Een zinnige kerstboodschap, met dank aan Kairos

Geen kwaad woord over de Basse Normandie, het was het mooiste landschap ter wereld deze winterse Kerstdagen, maar qua internet was het diep treurig. La connection est moue, très moue, zeiden ze bij het internet-café in Pré en Pail. Nou, moue (slap, lusteloos) was een eufemisme. Deze post over de verklaring van Kairos is dus twee of drie dagen te laat.

Checkpoint

Persoonlijk ben ik niet zo onder de indruk van de christelijke retoriek van geloof, hoop en liefde, de betekenis van Jezus als vredesstichter en de in mijn ogen nogal zalvende oproepen aan de Palestijnen om de moed erin te houden, maar met de intentie van de verklaring die Kairos dezer dagen heeft doen uitvaardigen in Bethlehem kan ik van harte instemmen. Het was hoog tijd dat de christelijke Palestijnen ook eens duidelijk van zich lieten horen, en dan vooral een duidelijk signaal afgaven aan de christelijke kerken in het Westen dat zij hun Palestijnse geloofsgenoten gruwelijk in de steek laten als zij maar uitsluitend blijven hameren op hun solidariteit met het Joodse volk en de staat Israël.

Kairos' verklaring liegt er niet om. In 15 punten worden de grieven uiteengezet die alle Palestijnen, en dus ook de christelijke, hebben tegen de huidige situatie van bezetting en onderdrukking. Het zijn punten die gaan van het nu al jaren afwezig zijn van een werkelijk vredesproces ('het zijn woorden, slechts woorden'), via de dagelijkse vernederingen bij de checkpoints, tot de nederzettingen die land en natuurlijke hulpbronnen opslokken en duizenden hun broodwinning ontnemen. Het zijn de grieven betreffende de Muur die gemeenschappen deelt en mensen afsluit van hun land, of betreffende het voortgaande proces van zuivering van Jeruzalem van christenen en moslims. Er worden punten in genoemd als de discriminatie van de Palestijnen in het eigenlijke Israël, of het feit dat er geen godsdienstvrijheid bestaat en moslims niet tot hun heilige plaatsen worden toegelaten op hun feestdagen, of de schuld die het Westen (mede) draagt aan de verdeeldheid onder de Palestijnen doordat de verkiezingsoverwinning van Hamas in 2006 niet werd erkend.

Het zijn punten waarop mijns inziens nauwelijks iets af te dingen valt, ook al roept rabbijn Evers in het Nieuw Israelietisch Weekblad nog boos dat de nederzettingen helemaal niet doen wat in het Kairos-manifest wordt gezegd (ik zou zeggen: laat Evers dan in een volgende bijdrage aan het NIW maar eens uitleggen op wiens land die nederzettingen dan WEL zijn gebouwd en wiens natuurlijke hulpbronnen zij dan WEL gebruiken).

Echte tegenspraak heeft het Kairos document dus, behalve de van politiek onbenul getuigende opmerkingen van Evers, niet uitgelokt. Maar wel heel veel boze reacties, vooral van de Joodse gemeenschap. Dat kwam natuurlijk niet in de laatste plaats doordat in het document expliciet wordt verwezen naar de Kairos verklaring van 1985 waarin stelling werd genomen tegen de apartheid in Zuid-Afrika. En ook doordat de ondertekenaars – belangrijke christelijke kopstukken in Palestina – een beroep deden op kerken, regeringen en personen elders ter wereld om niet alleen de bestaande VN-resoluties aangaande Israël/Palestina nu eindelijk eens echt serieus te gaan nemen, maar ook om Israël economisch te gaan boycotten, teneinde een einde te maken aan de bezetting, de Palestijnen hun mensenrechten terug te geven en de Israëli's 'te verlossen van het geweld dat de bezetting met zich meebrengt'. Alweer een groep die oproept tot BDS (Boycot, Divestment and Sanctions).

Beide, maar vooral de expliciete vergelijking met Zuid-Afrika, zetten kwaad bloed. Discriminatie en racisme zijn vloeken die de Joodse gemeenschap, die zo kort geleden zelf nog zo zwaar onder racisme leed, niet graag over zichzelf hoort uitspreken. Het Centraal Joods Overleg (CJO) noemde de vergelijking in een verklaring misplaatst, omdat in Palestina sprake zou zijn van 'een slepend conflict tussen twee volkeren over hetzelfde land, terwijl de apartheidspolitiek gebaseerd was op de verwerpelijke ideologie van de ongelijkheid van rassen'. Mooi gezegd, maar niet zo to the point. Niet voor niets worden de door nederzettingenblokken en wegen van elkaar gescheiden Palestijnse enclaves op de Westoever waarin de Palestijnen tegenwoordig opgesloten zitten, wel vergeleken met de Zuid-Afrikaanse Bantustans van destijds. En wat moeten we zeggen van twee volledig gescheiden rechtssystemen op de Westoever: één voor Joden en één voor Palestijnen. Is dat niet gebaseerd op een verwerpelijke ongelijkheid van zoniet rassen, dan toch etnische groepen?

Maar de CJO-reactie – vervat in een brief aan de Protestantse Kerken (PKN) laat het daar niet bij. Echt tegenspreken wat het Kairos-document naar voren brengt – ik zei het al – doet het CJO niet, maar in plaats daarvan wordt een stortvloed aan beschuldigingen aan het adres van de Palestijnen op ons losgelaten waaruit we moeten concluderen dat niet Israël, maar zijzelf  schuld zijn aan het feit dat ze nog steeds zijn bezet. Volgens beproefd zionistisch recept wordt iets gezegd over Palestijnse slachtpartijen in 1929, het doden van christenen door Hamas, het feit dat Hamas in 2007 een coup zou hebben uitgevoerd in de Gaza-strook, over twee christelijke Palestijnse leiders, de een hoogbejaard (Nayef Hawatmeh) en de ander overleden (George Habash) die de ergste Palestijnse terroristen zouden zijn geweest. Ook wordt nog eens de mantra herhaald dat de Palestijnen in 2000 in Camp David een vredesvoorstel met inbegrip van de zeggenschap over delen van Jeruzalem zou zijn gedaan, wat zij zouden hebben afgewezen.

Het is allemaal voor het grootste deel onwaar (of op zijn minst te nuanceren en in een context te plaatsen) maar dat gaan we dus niet doen, want dit zionistische van dik-hout-zaagt-men-planken- gedoe heeft maar één doel: de discussie verleggen van de zaak die hier door Kairos naar voren wordt gebracht en waar het om gaat: het feit dat Israël – de laatste 15 jaar of zo geen enkel realistisch vredesvoorstel heeft gedaan en intussen voortgaat Jeruzalem te verjoodsen en steeds meer landjepik te plegen op de Westoever, terwijl het met hulp van het Westen voorkomt dat Hamas en Fatah zich weer met elkaar verzoenen en nieuwe verkiezingen organiseren. Let wel – ik zei het eerder – geen van deze punten wordt door het CJO tegengesproken, er wordt alleen een serie verdachtmakingen tegenover gezet.

Ik word hier altijd nogal droevig van, vooral omdat het CJO (in dit geval de heren Koster, Naftaniël en Vis) ook spreekt namens een club waar ik lid van ben (Koster is voorzitter van het Verbond voor Progressief Jodendom zoals de Liberaal Joodse Gemeenten zich tegenwoordig noemen en daar hoor ik ook bij). Het geeft me altijd een moedeloos gevoel als ik me realiseer hoe in dit soort gevallen het officiële jodendom steeds teruggrijpt op de gecanoniseerde mythologie van de 'terroristische' Palestijnen en het vredelievende Israël dat nu eenmaal de taak heeft zijn burgers te beschermen, terwijl een paar weekjes goed het nieuws volgen (zelfs via de Israëlische kranten) al volstaat om te zien hoe de zaken werkelijk liggen. Hoe lang zal het nog duren voordat ook het officiële jodendom en zijn vertegenwoordigers in staat zullen zijn de zaken onder ogen te zien zoals ze werkelijk zijn?

Maar misschien moet ik niet teveel treuren. Belangrijke christelijke Palestijnen durven het woord apartheid uit te spreken, de dingen bij de naam te noemen en om een boycot te vragen om Israël te helpen zich om te vormen tot een maatschappij waar Joden, christenen en moslims gelijkwaardig zijn. Waarschijnlijk is dat een belangrijke stap vooruit.

Arbeidspartij blokkeert nieuw racistisch project

Het is prettig ook eens iets ten goede van minister van Defensie Ehud Barak te kunnen  zeggen. Hij een de andere ministers van zijn Arbeidspartij hebben zondag verhinderd dat de ministeriële commissie van wetgeving een amendement zou indienen op de 'Basiswet' waardoor de Wet op het Staatsburgerschap een onderdeel van deze wet zou worden.

De kwestie is juridisch nogal ingewikkeld. Israël heeft geen grondwet, maar wel een Basiswet Menselijke Waardigheid en Vrijheid (Basic Law on Human Dignity and Freedom) die er qua status dichtbij komt. De Wet op het Staatsburgerschap heeft de status van tijdelijke wet. Hij sluit uit dat een niet-Joodse staatsburger van Israël die huwt met een niet-joodse buitenlander/se zijn staatsburgerschap aan hem/.haar overdraagt. In de praktijk betekent dit dat een Palestijn in Israël die trouwt met een Palestijnse van de Westoever (of met een staatsburger van om het even welk Arabisch land) niet kan samenwonen met zijn echtgenote aangezien zij een verblijfsvergunning moet aanvragen. En die zal haar standaard worden geweigerd. 
De manoeuvre om deze tijdelijke wet verankerd te krijgen had de steun van 44 leden van de Knesset. Zij had de bedoeling te blokkeren dat de wet op het Staatsburgerschap wordt herroepen door het Israëlische hooggerechtshof. Dit hof zal zich in de komende weken, naar aanleiding van een aantal petities die ingediend zijn door de mensenrechtenorganisatie Adalah, over de zaak buigen. En de verwachting bestaat dat het hof dan zal beslissen dat de Wet op het Staatsburgerschap strijdig is met de Basiswet omdat zij de grondrechten rechten van Arabische inwoners van Israël geweld aandoet.  

