Jan Jaap de Ruiter, Hans Jansen en het demoniseren van moslims

Vandaag was dus de Grote Dag waarop arabist Jan Jaap de Ruiter met een reactie kwam op mijn stukje ''Jansen, De Ruiter en de zionistische mythe van de mufti met bloed aan zijn handen'' (hier op mijn blog).
Het stuk van De Ruiter staat op The Post Online. En ik zal er - hieronder - een reactie op geven.Maar eerst een opmerking over iets dat waarschijnlijk veel zegt over hoe diepgravend De Ruiter bij het behandelen van zijn onderwerpen te werk gaat. Aan het eind van zijn stukje schrijft hij namelijk, ik citeer:

 Anonimiteit is laf 
Tenslotte een hartenkreet van mijn kant. Ik heb geen idee wie Abu Pessoptimist is en heb ook geen moeite gedaan om erachter te komen. Hij schrijft onder pseudoniem. Ik blijf dat per definitie oneerlijk vinden. Mijn naam is bekend, iedereen weet mij te vinden. Ik vind het ronduit laf als je je verschuilt achter een anoniem. Ik daag Abu Pessoptimist daarom uit uit zijn schuilplaats te komen en te ervaren hoe het is als je in de volle schijnwerpers meedoet aan het maatschappelijke debat.

Dat anonimiteit laf is, ben ik met de Ruiter eens. Je ziet dat veel bij de zogenaamde verdedigers van Israel. Laf en ook heel irritant. Maar ik zou me daar ook aan schuldig maken? Jan Jaap de Ruiter daagt mij uit uit mijn schuilplaats te komen? Laat me niet lachen, zeg. Ik daag Jan Jaap de Ruiter op mijn beurt uit even op de rechterkolom van dit blog naar beneden te scrollen tot je komt bij het kopje: ''Over mij'' en dan verder te lezen. Ik anoniem -  wat een belachelijke onzin. Opnieuw laat hij zich zo kennen als iemand die weinig om zich heen kijkt en slordig omgaat met bronnen.  

En laat dat nu net ook de belangrijkste reden zijn waarom ik het tegen hem opnam. Dat was namelijk het feit dat hij  - op grond van dubieuze, inferieure, ongeloofwaardige bronnen - Haj Amin al-Husseini, de mufti van Palestina, een actieve rol toedichtte bij de uitvoering van de Holocaust. Ik heb ik mijn vorige stukje uitgelegd hoe het aandikken van de rol van de mufti begon bij het proces-Eichmann in 1961 met de bedoeling de Palestijnen zwart te maken als rechtstreekse erfgenamen van het nazi-gedachtegoed. Het verhaal is zo a-historisch als het maar kan, maar intussen een eigen leven gaan leiden en nog steeds reuze populair bij wat ik eerder de Israel-verdedigers noemde, en natuurlijk bij de PVV-aanhang. Zij gebruiken het om Palestijnen en moslims in het algemeen zwart te maken. Het stukje van ''arabist Hans Jansen'' waar De Ruiter op reageerde was er een duidelijk voorbeeld van.
 De Ruiter had dit behoren te weten, of op zijn minst had hij dat kunnen ontdekken als hij zich behoorlijk had voorbereid voor hij zich in de discussie mengde. Nu koos hij - en ik neem onmiddellijk aan dat dat onbedoeld was - blindelings de kant van de PVV-ers door Jansen nu juist bij te vallen in datgene wat er abject aan zijn verhaal was, namelijk die opgeklopte en bij elkaar gelogen versie van de rol van de mufti bij de uitvoering van de Holocaust.
Dat De Ruiter goede bedoelingen had (dat was van het begin af aan duidelijk) maakte zijn fout er niet minder om. Een redenering volgen waarbij Jansens verhaal eerst wordt bevestigd voor wat de bloeddorst van de mufti betreft (bijvoorbeeld door te beweren dat die eigenhandig ervoor gezorgd zou hebben dat 4.000 kinderen werden vergast) en dan vervolgens gaan zeggen dat er ook goede moslims waren die Joden hebben gered, is niet alleen qua redenering naïef of onbeholpen, maar komt er ook in essentie op neer dat Jansen wordt bijgevallen, zoals ik schreef. De Ruiter schreef dat hij van zijn stoel viel toen hij las dat ik hem toedichtte dat hij Jansen steunde.Toch is dat precies wat hij deed door als een olifant de porcelijnkast van deze beladen discussie binnen te stappen. Ik kan er niets anders van maken.
Natuurlijk geeft De Ruiter zich op dat punt niet gewonnen. Hij komt nu alsnog met het argument dat de mufti zich bemoeide met de vorming van de SS-divisie Handschar in Bosnië en zegt dan: ''Ik vind dat Abu ook zou moeten erkennen dat mijn punt over de moefti meer dan valide is. Immers, hij stelt zelf in zijn column dat ‘het natuurlijk geen punt van discussie is dat de moefti hoogstwaarschijnlijk een antisemiet en in ieder geval hartstikke fout was’. Maar helaas voor De Ruiter, ik ben niet onder de indruk. Ik schreef in mijn stukje al over dat onduidelijk was in hoeverre al-Husseini succesvol was bij het vormen van een nazi-strijdmacht in Bosnië. Hij bezocht Sarajevo een jaar na de oprichting van de divisie, bleef er ongeveer een maand en latere berichten gaven aan dat het benodigde aantal moslims om de divisie vol te krijgen nooit is gehaald. Valide in het opzicht dat de mufti ''bloed aan zijn handen had'' zoals De Ruiter eerder schreef, is zijn argument dus allerminst.    
Wel is duidelijk dat de mufti, handelend vanuit de gedachte dat de ''vijanden van mijn vijanden mijn vrienden moeten zijn'' flink fout was. (Hij had dat overigens gemeen met veel anderen, onder wie bijvoorbeeld Anwar Sadat van Egypte). En met de opmerking van De Ruiter dat ''hoe dan ook, Jansen, Abu en ik het eens [zijn] dat de moefti in geen enkel opzicht deugde,'' kan ik daarom wel leven, al heb ik het gevoel dat de mufti meer  een tragische figuur was dan een misdadiger. Maar dat is niet de kern van de zaak. De kern was dat - zeker bij beladen discussies als deze - de feiten feiten moeten kloppen om te vermijden dat je al of niet per ongeluk aan de kant belandt van mensen die er hoogst ongezond standpunten op nahouden.

PS - In een nawoord laat De Ruiter weten dat hij inmiddels via een twitteraar weet wie ik ben. (Wel grappig: Joey den Broeder twitterde dat ik ''net zo anoniem ben als Multatuli'' en vertelde wie ik was). De Ruiter schrijft echter ook: ''Ik handhaaf evenwel mijn kritiek op het publiceren onder pseudoniem omdat redelijkerwijs niet verwacht kan worden dat opponenten op zoek gaan naar de ware identiteit van de drager van het pseudoniem.'' Zodat ik ook maar de intro van dit stukje laat staan.