Marcheren voor de mensenrechten in Tel Aviv

Op zijn uitstekende blog Coteret (die onder meer vertalingen uit de Israëlische pers publiceert die anders nooit zo onder de aandacht zouden zijn gekomen), vertelt Didi Remez dat hij zich op de in oktober in Washington van J Street bezig mocht houden met de vraag: 'Waar is de Israëlische vredesbeweging?' En vandaag, zo voegt hij eraan komt het echte antwoord.
ACRI, de Associatin for Civil Right in Israel, heeft namelijk het initiatief genomen voor een mars in Tel Aviv van alle mensenrechten- en vredesorganisaties. ACRI heeft er een heleboel aan gedaan om zoveel mogelijk mensen te activeren. Het zal een test worden. Ik hoop erop terug te komen.

De mars komt een dag na de Dag voor de Mensenrechten en valt bijna samen met de publicatie van ACRI's jaarlijkse rapport over de staat van de burgerrechten in Israël. Dit jaar geeft dat verslag een uiterst somber beeld. Pogingen tot discriminerende wetgeving zoals de anti-Naqbawet (die herdenking van de schaduwzijde van Israëls Onafhankelijkheidsdag door de Palestijnse Israëli's strafbaar wilde stellen), de 'Loyailiteitswet' die wilde dat Israëli's die geen gelofte van trouw aan de staat afleggen hun nationaliteit verliezen. Discriminerende maatregelen, zoals minister van Onderwijs Saar die scholen wilde subsidiëren naar gelang het aantal aanmeldingen voor het leger en minister Lieberman van Buitenlandse Zaken, die meldde dat voor banen op zijn ministerie alleen mensen in aanmerking zouden komen die in dienst aren geweest. Beide maatregelen zijn discriminerend ten aanzien van Arabieren, ultra-otrhodoxen en gehandicapten.
Pogingen om andersdenken het zwijgen op te leggen, zoals de heftige manier waarop demonstraties (vooral van Palestijse Israëli's) tegen de aanval op Gaza de kop werden ingedrukt, de felle aanval op bijvoorbeeld de militairen van 'Breaking the Silence' en hun onthullingen over de Gaza-campagne, waarbij leugens en verdachtmakingen van de kant van de overheid niet uit de weg worden gegaan.

In een aantal gevallen werd op ondemocratische wijze geprobeerd er wetgeving door heen te jagen, zoals een wet op de hervorming van landbezit (waaronder onder het privatiseren van absentee poperty) valt, of een wet op een biometrische database. Er is sprake van toenemend racisme en intolerantie, onder meer met gevallen waarin Ethiopische kinderen werden geweerd op scholen, maar ook meer algemeen ten aanzien van mizrahim, Ethiopiers. Russen, de ultra-orthodoxie en homoseksuelen. ACRI documenteerde gevallen van discriminatie bij het toewijzen van huizen en wijst op een toenemende tendens dat gezondheidszorg steeds meer vooral toegankelijk wordt voor hen die het kunnen betalen.
Veel wat van het bovenstaande zal trouwe lezers van dit blog niet onbekend voorkomen. ACRI meent dat vooral alarmerend is, dat er sprake is van een trend waarbij vrijheid van meningsuiting steeds meer alleen gaat gelden voor mensen die het eens zijn met de standpunten van de overheid.