[Ik ben natuurlijk een beetje laat met dit nieuws, maar dat is verklaarbaar door de weersomstandigheden en het feit dat ik op dit moment in Frankrijk ben en naar een internetcafé moet voor de verbindingen. Tot 4 januari zal mijn blogactiviteit fragmentarisch zijn. Overigens staat er soms meer op mijn Engelstalige zusterblog (zie rechtsboven). Copy en paste van Engels naar Engels gaat vrij snel]. 

Kolonisten vallen na demonstratie in Sheik Jarrah Palestijnse families aan

Twee Palestijnse broers (13 en 15 jaar oud) en een Palestijnse fotojournalist zijn vrijdagavond - vermoedelijk licht - gewond geraakt tijdens een aanval van Joodse kolonisten in de wijk Sheikh Jarrah in Jeruzalem, meldt Ma'an News. Dat gebeurde na een dag van protesten van Joodse en Palestijnse demonstranten tegen de verjoodsing van de wijk. De demonstranten kwamen samen bij het huis van de familie Al-Kurd, waar onlangs Joodse kolonisten hun intrek namen in een later aangebouwd deel van het huis. nadat een uitspraak van het Hooggerechtshof hen daartoe gelegenheid bood.
De politie trad zeer hard op tegen de demonstranten en arresteerde 25 van hen. (Zie voor commentaar onder meer deze site van Jerry Haber). 's Avonds nadat de protesten voorbij waren kwamen de kolonisten inm actie, waarbij ze het vooral gemunt hadden op de huizen van de families A'teiyeh en al-Ghuwar.
Eerder op de dag, tijdens de demonstratie, zei rabbijn Arik Ascherman, directeur van de organisatie Rabbis for Human Rights: 'We have been active here from 2002, in order to defend our neighbors. The settlers claim that the houses were owned by Jews before 1948. I doubt if this is true, but even if it is, we must ask whether Arabs also have right to return to what were their homes before the State's establishment. If they don't do so, what we have here is a case of discrimination.'

Nederzetting Ofra zet honden in om Palestijnen van hun land te weren

Ofra

Kolonisten van de nederzetting Ofra gebruiken honden om te verhinderen dat Palestijnen gebruik maken van landbouwgrond die hun eigendom is. Advocaten van de mensenrechtengroep Yesh Din hebben dat eerder deze week gemeld in een zaak die ze bij het Hooggerechtshof aanhangig hebben gemaakt namens Palestijnen uit het dorp Silwad.
Ofra is illegaal gebouwd op land dat eigendom is van Silwad en het belendende dorp Ein Yabrud,  maar de betreffende zaak heeft alleen betrekking op land om de nederzetting heen. Volgens de petitie hebben de kolonisten rond de nederzetting honderden dunams onbegaanbaar gemaakt door een ringweg aan te leggen, hekken te plaatsen en aarden wallen op te werpen. Achter de hekken worden ook honden ingezet om de Palestijnen weg te houden.
Het gaat om 3100 dunam, waarop olijven, vijgen en wisselende gewassen werden geteeld. Als land zogenoemd 'verlaten'of  'ongebruikt' is, gaan Israëlische regels er vanuit dat eventuele eigendomsrechten na negen jaar zijn vervallen.

UNRWA bouwt met stenen van ongebakken klei

Het eerste door UNRWA gebouwde mud-brick-house. Israëls blokkade zorgt ervoor dat in Gaza wordt teruggegrepen op eeuwenoude technieken.


De UNRWA, de VN organisatie die zich bezighoudt met de Palestijnen, heeft deze week een eerste huis in Gaza aangeboden dat met stenen van ongebakken klei (mud bricks) was gebouwd. Het staat in het Jebalya kamp. John Ging, het hoofd van UNRWA in Gaza, zei dat het plan is de komende maanden nog 120 van dit soort huizen af te leveren voor mensen die hun huizen hebben verloren tijdens de Israëlische aanval van december en nog in tenten of tijdelijke behuizingen wonen. 2008-januari 2009. Elk huis kost ongeveer $ 10.000,--  en het bouwen ervan neemt drie maanden in beslag. Volgens Ging wonen  er nu nog ongeveer 1000 mensen in Gaza in tenten.  

Het bouwen met mud bricks is een antieke manier van bouwen, die overigens op heel veel plaatsen in de wereld nog altijd wordt toegepast. In Gaza is de methode ironisch genoeg in zwang gekomen door de zogenoemde 'smokkeltunnels' aan de grens smet Egypte in Rafah.

 

De tunnels leveren tonnen aarde en klei die al vrij snel werden gebruikt voor het maken van mud bricks, ter vervanging van andere bouwmaterialen die door de Israëlische blokkade Gaza niet in kunnen.

 

  Eerder werd de techniek al gebruikt -onderste foto - om een politiepost in Rafah te herbouwen.

Sorry, we hebben uw laptop opgeblazen

Geen belangrijk nieuws, maar wel tekenend. Lily Sussman, 21, Amerikaanse, verblijvend in Cairo, kwam naar Israël met vakantie. Via Taba. Werd lang doorgezaagd over haar achtergrond (ze is van gedeeltelijk Joodse afkomst), Joodse feestdagen (waar ze niets van wist), waarom in Egypte en niet in Israël (tja...), wie ze kende in de bezette gebieden en  en nog veel meer. Toen hoorde ze een waarschuwing via de intercom dat er in verband met een verdacht uitziend object van een passante wat schoten zouden worden gelost. Daarna kwam de manager om te vertellen dat haar Mac laptop was opgeblazen. Nou ja, er waren drie schoten op gelost.Gelukkig voor haar was de harde schijf nog heel. En ze kan in Tel Aviv een vergoeding aanvragen.
Bizar? Ja, maar niet uitzonderlijk. Ikzelf heb eens uren vastgezeten toen ik vanuit Cairo, waar ik correspondent was, met de auto via Taba Israël in wilde. De auto op de brug, en gedeeltelijk gedemonteerd, de bagage - tubetje tandpasta na scheerapparaat - door de röntgen-scanner, en inderdaad, ook al die vragen, urenlang.Toen ze klaar waren,  was het loket dicht waar ik een verzekering voor Israël had kunnen kopen, zodat ik niet met auto en tent Israël in kon. Ook was de  laatste bus weg, zodat ik alleen maar een taxi kon nemen en een hotel zoeken in het tien kilometer verderop gelegen Eilat.
En Eva Ludemann, journaliste, tegenwoordig bij de Pers, geloof ik, schreef een aantal jaren geleden een boekje met de titel 'Wij blazen uw auto even op... ', een titel die was gebaseerd op het ware verhaal dat ze alleen door haastig in haar -geleende - auto te gaan zitten die ze bij de grens met Gaza had geparkeerd, kon voorkomen dat het ding de lucht inging. Rare jongens, die Israëli's.
(Klik hier voor een YouTube interview met Lily Sussman)

Egypte graaft een anti-tunnel muur bij de grens met Gaza

 Egypte heeft het steeds ontkend, en blijft het ook officieel ontkennen, maar twee Egyptische kranten bevestigen het nu: Egypte bouwt een ondergrondse barrière om de smokkeltunnels aan de grens tussen de Gazastrook en Egypte tegen te gaan. Naar verluidt met financiële steun van de VS, worden er palen en metalen platen de grond in gewerkt over de totale lengte van de grens vanaf de zee tot  Karm Abu Salem, 11 kilometer verderop, waar de grens met Israël begint. Naar verluidt gaat de barrière tussen de 18 en de 30 meter diep. De smokkel-Bedoeïenen (de meesten van hen zijn Bedoeïen) reageren gelaten.
"Let the Americans and the Israelis pay for the wall," Ismail*, a smuggler, told Al-Masry Al-Youm. "The tunnels are minimum 20 meters underground. We can make it 40 meters."
Er zijn een paar honderd tunnels. Ze leveren voedsel, medicijnen, meubilair, vee, bouwmateriaal en lichte wapens. De Egyptenaren vernietigden pas zelfs een tunnel waardoor auto's werden gesmokkeld. Het is een riskante business. Er vallen veel slachtoffers door instortende tunnels, Israëlische aanvallen op de tunnels en mankementen als kortsluiting en dergelijke. Maar het is uiterst lucratief:  
 One tunnel earns about US$10,000 per day, divided evenly between the Palestinian and Egyptian owners, according to smugglers. Owners pay about US$700 per day for electricity, transportation and maintenance. Workers earn US$100 per day, far more than they would in other jobs. A tunnel costs around US$200,000 to build, or US$100 per meter. If goods do not reach Gaza, the Egyptian owners of the tunnel are responsible for paying for them. Bribes, smugglers say, are just another expense.
"If someone from the police finds a tunnel, you are supposed to pay him five or six thousand dollars to leave the tunnel there," Adel said.

