Links de winnaar Yair Lapid van Yesh Atid, rechts de verliezers Netayahu en Lieberman.Dus toch nog een verrassing, bij die Israelische verkiezingen. Yair Lapid, een tv-presentator die op de golven van zijn bekendheid via de buis in de politiek is gegaan en een partijtje - Yesh Atid (Er is een toekomst) uit de grond heeft gestampt, is de grote winnaar geworden. Vanuit het niets naar 19 zetels. Een ongekende winst. Daarmee is vrijwel vast komen te staan dat hij een mooie baan in de nieuwe regering-Netanyahu zal krijgen. Financiën? Buitenlandse Zaken? Vice-premier met een speciale portefeuille?
Netanyahu zelf deed het met zijn coalitie van de Likud met Liebermans Israel Beiteinu - zoals verwacht - namelijk niet erg goed (31 zetels, een verlies van 11), terwijl de als een meteoor opgekomen Naftali Bennett met zijn ultra-rechtse HaBayit HaYehudi (Het Joodse huis) het weliswaar niet slecht deed (11 zetels), maar toch minder dan de 15 à 16 die hij volgens de laatste voorspellingen misschien zou krijgen. Daardoor kan Netanyahu in de komende Kesset met zijn eigen partij plus Bennett's Joodse Huis en de andere religieuze partijen zoals Shas (11 zetels) op niet meer dan 60 zetels rekenen (of als de eindtelling meevalt 61). Dat is te weinig voor een stabiele regering. En dat betekent dat hij dus Yair Lapid en zijn Yesh Atid niet zal kunnen missen.
Is dat nu goed nieuws? Ja en nee. Het feit dat het harde rechts minder heeft gewonnen dan verwacht is een meevaller. Lapid's partij (als we dat zo mogen noemen) is zeker geen ultra-gezelschap, en zal dus het hard-rechtse overwicht verwateren. Maar tegelijkertijd is - omdat Lapid's partij eigenlijk programmatisch of ideologisch niets voorstelt (veel verder dan eisen voor belastingverlaging voor de middenklasse en verlaging van de bijdragen aan de ultra-orthodoxie komt hij niet) - totaal onvoorspelbaar wat zijn invloed zal zijn. Het lijkt mij waarschijnlijk dat Netanyahu hem uiteindelijk om zijn pink zal winden en mee zal trekken i ee program dat hij uitstippelt. Al zal dat er bij de start van een nieuwe regeerperiode, omdat Netayahu slim genoeg is om zich kaarten niet meteen te laten zien, misschien niet meteen zo uitzien.
Wat kunnen we verder naar aanleiding van deze verkiezingen concluderen?
1) Het feit dat zoveel mensen Netayahu en Lieberman in de kou lieten staan en liever op een outsider als Lapid stemden, kan wat mij betreft worden opgevat als een (krachtige) proteststem.
2) Dat die proteststem - voor zoveelste keer - niet de zich sociaal-democratisch noemende Arbeid van Shelly Yacomovich ging, vertelt veel over het gebrek aan aantrekkingskracht en/of ruggengraat van deze partij. Yacimovich slaagde erin de partij naar 11 zetels te tillen, maar door gebrek aan overtuigingskracht, duidelijkheid en charisma profiteerde ze toch niet meer van de onvrede over Netayahu's (economische) beleid..
3) Dat Meretz, de enige waarlijk duifachtige zionistische partij van drie naar zes zetels steeg is verheugend, maar de vraag blijft - helaas - of het veel zoden aan de dijk zal zetten. Bij de andere partijen in het vredeskamp, de gemengd Joods-Arabische communistische partij Hadash en de Arabische partijen, deden zich geen grote verschuivingen voor, dus blijft het een vredesfront van minder dan 20 zetels.
Zal een nieuwe regering Netanyahu het beter doen op het gebied van vredesonderhandelingen en dergelijke dan de vorige? Dat is zeker niet gezegd. Maar wat winst lijkt bij deze verkiezingen, is dat het front van diegenen die (delen van) de Westoever willen annexeren in ieder geval niet is versterkt. De uitslag is dus, al met al, net een beetje minder gruwelijk dan ik - en velen met mij - hadden gevreesd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten