Ik vertaal:
"Iedereen die werkelijk bezorgd is om de toekomst van dit land moet op dit moment vóór een economische boycot ervan zijn.
Een contradictio in terminis? We hebben de alternatieven bekeken. Een boycot is de minste van alle kwaden en het kan historische voordelen opleveren. Het is de minst gewelddadige van alle opties en degene die het minste kans biedt op bloedvergieten. Het is een pijnlijke optie, zoals alle andere, maar de andere zijn erger.
Als we ervan uitgaan dat de huidige status quo niet voor altijd kan voort blijven bestaan, is het de redelijkste manier om Israel te bewegen te veranderen. De effectiviteit ervan is al bewezen. Meer en meer Israeli's hebben de laatste tijd hun bezorgdheid laten blijken over de dreiging van de boycot. Als minister van Justitie Tzipi Livni waarschuwt voor de verspreiding ervan en als gevolg daarvan oproept de diplomatieke impasse te doorbreken, levert ze een bewijs voor de noodzaak van de boycot. Zij en anderen treden daarom toe tot de 'boycot, divestment and sanctions' beweging. Welkom bij de club.
De verandering zal niet van binnenuit komen. Dat is al heel lang duidelijk. Zolang Israeli's niet een prijs betalen voor de bezetting, of op zijn minst de verbinding leggen tussen oorzaak en gevolg, hebben ze niet een duidelijke reden om er een einde aan te maken. Waarom zou de doorsnee inwoner van Tel Aviv zich het hoofd breken over wat er gebeurt in de steden Jenin op de Westoever of Rafah in Gaza? Die plaatsen zijn ver weg en niet bijster interessant. Zolang de arrogantie en de cultuur van het slachtofferschap blijven bestaat onder het Uitverkoren Volk, het meest uitverkoren ter wereld en altijd het enige slachtoffer, zullen expliciete standpunten van de wereld geen verschil maken.
 |
| Levy |
Het is antisemitisme, zeggen we dan. De hele wereld is tegen ons en wij zijn niet verantwoordelijk voor die houding van de wereld. En trouwens, ondanks alles kwam de Engelse zanger Cliff Richard hier toch gewoon zingen. De Israelische publieke opinie staat los van de realiteit - de realiteit in de bezette gebieden en in het buitenland. En er zijn mensen die hun best doen om te zorgen dat deze gevaarlijke disconnectie in stand wordt gehouden. Hand in hand met de dehumanisering en demonisering van de Palestijnen en Arabieren, zijn de mensen hier te zeer nationalistisch gebrainwashed om hun verstand te gebruiken.
Verandering zal alleen van buiten komen. Niemand - ook de schrijver van deze regels natuurlijk niet - wil een nieuwe cyclus van bloedvergieten. Een niet-gewelddadige Palestijnse opstand is een optie, maar het is twijfelachtig of het daar binnen afzienbare tijd van zal komen. Andere opties zijn Amerikaanse diplomatieke druk en de Europese economische boycot. Maar de Verenigde Staten zullen geen druk uitoefenen. Als de regering-Obama het al niet deed, zal geen enkele Amerikaanse regering het doen. En dan de Europese economische boycot. Minister van Justitie Livni zei dat aanpak in Europa ideologisch geworden is. Ze weet waar ze het over heeft. Ze zei ook dat de Europese boycot niet zal stoppen bij producten die zijn gemaakt in de nederzettingen op de Westoever.
Er is geen reden waarom de boycot dat zou doen. Het onderscheid tussen producten van de bezetting en Israelische producten is kunstmatig. Het zijn niet de kolonisten die de voornaamste schuldigen zijn, maar diegenen die hun bestaan mogelijk maken. Heel Israel heeft deel aan wat er in de nederzettingen gebeurt, dus moet heel Israel de verantwoordelijkheid ervoor op zich nemen en de prijs betalen. Niemand kan zeggen dat hij niet betrokken is bij de bezetting, ook diegenen niet die liever de andere kant opkijken en er niets mee te maken willen hebben. We zijn allemaal kolonisten.
Economische boycot is effectief gebleken in Zuid-Afrika. Toen de zakenwereld van het apartheidsregime de leiders van het land benaderden en zeiden dat de toenmalige omstandigheden niet langer zo konden doorgaan, gaf dat de doorslag. De opstand, de statuur van leiders als Nelson Mandela en Frederik de Klerk, de boycot van Zuid-Afrikaanse sporters en het diplomatieke isolement van het land droegen natuurlijk ook bij tot de val van het gehate regime. Maar de toon werd gezet door de zakenwereld.
