Israelische en Palestijnse onderhandelaars geven zichzelf negen maanden de tijd

Kerry spreekt op de afrondende persconferentie, geflankeerd door Tzipi Livni en Saeb Erakat (AP).

De Israelische en Palestijnse onderhandelaars hebben dinsdag afgesproken dat zij zichzelf negen maanden de tijd geven om een 'final status' akkoord te bereiken dat een einde moet maken aan het  Israelisch-Palestijnse probleem.
Dat heeft de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry dinsdag bekend gemaakt na de eerste rondes van onderhandelingen tussen de twee zijden. De gesprekken gingen vooral technische zaken, namelijk de gang van zaken van de onderhandelingen zelf, en niet zozeer over inhoud, zei Kerry. Ze verliepen op een constructieve en positieve manier".
Kerry sprak op een persconferentie na enkele gespreksrondes, waarvan één tussen de onderhandelaars van de twee partijen zonder aanwezigheid van Amerikanen en na een bijeenkomst achter gesloten deuren met president Obama. Hij maakte bekend dat gesprekken half augustus zullen worden voortgezet en dan beurtelings zullen worden gehouden in Jeruzalem en Ramallah. Kerry zei zich bewust te zijn van de scepsis die allerwegen heerst over de de kans op een positieve uitkomst, maar hijzelf zei dat gevoel niet te delen.
Hij maakte bekend dat Israel bereid was stappen te nemen die het leven van de Palestijnen op de Westoever zullen verlichten. Hij gaf geen details en ook een hoge Amerikaanse functionaris weigerde tegenover verslaggevers erg veel specifieker te zijn. 'Maar het gaat om maatregelen om de economie te stimuleren en gaat verder dan het verwijderen van een paar checkpoints,' zei deze functionaris.
De Israelische krant Haartez meldde intussen dat de Amerikanen in brieven aan de Israeli's en Palestijnen een soort van garanties hebben gegeven ten aanzien van de Amerikaanse houding tijdens de gesprekken. Tegenover de Palestijnen zouden de Amerikanen hebben vastgelegd dat de gesprekken als uitgangspunt de grenzen van 1967 hebben, maar met uitruil van stukken land, overeenkomstig de huidige situatie (een verwijzing naar de sinds 1967 gebouwde grote nederzettingenblokken.
In de brief aan Israel zou gespecificeerd zijn dat de VS ervan uitgaan dat Israel een Joodse staat is en dat een eventuele terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen (van 1948 en 1967) zou moeten plaatsvinden in de toekomstige Palestijnse staat.
De Palestijnse president Mahmoud Abbas liet intussen een ietwat ander geluid horen dan de positieve vredesklanken die vanuit Washington de wereld in werden gestuurd. Tegenover Egyptische verslaggevers in Cairo zei Abbas dat er nog heel wat harde noten gekaakt moeten worden aangaande grenzen van een Palestijnse staat, bijvoorbeeld het feit dat er geen Joodse kolonisten of Israelische troepen in zo'n staat moeten achterblijven. 'In een eindoplossing zullen we geen enkele Israeli - burger of militair - op ons grondgebied dulden,' aldus Abbas, die er een beetje overbodig aan toevoegde dat ''alle Israelische nederzettingen gebouwd op land dat in 1967 is veroverd illegaal zijn''.
De iftar maaltijd waarmee het maandagavond begon.

Indyk, één van de 'zionisten van het State Department' gaat vredesoverleg leiden

Kerry met Indyk (Reuters)

De 'vredesonderhandelingen' tussen Israel en de Palestijnen zijn maandagavond in Washington begonnen met een iftar, de traditionele maaltijd na een dag vasten in de Ramadan. Voorafgaand aan de start van de besprekingen benoemde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry de vroegere Amerikaanse ambassadeur in Israël, Martin Indyk,  tot speciale afgezant die de besprekingen namens de VS gaat leiden. 
De benoeming van Indyk, die al was verwacht, doet het ergste vrezen voor de gang van zaken tijdens deze onderhandelingen. Indyk is nu verbonden aan de Brookings Institution, een denktank in Washington. Daarvoor is hij twee keer ambassadeur in Israel geweest. En onder de vroegere president Bill Clinton vervulde hij een belangrijke rol bij de mislukte onderhandelingen in 2000 in Camp David, waar de Israelische onderhandelaar Ehud Barak samen met de Amerikanen de Palestijnse kant onder druk zette en het mislukken van de onderhandelingen eenzijdig aan Yasser Arafat verweet. 

Indyk, die stamt uit een Brits-Joodse familie maar opgroeide en studeerde in Australië,  begon zijn carrière in  Washington destijds als een researcher voor de Israel-lobby in de VS, AIPAC. Voor deze instelling, die in de wandeling de 'Joodse lobby' wordt genoemd, richtte hij een denktank op, The Washington Istitute for Near East Policy (WINEP), waarvan hij vanaf 1985 acht jaar lang de directeur was. Hij doceerde daarnaast aan de Columbia universiteit in New York en het Moshe Dayan Institute van de universiteit van Tel Aviv.
Het belangrijkste van Indyk's huidige benoeming is dat hiermee een traditie wordt voortgezet van een overduidelijke pro-Israel houding van de Amerikaanse delegatie in wat gewoonlijk het 'vredesproces in het Midden-Oosten' wordt genoemd. Vanaf het begin van de onderhandelingen op basis van de Akkoorden van Oslo was, onder diverse presidenten, steeds Dennis Ross de man die de belangrijkste rol speelde in de Amerikaanse delegatie. Ross werd door zijn pro-Israelische aanpak, die onder meer ook spreekt uit zijn boek 'Missing Peace' uit 2004, door de Palestijnen gezien als een verlengstuk van de Israelische politiek en de duidelijkste vertegenwoordiger van wat zij wel 'de zionisten van het State Department' noemden.
Maar bij de benoeming van Indyk is het nuttig te weten dat Ross in feite een leerling van Indyk was en diens opvolger bij het WINEP, de denktank van AIPAC. Het was om die reden dat de Amerikaanse politicoloog Stephen Walt de benoeming van Indyk vergeleek met het toevertrouwen van je pensioen aan Madoff, de man die miljarden liet verdampen met zijn frauduleuze beleggingspolitiek. Of dat overdreven is weet ik niet, maar zeker is dat Indyk na Ross ongeveer de slechts mogelijke keuze is. Om eerlijk te zijn denk ik dat we moeten hopen dat de onderhandelingen niet zullen opleveren, omdat een resultaat dat onder Indyk bereikt wordt haast niet anders kan uitvallen dan een onaanvaardbare Palestijnse knieval voor de eisen van Israel.
(De 'Amerikaanse' Palestijn Rashid Khalidi schreef onlangs een boek over de vooringenomenheid van de Amerikaanse diplomatie als het om de kwestie Israel-Palestina gaat. Klik hier voor mijn bespreking van dit boek 'Brokers of Deceit').    

Israel baant de weg voor vrijlating langgestrafte Palestijnen, vredesoverleg begint in Washington

In Ramallah protesteerden enkele honderden mensen zondag tegen de basis waarop de Palestijnse Autoriteit alsnog met hervatting van het vredesoverleg akkoord is gegaan. De demonstratie was georganiseerd door het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina. Ook in Gaza werd gedemonstreerd. (Ma'an). 

Israel en de Palestijnen beginnen vandaag, maandag, vredesbesprekingen na een onderbreking van drie jaar. Het Amerikaanse ministerie va Buitenlandse Zaken bevestigde zaterdag dat beide partijen zijn uitgenodigd en dat de eerste ontmoetingen maandagavond en dinsdag in Washington plaatsvinden. 
Daaraan voorafgaand heeft de Israelische regering de weg zondag gebaand voor hervatting door akkoord te gaan met de vrijlating van 104 gevangenen die al van vóór de Akkoorden van Oslo van 1993 gevangen zitten. Een voorstel daartoe van premier Netanyahu werd aangenomen met 13 tegen 7 stemmen en twee onthoudingen. In de verklaring werd gesteld dat Israel akkoord is gegaan met de hervatting van vredesbesprekingen, zonder nadere specificatie. Ook over de vrijlating van de gevangenen werd niets specifieks vermeld, alleen dat een commissie zich daarmee zal belasten. De Israelische media meldde echter dat de vrijlating plaats zal vinden in drie fasen.  
De Israelische regering nam tevens een wet aan die de weg baant voor een referendum in het geval land dat nu onder de soevereiniteit van Israel valt in onderhandelingen wordt opgegeven. De wet zal niet gelden voor teruggave van (delen van) de Westoever. Maar als de Knesset deze wet aanneemt zal wel een referendum nodig zijn voor teruggave van bijvoorbeeld land in Oost-Jeruzalem. Dat gebied is namelijk na 1967 door Israel geannexeerd - iets wat overigens door de internationale gemeenschap niet is erkend.
In Jeruzalem vond zondag een demonstratie plaats van enkele tientallen die boos zijn over de vrijlating van langgestrafte Palestijnen met 'Joods bloed aan hun handen'.   De demonstranten riepen: 'Moordenaars van kinderen behoren niet te worden vrijgelaten' en 'Bibi is een lafaard'. Een van de deelnemers aan de demonstratie was Naftali Bennett, de leider van de Bayit haYehudi partij en minister van Economische Zaken en Religie. Benett noemde 'de vrijlating een schande'. Hij zei dat 'terroristen behoren te worden geëlimineerd, niet vrijgelaten'. 
De krant Yediot Ahronot publiceerde een aantal namen van vrij te laten Palestijnen, onder wie een 14-tal Palestijnen vanuit Israel binnen de groene lijn. De twee langstgestraften zijn de broers Karim en Maher Younis, Israelische Palestijnen uit Wadi Ara, die werden veroordeeld voor het doden van de Israelische soldaat Avraham Brumberg in 1981. Zij kregen levenslang, wat later werd teruggebracht tot 40 jaar.
Andere Israelische Palestijnen zijn vier  inwoners van Umm al-Fahm die drie soldaten doodden in 1992 bij Kibbutz Gilad  en vier anderen die in 1984 de soldaat Moshe Tamam vermoordden. De site YNet  publiceerde een tamelijk uitgebreide lijst.

Hamas sluit kantoren Al-Arabiyya en Ma'an

De regering van Hamas in Gaza heeft de plaatselijke kantoren van drie persorganisaties gesloten. Employees van het tv-station Al-Arabiyya dat in Saoedische handen is, en het Palestijnse persbureau Ma'an kregen donderdag van de procureur generaal Ismail Jaber te horen dat zij hun kantoren niet meer in mochten. Dat had te maken met 'valse geruchten' die zij zouden hebben verspreid over de houding van Gaza naar aanleiding van de staatsgreep in Egypte waarbij president Morsi werd afgezet.
Ma'an, dat zijn hoofdkantoor in Bethlehem heeft op de Westoever, meldde dat de sluiting van hun kantoor in Gaza te maken had met een bericht van hun Arabische sectie over zes Egyptische Moslim Broeders die zichzelf Gaza hadden binnengesmokkeld om daar een opstand voor te bereiden tegen de machtsovername in Egypte. Volgens Hamas was het bericht onzin.
YNet bericht dat nog een derde kantoor werd gesloten, dat van Lens, een privé onderneming. Lens zou met 'zionistische media' samenwerken. Een woordvoerder van Lens zei dat het maatschappijtje een aanbod had gekregen om producties te maken voor een kanaal in Israel.

