Lachen om een rapport over 'institutioneel antisemitisme' bij Labour

Het CIDI (Centrum Informatie Documentatie Israel) citeert deze week een rapport van Alan Johnston, een Britse professor in dienst van BICOM, de zusterorganisatie van het CIDI in Groot-Brittannië,  waarin wordt gesteld dat de Britse Labourpartij ''institutioneel antisemitisch'' is. Het wordt misschien een beetje saai om nu alweer met het CIDI aan te komen, en met alweer een waslijst  beschuldigingen van antisemitisme aan het adres van Labour. Maar ik doe het toch. Omdat dit rapport veel vertelt over hóe de campagne tegen Labour wordt gevoerd en daar dingen over prijsgeeft die - ongetwijfeld onbedoeld -  bijna hilarisch aandoen.
Het rapport heet 'Antisemitic anti-Zionism: the root of Labour’s crisis. A submission to the Labour Party inquiry into antisemitism and other forms of racism'. Het staat vol van geleerde termen en moeilijke, wetenschappelijk aandoende redeneringen. Maar kort gezegd komt het  erop neer dat oude vormen van antisemitisme, zoals het antisemitisme dat werkt met 1) socialistische stereotypen van bijvoorbeeld de rijke kapitalistische Jood, of 2) de meer nazistische beelden van Joodse onvaderlandse leugenaars/lafaards/gierigaards, nu vaak een soort ontwikkeling hebben doorgemaakt. Die ontwikkeling is gegaan via de anti-imperialistische en anti-kolonialistische.atmosfeer van de jaren zestig. En daarvan is bij ''links'' (dus ook bij veel Labourites ) blijven hangen dat zionisme eigenlijk ook kolonialistisch en imperialisch waren en dus niet deugden. Dat kolonialistische/imperialistische beeld heeft zich, volgens Johnson, verbonden met de oudere vormen van antisemitisme en vervolgens een nieuwe hedendaagse vorm opgeleverd die volgens Johnson 3) 'antisemitisch antizionisme' moet worden genoemd.

Antisemitisch antizionisme
Tot zover niet moeilijk te volgen. Dan komt Johnson's uitleg over wat dan eigenlijk inhoudt, dat 'antisemitische antizionisme'. En dat gaat zo: ''Zionism is reduced by antisemitic anti-Zionism to an ideology of 'inherent contradiction' to democracy and liberalism, and which is, anyway,  based on a calculated fabrication of peoplehood (Pappe 2014). This conception of Zionism homogenizes, essentializes and - to invent a word - monsters it. Judith Butler. for example, reduces Zionism to nothing but 'a violent project of settler colonialism', while Yitzhak Laor attacks the 'fundamentally intolerant nature' of a movement that 'has no source of legitimization except the old colonial discourse' (2009). For Jacqueline Rose, Jewish nationalism is racism, separatism, and exclusivism (2007). The Nobel Laureate Jose Saramago tells us that 'the great majorituy' of Israeli Jews exhibit 'a contempt and an intolerance which, on a practical level, have led to the extreme of denying any humanity to the Palestinian people, at times denying their basic right to existence' (forword to Laor 2009). Zionism is understood by Pappe as a genocidal ideology and movement which 'expelled, massacred, destroyed and raped' in 1948, conducting an ethnic cleansing of the Palestinians. And which could no other: 'Zionist ideology' is an 'ethnic ideology' that seeks a total cleansing of non-Jews from the land to make possible the complete 'Judaisation of Palestine' (2010). [.....] Unhinged portrayals of 'Israel as a kind of monster are common. For example Yitzhak Laor claims that IDF 'death squads' are guilty of 'indiscriminate killing,' and acts of 'sadism' including mass-starvation.' Omar Barghouti claims Israel had an 'insatiable appetite' for 'genocide and the intensification of ethnic cleansing.'(2012) (One is reminded here of those inter-war cartoons of gigantic Jews looming over and eating up the gentile world.) According to Shenhav's Beyond the Two-State Solution, Israel is 'an agressive war machine', pregnant with genocide; Israel's 'violence-generating machanisms' drive it in to killing Arabs regularly,' and Israel is on course to achieve 'the annihilation of the Palestinian people' (Shenhav 2012). The introduction to Noam Chomsky and Ilan Pappe's 2015 book On Palestine - prominently displayed for months on our high street bookstores - claims that in 2014 Israelw as engaged not in targeted strikes to restore deterrence against incessant Hamas rocket fire on Israeli civilians, but rather in the 'systematic carpet bombing of an entire population'. And, of course, the nazi analogy is now frequently used... 

Pikant 
Bij elkaar is wat Johnson hier aanhaalt (en sorry voor het knarsende taalgebruik) een redelijke collectie van wat er aan fundamentele kritiek op Israel aan te merken valt: zionisme is een kolonialistisch project, ondemocratisch en gebaseerd op een historische definities van het Joodse volk waar vraagtekens bij worden geplaatst,  het is racistisch door de ontkenning van de rechten van de Palestijnen. De zionisten voerden in 1948 'ethnic cleansing' uit in Palestina. Ze gaan volkomen onscrupuleus te werk bij het toepassen van geweld tegen Palestijnen. Tijdens de invasie van Gaza in 2014 voerden ze zeker niet alleen ''precisie bombardementen'' uit, maar namen ze systematisch de hele bevolking onder vuur. Het is zo'n beetje een doorsnee van wat de progressieve intelligentsia over Israel naar voren brengt en bediscussieert, vaak wetenschappelijk ondersteund. Johnson gaat uiteraard volstrekt biet in op de vraag of die kritiek ook maar enigszins substantie heeft. Hij noemt het plompverloren ''antisemitisch antizionisme''. En wat die constatering nog extra pikant maakt, is dat - met uitzondering van  Saramago en Barghouti - alle door hem geciteerde critici Joods zijn, en in een aantal gevallen bovendien ook nog Israeli. Maar voor Johnson maakt dat niets uit. Eerlijk gezegd is het een trend, die tegenwoordig algemeen door uiterst rechtse Joden en christenen voor Israel-achtige types wordt nagevolgd. Iedereen, Joods of niet, die fundamentele vragen stelt over het zionistische karakter en de politiek van de ''Joodse staat'' ter discussie stelt, wordt door hen gretig op de grote antisemitische hoop geveegd.
Maar hoe zit dan dan met kritiek? Dat mag toch volgens de Israel-supporters? Ja,dat mag, maar binnen zekere grenzen. Geen eisen stellen aan Israel die je niet aan andere staten zou stellen, heet dat in hun terminologie. Het betekent dat je bijvoorbeeld best mag zeggen dat je niet van Netanyahu houdt, of dat de de inkomensverdeling in Israel niet eerlijk is, of dat het idioot is dat er op shabbat niet overal openbaar vervoer rijdt. Maar wie kritiek heeft op het feit dat Israel land steelt op de Westoever, Gaza uithongert, racistisch is en de Palestijnen hun rechten afpakt, of barbaarse veldtochten onderneemt waarbij vooral  burgers en vrouwen en kinderen worden gedood, demoniseert Israel en is een antisemiet, Joods of niet. Het is een trend, deze mening van Johnson, de werknemer is van BICOM, (Britain Israel  Communications and Research Center), de zusterorganisatie van het CIDI in Engeland. Een feit dat het CIDI in zijn stuk vergeet te vermelden. Je vraagt je af waarom.

