Matisyahu kwam, zag, en boekte een pyrrhus overwinning op de BDS-beweging

De reggae zanger Matisyahua heeft dus zaterdag opgetreden in Valencia op het Rotom Sunshine reggae festival. De  Isarelische krant The Jerusalem Post brengt het als een overwinning en laat op haar site een video zien. Daarop is te zien dat er tijdens het optreden volop met Palestijnse vlaggen werd gezwaaid. Het ziet er daardoor niet echt uit als een overwinning voor het Matisyahu kamp. Ik kan me ook moeilijk voorstellen dat de affaire gunstig uitpakt voor Matisyahu's carrière. Nu in brede kring naar buiten is gekomen hoe hij over het Israelisch-Palestijnse conflict denkt, zal hij vermoedelijk niet vaak meer worden uitgenodigd op andere dan geheide pro-Israel festivals.
Ik kom op de zaak terug, omdat veel mensen het blijkbaar niet uit hun hoofd krijgen dat de aanvankelijke weigering om Matisyahu op te laten treden iets te maken zou hebben met antisemitisme. Onder hen - vanzelfsprekend - ook de columniste Elma Drayer die eerder al vaak liet blijken dat ze graag links en rechts antisemieten ontmaskert. Degenen die dat, zoals mevrouw Drayer, denken, hebben misschien niet door dat ze zich daarbij op sleeptouw laten nemen door de Israelisch hasbara-(propaganda) machine, of het kan ze niets schelen dat ze de hasbara herkauwen. Diegenen die druk hadden uitgeoefend om Matisyahu's uitnodiging in te trekken waren immers de mensen van BDS Valencia, en Israel laat geen gelegenheid onbenut om de BDS (Boycott, Desinvestment and Sanctions) Beweging van antisemitisme te betichten. Dat was ook een argument dat werd gebruikt in de brief van het World Jewish Congress aan de Spaanse regering. Samen met de niet zo subtiel gebrachte hint dat het beter was de subsidie aan het festival in te trekken als Matisyahu niet mocht komen, die vermoedelijk een belangrijke reden is geweest voor het festival om op het besluit terug te komen.
BDS, en dus boycot van Israelische- of met Israel gelieerde instellingen wordt door de tegenstanders vaak op één lijn gesteld met het ''kauft nicht bei Juden'' van de nazi's destijds. Oppervlakkig gezien is dat een voor de hand liggende associatie, maar in feite is het een smerige insinuatie, die uit dezelfde koker stamt als het in stelling brengen van de beschuldiging van antisemitisme tegen ongeveer iedereen die het waagt harde kritiek te leveren op Israels nederzettingen- en bezettingspolitiek. BDS is, het kan blijkbaar niet genoeg worden gezegd, niet tegen Joden gericht en zelfs niet tegen Israel, maar wèl tegen de huidige modus operandi van de staat Israel en de discriminatie en apartheid die daarmee gepaard gaan. De beweging, van oorsprong een geweldloze Palestijnse verzetsbeweging, heeft drie doelstellingen: 1) het beëindigen van de 47 jaar oude bezetting, 2) gelijke burgerrechten voor alle inwoners van Israel en wat nu nog bezet gebied is en 3) erkenning van het Recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen van 1948 en 1967.
De beweging is nu tien jaar oud en wint intussen snel aan populariteit. Dat is vooral te danken aan het geweldloze karakter, het feit dat de strijd wereldwijd kan worden gevoerd en doordat steeds meer mensen zich realiseren dat de twee-statenoplossing (die officieel nog wel door de westerse politiek en ook door de huidige Palestijnse Autoriteit wordt nagestreefd), allang geen haalbare kaart meer is, zodat het verzet zich nu feitelijk alleen nog met een kans op succes kan richten op een strijd voor gelijke burgerrechten voor Joden en Palestijnen in wat voorheen Palestina was. Middelen die de BDS-beweging aanwendt zijn desinvesteringen (het terugtrekken van investeringen uit in Israelische bedrijven) en boycots. En wie aanvoert dat boycots van Israeli's antisemitisch zijn omdat het om Joden gaat, heeft het niet begrepen. Boycots zijn algemeen aanvaarde middelen om politiek te bedrijven, of het nu gaat om de boycot tegen Apartheids Zuid-Afrika van destijds, boycots om van Iran gedaan te krijgen dat het samenwerkt met het Internationaal Atoom Agentschap, of om een boycot om van Israel gedaan te krijgen dat zich eindelijk schikt naar enkele tientallen VN-resoluties en de bezetting opheft. Diegenen die het hardst schreeuwen dat de boycots van de BDS-beweging niet deugen, zijn gewoonlijk ook diegenen die het hardst de gruwelen ontkennen waar die bezetting dagelijks mee gepaard gaat en de fictie in stand houden dat Israel geen oorlogsmisdaden pleegt.
Terug naar Matisyahu. BDS richt zich in principe niet tegen personen, maar tegen instellingen die verbonden zijn met Israel. Ook de Palestijnse Beweging voor een Culturele en Academische Boycot van Israel (PACBI) hanteert de richtlijn dat instellingen, niet personen doelwit zijn. Maar PACBI kent wel uitzonderingen:

