Maandag was een vreugdevolle dag voor het belegerde Gaza. Twee vrachtauto's met in Noord-Gaza gekweekte aardbeien werden door Israel doorgelaten aan de grensovergang Kerem Shalom. Die aardbeien zijn nu op weg naar Europa. Twee hele vrachtwagensvoor de export!
Inderdaad een reden voor feest. Want het waren de éérste vrachtauto's met exportproducten die Gaza konden verlaten sinds een half jaar. En dat dankzij Nederland! Want dankzij een overeenkomst die Nederland al een paar jaar geleden heeft kunnen bereiken - en waar het ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag erg trots op is (minister Rosenthal voerde het onderwerp nog op in februari toen hij in Israel was en met zijn collega Avigdor Lieberman sprak) - mag Gaza landbouwproducten uitvoeren, vooral anjers en aardbeien, als enige exportproduct. In totaal mogen onder die overeenkomst per dag vijf vrachtauto's met die producten Gaza verlaten. Volgens de Israelische mensenrechtenorganisatie Gisha die zich onder meer met de blokkade van Gaza bezighoudt, komt het erop neer dat als Israel zich aan die overeenkomst houdt (wat het meestal niet of niet volledig doet) de export die het nu toelaat precies 1 procent bedraagt van de export die het in 2005 (voor de verkiezingsoverwinning van Hamas) toeliet. Toen mochten er namelijk dagelijks 400 trucks met exportproducten de Strook verlaten.
Gisha citeert the Coordinator of Government Activities in the Territories (COGAT), wat de eufemistische Israelische naam is voor de instantie die de blokkade coordineert. COGAT merkt op haar website opgetogen op dat vorig jaar 399 ton aardbeien, 10 miljoen anjers, 6.5 ton cherry
tomaten en 6 ton gele, rode en groene paprika hun weg naar naar Europese
markten vonden. Het klinkt wellicht goed, zegt Gisha, maar dit was dus wel de totale export vanuit Gaza over een heel jaar. En los van het feit dat Gaza nog wel heel wat anders dan aardbeien of anjers zou kunnen exporteren, moeten we volgens Gisha bedenken dat de Strook in potentie niet jaarlijks 399 ton, maar 2300 ton aardbeien zou kunnen exporteren en dat de hoeveelheid geëxporteerde cherry tomaten in 2005 niet 6,5 ton bedroeg, maar 904 ton, oftewel 140 keer zoveel.
Gisha merkt ten overvloede ook nog op dat vóór 2007 ongeveer 85% van de export uit Gaza naar Israel en de Westoever ging, iets wat na 2007 volledig is verboden. Nu is de exportbestemming dus Europa, maar dat is duur wegens de transportkosten en levert ook weinig op door een geringe vraag. Volgens Gisha kan dit dan ook geen echte export genoemd worden, maar is het eigenlijk een soort van ontwikkelingshulp.
Hier past nog wel één opmerking bij. Ik heb de afgelopen paar jaar vaak in discussies van de kant van de gestaalde Israel fans gehoord dat Israel zich in 2005 uit Gaza terugtrok en dat de Gazanen er vervolgens zelf een potje van hebben gemaakt. 'Het had het Hong Kong van het Midden-Oosten kunnen worden,' zo heb ik vaak gehoord. Waarop ik dan meestal tegenwerp dat het dan blijkbaar wel een Hong Kong zou zijn dat met ontwikkelingshulp op de been gehouden moet worden, omdat Israel alle im- en export verhindert en ook nog eens zorgt dat de mensen er niet in en uit kunnen.
Maar vooruit, laten we niet te somber zijn In 2009 verrotten de aardbeien na de pluk omdat ze niet weeden doorgelaten, en aten de schapen de anjers op. Dit jaar gaat het vast beter.
De Israelische militaire aanklagers op de bezette Westoever kunnen bogen op wat ongeveer een wereldrecord moet zijn in het aantal bereikte veroordelingen als zij een zaak aanspannen. Hun score is namelijk vrijwel 100% (om precies te zijn 99,74% - het scheelt haast niets). Dit blijkt uit het jaarrapport van de militaire rechtbanken op de Westoever over 2010, waarvan de krant Haaretz een exemplaar in handen heeft weten te krijgen.
De rechtbanken behandelden 9.542 zaken in 2010. Van deze zaken eindigden er 25 in volledige vrijspraak - dat is 0,26%. In de rest van de gevallen volgden veroordelingen. Maar wel werd - eerlijk is eerlijk - in zo'n 4% van de gevallen de aanklacht niet zonder meer op alle punten helemaal ontvankelijk verklaard.
Van de behandelde zaken gingen er 2.016 over wat 'vijandig of terroristisch' gedrag werd genoemd en 763 over wangedrag. De rest betrof verkeersovertredingen, illegaal verblijf in Israel, of criminele activiteiten.
Ook wat het het in beroep gaan tegen beslissingen betreft boekten de aanklagers opmerkelijke successen. Als zij beroep aantekenden werd dat in 67% van de gevallen gehonoreerd. Als de verdediging in beroep ging nam het hof van beroep hun zaak slechts in 33% van de gevallen in behandeling.
Afgezien van de rechtbanken, die bestaan uit militairen die een juridische studie hebben gedaan, bestaat het juridische systeem van de bezettingsautoriteiten ook uit een aantal commissies. Er is een commissie die beslist over verzoeken van de militaire aanklagers om tot administratieve detentie (gevangenisstraf zonder vorm van proces) over te gaan, een commissie die gaat over uitzettingen en ook een commissie die oordeelt over beroepsschriften tegen beslissingen van militaire commandanten. Wat de commissie betreft die de verzoeken tot administratieve detentie behandelde, ook zij honoreerde een heel hoog percentage van de aanvragen, namelijk 98,77%. Vaak ging het daarbij overigens om het achteraf 'legaliseren' van een gevangenschap waarvan een deel al in voorarrest was uitgezeten.
En ja, dan blijft natuurlijk de vraag waarom het scoringspercentage van de aanklagers op de Westoever zo onbegrijpelijk hoog kan zijn. Dat staat namelijk niet in het rapport. Haaretz zegt er in ieder geval niets over. Ik denk dat het komt doordat zij hun zaken zo waanzinnig goed voorbereiden dat er geen speld tussen te krijgen is. Dat moet haast wel, want aan de Israelische rechterlijke macht kan het niet liggen. Die had altijd een hele goede naam. Toch? Waar of niet? Wat denkt u?
De schade in Netua, Noord-Israel nadat een katyusha-raket ingeslagen is in een gastank. (AFP)
De Libanese autoriteiten hebben dinsdag bevestigd dat maandag rond middernacht tenminste één raket is afgevuurd op Israel. Het Libanese leger vond twee geïmproviseerde afvuurinrichtingen, een accu en een timer in een verlaten gebied tussen de plaatsjes Rmeish and Ain Ibl. Unifil zei op zijn radar rond middernacht tenminste één raket te hebben waargenomen die richting Israel ging, zo meldt de Libanese krant Daily Star. Kringen van de Libanese veiligheidsdienst zeiden twee explosies te hebben gehoord.