En het kan hier ook gebeuren. Israel's economie kan niet op tegen een boycot. Het is waar dat het in het begin het gevoel van slachtofferschap, en het isolationisme en nationalisme zal versterken, maar niet op de langere termijn. Het kan leiden tot een enorme verandering. Als de zakenwereld de regering benadert zal de regering luisteren en misschien ook handelen. Als de schade voelbaar is in ieders portemonnee, zullen meer Israeli's zich - misschien voor het eerst - gaan afvragen wat het allemaal betekent en waarom het gebeurt.
Het is moeilijk en pijnlijk, op het onmogelijke af, voor een Israeli die hier zijn hele leven heeft gewoond, die het nooit heeft geboycot, die nooit heeft overwogen te emigreren, die zich tot in het diepst van zijn vezels met dit land en alles wat dat inhoudt verbonden voelt, om op te roepen tot zo'n boycot. Ik heb het nooit eerder gedaan. Ik begreep wat de drijfveer van de boycot was en heb de motieven ervan gerechtvaardigd. Maar ik heb nooit anderen opgeroepen zo'n stap te nemen. Maar, nu Israel bezig is zichzelf in een nieuwe ronde van ernstige stilstand te manoeuvreren, zowel op het diplomatieke als op het ideologische vlak, is de oproep tot een boycot het laatste redmiddel waartoe een patriot zijn toevlucht toe kan nemen."
De Engelse versie van dit stuk staat hier, in Haaretz.
In april brak Levy ook al een lans voor de één-staatsoplossing van het Israelisch-Palestijnse probleem.
3 opmerkingen:
Gideon Levy mag dan het licht gezien hebben, en hij is zelfs niet de enige Israeliër die er zo over denkt, maar deze staat Israel heeft zich al te diep ingegraven in de misère -- die zich met het politiek-zionistische project 'der Judenstaat'(p-zp) sinds juni 1967 heeft doorontwikkeld -- om nog de handen op elkaar te krijgen voor een regeling die beide partijen enigermate zou kunnen bevredigen.
Genoemd p-zp zal als onhaalbaar 'ideaal' tegen z'n eigen grenzen aanlopen, vanwege aflatende steun vanuit de rest van de (westerse) wereld. Dit proces heeft zich al ingezet, en het zal de komende jaren steeds manifester worden. Dít Israel, déze Joodse Staat, haalt hooguit het jaar 2040...
Ja hoor, best mogelijk, maar misschien ook niet. Ik wil maar zeggen: ik ben geen doemdenker en al helemaal geen profeet die de toekomst kan voorspellen. Het ziet er - met een eufemisme - allemaal niet gunstig uit, maar dat was ook het geval in Zuid-Afrika (of Noord-Ierland om een ander hopeloos geachte situatie te noemen). We zullen dus wel zien hoe het afloopt.
Wat is trouwens p-zp? Het doet me en beetje denken aan zzp-er, maar dat bedoelt u vast niet.
U mag mijn voorspelling m.b.t. het voortbestaan van dít Israel rangschikken onder die van een broodetende profeet, oftewel als een zinloze uitspraak, maar zelf acht ik deze volstrekt in overeenstemming met wat zich in de Palestijnse regio sinds eind 19e eeuw afspeelt, en de komende generatie gaat afspelen. Als doemdenken in mijn reactie aan de orde was geweest, dan zou ik een en ander hebben moeten schrijven als een joodse inwoner van déze joodse staat; quod non.
Dan p-zp; deze afkorting staat in mijn reactie wel uitgelegd: politiek-zionistisch project. U las er kennelijk overheen, wat eigenlijk in strijd is met een juiste instelling inzake tekst die samen hangt met het conflict Israel-Palestina: hierbij telt elke letter, komma, enz. Ja, zelfs kan een komma het verschil uitmaken tussen leven en/of dood. Zo ongeveer heb ik het ook verwoord in mijn boek; bijvoorbeeld dat de term 'Palestijnse kwestie', zoals die door velen (gemakshalve, onnadenkend, of expres) in de mond genomen wordt, pertinent onjuist is. De kwestie die in de Palestijnse regio speelt is verbonden met genoemd p-zp der Judenstaat en ze mag onder geen beding opgevat worden als destijds (de) Joodse kwestie, dan wel het Joodse vraagstuk. Nmbm dient bij p-zp de nadruk te liggen op de eerste p, die van politiek dus.
Een reactie posten