Israel en Palestijen beginnen waarschijnlijk dinsdag besprekingen in Washington

Israel en de Palestijnen zullen volgende week na drie jaar weer een begin maken met vredesbesprekingen, zo melden de Israelische kranten. Waarschijnlijk dinsdag maken de Palestijnse onderhandelaar Saeb Erakat, de Israelische minister Tzipi Livni en de afgezant van premier Netanyahu Yitzhak Molcho een begin met een serie gesprekken in Washington. Daarbij zal het vooral gaan over het vaststellen van de agenda en de beslissing welke onderwerpen aan de orde komen. De grenzen van een eventuele toekomstige Palestijnse staat en Israels veiligheidseisen zouden daarbij voorop staan. John Kerry zou de Amerikaanse zijde vertegenwoordigen. Over wat er tijdens de gesprekken aan de orde komt zal alleen de Amerikaanse zijde mededelingen naar buiten doen.
Van de kant van de Amerikanen is er overigens nog geen bevestiging dat de gesprekken disdag beginnen. De Israelische krant Yediot Ahronot meldt dat de Palestijnen ook nog niet beslist hebben of ze zullen gaan. Dat hangt af van de vrijlating van 103 Palestijnse gevangenen die al van vóór de Akkoorden van Oslo (1993) gevangen zitten. De krant Haaretz meldt echter optimistisch dat het Israelische kabinet zondag waarschijnlijk zijn fiat zal geven aan de vrijlating van 82 gevangenen. Die vrijlating zou dan waarschijnlijk in vier fasen gaan.
Intussen is ook duidelijk dat er geen bouwstop in de nederzettingen komt. Er zullen geen nieuwe projecten komen, afgezien van wat volgens Israel 'bouwplannen van particulieren' zijn die al zijn goedgekeurd, maar daarbij zou het gaan om 'kleine aantallen'. Wel zullen in de komende tijd ongeveer 1000 tenders worden uitgeschreven voor de bouw van huizen inde grote nederzettingenblokken Ariël, Ma'aleh Adumim en Gush Etzion die al in de pijplijn zaten.

Nederzettingen verdringen de Bedoeïenen in de heuvels van Zuid-Hebron

The Alternative Information Center in Jeruzalem heeft een verhaal (helaas niet meer op site)  met foto's  over recente uitbreidingen van Israelische nederzettingen in het gebied van Zuid-Hebron en hoe die uitbreidingen ten koste gaan van Bedoeïenendorpen en weidegronden in de omgeving. 
 

De grootste uitbreiding vindt plaats in de nederzetting Karmel. Daar worden 80 huizen gebouwd. De foto (niet meer van AIC, maar van Tayush uit 2012)  toont wertkzaamheden aan Carmel. Carmel werd in de jaren '80 gebouwd dicht in de buurt van het Bedoeïenendorp Umm al-Kheir, dat veel last heeft van de nederzetting omdat de dorpelingen hun vee in de buurt van de nederzetting moeten laten grazen. 
 

Een tent van Umm al-Kheir met op de achtrgrond de nederzetting.
 
Andere uitbreidingen betreffen de nederzettingen Maon en Avigail.Ondertussen worden voor Bedoeïenen in de buurt 'stop work orders' afgegeven, een waarschuwing dat hun tenten of andere behuizingen op de nominatie staan  om te worden afgebroken.
Het complete verhaal stond hier de site van het AIC maar is dus helaas verdwenen. 

Gaza lijdt hevig onder Egyptische acties tegen de tunnels

In de rij voor de benzinepomp. (Reuters/Ibrahim Abu Mustafa).

De Palestijnen in Gaza hebben op dit moment zwaar te lijden als gevolg van de onrust in de Sinai en de actie die de Egyptische militairen hebben ondernomen om een einde te maken aan de lucratieve smokkelroute vanuit plaatsen als El-Arish en het Egyptische gedeelte van Rafah door de tunnels naar de Gaza-strook.
Al sinds juni heeft de versterkte Egyptische militaire aanwezigheid in de Sinai en hun actie om de tunnels aan te pakken de handel sterk verminderd.
 Voor het Egyptische leger zijn actie begon werd geschat dat er ongeveer 1000 tunnels waren die werk verschaften aan zo'n 7000 mensen.  Nu wordt gezegd dat zo'n 80% van de tunnels is opgeblazen, gebulldozerd of anderszins vernield.
 De gevolgen zijn ernstig. Omdat de regering van Hamas tol hief op de goederen die door de tunnels binnenkwamen zorgden zij voor een belangrijk deel van de overheidsinkomsten.De regering klaagde, bij monde van minister van Economische Zaken Alaa al-Rafati intussen inkomsten dat zij 225 miljoen dollar aan inkomsten is misgelopen.
De tunnels waren de 'life support;' voor de economie in Gaza die al sinds 2007 volstrekt op een minimum rantsoen is gezet door de Israelische blokkade van de Strook. Ziekenhuizen waarschuwden dat hun noodvoorraden brandstof voor de aggregaten met 20% zijn gedaald, de elekriciteitscentrale draait op een kwart van zijn capaciteit en de drinkwatervoorziening werkt niet 24 uur per dag. Voor de benzinepompen groeien de rijen wachtenden. De bouw is nagenoeg tot stilstand gekomen omdat er bijna geen cement, staal of grind door de tunnels komt. (Israel laat alleen cement door voor de bouw van internationale organisaties als de VN). En weliswaar is volgens de mensenrechtenorganisatie Gisha de handel door de overgebleven tunnels de laatste dagen weer wat aangetrokken, maar intussen is de prijs van een ton cement  gestegen van 380 naar 550 shekel (van 95 naar 134 euro).  De prijzen van brandstof stegen eveneens. Benzine uit Egypte kost normaal ongeveer de helft van de prijs die Israel rekent, maar intussen is de prijs omhoog gegaan van 3.2 naar 3,5 shekel per liter (van 80 cent tot bijna 1 euro). De prijzen van schoonmaakmiddelen, chocola en Egyptische melkproducten gingen ook fors omhoog. De prijs van drie kilo suiker steeg van 10 naar 15 shekel (van 2 euro naar plm. 2,80 euro). De prijsstijgingen en tekorten aan (bouw) materialen zorgden voor massale ontslagen. Intussen zijn door het instorten van met name de bouw  zo'n 20.000 werkers hun baan kwijtgeraakt.  
Een lichtpuntje is wel dat de grensovergang bij Rafah, die na de militaire coup van 3 juli tegen de Egyptische president Morsi was afgesloten, nu sinds afgelopen woensdag weer open is, al is het op halve kracht. Zo'n 10.000 gestrande reizigers kunnen nu weer naar huis. Ook kunnen mensen met buitenlandse paspoorten en patiënten die medische zorg in Egypte nodig hebben nu weer door de poort. Normaal; is de grensovergang goed voor een verkeer van zo'n 40.000 mensen in beide richtingen.
Rechtse bloggers en nieuwssites gaven nogal wat aandacht de laatste tijd aan het feit dat  'linkse' blogs en activisten geen moord en brand riep dat het nu Egypte is dat Gaza afknijpt. Links zou alleen in actie komen als Israel iets tegen de Palestijnen onderneemt. Daaruit zou blijken dat 'links gewoon anti-Israel is.
Daar passen twee opmerkingen bij. In de eerste plaats worden de gevolgen van  zo'n actie als die van het Egyptische leger pas wat later duidelijk zodat het mijn inziens gerechtvaardigd is even met schrijven te wachten tot de feiten een beetje beter op een rijtje kunnen worden gezet. In de tweede plaats is Egypte natuurlijk geen bezetter van de Gaza-strook. Het is dus ook niet verantwoordelijk voor het welzijn van de bewoners ervan en niet volgsn internationale regels verplicht de grenzen open te houden. Israel is dat wel. Als de Egyptische actie tegen de tunnels vervelende gevolgen heeft voor de bewoners van Gaza, is dat alleen omdat Israel verkiest de 1,7 miljoen Gazanen om politieke redenen al jaren op een rantsoen te houden en alle grenzen af te sluiten.

Indiase filmmaker Mira Nair sluit zich aan bij boycot en blijft weg van filmfestival van Haifa

De Indiase filmmaker Mira Nair heeft een uitnodiging afgewezen om als speciale gast aanwezig te zijn op het filmfestival van Haifa, dat gehouden zal worden in september. Zij deed dat omdat ze de culturele boycot van Israel steunt. In een reeks 'tweets' meldde Nair: 

 I was just invited to Israel as a guest of honor at the Haifa International Film Festival with “The Reluctant Fundamentalist.” I will not be going to Israel at this time. I will go to Israel when the walls come down. I will go to Israel when occupation is gone. I will go to Israel when the state does not privilege one religion over another. I will go to Israel when Apartheid is over. I will go to Israel, soon. I stand with the [Palestinian Campaign] for the Academic and Cultural Boycott of Israel (PACBI) and the larger Boycott, Divestment, Sanctions (BDS) Movement.

Nair's eerste fiklm “Salaam Bombay!” (1988) won een Gouden Camera en de publieksprijs in Cannes. Ook kreg de film een nominatie in de VS voor een Academy Award. Haar film “Monsoon Wedding” won in 2001 de Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië. Andere films van Nair, die woont en werkt in de VS, waren “Mississippi Masala” (1991), “Kama Sutra: A Tale of Love” (1996) and “Vanity Fair” (2004).In Haifa zou haar laatste film “The Reluctant Fundamentalist” vertoond zijn die zijn première beleefde op het filmfestival van Venetië in 2012.
Nair plaatst sluit zich met haar weigering om te gaan aan bij artiesten en intellectuelen als de Pixies, Roger Waters, Elvis Costello, Alice Walker en Stephen Hawking die eerder  Israel meden uit protest over Israels politiek jegens de Palestijnen.

Israelisch hof zet familie in Sheikh Jarrah op straat

En weer wordt een Palestijnse familie in de wijk Sheikh Jarrah in Jeruzalem op straat gezet. Een hof in Jeruzalem bepaalde zondag na een juridische strijd van zes jaar dat de familie Siam hun tweekamerwoning van 60 vierkante meter eind juli moet hebben ontruimd. De familie, bestaande uit acht personen, waaronder kleine kinderen, staat dan op straat. Tegelijkertijd moet de familie Siam ook een extra bedrag aan huur betalen van 40.000 shekel (ongeveer 10.000 euro) en nog eens 20.000 euro (ongeveer 5.000 euro) aan gerechtelijke kosten.
Het verhaal erachter is, dat de familie het huis sinds de jaren zestig - via een huurcontract - huurde van een Palestijnse genaamd  Sabriye Taha. Toen deze dame overleed, hevelde Israel de eigendom van het huis over naar de 'Bewaker van de eigendommen van afwezigen' zoals de naam van deze Kafkaëske instantie luidt. De 'Bewaaker' wilde een nieuw contract met de familie afsluiten met een hogere huur, maar de advocaat van de familie gaf hen de raad dat te weigeren omdat zij huurbescherming genoten. De Israelische rechtspraak heeft echter intussen anders bepaald. Sheikh Jarrah is één van de Palestijnse wijken van Jeruzalem waar steeds meer Palestijnse gezinnen op straat komen te staan om plaats te maken voor kolonisten.

(NB. De 'Bewaker van de eigendommen van afwezigen (Custodian of Absentee Property) is de instantie die de eigendommen in bezit heeft genomen van Palestijnen die Israel in 1948 ontvluchtten en niet meer mochten terugkeren. Hun bezit wordt gewoonlijk via een lease overeenkomst uitgegeven aan Joden of Joodse instellingen ). 

