Vandaag zal het Amsterdamse gemeentebestuur zich weer beraden over de kwestie van mogelijke samenwerking met Tel Aviv en Ramallah. In Het Parool van 18 juni j.l. roemt Ronny Naftaniel Tel Aviv als een multiculturele stad waarin verschillende bevolkingsgroepen naast elkaar in harmonie leven, een schoolvoorbeeld van economische en technologische ontwikkeling. Als Israëliërs die vaak lang in Tel Aviv hebben gewoond kunnen wij getuigen dat deze geïdealiseerde beschrijving ver van de werkelijkheid af staat. Door de hoge kosten van levensonderhoud is Tel Aviv in de eerste plaats een schoolvoorbeeld van culturele eenzijdigheid, van een plaats waar alleen zij die een hoge sociaal-economische status genieten in welvaart leven. Afgesneden als het is, niet alleen van de realiteit van de bezetting, maar ook van de realiteit in de eigen achtertuin, heet Tel Aviv in de volksmond niet voor niets 'De Bubble'. In de zuidelijke wijken van de stad worden vluchtelingen achtervolgd en zonder enige vorm van proces opgesloten. In Jaffa, dat in 1950 bij de gemeente Tel Aviv is gevoegd, is armoede troef, worden huizen gesloopt (hoofdzakelijk van Palestijnen) en moeten de oorspronkelijke bewoners plaats maken voor mensen met geld.
Jaffa richting het noorden. De foto werd genomen kort voordat deze wijk in zijn geheel tegen de vlakte ging. Zeventig procent van de oorspronkelijke stad werd in 1949 gesloopt. (Foto Palestine Remembered).In zijn artikel negeert Ronny Naftaniel de kwestie van de bezetting en stelt voor Tel Aviv te beschouwen als een aparte entiteit die losstaat van de nationale politiek van Israël. Deze kunstmatige scheiding is volgens ons om twee redenen onmogelijk. Ten eerste heeft burgemeester Erberhard van der Laan zelf de bezetting erbij gehaald door Ramallah erbij te betrekken. Weliswaar geniet Ramallah een soort van autonomie, maar het Israëlische leger kan de stad ongestoord binnengaan, zelfs om Palestijnse parlementsleden aan te houden. Ten tweede willen wij er, mogelijk ten overvloede, op wijzen dat Tel Aviv en de bezette Palestijnse gebieden onder hetzelfde bestuur vallen, dat elke scheiding daarom een fictie is en dat Tel Aviv juist daardoor al bijna vijftig jaar de economische vruchten van de bezetting geniet.
In een ander stuk in Het Parool van 27 juni stelt Remco Ensel dat die partijen in de gemeenteraad die tegen de samenwerking met Tel Aviv zijn, in feite oproepen om de stadspoorten te sluiten en de sleutels in de Amstel te werpen. In werkelijkheid heeft Tel Aviv de poorten gesloten en de sleutels in de Yarkon gegooid. Nog maar een halfuur rijden van Tel Aviv is Ramallah van deze stad gescheiden door muren, hekken, wegblokkades en gescheiden wegen. Een inwoner van Tel Aviv die Ramallah wil bezoeken riskeert een straf omdat dat volgens een militair bevel verboden is. De Israëlische wet verbiedt ook de inwoners van Ramallah naar Tel Aviv af te reizen zonder een specifieke vergunning. Een formele band met Tel Aviv vormt dan ook een legitimatie van deze politiek van scheiding en discriminatie.
Tel Aviv vertegenwoordigt bovenal de blindheid van de Israëlische samenleving. In deze gelukkige stad, die naast en dankzij de bezetting kan floreren, geniet men het goede leven, van hoog ontwikkelde cultuur en exclusieve restaurants, terwijl er op steenworp afstand mensen knokken om te overleven onder een wrede bezetting en economische onderdrukking. Samenwerking tussen Amsterdam en Tel Aviv betekent je ogen sluiten en goedkeuring verlenen, misschien niet direct aan het beleid van de Israëlische regering, maar zeker wel aan de bezetting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten