 |
| Aangeklaagd (Wiki) |
De zaken hebben de namen 1000, 2000 en 4000. Van de drie wordt 4000 als de ernstigste beschouwd. Netanyahu gaf daar - als minister van Telecommunicatie - gunsten weg aan de zakenman Shaul Elovich, die de baas was van het telefoon- en telecommunicatie bedrijf Bezeq en ook van de populaire nieuwssite Walla. De gunsten die Netanyahu aandroeg verschaften Elovich inkomsten van zo'n 500 miljoen dollar op telecom gebied. In ruil daarvoor konden Netanyahu (en zijn vrouw) regelmatig vragen om de inhoud van het nieuws op Walla zo te wijzigen dat zij er goed afkwamen en hun eventuele tegenstanders zwart werden gemaakt. Elovich zou de redactie hebben geïnstrueerd om de wensen van de Netanyahu's in te willigen.
De Zaak 2000 gaat over een serie ontmoetingen die Netanyahu had met Arnon Mozes, de eigenaar van de grootste Israelische krant Yedioth Ahronoth.Volgens de aanklacht kwamen hun afspraken er op neer dat Netanyahu zou proberen de oplage van de (gratis) pro-Netanyahu krant Israel YaYom van de Amerikaanse miljardair Adelson wat te verminderen, in ruil waarvoor Yedioth Ahronoth gunstig zou schrijven over de Netanyahu's.
Zaak nummer 1000 gaat over giften die Netanyahu ontving van de rijke zakenman uit Hollywood Arnon Milcham en de Australische miljardair James Packer. Het ging onder meer om dure sigaren en champagne en dat jarenlang. Andere leden van de familie Netanyahu vroegen en ontvingen overigens ook giften van de twee. Netanyahu zou daarvan op de hoogte zijn geweest. Al met al zou Netanyahu zich door zich als staatsman zo te laten fêteren in een situatie van conflicterende belangen hebben gemanoeuvreerd.
Het is de vraag - zeker nu de poging van Gantz om een kabinet te formeren ook is mislukt en het nog wel een tijdje kan duren voor het zittende kabinet wordt afgelost - of Netanyahu zolang nog kan aanblijven als premier.
1 opmerking:
De zaak 4000 van de aanklachten tegen Netanyahu lijkt veel op het wekelijkse NOS spreekuurtje met de minister president, waarin onze Pinokkio alle kans krijgt zijn politieke standpunten onverbloemd te verdedigen zonder een serieus weerwoord te krijgen. Of te denken aan de voormalige leider van Italië, Berlusconi, die vrijwel alle landelijke media controleerde doordat het zijn eigendom was; dat was bepaald geen nadelige situatie en werd gretig gebruikt voor zijn politieke promotie. In de praktijk zie je in vrijwel alle landen dat niets de “ras politicus” ontziet om zijn persoonlijke doelen te verwezenlijken; ook de “vrije” pers wordt hier gretig bij gebruikt. Dit is een van de reden waarom in vele landen staatshoofden niet permanent aan de macht mogen blijven. Het koningshuis in ons demoncratische land is helaas een uitzonderingen hierop. Dat kost onze maatschappij overigens een veelvoud van de financiële voordelen die Netanyahu volgens deze aanklachten zou hebben behaald. De totale kosten van het koninklijk huis zijn met opzet verdeeld over zoveel mogelijk potjes binnen de regeringsbegroting (dit heeft een voormalig staatshoofd weten te regelen, een vorm van “legitieme corruptie”). Maar als alles goed wordt doorgerekend is er een totale kostenpost van wel 345 miljoen Eurotjes per jaar, dit i.p.v. de 45 miljoen die ons steeds wordt voorgehouden (terwijl het een van de rijkste vorstendommen in de wereld is). Een heel ander bedrag dan die luttele paarhonderd duizend Euros die Netanyahu zou hebben verkregen uit dure relatiegeschenken zoals sigaartjes uit Cuba. Macht corrupteerd helaas, vooral als het te lang in het zadel zit, dat zie je in alle culturen. Maar goed dat er in vele democratische landen wisseling van de macht mogelijk is door verkiezingen. En nu maar hopen dat we een verkozen president krijgen voor Nederland, dan kunnen we dat dure koningshuis in het museum zetten.
Een oplettende Republikein.
Een reactie posten