De foto's (boven uit The Daily News, onder uit al-Masry al-Youm) spreken duidelijke taal over de bedoeling, maar Egyptische functionarissen hullen zich op typisch Egyptische wijze in mist als hun gevraagd wordt waartoe de werkzaamheden dienen:   
A senior security official, who spoke to AFP on condition of anonymity, said Egypt finds itself caught between its obligations towards Israel, with which it signed a peace treaty in 1979, and its concern for Gaza's population. "You know we have an agreement with the Jews, not to support any elements that are hostile to Israel. On the other hand, the Gazans are Arabs and Muslims ─ we do not want to starve them," he said.
"There is confusion on the ground. We are walking on broken glass."
He denied that Egypt was building a barrier, saying the metal sheets being placed in the ground were supports for a planned patrol road. However, another official stationed in the area said reports of a wall were "mainly true."

Abu Mazen blijft nog even aan

Mahmoud Abbas (Abu Mazen), de 'de facto' president van de Palestijnse Autoriteit (PA), blijft voorlopig aan totdat er Palestijnse verkiezingen hebben plaatsgevonden. Ook is het mandaat verlengd van de Palestijnse Wetgevende Vergadering, het parlement van de PA.
De Centrale raad van de PLO heeft dat woensdag besloten. (De Centrale Raad is een orgaan dat een tussenpositie inneemt tussen het Bestuur van de PLO en het PLO-parlement (de Palestijnse Nationale Raad).
Het besluit is geen verrassing. Abbas (op de foto de derde van links naast Mohammed Dahlan en Salam Fayyad) had al eerder deze week gezegd dat hij ' geen verrassende beslissingen zou nemen'. Ook hadden Fatah en de PLO een beroep op hem gedaan aan te blijven. Uit een en ander werd geconcludeerd dat Abbas, die had aangekondigd dat hij bij nieuwe verkiezingen geen kandidaat zou zijn, waarschijnlijk voorlopig nog niet zomaar zou aftreden.
De verkiezingen stonden eerst gepland voor januari, maar werden uitgesteld omdat er in Gaza niet kan worden gestemd voordat Hamas daarmee akkoord gaat. Als mogelijke datum wordt nu juni genoemd, de datum die ook werd vermeld in de door Egypte opgestelde ontwerp-verzoeningsovereenkomst van Fatah en Hamas. De Centrale Raad van de PLO (waarvan Hamas geen deel uitmaakt, maar) deed woensdag ook een beroep op Hamas om alsnog met deze overeenkomst akkoord te gaan.
De besluitvorming van de (sterk door Abbas en de zijnen gedomineerde) PLO is overigens totaal niet rechtsgeldig. De PA en de Wetgevende Vergadering (PLC) zijn geen afgeleide van de PLO, maar fungeren op basis van een grondwet.  Deze schrijft voor dat als het mandaat van de PA-president afloopt, de voorzitter van de PLC zijn taken moet overnemen. Dat ligt echter niet goed bij Abbas en zijn omgeving, want de voorzitter van de PLC is professor Aziz Dweik, een prominent lid van Hamas.
Abbas´ mandaat was trouwens al veel eerder afgelopen.  Het liep niet, zoals door de PA werd gezegd, tot januari, maar was al op 9 januari 2009 verstreken. Abbas had het toen zelf - in strijd met de wet - per decreet met een jaar verlengd. Israël en de Westerse landen doen niet moeilijk over deze en andere kleine inbreuken op het democratische systeem van de Palestijnen. Zij hebben liever te maken met Abbas dan met Hamas.

Update 18-12-09: Eén van de Hamas leiders, Ismail Radwan, verklaarde tegenover Maan News dat de beslissing van de Centrale Raad van de PLO 'íllegaal' is en een 'voortgezette coup tegen de grondwet volgens welke de termijn van Abbas is afgelopen in januari 2009. De enige juiste optie is verkiezingen nadat de Palestijnse verzoening is afgerond,' aldus Radwan.  

Vroeger een synagoge, tegenwoordig een moskee

Vaak horen we van antisemitische incidenten. Wat minder vaak zien we op de voorpagina de vermelding van anti-islamitische uitingen. In mijn ogen zijn die niet minder erg en komen ze misschien wel veel vaker voor. De anti-islam-types van nu doen niet onder voor de antisemieten van voor 1940. Dit is dus zo'n incident dat niet alom de voorpagina's haalde. Behalve de zichtbare hakenkruizen en teksten, waren er ook varkensoren op de deur van de moskee gespijkerd, varkenspoten opgehangen en plakkaten met de Franse vlag opgeplakt. Het incident vond plaats in de nacht van zaterdag op zondag in Castres, een plaats iets ten oosten van Toulouse in het departement Tarn.
.

Israëlische Hof: bezoek gevangenen geen humanitaire noodzaak

Het Israëlische Hooggerechtshof heeft dinsdag de beslissing van de regering onverlet gelaten dat gevangenen in Israëlische gevangenissen geen bezoek mogen ontvangen van hun familie uit de Gaza-strook. Het Hof oordeelde dat bezoek van familie geen 'basic humanitarian need' vertegenwoordigt. Bovendien oordeelde het dat eventueel toegenomen verkeer bij de grenspost Erez een risico voor de veiligheid zou inhouden.
Israël maakt het sinds juni 2007 onmogelijk voor mensen uit de Gaza-strook om Israël te bezoeken, met uitzondering van gevallen waarin sprake is van humanitaire noodzaak. Daar valt volgens het Hof het bezoek van familie aan gevangenen dus niet onder. De Israëlische mensenrechtenorganisatie HaMoked die de zaak bij het Hof aanhangig maakte, bekritiseerde de beslissing. Volgens HaMoked is bezoek van gevangenen een recht dat is vastgelegd in het internationale recht.
(Ik denk dat HaMoked gelijk heeft. Het lijkt er  vaak op dat het Israëlische Hof in dat prachtige grote gebouw (foto) de weg een beetje kwijt is).

Israel boos, Engeland ín verlegenheid door arrestatiebevel Tzipi Livni

Lastig bloggen als je gereedschap het laat afweten. Had een kapotte harde schijf, alle gegevens weg, moeilijk om alles weer te recupereren. Vandaar een onderbreking, maar nu ben ik er weer.

Drie Israëli's: Tzipi Livni (ex-premier, nu in de oppositie met haar Kadima-partij) , Moshe Ya'alon (vroegere stafchef, nu vice-premier) en Ehud Barak (eveneens vroegere stafchef en huidige vice-premier). Wat hebben ze gemeen? Het feit dat er in Groot-Brittannië een aanhoudingsbevel tegen ze was uitgevaardigd op grond van een klacht van Palestijnse organisaties wegens oorlogsmisdaden. Barak was de eerste gelukkige.
Op 29 september was hij in Londen en was er een aanhoudingsbevel wegens zijn verantwoordelijkheid voor de aanval op Gaza in december-januari 2008/9. Dat werd echter met succes in de rechtszaal door de regering aangevochten. Hij was  in zijn officiële functie als minister op bezoek en genoot daarom immuniteit.

De volgende was Ya'alon. Hij werd op 5 oktober aangeklaagd wegens zijn verantwoordelijkheid voor het bombarderen in juli 2002 van de flat waarin Hamas-activist Salah Shehadeh lag te slapen. Daarbij kwamen 14 burgers om, onder wie negen kinderen. Ya'alon die in Londen verwacht werd bij een diner van het Joods Nationaal Fonds, bleef veiligheidshalve thuis. Ik schreef toen dat meerdere van dit soort verhalen zouden volgen.

Blijkbaar had ik gelijk, want nu is het de beurt van Tzipi Livni. Zij zou eveneens te gast zijn bij een evenement van het Joods Nationaal Fonds. Tegen haar werd een klacht ingediend wegens haar aandeel in de Gaza-aanval. Tevergeefs probeerde ze op het laatste moment een ontmoeting te regelen met premier Gordon Brown, omdat dat haar immuniteit zou hebben verschaft. Toen dat niet mogelijk bleek, bleef ze thuis. Israël liet weten dat de betrekkingen schade zouden kunnen ondervinden van het voorval. De Britse regering toonde zich verlegen met de zaak. Minister van Buitenlandse Zaken Miliband kondigde aan dat de wet die dit soort aanklachten op grond van universele rechtsbeginselen mogelijk maakt, zal worden herzien. 

Zodat er helaas weer een mogelijkheid bij komt dat de oorlogsmisdaden, die zijn gedocumenteerd door mensenrechtenorganisaties en de VN-commissie Goldstone, nooit bestraft zullen worden.

Update op 17/12: De Guardian meldt dat de Britten willen dat arrest-warrants eerst worden goedgekeurd door de procureur-generaal ( lees: de regering) voor ze uitgaan. Dat wordt dan dus een soort omgekeerde discriminatie. Bij Livni wordt het arrestatiebevel tegengehouden, bij oorlogsmisdadigers uit minder bevriende landen als bijvoorbeeld Sudan of Ruanda, wordt het doorgelaten. De krant meldt ook dat Brown zowel als Miliband uitgebreid excuses heeft gemaakt tegenmobver Livni en de Israëlische regering..

