Schimmigheid, onkunde en fraude in Den Haag

Foto ANP

Opeenvolgende regeringen in Nederland hebben - in strijd met hun eigen richtlijnen - jarenlang teveel AOW betaald aan mensen die op de bezette westelijke Jordaanoever in illegale nederzettingen wonen. Figuren als Rutte, Balkenende, Donner, Asscher, de SVB en wat ambtenaren hebben zo'n tien jaar de Nederlandse staat opgelicht en de Tweede Kamer voor het lapje gehouden. Het was een onthulling van NRC Handelsblad. Opmerkelijk, die onthulling?
Sinds 2006 was er een wet die aangaf dat alleen het volle bedrag aan AOW kon worden betaald aan mensen die woonden in een land waarmee Nederland verdragen had. Israel heeft zo'n verdrag met Nederland. Maar voor gebieden die niet tot die landen behoren - en dat geldt dus voor de bezette Westoever, het is Palestijns gebied   - geldt zo'n verdrag niet. Hetzelfde gaat op voor de bezette westelijke Sahara, of het bezette deel van Cyprus. Ze behoren niet tot Marokko, respectievelijk de Cypriotische Republiek. In die gebieden wordt dan ook gekort op de AOW. Maar op de Westoever gebeurt dat dus al ruim tien jaar niet.
Zo'n 81 mensen krijgen dankzij malversaties van nota bene de Nederlandse regering zelf, meer dan ze toekomt. En als we ons daar boos over maken gaat het daarbij natuurlijk niet zozeer om het geld, als wel om het principe. Om fraude, wetsovertreding. En waarom? Om Israel, c.q. de Israel-lobby in Nederland, niet voor de voeten te lopen. Die protesteerde namelijk toen in 2002 al duidelijk werd dat AOW-ers op de Westoever dreigden te worden gekort. Maar door mee te werken aan de fictie dat deze 81 mensen in Israel wonen en  niet in een nederzetting op van Palestijnen gestolen grond, sanctioneert de Nederlandse overheid als het ware een bezetting die nu al 49 jaren miljoenen Palestijnen tot rechteloze burgers reduceert en voor hen beslist over leven, dood, bezit en bestemming.
Veel mensen geven nu Asscher de schuld. Hij is inderdaad degene die op dit moment voor de fraude verantwoordelijk is. Een beetje Kamer zou hem daarom straks naar huis moeten sturen (ik moet nog maar zien dat dat ook echt gebeurt). Maar het zou wel een beetje oneerlijk zijn, want het frauderen was al jaren gaande. Ieder Kamerlid had het kunnen weten. In 2015 kwam er een zielig verhaal in het nieuws van een mevrouw van 90, een holocaust-slachtoffer, dat dreigde te worden gekort toen ze naar een nederzetting verhuisde. Dat werd na  protesten van het CIDI onmiddellijk gesust. Maar een Kamerlid dat toen vragen zou hebben gesteld, had  moeten ontdekken wat er aan de hand was.
In plaats daarvan deed de NRC dat dus. En om terug te komen op de vraag: was het een opmerkelijke onthulling? Als je het mij vraagt is het antwoord: nee. Het geeft namelijk scherp aan hoe de Nederlandse politiek omgaat met het Israelisch-Palestijnse conflict. Die bezetting, zo wordt in Den Haag gedacht, deugt strikt genomen niet. Maar ja, dat zijn Palestijnen en daar hebben we niet zo veel mee. Terwijl Joden, die hebben veel geleden in de oorlog, die willen we niet voor het hoofd stoten. En al helemaal niet als ze - wat ze altijd doen als je ze te na komt, zoals ook in dit geval - een keel opzetten en gaan protesteren.    
Eigenlijk is dat de aanpak die sinds het begin van de jaren '60 overheerst. Vanaf toen begonnen we met het bouwen van Holocaust monumenten voor de vermoorde Joden (iets waar we tot op de dag van vandaag nog mee doorgaan, zie de discussie over het namenmonument in Amsterdam). In '67 bij de Juni-oorlog stonden we ineens massaal ''achter Israel''. En zo kon het gebeuren dat de Israelische generaal Sharon al vóór de Oktober-oorlog van 1973 in de Waal bij Dordrecht met zijn ponton-brug mocht oefenen voor de oversteek over het Suez-kanaal, waarmee hij later, in die oorlog, een Israelische nederlaag wist te voorkomen. En zo kon het gebeuren dat tíjdens diezelfde oorlog minister van Defensie Vredeling stiekem zijn fiat gaf aan de levering van reserve-onderdelen en munitie aan het Israelische leger, zonder dat premier Den Uyl of andere kabinetsleden ervan wisten.
Sindsdien is er niet zo vreselijk veel veranderd. Na die oorlog mochten Nederlandse politici niet met de de PLO praten omdat die Israel niet had erkend. Ook al sprak de PLO al vanaf '77 van een twee-statenoplossing, terwijl Israel daar al die jaren mordicus tegen was (en onder Benjamin Netanyahu nog steeds is - of opnieuw is - ook al zegt hij tegenwoordig wat anders). Als er Europese resoluties over het conflict moesten worden aangenomen, of als er consequenties getrokken moesten worden uit elkaar opvolgende  gruwelijke rapportages van de Europese vertegenwoordigers in Oost-Jeruzalem of Ramallah over onderdrukking, huisuitzettingen, strafopleggingen of wat al niet, was Nederland altijd een van de remmende factoren, een remwagen achter de Europese trein.
Discussies in de Tweede Kamer worden al jaren, al tientallen jaren, gekenmerkt door een soort schimmig touwtrekken zonder dat de dingen bij de naam worden genoemd. Het ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag, dat steeds de rapporten ziet van zijn (en andere Europese) vertegenwoordigers in de bezette gebieden, weet wel zo'n beetje wat eraan de hand is. Maar afhankelijk van de politieke kleur van de minister, of de coalitie,  wordt daar voorzichtig mee omgegaan. Is de minister van het CDA, of een eigenwijs, rechts  type dat in Europa hogerop wil als Frans Timmerman, dan worden de gegevens zoals dat in Tweede Kamertaal heet ''gemitigeerd'', oftewel wat neerwaarts bijgesteld. Zulke rapporten worden ook, anders dan in bijvoorbeeld Engeland waar ze nog al eens in de Guardian staan, in Nederland nimmer naar de pers gelekt. En de Kamerleden zelf geven er, met uitzondering van een enkeling, blijk van dat ze niet of nauwelijks weten waar het allemaal over gaat. Niemand bijt door of trekt consequenties uit de meer dan 70 VN-resoluties die Israel nooit heeft opgevolgd. Al moet gezegd dat DENK daar onlangs mee brak, maar dat is ook een beetje buiten alle kaders vallende partij, natuurlijk.
Wat het debat de laatste jaren in de Kamer helemaal heeft vergruwelijkt, is dat het al heel wat jaren wordt beheerst door het CIDI  en de Israelische ambassade, die bij voorkomende gelegenheden hun drie vazallen in de Kamer inseinen en van munitie voorzien. Dat resulteert dan in eindeloze schijngevechten over moties die te genant voor woorden zijn, van Kamerleden als Joël Voordewind van de ChristenUnie, Kees van der Staaij van de SGP en Han ten Broeke van de VVD. Twee ''Christenen voor Israel'' die van mening zijn dat God heel ''Eretz Israel'' aan de Joden cadeau heeft gedaan en dat de Palestijnen als volk niet bestaan, en één man die wel beter weet, maar desondanks zijn hand boven het hoofd houdt van de ''enige democratie in het Midden-Oosten''. Van de drie is Joël Voordewind de domste. Hij liet zich nog niet zo heel lang geleden fotograferen bij een bord dat Joden verbood  de ''Area A' gebieden  op de Westoever binnen te gaan. Dat zou een bewijs zijn van Palestijns ''antisemitisme'. In werkelijkheid zijn die borden geplaatst door het Israelische militaire gezag rondom Area A gebieden, waar de Palestijnen de orde handhaven. Daar zou het gevaarlijk voor Israeli's zijn. De slimste van het gezelschap is Ten Broeke. Hij is sowieso één van de betere parlementariërs, maar helaas van het (super)rechtse soort waar de VVD - zeker als het over Israel gaat - al sinds de jaren '70 patent op heeft 1). 
