Het Nederlandse kabinet heeft fier en moedig pal gestaan voor de democratie en de Turken goed de waarheid gezegd. Het heeft laten zien waarin een klein land groot kan zijn. Het heeft een minister landingsrechten geweigerd, en een andere minister tot ''ongewenst persoon'' verklaard en naar Duitsland gedeporteerd. Dat zal ze leren die Turken, om onze Nederlandse Turken als hun eigen Turken te beschouwen en hier politieke propaganda te komen bedrijven. Voor een verandering van de Turkse grondwet, nota bene, waar we het niet mee eens zijn.
Zou het? Echt?
Zou Nederland de volgende keer de Marokkaanse koning tot ongewenst persoon verklaren en deporteren als hij hier weer een bezoek brengt en zijn landgenoten toespreekt zoals hij verleden jaar deed?
Wordt premier Netanyahu van Israel opgepakt en over de grens gezet als hij hier op bezoek is en, zoals hij altijd doet, het Joodse volksdeel komt vertellen dat de nederzettingen geen beletsel zijn voor een akkoord met de Palestijnen? Deden we het verleden jaar met Nigel Farage toen hij kwam preken tegen de EU? Doen we het met iedere buitenlander die hier ongevraagd zijn landgenoten komt toespreken over zaken waar we ons niet in kunnen vinden? En vinden we het, zoals premier Rutte zei, ''totaal onaanvaardbaar'' dat de Turken die naar Rotterdam waren gestroomd om de minister te horen, boos worden als ze worden weggejaagd en vernielingen aanrichten?
Wat belachelijk is dat. Wat een onzin.
Turken houden hun nationaliteit, ook als ze in het buitenland wonen. Hetzelfde geldt voor Marokkanen. Ze kunnen er niet vanaf en velen zullen het misschien ook niet willen. Heel veel anderen in Nederland voelen een soort dubbele loyaliteit, al hebben ze ook lang niet altijd een dubbele nationaliteit: Surinamers met Suriname, Joden met Israel, Chinezen met China. We kunnen daartegen zijn, of we kunnen er onze schouders voor ophalen (wat waarschijnlijk verstandiger en beter is) maar het blijft een realiteit. Het heeft geen zin om die realiteit te ontkennen of er tegen in te gaan.
Maar de Nederlandse regering heeft dat nu, in het zicht van de verkiezingen, wel gedaan. En zij heeft zich er tot de risé van Europa mee gemaakt. Dit was een maatregel die selectief werd ingezet tegen Turkije, omdat er een bepaalde partij in Nederland anders verwijten had gemaakt over inmenging in Nederlandse aangelegenheden door een islamitisch land (o wee, o foei!). Anders dan Duitsland of Frankrijk waar de minister wél kon spreken, heeft zij het daarbij op een amateuristische manier uit laten groeien tot een diplomatieke rel waar we nog wel een tijdje de gevolgen van zullen ondervinden.
Het juiste antwoord was geweest de minister gewoon te laten praten voor die paar honderd enthousiastelingen die naar hem wilden luisteren. Nu hebben we ons in zekere zin in interne Turkse zaken gemend, en precies het omgekeerde bereikt van wat we hadden beoogd. De steun voor Erdogan en voor zijn referendum is versterkt. Zelfs de Turkse oppositie, die fel tegen de vergroting van Erdogans macht en tegen dit referendum is, schaarde zich in deze rel achter hem. De Turken in Nederland zijn weggedrukt en bevestigd in een positie van Nederlanders van een ander, verdacht allooi. En op diplomatiek gebied heeft de Nederlandse regering zich gedragen als een stel amateuristische tovenaarsleerlingen die de dynamiek van wat ze ontketenden, volstrekt niet meer in de hand konden houden. Knap gedaan hoor Rutte, Koenders, Asscher en Aboutaleb, bravo voor dit geknoei.
7 opmerkingen:
Heb je Bert Koenders gezien bij Buitenhof? Hij zei daar dat de Nederlandse regering heeft geprobeerd om te onderhandelen met de Turkse regering, maar dat die volstrekt niet voor rede vatbaar was, en geheel zijn eigen plan trok, zonder zich iets aan te trekken van de wensen van de Nederlandse regering. Ik kan dat lastig inschatten, maar Erdogan is niet bepaald een lieverdje, dus dit verhaal kan waar zijn. Hoe zie je dat?
Anne-Marie Mineur,
Ik heb het niet geien, en Erdogan is zeker geen lieverdje, maar ik vrees toch dat Bert Koenders met ''onderhandelen'' alleen maar bedoelde dat Nederland heeft geprobeerd de Turkse regering te verbieden te komen praten en geen alternatieven heeft aangeboden. En dat was dus bij voorbaat kansloos.
Koenders zei dat hij in eerste instantie wel degelijk een bijeenkomst in het consulaat heeft aangeboden, maar dat de regering Erdogan daar geen genoegen mee nam, en doordenderde. Dat maakt voor mij toch wel verschil, moet ik zeggen.
Anne-Marie Mineur,
Het maakt verschil, maar wel een heel klein verschil. Want hoeveel mensen gaan erin een consulaat? En wat doe je met de rest die buiten staat?
De minister stond met haar auto voor het consulaat maar mocht er niet in. Dat is bijzonder grof.
Jammer dat die sharmuta niet werd gearresteerd, geboeid afgevoerd en geen 3 maanden cel heeft gekregen; maar wat wil je verwachten van de rode bende in Den Haag met de ruggengraat van een lintworm. Zijn nu al dimmies
''Frank'',
Sharamuta (u laat een letter weg in de ongetwijfeld voor iwriet sprekers vergemakkelijkte manier van uitspreken van dit Arabische woord voor hoer of teef) is een uitermate grof scheldwoord dat door Arabieren zelden wordt gebruikt. Het lijkt me geenszins van toepassing op de zedige minister voor familiezaken van Turkije. In de grove bek van Israelische Joden is het echter een woord dat ongeveer voor elke niet Joodse vrouw lijkt te worden gebruik. Het maakt Israelische Joden er binnen het Midden Oosten niet geliefder op.
En nu we het toch over verkeerd gebruikte Arabische woorden hebben: dhimmi komt, in mijn woordenboek (Hans Wehr 1961), van het woord dhimma, dat bescherming, verzorging,voogdij, overeenkomst over bescherming, veiligheid van lijf en goed, en garantie kan betekenen. Een dhimmi is iemand die die bescherming en garanties van veiligheid van lijf en goed geniet. Dhimmi's waren ahl al Kitab, de mensen van het boek, oftewel christenen en Joden. Vandaar dat er in 1,5 millennium in de moslimwereld nooit vervolgingen zijn geweest van een omvang zoals de christelijke wereld er helaas maar al te veel heeft gezien. Joden en christenen participeerden ook op alle terreinen, niet in de laatste plaats op cultureel terrein. De laatste tientallen jaren voor de stichting van de staat Israel waren zij ook in diverse landen, waaronder Marokko of Irak, raadgevers van vorsten of ministers. Dhimmi's afschilderen als mensen die onderhorig of onderdanig waren is dus volledig in strijd met de feiten.
Een reactie posten