Volgens Israel waren vier raketten afgeschoten, werden twee gebouwen in het westen van Galilea beschadigd en brak er brand uit doordat een gastank was geraakt. Het was voor het eerst sinds 2009 dat raketten vanuit Libanon in Israel terecht kwamen.Libanese veiligheidskringen vertelden de Daily Star dat Israel na 50 minuten de beschieting beantwoorde met het afschieten van zes granaten.
Het Libanese leger en Unifil hebben een gezamenlijke commissie van onderzoek opgezet. Terwijl tientallen Libanese- en Unifil-militairen dinsdagmorgen een zoekactie hielden vlogen Israelische vliegtuigen laag over het gebied. Het is nog onduidelijk wie de raketten heeft afgeschoten, waarschijnlijk niet Hezbollah. Israel heeft gezegd dat het de Libanese regering verantwoordelijk houdt, Unifil heeft tot kalmte opgeroepen.
Shiloh met recent gebouwde huizen op de voorgrond. De foto komt van Arutz 7, de site van de radio en tv-zender van de kolonisten. De auteur van het stukje plaatst meerdere foto's van pas gebouwde huizen en maakt zich geweldig boos over het feit dat Vrede Nu aanstoot neemt aan het bouwen in Shiloh (zie hieronder). Hij/zij schrijft: ''from now on I think that our response to anybody who denies our Jewish right to be/live in places like Shiloh should be: So
you believe in apartheid. You believe in discriminating against Jews.
That's what you're promoting by banning Jews from living here. You're a
racist.
YNet had eergisteren een scoop: Het Israelische ministerie van defensie heeft achteraf twee bouwplannen goedgekeurd in de nederzetting Shiloh, die eerder waren uitgevoerd zonder dat er toestemming voor was. Het gaat om 119 huizen, waarmee de nederzetting met ongeveer 60% zal worden vergroot.
YNet kwam de plannen op het spoor tijdens de behandeling van een rechtszaak voor het Israelische hooggerechtshof, die acht maanden geleden is aangespannen door Vrede Nu, dat had aangevoerd dat 40 huizen in Shiloh illegaal werden gebouwd, omdat er geen vergunning voor was en omdat ze niet pasten in de plannen voor het gebied van het Centraal Bureau voor Planning van de zogenoemde 'Burgerrregering' van het militaire bestuur op de Westoever. Maar uit de repliek van de regering tijdens deze rechtszaak kwam naar voren dat de regering nu doodleuk als antwoord op de klacht van Vrede Nu de bouwplannen in Shiloh met terugwerkende kracht alsnog het groene licht heeft gegeven.
Volgens het ministerie van Defensie is op deze manier 'alleen' de bestaande situatie gelegaliseerd. Nieuwe bouwplannen zouden alsnog opnieuw moeten worden ingediend. Hagit Ofran, die voor Vrede Nu de ontwikkelingen in de nederzettingen bijhoudt, gaf als commentaar dat nu in ieder geval voor iedereen duidelijk werd dat de regering illegaal bouwen gewoon gedoogt en zo nodig achteraf legaliseert.
Shiloh ligt ongeveer 28 kilometer ten noorden van Jeruzalem en zo'n tien kilometere ten noorden van de nederzetting Bethel. Er staan nu zo'n 195 huizen en wat caravans en er wonen 2300 mensen.
YNet plaatste deze foto van AFP bij zijn artikel ''One day we'll kill all Jews'' . Tantawi en Netanyahu onder de zool, met de huls van een traangasgranaat als ornament. De foto werd zo te zien niet genomen tijdens de demonstratie waar het stukje over ging, maar op het Tahrir-plein.
Update zie hieronder. Reportages uit Egypte, het blijft blijkbaar moeilijk. Ik schenk meestal niet al teveel aandacht aan de missers en probeer mijn eigen gang te gaan. Ik geef er - wat sommigen misschien arrogant zullen vinden - zelfs de voorkeur aan bijna alles wat ik over Egypte schrijf in het Engels te doen - op mijn andere blog. Omdat ik denk daardoor een publiek te bereiken - onder meer in Egypte zelf - dat beter begrijpt waar ik het over heb.
Maar nu komt van twee kanten kritiek van anderen. En omdat ik me realiseer dat de impact van de foute reportages ook naklinkt, wil ik me er voor een keer wel bij aansluiten.
Professor Juan Cole (blog: Informed Comment) valt over een reportage in het Israelische YNet (=Jediot Ahronot) van een demonstratie afgelopen vrijdag bij de moskee van Al-Azhar in Cairo tegen de verjoodsing van Jeruzalem. (Het was de derde demonstratie die dag, er was er een op Tahrir tégen de militairen, één vóór de militairen in de wijk Abassiya en deze dus, van de Moslim Broederschap, tegen de bezetting en de annexatie van Jeruzalem). Cole ergert zich eraan dat de Israelische verslaggever die het stuk schreef het de hele tijd heeft over 'haat tegen de Joden' en zelfs opschrijft dat 'Muslim Brotherhood
spokesmen, as well as Palestinian guest speakers, made explicit calls
for Jihad and for liberating the whole of Palestine. Time and again, a
Koran quote vowing that "one day we shall kill all the Jews" was uttered
at the site.' Terecht wijst Cole erop dat uit de hele Koran geen enkele quote te halen is met 'doodt de Joden' erin, maar wel allerlei terechtwijzingen aan de Joden dat ze hun eigen heilige boeken niet naleven (ze worden dan soms vergeleken met ezels of met apen, ap). Cole, die Arabisch, Perzisch en Urdu beheerst en hoogleraar geschiedenis van het Midden-Oosten is aan de universiteit van Michigan, kan het weten. Hij wijst er ook op dat de Ynet-verslaggever totaal geen moeite doet om aan te geven waar het eigenlijk om ging: een demonstratie tegen de wijd en zijd gedocumenteerde bezetting en daaropvolgende illegale annexatie van Jeruzalem (wat toch de derde stad qua heiligheid in de Islam is na Mekka en Medina), met alles wat daar verder nog op volgde aan verdrijvingen en discriminatie van Palestijnen en verandering van het karakter van de stad. YNet laat die context weg en doet het voorkomen alsof het eigenlijk gaat om een demonstratie tegen de Joden. (Al moet gezegd dat het tot verwarring kan leiden dat Arabieren het in het dagelijks spraakgebruik meestal over 'Yahud' (Joden) hebben als ze Israeli's bedoelen). Het is de moeite waard om de stukjes in Ynet en dat wat Juan Cole erover schreef met elkaar te vergelijken.Vooral ook omdat ik, uit een paar van de reacties die ik op een eerder stukje van mijzelf over Egypte kreeg, begreep dat het verslag van Ynet zijn weg heeft gevonden naar het circuit van wat ik maar even gemakshalve de 'pro-Israel blogs' zal noemen. Daar worden dan bovendien - als ik het goed begrijp - deze demonstratie en die op Tahrir met elkaar verward: kijk hoe antisemitisch al die demonstranten op Tahrir te keer gaan, leuke Arabische Lente.