 

Kerry: de man van vier miljard

Dit stuk schreef ik voor het blad 'De Brug' van SIVMO (Steuncomité Israelische Vredes- en Mensenrechten Organisaties) dat begin deze maand verscheen. Het ging over de pogingen van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John  Kerry om de Israeli's en Palestijnen weer met elkaar aan het praten te krijgen. Kerry heeft inmiddels aangekondigd dat de toponderhandelaars van de twee partijen (Tzipi Livni en Saeb Erakat) elkaar binnenkort in Washington zullen ontmoeten. Dat gebeurt op basis van  afspraken die 'nog niet helemaal zijn gefinaliseerd', zei hij er zelf bij.
Wat de minister gisteren op zijn persconferentie niet vermeldde was dat hij zijn aankondiging deed een dag nadat de Palestijnen Kerry's raamwerk voor onderhandelingen hadden weggestemd en Erakat naar Amman was gereisd om Kerry dat te vertellen. Erakat meldde hem dat de Palestijnen expliciete garanties wilden dat Israel zou gaan onderhandelen op basis van de grenzen van 1967. Vraag: hoe kan het dan dat Kerry, na halsoverkop nog een keer een extra gesprek met Mahmoud Abbas te hebben ingelast, toch een Palestijns fiat voor verdere gesprekken in Washington krijgt? Ik zal niet pretenderen dat het stuk hieronder daarop HET antwoord geeft, maar wellicht zag ik het een paar weken geleden niet helemaal verkeerd en geeft het toch een aanwijzing.

John Kerry met Tzipi Livni (Foto State Department) De foto is van mei 2013.

Ik ben er de laatste tijd wat voor weggevlucht om erover te schrijven. Het lijkt allemaal te futiel en vruchteloos. Zullen Israeli's en Palestijnen na een pauze van enkele jaren opnieuw rond de tafel gaan zitten? Om hun onderhandelingen op basis van de Oslo-akkoorden voort te zetten, die zich nu al 20 jaar vruchteloos voortslepen?

Er is een nieuwe minister van Buitenlandse Zaken in Washington aangetreden die dat graag lijkt te willen. En het is ook niet helemaal uitgesloten dat het hem zal lukken de twee partijen weer een keer aan tafel te krijgen. Maar de mogelijkheid dat het dan ook wat zal gaan opleveren, kan gerust geschat worden op nul. Opeenvolgende Israelische regeringen hebben de onderhandelingen tot nu steeds gebruikt om tijd te rekken, terwijl intussen verder werd gebouwd aan de nederzettingen. En deze regering staat daar zeker niet anders tegenover. Zij regeert meer dan welke andere regering vóór haar in belangrijke mate bij de gratie van de steun van de kolonisten. De regeringspartijen Likud en Habayit haYehudi zijn beide kampioenen van de nederzettingen en uitgesproken tegenstanders van een levensvatbare Palestijnse staat. En ook Yair Lapid, de voorman van de derde belangrijke regeringspartij, Yesh Atid heeft laten blijken dat er wat dit betreft weinig verschil is tussen zijn opvattingen en die van Benjamin Netanyahu. Iets doen dat ingaat tegen de zin van die kolonisten zou zonder meer een regeringscrisis veroorzaken. En er is geen enkele reden om te veronderstellen dat één van de partijen dat om welke reden dan ook zou willen riskeren.

 

 Saeb Erakat met John Kerry (Reuters). De foto is van april 2013.

Maar aan de andere kant is daar dus de nieuwe Amerikaanse minister John Kerry die zich graag wil bewijzen. Hij ziet vermoedelijk in dat afwezigheid van enige actie aangaande dit onderwerp de populariteit van de VS in de regio geen goed doet. Maar Kerry heeft het tij niet mee. George Mitchell, de speciale afgezant van president Obama die de voorgaande jaren met Israel -Palestina in touw is geweest, heeft totaal niets bereikt. Dat kwam voor een groot deel doordat president Obama aanvankelijk wel een hoop verwachtingen schiep – onder meer met zijn bouwstop in de nederzettingen – maar die stevige aanpak uiteindelijk niet heeft kunnen waarmaken en bakzeil heeft moeten halen. Zoveel bakzeil, dat hij zich tijdens zijn bezoek aan Israel in april, zelfs gedwongen voelde om daar op nogal vernederende wijze te pretenderen dat er eigenlijk op geen enkel punt ooit een belangrijk verschil van mening met Jeruzalem was geweest.

Dat heeft het vertrouwen van de gemiddelde Palestijn in de bezette gebieden in de Amerikaanse aanpak geen goed gedaan. En dat vertrouwen was daarvoor ook al minimaal. Zoveel mogen we wel aannemen ook al zijn er geen opiniepeilingen die dat boven elke twijfel verheven aantonen. Desondanks verklaarde de Palestijnse Autoriteit zich in beginsel toch akkoord om naar de onderhandelingen terug te keren, toen Kerry daar in april om vroeg, tijdens zijn eerste bezoek aan Israel en de bezette Westoever in het gevolg van president Obama. De PA bleek toen ook bereid om voorlopig nog even af te zien van een plan om Israel aan te klagen voor het Internationaal Strafhof in Den Haag, iets wat ze eerder had laten doorschemeren te overwegen. Maar wel wilde de PA in ruil voor haar bereidheid om naar de onderhandelingen terug te gaan, dat er duidelijkheid zou bestaan over het feit dat gepraat zou worden op basis van de grenzen van 1967. En ook wilde zij dat Netanyahu uitsluitsel zou geven over welke grenzen hij voorzag voor een toekomstige Palestijnse staat. Wat de PA betrof zou hij bij die eerste gesprekken een kaart moeten meebrengen met de grenzen van de Palestijnse staat zoals hij die voorzag. En tenslotte wilde de PA ook, kennelijk als knieval voor de Palestijnse publieke opinie die uiterst negatief stond tegenover deze nieuwe vredespogingen van de regering-Obama, dat Israel ruim 100 Palestijnse gevangenen die al heel lang in Israelische gevangenissen zuchten (en onder de Oslo-akkoorden al lang geleden vrijgelaten hadden moeten zijn), alsnog hun vrijheid zou hergeven.

De vraag die de onafhankelijke toeschouwer zich wellicht zou kunnen stellen bij dit nieuws, is waarom de PA dan toch bereid is te gaan praten, als de verwachtingen zo laag zijn en de stemming zo negatief ten opzichte van de 'hulp' die zij van de kant van de Amerikanen kunnen verwachten. Het antwoord daarop is simpel: We hoeven alleen maar te kijken naar de begroting van de Palestijnse Autoriteit. Dan zien we dat een belangrijk deel daarvan wordt opgebracht door de VS en door de EU. De PA is domweg niet in stáát om nee te zeggen tegen pogingen om de zaak weer op gang te brengen. Een verlengstuk van de Palestijnse publieke opinie is de PA allang niet meer. Noch is het een legitiem gekozen lichaam, want de termijn van president Abbas is al in 2009 verlopen. De PA bestaat alleen nog bij de gratie van de buitenlandse steun. Zij is eigenlijk niets anders dan een gesubsidieerd onderdeel van wat de Amerikanen en EU-landen hardnekkig nog steeds het 'vredesproces' blijven noemen.

En ... Kerry heeft sindsdien ook nog eens de inzet aanmerkelijk verhoogd. Verleden maand ontvouwde hij op een bijeenkomst van het World Economic Forum in Jordanië ineens een plan om met een injectie van zo'n vier miljard dollar de Palestijnse economie, die zwaar te lijden heeft van de Israelische 'Afscheidingsmuur' en andere Israelische beperkingen van de bewegingsvrijheid, wat op te poetsen. Het geld zou opgebracht moeten worden door particuliere investeerders onder leiding van de Britse oud-premier (en speciale afgezant van het zogenoemde 'Kwartet' in het Midden-Oosten) Tony Blair. Het was een duidelijk geval van een poging tot omkoping. Maar dat is niet helemaal ongebruikelijk in het Midden-Oosten. Er zijn vaker vredesovereenkomsten met veel geld gekocht – denk alleen al aan de overeenkomsten tussen Israel en Egypte die beide landen nog steeds jaarlijks sommen opleveren van rond de drie miljard.

Ook Israel hield Kerry overigens een worst voor de neus. Dat gebeurde in de vorm van een update van het vredesplan van de Arabische Liga. In dit plan (uit 2002) hadden de Arabische landen zich bereid verklaard Israel te erkennen en er vrede mee te sluiten als het zich zou terugtrekken tot de grenzen van 1967, een Palestijnse staat zou gedogen met Oost-Jeruzalem als hoofdstad en het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen zou erkennen. Kerry's update bestond eruit dat hij de Liga-landen zover kreeg dat zij zich nu ook bereid verklaarden akkoord te gaan met met wederzijds overeengekomen wijzigingen van die grenzen van 1967, zodat Israel de grote nederzettingenblokken zou kunnen annexeren, in ruil voor lappen grond elders waarmee de Palestijnse staat zou worden gecompenseerd. De reactie in Jeruzalem was overigens niet erg enthousiast. Israel heeft het Arabische vredesplan eigenlijk altijd zo ongeveer genegeerd, en Netanyahu's reactie nu was niet erg anders. Hij noemde het plan ook in gewijzigde vorm een 'Arabisch dictaat'.

Afgezien daarvan zei Netanyahu dat hij helemaal niet met de Palestijnen over grenzen wilde gaan praten. Hij herhaalde zijn bekende mantra, dat hij alleen met hen aan tafel wilde gaan zitten 'zonder voorwaarden vooraf'. En vervolgens stelde hij de voorwaarden dat eerst gepraat moet gaan worden over veiligheid (waarmee hij uiteraard de veiligheid van Israel bedoelde – niet die van de Palestijnen) en over de erkenning door de PA van Israel als een 'expliciet joodse staat'.

Vooral dat laatste is onaanvaardbaar voor de PA. Maar of dat een belemmering gaat vormen voor een ontmoeting, hangt waarschijnlijk af van de hoeveelheid druk die de Amerikaanse diplomatie intussen nog uitoefent op de PA. Kerry had gezegd dat hij 20 juni als een deadline zag. Als de partijen daarvóór niet duidelijk hun bereidheid hadden laten zien om te gaan onderhandelen, zou hij zijn handen ervan aftrekken. Enfin, we zullen het zien.

Kerry geeft het nog niet op

Kerry tijdens zijn persconferentie op de Koningin Alia luchthaven van Amman. 

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Kerry geeft niet op. Nadat de Palestijnen donderdag de basis voor de hervatting van vredesbesprekingen met Israel hadden afgewezen (zie voor de details het bericht hieronder) reisde Kerry vrijdag alsnog een keer naar Ramallah voor een gesprek met president Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit. Wat daar besproken is, is niet bekend gemaakt. Maar later gaf Kerry in Amman een persconferentie waarop hij vertelde dat de Israelische minister Tzipi Livni en de Palestijse onderhandelaar Saeb Erakat elkaar volgende week in Washington zullen ontmoeten. Kerry zei dat er 'een basis is voor rechtstreekse vredesbesprekingen'. Maar hij voegde eraan toe dat de details ervan nog 'in een stadium verkeren waarin zij moeten worden uitgewerkt'.
Het persbureau Reuters citeerde een belangrijk lid van de PLO,Wasel Abu Youssef, die zei dat Kerry's bekendmaking nog niet het begin betekent van echte vredesonderhandelingen. ''Het betekent dat pogingen doorgaan om de Palestijnse eis ingewilligd te krijgen,'' aldus Abu Youssef. ''...Israel moet uitgaan van de grenzen van 1967.''