Marbe en het sprookje van de onbetrouwbare Arabieren

De Volkskrant was nooit Nederlands betrouwbaarste krant. Ik herinner me uit de tijd dat ik daar rondliep, het wanhopige gevecht dat de hoofdredactie voerde met de parlementsredactie. Het was de tijd van de kabinetten Van Agt III en Lubbers, door het CDA gedomineerde regeringen. Terwijl Joop van Tijn en Max van Weezel van Vrij Nederland wekelijks broodjes kaas en karnemelk met de ministersploeg nuttigden, kon de parlementsredactie van de Volkskrant zich er niet toe brengen zich in te laten met die vermaledijde christendemocraten. In plaats daarvan zakten de redactieleden in de kroeg gezellig door met de oppositionele PvdA-fractie. Dientengevolge was het Volkskrantnieuws gebaseerd op waarnemingen en wensdenken van de oppositie, terwijl Vrij Nederland (en trouwens ook Het Parool, dat toen nog een erg goede parlementsredactie had) met het nieuws kwamen.
Ook de filmkritiek mocht er zijn. Nog steeds mis ik Peter van Bueren. Je kon op hem bouwen. Vond hij iets mooi dan was het niks en als hij het afkraakte moest je er beslist heen. Of de muziek met Hans Heg... met hem was min of meer hetzelfde aan de hand als met Van Bueren. Of het financieel-economische nieuws.... Maar ach, laat ik ophouden en volstaan met de opmerking dat over het algemeen veel van wat de Volkskrant bood meer was gebaseerd op wat de redacteuren in kwestie vonden dat het nieuws of de heersende opinie had MOETEN zijn, dan wat het in feite was.

Deze Volkskranttraditie is voortgezet en nog uitgebouwd, Neem de opiniepagina. Waar vroeger nog een zekere mate van kwaliteitscontrole werd aangehouden in de zin dat leugens en gebrek aan kennis van zaken er niet al te dik op mochten liggen, is dat tegenwoordig geen probleem meer. Zo mocht Ehsan Kermani (ex?) vertegenwoordiger van de Iraanse terreurbeweging Mujahedin e-Khalq en tegenwoordig poserend onder de titel voorzitter van de Vereniging van Iraanse Academici,  meermalen felle anti-Iraanse stukken leveren. En zo kon iemand als Yochanan Visser, een kolonist uit de nederzetting Efrat, een paar keer zijn gang gaan in het verdraaien en op zijn kop zetten van de Palestijns-Israelische werkelijkheid. (Visser noemt zich met een paar vrienden 'Israel Facts'. Tip: wanneer woorden als 'facts', 'honest', of 'accurate' opduiken in de namen van clubjes die over Israel schrijven, wees dan op je hoede).
Ook in het columnistenwezen is het betrouwbaarheid en feitenkennis niet altijd troef. In dat verband kunnen we Nausicaa Marbe noemen. Ze schrijft om te beginnen een krom soort Nederlands ('Niet bepaald een situatie waarmee Nederland zich raad zou weten'). Ook is ze behoorlijk saai. Maar het ergste is dat ze als ze over Israël schrijft - wat ze vrij vaak doet - zich haast net zomin als kolonist Visser aan de feiten stoort. Haar feiten zijn 'facts' ontleen aan het officieel goedgekeurde zionistische sprookjesboek, zeg maar het zionistische Moeder de Gans. En haar drijfveren zijn boosheid en irritatie als iemand die 'feiten' niet onderschrijft, of erger: in twijfel wil trekken.
Zo iemand die dat doet is Dries van Agt. Marbe heeft zich daarom in een eerder stadium al aangesloten bij die zionistische getrouwen die hem, wegens dat feit (en omdat Van Agt gelovig katholiek is) uitmaken voor antisemiet. Maar och arme, nu heeft Van Agt het ook nog gewaagd een stichting op te richten. The Rights Forum, waarmee hij tal van kopstukken uit de politiek en het internationale recht achter zich heeft verzameld om te gaan ijveren voor een rechtvaardiger en eerlijker Midden-Oostenpolitiek. En hoe noemen we dat als we Marbe heten? Zijn we dan onder de indruk van al die klinkende namen, van het voornemen om het  internationale recht als leidraad te nemen en van het afgewogen program om Nederland te bewegen meer oog te hebben voor hoe Israël dagelijks een loopje neemt met alle rechtsregels? Welnee, dan noemen we dat megalomaan (alweer: een wat zonderling woordgebruik), en roepen we dat de nederzettingen helemaal het probleem niet zijn. (Nee zeg, natuurlijk niet ook al beslaan ze bij elkaar 40- 60 procent van de Westoever en gaat het heel vaak, zo niet bijna altijd om privé grond van Palestijnen). E n dan gaan we niet in op wat Van Agt en de zijnen schrijven, maar dan sommen we een hoop dingen op die ze niet noemen en waaruit zou blijken dat het juist de Arabieren zijn, die steeds de vrede blokkeren, en die steeds kansen op  vrede voorbij hebben laten gaan.

Uit die opsomming blijkt vooral Marbe's trouw aan de zionistische Moeder de Gans-versie en haar kennelijk totale onbekendheid met alles wat historici hebben geschreven sinds ongeveer 1990. U wilt natuurlijk voorbeelden. Vooruit ik geef er twee. 1) Jordanië heeft de Palestijnen de pas afgesneden. Het heeft, schrijft ze, in 1950 de Westoever geannexeerd en in 1960 de vorming van een Palestijnse entiteit geblokkeerd. Maar wat Marbe er dus niet bij schrijft, is dat historici intussen al zo'n 30 jaar geleden boven water hebben gekregen dat die bezetting en annexatie van de Westoever plaatsvond in samenwerking met  Israël.
2) Aan de Zesdaagse oorlog van 1967, zegt ze, is agressie van Syrië, Egypte, Jordanië, Irak en Saoedi-Arabië vooraf gegaan. Dit is gewoon klinkklare onzin. Irak en Saoedi-Arabië hebben nooit iets met die oorlog te maken gehad en Jordanië raakte pas in de oorlog betrokken toen die al bezig was - en voor de rest is haar bewering op zijn minst dubieus.Wat de agressie betreft die aan de oorlog vooraf ging, daarover zou ze ook maar  eens wat over het provocerende gedrag van de Israëli's moeten nalezen in literatuur van, bijvoorbeeld, Avi Shlaim (o.m geciteerd door de door haar zo verfoeide Van Agt).
En wat haar bewering betreft dat de geschiedenis zou leren dat de Palestijnen 'vele malen' de kans op vrede en een eigen land hebben laten schieten, dat is ook weer zo'n slag in de lucht. Hadden ze in 1937 het toenmalige delingsplan moeten aanvaarden? Of in 1947?  Misschien. Het was wel gezien de toenmalige etnische verhoudingen oneerlijk en dus ook ongerechtvaardigd en onlogisch geweest. Bovendien kan niemand garanderen dat het dan goed was afgelopen. De Israëlische bereidheid om iets af te staan is nooit groot geweest. Kijk maar naar de 'succesvol' verlopen autonomie onderhandelingen van 1979-1981 tussen Egypte en Israël. Een bruikbaar voorstel gebaseerd op de  grenzen van '67 en een deling van Jeruzalem heeft Israël nooit aan wie dan ook gedaan en zeker niet aan de Palestijnen. Maar stel dat Marbe gelijk heeft en de Palestijnen meermalen kansen op een eigen staat zouden  hebben laten schieten. Zou dat dan betekenen dat ze  hun recht op zelfbeschikking intussen hebben verspeeld? Zou dat dan beteken dat de bezetting gerechtvaardigd is en dat hun land terecht wordt gebruikt om er steeds meer kolonisten op te vestigen? 
Natuurlijk is het Marbe's goed recht om geen boeken te lezen, niets te weten, de ogen te sluiten voor wat er in de bezette gebieden gebeurt en in sprookjes te geloven. Niet weten, of niet willen weten, is ieders goed recht. Maar waarom dat in een krant moet staan (op 11-12-2009) compleet  met taalfouten en onder de foute kop 'Van Agts vergeldingsdrang'  (het juiste woord is: geldingsdrang) is niet erg duidelijk. Maar misschien is dat de nieuwe Volkskrantpolitiek. Misschien dat de krant intussen zover is afgezakt dat ze ook iemand die te lui is om Darwin te lezen en vasthoudt aan het scheppingsverhaal of  aan het creationisme, op de opiniepagina zullen laten uitleggen hoe het  zit met de ''origin of species''. Het zou niet misstaan naast Marbe's verhelderende blik op de geschiedenis. 

'

Duizenden marcheren voor mensenrechten en vrede in Tel Aviv

In de wijk Sheikh Jarrah in Oost-Jeruzalem demonstreerden vrijdag ongeveer 150 mensen om  steun te betuigen aan de familie Al-Kurd, die krachtens een besluit van het Hooggerechtshof van ruim een week geleden niet meer een gedeelte van haar huis in mag, dat aan het oorspronkelijk gebouw was toegevoegd. Deze uitbouw is nu bewoond door kolonisten. Tijdens de demonstratie werden 21 mensen opgepakt. 

Vrijdag hebben in Tel Aviv enkele duizenden mensen meegelopen in de eerste Israëlische mars ter gelegenheid van de Internationale Dag voor de mensenrechten (10 december). Er werd gelopen van Rabin Square naar het Tel Aviv Museum. Daar wed geluisterd naar muziek van onder meer Alma Zohar en Hadag Nachash en toespraken van de schrijver Samy Michael, voorzitter van de Association for Civil Rights in Israel (ACRI) en het Arabische parlementslid Hanin Zubai van Balad. De manifestatie was georganiseerd door ACRI. Meer dan tien Joodse en Arabische Mensenrechten- en vredesgroepen deden eraan mee, Ook homo's en 'groenen' waren van de partij.      

