‘Professor dr.’ David Pinto, beroepsposeur.

Eigenlijk zou hier nu een stukje moeten staan over de ten hemel schreiende hypocrisie van al mensen die altijd vonden dat het prima was dat Wilders tekeer ging tegen de moslims en zei dat de Koran erger was dan Mein Kampf. Die geen kik lieten horen toen hij zei dat hij tienduizenden uit Europa wilde deporteren, en allochtonen etnische wilde gaan registeren. Die het niet erg vonden dat zijn ''partij'' opriep tot het formeren van een 'stadswacht' die met scherp op criminelen zou mogen schieten. Die het nuttig vonden dat Wilders op zijn manier het gevaar van de islam aan de kaak stelde. Al die mensen, noem ze allemaal maar op, als Nausicaa Marbe, Chris Rutenfrans, Bert Schut, Maja Mischke, Jonathan van het Reve, Joshua Livestro (en natuurlijk heb ik de meesten hier nog niet genoemd), die dus afgelopen woensdag ineens ontdekt hebben dat Wilders.... een racist is.
Door de act waarbij hij een gehoor van PVV-stemmers vroeg of ze meer of minder Marokkanen wilden. Och Heere, ineens was dàt een brug te ver.  Allemaal lieten ze hem vallen. Ook de Joodse gemeenschap en het CIDI,  die zelfs het feit dat PVV-ers met NSB-speldjes in de Tweede Kamer verschenen, of dat Wilders bondjes aan het sluiten is met ongeveer alle antisemitische partijen van Europa, tot dusver vrij zorgeloos lieten passeren. 
Het stukje over hoe al die mensen het altijd bij het rechte eind hebben gehad, en die nu vol verontwaardiging afstand nemen van de man die volgens hen tot dusver nooit iets anders deed dan  gebruik maken van zijn recht op vrije meningsuiting - dat stukje had hier moeten staan. Maar helaas... ik heb even geen tijd. Dus dat komt misschien nog. In de tussentijd even wat anders.

Gastauteur: Jaap Hamburger
Op 15 maart 2014 drukte Trouw een vraaggesprek af met David Pinto, opgebouwd rond de 10 Geboden. Voor een te pas en te onpas als ‘professor’ poserende publicist, doet Pinto daar een opmerkelijke uitspraak over Een Ander Joods Geluid (EAJG). Als reactie op het hem voorgelegde zesde gebod: ‘Gij zult niet doodslaan’, zegt hij zonder veel aanleiding, over EAJG het volgende: “Zo’n infame club als Ander Joods Geluid – ik zeg altijd Ander Antisemitisch Joods Geluid - met hun ‘begrip voor de Palestijnse situatie’ en hun houding die a priori tègen Israël is…ik begrijp er niks van.” (dat getuigt waarachtig van enige zelfkennis). Volgt het voorspelbare cliché dat ‘je’ (?) "met zulke Joden geen vijanden meer nodig hebt."
Wie beweert moet bewijzen, op wie beschuldigt rust extra bewijsplicht, dit heilige beginsel van wetenschappelijke en zindelijk denken is de professor geheel vreemd. Hij roept maar wat, zonder enige onderbouwing en zondigt zo meteen ook tegen het negende gebod, waar hij zo vol van is: ‘Gij zult geen valse getuigenissen spreken tegen uw naaste.’
En Pinto professor? Welnee, misbruik van titulatuur is het. Hij is slechts voormalig buitengewoon hoogleraar, hij heeft al jaren nergens in NL een aanstelling, en dus geen universitaire leerstoel, geen onderwijs- of onderzoeksopdracht, geen promovendi, op één na, volgens eigen zeggen, in 2003, geen wetenschappelijk gereviewde publicaties, helemaal niets. ‘Prutsprofessor’ noemde Hajo Meyer hem in 2009 in een openbaar debat in ‘De Flint’ in Amersfoort en hoewel zo niet bedoeld, is het achteraf beschouwd nog bijna een compliment. Toch een soort professor.
Pinto’s ‘Intercultureel Instituut’, Ici,  is een commercieel eenmanszaakje in Amsterdam-Zuid, door hem neergezet als was het een universitair instituut met een ‘hoogleraar-directeur’, Pinto zelf natuurlijk. Het moet zorgen voor brood op de plank in huize P. De website van het Ici staat werkelijk bol van de ‘name-dropping’; onder ‘prominente ontmoetingen’ meldt de professor dat hij heel veel geleerd heeft van prinses Irene. Ronduit komisch is de vermelding: “17-04-1989. Half twaalf: 1e ontmoeting met Prinses Irène thuis in Soest”. De professor heeft voor zijn CV ijverig zijn agenda van 25 jaar geleden overgeschreven. "Op persoonlijk vlak waren de ontmoetingen met Gorbatsjov en de Dalai Lama onvergetelijk. Een grote eer om zulke reuzen te mogen ontmoeten,die de geschiedenis mede hebben bepaald". Zoals de schoorsteenmantel bij anderen thuis, zo toont Pinto’s website een fotogalerij van, als gezegd, 'prominente ontmoetingen'. Professor in de poseerkunde en de ’Gewichtigtünerei’, dat is Pinto. Iemand die meent dat het handen schudden van anderen, met wie hij ooit op de foto mocht, liefst met zijn arm om hun schouder, hem belangrijk maakt.
Het meest prominente aan Pinto zelf is toch wel zijn kunstgebit, dat op al die foto’s de oversteek naar ons maakt, en paradoxaal genoeg is dat tegelijk het meest authentieke dat hij ons te bieden heeft.
(Jaap Hamburger is voorzitter van Een Ander Joods Geluid).