While an individual’s freedom of expression should be fully and consistently respected in the context of cultural boycotts, an individual artist/writer, Israeli or otherwise, cannot be exempt from being subject to “common sense” boycotts (beyond the scope of the PACBI institutional boycott criteria) that conscientious citizens around the world may call for in response to what they widely perceive as egregious individual complicity in, responsibility for, or advocacy of violations of international law (such as war crimes or other grave human rights violations), racial violence, or racial slurs.

En - u raadde het al - Matisyahu zou best eens in aanmerking kunnen komen voor deze uitzonderingsregel. Hij steunde in het verleden meermalen daden die Amnesty International en Human Rights Watch oorlogmisdaden noemen, (om blogger Charles Manekin, The Magnes Zonist,  te citeren). Middenin de Gaza-oorlog van 2014 liet hij blijken vierkant achter deze slachtpartij te staan. In 2010 uitte hij op emotionele manier zijn goedkeuring voor de Israelische aanval op het schip de Mavi Marmara dat op weg was naar Gaza, waarbij negen Turken werden gedood, (een aanval die scherp werd veroordeeld in een VN-rapport). Zijn anti-Palestijnse gezindheid bleek onder meer uit een interview uit 2012 met de Cornell Sun, waarin hij - in overeenstemming met een bij rechtse zionisten geliefde, maar historische onjuiste stelling - verklaarde dat Palestina en de Palestijnen een uitvinding zijn van nà de stichting van de Staat Israel (het interview is intussen van de site gehaald).
En behalve deze dingen was er ook sprake van actieve steun voor Israel-campagnes. Hij trad op voor fundraising gala's van ''Friends of the IDF''. In april 2015 deed hij een optreden voor de Amerikaans-Joodse lobbygroep AIPAC (zie illustratie bovenaan), en dezelfde maand voor een evenement van de christen-zioniste Chloe Valdary, een dame die op het hysterische af pro-Israel is,in New Orleans. En dan is er nog het feit dat de man die veel van zijn teksten schrijft en die hij zijn ''spiritual mentor'' noemt, Ephraim Rosenstein, een kolonist is die in Hebron woont en geld ophaalt voor Honenu, een organisatie die juridische hulp levert aan soldaten en kolonisten die voor de rechter moeten komen wegens geweld gepleegd jegens Palestijnen.
De lijst maakt, denk ik, wel een beetje duidelijk dat Matisyahu niet de a-politieke doornsee Jood is, die hij voorgeeft te zijn. Het lijkt me dat er wel degelijk redenen zijn voor de BDS-beweging om hem te willen boycotten. Maar zo denken veel mensen er dus niet over. Die hebben niet kennis genomen van bovenstaande lijst en alleen van wat pro-zionistische organisaties en kranten schrijven. Wat zij denken werd verwoord door Elma Drayer in de Volkskrant van 22 augustus:

....onbedoeld liet de BDS-beweging hiermee haar ware gezicht zien. Geen enkele andere gecontracteerde muzikant lag onder vuur. Alleen omdat Matisyahu openlijk Joods is, was hij bij voorbaat verdacht. Het incident bewijst eens te meer dat de grens tussen antizionisme en antisemitisme flinterdun is - ook al schreeuwen BDS-activisten nog zo hard dat dit twee héél verschillende sentimenten zijn.

La Drayer had het - een oude fout - weer eens niet nodig gevonden om zich wat beter in te lezen en wist dus kennelijk niets van Matisyahu's achtergrond. Ook herhaalde ze klakkeloos het hasbara-argument dat andere zangers zich niet hoefden te verantwoorden. Alsof de BDS-beweging zich ook zou moeten inzetten voor Syrië, de homobeweging, Tibet en vrouwenrechten in Saudi-Arabië. Alsof eerst al het andere leed in de wereld gelenigd moet zijn, voordat er over een boycot van Israel en zijn supporter mag worden gedacht. Alsof het antisemitisch is als je, voordat de Westelijke Sahara is bevrijd, op vreedzame wijze opkomst voor de Palestijnse zaak. Ik denk dat mevrouw Drayer en haar geestverwanten nog wel vaker door dit soort ''antisemitische acties'' zullen worden verrast, als ze blijven volharden om de achtergronden ervan niet te willen zien.