Duizenden Palestijnse gevangenen beginnen hongerstaking

''Free Barghouti'', geschilderd op wat Israel het ''Afscheidingshek'' noemt op de Westoever.
 

Zo'n 1600 Palestijnse gevangenen in Israelische gevangenissen hebben aangekondigd vandaag, maandag 17 april, op Yom al Asir, de Dag van de Gevangenen, een hongerstaking te beginnen. Een aantal was een dag eerder al begonnen. Mogelijk gaan uiteindelijk een 3.000 tal gevangenen deelnemen. Het dreigt de grootste protesthongerstaking te worden die de Palestijnen ooit hebben gehouden.
Tot de staking is opgeroepen door Marwan Barghouti, één van de populairste leiders van Fatah en de meest voor de hand liggende opvolger van Mahmoud Abbas als Palestijnse president. Barghouti zit echter sinds 2002 zelf in een Israelische gevangenis en is veroordeeld tot vijf maal levenslang, zogenaamd wegens medeplichtigheid aan moord, maar in werkelijkheid wegens zijn aandeel in de Tweede Intifada.
Barghouti riep in een verklaring die door zijn vrouw Fadwa was verspreid (en die tot woede van veel rechtse Israeli's ook in de New York Times verscheen), de bevolking, president Abu Mazen, het Palestijnse leiderschap en Palestijnse fracties op om demonstraties, sit ins en algemene stakingen te houden om de hongerstaking te ondersteunen. Barghouti herinnerde eraan dat er  in de afgelopen 70 jaar (volgens de Palestijnse Vereniging van Gevangenen) ongeveer ''een miljoen Palestijnen is gearresteerd, gemarteld, psychologisch en fysiek is vernederd en onderworpen aan de ondermaatse en akelige condities in de Bastilles van het barbaarse zionistische kolonialisme''. Hij beschuldigde de Israelische militaire rechtspraak, met zijn percentage van 99,74 procent veroordelingen in de zaken van ergens van beschuldigde Palestijnen, ervan ''medeplichtig te zijn aan de misdaden van de bezetters'' via detenties, onterechte veroordelingen, en marteling en zei dat de ''onwettige (militaire) rechtbanken geboycot moeten worden als instrumenten van de bezetting''. Barghouti memoreerde dat de aantallen gevangenen de laatste tijd weer zijn toegenomen en hij gaf aan dat de maand april voor de staking was gekozen ter herinnering aan de slachting van Deir Yassin, en de tijd dat de Palestijnse leiders Abd al-Qadir al-Husseini en Abu Jihad (Khalil al-Wazir), werden gedood. De eisen van de Palestijnse gevangenen zijn een einde aan de gevangenschap zonder vorm van proces, de zogenoemde ''Administratieve Detentie'' (het aantal gevangenen onder deze vorm van gevangenschap ligt op dit moment rond de 500), en een groot aantal verbeteringen in de omstandighede van de gevangenschap zoals verbetering van de gezondheidszorg, meer mogelijkheden tot bezoek en contact met familieleden, waaronder her recht voor gevangenen die op veiligheidsgronden apart worden gehouden om te mogen telefoneren.
Er zijn op dit moment volgens de NGO Addameer zo'n 6.300 gevangenen (let wel dus een 1.300 meer dan bijvoorbeeld het dagblad Haaretz en de suffe correspondente van Radio 1 meldden), verspreid over 17 gevangenissen die allemaal op één na binnen het eigenlijke Israel liggen, ver van de familieleden van de gevangenen, die er uren over moeten doen om zich door checkpoints en dergelijke te wurmen en zich vernederend te late visiteren, voor ze de gevangenen van een afstandje kunnen zien en ermee mogen praten, als het bezoek als is toegestaan.
Van de 6.300 zijn er 300 kinderen, 61 vrouwen (onder wie 13 meisjes jonger dan 18). Dertien gevangenen zijn lid van het door Israelische tegenwerking niet functionerende Palestijnse parlement.Een duizendtal gevangen mag op grond van ''veiligheidsredenen '' helemaal geen bezoek ontvangen, en een aantal tussen de 15 en 20 gevangenen zit in isolatie en mag zelfs geen contact hebben met medegevangenen.
Amnestie International heeft ter gelegenheid van de staking een verklaring uitgegeven waarin de organisatie aangeeft dat het vasthouden van de gevangenen in gevangenissen binnen Israel in plaats van binnen de bezette gebieden ingaat tegen de Geneefse Conventie en dus sowieso onwettig is, en waarin wordt gezegd dat de restricties op bezoek en contact eveneens tegen de geldende internationale wetgeving op dit punt ingaan. Israel trekt zich  al jaren niets van deze regels aan. De Westerse wereld ziet daar geen ernstige overtreding in, en trouwens evenmin in de oneerlijke militaire rechtspraak. Israel kan gewoon zijn gang blijven gaan.