Verbazend
CIDI meent dat de verdienste van het rapport is dat het heel duidelijk laat zien hoe Labour ''institutioneel antisemitisch is''. Mijn mening is een beetje een andere. Namelijk dat BICOM, dat net als het CIDI al heel lang actie voert tegen ''het antisemitisme van Labour'', in dit rapport, stap voor stap, laat zien waar al die heftige beschuldigingen tegen Labour (en trouwens de beschuldigingen van antisemitisme  in het algemeen) op zijn gebaseerd. Namelijk op het feit dat naarmate Israel  verder naar rechts afglijdt en moorddadiger wordt, de kritiek op dat land steeds heftiger wordt en dat dat  volgens Israel en zijn supporters moet worden tegengegaan. Het boezemt de supporters, die de ogen sluiten voor de feiten, angst in en onbegrip. En woede. Natuurlijk is het allemaal te omslachtig, en misschien ook wel onmogelijk om de kritiek tegen te spreken. Dus plakken ze er een etiket op, bijvoorbeeld  ''antisemitisch antizionisme'', en verklaren ze - zonder daar bewijzen voor aan te dragen - dat de critici Israel van de kaart willen vegen. in Johnsons snedige versie daarvan;  vroeger wilden de antisemiteen ''de wereld Judenrein maken, nu willen ze hem Judentaatrein maken''. Zo doen de BICOMs en CIDIs van dexe wereld de critici in de ban.
 Hoe verbazend. Want dat is precies wat die door Johnson opgesomde critici (en vele en vele anderen) altijd hebben beweerd: namelijk dat de kritiek weg moest worden weggewerkt en daarom het etiket ''antisemitisch'' kreeg opgedrukt. Natuurlijk riepen alle Israel-supporters  om het hardst dat dat helemaal niet waar was, maar na de stap voor stap uitleg van Johnson is dat nu dus niet meer zo goed mogelijk. Johnson heeft echter een andere oplossing bedacht om dat verwijt van etiketten plakkerij af te weren, namelijk: ''...the repeated smear by some junior party figures that the crisis that prompted this enquiry was confected by 'Zionists' to ward off legitimate criticism of Israel, is itself part of the discourse of antisemitic anti-Zionism, being a form of antisemitism denialism and victim-reversal.''  Oh jawel. Als je zegt dat de beschuldigingen van antisemitisme in Labour bedacht zijn om legitieme kritiek op Israel de mond te snoeren, dan is is dat op zichzelf ook antisemitisch. Als je zegt dat alle kritiek van Pappe, Laor, Butler, Chomskty en anderen ''antisemitisch antizionisme'' wordt genoemd om die kritiek onklaar te maken, dan is dat op zichzelf eveneens antisemitisch. Bijna hilarisch, ik zei het al. En als je zegt dat Johnson een ronduit lachwekkende manier intrduceert om zijn ''argumenten'' hermetisch dicht te timmeren is dat .... eh,  misschien ook wel antisemitisch te noemen.   
Vreemd genoeg is Johnson in dit rapport overigesn wel redelijk mild voor Corbyn, de linkse leider van Labour die er vooral door de rechtervleugel van de partij, en een deel van het Joods establishment, voortdurend van beticht wordt dat de ''antisemitische atmosfeer'' in Labour vooral aan hem te wijten is. "Corbyn is geen antisemiet of Holocaust-ontkenner'', citeert Johnson de CST (Community Security Trust), een Britse antisemitisme-waakhond, maar het probleem is volgens hem dat Corbyn zich lekker voelt met mensen die anti-Israel zijn. Dat hij geen afstand neemt van, bijvoorbeeld Hezbollah, Hamas en van sheikh  Raed Salah van de ''Noordelijke Islamitisch Beweging in Israel.

IHRA
Corbyn doet daarnaast niet genoeg om het ''institutioneel antimitische'' karaktervan de partij aan te pakken. En Johnson geeft daarom een aantal aanbevelingen. Die komen erop neer - je verwacht het niet - dat de partij de criteria van het EUMC (het centrum van de WEU dat racisme en xenofobie monitort) moet overnemen en het leiderschap van de partij in die geest ''moet opvoeden''. De EUMC, dat zijn dezelfde regels als de omstreden IHRA-definitie. Labour nam die definitie al eerder aan, maar liet de meest controversiële voorbeelden uit het aanhangsel ervan weg, omdat dat het bekritiseren van Israel en de vrijheid van meningsuiting zou belemmeren. Voorbeelden dat het antisemitisch is om te ontkennen dat Joden recht hebben op zelfbeschikking (zodat je zionisme of Israel  niet racistisch mag noemen), dat het fout is eisen aan Israel te stellen die je niet ook aan andere landen stelt, en geen vergelijkingen mag maken tussen Israelisch optreden en nazisme''. De IHRA-definitie is inmiddels door een groot aantal Joodse organisaties en veel mensen (onder wie Jaap Hamburger van Een ander Joods Geluid en ook op dit blog) neergesabeld. CIDI en BICOM blijven het echter proberen. En soms - zoals bij  Nederlandse PvdA - helaas niet zonder succes. De goegemeente laat zich in deze tijd nog makkelijk door het Joodse establishment intimideren. Ook als het daarbij om drogredenen gaat.