Kerry's pogingen om Israel en de Palestijnen aan tafel te krijgen voorlopig nog niet gelukt

Updated. De pogingen van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Kerry om besprekingen tussen Israel en de Palestijnen van de grond te krijgen zijn mislukt. Kerry had donderdag laten doorschemeren dat de afstand tussen de partijen steeds kleiner werd - 'al waren er nog wel verschillen aangaande de terminologie.' Maar de minister was optimistisch en het was de bedoeling dat hij vrijdag de aankondiging zou doen dat de besprekingen zouden worden hervat. Een woordvoerster van het State Department zei echter donderdagmiddag dat er 'op dit moment geen plannen zijn voor een hervatting'.
De reden is dat een meerderheid van de fracties van de PLO, waaronder ook de Revolutionaire Raad van Ftah, de grootste fractie waarvan president Mahmoud Abbas de leider is,  wijzigingen wilde in de voorstellen zoals Kerry ze had gedaan. Dat bleek donderdagmiddag tijdens een vergadering waar Abbas de voorstellen aan de PLO-afgevaardigden ter goedkeuring voorlegde. Het is onduidelijk wat er nu gaat gebeuren. De Israelische krant Haaretz meende te weten dat de Palestijnen donderdagavond onderling nog verder praten. Het persbureau AFP meldde echter dat er van een hervatting van het overleg tijdens dit bezoek van Kerry, dat vrijdag afloopt, geen sprake meer zal zijn.
Waar Kerry uiteindelijk mee voor de dag was gekomen, was volgens Haaretz dat hij zou aankondigen dat de grenzen van 1967 een uitgangspunt van de onderhandelingen zouden zijn, met overeen te komen ruil van land (om de nederzettingenblokken bij Israel te kunnen trekken). Tevens zou Kerry bij de opening van de onderhandelingen zeggen dat het doel ervan de vorming van twee staten zou zijn, een Joodse en daarnaast een Palestijnse. Met het eerste zou Kerry tegemoet komen aan de Palestijnse eis dat onderhandeld moet worden op basis van de grenzen van '67. Met het tweede kwam deed hij een stap in de richting van een Israelische eis dat de Palestijnen niet alleen Israel erkennen, maar ook Israel expliciet erkennen als "Joodse staat'.
Wat de wijzigingen zijn die de Palestijnen willen is niet bekend. Het lijkt echter voor de hand te liggen dat de Palestijnen garanties willen dat de grenzen van '67 ook werkelijk de basis van het overleg zullen zijn, wat  iets anders is dan Kerry's semantische oplossing. Zo'n Palestijnse wens ligt voor de hand wegens het feit dat het bureau van premier Netanyahu nog donderdagmiddag overleg op basis van de grenzen van 1967 expliciet verwierp, nadat het persbureau Reuters abusievelijk had meegedeeld dat Israel daarmee akkoord was gegaan.

Update: Mijn veronderstelling dat Israels weigering om te onderhandelen op basis van de grenzen van 1967 het struikelblok waren, werd donderdagavond bevestigd door Amin Maqboul, secretaris generaal van de Revolutionaire Raad van Fatah. Hij zei dat de afspraak die de Palestijnen met Kerry waren overeengekomen, was dat de grenzen van 1967 als uitgangspunt zouden dienen, dat Israel een aantal gevangenen zou vrijlaten en zou ophouden met bouwen in de nederzettingen. Maqboul zei dat Kerry gevraagd is dit aan Israel over te brengen en dat de Palestijnen een schriftelijk antwoord verwachten.

Kerry had eerder, woensdag, tijdens gesprekken in Amman (Jordanië) van de lidstaten van de Arabische Liga het groene licht had gekregen voor hervatting van de onderhandelingen, op basis van het vredesplan van de Liga uit 2002. Dat plan belooft erkenning van, en vrede met, Israel als het zich terugtrekt tot de grenzen van 1967 (met eventueel overeen te komen grenswijzigingen), en het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen erkent.
Updated: De Palestijnen hadden voor de hervatting van het overleg ook de vrijlating gevraagd van 104 gevangenen die al vóór 1993 in Israelische gevangenissen zaten (en volgens de Akkoorden van Oslo toen al hadden moeten worden vrijgelaten). Volgens Palestijnse Maqboul was uiteindelijk afgesproken dat Israel bij het begin van de gesprekken 250 gevangenen zou vrijlaten en de gevangen van vóór 1993 later, in etappes. De Palestijnen hadden ook een stop op de bouw in de nederzettingen gevraagd. Israel heeft daar in het openbaar niet op gereageerd, maar het lijkt niet onmogelijk dat er achter de schermen wel een stilzwijgende afspraak over bestond.

PS. Naftali Bennett, minister van Economische Zaken in Netanyahu;'s kabinet en leider van de coalitiepartner HaBayit HaYehudi heeft donderdag gezegd dat zijn partij uit de regering stapt als Netanyahu onderhandelingen met de Palestijnen begint op basis van de grenzen van 1967. Volgens de krant Haaretz hebben andere rechtse leden van zijn regering eveneens gezegd dat Netanyahu niet op hun steun kan rekenen als hij dat doet.

Ik voeg hieraan toe:  Dit betekent dat Netanyaghu geen speelruimte heeft en hiermee is Kerry's poging gedoemd. Los daarvan betekent niet willen onderhandelen op basis van de grenzen van 1967 dat Bennett en deze andere ministers (waarbij we kunnen denken aan partijgenoten van Netanyahu als Danon, Elkin en Ya'alon)  niet bereid zijn te erkennen dat het gebied over de Groene Lijn door Israel is bezet en dat de Israeli's daar in feite geen, en de Palestijnen er wèl rechten op kunnen doen gelden. Anders gezegd: zij zijn  niet bereid akkoord te gaan met de stichting van een enigszins levensvatbare Palestijnse staat in een aaneengesloten gebied. Kerry's inspanningen worden daarmee zinloos. Het zou best kunnen dat zijn poging de laatste was waarbij is geprobeerd naar een twee-statenoplossing te streven.

Ontmoet een racistische lasteraar: Afshin Ellian

Tussen alle commentaren over de recente coup in Egypte - waaronder een hoop minder zinnige, het lijkt wel alsof iedereen ineens Egypte-deskundig is geworden - was er ook nog ééntje in Elsevier die de aandacht trok. Lees de volgende regels en huiver:
  
In de Sinaïwoestijn wordt hevig gevochten, maar dat hoort u niet in de westerse media. En weet u waarom? Omdat de Palestijnen, het lievelingsvolk van de westerse media, daar aan het moorden en plunderen zijn geslagen.
Een paar dagen geleden schoten ze een raket af op een bus waarin Egyptische arbeiders zaten. Er vielen ministens drie doden. Deze Palestijnse ‘vrijheidsstrijders’ zijn aanhangers van de afgezette president Morsi.
Het zijn Hamas-strijders die nu boos zijn op de Egyptische autoriteiten. Hoe kwamen deze moordenaars Egypte binnen? President Morsi opende de grenzen voor deze ‘vrijheidsstrijders’, oftewel islamitische fascisten.
De Palestijnse terroristen zijn een kankergezwel aan het worden in de hele regio - hoe minder Palestijns tuig in het Midden-Oosten, hoe vrediger de toekomst van het Midden-Oosten zal zijn.

De schrijver van de bovenstaande regels - op de website van Elsevier - is  hoogleraar 'sociale cohesie, burgerschap en multiculturaliteit'. Hij heet Afshin Ellian, en is prof. mr. dr..

Het is Ellians goed recht om Palestijnen met een kritisch oog te bezien. Maar het is niemands goed recht om te liegen en te lasteren zoals hij hier doet. Want hoewel het waar is dat er in de Sinai van alles aan de hand is, zijn zijn beschuldigingen dat hier Palestijnen, aanhangers van Hamas of zelfs maar aanhangers van Morsi aan het werk zijn, nergens op gebaseerd. Waarschijnlijker is dat het Bedoeïenen zijn, die het al tientallen jaren aan de stok hebben met de Egyptische autoriteiten, omdat ze op alle mogelijke manieren worden onderdrukt.
Behalve Ellian is er niemand die schrijft dat het Palestijnen zijn die het op het Egyptische leger hebben voorzien. Als enige ter wereld weet Ellian dat dus echter zeker, en schrijft hij over 'islamistische fascisten'  over 'Palestijnse terroristen die een kankergezwel aan het worden zijn in de regio' en over 'Palestijns tuig' dat als het er  niet meer zou zijn, het Midden-Oosten veel vrediger zou maken. Dat is niet alleen ontzettend racistisch gebral, het is eigenlijk gewoon een oproep tot moord, of erger: genocide.
Is het mogelijk dat Ellian die oproep doet  in het kader van de sociale cohesie en de multiculturaliteit waarover hij aan de Universiteit van Leiden college geeft? Dan moeten we medelijden hebben met zijn studenten en hopen dat ze de schade weten te beperken. Of  is dit gewoon één van de vele uitingen van kwaadaardige warrigheid waaraan deze hooggeleerde nu eenmaal lijdt? Ellian is een fenomeen, omdat hij steeds van alles schrijft en roept, zelden iets met argumenten weet te onderbouwen en er waarschijnlijk meestal maar op los fantaseert. Dat is - in het kader van het recht op vrije meningsuiting - ook niet verboden, al zou je van een wetenschapper die hij pretendeert te zijn, anders mogen verwachten. Maar valse beschuldigingen uiten en dan in dit soort niets ontziende kwaadaardige racistische bewoordingen? Mijns inziens is dit eigenlijk iets voor de strafrechter.

Israel maakt zich op om weer 1071 nieuwe woningen te bouwen in de nederzettingen

Een chassidische buitenwijk van Modi'in Illit.

2x Updated (zie onderaan). De subcommissie nederzettingen van het Hoge Comité voor Planning van het militaire bestuur van de door Israel bezette Westoever, komt woensdag bijeen om de bouw van nog eens 1.071 nieuwe woningen in nederzettingen te bespreken en waarschijnlijk ook goed te keuren.
Dat meldt de NGO Vrede Nu dinsdag op haar website. De betreffende subcommissie is de instantie die verantwoordelijk is voor het goedkeuren van bouwplannen in de nederzettingen, voegt Vrede Nu eraan toe.
Op de agenda van de subcommissie staan vijf bouwplannen die goedgekeurd moeten worden om ter inzage gelegd te worden (waarna, na een periode van enkele weken de definitieve goedkeuring volgt) en nog een ander plan dat het finale groene licht krijgt:

Om met dit laatste plan te beginnen: daarbij gaat het om 732 nieuwe wooneenheden in de nederzetting Modi'in Illit -(plan no. 210/6/3). Dit plan was al in januari goedgekeurd door de toenmalige minister van Defensie Ehud Barak. Als de commissie het nu het groene licht geeft kan de bouw onmiddellijk beginnen. 

De plannen die in aanmerking komen om ter inzage te worden gelegd betreffen:
234 wooneenheden in Galgal (in de Jordaanvallei)
38 wooneenheden in Kochav Ya'acov (ten oosten van Ramallah)
31 wooneenheden in Almog (in de Jordaanvallei)
19 wooneenheden in Kfar Adumim (de Nofei Prat wijk)
17 woonheden in Shilo (ten noorden van Ramallah)

Update 1 
Haaretz meldt overigens dat het bij de 38 wooneenheden voor Kochav Yaacov en de 17 voor Shiloh gaat om huizen de al -  zonder vergunning - gebouwd zijn, of  waarvan de bouw al in een vergevorderd stadium verkeert.


Update 2
Haaretz meldt woensdag dat minister van Defensie Moshe Ya'alon de beslissing met betrekking tot zo'n 300 nieuwe woningen heeft laten uitstellen.Het betreft de nieuwbouw in Shiloh, Kochav Ya'acov, Almog en  Galgal. De planningscommissie heeft wèl goedkeuring verleend aan de bouw van de 732 huizen in Modi'in Illit en de 19 wooneenheden Kfar Adumim. Ya'alon moet echter zelf nog zijn fiat geven aan deze beslissingen.
Ya'alon zei niet waarom aangaande de andere plannen uitstel wilde, maar aangenomen wordt dat het te maken heeft met het aanstaande bezoek van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Kerry en wellicht ook met de spanningen met de Europese Unie naar aanleiding van de nieuwe richtlijn over de bezette gebieden waarmee de EU komt.

Nieuwe richtlijn van de EU sluit nederzettingen uit van overeenkomsten met Israel

Het Ariel College in de gelijknamige nederzetting Ariel kreeg in 2012 de status van universiteit. Volgens de EU-richtlijn is het aangaan van contacten en samenwerkingsovereenkomsten ermee vanaf januari 2014 verboden. (Foto AP)

Updated (3x). Binnen de Israelische regering en in rechtse politieke kringen in Israel is heftige opwinding ontstaan over een nieuwe richtlijn van de Europese Unie, die samenwerking in enigerlei vorm uitsluit met personen of organisaties in de nederzettingen in de door Israel bezette gebieden.  De richtlijn stelt dat overeenkomsten of contracten die met Israel worden aangegaan door de EU een clausule moet bevatten dat de overeenkomst niet geldt voor de nederzettingen, omdat die geen deel uitmaken van Israel. Dit betekent dat geen samenwerkingsprojecten, beurzen, subsidies, prijzen of gezamenlijke research meer mogelijk zullen zijn met personen of instellingen die gevestigd zijn aan de andere kant van de zogenoemde 'Groene Lijn', de grens van vóór juni 1967. Daaronder vallen alle nederzettingen op de Westoever, de Golan Hoogvlakte en alle Joodse uitbreidingen in Oost-Jeruzalem.
De richtlijn, die op 30 juli gepubliceerd wordt (maar dus nu al de ronde doet), geldt vanaf begin 2014. Zij volgt op een beslissing die de ministers van Buitenlandse Zaken van de EU in december namen, waarbij werd bepaald dat ''alle overeenkomsten tussen Israel en de EU expliciet en onherroepelijk moeten stellen dat ze niet gelden voor de gebieden die Israel in 1967 heeft veroverd''.
De Israëlische regering heeft de EU-richtlijn veroordeeld. Staatssecretaris Ze'ev Elkin van Buitenlandse Zaken noemde het een "uiterst belangrijke, verontrustende beslissing. Dit draagt zeker niet bij tot de atmosfeer voor vredesonderhandelingen. In tegendeel het sterkt de Palestijnen in hun weigering terug te keren naar de onderhandelingstafel,'' zei hij. 
Minister Uri Ariel van Huisvesting, zelf kolonist en oud-voorzitter van Yesha, het coördinerende orgaan voor de nederzettingen, ging nog wat verder. Hij noemde het een beslissing ''gekenmerkt door racisme en discriminatie van het het Joodse volk, die herinneringen oproept aan de behandeling van de Joden in Europa, ruim 66 jaar geleden.''  Hij zei dat ''Judea en Samaria'' (de Westoever, AbuP.) niet zijn bezet, maar het vaderland zijn van de Joodse natie en dat Israel op geen enkele wijze deelgenoot kan zijn aan overeenkomsten waarin staat dat ze niet tot Israel behoren. 
De linkse Meretz-partij en NGO;s als Vrede Nu prezen daarentegen de EU-richtlijn. 
De Israelische diplomatie heeft het moeilijk met de bepaling, zo meldt Haaretz. De krant citeert een hooggeplaatste Israeli die de richtlijn 'een aardbeving' noemde. Hij zei dat de eis dat alle overeenkomsten die met Israel getekend worden een clausule gaan bevatten waarin staat dat ze alleen geldig zijn in Israel binnen deze grens, niet alleen praktische maar ook politieke consequenties heeft. 'Op deze manier wordt Israel gedwongen toe te geven dat de nederzettingen geen deel uitmaken van Israel, ' zei hij. 'En daartoe is Israel niet bereid.'
Volgens deze ambtenaar moet nog besloten worden wat Israel gaat doen. Want geen overeenkomsten meer aangaan, zou betekenen dat  samenwerking op alle gebieden tot stilstand komt.
Haaretz meldt dat premier Netanyahu en staatssecretaris van Buitenlandse Zaken Elkin, onder meer via de telefoon, veel moeite doen om bevriende EU-lidstaten zover te krijgen dat zij alsnog voor 30 juli publicatie van de richtlijn tegenhouden. Het argument dat daarbij wordt gehanteerd is dat de stap van de EU de pogingen doorkruist van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Kerry om na jaren van stilstand de Palestijnen en Israel weer aan tafel te krijgen. Het zou de Palestijnen, die willen dat wordt onderhandeld op basis van de grenzen van 1967, (iets wat Israel weigert), halsstarrig maken, aldus de Israeli's. Want de EU valt hen dus in dit opzicht bij. Het zal in de komende dagen blijken of er alsnog EU-landen zullen zijn die onder de druk last krijgen van slappe knieën.   
Israel is al een tijdje beducht voor een economische en culturele boycot. Minister van Justitie Tzipi Livni waarschuwde op 1 juli dat een totale boycot in het verschiet zou kunnen zijn als Israel geen akkoord sluit met de Palestijnen. Haaretz wijdde er een paar dagen gelden een editorial aan. Daarentegen brak de journalist Gideon Levy van Haaretz juist een lans vóór een algehele boycot.
Ik (AbuP.) sluit mij aan bij Levy's pleidooi. Ik denk dat deze maatregel van de EU wenselijk is, maar tientallen jaren te laat komt. De vraag is ook of zij nog wel uitvoerbaar is. De Israelische economie en maatschappij zijn intussen namelijk al lang onlosmakelijk verweven met de nederzettingen en met Oost-Jeruzalem, dat het bijna onmogelijk zal zijn instanties in Israel te vinden die in het geheel geen banden hebben met de nederzettingen.  

Klik hier voor de nieuwe 'Guidelines' van de Europese Commissie. (Een waarschuwing is overigens op zijn plaats: ze zijn niet alleen in het Engels maar ook in een bijna onleesbaar juridisch jargon opgesteld). 

Israelische Palestijnen staken tegen gedwongen verhuizing 30.000 Bedoeïenen

Demonstratie tegen het Prawer-Begin plan maandag 15 juli in Beer Sheba. (Foto's Activestills).

De Israelische Palestijnen hielden maandag een algemene staking om te protesteren tegen het het Prawer-Begin plan. Dit plan, dat dreigt te worden aangenomen door de Knesset,  beoogt 30.000-40.000 Bedoeïenen gedwongen te laten verhuizen naar stedelijke agglomeraties. Zij moeten afstand doen van grond die zij veelal al voor de stichting van de staat Israel in 1948 in bezit hadden. Ruim 800.000 dunam wordt genaast. Enkele tientallen zogenaamd niet-erkende dorpen zullen met de grond gelijk gemaakt  worden om plaats te maken voor parken, militaire terreinen en Joodse bewoning.
De staking op deze 'Dag van woede' wordt gehouden op 15 plaatsen.
Voor meer over het Prawer-Begin plan, klik hier. 

Jaffa. 

Update 
Behalve een algemene staking werden er demonstraties gehouden in Beer Sheba (waar een weg werd versperd bij de universiteit, er werden ruim 14 arrestaties verricht), Umm al-Fahm, Sakhnin (waar een belangrijk kruispunt werd geblokkeerd), Jaffa, Lod, Ramleh en 's avonds in Jeruzalem.
 
 Demonstratie maandagavond bij de Damascus Poort/Bab al-Amoud. (via Twitter)

Ook op de Westoever  werd gedemonstreerd in Ramallah, Hebron en  Nablus. Ook was er een demonstratie in Gaza-stad. Overal waren enkele honderden tot ruim duizend deelnemers. In Beer Sheba namen de Palestijnse Knessetleden Ahmad Tibi, Ibrahim Sarsour, Talab Abu Arar and Talab al-Sani deel ana de demonstratie  samen met partijleider Jamal Zahalka van de Balad-partij.    

Politie in actie in Beer Sheba. 

Bezit: een rekbaar begrip voor Palestijnen onder Israelische bezetting

In 2003 kwam de familie Shehadeh uit een dorpje bij Ramallah thuis en merkte dat de sloten van hun huis waren veranderd. De familie probeerde vruchteloos hun bezit terug te claimen. Pas nu, na tien jaar procederen, heeft een rechtbank in Jeruzalem bepaald dat een religieuze school van de nederzetting Ofra ten onrechte het huis in bezit had genomen en dat de 'koopacte' een vervalsing was.
De notaris die de akte had opgemaakt (en die intussen zijn licentie kwijt is omdat hij cliënten had bestolen), slaagde er niet in om in de rechtszaal de eigenaar aan te wijzen, die hij volgens eigen zeggen twee keer had ontmoet tijdens het opstellen van de akte. Het huis, zo was het verhaal, zou zijn gekocht door de stichting 'Al-Watan' (Arabisch voor: het vaderland), een dochter van 'Amana', de bouwonderneming van de kolonisten op de Westoever. (Zo'n stichting is nodig als 'tussenstation', want volgens de Jordaanse wet die in veel opzichten nog in werking is op de Westoever, mogen vastgoedtransacties alleen plaatsvinden tussen ingezetenen). Al-Watan had weer een tussenpersoon gebruikt, een ingezetene van Hebron, een zekere Khaled Qadura. Deze Qadura is al een paar jaar spoorloos, nadat hij was aangeklaagd wegens eerdere vergelijkbare fraudes. Ook van Al-Watan was al eerder vastgesteld dat het frauduleuze koopovereenkomsten had aangegaan, met name ten behoeve van de - ook volgens het Israelische recht illegale - nederzetting Migron.

Ofra

Voor de familie Shehadeh is de nachtmerrie overigens nog niet over. Zij moet nu met het vonnis in de hand het militaire bestuur van de Westoever dat onder de misleidende  naam 'Burgerbestuur' (Civil Administration) door het leven gaat, vragen de religieuze kolonisten van het instituut 'Machon Mishpatei Aretz' uit hun huis te verwijderen. Dat zal niet eenvoudig zijn. Het huis ligt dicht bij de nederzetting Ofra en de Civil Administration is nu eenmaal niet altijd geneigd Palestijnen dicht bij nederzettingen te laten wonen.Dat blijkt bijvoorbeeld uit een ander verhaal, dat verteld wordty door de journalist Yossi Gurvits op de site +972.
Gurwitz beschrijft - namens de mensenrechtenorganisatie Yesh Din - hoe een Palestijn uit het dorpje Burin, wiens huis dicht bij de nederzetting Har Bracha lag, tijdelijk naar de dichtbij liggende stad Nablus verhuisde, omdat hij de nabijheid van de kolonisten vreesde in verband met zijn kinderen. Dat was zo'n elf jaar geleden. Het huis werd daarna overgenomen door de kolonisten. Maar na zeven jaar werden die er - om onbekende redenen - door het leger uitgezet. De Palestijnse eigenaar van het huis meldde zich daarna bij het 'Burgerbestuur', maar kreeg te horen dat het huis nu in 'een gesloten militair gebied' lag. Hij mocht er niet meer in, want dat kon 'spanningen' opleveren met de kolonisten. Een jaar geleden, toen de Palestijnse eigenaar zijn olijven wilde gaan oogsten bij zijn huis, merkte hij dat de kolonisten dat al aan het doen waren. Hij werd mishandeld en weggejaagd. Nog korter geleden, twee weken geleden namelijk, was er brand in het huis. Het leger hield de brandweer tegen, zodat er niet kon worden geblust. De Palestijnse eigenaar heeft sindsdien nog niet kunnen kijken wat er nog over is van zijn bezit.
Hopelijk vergaat het de familie Shehadeh beter, maar succes lijkt niet verzekerd. Want het is nog maar de vraag of het verhaal van de man in  Burin zo uitzonderlijk is.