Het jongste Midden-Oostendebat, dat zich onlangs over een ronde of twee, drie heeft voortgesleept, was een goed voorbeeld van hoe de dingen daar dan gaan. Het onderwerp was in feite het etiketteren ja of nee van producten uit de nederzettingen die nu nog als ''Israelisch'' worden aangeduid. Een commissievergadering waaruit 56 vragen voor de minister resulteerden, en een zes- of zevental moties. En dat allemaal over etiketteren of niet-etiketteren, of het etiketteren van alle producten uit alle bezette gebieden, omdat het alleen etiketteren van producten uit door Israelische nederzettingen bezette gebieden ''discriminatoir'' zou zijn - och arme. Het had iets van een Christenen voor Israel-Ten Broeke-filibuster. En dat allemaal terwijl de echte insiders er allang van  overtuigd zijn dat een etiketteren van nederzettingenproducten er niets meer toe doet, omdat een twee-statenoplossing toch al helemaal niet meer kan. Dankzij de ''Muur'' die het gebied doorsnijdt en de 600.000 kolonisten die intussen in Palestijns gebied zijn gaan wonen. Etikettering van nederzettingenproducten? Een goed  idee in de jaren '80, '90, maar intussen volstrekt achterhaald.
Niettemin was er temidden van al dat nutteloze etiketteringsgedoe toch ineens een motie die er wèl toe deed: namelijk - al weer van het dynamische drietal Van der Staaij, Voordewind en Ten Broeke  - een oproep aan de regering om zo snel mogelijk geen ''directe of indirecte'' subsidies meer te geven aan ''organisaties die een boycot of sancties van Israel nastreven of bevorderen''. Die motie werd aangenomen - dankzij steun van het altijd wankele CDA. Strikt genomen betekent dit dat de regering nu geen subsidie meer kan geven aan de 170 Palestijnse organisaties - ongeveer alle Palestijnse NGO's -  die zich in 2005 achter BDS stelden. Of aan Nederlandse ontwikkelingsorganisaties als Cordaid of Oxfam-Novib, die een aantal van die Palestijnse organisaties steunen. En dat terwijl de regering net had verklaard dat zij BDS weliswaar niet steunt, maar dat de manier waarop de Palestijnse ''civil society'' tegenwoordig geweldloos probeert de strijd aan te binden met de bezetting, en de steun daarvoor, vallen onder de burgerlijke vrijheden die de Nederlandse grondwet garandeert.
Opnieuw een uiterst genante en foute beslissing van onze volksvertegenwoordigers. Gewelddadig verzet van de Palestijnen mag niet, en geweldloos verzet is blijkbaar ook verboden. Ze mogen zich van onze Tweede Kamer blijkbaar helemáál niet verzetten. Hopelijk legt minister Koenders de motie naast zich neer. Maar intussen was dit wel weer ontzettend illustratief voor de dynamische wijze waarop Nederland omgaat met dit conflict. En om nogmaals terug te komen op mijn vraag: was dit opmerkelijk, was de onthulling van NRC Handelsblad over de pensioenen opmerkelijk? Wat mij betreft is het antwoord op die vragen dus: nee, jammer genoeg in het geheel niet.

1) Uit de jaren '70 herinner ik me een ex-marineofficier met de naam Blaauw, later was het Bolkestein en tegenwoordig dus Ten Broeke.