Acht maanden voor Ahed Tamimi en haar moeder in ''plea bargain''

Updated. De Palestijnse Ahed Tamimi (17) die in december midden in de nacht van haar bed werd gelicht omdat een video waarin te zien is dat ze een soldaat een tik verkocht op de Israelische tv was vertoond, is woensdag in overeenstemming met een "plea bargain" met de militaire aanklager veroordeeld tot acht maanden gevangenisstraf. Ook kreeg ze een boete van 5.000 shekel (ongeveer 1.000 euro).
Haar moeder Nariman kreeg, ook in een plea bargain, eveneens acht maanden en een boete van 6.000 shekel (1.200 euro) wegens het opnemen van de video waarin Ahed te zien was. Haar nicht Nur werd veroordeeld conform haar voorarrest van 16 dagen plus vijf maanden voorwaardelijk en een boete van 2.000 shekel (400 euro).  
Een plea bargain is een element dat vrijwel onbekend is in het Nederlandse strafrecht: Een verdachte bekent schuld aan een aantal punten van de aanklacht en krijgt in ruil daarvoor een lichtere straf.
Wat zich bij dit nieuws onmiddellijk opdringt is de vergelijking tussen recht voor Israeli's en recht voor Palestijnen. De Israelische militair Elor Azaria kreeg dezer dagen strafvermindering van de al buitengewoon lichte straf die hij opliep voor het vermoorden van een gewonde op de grond liggende Palestijn in Hebron. Hij komt nu niet na 18 maanden, maar al na negen maanden vrij.
Tijdens zijn voorarrest mocht hij bovendien met de feestdagen naar huis. De minderjarige Ahed werd midden in de nacht opgepakt en heeft vier maanden onafgebroken in voorarrest gezeten, voor het slaan van een militair, die in haar tuin stond en die haar eerst had geslagen. En dat kort nadat de eenheid van deze soldaat haar neefje Mohammed Tamimi (15) levensgevaarlijk had gewond met het afschieten van een zogenaamde ''rubberkogel'' in zijn gezicht. Uiteraard is deze lijst van wonderlijke vergelijkingen van straffen voor Isareeli's en voor Palestijnen met nog veel meer bizarre vergelijkingen aan te vullen.  Het gros van de misdaden bedreven tegen Palestijnen (denk bijvoorbeeld aan de veldslagen in Gaza) wordt trouwens helemaal niet vervolgd.
De plea bargain werd woensdag bereikt in een zitting die achter gesloten deuren werd gehouden, nadat een verzoek van Ahed zelf om de zaak openbaar te behandelen ook in hoger beroep was afgewezen. Het hof dat deze beslissing nam verwees zoetsappig naar ''het belang van de minder jarige verdachte''. Het was echter voor iedereen duidelijk dat het enige belang dat hiermee gediend was het belang van de Staat Israel was, die gezichtsverlies leed door de onverwacht grote belangstelling van de media voor de onrechtmatige manier waarop Ahed was behandeld en de belachelijke strafeisen die de militaire aanklager had opgesteld.
Ook haar advocate, Gaby Lasky, onderstreepte dat na de zitting nog eens: "Het feit dat bij de plea bargain alle feiten uit de aanklacht zijn verdwenen die werden aangevoerd om haar voorarrest tot het einde van de procedure mogelijk te maken, bewijst dat haar arrestatie middenin de nacht en de hele zaak tegen haar alleen maar dienden om wraak te nemen.'' Lasky doelde daarmee op de publieke reactie na het vertonen van de video waarop te zien was dat ze een militair sloeg, die wijd en zijd de reactie opriep dat ze ''het aanzien van het leger had beschadigd''.

De krant Haaretz haalt ongenoemde bronnen aan die zeiden dat de de plea bargain alleen de aanval die te zien op de video bevat, plus Aheds (zogenaamde) oproep tot geweld die de Israeli's kennelijk hebben gehaald uit het commentaar dat zij op de video gaf, plus twee andere zaken van ''aanvallen op soldaten''.  Andere dingen als het gooien van stenen liet de verdediging vallen, volgens de krant.
Voor wie de straf intussen belachelijk zwaar vindt (wat hij ook is) en de gang van zaken niet helemaal snapt: Palestijnse verdachten gaan heel vaak dit soort plea bargains aan, omdat het de enige manier is om aan nog veel zwaardere straffen te ontkomen,  of om onder ene voorarrest uit te komen dat tijdesn de behandeling van de xaak iendloos kan worden gerekt.
 ''Recht'' is in de militaire rechtbanken van de Israelische bezettingsmachine een buitengewoon betrekkelijk begrip. Het militaire recht, dat sterk verschilt van het normale Israelische recht, is hier eigenlijk alleen één van de middelen om de bezetting van de Westoever in stand te kunnen houden. Tegen de aanklachten van de militaire aanklagers is nauwelijks verweer mogelijk. Palestijnse getuigen worden sowieso niet serieus genomen en meestal ook niet gehoord, en aan ontkenningen van verdachten of nuances on de zaak wordt niet al veel aandacht geschonken. De straffen zijn buitengewoon hoog en de in militair uniform gestoken rechters spreken in 99,74 procent van de gevallen veroordelingen uit. Dat is een score die hoogstens in de meest griezelige dictaturen elders op de wereld zou kunnen worden geëvenaard.