=============================================
Eldad Beck
Update. Ik zie nu pas (dinsdag 29 November) dat de schrijver van het door Juan Cole (en door mij) gewraakte stukje ene Eldad Beck is, en dat deze zelfde correspondent van Yediot Ahronot op 6 december naar Den Haag komt om voor de 'Vrienden van het CIDI' een lezing te houden over 'Israel en de Arabische Lente'. Hoe toevallig is dat nou weer. Ik neem aan dat we enigszins kunnen vermoeden welke kant die lezing op zal gaan. Ze laten zich daar bij het CIDI heel deskundig en onpartijdig voorlichten namelijk. Dan kunnen later zelf ook heel onpartijdig en deskundig te werk gaan. =============================================
Kerk van mar Girgis in Marinab voor de brand.
Het tweede betrof de NOS. Ik had me zelf al geërgerd aan Jan Eijkelboom die afgelopen donderdag boze winkeliers in downtown Cairo en kameeldrijvers bij de pyramides interviewde, en dacht dat hij door de mening te vragen van deze mensen die de huidige onrust in Egypte in hun portemonnee voelen, had aangetoond dat heel Egypte niets meer voelde voor dat gedemonstreer op Tahrir en de roep om democratie. José, een trouwe lezeres van dit blog, stuurde vervolgens een link naar een uitzending van zaterdag van de NOS, een reportage van Lex Runderkamp over de brand in de Mar Girgis kerk van het dorpje Marinab in het gouvernoraat Aswan. Deze brand werd aanleiding voor de demonstratie van 9 Oktober bij Maspero in Cairo, die ten koste van 27 doden de kop werd ingedrukt. Runderkamps reportage zit er nog verder naast dan die van Eijkelboom. Hij komt met het verhaal dat er bijna geen kopten wonen in dat dorpje Marinab, dat de kerk geen kerk was, dat de kopten dat ook zelf zouden hebben gezegd, en dat onduidelijk was wie er nu eigenlijk brand heeft gesticht. En dat allemaal op basis van gesprekken ter plaatse. Opmerkelijk, allemaal. Jan Dirk Snel nam op zijn blog (hier) de moeite om Runderkamps verslag minutieus te ontleden - om tot de conclusie te komen dat het allemaal heel onwaarschijnlijk is wat hij bericht. Ik zelf werd onweerstaanbaar herinnerd aan mijn tijd voor de Volkskrant toen mijn collega's er altijd op aandrongen dat ik toch meer interviews met 'gewone' mensen in mijn verhalen moest doen en niet altijd van die analyse-achtige stukken moest schrijven. Ik probeerde ze uit te leggen wat er in Egypte kan gebeuren als je zou doen wat ze vroegen. Dan krijg je de versie die de mensen denken dat je graag wil horen, een half- of helemaal gelogen versie uit voorzichtigheid, dan wel een opzettelijk tendentieuze versie. Je moet zelf zo goed mogelijk al alle feiten op een rij hebben om door te kunnen vragen en ontzettend goed hoor en wederhoor toepassen om de onjuuistheden tegen elkaar te kunnen wegstrepen. Als je doet of je in Amsterdam of Dedemsvaart straatinterviews doet, krijg je versies als dat van Lex Runderkamp. Zijn verslag is namelijk een schoolvoorbeeld van wat er gebeurt als je getuigenissen optekent zonder de context te leveren (of zelfs maar te kennen). Het opmerkelijks eraan is dat hij uiteindelijk komt met precies dezelfde versie als die van de nog uit de Mubarak-tijd overgebleven gouverneur van Aswan, generaal-majoor Mustafa El-Sayed. En die versie was, zo staat wel vast, van a-z gelogen. Ook Al-Sayed, die had nagelaten in te grijpen in Marinab, beweerde dat de kerk in Marinab geen kerk was (het gebouw was al als kerk ingebruik sinds 1949), dat er misschien maar 25 christenen woonden in Marinab (er wonen er 250), en dat niet duidelijk was wie de kerk (en een aantal huizen van christenen die eveneens afbrandden) hadden aangestoken. En ook die laatste bewering was onzin - evenals Runderkamps met veel overtuiging geuite opmerking dat er in Marinab geen politie was om uit te zoeken wie de schuldigen waren. Er werden namelijk wel degelijk arrestaties verricht (vanzelfsprekend van moslims), maar die mensen werden tot schrik en ontsteltenis van de christenen in het dorp weer losgelaten. Wie wil weten wat er echt is gebeurd moet het verhaal lezen van Sherry al-Gergawi in Al-Ahram Online (ook Dik Jan Snel gaf dat al) of dit verslag in Coptic Solidarity: Fact and Details on the Marinab St George Church Incident. En natuurlijk zou iemand nog kunnen aanvoeren dat ook Al-Ahram Online niet heilig is en het fout kan hebben. Maar die kans lijkt me klein. Ik heb toen ik in juni in Cairo was lang met de nog vrij nieuwe hoofdredacteur van Al Ahram Online, Hani Shukrallah, gesproken. Hij vertelde toen dat geweld tegen en discriminatie van kopten een onderwerp is dat hem enorm ter harte gaat en volop aandacht verdient. Dat, en de kwaliteit in de berichtgeving van Ahram Online waar Shukrallah in korte tijd in het algemeen voor heeft gezorgd, maken dat ik denk dat er niet aan Sherry Gergawi's verslag hoeft te worden getwijfeld. Al met al zou de les van deze gemiste reportages - zowel die van YNet als van de NOS - moeten zijn dat je niet zomaar je eigen setje ideeën op Egypte (of welke andere toch erg van de onze verschillende maatschappij) zou moeten loslaten als je er prijs op stelt een behoorlijk resultaat te boeken. Edward Said schreef daar in de jaren '70 en '80 al boeken over - Orientalism en Covering Islam. Verplichte kost op het menu van verslaggevers die de NOS naar verre streken stuurt, zou ik zeggen. En wat YNet betreft: ook daar zouden ze Said wel eens kunnen lezen, maar dat zullen we wel niet doen, want ongelukkigerwijs was Said een Palestijn. Los daarvan: wanneer komen Israeli's eindelijk eens los van de rare gedachtekronkel dat verzet tegen het feit dat Israel meent zich in Jeruzalem en omstreken ongeveer alles te kunnen permitteren, gelijkstaat aan antisemitisme? Verzet tegen het Amerikaanse optreden in Irak of Afghanistan is toch ook niet hetzelfde als Amerikanenhaat?
Vrouwen wachten voor een stembureau in Cairo. Er zijn gescheiden stembureaus voor mannen en vrouwen in Egypte. (Foto Karim Hakiki van France24).
Een deel van de Egyptenaren gaat vandaag en morgen naar de stembus voor de eerste werkelijk democratische verkiezingen voor de Maglis as-Shaab, de Tweede Kamer, van Egypte in de geschiedenis. Uitslagen hoeven we overigens niet snel te verwachten want het hele kiesproces is om de één of andere duistere reden (vraag het de militairen van de SCAF) gigantisch ingewikkeld en duurt daardoor tot januari (en als we de verkiezingen voor de Senaat, de Maglis as Shura, erbij nemen duurt het zelfs tot maart. De nieuwe Maglis as-Shaab komt ook pas op 17 maart bijeen).
Om te beginnen gaat het stemmen van de 50 miljoen kiesgerechtigden (op een bevolking van 85 miljoen) in drie fasen. Vandaag en morgen stemmen Cairo, Fayoum, Port Said, Damietta, Alexandrië, Kafr El-Sheikh, Assiut, Luxor, en het Rode Zee district. De twee andere delen van Egypte komen op respectievelijk 14-15 december en 3-4 Januari aan de beurt.
Maar het stemmen zelf is ook niet erg simpel. Als een overblijfsel uit de tijd van Nasser is er naast een stelsel van lijsten (lijstverbindingen van partijen), ook een keuze gehandhaafd tussen individuele kandidaten op een lijst van arbeiders en boeren en een andere van mensen uit andere beroepsgroepen. Iedere kiezer kiest twee individuele kandidaten en stemt ook op één van de lijsten. Een week later is er dan een tweede ronde (dat geldt voor elk van de drie fasen) waarbij wordt gekozen tussen kandidaten die niet in de eerste ronde al 50% van de stemmen of meer kregen.
De samenstelling van het parlement gaat op basis van de uitslagen als volgt: tweederde van de Maglis wordt gekozen via de partijlijsten en één derde is voor de individuele lijsten van boeren/.arbeiders/professonials.
Bij de partijlijsten is overigens sprake van een aantal blokken (lijstverbindingen in feite) waarin partijen zich hebben verenigd om te voorkomen dat er te grote onduidelijkheid en versnippering zou zijn, waardoor stemmen verloren zouden gaan. De site Jadaliyya geeft een overzicht van de verschillende blokken. Ik zal er later ook op terugkomen.
De verkiezingen spelen zich overigens af tegen de achtergrond van een conflict tussen de oppositie van het Tahrir-plein (met name de 6 April Jongeren en de Coalitie van Jongeren voor de Revolutie) dat na de heftige rellen van de afgelopen dagen waarbij ruim 40 doden vielen, nog verder op scherp is gezet. De jongeren (en met hen veel politieke partijen) eisen dat de militairen van de Hoge Militaire Raad (SCAF) zo snel mogelijk de macht volledig overdragen aan een burgerregering 'van nationale redding'. De jongeren hebben zo'n regering al deels samengesteld met aan het hoofd Mohammed ElBaradei, en drie andere presidentskandidaten.
ElBaradei heeft na enig nadenken zaterdagavond gezegd dat hij bereid is zo'n regering te leiden. Maar intussen heeft de SCAF oud-premier Kamal El-Ganzouri (78) van stal gehaald om onder hun vleugels een nieuwe regering samen te stellen. Ganzouri wilde wel revolutionaire jongeren in zijn regering opnemen, en ook wilde hij wel dat ElBaradei en andere een soort adviescollege zouden gaan vormen. Maar de jongeren (en ook ElBaradei) weigerden met hem te spreken. Zij stelden opnieuw dat er geen andere mogelijkheid is dan een burgerregering van nationale redding. De controverse duurt dus voort, er zullen waarschijnlijk nog wel meer demonstraties komen. Maarschalk Tantawi, de leider van de SCAF, waarschuwde intussen zondag dat de SCAF zich niet laat dwingen en dat verder onrust 'ernstige gevolgen' kan hebben.
Geachte politici en bestuurders, Deze brief gaat over Jossef. Een
jochie van negen jaar. Acht jaar van zijn leven woont hij al in
Nederland, met zijn moeder Luchia. Ze dreigen het land te worden
uitgezet. Naar Eritrea, een van de armste en gevaarlijkste landen in de
wereld. Nog een paar dagen woont Jossef in asielzoekerscentrum Alkmaar. Nog een paar dagen en dan moeten Jossef en zijn klasgenootjes van De Driemaster afscheid nemen van elkaar.
Aldus het begin van een brief namens de voltallige redactie van het Noordhollands Dagblad aan het gemeentebestuur van Alkmaar, de Tweede Kamer en minister Leers. Prima actie van die krant. Klik hier voor de rest van hun brief.
Mauro
Maar .....Mauro heet dus nu blijkbaar Jossef. En daarna heet hij...... (U mag dat zelf invullen. Er schijnen nog zo'n 70-80 Mauro's en Jossefs over te zijn in Nederland. (herstel: vandaag woensdag 30 november lees ik in NRC Next dat het er zo'n 2000 zijn). Die gaat minister Leers waarschijnlijk allemaal uitzetten. (daar zal hij dan nog wel even mee bezig zijn).Tot ze helemaal op zijn. En dan gaat Leers weer andere categorieën gekleurde mensen het leven onmogelijk maken. Als hij daar tenminste niet nu al volop mee bezig is.
Geweldig land, Nederland. Ooit werd hier het grootste percentage Joden uitgemoord van heel West-Europa. Nu excelleren we weer op een andere manier. En dat is nog lang niet alles. Terwijl de minister van Integratie kinderen het land uit gooit, helpt de staatssecretaris van Landbouw, Bleker, de plannen met de natuur naar de knoppen. (Tussen de bedrijven door nodigt hij de uit te zetten Mauro's en Jossefs natuurlijk even uit om mee te gaan naar een voetbalwedstrijd. Klein pleistertje op de wonde. Laat niemand zeggend dat Henk Bleker geen hart heeft). Maar intussen schrapt hij dus de versnelde vorming van Oostvaarderswoldt - wat heet: hij schrapt gewoon het hele plan - hij houdt op met de bescherming van zeldzame plant- en diersoorten, en hij zet bestaande programma's van natuurbeheer stop. (En dan intussen wel die maffe plannen doorvoeren voor een hamsterpolitie van het PVV-genie Dion Graus).
En terwijl Leers en Bleker werken aan de afbraak van Nederlands reputatie als beschaafd land of als een land waar oog bestond voor het milieu, werken minister Bijsterveld van onderwijs en cultuur en haar staatssecretaris Zijlstra flink door aan de afbraak van de omroeporkesten, het Tropenmuseum en de cultuur in het algemeen. Weg met de subsidies, weg met linkse hobbies, maak maar kunst waar het volk behoefte aan heeft. Kunst die zichzelf bedruipt. Neem een voorbeeld aan André Rieu.
Bijna zou ik nog vergeten dat we ook een staatssecretaris van Veiligheid hebben, meneer Teeven, die de boetes gigantisch verhoogt, de tussenkomst van de kantonrechter niet meer nodig vindt, aandringt op nog strengere gevangenisstraffen (we scoren al heel hoog in vergelijking met de buren), en het verlof van gevangenen wil laten afhangen van een rapportcijfer voor gedrag dat gegeven wordt door de gevangenisdirectie. (Wat houdt dat in? Meer helpen met de afwas? De directeur van de gevangenis naar de mond praten?): .
En tenslotte is er dan nog minister Rosenthal van Buitenlandse Zaken, die er buitengewoon goed in slaagt het buitenland ervan te doordringen dat er in Nederland een ander soort mensen de scepter zwaait dan eerst, dat het klimaat hier heel anders dan voorheen. Echt, het is heus Wilders niet alleen die onze naam van xenofoob, cultuurhatend landje succesvol in de markt zet, het hele kabinet doet er dapper aan mee. Na Balkenendes roep om een VOC-mentaliteit hebben we nu een een stelletje mensen dat eendrachtig de bijl aan de wortels van de samenleving legt. Ruttes slopers.
Video van het slopen van een huis van Bedoeïenen in Al-Tahta, tussen Bir-Nabala And Beit Hanina bij Ramallah. Dit gebeurde donderdag 24 november. Het huis was er één van de vier die die dag op die plek werden gesloopt. Israel wil in minder dan een jaar enkele tienduizenden Bedoeïenen te verjagen/gedwongen te laten verhuizen. De opname werd gemaakt doorFadi Arouri. Meer over de plannen om Bedoeïenen te verplaatsen: klik hier
Updated: Tahrir, vrijdag 25 november, aan het begin van de middag. ook zonder de Moslim Broederschap krijgen de demonstranten het plein wel vol. (Foto Ahram Online, Mai Shaheen). Al-Ahram Online meldt verder dat er ook grote demonstraties zijn in Alexandrie, Suez en Mansoura, terwijl tegelijkertijd een tegendemonstratie van supporters van de militaire raad (SCAF) duizenden mensen trekt in de wijk Abassiya.
(Update:) Niets hachelijker dan voorspellen wat er gaat komen in de huidige fase van de Egyptische revolutie. Het Tahrir plein - nu inmiddels in Nederland definitief ingeburgerd als Tagrir plein met een harde Nederlandse g, terwijl het een zachte Limburgse ch moet zijn - was intussen weer rustig. Woensdagnacht om 12 uur werd een bestand van kracht. Het leger maakte excuses voor de doden van de laatste dagen - het waren er niet minder dan 39 - en de meer dan 2000 gewonden en gezegd dat er compensatie zal komen. Tegelijkertijd heeft het, in een rede van iemand minder dan maarschalk Tantawi zelf, aangekondigd dat de parlementsverkiezingen zoals afgesproken zullen doorgaan op maandag (dinsdag is er intissen als tweede ag bij gekomen) en dat de presidentsverkiezingen niet later gehouden zullen worden dan juni 2012. Verder dat er een nieuwe burgerregering al komen in plaats van de regering Sharaf, waarvan het ontslag is geaccepteerd.en dat het leger naar de kazernes zal terugkeren als daar in een referendum om wordt gevraagd.
Duidelijke taal, leek dat. Maar in wezen was het helemaal geen duidelijke taal, maar veel meer een halfslachtige reactie van de maarschalk, die bovendien ook nog eens - net als Mubarak vroeger voor hem - zijn rede gebruikte om vage beschuldigingen te uiten aan het adres van ongenoemde mensen die volgens hem een wig hadden willen drijven tussen het leger en het volk, terwijl het leger juist altijd het beste voor had gehad, niet uit was op de macht, uiterste terughoudendheid had betracht en trouwens ook op geen enkele Egyptische burger had geschoten.
Die hypocriete bewoordingen riepen - na alles wat er de afgelopen dagen was voorgevallen - zonder meer al veel woede op op het plein. Maar erger was de vaagheid van de maarschalk over hoe, wanneer en onder welke voorwaarden de overdracht van de macht zou plaatsvinden van de legerleiding van de SCAF aan een burgerregering, iets wat inmiddels een keiharde eis was geworden van de demonstranten op Tahrir en van een groot gedeelte van de politieke partijen. .
Vrijdag werd een nieuwe ronde in de confrontatie, na nieuwe oproepen voor een miljoenendemonstratie. De hardste eis van de jongeren van de Revolutionary Youth Coalition, die werd gesteund het grootste deel van de politiek partijen, was de benoeming van een 'regering van nationale redding' die het land (in plaats van de SCAF) zal besturen tot de presidentsverkiezingen zijn gehouden. Andere -secundaire - eisen waren: de berechting van diegenen die verantwoordelijk waren voor het bloedbad van de afgelopen dagen, en de hervorming van het ministerie van binnenlandse zaken en afschaffing van de gehate centrale veiligheidstroepen, de amn al-merkazi.
Het meest controversieel is vanzelfsprekend de eis dat de SCAF zich terugtrekt. Uit Tantawi's speech van woensdag was al duidelijk dat het leger aan de leiding wil blijven totdat er volgende jaar een nieuwe president is gekozen. (Tantawi opmerking dat het leger zich zou terugtrekken als daar in een referendum om zou worden gevraagd werd zelfs op de latere persconferentie van de SCAF weer weggewuifd). De tegenstellingen werden de afgelopen uren verscherpt, doordat de SCAF gisteravond Kamal al-Ganzoury, een oud gediende van Mubarak (hij was eerder premier van 1996-99) tot premier benoemde. Hij moet een regering vormen die de afgetreden regering-Sharaf vervangt en onder de vleugels van de SCAF gaat opereren. De demonstranten van Tahrir willen daarentegen dat de SCAF alle macht overdraagt aan een nog te vormen 'burgerrraad', waarin mensen zouden zitten als de presidentskandidaten Mohamed Elbaradei, Abdel Moneim Abdel Fotouh (ex-Moslim Broederschap), Hamdeen Sabahi en de salafist Hazem Salah Abu Ismail, aan te vullen met een rechter uit het hooggerechtshof.
Of deze vrijdag een beslissing zal brengen is onzeker. Onder meer ook omdat de oppositie verdeeld is over wat er met de verkiezingen moet gaan gebeuren. De SCAF heeft gezegd dat ze gewoon maandag moeten worden gehouden. De Moslim Broederschap die denkt een overwinning te zullen gaan behalen is het daarmee eens en deed niet mee aan de demonstratie, netzomin trouwens als aan die van afgelopen dinsdag). Ook de liberale Wafd-partij bleef weg van Tahrir.
Nauw verbonden met de vraag met wat er met de verkiezingen moet gaan gebeuren was de vraag wanneer precies de machtsoverdracht door SCAF zou moeten plaatsvinden. De jongeren van Tahrir willen dat het meteen gebeurt, maar anderen denken dat het beter is te wachten tot na de verkiezingen. Issandr El-Amrani (blogger Arabist) heeft er - redelijk origineel - een schema van gemaakt (klik hier) .
