Labour's nieuwe antisemitisme richtlijn: kritiek op Israel is niet langer taboe

De  leiding van de Britse Labour partij heeft ongeveer een week geleden een nieuwe ''Leidraad'' aangaande antisemitisme aangenomen en  -verrassing, verrassing - de achtergronden van de crisis rond het vermeende antisemitisme waar de Britse socialistische partij aan zou lijden, zijn daarmee meteen wat duidelijker geworden.
 De partij nam de definitie over van de ''International Holocaust Remembrance Alliance'' (IHRA ) die Nederland ook zou moeten aanvaarden volgens het CIDI en rechtse Israel fanaten, maar liet de punten die kritiek op Israel problematisch maken (en de definitie volgens ondermeer de Nederlandse regering onbruikbaar maken) weg. Uit de reacties kan je nu opmaken waar het gezeur in Labour al die tijd over ging. Rechts en het Joodse establishment zijn razend. Links en progressieve Joodse organisaties zijn opgelucht.
 Wat het establishment betreft: De voorzitter van de ''Board of Deputies'' (de leiders van de Joodse Gemeente), Marie van der Zyl, en Jonathan Goldstein, de voorzitter van de ''Jewish Leadership Council'' zeiden in een gekrenkte reactie dat het ''aan de Joden is zelf te bepalen wat antisemitisme is''. Zij merken op dat de Joodse gemeenschap in het Verenigd Koninkrijk de definitie van de ''International Holocaust Remembrance Alliance'' (IHRA) volledig heeft overgenomen en dat de Britse regering dat ook gedaan heeft, evenals ''the Welsh Assembly, het Schotse parlement, 124 plaatselijke organisaties en ''talloze regeringen overal er wereld''. Maar Labour deed dat dus niet. Volgens Van der Zyl en Goldstein is dat het onbegrijpelijk en laat Labour zo het weinige vertrouwen nog dat ''de Britse Joden hebben in de oprechte wil van Labour om het antisemitisme in de partij aan te pakken nog verder afbrokkelen''. 

Stephen Pollard, de hoofdredacteur van de ''Jewish Chronicle'', het Britse Joodse weekblad, laat zich nog een graadje bozer uit. Hij stelt eerst vast wat de minst geloofwaardige personen zijn om een definitie van antisemitisme op te stellen: nazi's, vindt hij (waarbij hij in het midden laat of hij daarmee ook de Labour Party bedoelt) om daarna te komen met de opmerking dat Labour '' de partij die de laatste twee jaar te maken heeft met beschuldigingen dat zij weigert antisemitisme serieus te nemen, haar eigen 16 punten tellende gedragscode heeft opgesteld, eentje die uniek is voor de Labour Party''.
Na deze arrogante opmerking (blijkbaar had Labour er beter aan gedaan om Stephen Pollard te vragen hoe het moest), legt Pollard dan toch de vinger op de gevoelige plek, namelijk: ''Labour has taken some of the language used in the International Holocaust Remembrance Alliance (IHRA) definition of antisemitism, which is now widely accepted as the most useful definition and has been adopted by the government, the Crown Prosecution Service, many local councils and many other countries.
But instead of adopting the definition as agreed by all these bodies, Labour has excised the parts which relate to Israel and how criticism of Israel can be antisemitic.''
Dat is inderdaad het hele punt. Labour heeft de gebruikelijke zaken van IHRA overgenomen en noemt een heleboel zaken, zoals een hekel hebben aan Joden, Joden van alles verwijten betreffende geld, of complotten en wat dan ook, maar de zaken die kritiek op Israel raken heeft de partij uit haar eigen richtlijn weg gelaten. In de nieuwe richtlijn constateert de leiding van Labour dat kritiek op het gedrag van Israel op dezelfde wijze kan worden gevoerd als kritiek op het gedrag dat op alle andere democratische staten mag worden geleverd. Het kan voorkomen dat daarbij vergelijkingen met minder geslaagde regimes uit het verleden worden gemaakt, aldus de partij, of dat het spreken over een Joodse staat. of over zionisme en zionisten problematisch overkomt. Maar dat is op zich  niet antisemitisch. Dat is het pas, aldus Labour, als er sprake is van ''antisemitische opzet'' (antisemitic intent).
