Een viering die amper een viering heten mag

Gastauteur Jaap Hamburger, voorzitter EAJG
 
Door een toeval, te danken aan het verschil in de kalenders die in gebruik zijn in Israël en Nederland, een toeval dat zich daarom in de toekomst niet snel zal herhalen, vielen dit jaar de Israëlische ‘dodenherdenking’ en de viering van Onafhankelijkheidsdag samen met de Nederlandse dodenherdenking en viering van Bevrijdingsdag.

 4 mei 2014 was in Israël ‘Jom Hazikaron’ ('Dag van de Herinnering'), waarop de Israëlische doden uit alle Israëlische oorlogen worden herdacht, alsmede zij die zijn omgekomen door terroristische acties, en 5 mei was ‘Jom Ha’atsmaoet’ ('Dag van de Onafhankelijkheid'). Op de vijfde dag van de Ijar van het jaar 5708 werd door David Ben-Gurion in Tel-Aviv de onafhankelijkheidsverklaring van Israël voorgelezen (op onze Gregoriaanse kalender destijds 14 mei 1948). Door een ander toeval vielen beide dagen dit jaar binnen een week na het knarsend vastlopen van de gesprekken die onder leiding van de Amerikaanse minister Kerry negen maanden lang plaatsgevonden hebben tussen Israëli’s en Palestijnen, en die met weinig ophef werden opgegeven.

 Hoewel, toeval? Te vaak hebben er de afgelopen decennia gesprekken, besprekingen en onderhandelingen plaatsgehad, die telkens weer strandden, zijn er afspraken gemaakt, memoranda overeengekomen, verdragen gesloten, sommige zoals ‘Oslo’ zelfs onder toeziend oog van de halve wereld, en misschien wel de hele. Alles vruchteloos gebleken, voor zover het er om ging de bezetting op te heffen en een tweede volwaardige staat te stichten, een Palestijnse staat, naast Israël, zoals voorzien toen Israël in 1949 tot de VN werd toegelaten.

 En zo vieren we anno 2014 één Onafhankelijkheidsdag, de Israëlische, waar we er graag twee hadden willen vieren. En is het een viering die amper een viering heten mag. Immers, als een land een andere natie in gijzeling en knechtschap houdt en zich steeds meer oppervlakte toe-eigent van het territoir waar ten behoeve van die natie een tweede staat gesticht moet worden, als dat land, we hebben het over Israël, niet bereid is een ander volk, we bedoelen de Palestijnen, te gunnen waar het zelf aansprak op maakt, wat het voor zichzelf gerealiseerd heeft, een eigen staat, hoe vrij en onafhankelijk mag zo’n land dan heten? Hoe onafhankelijk en vrij is eigenlijk degene die heerst over een ander? Waar zal hij fier op zijn? Wat valt er te vieren?