Britse joden gooien opperrabbijn in de strijd en schalen anti-Corbyn hetze op naar fase 2,0

 In het zicht van de verkiezingen van 12 december, die bepalend zullen zijn voor de vraag 'Brexit ja of nee en zo ja hoe', heeft het Brits-joodse establishment nog een schepje bovenop haar anti-Labour hetzes gedaan. Na een campagne van enkele jaren, na een opmerkelijk beroep op niet-joodse lezers van het weekblad Jewish Chronicle om vooral niet op Labour te stemmen, heeft nu ook de Britse opperrabbijn een duit in het zakje gedaan.

Ephraim Mirvis (Foto Wikipedia)

''De vraag die mij nu het vaakst wordt gesteld luidt: ''Wat moet het worden met de joden en het jodendom in Groot-Brittannië als de Labour-party de nieuwe regering gaat vormen,'' schreef deze Ephraim Mirvis maandag af in een column  in The Times. ''De angst is gerechtvaardigd.
[ --]  Een nieuw vergif - dat  gesanctioneerd werd vanaf de top - heeft wortel geschoten in de Labour party.'' Mrivis noemt ''banden met diegenen die haat tegen joden hebben geventileerd'', en ''vriendschap'' met diegenen die ''hebben opgeroepen joden te doden'' (een verwijzing naar het feit dat Corbyn het jaren geleden een keer had over ''onze vrienden'' van Hamas en Hezbollah) en vervolgt:  ''Het leiderschap van de partij heeft nooit begrepen dat het feit dat ze faalden niet een procedurekwestie was, die kon worden rechtgetrokken door nieuwe staf aan te trekken of nieuwe processen in te voeren. Het was hun fout om dit niet te zien als een menselijk probleem in plaats van een politiek probleem. Het was een gebrek aan cultuur, een gebrek aan leiderschap.'' Hij vraagt zich vervolgens af  ''Hoe ver is te ver? Hoezeer moet een leider van hare majesteits oppositie betrokken zijn in vooroordelen om ongeschikt verklaard te worden voor het ambt?''
De stap van Mirvis is ongekend. Hij, een religieuze leider, maakt zich tot woordvoerder van een joodse angst voor Corbyn die volgens een recente enquête (The Jewish Chronicle) gedeeld wordt door 87% van de Britse joden. Hij wordt daarin vervolgens ook nog eens bijgevallen door de aartsbisschop van Canterbury en andere Britse religieuze leiders. (Het woord ''antisemitisme ontketent  nu eenmaal sinds WOII een Pavlov-effect bij andere religieuze stromingen).
Het maakt in dit verband geen donder uit dat het aantal gevallen dat binnen de Labour party in verband gebracht wordt met antisemitisme beneden de 0,6% ligt (ver beneden het Britse gemiddelde), of dat alle andere klachten ofwel flinterdun, ofwel domweg volledig onwaar zijn. Het gaat deze rabbijn onder meer weer over de gewraakte IHRA-definitie van antisemitisme (die Labour heeft aanvaard, maar met de aantekening dat hij geen invloed kan hebben op de wijze waarop kritiek wordt uitgeoefend jegens Israel). En uiteraard maakt het ook geen moer meer uit dat Mirvis een buitengewoon warm supporter is van Israel, die dat land graag meer centraal wil stellen in alle joodse religieuze diensten, een rabbijn die antizionisme al jaren geleden gelijk stelde aan antisemitisme. Een oud-inwoner van de nederzetting Alon Shvuth. Een man die (als iemand die in Zuid-Afrika is geboren) in preken fel tekeer ging tegen bisschop Desmond Tutu die Israels apartheid als erger beschreef dan ooit in Zuid-Afrika. Ook doet het er natuurlijk niets toe dat hij - eveneens in een preek - ooit beweerde ''dat joden respect hebben voor menselijk leven, in tegenstelling tot Palestijnen''.

Moreel oppermachtig
Ik moet zeggend dat het feit dat een opperrabbijn zich in dit soort discussies mengt een nieuw soort zwaarte verschaft aan een discussie die mijn inziens niet alleen volledig nonsensicaal is, maar één die ook een volledige nieuwe inhoud bekrachtigt van het hele begrip antisemitisme. Vroeger was antisemitisme te definiëren als een afkeer van joden, ongeacht of zij links, rechts, rijk of arm waren, domweg omdat het joden waren. Tegenwoordig is antisemitisme nagenoeg geheel verworden tot een veroordeling van iedereen en alles die het waagt kritiek te uiten op Israel. Of meer in het bijzonder: de apartheidskant van het zionisme (het bevoordelen van één bepaalde etnische groep ten opzichte van alle anderen), het beleid van Israel ten aanzien van de bezette gebieden (diefstal van land en hulpbronnen), het nietsontziend onderdrukken en ontkennen van de bestaansmogelijkheden van het Palestijnse volk, en de schandalig chauvinistische manier waarop Israel optreedt tegenover buurlanden. Al degenen die hier kritiek op hebben, joden incluis, worden tegenwoordig over dezelfde antisemitische kam geschoren.
Het is nodig dit een keer ondubbelzinnig vast te stellen. En het ook nodig om daaraan de vaststelling te koppelen dat ''antisemitisme'' nog steeds een toverwoord is dat alle politieke en kerkelijke leiders en grote schare volgelingen in beweging zet. De wereld is wel vaker nog heel lang blijven hangen in vorige oorlogen. Het toverkarakter van het antisemitisme-woord verklaart waarom de politiek van de VS jarenlang het beleid in de bezette gebieden van harte en met grote zakken geld heeft gesteund. Het verklaart ook waarom de EU het al jarenlang bij afkeurend gemompel laat bij elke nieuwe Israelische misdaad en verkrachting van internationale wetten en VN-resoluties (en het vernielen van door de EU geschonken projecten). Uiteindelijk verklaart het ook waarom mensen als Soros, Corbyn, Van Agt, Bernie Sanders of Alexandra Ocasio-Cortez allemaal steeds in hetzelfde antisemitische schuitje terecht komen.
Vroeger, in oude tijden, waren joodse gemeenschappen, zwakke gemeenschappen zonder rechten. Zij schaarden zich rond een enkele bestuurder. Er werd weinig of niet gedebatteerd en afwijkende meningen werden niet gehoord,dat zou de gemeenschap kunnen schaden. Tegenwoordig zijn de joodse gemeenschappen door de magische werking van het ''a''-woord in moreel opzicht oppermachtig, maar democratie binnen de joodse gelederen is nog steeds een onbestaanbaar iets. Het wordt tijd dat daarin verandering komt. Het zou toch verdorie eindelijk wel eens tijd zijn om debatten te houden over de situatie in Israel waarin ook opposanten een duidelijk aandeel krijgen. En hetzelfde geldt natuurlijk voor al het geklets over IHRA-definities, en wat in godsnaam in 2019 onder antisemitisme moet worden verstaan. Uiteindelijk is deze blinde kippen-politiek namelijk een voorschot op een situatie van harde misère en zware problemen voor de joodse gemeenschap. Hte is niet alelen schandalig  maar ook uitermate riskant. Zeker als je zulke zware middelen inzet als opperrabbijnen, (die dit uiteraard doen met medeweten van hun bestuurders en de kringen om hen heen).