 Links is daar tevreden over. De organisatie Jewish Voice for Labour, die werd opgericht om tegenwicht te bieden aan alle beschuldigingen aan het adres van Jeremy Corbyn, neemt de richtlijn over en is gematigd positief.  
Israel critici  zijn  opgelucht dat iedereen die iets ten nadele van de Joodse staat zegt niet langer in het verdachtenbankje zit. Asa Winstanley, die de zaak langer volgt in de Electronic Intifadahm, schreef meteen een stukje onder de titel "Israel racistisch noemen is niet antisemitisch volgens Labour''.  
Intussen wordt uit deze simpele actie van de partijleiding wel ongeveer duidelijk wat er eigenlijk aan aan de hand was, en waarschijnlijk nog steeds is, met dat zogenaamde antisemitisme van Labour. Het draait allemaal om kritiek op Israel. Het begon onder meer met onhandige opmerkingen van een van origine Pakistaans parlementslid, en ongefundeerde klachten over een studentengezelschap in Oxford van een student die later gewerkt bleek te hebben voor BITCOM, een Britse pro Israel lobby, een soort CIDI eigenlijk. Vervolgens was er een akelig één tweetje tussen een inmiddels weggestuurde medewerker van de Israelische ambassade met onder meer een parlementslid van Labour. Verder waren er voortdurend klachten van de Jewish Labour Movement. Deze JLM, waarvan een aantal parlementsleden lid is, is een afdeling van Poale Zion, en als zodanig gelieerd aan Israels Arbeidpartij. JLM bleef  het vuurtje steeds opstoken. De liaison verklaart ook waarom de Israelische Arbeidpartij haar banden met Labour verbrak. En waarom Corbyn steeds verdacht wordt gemaakt omdat hij voor de rechten van de Palestijnen opkomt.
En intussen dramde rechts door dat de IHRA richtlijn naadloos diende te worden gevolgd, zodat  Israel racistisch noemen als ''antisemitisch'' kon worden betiteld, evenals bijvoorbeeld het leggen van een  link tussen zionisten, of Israel en nazi Duistland. De controverse leidde tot dusverre tot bizarre beslissingen, zoals de schorsing (die naderhand weer ongedaan werd gemaakt) van de vroegere Israeli Moshe Machover omdat hij in een links blad een stuk uit 1936 had geciteerd waarin de nazi Heydrich zich lovend uitsprak over het zionisme (dat immers, net als de nazi's toen,wilde dat alle Joden zouden vertrekken), de schorsing van oud-burgemeester van Londen, Ken Livingstone, omdat hij  (toegegeven: op uiterst onhandige wijze) verklaarde dat Hitler aanvankelijk niet afwijzend tegenover het zionisme stond, en van Jacky Walker (die behalve Joods ook zwart is) nadat zij naast de herdenkingen van de Holocaust ook de slavernij wilde herdenken en vertelde dat Joden  vaak in de suikerplantages en de slavenhandel zaten.  
Nederland heeft ook zijn volgers van de Jewish Labour Movement. Dat zijn onder meer het kleine stelletje gekkies van het CIDI dat begin juli ging demonstreren toen Corbyn neerstreek in Den Haag. Ze maakten zich belachelijk met hun spandoekjes dat Labour is ''for the many and not for the few'' (waarbij few was doorgestreept en veranderd in Jew). Ook in Nederland is de heksenjacht op zogenaamde ''antisemieten''  al veel langer een hobby van ultra rechts. Het CIDI  moet er vooral mee doorgaan, zo schuift het steeds verder op naar de kantlijn.