Dit is de bron Ein Hanyah (of Hiniyeh zoals de Israeli's blijkbaar zeggen), die van de plaats al-Walaja was. Ik schrijf ''was'' en dat is niet voor niets. De bron, met twee bassins, diende al-Walaja als drinkplaats voor de dieren, om het land te irrigeren en ook om in te zwemmen zoals op de foto te zien is, of om bij te picknicken. En dat trouwen ook voor de bewoners van Bethlehem en Beit Jala, zij maakten er ook gebruik van.
De bron is een tijd dicht geweest om hem schoon te maken en te renoveren. Nu is hij weer feestelijk geopend. Dat gebeurde door een groep Israeli's onder wie minister Ze'ev Elkin van Jeruzalem en van Milieu, de burgemeester van Jeruzalem Nir Barkat, zijn plaatsvervanger Moshe Lion, en nog een paar andere hoogwaardigheidsbekleders.Maar wie er ontbraken waren de bewoners van Walaja. De Israeli's hebben tegelijk met de heropening van de bron ook gezorgd dat de mensen van Walaja hun eigen bron niet meer kunnen bereiken. Hoe? Heel simpel, door een checkpoint dat toegang geeft tot de geannexeerde stad Jeruzalem een paar honderd meter op te schuiven.
Walaja ligt op de Westoever, net niet in Jeruzalem, en dus kunnen de bewoners van Walaja, die deels wel binnen de gemeentegrens van Jeruzalem vallen maar toch geen inwoners van Jeruzalem zijn, niet door het checkpoint en alleen nog vanuit de ramen van hun huizen kijken hoe de Israeli's en de toeristen straks met warm weer vrolijk spartelen in hun bron. Als ze tenminste niet vanuit hun huizen recht tegen de ''Muur'' aankijken, de Afscheidingsmuur, of de Apartheidsmuur, of de Annexatiemuur, of hoe je hem ook wilt noemen. De Muur is namelijk helemaal rondom hun dorp gebouwd. Daarna zijn trouwens ook de resterende gronden van het dorp, met hun fraaie eeuwenoude terrasbouw, door Jeruzalem afgepakt en tot ''nationaal park'' verklaard. Een nationaal park voor Joden, wel te verstaan. En hoe noemen we deze handelwijze waarbij één volk alle rechten heeft om alles af te pakken en het andere volstrekt het nakijken heeft? Juist, dat noemen we apartheid.
Walaja is intussen nauwelijks anders gewend. Lees hier hoe het van een dorp van 20.000 inwoners door Israelisch toedoen, en ook nog gesanctioneerd door het Israelische hooggerechtshof met zijn bijzondere opvattingen van recht, sinds 1948 geleidelijk echt alles heeft verloren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten