Netanyahu en rechtse Israeli's juichen iets te vroeg over nieuwe ''overwinning'' in zaak Al-Durra

 Mohammed al-Durra met zijn vader Jalal, kort voor Mohammeds dood

 Herinneren we ons Mohammed al-Durra nog? Het 12 jaar oude jongetje dat in 2000, twee dagen nadat Ariel Sharon de Tempelberg had bezocht en de Tweede Intifada uit was gebroken,  met zijn vader in een demonstratie belandde bij de toenmalige Israelische nederzetting Netzarim in de Gaza-strook die door de Israeli's onder vuur werd genomen?
Palestijnen beantwoorden het vuur, Mohammed en zijn vader kamen in het kruisvuur terecht en Mohammed overleefde het niet. De scène waarin Mohamed aan zijn eind kwam werd gefilmd door de cameraman van correspondent Charles Enderlin van de Franse tv-zender France 2. De beelden gingen de hele wereld over en maakten geweldig veel indruk. De Israelische generaal Giora Eiland kwam er niet onder uit voor de BBC toe te geven dat Mohammed door Israelisch optreden was geveld. Maar juist omdat de beelden zoveel indruk maakten kwam er een campagne op gang van Israeli's uit de rechtse hoek, die wilden aantonen dat niet het Israelische leger, maar juist Palestijnse kogels de dood van Mohammed hadden veroorzaakt. Hun betoog was er vooral op gebaseerd dat de cameraman van France 2 die de beelden had geschoten, Talal Abu Rahma heette en dus een Palestijn was. Hij zou met de beelden hebben geknoeid. Anderen - onder wie de ultra-rechtse Amerikaanse historicus Richard Landes - probeerden zelfs aan te tonen dat de hele zaak in scene was gezet (Palestijnen liegen altijd, dat is immers bekend) en dat Mohammed helemaal niet eens dood was.
 Het werd een affaire die nog steeds voortduurt, die één van de onsmakelijkste hasbara-affaires is die ik ken en bovendien een affaire die bovendien uiterst pijnlijk was voor correspondent  Enderlin, die ironisch genoeg daarvoor juist het verwijt had gekregen dat hij te pro-Israelisch was. Hij had namelijk dienst gedaan in het Israelische leger en had zowel de Franse als de Israelische nationaliteit.
Enderlin en France 2 werden door Franse journalisten, onder wie ene Philippe Karsenty,  voor anti-Israelische vervalsers uitgemaakt en dat leidde tot rechtszaken wegens smaad. Een hof van beroep deed in deze zaak in 2008 de uitspraak dat Karsenty's kritiek binnen de grenzen van het toelaatbare was gebleven. En hoewel het hof zich, bij de afwezigheid van ballistische tests of ander forensisch materiaal,  volstrekt niet uitliet over de vraag of de beelden van Antenne 2 waarheidsgetrouw waren of niet, werd dat door rechtse Israeli's en hasbaristen als een grote overwinning beschouwd. De zaak loopt overigens nog. Enderlin en France 2 zijn in cassatie gegaan bij de Franse Hoge Raad.

Maar inmiddels is er dus weer een uitspraak die gejuich deed  opgaan bij rechtse Israeli's en andere hasbaristen. Want als een sideline liep er bij de Franse rechters ook nog een zaak van Jalal al-Durra, de vader van Mohammed, tegen een Israelische arts, Yehuda David. Deze David had Jalal al-Durra in 1994 behandeld voor verwondingen die hij had opgelopen toen hij in een vechtpartij was toegetakeld met een bijl. Dr David had beweerd dat verwondingen waarover was bericht dat Jalal al-Durra ze in 2000 had opgelopen, gefaked waren, en dat het gewoon om oude littekens ging.
In deze zaak besliste een Frans Hof van beroep vorige week dat Yehuda David die uitspraken niet ten onrechte had gedaan, gezien het materiaal waarover hij beschikte. Een journalist die Jalal al-Durra op basis van David's uitspraken had aangevallen werd overigens wel veroordeeld tot het betalen van 1000 euro schadevergoeding en gerechtelijke kosten van 6000 euro. Niettemin waren rechtse organisaties als Honest Reporting er als de kippen bij om een 'overwinning van de waarheid' te claimen. Ook Israelische kranten als Israel Hayom en Ynet claimden een overwinning voor Israel en premier Netanyahu belde persoonlijk met dokter David om hem te bedanken dat hij de naam van Israel had gezuiverd.
Maar dat was toch iets te vroeg gejuicht. In Haaretz van 20 februari schrijft dr Rafi Walden, directeur van het Sheba ziekenhuis in Tel Aviv, schoonzoon van president Shimon Peres en onderdirecteur van Artsen voor de Mensenrechten, dat de zaken toch wat anders liggen:      

The facts are completely different. After the incident in 2000, Jamal al-Dura was treated in Gaza, and transported the next day to Amman's King Hussein Hospital. His entire medical file has been relayed to me; it is 50 pages in length, and features pictures of the wounds and x-rays.
Dr. David claimed it was indisputable that the wounds were identical to ones treated eight years previously. The fact is that the medical documentation compiled in Amman shows completely different wounds: there is a gunshot wound in the right wrist, a shattered forearm bone, multiple fragment wounds in a palm, gunshot wounds in the right thigh, a fractured pelvis, an exit wound in the buttocks, a tear in the main nerve of the right thigh, tears in the main groin arteries and veins, and two gunshot wounds in the left lower leg.
Diagnoses in this file also provide detailed documentation of the 1992 wounds, including a paralyzed nerve in the right hand which was, in fact, treated by Dr. David. Photographs, x-rays, surgery reports, expert consultation reports and the rest of the data compiled in this medical file corroborate the diagnoses. I regretfully state that the statements made by my colleague, formulated as though "there isn't a shadow of doubt," are not well founded.

 Kortom: Yehuda David heeft maar wat geroepen, hij heeft het medische dossier van Jalal al-Durra uit Jordanië nooit gezien. Het is dan ook moeilijk te begrijpen hoe een schotwond aan de rechter pols, een versplinterd bot van de bovenarm, gecompliceerde  breuken in een handpalm, schotwonde aan de rechter dij, een gebroken bekken, een wond aan de bil waar de kogel het lichaam heeft verlaten, scheuren in de hoofdzenuw van de rechterdij en beschadigingen aan de aders en slagaders in het kruis, plus twee schotwonden in het rechteronderbeen, overeen zouden kunnen komen met verwondingen door een bijl aan een been en een van de handen, waarvoor in 1994 een deel van een pees uit een voet moest worden getransplanteerd.

Ook deze ''overwinning'' van het hasbara -kamp kan dus zo weer de prullenmand in. Het zal de hasbaristen en rechtse Israeli's er niet van weerhouden victorie te blijven kraaien en vol te houden dat Jalal al-Durra zijn verwondingen heeft gefaked, dat Mohammed al-Durra stiekem helemaal niet dood is en dat alle Palestijnse cameralieden per definitie de boel altijd flessen. Reken maar dat deze super onsmakelijke tragi-comedie wordt vervolgd. Aaaaaghgh.

PS: Een kanttekening bij de twee Franse gerechtelijke uitspraken is ook op zijn plaats. Opvallend is dat het ''Cour d'appel'' in beide zaken angstvallig heeft vermeden een uitspraak te doen over de eigenlijke merites van de zaak en alleen heeft gekeken of de acties van de aanvallers van France 2 en Jalal al-Durra opereerden binnen de grenzen van het Franse recht bij het uiten van hun kritiek. Dat is op zijn minst opmerkelijk.