De recente verkiezing van Jair Bolsonaro tot president van Brazilië is een nieuwe grote meevaller voor de hudiige Isarelsiche regeringscoalitie van Bibi Netanyahu. In 2017 bij zijn bezoek aan Argentinië, Paraguay, Colombia en Mexico liet hij Brazilië nog links liggen, onder meer omdat Brazilië Palestina had erkend en de kolonistenleider Dani Dayan in 2015 had geweigerd te accepteren als ambassadeur. (Dayan in nu consul-generaal in New York). Ook bij een recenter bezoek aan Latijns-Amerika, in augustus van dit jaar,. vermeed Netanyahu Brazilië nog, omdat hij de verkiezingen wilde afwachten. Maar nu, met de verkiezing van de ultra-rechtse en racistische nieuwe president is dat veranderd. In Jeruzalem verluidt dat Netanyahu zeer waarschijnlijk Bolsonaro's inwijdingsceremonie op 1 januari zal gaan bijwonen. Na de Amerikaanse president Trump, Hongarije's Orban, de huidige Poolse leiders en de ''moderniserende'' Saudische kroonprins Mohammed bin Salman, heeft Netanyahu er nu een belangrijke ultra-rechtse nieuwe vriend bij.
Een van de redenen voor de nieuwe vriendschap is dat Brazilië zijn buitenlandse politiek over een heel andere boeg gaat gooien. Daarbij hoort de Midden-Oosten politiek. Bolsonaro heeft niks met de erkenning van Palestina, heeft hij laten weten. Volgens hem is Palestina helemaal geen land. Hij zal dan ook de Palestijnse ambassade in Brazilia sluiten en de Braziliaanse ambassade in Israel gaan verplaatsen van Tel Aviv naar Jeruzalem. Hij volgt daarmee, toegejuicht door Netanyahu en veel anderen, het voorbeeld van Trump en van zijn Latijns-Amerikaanse buren Paraguay en Guatemala.
Waar hoort Israel?
Voor wat de Israelische buitenlandse politiek betreft, is hiermee duidelijker dan ooit geworden dat Israel langzamerhand gesitueerd moet worden in het ultra-rechtse kamp. In het verleden was er een bondgenootschap met het Zuid-Afrika van de apartheid en waren er de verhalen van wapenleveranties en trainingen die werden verstrekt aan Afrikaanse, Aziatische of Latijns-Amerikaanse dictaturen, zoals bijvoorbeeld het regime in Uganda van Idi Amin of het Chili van Pinochet. Dat gebeurde toen nog min of meer besmuikt. Nu zijn het zonder voorbehoud openlijke allianties (behalve dan met om voor de hand liggende redenen nog niet met de Saudi's) met uiterst dubieuze, vaak ook antisemitische en/of racistische heersers. Je vraagt je af of dit ook het beeld van Israel bij het grote publiek zal beïnvloeden, of eindelijk het beeld doorkomt van hoe het bewind in Jeruzalem zelf moet worden gekarakteriseerd.
Ooit werd Israel in het Westen algemeen gezien als de pioniersstaat, een egalitaire en progressieve samenleving, waar de premier met een open boord in het parlement verscheen en de portier evenveel verdiende (zei men) als de minister. Palestijnen, daar had eigenlijk niemand ooit van gehoord. De Arabieren, dat waren gewoon spelbrekers, die Israel zijn successen niet gunden. Laat iedereen zich afvragen hoeveel er van dat beeld een mythe was en hoeveel daarvan de tijd heeft doorstaan. Vul zelf in hoe het nu voor staat.
1 opmerking:
Een vitale staat die dagelijks ondermijnt wordt door antisemieten en links uitschot zoals BDS-volk, het EP, AI, PKN, de paus, Lutherse kerk, de VN enz enz enz, de lijst is eindeloos lang, want wie links is, wie wil dat niet zijn, want dat is 'progressief' en dus modern, is simpelweg een antisemiet, is ingebakken in het socialisme en multikulti flauwekul (anti-westers, anti blank, anti Joods)
Wanneer ga jij in je 'regenboognatie' Zuid-Afrika wonen?
Enfin, ik heb weer eens kennis gemaakt met je intense haat tegen Israël. Ik vraag mij steeds weer af wanneer jij eens op de Dam gaat protesteren tegen Syrië, Irak en Jordanië, de islamitische nepstaten uit de jaren 40 van de vorige eeuw. Ik zie niet snel een BDS'je op gang komen voor Turkije, want moslimstaten. Overigens, Turkije houdt nog steeds noord Cyprus bezet, maar dat zal wel niet belangrijk zijn, want....moslims
Een reactie posten