'Hoevelen van ons zijn er echt ''allemaal Charlie Hebdo''?

Als je het mij vraagt had de profeet zich in zijn graf omgedraaid als hij had geweten wat er is gebeurd. En de de nu vermoorde cartoonisten en redactieleden van Charlie Hebdo dachten er waarschijnlijk net zo over, te oordelen naar de voorplaat van het blad uit een niet al te ver verleden van hoofdredacteur Charb, de plaat die hierboven is afgebeeld.
Het idee! Ongeveer een hele redactie uitmoorden, omdat ze spotprenten maken over de (radicale) islam en de islamisten. Alsof het zo erg is de profeet af te beelden. Alsof dat - in meer verlichte tijden - in de islamitische geschiedenis niet ook vele malen is voorgekomen. (Het verbod om hem af te beelden heeft ook meer te maken met het voorkomen dat hij als een afgod wordt vereerd, dan dat het was om te voorkomen dat met hem of om hem gelachen wordt).
En alsof het niet zo is dat Charlie Hebdo een,  vooral Franse, traditie vertegenwoordigt waarin àlles op zijn tijd belachelijk wordt gemaakt en wordt bespot. Alsof het redactielokaal waar de slachting plaatsvond niet was behangen met de meest vileine prenten van Marine Le Pen, corrupte politici, de vorige president Sarkozy, of de paus.
Iedereen is zo upset over de moord dat de slachtoffers zelf naar de achtergrond gedrongen lijken te worden. Maar het past ons, denk ik, gewoon verdriet te hebben om hun dood, en het verlies van zoveel talent,  en mee te leven met hun families en vrienden. Behalve de vier hieronder met foto afgebeelde top-cartoonisten, waren dat nog een cartoonist, Philippe Honoré, de econoom Bernard Maris, eindredacteur Moustapha Ourrad, een bezoeker, Michel Renaud, en Elsa Cayat, een bekende vrouwelijke psychiater en psycho-analiste, die een twee-wekelijkse column schreef in Charlie en van wie vrienden en familie zich afvroegen of ze soms vermoord was omdat ze Joods was. En verder waren er natuurlijk de conciërge, Frédéric Boisseau, en de twee agenten, Ahmed Merabet en Franck Brinsolaro.

Vier top-cartoonisten die bij de aanslag werden vermoord: vlnr Jean Cabut (Cabu),  Georges Wolinski (Wolinski),  Stéphane Charbonnier (Charb), de hoofdredacteur van Charlie Hebdo, en Bernard Verlhac (Tignous) (Foto: EPA).

En intussen gonst het natuurlijk van de reacties. Spontane reacties van al die mensen die in drommen straat op gingen, in Parijs, en allerlei andere Europese steden, al of niet met een pen in de hand te demonstreren, in  hartverwarmende uitingen van verontrusting en boosheid. Uitingen die overigens tegelijkertijd als het ware ook de machteloosheid onderstreepten van al die massa's tegenover dit soort, per definitie uit het blauwe niets toeslaande terreur.
En vanzelfsprekend was er ook van alle kanten duiding. Ik voor mij zou het gelukkigst zijn geweest als de algemene conclusie zou zijn geweest dat we alsjeblieft moeten doorgaan met waar we mee bezig waren, inclusief cartoons tegen alles wat niet deugt en/of lachwekkend is (waaronder ook zeker de radicale islam).  Omdat we zullen moeten blijven hopen dat uiteindelijk ook de domste en meest achtergebleven barbaren zullen snappen dat satire en het omver halen van heilige huisjes zo ongeveer het hart is van de vrijheid van meningsuiting en echte vrijheid. En dat de satire van Charlie Hebdo niet gericht was tegen ''de'' islam, maar tegen diegenen die er een karikaturale, onverdraagzame godsdienst van maken.
Maar zo gaat het natuurlijk niet.Ik neem mijn petje af voor collega-blogger Peter Breedveld die op zijn blog Frontaal Naakt er woensdag al meteen op wees dat er één partij garen ging spinnen bij deze gebeurtenis. Hij schreef: 

Er wordt her en der benadrukt dat iedereen hieronder lijdt, dat er alleen maar verliezers zijn, maar hou eens op met dat politiekcorrecte gezwam. Iedereen weet dat er een partij is die hier garen bij spint. Die klaarkomt op de gedachte aan oorlog, het bestrijden van de islam, het aanwijzen van verraders.
Dat zijn niet de moslims, dat is extreemrechts. De bloeddorstige idioten van Jalta, de hysterische dwazen van The Post Online, de haatzaaiers van GeenStijl. De cynische politici van de PVV. De ‘ongeruste burgers’ van Pegida. Voor hén is vanmorgen dringend wegonderhoud gedaan, want er verschenen wat hobbels op hun pad.

En ja, hij had gelijk. Wilders twitterde  'Wanneer dringt het eindelijk door bij Rutte en andere westerse regeringsleiders: het is oorlog. ( pic.twitter.com/yMKEudYr8v ) . En Annabel ''dobbernegers'' Nanninga schreef op Jalta een stukje dat wijlen Goebbels haar niet  verbeterd zou kunnen hebben: 

Nu is het oorlog. De schandalige reacties op Pegida van het Duitse establishment hebben daar aan bijgedragen. Het doven van de lichten van de Keulse Dom, omdat islamkritiek van bezorgde burgers fascisme zou zijn, bleek niets meer dan vrijwillige verduistering van onze cultuur in het aanschijn van de islamitische terreur. Wat hebben die bezorgde Pegida-Duitsers hun gruwelijke gelijk prompt gekregen.

De Nederlandse pers, die even maligne als gretig de afgelopen dagen de woorden van multiculturele charlatans optekende, treft ook blaam. ‘Onderzoekster’ Ineke van der Valk en haar gefabuleerde cijfers over islamofobie citeren als serieuze bron is in tijden van oorlog niets anders dan collaboratie. De door Koeweit gesteunde Yassin Elforkani en zijn moslimbroeder-maatje Jacob van den Blom opvoeren als spreekbuis voor slachtoffers van islamofobie is propaganda voeren voor de vijand. Zo gaat het al jaren en voila, nu is het oorlog.

Het is oorlog. En we moeten en kunnen winnen. Maar niet zolang we verdeeld zijn, zolang we appeasers en apologeten in ons midden hebben. De islam is als een schrandere hond die van het ene baasje wel, en van het andere niet op de bank mag, en dat gretig uitspeelt. Dat moet stoppen. Wij kunnen dit alleen winnen als we nu, eensgezind erkennen dat het oorlog is en dat de islam de vijand is.

En Nanninga was de enige niet. Andere orakels die hun sporen op dit terrein hebben verdiend werden van stal gehaald. Zo sleepte Nieuwsuur Ayaan Hirsi Ali er nog maar eens met de haren bij. Het rechtse Geen Stijl ging, zoals Breedveld al signaleerde, Twitter afspeuren in de hoop moslims te vinden die de aanslag in Parijs wel tof hadden gevonden. In Frankrijk werd de anti-moslim-geest deze donderdag duidelijk door tenminste twee aanslagen op moskeeën. Er wordt vanuit gegaan dat de kansen van Marine Le Pen van het Front National om Frankrijks volgende president te worden aanmerkelijk zijn gestegen. 
En dan was er in Nederland natuurlijk ook nog de zonderlinge reactie van de burgemeester van Rotterdam, Ahmed Aboutaleb, die vond dat alle moslims afstand dienen te  nemen van wat er in Parijs is gebeurd. Waarmee hij als het ware miljoenen moslims aanmerkte als potentiële medeplichtigen aan een daad waarmee zij zich waarschijnlijk net zomin kunnen identificeren als de paus in Rome. Volgens dezelfde logica van Aboutaleb zouden ook alle Joden zich moeten excuseren voor wat Israel de Palestijnen aandoet, omdat ze anders medeplichtig zijn aan de politiek van Netanyahu en de zijnen.
Nee, driewerf nee. Waar we, nu meer dan ooit, voor moeten waken is de neiging om alle moslims op één hoop te gooien en de daad van een stel idioten als representatief te zien voor ''de'' islam. Een hardere houding tegenover moslims is zowel volstrekt ongerechtvaardigd als uiterst contraproductief. Meer politiecontroles en nog meer armslag voor de geheime diensten is ook niet het juiste antwoord op de moorden bij Charlie Hebdo. Het helpt allemaal niets, zoals ook nu weer blijkt, de krant werd na een eerdere aanslag tenslotte allang bewaakt, en het zet de normale vrijheden op het spel. Nee, het enige passende antwoord is doorgaan op de weg die Charlie Hebdo had gekozen in de hoop dat ook de ergste gekken op den duur zullen inzien dat vrijheid om te zeggen en te denken wat je wilt één van de hoogste bereikbare idealen is. Vrijheid,de vrijheid om te zeggen wat je denkt en ook anderen op de hak te nemen, is volgens mij uiteindelijk het meest overtuigende argument. Maar het zou misschien wel wat kunnen helpen als we daarbij ook de hand een klein beetje in eigen boezem kunnen steken. Om ons te realiseren dat - helaas - de recente westerse politiek in landen als Irak, Syrië, Libië en en Palestina er niet bepaald toe heeft bijgedragen de radicale islam de wind uit de zeilen te nemen.