Marbe en het sprookje van de onbetrouwbare Arabieren

De Volkskrant was nooit Nederlands betrouwbaarste krant. Ik herinner me uit de tijd dat ik daar rondliep, het wanhopige gevecht dat de hoofdredactie voerde met de parlementsredactie. Het was de tijd van de kabinetten Van Agt III en Lubbers, door het CDA gedomineerde regeringen. Terwijl Joop van Tijn en Max van Weezel van Vrij Nederland wekelijks broodjes kaas en karnemelk met de ministersploeg nuttigden, kon de parlementsredactie van de Volkskrant zich er niet toe brengen zich in te laten met die vermaledijde christendemocraten. In plaats daarvan zakten de redactieleden in de kroeg gezellig door met de oppositionele PvdA-fractie. Dientengevolge was het Volkskrantnieuws gebaseerd op waarnemingen en wensdenken van de oppositie, terwijl Vrij Nederland (en trouwens ook Het Parool, dat toen nog een erg goede parlementsredactie had) met het nieuws kwamen.
Ook de filmkritiek mocht er zijn. Nog steeds mis ik Peter van Bueren. Je kon op hem bouwen. Vond hij iets mooi dan was het niks en als hij het afkraakte moest je er beslist heen. Of de muziek met Hans Heg... met hem was min of meer hetzelfde aan de hand als met Van Bueren. Of het financieel-economische nieuws.... Maar ach, laat ik ophouden en volstaan met de opmerking dat over het algemeen veel van wat de Volkskrant bood meer was gebaseerd op wat de redacteuren in kwestie vonden dat het nieuws of de heersende opinie had MOETEN zijn, dan wat het in feite was.

Deze Volkskranttraditie is voortgezet en nog uitgebouwd, Neem de opiniepagina. Waar vroeger nog een zekere mate van kwaliteitscontrole werd aangehouden in de zin dat leugens en gebrek aan kennis van zaken er niet al te dik op mochten liggen, is dat tegenwoordig geen probleem meer. Zo mocht Ehsan Kermani (ex?) vertegenwoordiger van de Iraanse terreurbeweging Mujahedin e-Khalq en tegenwoordig poserend onder de titel voorzitter van de Vereniging van Iraanse Academici,  meermalen felle anti-Iraanse stukken leveren. En zo kon iemand als Yochanan Visser, een kolonist uit de nederzetting Efrat, een paar keer zijn gang gaan in het verdraaien en op zijn kop zetten van de Palestijns-Israelische werkelijkheid. (Visser noemt zich met een paar vrienden 'Israel Facts'. Tip: wanneer woorden als 'facts', 'honest', of 'accurate' opduiken in de namen van clubjes die over Israel schrijven, wees dan op je hoede).
Ook in het columnistenwezen is het betrouwbaarheid en feitenkennis niet altijd troef. In dat verband kunnen we Nausicaa Marbe noemen. Ze schrijft om te beginnen een krom soort Nederlands ('Niet bepaald een situatie waarmee Nederland zich raad zou weten'). Ook is ze behoorlijk saai. Maar het ergste is dat ze als ze over Israël schrijft - wat ze vrij vaak doet - zich haast net zomin als kolonist Visser aan de feiten stoort. Haar feiten zijn 'facts' ontleen aan het officieel goedgekeurde zionistische sprookjesboek, zeg maar het zionistische Moeder de Gans. En haar drijfveren zijn boosheid en irritatie als iemand die 'feiten' niet onderschrijft, of erger: in twijfel wil trekken.
Zo iemand die dat doet is Dries van Agt. Marbe heeft zich daarom in een eerder stadium al aangesloten bij die zionistische getrouwen die hem, wegens dat feit (en omdat Van Agt gelovig katholiek is) uitmaken voor antisemiet. Maar och arme, nu heeft Van Agt het ook nog gewaagd een stichting op te richten. The Rights Forum, waarmee hij tal van kopstukken uit de politiek en het internationale recht achter zich heeft verzameld om te gaan ijveren voor een rechtvaardiger en eerlijker Midden-Oostenpolitiek. En hoe noemen we dat als we Marbe heten? Zijn we dan onder de indruk van al die klinkende namen, van het voornemen om het  internationale recht als leidraad te nemen en van het afgewogen program om Nederland te bewegen meer oog te hebben voor hoe Israël dagelijks een loopje neemt met alle rechtsregels? Welnee, dan noemen we dat megalomaan (alweer: een wat zonderling woordgebruik), en roepen we dat de nederzettingen helemaal het probleem niet zijn. (Nee zeg, natuurlijk niet ook al beslaan ze bij elkaar 40- 60 procent van de Westoever en gaat het heel vaak, zo niet bijna altijd om privé grond van Palestijnen). E n dan gaan we niet in op wat Van Agt en de zijnen schrijven, maar dan sommen we een hoop dingen op die ze niet noemen en waaruit zou blijken dat het juist de Arabieren zijn, die steeds de vrede blokkeren, en die steeds kansen op  vrede voorbij hebben laten gaan.

