Een minaret zoiets als een hakenkruis?

Ik heb haar altijd wel aandoenlijk gevonden. Iets meisjesachtigs had ze, een licht accent dat vertederend werkte, en een sfeer om zich heen van dat het niet allemaal zonneschijn is in de wereld. Soms zou ik een arm om haar heen hebben willen slaan. Soms was ze ook haast  té aandoenlijk, zoals toen Rita Verdonk haar Nederlanderschap ter discussie stelde en Hirsi Ali  haar Kamerlidmaatschap opgaf. 
Maar haar ideeën heb ik nooit zo kunnen bewonderen. De profeet uitschelden voor een tiran en een pederast, hoofddoekjes uitmaken voor een symbool van onderdrukking, een bloot vrouwenlichaam met Koranteksten beschrijven (in de film samen met Theo van Gogh), was allemaal niet iets waarvan ik dacht dat het moslimvrouwen verder zou helpen. Laat staan dat , het zou bijdragen tot hun lust om zich wat losser te maken van hun uit het Rif-gebergte of het ouderlijk huis meegenomen geloof en achtergrond, en dat dan nog helemaal afgezien van de vraag of dat altijd wel zo nodig was.
Nu is Ayaan Hirsi Ali alweer een tijdje in het verre Amerika, waar ze bij die rechtse denktank, The American Enterprise Institute, werkt. Ik heb me wel er wel eens op betrapt dat ik me afvroeg hoe het nu toch met haar zou gaan. Zo hoor je dagelijks van iemand, zo lees bijna nooit meer iets van of over haar. Maar vandaag kwam ik haar eindelijk weer eens tegen:
Political ideas have symbols: A swastika, a hammer and sickle, a minaret, a crescent with a star in the middle (usually on top of a minaret) all represent a collectivist political theory of supremacy by one group over all others, las ik.
Even moest ik mijn ogen uitvegen. Een swastika en een minaret? In één adem? Een hamer en sikkel en een minaret? Waar sloeg dat op? Ah, de stemming in Zwitserland, waarbij het moslims werd verboden minaretten toe te voegen aan hun moskeeën.
 'Wat als de Zwitsers hadden moeten stemmen over een gelijkarmig kruis met rechte hoeken aan de uiteinden als symbool van een geloof van een kleine minderheid?' vroeg Hirsi Ali. 'Of denk aan een referendum over gebouwen met een hamer en sikkel bovenop - een ander symbool dat een kleine minderheid in Zwitserland dierbaar is?'

Wat nu? Hirsi Ali op dezelfde golflengte als Wilders? De minaret als hakenkruis? En de Koran dan zeker in de rol van  Mein Kampf? En wat met andere symbolen van een 'collectivistische theorie die een uiting zijn van suprematie van de ene groep over de andere'? Wat bijvoorbeeld over het christelijke kruis, dat niet alleen alle kerken siert, maar in Zwitserland dat toch waarlijk niet van chauvisnisme is gespeend, ook nog eens de nationale vlag? Is dat geen uiting van een ideologie die zich beter acht dan alle andere?

Maar in haar stuk in de Christian Science Monitor gaat Hirsi Ali dapper voort:
In their response to the presence of Islam in their midst, Europeans have developed what one can discern as roughly two competing views. The first view emphasizes accuracy. Is it accurate to equate political symbols like those used by Communists and Nazis with a religious symbol like the minaret and its accessories of crescent and star; the uniforms of the Third Reich with the burqa and beards of current Islamists?

If it is accurate, then Islam, as a political movement, should be rejected on the basis of its own bigotry. In this view, Muslims should not be rejected as residents or citizens. The objection is to practices that are justified in the name of Islam, like honor killings, jihad, the we-versus-they perspective, the self-segregation. In short, Islamist supremacy. 

En: The second view refuses to equate political symbols of various forms of white fascism with the symbols of a religion. In this school of thought, Islamic Scripture is compared to Christian and Jewish Scripture. Those who reason from this perspective preach pragmatism. According to them, the key to the assimilation of Muslims is dialogue. They are prepared to appease some of the demands that Muslim minorities make in the hope that one day their attachment to radical Scripture will wear off like that of Christian and Jewish peoples.   

Volgens Hirshi Ali hebben de Zwitsers het eerste model gevolgd: ze hebben niet tegen de moslims gestemd, maar alleen tegen de minaret die zou staan voor de wil tot overheersen, jihad, eerwraak, een wij-zijn-anders-dan jullie houding - kortom een symbool voor de slechtheid van de islam, zeg maar: het   hakenkruis op de moslim-kerk. Volgens haar ging het bij de stemming in Zwitserland om een confrontatie tussen moslims die hun wil wilden gaan opleggen aan de Zwitserse maatschappij en working class Zwitsers die - terecht  -  deze houding van de moslims afwezen - maar niet de moslims zelf.
Ik weet niet of u dat volgen kunt. Je maakt een construct - minaretten zijn zoiets als nazi-symbolen - en vervolgens verklaar je dat de Zwitserse bevolking dat ook al dacht en ernaar heeft gehandeld, maar gelukkig niet tegen de moslims zelf heeft gestemd. Het is een bewijs uit het ongerijmde, een soort logica die je zou verwachten van een meisje van 17 in een schoolopstel, maar niet van een volwassen vrouw die werkt bij een zichzelf serieus nemende denktank. Hoe weet ze nu dat de Zwitsers bij het invullen van hun stembriefje niet gewoon hebben gehandeld uit een soort bloedhekel aan alles wat moslim is?

En hoe kom je in godsnaam op het idee een minaret te vergelijken met een hamer en sikkel of nog erger, een hakenkruis? Is Mohamed dan nu, na een tiran en een pedofiel ook nog een soort massamoordenaar à la Stalin of Hitler geworden? Subtieler is ze er niet op geworden in de VS.
Mijn collega-blogger, professor As'ad Abu-Khalil, schreef naar aanleiding van haar stuk: 'Zouden Amerikaanse kranten hun pagina's openstellen voor antisemieten om hun vijandigheid jegens het  jodendom te uiten?'
De vraag stellen is haar beantwoorden in dit geval.