Dit is een compilatie van de gebeurtenissen van 19-22 november in Cairo die op het internet circuleerde:
Los van de vraag of de deze vrijdag begonnen nieuwe ronde van confrontatie de beslissing gaat brengen, is duidelijk dat wat op dit moment in Egype gebeurt, fase II van de revolutie van 25 januari is. Het is een beetje bon ton geworden om van de 'Arabische Herfst' te gaan praten in plaats van de Arabische Lente. (Verslaggever Eijkelboom van het NOS-Journaal wist afgelopen donderdag gisteren een nieuw dieptepunt in de geschiedenis van de Nederlandse journalistiek te scoren door het beeld te schetsen dat het nu wel voorbij is, die wens naar verandreing in Egypte door Egyptenaren uit het bankwezen, de middenstand en het toerisme naar hun mening te vragen. Deze mensen die de huidige onlusten in hun portemonnee voelen en daarom meer dan genoeg hebben van de onrust die 'Tahrir' veroorzaakt, voerd ehij op als maatgevend. Hij had net zo goed wat voormalige partijgenoten van Mubarak aan het woord kunnen laten). Maar iedereen die nu al het etiket 'mislukt' op deze revolutie wil plakken, doet er goed aan zich te realiseren dat het wegsturen van Mubarak niet meer was dan een begin.
Het hele land zat (en zit) voor de rest nog vol met kleine Mubarakjes - in de pers, het justitiële apparaat, de plaatselijke overheden, ondernemingen. Het proces om via stakingen, en via nieuwe verkiezingen in de vakbonden en beroepsverenigingen, van de oude gardes en structuren af te komen is nog steeds in volle gang. En daarnaast speelt het moeizame proces om op nationaal niveau te hervormen. De legerleiding heeft het daarbij niet goed gedaan. Duizenden mensen kwamen voor militaire rechtbanken, marteling behoorde nog tot de standaardpraktijken, staats-tv en kranten bleven de regeringsstandpunten verkondigen en waren in hun berichtgeving net zo onbetrouwbaar alsof Mubarak er nog zat. Dat alles zette veel kwaad bloed. En onlangs voegde Amnesty zich bij de instanties die verkondigden dat de mensenrechtensituatie onder de SCAF slechter is dan het was onder Mubarak.
Wat er nu aan de hand is, is dat voor de mensen die zich in januari het hardst inzetten voor het vertrek van Mubarak, de maat vol is. Na de krankzinnige ellende van 9 oktober toen het leger ten koste van 27 doden totaal onnodig een vreedzame demonstratie van (voornamelijk) christenen bij het tv-gebouw in Maspero uiteen joeg, na de recente gevangenneming van blogger Alaa Abdel Fattah omdat hij op zijn blog kritiek op het leger had geleverd. Na de indiening van een document dat de SCAF een soort laatste woord gaf bij de beslissingen van een na de parlementsverkiezingen te benoemen constitutionele raad en en bovendien het leger boven de wet te stel`de door begroting geen onderdeel te laten zijn van beraadslagingen in het parlement, en tenslotte na de slachtpartij van de laatste dagen die begon met een onzinnige, bloedige aanval op activisten die afgelopen vrijdag tentjes hadden opgezet op Tahrir, na al deze missers is meer dan duidelijk geworden dat SCAF domweg incompetent is om het land op een evenwichtige manier naar echte democratisering te leiden.
Palestinian leader Mahmud Abbas and Khaled Meshaal, the leader of Hamas, on
Thursday hailed a new era of partnership between their two movements at talks in Cairo, AFP reports. It was the first face-to-face talks they held since a reconciliation agreement was signed in May. But
there was little indication as to whether they had made any concrete
progress in resolving some of the disputed issues which since have blocked
the implementation of this agreement.
Meshaal and Abbas in Cairo, 24.11.11
Speaking
to reporters after two hours of talks, the two leaders said they
had managed to iron out their differences and turn a new page."We want to assure our people and the Arab
and Islamic world that we have turned a major new and real page in
partnership on everything to do with the Palestinian nation," Meshaal
said. "There are no more differences between us now," added Abbas. "We have agreed to work as partners with
joint responsibility."
During
the meeting, Abbas and Meshaal approved a two-page document in which
they reiterated their commitment to the main elements of the original
deal, saying they would establish a joint government after elections
which would be held in May. They pledged to resolve the issue of
political prisoners held by each side "within days" and said they would
put together a temporary cabinet of independents, which would be agreed
on by the factions at a meeting next month. "There will be a
meeting in Cairo on December 20 of the PLO leadership and that of all
the Palestinian factions, including Hamas and Islamic Jihad, to
restructure the leadership and the various bodies of the PLO,"
Damascus-based Hamas leader Izzat al-Rishq said.
Two days later,
the 13 factions who signed the May agreement would meet "to form a new
government which will organise the elections," he said.
Bulldozers in actie tegen waterbronnen. Het filmpje is niet van deze keer, maar van december 2010. Het ging toen om drie andere bronnen, niet als deze 60 jaar, maar 70 jaar oud, maar wel in hetzelfde gebied, Zuid-Hebron.
Het Israelische leger heeft, met behulp van bulldozers, drie waterbronnen vernield in het district Zuid-Hebron en ook drie kamers van een huis dat eigendom was van Abdul Hafidh Awwad. Volgens Palestine News Network (PNN) ging het om bronnen van 60 jaar oud in het dorp Al-Bass bij Idhna. Ze waren het eigendom van de boeren Na’em al-Jayawi, Mahmoud al-Jayawi, Mohammed
Farajallah, Ahmed Farajallah, Abed Mohammed Farajallah en Haytham
Awwad.
Zaken als dit vinden vaak plaats in dit gebied dat behoort tot de zogenoemde 'Area C' onder de Akkoorden van Oslo, zijnde de 60% van de Westoever die geheel onder Israelisch bestuur vallen. Israel betoogt in dit soort gevallen dat de inwoners geen
vergunning hebben. Bij gebrek aan een bron moeten de dorpelingen duur water van elders laten komen in tankwagens.
PNN meldt verder dat het Israelische leger twee dagen geleden ook een waterreservoir vernielde in het dorp Sa'eer, dat diende voor de bevloeiing van vijf dunum land, waarmee een familie van 12 personen in haar levensonderhoud voorziet. Het reservoir was aangelegd door de Palestinian Agricultural Relief Committees (PARC) met hulp van de Nederlandse regering.
Ma'an News citeerde Haitham Awad, een van de inwoners van Al-Bass, die vertelde dat de bronnen dicht bij de 'Afscheidingsmuur' lagen, in een gebied met veel natuurlijke bronnen. Hij zei dat Israel het water heeft geconfisqueerd om te gebruiken voor Israelische burgers.
IMEMC meldde een paar dagen geleden dat het dorpje Amenzil een soortgelijk lot boven het hoofd hangt. De Spaanse NGO Seeba had daar zonnepanelen geïnstalleerd in samenwerking met de An-Najah Universiteit uit Nablus. Ook deze zonnepanelen drijven waterpompen aan en zorgen voor verlichting en ijskastjes. Het Israëlische leger heeft het dorp echter te verstaan gegeven dat de panelen zonder vergunning zijn aangelegd en moeten worden gesloopt. De Spaanse regering probeert nog via diplomatieke druk te voorkomen dat dat gaat gebeuren. Het project heeft 365.000 euro gekost.
De Israelische premier Bibi Netanyahu heeft in een rede in de Knesset gezegd dat de Arabische wereld door de Arabische Lente niet 'voorwaarts maar achterwaarts' beweegt. Hij haalde uit naar wereldleiders en Israeli's die steun aan de opstanden hadden gegeven. Volgens hem is van niets anders sprake dan een 'golf van islamitische, anti-liberale, anti-Israelische en anti-democratische sentimenten', meldt de krant
Haaretz..