Uit die opsomming blijkt vooral Marbe's trouw aan de zionistische Moeder de Gans-versie en haar kennelijk totale onbekendheid met alles wat historici hebben geschreven sinds ongeveer 1990. U wilt natuurlijk voorbeelden. Vooruit ik geef er twee. 1) Jordanië heeft de Palestijnen de pas afgesneden. Het heeft, schrijft ze, in 1950 de Westoever geannexeerd en in 1960 de vorming van een Palestijnse entiteit geblokkeerd. Maar wat Marbe er dus niet bij schrijft, is dat historici intussen al zo'n 30 jaar geleden boven water hebben gekregen dat die bezetting en annexatie van de Westoever plaatsvond in samenwerking met  Israël.
2) Aan de Zesdaagse oorlog van 1967, zegt ze, is agressie van Syrië, Egypte, Jordanië, Irak en Saoedi-Arabië vooraf gegaan. Dit is gewoon klinkklare onzin. Irak en Saoedi-Arabië hebben nooit iets met die oorlog te maken gehad en Jordanië raakte pas in de oorlog betrokken toen die al bezig was - en voor de rest is haar bewering op zijn minst dubieus.Wat de agressie betreft die aan de oorlog vooraf ging, daarover zou ze ook maar  eens wat over het provocerende gedrag van de Israëli's moeten nalezen in literatuur van, bijvoorbeeld, Avi Shlaim (o.m geciteerd door de door haar zo verfoeide Van Agt).
En wat haar bewering betreft dat de geschiedenis zou leren dat de Palestijnen 'vele malen' de kans op vrede en een eigen land hebben laten schieten, dat is ook weer zo'n slag in de lucht. Hadden ze in 1937 het toenmalige delingsplan moeten aanvaarden? Of in 1947?  Misschien. Het was wel gezien de toenmalige etnische verhoudingen oneerlijk en dus ook ongerechtvaardigd en onlogisch geweest. Bovendien kan niemand garanderen dat het dan goed was afgelopen. De Israëlische bereidheid om iets af te staan is nooit groot geweest. Kijk maar naar de 'succesvol' verlopen autonomie onderhandelingen van 1979-1981 tussen Egypte en Israël. Een bruikbaar voorstel gebaseerd op de  grenzen van '67 en een deling van Jeruzalem heeft Israël nooit aan wie dan ook gedaan en zeker niet aan de Palestijnen. Maar stel dat Marbe gelijk heeft en de Palestijnen meermalen kansen op een eigen staat zouden  hebben laten schieten. Zou dat dan betekenen dat ze  hun recht op zelfbeschikking intussen hebben verspeeld? Zou dat dan beteken dat de bezetting gerechtvaardigd is en dat hun land terecht wordt gebruikt om er steeds meer kolonisten op te vestigen? 
Natuurlijk is het Marbe's goed recht om geen boeken te lezen, niets te weten, de ogen te sluiten voor wat er in de bezette gebieden gebeurt en in sprookjes te geloven. Niet weten, of niet willen weten, is ieders goed recht. Maar waarom dat in een krant moet staan (op 11-12-2009) compleet  met taalfouten en onder de foute kop 'Van Agts vergeldingsdrang'  (het juiste woord is: geldingsdrang) is niet erg duidelijk. Maar misschien is dat de nieuwe Volkskrantpolitiek. Misschien dat de krant intussen zover is afgezakt dat ze ook iemand die te lui is om Darwin te lezen en vasthoudt aan het scheppingsverhaal of  aan het creationisme, op de opiniepagina zullen laten uitleggen hoe het  zit met de ''origin of species''. Het zou niet misstaan naast Marbe's verhelderende blik op de geschiedenis. 

'