Weer arrestatie Bil'ín, brandstichting in moskee bij Salfit

Om weer even te memoreren waar Palestijnen op de Westoever onder te lijden hebben twee korte nieuwsberichten. Israëlische militairen hebben donderdagochtend in alle vroegte weer een arrestatie verricht in Bil'in, de plaats waar al zo'n twee jaar wekelijks vreedzaam wordt gedemonstreerd tegen de Muur. Abdullah Abu Rahmah, een lid van het Volkscomité tegen de Muur en onderwijzer aan een school in Bir Zeit, werd om 2.30 van zijn bed gelicht. Vorige week was het de beurt aan Rami Najar (23). In totaal zijn 31 mensen in het dorp gearresteerd van wie er 16 nog vastzitten. Ook zijn twee mensen in de loop van de protesten gedood.                           .
Het gaat bij de arrestaties om een duidelijke campagne van de staat tegen de vreedzame demonstraties van de inwoners van Bil'in, aldus hun advocaat Gaby Lasky. 'En dat terwijl de staat de partij is die de wet overtreedt. Het hooggerechtshof heeft al twee jaar geleden uitgesproken dat het traject van de Muur moet worden gewijzigd, maar de staat weigert dat uit te voeren.'
Kolonisten hebben - eveneens in de vroege ochtend van donderdag - brand gesticht in de moskee van het dorp Yasouf (2000 inwoners, ten oosten van Salfit, zie foto) Daarbij gingen onder meer kopieën van de Koran en tapijten verloren en werd de moskee beschadigd. De kolonisten die kennelijk uit waren op wraak voor de 'bouwstop', schreven in het Hebreeuws leuzen op de muren als 'Wij zullen wraak nemen' en 'We zullen jullie allemaal verbranden'. 

Minister Neeman wil de halacha invoeren

 Het is ondoenlijk om alles bij te houden op een blog als dit, maar sommige dingen moeten soms toch worden ingehaald. Bijvoorbeeld de uitspraken van de Israëlische minister van Justitie Jaacov Neeman waar de Israëlische pers de hele week over heeft geschreven zijn te curieus om ze helemaal over te slaan.Volgens de legerradio zei Neeman maandag voor een gehoor van rabbijnen dat hij stap voor stap de wet van de Torah wil invoeren en de halacha de 'bindende  wet van de natie' wil maken. 'We moeten de erfenis van onze vaders terugbrengen naar de natie van Israël. De Torah heeft volledig oplossingen voor alle zaken waar we mee te maken hebben,' aldus de minister.
Raar. De halacha is een heel interessant stelsel van wetten, maar net zo min als haar islamitische tegenhanger - de shari'a - echt helemaal toegesneden op de eisen van deze tijd. Wat bijvoorbeeld te denken van de regel dat mannnen hun vrouwen niet mogen aanraken tijdens hun menstruatieperiode, of dat homo's moeten worden gestenigd. Neeman werd dan ook in de Knesset fel door zowel links als rechts aangevallen. De prijs voor de mooiste uitspraak ging daarbij wat mij betreft naar Chaim Oron van Meretz die het had over de 'dreigende talibanisatie' van Israël. Neeman zelf ontkende dat hij had gezegd wat hij had gezegd. Hij had alleen bedoeld, zei hij, dat waar de rechtbanken verstopt zaten met werk, de parallelle rabbijnse rechtbanken zouden kunnen inspringen.

Nu is de vraag: is dit alleen maar een soort komisch intermezzo, of een nieuw serieus teken aan de wand van hoe ze weg kwijt zijn daar in Jeruzalem. Ik zou in dat verband ontzettend graag willen weten wat kampioenen van de islam bestrijding en de pro-Israel koers zoals Wilders of zijn bijna net zo enge collega Daniel Pipes in de VS daar nu van vinden. Maar je kan ook, zoals Gideon Levi in Haaretz doet er serieuze gedachten aan verbinden over de merkwaardige positie van religie in Israël (en onder Joden in het algemeen, zou ik er aan willen toevoegen). Only 44 percent of Israelis define themselves as secular,' schreef Levi, 'as opposed to 64 percent of Swedes who define themselves as atheists; and this is reflected in all aspects of our daily life. A mezuzah on the doorpost of almost every home, and the pagan custom at almost every one of those houses of kissing it. Eighty-five percent of Israelis hold a Passover seder, fervently recalling the plagues - pestilence, boils, death of the first-born. Sixty-seven percent fast on Yom Kippur, which in Western eyes is the strangest of days. The absence of bus or train service on Shabbat, the observance of kashrut (Jewish dietary laws) in every public institution, and Sabbath elevators in every hotel and hospital - these too are not exactly the vision of a secular state. A bar-mitzvah for almost every boy, matza in nearly every home on Passover, and the kiddush blessings. 
Hij voegde er nog aan toe dat je in Israël niet seculier kunt trouwen en dat seculier begraven er ook nauwelijks voorkomt. Let us face the facts, Israel is a semi-theocracy, heette Levi's stuk. Ik zou zeggen: toch iets om over na te denken.

Marcheren voor de mensenrechten in Tel Aviv

Op zijn uitstekende blog Coteret (die onder meer vertalingen uit de Israëlische pers publiceert die anders nooit zo onder de aandacht zouden zijn gekomen), vertelt Didi Remez dat hij zich op de in oktober in Washington van J Street bezig mocht houden met de vraag: 'Waar is de Israëlische vredesbeweging?' En vandaag, zo voegt hij eraan komt het echte antwoord.
ACRI, de Associatin for Civil Right in Israel, heeft namelijk het initiatief genomen voor een mars in Tel Aviv van alle mensenrechten- en vredesorganisaties. ACRI heeft er een heleboel aan gedaan om zoveel mogelijk mensen te activeren. Het zal een test worden. Ik hoop erop terug te komen.

De mars komt een dag na de Dag voor de Mensenrechten en valt bijna samen met de publicatie van ACRI's jaarlijkse rapport over de staat van de burgerrechten in Israël. Dit jaar geeft dat verslag een uiterst somber beeld. Pogingen tot discriminerende wetgeving zoals de anti-Naqbawet (die herdenking van de schaduwzijde van Israëls Onafhankelijkheidsdag door de Palestijnse Israëli's strafbaar wilde stellen), de 'Loyailiteitswet' die wilde dat Israëli's die geen gelofte van trouw aan de staat afleggen hun nationaliteit verliezen. Discriminerende maatregelen, zoals minister van Onderwijs Saar die scholen wilde subsidiëren naar gelang het aantal aanmeldingen voor het leger en minister Lieberman van Buitenlandse Zaken, die meldde dat voor banen op zijn ministerie alleen mensen in aanmerking zouden komen die in dienst aren geweest. Beide maatregelen zijn discriminerend ten aanzien van Arabieren, ultra-otrhodoxen en gehandicapten.
Pogingen om andersdenken het zwijgen op te leggen, zoals de heftige manier waarop demonstraties (vooral van Palestijse Israëli's) tegen de aanval op Gaza de kop werden ingedrukt, de felle aanval op bijvoorbeeld de militairen van 'Breaking the Silence' en hun onthullingen over de Gaza-campagne, waarbij leugens en verdachtmakingen van de kant van de overheid niet uit de weg worden gegaan.

In een aantal gevallen werd op ondemocratische wijze geprobeerd er wetgeving door heen te jagen, zoals een wet op de hervorming van landbezit (waaronder onder het privatiseren van absentee poperty) valt, of een wet op een biometrische database. Er is sprake van toenemend racisme en intolerantie, onder meer met gevallen waarin Ethiopische kinderen werden geweerd op scholen, maar ook meer algemeen ten aanzien van mizrahim, Ethiopiers. Russen, de ultra-orthodoxie en homoseksuelen. ACRI documenteerde gevallen van discriminatie bij het toewijzen van huizen en wijst op een toenemende tendens dat gezondheidszorg steeds meer vooral toegankelijk wordt voor hen die het kunnen betalen.
Veel wat van het bovenstaande zal trouwe lezers van dit blog niet onbekend voorkomen. ACRI meent dat vooral alarmerend is, dat er sprake is van een trend waarbij vrijheid van meningsuiting steeds meer alleen gaat gelden voor mensen die het eens zijn met de standpunten van de overheid. 

The Rights Forum, nieuwe stichting, gaat ijveren voor rechtvaardiger Midden-Oostenbeleid

Oud-premier Dries van Agt heeft een nieuwe stichting opgezet, The Rights Forum, die vandaag is gelanceerd. De stichting gaat actie voeren voor een evenwichtiger Midden-Oosten beleid. Bestuursleden zijn Van Agt zelf, de Palestijn Mouin Rabbani, predikant Henri Veldhuis en Jaap Hamburger, de voorzitter van Een Ander Joods Geluid. In de Raad van Advies treffen we een indrukwekkende lijst namen aan, Onder hen zijn Frans Andriessen, Hedy d'Ancona, Doekle Terpstra, Hans van Mierlo, Hans van den Broek, Laurens Jan Brinkhorst, Pieter Kooijmans, Andre Nollkaemper, Cees Flinterman, Tineke Lodders, Klaas de Vries, Paul de Waart,  Pieter Bekkers, Nico Schrijver en Liesbeth Zegveld.