Netanyahu tijdens zijn speech. (Foto Haaretz)
Netanyahu zei dit woensdag tijdens een zitting van de Knesset nadat de ministers van het zogenoemde veiligheids- en diplomatieke kabinet eerder een briefing hadden gekregen van de buitenlandse inlichtingendienst Mossad, de militaire inlichtingendienst, het ministerie van Buitenlandse Zaken en de binnenlandse veiligheidsdienst Shin Bet.
Netanyahu's woorden geven weer hoezeer hij kennelijk losstaat van de denkwereld en realiteit van de rest van het Midden-Oosten. En aangezien hij de democratisch gekozen premier van Israel is, mogen we aannemen dat hij namens een meerderheid sprak en daarmee Israels isolement in dit werelddeel nog eens extra onderstreepte. Het is niet onmogelijk dat hij ook de visie weergaf van de Israelische inlichtingendiensten en de diplomaten. Het is verleidelijk om zijn visie te vergelijken met het recent verschenen, jaarlijks door het Brookings Institute in de VS afgenomen opinie-onderzoek onder de bevolking van de Arabische wereld, waaruit een grote voorkeur spreekt voor het 'Turkse model'. Het accentueert eens te meer de vrijwel autistische wereldvisie van die Israelische diensten en van de politieke en diplomatieke top.
Volgens Haaretz, dat maar gedeeltelijk letterlijke quotes geeft, toonde Netanyahu in zijn speech dat hij geen enkel vertrouwen heeft in de mogelijkheid van de Arabische landen om te democratiseren, dat hij terugverlangt naar de dagen van Mubarak, dat hij bang is dat ook de monarchie in Jordanië het zal begeven, en dat hij de onrust in de Arabische wereld aangrijpt om geen akkoord te hoeven sluiten met de Palestijnen. Hij noemde president Obama en andere wereldleiders die achter het aftreden van Mubarak stonden 'naief'' en hij nam een houding aan van 'ik-heb-het- altijd-al-gezegd'.
'In februari, toen miljoenen Egyptenaren de straten van Cairo opgingen,'aldus Netanyahu, 'zeiden commentatoren en ook heel wat leden van de Israelische oppositie dat we een nieuwe tijd van liberalisme en vooruitgang tegemoet gingen. Ze zeiden dat ik het publiek bang wilde maken, dat ik me aan de verkeerde kant van de geschiedenis bevond en niet zag welke kant het opging. Maar vandaag stel ik de vaag: wie begreep er hier de realiteit niet? Wie begreep de geschiedenis niet?'
Netanyahu stelde ook dat Israel nu een periode van instabiliteit en onzekerheid' tegemoet ging, en dat dit een reden was om niet overhaast een akkoord met de Palestijnen te sluiten. 'Ik herinner me dat velen van u probeerden me over te halen de gelegenheid te gebruiken om haastige concessies te doen, snel een overeenkomst te sluiten. Maar ik zal Israels politiek niet baseren op illusies. Er is sprake van grote onrust daar .. wie het niet ziet, steekt zijn kop in het zand.'
Het jaarlijkse diner van de ZOA, de Zionist Organization of Amerika, is wel vaker een soort parade van rare rechtse types en wereldvreemde uitspraken. Maar dit jaar - zo'n 800 aanwezigen in het Grand Hyatt Hotel in Manhattan New York - was het wel heel erg een rariteitenkabinet. Haaretz geeft een smakelijk verslag van een bijeenkomst van mensen die allang het zicht op de realiteit kwijt lijken te zijn geraakt en de wonderlijkste dingen zeggen. Eigenlijk vooral om te lachen. Tot je je realiseert dat we het hier hebben over een populaire tv-presentator met een miljoenenpubliek, een Republikeinse presidentskandidate, een voorzitster van de Commissie voor buitenlandse zaken van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden en een belangrijke professor van de (religieuze) Bar Ilan universiteit in Tel Aviv.
Inbar
Om met de laatste te beginnen, Efraim Inbar, directeur van het Begin-Sadat Centrum voor Strategische Studies van Bar Ilan, hield een toespraak waarin hij zei dat zijn universiteit nog de 'enige zionistische universiteit' is die er in Israel over is. Want de Hebrew University in Jeruzalem en de Universiteit van Tel Aviv zitten volgens deze geleerde vol met 'bolsjewistische post-zionisten' die hun faculteiten ook nog eens vullen met gelijkgezinden. Daardoor puilden de universiteiten in Israel volgens deze politieke-econoom en strategische denker, uit van de 'post-modernisten die niet alleen het zionisme ondermijnden, maar ook nog eens de academische waarheid'.
Boude uitspraken, lijken me dat. Niet-zionisten zijn dus volgens deze professor eigenlijk niet gekwalificeerd voor een academische functie. Je zou toch eerder het tegenovergestelde kunnen verwachten. Mensen met een wereldvisie die door een zionistische overtuiging of een of andere andere ideologie hermetisch is afgetimmerd, zouden zich toch eerder diskwalificeren, zou je zeggen. Omdat ze ertoe neigen de werkelijkheid vertekend te zien.
Maar Inbar was maar één van de guests of honor. Een andere was Glenn Beck, leider van een talk-show op Fox-tv waarin hij regelmatig zowat de hele wereld van antisemitisme en erger beschuldigt. Beck kreeg de “Dr. Miriam & Sheldon Adelson prijs als 'verdediger van Israel'. Nog een andere gast was het Republikeinse lid van het Huis van Afgevaardigden Ileana Ros-Lehtinen die van de ZOA de “Dr. Irving & Cherna Moskowitz Prijs' kreeg voor het 'bevorderen van sterke relaties tussen de VS en Israel'. En dat waren me de prijzen wel. Adelson is een miljardair die rijk is geworden met gokpaleizen in Las Vegas, Hij is ook eigenaar van een uiterst rechtse, gratis krant in Israel (Israel Hayom), vriend van Netanyahu, voorstander van de nederzettingen, en sponsor van de rechtse, door Natan Sharansky geleide, denktank The Shalem Insitute. Irving Moskowitz is zo mogelijk nog beruchter. Hij is een casino-magnaat uit Florida die in zijn eentje een groot deel van de verjoodsingsprogramma's in Jeruzalem financiert van groeperingen als Elad en Ateret Cohaniem.
Ros-Lehtinen, de voorzitter van de Commissie Buitenland van het Huis van Afgevaardigden, die bekend staat als een verdedigster van Israel door dik-en-dun, hield daarna een rede waarin zij de 'gevaarlijke' plannen van een Palestijns lidmaatschap van de VN afkraakte. Ook stelde ze twee van de aanwezigen voor, vrouwen uit de nederzetting Kedumim, waarbij ze, volgens Haaretz in haar wijsheid opmerkte dat zulke nederzettingen 'niet een hinderpaal zijn op weg naar vrede, maar een oplossing voor de overleving van Israel'.
