richtlijnen en verdragen, massaal grond gestolen, zonder militaire noodzaak ontelbare veranderingen aangebracht, zo'n 600.000 eigen Israelische burgers naar het gebied overgebracht, de inwoners de meest elementaire burgerrechten zoals het recht op vrije vergadering, vrijheid van meningsuiting, en bewegingsvrijheid ontzegd, duizenden huizen gesloopt, tienduizenden het land uitgewerkt, tienduizenden gedood, en honderdduizenden in de gevangenis gezet. Volgens de Verklaring van 1960 van de Algemene Vergadering van de VN over het Verlenen van Onafhankelijkheid aan Koloniale Landen en Volken, en daarop in de jaren 70 volgende resoluties, en volgens de Vierde Conventie van Geneve en daarbij horende protocollen, hebben de Palestijnen het recht zich daartegen te verzetten.
De redactie van De Standaard echter, kreeg het acuut te kwaad door wat Abou Jahjah had gezegd. Hij had zich door de aanslag niet af te keuren ‘buiten de grenzen van het publieke debat’ geplaatst.
Nu moet gezegd dat het recht op verzet is erkend, maar dat de internationale wetgeving niet duidelijk op welke wijze. Er bestaat een zekere consensus dat aanvallen gericht tegen burgers in ieder geval uit den boze zijn. Maar hoe en wanneer gewapend verzet tegen militairen wel geoorloofd is, wordt nergens expliciet gesteld. Ook is natuurlijk onduidelijk of kolonisten, die in veel gevallen gewapend zijn en van wie een deel zich onledig houdt met het terroriseren van hun Palestijnse buren, wel in alle gevallen aangemerkt moeten worden als burgers. Maar hoe dan ook, De Standaard had vandaag een uitgebreid verhaal waaruit moet blijken dat zulke aanvallen alleen mogen worden uitgevoerd door mensen die zich onderscheiden van burgers, behoren tot een groep en van een leider daarvan een commando hebben gekregen. Volgens mij is dit gewoon ontzettende onzin en alleen bedoeld om de lafheid van De Standaard te verdoezelen. Verzet op deze manier is onder het straffe militaire Israelische regime, dat mensen alleen al om hun opinies in de gevangenis zet en dat zeker als ze zich op wleke manier dan ook organiseren, namelijk totaal onmogelijk.
Al Jazeera English verzamelde een aantal jaren geleden een aantal opinies over de onduidelijkheid over wat mag en niet mag, waaruit bleek dat deze diffuusheid onder meer komt doordat de verdragen stammen uit een tijd dat de ''moederlanden'' nog oppermachtig waren en, zoals prof. Richard Falk schrijft, niet geneigd waren verzet, en zeker geen gewapend verzet, erkenning te verlenen. Maar als we zouden stellen dat het daarom niet mag, of zelfs terroristisch zou zijn, ontstaat er wel een vreemde discrepantie als we het Palestijnse verzet tegen de Israelische bezetting en landjepik politiek vergelijken met het Zuidafrikaans verzet tegen de witte ''Boers'', het Algerijnse verzet tegen de Franse ''colons'', het Indonesische verzet tegen de Nederlandse ''blanda's" of de illegaliteit in Frankrijk, België en Nederland tegen de Duitse overheersing van 1940 tot 45. Het Palestijnse verzet hoort gewoon thuis in diezelfde categorie van soms geregelde en soms ongeregelde guerrilla activiteiten waarvan nu (bijna) niemand meer vind dat het terrorisme was. Het was tegen het feit dat ''het Westen'' dat weigert in te zien dat mijn vriend Dyab zich verzette. Tegen de hypocrisie van wel erkennen dat nederzettingen illegaal, en zoals de Amerikanen zeggen ''unhelpful'' zijn, en tegelijkertijd het verzet daartegen in alle toonaarden afkeuren. Misschien is gewapend verzet niet sjiek. Misschien ook is het geweldloze BDS (wat van heel wat mensen trouwens ook al niet mag, omdat het antisemitisch(!) zou zijn) beter, maar illegaal is het zeker niet. En ''terroristisch'' al helemaal niet. Terroristisch zijn vooral de onderdrukkende maatregelen van de Israeli's, die hun landjepik en bijbehorende wrede repressie doen schuilgaan achter de schijvertoning van een imaginair ''vredesproces''. Helaas is het Westen nog niet zo ver dat het dat, ook na 50 jaar (!), al kan inzien. De Standaard is daarvan het treurig hypocriete voorbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten