Israel stelt proces Ahed Tamimi en haar moeder uit en verlengt hun voorarrest

Woensdag 31 januari, vandaag dus, is de Palestijnse tiener Ahed Tamimi jarig in een Israelische gevangenis. Kul sana wa hiyya tayyaba, welgefeliciteerd zullen we maar zeggen, een fijne verjaardag en hopen dat het goed met haar gaat. De Israelische bezettingsautoriteiten hebben haar alvast een verjaardagscadeautjes gegeven: zij en haar moeder zouden vandaag moeten voorkomen, maar dat is uitgesteld tot 6 februari. Hun voorarrest is voor de zoveelste (vierde, vijfde?) keer verlengd. Israel doet dit soort dingen wel vaker: als het proces erg de aandacht trekt stellen we het maar even uit.
 Ahed en haar moeder werden op 19 december gearresteerd, nadat Nariman Tamimi, haar moeder, een video opname op haar facebook pagina had geplaatst van Ahed die een soldaat een tik geeft. Iets eerder was haar neef Mohammed Tamimi (15) met een zogenoemde ''rubberkogel'' van dichtbij in zijn gezicht geschoten. Hij overleefde dat uiteindelijk, maar de kogel die in zijn schedel was gedrongen moest operatief worden verwijderd, waarbij ook een deel van zijn schedel werd weggenomen. De soldaat die een klap kreeg stond overigens in Aheds tuin. In de video is te zien dat hij eerst uithaalt, maar dat was in de versie die de Israelische tv uitzond netjes verwijderd. Het hoort allemaal bij de bezetting: Israelische soldaten, leden van het ''meest morele leger ter wereld'', mind you, doen zoiets niet, die slaan natuurlijk niet. En Palestijnen. ook ongewapende meisjes van 16, zijn agressief, bloeddorstig en onbetrouwbaar. 
Aheds gevangenschap en de manier waarop ze wordt mishandeld (midden in de nacht gearresteerd, vele malen van gevangenis gewisseld, om twee uur 's nachts gewekt als ze 's middags om vier uur voor de militaire ''rechter'' moet verschijnen om maar een paar dingen te noemen) heeft intussen de aandacht gevestigd op het feit dat Israel op dit moment  nog ruim 300 andere kinderen vasthoudt en op precies dezelfde manier behandelt. Het aantal is de afgelopen twee jaar ongeveer verdubbeld. Dat is natuurlijk tegen alle internationale regels en verdragen zoals de Internationale Conventie van de Rechten van het Kind, die Israel mede heeft ondertekend. Maar de internationale politiek ziet dat bij Israel steeds door de vingers.  Joden hebben veel geleden. Blijkbaar kunnen ze daarom nog steeds alleen worden behandeld als slachtoffers. 
Amnesty International heeft zich over Ahed ontfermd. Ze zou onmiddellijk moeten worden vrijgelaten. ''Niets dat zij heeft gedaan rechtvaardigt de gevangenschap van dit 16-jarige meisje. De video laat zien dat haar behandeling volstrekt disproportioneel is en dat haar optreden geen werkelijke dreiging betekende'', zegt Amnesty. En intussen kan de zogenaamde militaire rechter haar op grond van de aanklachten zo'n tien jaar gevangenisstraf geven. Laten we zien hoe Israel deze ''militaire rechtsspraak'', met haar 99,97 procent veroordelingen, nog belachelijker maakt dan het toch al jaren is.  Laten we zien of het gewoon wordt geslikt.
(Misschien dat al die Joden in het buitenland en in Israel zelf die nu wél (al is het heel laat) in actie komen om te verhinderen dat er 37.000 zwarte mensen worden teruggestuurd naar Afrikaanse landen waar ze niet eens vandaan kwamen en waar ze geen vluchtelingenstatus kunnen krijgen, ook hier eens hun gedachten over kunnen  laten gaan). 
Intussen heeft de mate van belangstelling voor de zaak ook bizarre kanten. Michael Oren, een historicus die een aantal jaren geleden door Netanyahu werd uitverkoren om Israels ambassadeur in Amerika te worden (hij is intussen ex-ambassadeur en lid van de Knesset), bekent tegenover de krant Haaretz dat hij had laten onderzoeken of de familie Tamimi wel echt Palestijns was. Ahed en haar broertje zijn immers blank en blond, en hun kleren, zoals spijkerbroeken en T-shirts, waren kennelijk ook niet de 18e eeuwse Palestijnse boerendracht die Oren blijkbaar voor ogen heeft als hij aan Palestijnen denkt. De historicus dacht dat het ''acteurs'' waren, ''want dat is wat we kennen als Pallywood''.
Het is niet voor het eerst dat Oren zo in de fout gaat met zijn Pallywood fantasieën. (Spreken van Pallywood, afgeleid van de  Indiase Bollywood films, is een manier waarop ultra rechtse Israel sympathisanten Palestijnse reacties op hun onderdrukking afdoen als 'aanstellerij'. Alles is 'in scene gezet en onwaar'). Toen in 2014 op Nakba dag twee jongens zonder enige reden na elkaar en op dezelfde plek werden doodgeschoten met scherpe munitie door het leger, dat beweerde dat er geen scherpe munitie was gebruikt, kwam Oren in een interview ook met het verhaal dat het ''Pallywood'' was en dat de twee dat doodgaan alleen maar hadden gespeeld. De ambassadeur als fantast. De soldaat die de tieners doodschoot staat nu, vier jaar later, nog steeds terecht. Hij heeft dat te danken aan het feit dat bij één van de twee, Nadim Nuwara, naderhand de Israelische kogel die hem doorboorde werd gevonden in de schooltas die hij op zijn rug droeg. De soldaat wacht op een straf voor, nee niet voor moord of doodslag, maar voor het ''nalatig hanteren van een vuurwapen''. En dat alleen in één geval, want de kogel die de andere jongen doodde, is nooit gevonden.