Ik liet na om te schrijven over de Arabische partijen, die overigens mijn volledige sympathie hebben (het is best mogelijk dat ik op één ervan zou stemmen als ik Israeli was geweest). De reden dat ik het naliet was dat zij in de Knesset nooit een rol van betekenis hebben kunnen spelen. Geen enkele Joodse partij is namelijk ooit bereid gebleken die partijen in een coalitie op te nemen. Voor de Arabische partijen - toch zo'n 11 zetels - is de Knesset niet veel meer dan een platform om hun ideeën kenbaar te maken.
Wat ik evenmin deed was een schets geven van het hele politieke landschap, waaronder het zogenaamde 'politieke midden'. Dat was met opzet. Tzipi Livni of Yair Lapid brengen namelijk werkelijk totaal niets nieuws, laat staan iets opzienbarends. Ook Arbeid, dat al jaren geleden op is gehouden links te zijn, en dus eveneens tot het midden behoort, is kleurlozer dan ooit. Het midden in Israel biedt geen enkel nieuw perspectief voor een oplossing van het conflict met de Palestijnen of het stoppen van de inmiddels ruim 45-jarige bezetting. Het is in dat opzicht niet te onderscheiden van rechts, al is het misschien net iets minder chauvinistisch dan de regeringspartijen. Dus is er ook niets over te vertellen. Behalve over de onvermijdelijke terugkeer van een kabinet met Bibi Netanyahu en de ruk naar rechts die de partijen die dat kabinet zullen steunen inmiddels al hebben gemaakt, is er over deze verkiezingen helaas niks te melden.
(Raar idee trouwens dat de democratie Israel niet alleen stemt over haar eigen lot, maar ook over het stoppen of continueren van de rechteloosheid van de Palestijnen in Gaza en op de Westoever. Zeven miljoen mensen die beslissen over het lot van vier miljoen anderen. Om over na te denken: in hoeverre is Israel, in dit licht bezien, eigenlijk een democratie? Noam Sheizaf (+972) werkt dat verder uit ).
Maar dat terzijde. U weet nu waar ik, als ik Israeli was geweest, in ieder geval niet op zou gaan stemmen en waarop misschien wel. Geen verrassingen hier, mag ik aannemen. Maar in het verlengde daarvan wil ik hier graag een oproep herhalen van iemand die beter dan wie ook weet waarover hij het heeft als mensen aanspoort te stemmen op diegenen die de vrede serieus nemen: Rami Elhanan. Rami verloor in 1997 zijn 13-jarige dochter Smadar bij een zelfmoordaanslag in Jeruzalem. Ik heb Rami dit najaar ontmoet, toen ik zijn vrouw, Nurit Peled Elhanan, interviewde en ben onder de indruk geraakt van de vasthoudendheid waarmee hij campagne blijft voeren voor een vreedzame benadering van het conflict -onder meer door het vervullen van regelmatige spreekbeurten op scholen. Hieronder zijn oproep - 'Stem op diegenen die de vlag van de vrede als hoogste waarde hooghouden' - die afkomstig is van zijn Faceboekpagina. Het is een oproep die ik ook - en vooral - herhaal voor mijn Israelische lezers (gelukkig heb ik er een aantal) in de hoop dat ze hem ter harte zullen nemen...
''Vandaag (dat was op15 januari, AbuP) zes jaar geleden werd de 10 jaar oude Abir Aramin vermoord vlak bij haar school in Anata. Een ''strijder” van de grenspolitie schoot haar een rubber kogel in haar rug, zonder reden…
Zes lange pijnlijke jaren zijn sindsdien voorbijgegaan sinds wij en de Strijders voor de Vrede aan haar bed stonden in het Hadassah ziekenhuis, zes jaar waarin het ''meest morele leger in de wereld'' er niet in slaagde één van degenen die hiervoor verantwoordelijk waren te berechten
Zes jaar waarin de bezettingsautoriteiten doorgingen zonder reden onschuldige mensen te doden - zonder dat er een wet of een rechter aan te pas kwam. ..Keer op keer, een cyclus van bloed zonder einde en zonder doel. .. Gisteren opnieuw een Palestijns kind, van 17 … de vierde in een week! Duizenden onschuldige slachtoffers sinds de dood van Abir…
Zes jaar lag heb ik aan Abir gedacht. De hele tijd.
Zes jaar bleef ik denken en werd ik herinnerd aan dit onschuldige pure meisje dat nooit iemand kwaad had gedaan. Ik herinner me haar en wie het ook was die haar doodde - net als zij een slachtoffer - allebei slachtoffers van de bezetting.
Vijftien jaar lang heb ik gedacht aan Smadar. Al die tijd.
Vijftien jaar lag herinner ik me en denk ik aan dit onschuldige pure meisje dat nooit tegenover iemand iets verkeerds had gedaan. Ik herinner me haar en degene die haar doodde - een slachtoffer zoals zij - allebei slachtoffers van de bezetting.
Vergeet Abir Aramin niet! Vergeet Smadar Elhanan niet!
Volgende week dinsdag zijn er verkiezingen!
Stem voor diegenen die de vlag van de vrede hooghouden als hoogste goed! Stem voor diegenen die gelijkheid, broederschap en onderling respect tussen Joden en Arabieren voorstaan! Stem!''
PS Ik vergat dit te vermelden: Er is ook nog een Israelische Facebookpagina die Real Democracy heet. Via dat adres bieden Israeli's hun stem aan aan Palestijnen van de Westoever. In de praktijk betekent dat dat ze zulle beloven hun stem te zulle gebruiken volgens de wens van degene aan wie ze hem geven. Leuk idee, maar geen flauwe notie om hoeveel mensen het gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten