Antizionisten zijn antisemieten en Socrates was een kat

 Eigenlijk is dit stukje een soort verlengstuk van het vorige item op dit blog. Harry Polak, lid van het bestuur van de Liberaal Joodse Gemeente waar ik het hieronder over had en lid van de Commissie Dialoog (die belast is met gesprekken met moslims en christenen), schreef op de opiniepagina van de Volkskrant iets over antisemitisme en antizionisme:: 
 

Sinds het ontstaan van het politiek zionisme is er gaandeweg een nieuwe loot aan de stam van het antisemitisme bij gekomen: anti-zionisme. Wat antisemitisme is voor Joden en Jodendom, is anti-zionisme voor de staat Israël. Anti-zionisme is de volkenrechtelijke variant van het antisemitisme. Anti-zionisme is niet hetzelfde als kritiek op de staat Israël, zijn regering of zijn bewoners, dat is ieders goed recht; anti-zionisme gaat veel verder: het komt neer op het ontzeggen van het recht van het Joodse volk op een eigen staat.
Ieder volk heeft recht op een eigen land, dat recht geldt dus ook voor het Joodse volk. Net als voor Tibetanen en Koerden, of Palestijnen. Iemand die beweert dat Joden geen eigen land mogen hebben of dat Israël geen Joods land mag zijn, die verschilt niet principieel van iemand die zegt dat Joden niet Joods mogen zijn of dat Joden vernietigd moeten worden.

 Polaks opmerking is niet zo nieuw. We hebben dit natuurlijk wel vaker gehoord. Maar er zijn een paar opmerkingen over te maken.
1) Voor de oorlog was slechts 3% van de Joodse bevolking van Nederland lid van de Nederlandse Zionistenbond, de zionistische beweging. Maar niet alleen dat: het merendeel van de Nederlandse Joden was ook actief anti-zionistisch. Dat gold bijvoorbeeld voor het NIK (Nederlands Israelietisch Kerkgenootschap) en de LJG (Liberaal Joodse Gemeente). In het buitenland was het niet anders. Waren al die anti-zionistische Joden en Joodse organisaties dan ook antisemiet? Nee, natuurlijk niet. Zij beschouwden zich alleen als burgers 'met het joodse geloof' van de landen waar zij woonden en zagen niets in de stichting van een eigen, Joodse staat..

2) Na de oorlog veranderde, om voor de hand liggende redenen, de houding van een meerderheid van de  Joden ten opzichte  van het zionisme. De meesten waren toen vóór een zionisme dat leek (ik zeg met nadruk: leek) te zijn voor een compromis met de Arabische wereld en dat verklaarde de gelijkheid van alle burgers van de in 1948 geboren staat Israel na te streven. Een minderheid was echter, ook toen al, heel kritisch over de manier waarop het zionisme in de praktijk uitwerkte en werd soms anti-zionistisch genoemd  hoewel ze dat in de strikte zin van het woord niet waren (sommigen van hen noemden zich nog wel zionisten). Onder hen waren Hannah Ahrendt, Albert Einstein, Erich Fromm, Theodor Adorno en vele andere beroemde intellectuelen.
3) De trend van intellectuelen (en niet alleen zij) om kritisch te zijn over Israel en het zionisme zoals dat in de praktijk vorm krijgt, is gebleven. Eigenlijk is het verschijnsel flink toegenomen, sinds de voortrekkers van het huidige zionisme vooral uit de kolonistenbewegingen en hun sympathisanten lijken te bestaan. De critici - onder wie ikzelf - noemen zich, om zich van die kolonisten te onderscheiden en om niet vereenzelvigd te worden met de manier waarop Israelische regeringen in het verleden optraden - of ze nu Jood zijn of niet - nadrukkelijk niet zionistisch. En ja, ook wel vaak anti-zionistisch. 

Maar hier is het dus waar verwarring ontstaat. Of liever gezegd: waar door Israel-apologeten als Harry Polak (en erger, hij is nog één van de gematigsten) de verwarring wordt gezaaid. Want of ze nu alleen maar geen zionist zijn of zich anti-zionist noemen, zijn al die mensen tegen het bestaan van de staat Israel? Ontkennen zij het recht van Joden om Joods te zijn? En op het hebben van een eigen staat?
Ik moet zeggen: ik ken eigenlijk ongeveer niemand die Joden dat recht ontzegt, maar wel een heleboel mensen die buitengewoon boos, verdrietig en verontrust zijn over de manier waarop die staat gestalte heeft gekregen en nu - 63 jaar later - nog steeds een ander volk onderdrukt.

Maar op dat punt komen dus de Harry Polaks van deze wereld in het geweer met hun intussen ook al weer behoorlijk belegen strijdkreet 'antizionisme is antisemitisme'. Als ik die uitspraak hoor moet ik altijd denken aan het toneelstuk 'De Rinoceros' van Ionesco, waarin een van de hoofdfiguren, Bérenger, uitlegt wat een syllogisme is: 'Alle katten zijn sterfelijk. Socrates was sterfelijk, dus Socrates was een kat.' Ook de uitspraak 'antizionisme is antisemitisme' is zo'n syllogisme: Een antisemiet is iemand die iets tegen Joden heeft. Een antizionist is iemand die iets tegen Israel heeft. Israel is de staat van de Joden. Dus een antizionist is een antisemiet.
Simpel toch?

Toch nog één opmerking. Harry, hoe kan je in godsnaam een dialoog voeren met moslims, meestal Marokkanen, als je op het standpunt staat dat ze niet anti-zionistisch mogen zijn? Ongeveer niemand in de Marokkaanse gemeenschap die bij zijn gezonde verstand is, is toch pro-zionistisch? Of ben je in staat met ze te praten als ze maar uitdrukkelijk verklaren dat ze niet tegen de staat Israel zijn? Als dat zo is, denk dan nog eens goed na voor je weer zo'n dom en beledigend stukje schrijft. Want ik daag je uit de verschillen op te noemen tussen de Marokkanen waarmee je zegt een dialoog te willen en de mensen die jij nu antisemieten noemt.