Doel van de stichting is om te ijveren voor het handhaven van het internationale recht inzake het Israëlisch-Palestijnse conflict en te zorgen dat met name ook Nederland zich ook daarnaar richt. Citaat uit het 'misssie-statement' van de stichting: 

Er zijn steeds meer EU-lidstaten die vinden dat de EU haar macht moet laten gelden en paal en perk dient te stellen aan illegale activiteiten die een duurzame oplossing van het conflict onmogelijk maken, zoals het bouwen door Israël van nederzettingen in bezet gebied.
 Nederland kan niet tot deze lidstaten gerekend worden. Integendeel, Nederland behoort tot de kleine groep landen die telkens pogingen blokkeert om naast de Palestijnen ook Israël effectief onder druk te zetten. Sterker, Nederland loopt in Europa voorop om de privileges die Israël al geniet verder uit te breiden, zonder dat daar harde voorwaarden aan worden verbonden.
 Een partijdig Midden-Oosten beleid tast de geloofwaardigheid van Nederland aan. Met zo’n beleid kan Nederland niet effectief aan een duurzame oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict bijdragen. Een partijdig Midden-Oosten beleid belemmert een duurzame oplossing juist.

Het Nederlandse Midden-Oosten beleid dient op het internationaal recht gebaseerd te zijn en daardoor te worden geïnspireerd. Niet alleen in woord, maar ook in daad. Daar gaat The Rights Forum zich voor inspannen, bijgestaan door prominenten uit politiek en wetenschap die deel uitmaken van de Raad van Advies van de stichting.

Wat mij betreft: felicitaties aan Van Agt, die al langer rondliep met het plan om een dergelijke stichting van de grond te krijgen en die erin geslaagd is onder meer gerenommeerde juristen als Kooijmans, Bekkers, De Waart, Schrijver, Nollkaemper, Zegveld en Flinterman warm te krijgen voor zijn initiatief. Ik wens de nieuwe stichting van harte succes.

Tienduizend demonstranten tegen 'freeze' en een wet tegen teruggave van land

Never a dull moment here, hoorde ik vroeger vaak in Jeruzalem. Het werd gezegd met een mengeling van zelfgenoegzaamheid en zelfspot, een mix waar Israëli's het patent op lijken te hebben. De uitspraak lijkt nog niets van haar actualiteit te hebben verloren. Nauwelijks heeft Netanyahu bekend gemaakt dat de Syriërs bereid zijn tot onderhandelingen zonder voorwaarden vooraf (iets waarvan ik twijfel of het wel waar kan zijn, want iedereen weet dat die onderhandelingen vooral zullen gaan over teruggave van de Golan). -- Maar nauwelijks heeft Bibi dat gezegd, of de knesset neemt in eerste lezing een amendement aan dat bepaalt dat teruggave van gebied eerst door de knesset moet worden aanvaard en vervolgens moet worden onderworpen aan een referendum. Anders gezegd: Bibi kan straks wel tegen Assad zeggen dat hij de Golan teruggeeft, maar als dat niet door 61 knessetleden wordt goedgekeurd, gaat het niet door. En als dat niet helpt kan het ook nog worden tegengehouden in een volksstemming. Niet voor niets werd Netanyahu er door de oppositie van beschuldigd een gimmick te hebben bedacht om 'zijn eigen handen te binden'. Je zou het ook een 'noodremprocedure' kunnen noemen die kan tegenhouden dat Israël - wat G'd verhoede - een vredesakkoord tekent met welke partij dan ook.
En intussen was er dan ook - zie de foto's - een demonstratie van ontevreden kolonisten tegen de 'bouwstop' van tien maanden. Ruim 10.000 mensen waren komen opdagen om te luisteren naar Aryeh Eldad (knessetlid Nationale Unie) die zei dat kolonisten geen ijslollies zijn die je zo makkelijk invriest en Gershom Mesika van de Regionale Raad van Samaria (de noordelijke Westoever) die zei dat de bouwstop 'antizionistisch' is.
Antizionistisch? Ik meen me te herinneren dat het zionisme ooit onder meer de bedoeling had de positie van het zwervende Joodse volk te 'normaliseren', wat zoiets betekent als een gewoon volk onder de volken te worden met normale betrekkingen met je buren.. Maar volgens velen (alle 500.000 kolonisten op de Westoever en in Oost-Jeruzalem??) is dat allang niet meer het geval en staat zionisme gelijk aan het stelen van land en het onderdrukken van een ander volk. Voor veel Joden hier en elders in het Westen die zich zionist noemen zou dat langzamerhand toch eens iets kunnen zijn om over na te denken, niet? 

Recht op z'n Israëlisch

Berlanty Azzam mag niet afstuderen in Bethlehem. Berlanty (22) studeert Business Adminstration en zou tegen Kerst haar bachelor's hebben kunnen doen. Maar eind oktober werd ze bij het zogenoemde container checkpoint bij Abu Dis uit een bus gehaald, een paar uur vastgehouden, en daarna geboeid en geblinddoekt gedeporteerd naar haar oorspronkelijke woonplaats, Gaza, waar ze middenin de nacht werd gedropt.
Berlanty was al sinds 2005 in Bethlehem en al een paar jaar niet thuis geweest in Gaza uit vrees dat ze dan niet zou mogen terugkeren naar haar universiteit. Met behulp van de organisatie Gisha heeft ze beroep aangetekend tegen haar uitwijzing. Maar het Israëlische hooggerechtshof wees haar eis gisteren af: ze had destijds permissie gekregen om in Jeruzalem te wonen, maar niet op de Westoever. Berlanty's verweer dat ze  vele malen gevraagd had om haar adres te mogen veranderen zonder dat dat verzoek was gehonoreerd, legde het Hof naast zich neer.
Onder de Oslo-akkoorden van 1993 was bepaald dat er een vrij verkeer zou komen tussen de inwoners van Gaza en van de Westoever. Op papier heeft de Palestijnse Autoriteit ook het recht mensen uit Gaza in te schrijven op een adres op de Westoever. In de praktijk komt daar niets van terecht. Er wordt geschat dat ongeveer 25.000 mensen op de Westoever in een vergelijkbare situatie verkeren als Berlanty.

Ook dinsdag betoging in Teheran, ruim 200 arrestaties

Dinsdag hebben voor de tweede achtereenvolgende dag betogingen plaatsgevonden in Teheran. Ze werden met grof geweld beantwoord. Bassiji braken bestormden collegezalen en andere ruimten van de Universiteit van Teheran en kwamen eveneens in actie bij de Shahid Beheshti-universiteit. In een aantal gevallen werden ruiten gebroken en werd traansgas naar binnen geschoten.
Politiecommissaris Azizollah Rajabzadeh van Teheran maakte intussen bekend dat bij de botsingen 204 mensen zijn gearresteerd, onder wie 39 vrouwen. Procureur-generaal Gholamhossein Mohseni Ejei kondigde daan dat zeer streng tegen relschoppers zal worden opgetreden. Oppostiekringen meldden dat oppositieleider Mir Hossein Mousavi werd bedreigd door een aantal bassiji in burgerkleren. Hij was uit zijn auto gestapt en had hen toegevoegd: Jullie zijn politie. Doe je werk, bedreig me, sla me, dood me.' De agenten in burger lieten hem echter ongemoeid. Maandag, werd Mousavi's vrouw, Zahra Rahnavard, in Teheran lastig gevallen door vrouwelijke bassiji. Ze drongen haar in een hoek en bespoten naar met pepperspray. Dinsdag werd ook bekend dat de autoriteiten de progressieve krant Ayateh Now hebben gesloten. Pikant detail: hoofdredacteur van de krant is Hadi Khamenei, een broer van de Opperste leider van de Revolutie.

EU zwakt Jeruzalem-verklaring af, Palestijnen teleurgesteld

'EU: Jeruzalem ook hoofdstad Palestijnen,' kopte de Volkskrant.
Jawel, in de oorpronkelijke, door Zweden opgestelde, ontwerp-tekst stond dat de EU vond dat Oost-Jeruzalem de hoofdstad hoort te worden van een - nog te stichten - Palestijnse staat. Israël reageerde daar furieus op en begon een intensieve diplomatieke lobby.  En niet zonder resultaat. Want na twee dagen van volgens sommige berichten soms nogal moeizame besprekingen, hebben de EU ministers van Buitenlandse Zaken dinsdagavond een versie aangenomen die sterk was afgezwakt . Nu hebben zij ervan gemaakt dat bij een regeling via onderhandelingen een oplossing moet worden gevonden waarbij Jeruzalem de hoofdstad van twee staten wordt:

"The Council reconfirms its support for the United States' efforts to resume negotiations on all final status issues, including borders, Jerusalem, refugees, security and water, respecting previous agreements and understandings," the statement said. "The European Union will not recognise any changes to the pre-1967 borders including with regard to Jerusalem, other than those agreed by the parties."

The EU Council statement also expressed deep concern about the situation in East Jerusalem. "The Council recalls that it has never recognised the annexation of East Jerusalem. If there is to be a genuine peace, a way must be found through negotiations to resolve the status of Jerusalem as the future capital of two states." It called on the Israeli government "to cease all discriminatory treatment of Palestinians in East Jerusalem." 

Israel leek hier wel tevreden mee. Het ministerie van Buitenlandse Zaken in Jeruzalem zei weliswaar in een officiële verklaring het te betreuren dat de EU 'niet de aandacht had gevestigd op het voornaamste obstakel voor een regeling, namelijk de weigering van de Palestijnen om terug te keren naar de onderhandelingstafel' en dat de verklaring ook niets toevoegde en niet hielp de onderhandelingen te hervatten. Maar functionarissen van het ministerie voegden er tegenover Haaretz aan toe dat de EU als zij de oorspronkelijke verklaring had aangenomen, de mogelijkheid zou hebben verspeeld nog een serieuze rol bij de Israëlische-Palestijnse onderhandelingen te kunnen spelen.  

