Een vrede op basis van wederzijdse, pijnlijke concessies?

“Now, this will not be easy. A true peace, a lasting peace, would be achieved only with mutual and painful concessions from both sides – from the Israeli side, from the Palestinian side, from my side, and from your side.” (Benjamin Netanyahu op 2 september 2010 in Washington).

Ik was het eerst niet van plan wegens gebrek aan geloof in de waarachtigheid van het herleven van een 'vredesproces' dat de afgelopen 19 jaar vooral heeft gediend als rookgordijn van opeenvolgende Israelische regeringen voor het continueren van de kolonisatie van Jeruzalem en de Westoever. Een vredesproces dat dus eigenlijk beter 'bouwproces' zou kunnen heten. Maar vooruit, het staat toch wat kaal als er op dit blog niets vermeld wordt over het het feit dat de media melden dat Netanyahu en Abbas donderdag 'hebben afgesproken' de vredesbesprekingen voort te zetten, elkaar iedere twee weken te gaan ontmoeten (de eerste keer op 14 en 15 september 'ergens in het Midden-Oosten')  en  tijdens die besprekingen een 'raamwerk' te gaan opstellen. Dat was namelijk de vrucht van een ceremonieel samenzijn van president Obama en minister van buitenlandse zaken Clinton met premier Netanyahu en  president Abbas, gesecondeerd door president Mubarak van Egypte en koning Abdallah II van Jordanië, om niet te spreken van een stoet van delegatieleden en ambtenaren.
Wat de media niet meldden, is dat dat 'afspreken' een eufemisme is voor de geweldige druk die op Abbas is uitgeoefend om toch naar Washington te komen, ondanks het feit dat Netanyahu weigerde de bouwstop in de nederzettingen ook na 26 september voort te zetten. Abbas kreeg op 17 juli een brief van de Amerikanen en volgens sommige bronnen dreigden de Amerikanen daarin met het stopzetten van hun steun voor de PA als Abbas niet zou komen. Wat de meeste media ook niet meldden is dat Abbas een president is zonder mandaat (zijn termijn verliep in januari 2009), dat hij niet spreekt namens Hamas dat de Gazastrook beheerst, en dat er ook op de Westoever, en zelfs ook binnen zijn eigen Fatah, aanzienlijke bezwaren waren tegen zijn afreizen naar Washington. En - tenslotte - wat ze niet belichtten is de onevenwichtigheid in deze opzet. Het zijn gesprekken van een zwakke Palestijnse Autoriteit die van buitenlandse hulp en steun afhankelijk is om overeind te blijven, tegenover een soevereine Israelische staat, een staat die de steun van de VS achter zich weet (of misschien moeten we zeggen: die met hulp van de Joodse lobby het Amerikaanse Congres in zijn zak heeft, zodat de president niets tegen haar kan ondernemen).
En tenslotte dan de kern van het probleem.die al tijdens deze inleidende ceremonie onder woorden werd gebracht door Netanyahu, en wel in het citaat boven dit stukje 'Een echte vrede, een vrede die stand houdt kan alleen worden bereikt via wederzijdse, pijnlijke concessies van beide kanten, van de Israeli's en van de Palestijnen, van mijn kant en van de uwe.'  De concessies die Israel zou moeten doen kan ik me wel voor de geest halen, al weet ik niet zeker of teruggave van veroverd gebied echt een concessie is. Maar de pijnlijke concessies van de Palestijnen??
Ik zal hier later nog uitgebreider op terugkomen.

Update zondag 5/9: In Ramallah vond vrijdag een demonstratie tegen het vredesproces  plaat van enkele tientallen mensen (zie foto). In Gaza demonstreerden honderden en in Damascus, in het Yarmouk vluchtelingenkamp,  was een optocht van zeker 4000 mensen die protesteerden tegen de 'onderhandelingen van de capitulatie'.