Israels verkiezingen en de onvermijdelijke ruk naar (nog) rechts(er)

Israel stemt morgen. Het beloven geen spannende verkiezingen te worden. Iedereen is het erover eens dat  de Likud van Bibi Netanyanu, die een fusie is aangegaan met de racistische Israel Beiteinu partij van Avigdor Lieberman, als grootste uit de bus zal komen. Dat betekent dat er straks weer een nieuwe regering onder Netanyahu komt.
Het enige nieuws dat over die nieuwe regering valt te melden is het een nog veel rechtsere regering zal zijn dan de huidige. Ik schreef eerder over de ruk naar rechts bij de samenstelling van de Likud-kieslijst, en ook over de fusie tussen Likud en Israel Beiteinu van Lieberman. Verder meldde ik de opkomst van Habayit Hayehudi onder de nieuwkomer Naftali Bennett, die waarschijnlijk de derde partij in grootte gaat worden, en het feit dat mede daardoor de steun in het Israelische parlement voor het annexeren van althans een deel van de Westoever in deze Knesset aanmerkelijk zal zijn toegenomen.
En tenslotte schreef ik ook over de afwijkende duifachtige stellingname van Meretz, dat het als enige zionistische partij heeft aangedurfd om een drastische breuk met Oslo en het disfunctionele onderhandelingsproces te propageren. Of ze veel stemmen gaat opleveren zullen we moeten afwachten. Ik betwijfel het, eerlijk gezegd.
Afgezien daarvan zag ik weinig aanleiding meer over deze verkiezingen te schrijven. Ik schreef niet over de Arabische partijen die weliswaar goed zijn zo'n 11 zetels maar nooit een rol van betekenis spelen (ze worden altijd buiten elke coalitie gelaten). Evenmin over de religieuze partijen die afgezien van Bayit Yehudi (zie boven) altijd een vrij constante (conservatieve en in het geval van Shas ook nationalistische) factor zijn. Verder liet ik het zogenaamde 'midden' buiten beschouwing, dat bestaat uit de partijen van Tzipi Livni (Tenua), Yair Lapid (Yesh Atid) en ook de Arbeid onder Shelly Yacimovich die weliswaar sociaal democratisch heet te zijn, maar netzomin als de andere twee iets zinnigs te melden heeft over de verhouding met de Palestijnen of zelfs- naar mijn bescheiden mening - over de sociaal-economische verhoudingen.   
Natuurlijk valt er desondanks nog wel wat te melden. Voor wie meer wil weten - en uitgebreid, feitelijk ingelicht wil worden - is het overzicht dat Een Ander Joods Geluid publiceerde een aanrader. Hetzelfde geldt voor het overzicht van de krant Haaretz. 
Daarbij laat ik het. Laten we - tegen beter weten in -  hopen dat het meevalt.