Gideon Levy: 'Boycot is het laatste redmiddel voor een Israelische patriot'

 Gideon Levy is om. De kritische journalist en adjunct-hoofdredacteur van de Israelische krant Haaretz bepleit vandaag een economische boycot van Israel. De huidige pogingen om tot vredesoverleg te komen lopen op niets uit en bezetting en de 'status quo' kunnen niet eeuwig duren. Verandering kan alleen nog van buiten komen. Boycot is dus  het laatste redmiddel van een echte patriot.

Ik vertaal:
"Iedereen die werkelijk bezorgd is om de toekomst van dit land moet op dit moment vóór een economische boycot ervan zijn.
 Een contradictio in terminis? We hebben de alternatieven bekeken. Een boycot is de minste van alle kwaden en het kan historische voordelen opleveren. Het is de minst gewelddadige van alle opties en degene die het minste kans biedt op bloedvergieten. Het  is een pijnlijke optie, zoals alle andere, maar de andere zijn erger.
Als we ervan uitgaan dat de huidige status quo niet voor altijd kan voort blijven bestaan, is het de  redelijkste manier om Israel te bewegen te  veranderen. De effectiviteit ervan is al bewezen. Meer en meer Israeli's hebben de laatste tijd hun bezorgdheid laten blijken over de dreiging van de boycot. Als minister van Justitie Tzipi Livni waarschuwt voor de verspreiding ervan en als gevolg daarvan oproept de diplomatieke impasse te doorbreken, levert ze een bewijs voor de noodzaak van de boycot. Zij en anderen treden daarom toe tot de 'boycot, divestment and sanctions' beweging. Welkom bij de club.      

De verandering zal niet van binnenuit komen. Dat is al heel lang duidelijk. Zolang Israeli's niet een prijs betalen voor de bezetting, of op zijn minst de verbinding leggen tussen oorzaak en gevolg, hebben ze niet een duidelijke reden om er een einde aan te maken. Waarom  zou de doorsnee inwoner van Tel Aviv zich het hoofd breken over wat er gebeurt in de steden Jenin op de Westoever of Rafah in Gaza? Die plaatsen zijn ver weg en niet bijster interessant. Zolang de arrogantie en de cultuur van het slachtofferschap blijven bestaat onder het Uitverkoren Volk, het meest uitverkoren ter wereld en altijd het enige slachtoffer, zullen expliciete standpunten van de wereld geen verschil maken.       

Levy

Het is antisemitisme, zeggen we dan. De hele wereld is tegen ons en wij zijn niet verantwoordelijk voor die  houding van de wereld. En trouwens, ondanks alles kwam de Engelse zanger Cliff Richard hier toch gewoon zingen. De Israelische publieke opinie staat los van de realiteit - de realiteit in de bezette gebieden en in het buitenland. En er zijn  mensen die hun best doen om te zorgen dat deze gevaarlijke disconnectie in stand wordt gehouden. Hand in hand met de dehumanisering en demonisering van de Palestijnen en Arabieren, zijn de mensen hier te zeer nationalistisch gebrainwashed om hun verstand te gebruiken.  

Verandering zal alleen van buiten komen. Niemand - ook de schrijver van deze regels natuurlijk niet  - wil een nieuwe cyclus van bloedvergieten. Een niet-gewelddadige Palestijnse opstand is een optie, maar het is twijfelachtig of het daar binnen afzienbare tijd van zal komen. Andere opties zijn Amerikaanse diplomatieke druk en de Europese economische boycot. Maar de Verenigde Staten zullen geen druk uitoefenen. Als de regering-Obama het al niet deed, zal geen enkele Amerikaanse regering het doen. En dan de Europese economische boycot. Minister van Justitie Livni zei dat aanpak in Europa ideologisch geworden is. Ze weet waar ze het over heeft. Ze zei ook dat de Europese boycot niet zal stoppen bij producten die zijn gemaakt in de nederzettingen op de Westoever.
Er is geen reden waarom de boycot dat zou doen. Het onderscheid tussen producten van de bezetting en Israelische producten is kunstmatig. Het zijn niet de kolonisten die de voornaamste schuldigen zijn, maar diegenen die hun bestaan mogelijk maken. Heel Israel heeft deel aan wat er in de nederzettingen gebeurt, dus moet heel Israel de verantwoordelijkheid ervoor op zich nemen en de prijs betalen. Niemand kan zeggen dat hij niet betrokken is bij de bezetting, ook diegenen niet die liever de andere kant opkijken en er niets mee te maken willen hebben. We zijn allemaal kolonisten.

Economische boycot is effectief gebleken in Zuid-Afrika. Toen de zakenwereld van het apartheidsregime de leiders van het land benaderden en zeiden dat de toenmalige omstandigheden niet langer zo konden doorgaan, gaf dat de doorslag. De opstand, de statuur van leiders als Nelson Mandela en Frederik de Klerk, de boycot van Zuid-Afrikaanse sporters en het diplomatieke isolement van het land droegen natuurlijk ook bij tot de val van het gehate regime. Maar de toon werd gezet door de zakenwereld.
En het kan hier ook gebeuren. Israel's economie kan niet op tegen een boycot. Het is waar dat het in het begin het gevoel van slachtofferschap, en het isolationisme en nationalisme zal versterken, maar niet op de langere termijn. Het kan leiden tot een enorme verandering. Als de zakenwereld de regering benadert zal de regering luisteren en misschien ook handelen. Als de schade voelbaar is in ieders portemonnee, zullen meer Israeli's zich - misschien voor het eerst - gaan afvragen wat het allemaal betekent en waarom het gebeurt.

Het is moeilijk en pijnlijk, op het onmogelijke af, voor een Israeli die hier zijn hele leven heeft gewoond, die het nooit heeft geboycot, die nooit heeft overwogen te emigreren, die zich tot in het diepst van zijn vezels met dit land en alles wat dat inhoudt verbonden voelt, om op te roepen tot zo'n boycot. Ik heb het nooit eerder gedaan. Ik begreep wat de drijfveer van de boycot was en heb de motieven ervan gerechtvaardigd. Maar ik heb nooit anderen opgeroepen zo'n stap te nemen. Maar, nu Israel bezig is zichzelf in een nieuwe ronde van ernstige stilstand te manoeuvreren, zowel op het diplomatieke als op het ideologische vlak, is de oproep tot een boycot het laatste redmiddel waartoe een patriot zijn toevlucht toe kan nemen."

De Engelse versie van dit stuk staat hier, in Haaretz.
In april brak Levy ook al een lans voor de één-staatsoplossing van het Israelisch-Palestijnse probleem. 

Israeli Palestinians announce strike against Prawer plan to uproot Bedouin

This is from the blog of Abir Kopty:
The “High Follow-Up Committee for Arab citizens of Israel” announced a general strike on Monday July 15th, and protests will take place in several Palestinian cities and villages, calling to stop “Prawer Plan”, which aims to displace Arab Bedouins in the Naqab (southern of historic Palestine).
The Prawer Plan aims to displace between 30,000 to 40,000 bedouins, uproot approximately 40 villages and confiscate over 850,000 dunums of land.  For more info please click here and here.

The Plan is named after Ehud Prawer, Netanyahu’s director of planning, who headed the Prawer commission which discussed planing issues in the Naqab. The Prawer’s recommendation were approved by the government in September. Two weeks ago Prawer’s bill passed first reading in the Israeli Knesset.
For Palestinians the Nakba was never a one time event that happened 65 years ago. It’s an ongoing tragedy, ethnic cleansing and colonization never stopped. Implementing Prawer Plan, with whatever justifications Israel gives, should be viewed in that context.
The struggle to stop Prawer Plan should be massive and powerful, confrontation with the state is inevitable. This is not just the struggle of Palestinians 48, its the struggle of all parts of the Palestinian people against the same power that keeps us divided, continues to colonize our land and transfer our people, whether in lands occupied in 1967 or in 1948.
Prawer plan is also a good example for those questioning “Apartheid” in Israel and praising it’s “democracy”. It’s about time you understand that concrete action is needed, join Palestine solidarity movements and support efforts to Boycott, Divest and place Sanctions on Israel.

De eerste vrijdag van Ramadan in Jeruzalem

Voor dag en dauw dromden Palestijnen samen bij Israels checkpoints om de eerste vrijdag van Ramadan te kunnen bidden in de Aqsa moskee in Jeruzalem. Israel laat zich er op voorstaan dat in het 'verenigde Jeruzalem' complete godsdienstvrijheid heerst, maar alleen mannen van boven de 40 en vrouwen worden toegelaten. Er zouden desondanks 75.000 gelovigen zijn komen opdagen. (Foto Yotam Ronen/Activestills.org).

Zo betrouwbaar is Israels kwaliteitspers....(en het CIDI)

In veel kringen heeft de Israelische pers een goede naam. Tot op zekere hoogte terecht. Het is nog steeds mogelijk er kritische geluiden in aan te treffen. Maar als het om de Arabische wereld gaat - waar Israeli's nu eenmaal nauwelijks toegang toe hebben - moet de betrouwbaarheid met een forse schep zout genomen worden.
 Dat werd donderdag weer eens bewezen doordat alle belangrijkste Israelische media klakkeloos het bericht overnamen dat het Egyptische leger in de Sinai de afgelopen paar dagen 200 islamistische opposanten heeft gedood, waaronder 32 leden van de Palestijnse groep Hamas. Een Egyptische bron zou dat verteld hebben aande Londense krant Al-Hayat.
Ynet (Yediot Ahronot) meldde het,  Haaretz meldde het, en ook The Times of Israel kwam ermee. Maar het was, zoals dat heet, een 'canard'. Lees wat deze laatste krant aan het bericht toevoegde: 

The Egyptian army has killed some 200 gunmen in Sinai, including 32 Hamas members, and arrested 45 others over the past several days, an Egyptian security source told London-based Arab daily Al-Hayat on Thursday. The report was later denied by Israeli, Egyptian and Palestinian sources.

 Hoeveel impact zo'n onzinbericht heeft, wordt duidelijk als we zien dat de Volkskrant, het AD , de racistische pro-Israel site Brabosh, en natuurlijk onze betrouwbare pro-Israel voorlichtingsinstantie het Centrum Informatie en Documentatie Israel (CIDI) allemaal het nieuws overnamen. Deze laatste instantie heeft het betreffende stuk echter weer ijlings van de site gehaald, zodat ik er niet naar kan verwijzen. (Het CIDI doet dit vaker met missers en slechte stukken, sinds het in maart een nieuwe directeur kreeg). 