Inderdaad heeft Israel van de verklaring zoals hij nu  is aangenomen niets te vrezen, het is vlees noch vis. Dat de EU de annexatie van Oost-Jeruzalem niet heeft erkend en niet met wijzigingen van de grenzen van '67 akkoord gaat tenzij de Palestijnen dat doen, is niets nieuws. Een erkenning dat Oost-Jeruzalem hoofdstad van een Palestijnse staat moet worden zou dat wel zijn geweest. De verklaring was zo opgesteld door Zweden om een daad te stellen als reactie op de in hoog tempo uitgevoerde bouw- en verjoodsingsplannen van Oost-Jeruzalem. Door ervan te maken dat het gewenst is dat Jeruzalem tijdens onderhandelingen hoofdstad van twee staten wordt, is dat effect teniet gedaan.
De chef de bureau van PA-president Mahmoud Abbas, At-Tayeb Abdel-Rahim, deed - wat een ongewone stap is - een aanval op de Franse minister van Buitenlandse Zaken Bernard Kouchner. Die zou, in strijd met eerdere uitspraken van de Franse president Sarkozy, tijdens de Brusselse onderhandelingen ervoor zou hebben gezorgd dat de verklaring haar tanden verloor. Het is aannemeljk dat Kouchner bij dat afzwakken steun kreeg van andere EU-ministers. Een van hen was de Italiaanse minister Franco Frattini. Hij zei over de afzwakking dat het. 'erg frustrerend voor de onderhandelaars zou zijn als wij hier in Brussel gaan bepalen wat de toekomstige status van Jeruzalem moet zijn.' Nog een minister die blij was met het resultaat was onze eigen Maxime Verhagen. Hij noemde de resolutie volgens de Volkskrant 'een goede tekst'. En als Verhagen in relatie tot Israel iets een 'goede tekst' noemt,  dan weten we het wel.       
 

Tenminste 112 doden, 197 gewonden bij nieuwe bomaanslagen in Bagdad

Zeker 112 mensen zijn gedood en 197 mensen gewond, bij een serie nieuwe aanslagen met door zelfmoordenaars bestuurde autobommen in het gouvernementele hart van Bagdad. De drie bommen gingen kort na elkaar af bij achtereenvolgens een rechtbank, het tijdelijke gebouw van het ministerie van Financiën (het oorspronkelijke gebouw werd al  op 25 augustus bij een aanslag verwoest), en bij een trainingscentrum voor rechters. Een half uur eerder was ook een bom ontploft in de zuidelijke wijk Doura. Daarbij kwamen drie politieagenten om.
Het was de zwaarste serie aanslagen sinds op 25 oktober het ministerie van Justitie en de kantoren van de gouverneur van Bagdad doelwit waren. Op 25 augustus moesten de ministeries van Buitenlandse Zaken, Financiën en Justitie eraan geloven. De aanslagen geven aan  dat de veiligheidssystemen in Bagdad, ondanks alle voorzorgen, zo lek zijn als een mandje. Voor wat betreft de daders is het waarschijnlijk dat moet worden gedacht aan sunnitische groepen, al of niet met banden met leiders van de vroegere Ba'ath-partij. Gevreesd moet worden dat meer van dit soort mega-aanslagen zullen volgen in de aanloop naar de verkiezingen van begin volgend jaar.
(Update: Volgens een latere telling waren er minder doden: 77 en ruim 500 gewonden. Eerder had ook een getal van 127 doden de ronde gedaan. Vermoedelijk is geen van deze getallen correct. Hoe kan het anders, bij zo'n schaal van verwoesting).

Iran: uitgebreide demonstraties in 12 steden

De demonstraties maandag tegen het Iraanse regime hebben plaats gevonden in tenminste 12 steden en waren daarmee wijder verbreid dan ooit. Bovendien waren ze de omvangrijkste sinds de protesten in juni tegen de frauduleuze herverkiezing van Ahmadinejad. Volgens de Los Angeles Times maar ook volgens diverse bronnen die circuleerden op YouTube en internet, waren er behalve in Teheran, protesten in de steden Isfahan, Shiraz en Kerman in het midden van het land, in Mashhad in het Oosten en Rasht aan de Kaspische Zee, en in de westelijke streden Tabriz, Kermanshah, Hamdan en Ilam. Ook waren er berichten over onlusten in Sanandaj in Kurdistan en in de Azeri regio. Schattingen van de aantallen demonstranten lopen wijd uiteen. Het officiële persbureau Fars sprak van 2000 demonstranten in Teheran, maar beelden lieten tienduizenden zien (foto onder op het Azeri plein in Teheran. De foto boven toont een mars van studenten bij de Amir Kabir universiteit, ook in Teheran). 

  De demonstranten riepen 'Dood aan de dictator', vielen uit naar Ahmadinejad en de opperste leider Ali Khamenei, en verbrandden foto's van Khamenei. Ook riepen zij leuzen van steun aan het adres van oppositieleider Mir Hossein Moussavi. Moussavi zelf gaf een verklaring uit waarin hij zei dat de Iraanse clericale autoriteiten hun legitimiteit aan het verliezen zijn in de ogen van de Iraniërs, 'want een grote natie blijft niet zwijgen als iemand haar stemmen afpakt'.

De autoriteiten hadden toegangen tot de universiteit afgegrendeld en schoten traangas op de menigte af. Bassidj in burger verrichtten een onbekend aantal arrestaties en bassidj op motorfietsen voerden charges uit en met de wapenstok. Er zou ook zijn geschoten met scherp. Het is onbekend of er gewonden zijn.

De demonstratie vond plaats op de dag dat jaarlijks wordt herdacht dat drie studenten omkwamen bij protesten tegen de komst van president Richard Nixon in 1953, kort nadat de Amerikanen behulpzaam waren geweest bij een coup tegen premier Mossadeq en het weer op de troon brengen van de shah. De autoriteiten hadden buitenlandse persvertegenwoordigers verboden hun kantoren te verlaten, het internetverkeer gedeeltelijk geblokkeerd en gezorgd dat het mobiele telefoonverkeer in het centrum van Teheran werd gejammed. Desondanks kwamen er al snel beelden op YouTube en Facebook van met mobiele telefoons opgenomen protesten, en kwamen volop emails en twitter-mededelingen naar buiten.

Een minaret zoiets als een hakenkruis?

Ik heb haar altijd wel aandoenlijk gevonden. Iets meisjesachtigs had ze, een licht accent dat vertederend werkte, en een sfeer om zich heen van dat het niet allemaal zonneschijn is in de wereld. Soms zou ik een arm om haar heen hebben willen slaan. Soms was ze ook haast  té aandoenlijk, zoals toen Rita Verdonk haar Nederlanderschap ter discussie stelde en Hirsi Ali  haar Kamerlidmaatschap opgaf. 
Maar haar ideeën heb ik nooit zo kunnen bewonderen. De profeet uitschelden voor een tiran en een pederast, hoofddoekjes uitmaken voor een symbool van onderdrukking, een bloot vrouwenlichaam met Koranteksten beschrijven (in de film samen met Theo van Gogh), was allemaal niet iets waarvan ik dacht dat het moslimvrouwen verder zou helpen. Laat staan dat , het zou bijdragen tot hun lust om zich wat losser te maken van hun uit het Rif-gebergte of het ouderlijk huis meegenomen geloof en achtergrond, en dat dan nog helemaal afgezien van de vraag of dat altijd wel zo nodig was.
Nu is Ayaan Hirsi Ali alweer een tijdje in het verre Amerika, waar ze bij die rechtse denktank, The American Enterprise Institute, werkt. Ik heb me wel er wel eens op betrapt dat ik me afvroeg hoe het nu toch met haar zou gaan. Zo hoor je dagelijks van iemand, zo lees bijna nooit meer iets van of over haar. Maar vandaag kwam ik haar eindelijk weer eens tegen:
Political ideas have symbols: A swastika, a hammer and sickle, a minaret, a crescent with a star in the middle (usually on top of a minaret) all represent a collectivist political theory of supremacy by one group over all others, las ik.
Even moest ik mijn ogen uitvegen. Een swastika en een minaret? In één adem? Een hamer en sikkel en een minaret? Waar sloeg dat op? Ah, de stemming in Zwitserland, waarbij het moslims werd verboden minaretten toe te voegen aan hun moskeeën.
 'Wat als de Zwitsers hadden moeten stemmen over een gelijkarmig kruis met rechte hoeken aan de uiteinden als symbool van een geloof van een kleine minderheid?' vroeg Hirsi Ali. 'Of denk aan een referendum over gebouwen met een hamer en sikkel bovenop - een ander symbool dat een kleine minderheid in Zwitserland dierbaar is?'

Wat nu? Hirsi Ali op dezelfde golflengte als Wilders? De minaret als hakenkruis? En de Koran dan zeker in de rol van  Mein Kampf? En wat met andere symbolen van een 'collectivistische theorie die een uiting zijn van suprematie van de ene groep over de andere'? Wat bijvoorbeeld over het christelijke kruis, dat niet alleen alle kerken siert, maar in Zwitserland dat toch waarlijk niet van chauvisnisme is gespeend, ook nog eens de nationale vlag? Is dat geen uiting van een ideologie die zich beter acht dan alle andere?

Maar in haar stuk in de Christian Science Monitor gaat Hirsi Ali dapper voort:
In their response to the presence of Islam in their midst, Europeans have developed what one can discern as roughly two competing views. The first view emphasizes accuracy. Is it accurate to equate political symbols like those used by Communists and Nazis with a religious symbol like the minaret and its accessories of crescent and star; the uniforms of the Third Reich with the burqa and beards of current Islamists?