Er gebeurt van alles in de Sinai, er worden Egyptische militairen beschoten en gedood, er zijn de afgelopen week twee Kopten (van wie een een priester) ontvoerd en gedood en het Egyptische leger heeft er handen vol werk. Maar om er iets over te weten te komen, kunnen we beter elders te rade gaan dan bij de Israeli's of het CIDI. 

(Rectificatie - vrij. 12.45 uur: Ik meldde eerder dat Haaretz het stuk van de site had gehaald. Dat was onjuist. Blijkbaar had ik een probleem om op de site van Haaretz te komen).  

Palestijnse parlementariërs opnieuw gestraft wegens lidmaatschap van Hamas

Vlnr  Khaled Abu Arafa, Mohammed Totah en hun collega-parlementariër Ahmad Attoun gefotografeerd in het hoofdkwartier van het Rode Kruis in Jeruzalem in 2011, een jaar nadat zij daarheen waren gevlucht omdat hen het recht was ontnomen om in hun woonplaats Jeruzalem te wonen. 

Een Israelische rechtbank heeft donderdag twee Palestijnse parlementsleden tot een gevangenisstraf van 30 maanden veroordeeld wegens 'activiteiten voor Hamas'. De twee, Mohammed Totah, vice-voorzitter van het parlement, en Khaled Abu Arafa, een vroegere minister voor Jeruzalem, kregen bovendien een jaar voorwaardelijk. Daarnaast hangt beiden ook nog een voorwaardelijke straf van zes maanden boven het hoofd voor als zij het zouden wagen terug te keren naar Jeruzalem, hun woonplaats.
De veroordeling is het voorlopige slotstuk van een verhaal dat al langer speelt. Israel had de twee parlementariërs in 2007 kort na de eerste democratische Palestijnse verkiezingen opgepakt wegens hun affiliatie met Hamas. Zij bleven drie jaar, tot 2010, in de gevangenis en bij hun vrijlating werd hun identiteitskaart ingenomen, waardoor zij het recht verloren om in Jeruzalem te wonen, waar hun huizen stonden. (Zoiets kan blijkbaar onder het Israelische recht). De twee hadden daarop - in plaats van de stad te verlaten - hun toevlucht genomen in het hoofdkwartier van het Rode Kruis in Jeruzalem. Daar brachten zij 18 maanden door. Tot zij in januari 2012 van daaruit door de Israeli's werden ontvoerd. (Het Rode Kruis heeft vruchteloos bezwaar gemaakt tegen deze inbreuk op de diplomatieke onschendbaarheid van de organisatie).
Inmiddels hebben Abu Arafa en Totah dus nu ook alweer 18 maanden in voorarrest gezeten, tot zij nu dus  veroordeeld werden tot een straf die maakt dat zij nog eens 12 maanden zullen moeten zitten.
Abu Arafa en Totah waren overigens niet de enigen die hun recht om in Jeruzalem te wonen verloren. Dat lot viel ook de parlementariërs Ahmad Attoun (zie foto boven) en Mohammed Abu Teir ten deel. Ook zij zaten na 2007 drie jaar vast wegens hun affiliatie met Hamas. En ook zij verloren hun inwonerschap van Jeruzalem. Attoun werd in december 2011 uitgewezen naar Ramallah, nadat hij op straat voor het hoofdkwartier van het Rode Kruis was opgepakt. Abu Teir was al in 2010 verbannen. Al deze vonnissen waren overigens volstrekt in strijd met het internationaal recht dat deportatie van burgers uit bezette gebieden verbiedt.

Kolonisten uit nederzetting Itamar zagen 1150 olijfbomen om

Foto van het persbureau AFP uit 2011: Palestijnse boer uit Awarta die onder begeleiding van de Israelische grenspolitie olijven heeft geoogst van het stuk land van het dorp dat achter het 'veiligheidshek' ligt, wordt uitgejouwd en bedreigd door kolonisten uit de nederzetting Itamar.

Joodse kolonisten hebben in der afgelopen dagen 1150 olijfbomen afgezaagd die toebehoorden aan inwoners van het Palestijnse dorp Awarta,  bij Nablus in het noorden van de Westoever. De  bomen waren eigendom van 25 families, voor wie het de belangrijkste brom van inkomen was.
Ghassan Daghlas, de man die voor de Palestijnse Autoriteit de ontwikkelingen in de nederzettingen bijhoudt, vertelde aan Radio Bethlehem 2000 dat de bomen stonden op een stuk grond dat grenst aan de nederzetting Itamar. De dorpelingen van Awarta kunnen niet zonder meer naar dit stuk land toe,  omdat het achter de afzetting ligt die Israel eufemistisch het 'veiligheidshek' noemt. Zij hebben daarvoor toestemming nodig van het Israelische leger. De dorpelingen hadden de afgelopen dagen het geluid van kettingzagen gehoord. Maar pas toen zij donderdag toestemming kregen om te gaan kijken zagen zij de afgezaagde bomen. 

In memorimam: Ilan Halévi, prominent Joods lid van de PLO, 1943 -2013

In Haaretz lees ik tot mijn verdriet dat Ilan Halévi is overleden, één van de weinige Joden die een hoge post heeft bekleed binnen de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie PLO. Hij was pas 70. Halévi was een kleurrijke figuur. Hij was geboren in bezet Frankrijk als zoon van een Jemenitische vader en ging later naar Israel. Daar raakte hij - via de linske, anti-zionistische organisatie Matzpen - betrokken bij de dialoog tussen Israeli's en Palestijnen die in het begin van de jaren zeventig van de grond kwam. Via die dialoog liep hij, om het zo maar te zeggen, 'over naar de andere kant'.

Ilan Halevi

Ik leerde hem kennen ergens in 1977 of 1978, via het contact dat ik toen had met de Palestijn Issam Sartawi, die namens Yasser Arafat contacten onderhield met een groepje Israeli's rond mensen als generaal b.d. Matti Peled, de oud-directeur generaal van het ministerie van Financiën Yaacov Arnon (geboren Jaap van Amerongen), en Uri Avneri. Ilan was toen Sartawi's assistent. Later, nadat Sartawi in 1983 in Portugal was vermoord, volgde Ilan hem op als degene die (mede) de dialoog met de Israeli's bleef organiseren en als Arafats afgezant bij de Socialistische Internationale. Ilan zag er toen ongeveer uit als op de onderste foto. Hij was één van mijn vraagbaken als het om Palestijnse politieke zaken ging.
Ilan was een belezen intellectueel, schrijver van een aantal boeken waaronder 'Sous Israel, la Palestine' en het in 2003 geschreven 'Face à la guerre - lettre de Ramalla'. Hij was mede-oprichter van de 'Revue des études palestiniennes', sprak meerdere talen vloeiend en was een onderhoudend prater. Ik herinner me een avond in Cairo - ik denk in het jaar 1990 - tijdens een bijeenkomst van de Socialistische Internationale daar, waar hij en ik doorzakten en hij hilarische verhalen vertelde over hoe Arafat in speeches vaak met zijn fantasie op de loop ging, iets wat dan later weer door zijn staf moest worden rechtgezet.  'Vooral de quotes uit de Koran waar hij mee aan komt en die volstrekt niet blijken te kloppen, ' zei Ilan, 'geven ons handen vol werk.' Hij gaf een paar voorbeelden waarbij we bijna van onze stoel rolden van het lachen.

Ilan was toen al lid  van de Palestijnse Nationale Raad, het PLO-parlement. Als ik me niet vergis was hij een van de twee Joodse leden. De andere was (en is) Uri Davis, een professor aan de Bir Zeit universiteit. Later werd Ilan ook nog onderminister van Buitenlandse Zaken onder Nabil Shaath.
De dood van Ilan is extra-treurigmakend omdat hij één van de leden was van het nu bijna uitgestorven clubje (waartoe behalve een aantal redelijk prominente Israeli's ongeveer de hele toenmalige PLO-leiding behoorde), dat de basis legde voor een twee-statenoplossing en dat geloofde in een Israelisch-Palestijnse verzoening via een dialoog. Hun werk lag aan de basis van de Akkoorden van Oslo, maar die losten helaas uiteindelijk niets op. Ik geloof dat met hen ook hun (en mijn) optimisme aan het verdwijnen is dat het met praten ooit nog eens helemaal goed zou kunnen komen.

Bevestigd: Palestijn uit Gaza door Israel ontvoerd in de Sinai

Dit is Wael Abu Rida, 35, uit de Gazastrook. Hij is drie weken geleden ontvoerd door de Mossad in de Sinai. Onder meer het persbureau Reuters meldde dat eind juni, maar een Israelische rechter in Beer Sheba heeft pas deze woensdag de gag-order opgeheven die tot nu toe verbood er iets over te publiceren. Nu kan dus worden bevestigd dat Wael Abu Rida inderdaad in een Israelische gevangenis verblijft.

Wael Abu Rida

Zijn vrouw vertelde dat hij vorige maand met haar naar Egypte ging voor een medische behandeling van hun zoon. Daar kreeg hij een telefoontje van iemand die hij kende om naar de Sinia te gaan om deze persoon te ontmoeten. Sindsdien werd niets meer van hem gehoord, tot er ruim een week later een telefoontje kwam van iemand van het Rode Kruis die vertelde dat Israel hem gevangen hield.
Wat Abu Rida heeft gedaan is onduidelijk. De rechter in Beer Sheba heeft de gag order die daarop rustte namelijk niet opgeheven. Ook werd Abu Rida's voorarrest met nog een week verlengd.
Israelische kranten schrijven allemaal dat zijn zaak 'security related' is en dat belooft niet veel goeds. In zulke gevallen gaat de Israelische kwaliteitspers namelijk nooit zelf op zoek naar feiten en wordt klakkeloos overgeschreven wat de veiligheidsdiensten over de zaak beweren. Neem bijvoorbeeld de zaak van de hoofd-ingenieur van de elektriciteitscentrale van Gaza, Dirar Abu Sisi, 44. Hij werd twee jaar geleden ontvoerd vanuit een nachttrein in de Oekraïne, waar hij wilde gaan wonen met zijn  kinderen en zijn Oekraïense vrouw. Abu Sisi werd - vermoedelijk gedrogeerd en in een doodskist - naar Israel gesmokkeld. Daar werd hij ervan beschuldigd de verblijfplaats van de ontvoerde soldaat Gilad Shalit te kennen, en toen dat niet klopte werd hem ten laste gelegd dat hij eigenlijk een raketdeskundige was en de actieradius van de raketten van Hamas had verbeterd.
De zaak is vermoedelijk op niets gebaseerd. Abu Sisi is na twee jaar namelijk nog steeds niet voorgeleid. Evenmin is hij - zoals met Hamas in het kader van de gevangenenruil tegen Gilad Shalit - vrijgelaten. Wel verblijft hij al twee jaar in totale afzondering, wat tot gezondheidsproblemen heeft geleid. In Israel is er niemand die zich zijn lot aantrekt  behalve wellicht zijn advocaat. Hopelijk wacht Abu Rida niet hetzelfde lot.
Het is verbazend dat Israel zo makkelijk wegkomt met dit soort zaken. Evenzeer verbazend is dat veiligheidsdiensten in de Oekraïne en Egypte blijkbaar in dit soort zaken samenwerken met de Israeli's, of de Israeli's op zijn  minst hun gang laten gaan bij deze illegale activiteiten op hun grondgebied.     
  

Ramadan Karim!

Lantaarns voor Ramadan bij een winkel in Cairo.  

Egyptische interim-president presenteert tijdschema voor terugkeer naar democratie

President Adly Mansour

Updated - De Egyptische interim- president Adly Mansour heeft maandagavond een schema bekend gemaakt voor het veranderen van de grondwet en het houden van verkiezingen. Dat gebeurde in de vorm van een constitutionele verklaring.
In de verklaring wordt de 'overgangsperiode' waarin de president de wetgevende macht heeft, daarbij bijgestaan door een regering die nog moet worden benoemd, begrensd op zes maanden. Die periode van zes maanden wordt afgesloten met de verkiezing van een nieuwe president. Daaraan voorafgaand wordt eerst de grondwet aangepast en vervolgens aan een referendum onderworpen, en worden vervolgens parlementsverkiezingen gehouden.
Voor het herzien van de grondwet zijn vijf maanden uitgetrokken. Het werk zal worden gedaan door een commissie die binnen twee weken wordt benoemd en waarin zitting hebben twee rechters van het Hoge Constitutionele Hof, twee leden van de Staatsraad, en vier hoogleraren staatsrecht van Egyptische universiteiten. De leden van de commissie zullen worden aangewezen door de betreffende juridische instanties en, in het geval van de hoogleraren, door hun universiteiten. De commissie zal vervolgens het resultaat voorleggen aan een grotere commissie van 50 leden, waarin politieke partijen, intellectuelen, arbeiders, boeren, vakbonden, de sunnitische Al-Azhar, de Koptische kerk, het leger en de politie, publieke figuren, plus tien vrouwen en jongeren vertegenwoordigd moeten zijn, aldus de krant Al Ahram.
Het hele tijdschema lijkt nogal ambitieus als je het mij vraagt. Het is erg de vraag of het heel karwei in zes maanden kan worden geklaard. Het persbureau AFP citeert dan ook al een Egyptische expert die zegt dat de tekst van de 33 artikelen tellende verklaring zodanig is gesteld dat deadlines voor het vaststellen van verkiezingen ook kunnen worden geïnterpreteerd als deadlines voor het vaststellen van een datum en het bepalen van een termijn voor kandidaatstellingen. Waarschijnlijk is de de strakke opstelling van het tijdschema vooral bedoel om te onderstrepen dat het de nieuwe machthebbers ernst is met hun plannen voor hervorming en democratisering.

 Dat lijkt dan ook wel nodig na de bloedige debacle van maandagmorgen waarbij (volgens de laatste cijfers) 55 doden en meer dan 450 gewonden vielen. Los van de vraag van wat er nu eigenlijk precies is gebeurd en wie het eerst de trekker heeft overgehaald (een commissie is dat nu aan het onderzoeken) is het blijkbaar een treurige wetmatigheid dat dit soort zaken plaatsvindt als het Egyptische leger zich in de politiek mengt. We hoeven alleen maar terug te gaan tot de schandalige beelden van het legeroptreden tegen protesterende Kopten bij het radio- en tv-gebouw in oktober 2011, om ons dat te realiseren.
Het jongste bloedbad heeft in ieder geval al tot een waarschijnlijk blijvende splitsing geleid in de gelederen van de partijen die de coup steunden. De Salafistische Nour-partij (de salafisten haalden ruim 20 procent van de stemmen bij de parlementsverkiezingen van 2011) hebben zich definitief teruggetrokken uit het politieke overleg. De partij liet weten de coup te hebben gesteund omdat zij bloedvergieten wilde voorkomen. Nu de coup echter zelf tot bloedvergieten heeft geleid, zullen wij onze onderhandelingen met de autoriteiten beëindigen,'' aldus de partij.

===========================================

Hazem Beblawi

Update: een premier, een vice-president en financiële steun. Interim-president Mansour heeft dinsdagmiddag de econoom Hazem el-Beblawi tot premier benoemd. Beblawi was minister van Financiën in het kabinet Essam Sharaf, het eerste kabinet na Mubarak dat toen optrad onder de leiding van de legertop (SCAF). Hij nam ontslag na het optreden van de leger tegen Koptische demonstranten bij het gebouw van de radio en tv in oktober 2011, waarbij 28 mensen werden gedood. Beblawi is - net als Ziad Alaa Ed-Din wiens naam eerder werd genoemd - één van de oprichters van de Egyptische Sociaal-Democratische Partij (een partij die anders dan de naam doet vermoeden een liberale partij is). Tussen 1995 en 200 was hij één van de adjunct secretarissen-generaal van de VN. 
Mohammed ElBaradei, leider van het Front van Nationale Redding, werd benoemd tot vice president voor Buitenlandse Betrekkingen. Kort na deze benoemingen werd bekend dat Saudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Kuweit Egypte financiële steun verlenen ter waarde van 12 miljard dollar.  De VAE geven een gift van 1 miljard en een lening van 2 miljard, Saudi-Arabië geeft 3 miljoen in giften en leningen en nog eens voor 2 miljard dollar brandstof om de Egyptische tekorten op te heffen. Kuweit geeft 4 miljard: een gift van 1 miljard, twee miljard als een lening en 1 miljard aan olieproducten. De steun geeft aan dat deze landen de coup tegen de Moslim Broederschap steunen. Toen Morsi nog aan de macht was, kreeg Egypte en lening van 7 miljard van Qatar dat op d ehand van de Moslim Broeders is.
===========================================

 Het bloedvergieten van maandag heeft waarschijnlijk ook een verzoening met de Moslim Broederschap uiterst moeilijk gemaakt.Ik was aanvankelijk vóór deze coup, omdat Morsi bezig was een soort Mubarak II te worden, onder wie alles in Egypte net zo stagneerde en fout liep als onder de echte Mubarak, Mubarak I. Maar bij nader inzien kan het wel eens zijn - zeker na de ellende van de schietpartij van het gebouw van de Republikeinse Garde dat een deel van de Egyptische bevolking zich nu afkeert van het democratische proces. Ik citeer - met instemming - de volgende zinnen uit een stuk van Sarah Carr, een jonge (half-)Egyptische mensenrechtenactiviste en journaliste:  

So my position on events pre-June 30 has not been changed by events since: The Muslim Brotherhood should have been left to fail as they had not (yet) committed an act justifying Morsi’s removal by the military. The price Egypt has paid and will pay for the consequences of this decision are too high. It has created a generation of Islamists who genuinely believe that democracy does not include them. The post-June 30 fallout reaffirms this belief, especially with Islamist channels and newspapers closed down, as well as leaders detained and held incommunicado, apparently pursuant to an executive decision. For 30 years, Mubarak told them that due process is not for them, and a popular revolution is confirming that. It is Egyptian society that will pay the price of the grievances this causes, and the fact that, with a silenced media and no coverage from independent outlets, they have been left with virtually no channels to get their voice heard.

Bloedbad bij kazerne Republikeinse Garde dreigt tegenstellingen in Egypte te verscherpen

Arrestanten van het leger bij de kazerne van de Republikeinse Garde. 

2 x updated. Tijdens een schietpartij bij de kazerne van de Republikeinse Garde, waar naar verluidt ex-president Morsi gevangen wordt gehouden, zijn in de vroege ochtend van maandag  tenminste 42 mensen omgekomen. Dat heeft het Egyptische ministerie van Gezondheid bekendgemaakt.
Wat er precies is gebeurd is onduidelijk. Het leger zegt dat aanhangers van Morsi probeerden de kazerne te bestormen. Daarbij werd een militair gedood en raakten er 40 gewond. Het leger had daarop teruggeschoten en ook een groot aantal arrestaties verricht. De betogers zeggen dat ze bezig waren aan het ochtendgebed en dat helemaal op het eind daarvan het schieten begon. Afgelopen vrijdag werden ook al drie betogers doodgeschoten bij de kazerne van de Republikeinse Garde. 
De tegenstellingen tussen de voorstanders van het afzetten van president Morsi en de Moslim Broederschap die mordicus tegen is, zijn hierdoor verder ernstig verhard. Reuters berichtte dat de Vrijheids- en Gerechtigheidspartij, de politieke partij van de Moslim Broederschap, op haar Facebook pagina de Egyptenaren opriep in opstand te komen. Het leger trok intussen op tegen de sit in van de Broederschap bij de Rabaa Adwiya moskee niet ver van het hoofdkwartier van de Republikeinse Garde. De sit in werd ingesloten en ooggetuigen zeiden dat vanuit de moskee en vanaf het dak van de moskee op de militairen werd geschoten met onder meer hagel..   
Eerder zondag waren er grote demonstraties van de voorstanders van de coup (op het Tahrir-plein) en tegenstanders (de Moslim Broederschap bij de Rabaa al-Adawiya moskee in Nasr City) gehouden zonder zonder dat het tot botsingen  kwam. Maar donderdag en vrijdag waren op verschillende plaatsen in het land zeker 35 mensen omgekomen bij diverse uitbarstingen van geweld.

Een foto die Gehad Haddad, de woordvoerder van de Moslim  Broederschap. twitterde vanuit het geïmproviseerde ziekenhuis bij de kazerne van de Republikeinse Garde.   

Intussen wil ook het vormen van een interim-regering niet vlotten. Zaterdag werd bekend dat Mohammed ElBaradei, oud-voorzitter van het Internationaal Atoomagentschap en een van de leiders van het Nationale Reddingsfront, een coalitie van linkse(re) partijen, daarvoor was gevraagd. Maar zondag werd duidelijk dat de Salafistische Nour-partij bezwaren tegen ElBaradei's had wegens diens seculiere en progressieve opstelling. Vervolgens werd bekend dat Ziad Bahaa Ed-Din, een advocaat en een van de leiders van de Sociaal Democratische Partij, was gevraagd premier te worden en dat ElBaradei mogelijk vice-president zou worden. Ook deze keuze is echter nu onzeker, nadat de de Nour partij zich uit protest tegen de schietpartij bij het hoofdkwartier van de Republikeinse Garde heeft teruggetrokken uit het overleg over de formatie van een regering. De Nour partij was vóór de coup en omdat de voorstanders van het afzetten van Morsi er veel aan gelegen is deze islamisten in hun  kamp te houden als tegenwicht tegen de Moslim Broederschap, telde  de stem van El- Nour zwaar.
Wat mij (AbuP) onhandig lijkt bij de vorming van een overgangsgregering, is dat blijkbaar gedacht werd aan figuren uit progressieve partijen als leider van zo'n kabinet. Aanvankelijk werd gesproken van een regering van technocraten, waarbij onder meer de naam van de directeur van de Nationale Bank viel. Dat lijkt mij, gezien het feit dat de Moslim Broederschap uiteindelijk verzoend zal moeten worden met de bestaande situatie en zal moeten worden overgehaald om straks mee te doen aan nieuwe verkiezingen, een betere optie dan ElBaradei (die in die kringen diep wordt gehaat) of een progressieve partijleider als Bahaa Ed-Din.
Maar de situatie is nu natuurlijk na de schietpartij van vanmorgen nog gecompliceerder geworden. Het leger was tot nu toe niet scherp tegen de Moslim Broederschap opgetreden. Zo werden Saad el-Katatny, de leider van de politieke partij van de Broederschap, De Vrijheids- en Gerechtigheidspartij, Rashad Bayoumi de tweede man de van de Broederschap en Khairat al-Shater, een van de belangrijkste leiders, aanvankelijk wel opgepakt. Maar Bayoumi en Katatny werden later weer vrijgelaten (al zullen ze mogelijk wegens opruiing worden vervolgd). En ook Mohammed Badie, de 'murshid' (gids=leider) van de Broederschap kon vrijdag de zijn aanhang in Cairo toespreken. Het is echter de vraag of nu niet meer arrestaties zullen volgen.