If it is accurate, then Islam, as a political movement, should be rejected on the basis of its own bigotry. In this view, Muslims should not be rejected as residents or citizens. The objection is to practices that are justified in the name of Islam, like honor killings, jihad, the we-versus-they perspective, the self-segregation. In short, Islamist supremacy. 

En: The second view refuses to equate political symbols of various forms of white fascism with the symbols of a religion. In this school of thought, Islamic Scripture is compared to Christian and Jewish Scripture. Those who reason from this perspective preach pragmatism. According to them, the key to the assimilation of Muslims is dialogue. They are prepared to appease some of the demands that Muslim minorities make in the hope that one day their attachment to radical Scripture will wear off like that of Christian and Jewish peoples.   

Volgens Hirshi Ali hebben de Zwitsers het eerste model gevolgd: ze hebben niet tegen de moslims gestemd, maar alleen tegen de minaret die zou staan voor de wil tot overheersen, jihad, eerwraak, een wij-zijn-anders-dan jullie houding - kortom een symbool voor de slechtheid van de islam, zeg maar: het   hakenkruis op de moslim-kerk. Volgens haar ging het bij de stemming in Zwitserland om een confrontatie tussen moslims die hun wil wilden gaan opleggen aan de Zwitserse maatschappij en working class Zwitsers die - terecht  -  deze houding van de moslims afwezen - maar niet de moslims zelf.
Ik weet niet of u dat volgen kunt. Je maakt een construct - minaretten zijn zoiets als nazi-symbolen - en vervolgens verklaar je dat de Zwitserse bevolking dat ook al dacht en ernaar heeft gehandeld, maar gelukkig niet tegen de moslims zelf heeft gestemd. Het is een bewijs uit het ongerijmde, een soort logica die je zou verwachten van een meisje van 17 in een schoolopstel, maar niet van een volwassen vrouw die werkt bij een zichzelf serieus nemende denktank. Hoe weet ze nu dat de Zwitsers bij het invullen van hun stembriefje niet gewoon hebben gehandeld uit een soort bloedhekel aan alles wat moslim is?

En hoe kom je in godsnaam op het idee een minaret te vergelijken met een hamer en sikkel of nog erger, een hakenkruis? Is Mohamed dan nu, na een tiran en een pedofiel ook nog een soort massamoordenaar à la Stalin of Hitler geworden? Subtieler is ze er niet op geworden in de VS.
Mijn collega-blogger, professor As'ad Abu-Khalil, schreef naar aanleiding van haar stuk: 'Zouden Amerikaanse kranten hun pagina's openstellen voor antisemieten om hun vijandigheid jegens het  jodendom te uiten?'
De vraag stellen is haar beantwoorden in dit geval.

'Afghaanse regering blijft zwaar in gebreke bij verbetering rechten van vrouwen'

Afghaanse vrouwen protesteren tegen de in maart 2009 aangenomen nieuwe wet op de persoonlijke status die de rechten van sjiïtische vrouwen aan banden legt.


Hoewel de wijze waarop vrouwen werden achtergesteld onder het bewind van de Taliban een van de redenen was voor de invasie van 2001 in Afghanistan, is er in de afgelopen acht jaar weinig terecht gekomen van een verbetering van hun situatie. Het feit dat de regering de laatste paar jaar meer op conservatieve krachten is gebaseerd (lees: op tribale leiders en plaatselijke stamhoofden) heeft de situatie er niet beter  op gemaakt. Dat zegt Human Rights Watch in een 96 pagina tellend rapport over de situatie van de vrouwen in Afghanistan dat zondag is uitgekomen.
HRW onderscheidt vijf onderwerpen die zorg baren:
1) (Prominente) vrouwen die hun nek uitsteken hebben regelmatig te lijden van intimidatie en publieke aanvallen zonder dat daartegen wordt opgetreden,
2) Er is vaak sprake van fysiek en/of seksueel geweld,
3) Bij de meerderheid van de huwelijken gaat het om kind-bruiden en gedwongen huwelijken,
4) Vrouwen hebben nauwelijks toegang tot politie en justitie,
5) Vrouwen worden op alarmerende wijze achtergesteld op het gebied van onderwijs.
HRW meldt dat vrouwen die zich publiekelijk uitspreken routinematig last hebben van intimidatie en dreigementen. Ook is er sprake van fysiek geweld en moorden, die niet worden vervolgd. De moord op Sitova Ackakzai, een prominente voorvechtster van de mensenrechten, in april 2009, geldt als afschrikwekkend voorbeeld. Maar HRW geeft meer voorbeelden. Zo wordt een (anoniem) parlementslid geciteerd dat regelmatig bedreigingen ontvangt en die niet eens meer meldt aan de politie omdat er toch niets mee gedaan wordt, en een politievrouw, die meldt dat zij regelmatig bedreigingen op het leven van haar twee dochters ontvangt.
Wat het voorkomen van geweld betreft, zegt HRW dat een nationaal onderzoek aangaf dat 52% van de vrouwen fysiek geweld heeft ondervonden en 17% seksueel geweld. Een groot deel van de vrouwen doet geen aangifte omdat dat geen zin heeft of zelfs gevaarlijk kan zijn. HRW geeft als voorbeeld het geval van een vrouw die slachtoffer was geweest van een groepsverkrachting onder leiding van een lokale commandant. Zij had zich veel moeite gegeven om deze man te laten vervolgen, maar nadat hij was opgepakt, werd hij dankzij een presidentieel decreet weer in vrijheid gesteld. Korte tijd later werd haar man, die haar bij de juridische strijd had bijgestaan, vermoord.

Onder 16
HRW meldt verder dat onderzoek aangeeft dat meer dan helft van de Afghaanse bruiden onder de 16 is en dat 70 tot 80% van de vrouwen trouwt zonder dat hun toestemming is gevraagd. Meer dan de helft van de vrouwelijke arrestanten zit ook vast wegens overspel of 'weglopen van huis'. Aangaande onderwijs voor vrouwen meldt het HRW-rapport dat een meerderheid van de meisjes helemaal niet naar school gaat. Slechts 11% volgt onderwijs tot de negende klas (zeg maar: Mavo) en niet meer dan 4% maakt een middelbare school af.
HRW komt met het rapport, omdat, nu er veel aandacht uitgaat naar de 'nieuwe veiligheidsaanpak' van Obama, het wenselijk is dat ook gekeken wordt naar de aanpak van vrouwenrechten. HRW meldt terloops dat de vrouwenrechten ook te lijden hebben gehad van een wet op het Persoonlijke Statuut die in maart na te zijn aangenomen door het parlement, door president Karzai werd bekrachtigd. De wet, die geldt voor sjïïeten,  maakte het mogelijk dat echtgenoten hun vrouwen eten en drinken onthouden als ze weigeren seks te hebben. Ook beperkt het vrouwen in de sjiïtische minderheidsgroepen in hun bewegingsvrijheid, omdat zij voor een aantal zaken toestemming van hun man nodig hebben, al is de wet na internationale protesten in augustus stilzwijgend wat afgezwakt.

Iraaks parlement op het nippertje akkoord met nieuwe kieswet

Tien minuten voor om 12 uur zondagnacht de deadline verstreek en een tweede veto van de Iraakse vice-president Tareq al-Hashemi van kracht zou zijn geworden, is het Iraakse parlement het alsnog eens geworden over een herziene versie van de Iraakse kieswet. De VN en de Amerikaanse ambassade hadden achter de schermen hard meegewerkt aan dit compromis, dat het alsnog mogelijk maakt dat begin 2010 verkiezingen worden gehouden. Daarvan afhankelijk was de vraag of de VS zich zouden kunnen houden aan hun voornemen om in 2012 hun troepen volledig terug te trekken.
Een eerdere versie van de kieswet was door de - sunnitische - vice-president Al-Hashimi op 18 november gevetoed, omdat er onvoldoende rekening was gehouden met de 4 miljoen vluchtelingen buiten Irak van wie de de meesten sunni zijn. Het compromis dat nu is gevonden is een uitbreiding van het aantal parlementszetels van 275 tot 325. Daarvan zullen 310 zetels naar de provincies gaan, en worden 15 zetels apart gehouden om te verdelen onder groepen en minderheden die landelijk gezien wel scoren maar in de provincies de kiesdrempel niet halen.Ook kregen de sunni's zetels terug zoals in de noordelijke provincie Niniveh en in Koerdische gebieden, die in de eerdere versie niet aan hen toekwamen. De verkiezingen, die eerst op 16 januari zouden plaatsvinden, zullen nu waarschijnlijk op 27 of 28 februari worden gehouden als dat technisch haalbaar blijkt te zijn.
Het aannemen van de wet maakt het mogelijk dat eindelijk een beslissing gaat vallen over de toekomst van de omstreden olie-regio Kirkuk, waarvoor in de wet voorzieningen zijn getroffen. Maar met deze kieswet is nog lang niet een werkelijk Iraakse oplossing van de deling van de macht een feit. De grote machtsblokken, de sjiïtische Dawa en ISCI (Islamic Supreme Council of Iraq) aan de ene en de Koerden aan de andere kant, zijn in feite naar een soort van autonomie strevende vertegenwoordigers van het Koerdische noorden en het sjiïtische zuiden.Er is nauwelijks een begin te bekennen van een overeenstemming met de sunnitische bevolkingsgroep en meer pan-Iraaks georiënteerde politieke krachten in het land.