Eveneens aanwezig was presidentskandidate Michele Bachmann die de aanwezigen in vervoering bracht door te zeggen dat 'ik op de dag dat ik wordt ingezworen als president van de VS de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem zal verplaatsen' en dat Israel, als zij president wordt, ook nooit een inch of vierkante voet gebied zal hoeven afstaan. Bachman had het er verder over dat de Iraanse president Ahmadinejad een tweede holocaust voorbereidt waardoor 'opnieuw miljoen joden hun leven dreigen te verliezen'. Zij riep op tot een volledige blokkade van Iran door de Amerikaanse marine, tot het in stelling brengen van een ballistische raketten ter land, ter zee, in de lucht en in de ruimte' en voor het opstellen van aanvalsplannen door het Pentagon in antwoord op de 'nucleaire dreiging' van Iran. De ZOA-joden weten zo tenminste op wie ze moeten stemmen.
Beck tijdens een (mislukt) optreden in Jeruzalem,
Daarna was het woord aan Glenn Beck. Die hield een - zoals gewoonlijk - onduidelijk verhaal van meer dan een uur, waarin hij de holocaust van destijds en het heden vrijelijk dooreen mixte. Beck merkt in dat verhaal op dat de situatie nu erger dan in de tijd dat Hitler de Joden met uitroeiing bedreigde, want de wereld van nu helpt laat de uitlatingen passeren van gekken die erop uit zijn Israel en het Joodse volk te vernietigen. (Nee, inderdaad de wereld trad destijds - heel anders dan nu - krachtdadig tegen Hitler op. Daardoor werden de moorden van toen gelukkig verhinderd. Toch?).
Beck zei dat er nog 18 maanden resten om de wereld te redden maar liet mystiek in het midden wat hij bedoelde, toen hij zei dat hij wist 'hoe dat moet'. Op 8 december zou hij meer van zich laten horen. 'Er is een vacuüm en ik ben van plan dat te vullen,' sprak de presentator raadselachtig. En passant vergeleek Beck trouwens ook nog even de activisten van “Occupy Wall Street” met de bruinhemden van Hitlers SA van destijds. Hij voegde eraan toe dat het steeds moeilijker werd om de terroristen en de fascisten te onderscheiden van de mensen die zeggen zich tegen hen te verzetten'.
Arme Beck, zou ik zeggen, het is waarschijnlijk al te laat voor een passende therapie.
En dan was er natuurlijk de uitsmijter, in de persoon van Morton A Klein, de onnavolgbare president van de ZOA en (lid van het bestuur van de lobby-organisatie AIPAC). Ook Klein, die volgens Haaretz door Adelson werd omschreven als de 'grootste zionist ter wereld', hield een lange speech, waarin hij zowel de Palestijnen afmaakte als de Amerikaanse politiek aanviel en een betoog hield over de onrechtvaardige beschuldigingen die al sinds de kruisiging van Jezus over de Joden worden uitgestort. Uiteraard vergeleek hij dat met de ongerechtvaardigde opmerkingen die heden ten dage Israel ten deel vallen. En hij vatte de daaruit resulterende onrechtvaardige situatie als volgt samen in een zinnetje dat van een nogal typisch gevoel voor humor getuigde. Klein zei namelijk dit: 'de hele wereld het fout heeft en dat de Joden gelijk hebben'. Ik moest dat tweemaal overlezen, maar begon toen toch te lachen. Want zoiets kan geen zinnig mens natuurlijk serieus hebben gemeend. Hahaha, die Klein, dat moet een grap geweest zijn. Toch? Het kan toch gewoon niet dat de president of the Zionist Organization of America zoiets ernstig bedoelt?
De Israelische en Palestijnse Mensenrechtenorganisaties B'Tselem en Al-Haq
krijgen dit jaar samen een prijs van de Deense PL Stichting. De prijs wordt sinds 1980 jaarlijks toegekend aan organisaties en personen die zich geweldloos inzetten voor de mensenrechten. De prijs wordt op 29 november in Kopenhagen uitgereikt door Poul Soegaard, een lid van het Deense hooggerechtshof, zo heeft B'Tselem bekendgemaakt. De PL Stichting is indertijd opgericht door Poul Lauritzen, een Deense zakenman en oud-lid van het Deense verzet in WO II. Sarit Michaeli van B'Tslemen zei dat de organisatie erg blij is met de onderscheiding juist nu B'Tselem en andere mensenrechtenorganisaties onder vuur liggen van de Israelische regering en leden van de Knesset.
De directeur van Al-Haq, Shawan Jabarin, zal overigens niet aan de prijsuitreiking deelnemen. Hij krijgt al jaren geen uitreisvergunning van Israel omdat hij lid zou zijn van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP), iets wat hij overigens ontkent. In zijn plaats komt een medewerkster van Al-Haq, Nina Atallah, naar Kopenhagen. In 2009 kregen B'Tselem en Al-Haq samen een Nederlandse onderscheiding, De Geuzenpenning. Ook daarbij kon Jabarin niet aanwezig zijn.
Hulde aan collegablogger Tineke Bennema, die in het geweer is gekomen tegen het gemak waarmee een meerderheid van links plus de PVV in de Tweede Kamer de 'weigerambtenaar' heeft afgeschoten, de ambtenaar die het niet in overeenstemming kan brengen met zijn geweten om een homohuwelijk te sluiten. Om misverstanden te voorkomen: Tineke Bennema is een overtuigd voorstander van het homohuwelijk, maar vindt het verbod om te weigeren een aantasting van de internationaal erkende mensenrechten. Onder de titel 'Dictatuur der seculiere meerderheid' schrijft ze onder meer:
Tineke Bennema (foto Anja Maeulembelt)
Wat mij vooral opviel is dat de bezwaren van de weigeramtenaar worden
opgevat als ‘meninkjes’ waar hij maar over heen moet stappen. En hierin
zit volgens mij de crux, seculieren beschouwen het geloof tegenwoordig
als een zoveelste opinie. En inderdaad, als je jodendom, christendom en
islam ziet als een opvatting over het leven en meer niet, dan is de
gevolgtrekking dat daarin geen hiërarchie is en de minderheid zich moet
neerleggen bij een meerderheids standpunt. Bovendien: die ideeën zijn
niet meer van deze tijd, en achterhaald, is het idee. Het ligt
angstwekkend dichtbij de opvatting van de PVV dat islam een politieke
ideologie is. Want het dedain van links voor religie neem bijna groteske
vormen aan.
De laatste jaren zijn allerlei godsdienstenuitingen onder druk komen
te staan, met dank aan links. Ik wil er hier graag op wijzen dat het
GroenLinks voorvrouw Halsema was die vond dat islamitische vrouwen hun
hoofddoekjes moesten ‘afslingeren’. In de Tweede Kamer was er dankzij
links ook een meerderheid tegen het dragen van de burqa’a en tegen het
onverdoofd ritueel slachten. Nu hadden we het afschaffen van
weigerambtenaren wederom te danken aan een monsterverbond van links en
de PVV. Mogelijk breekt er binnenkort ook weer discussie los over
jongensbesnijdenissen.
Maar wat over het hoofd wordt gezien is dat het niet voor niets is
dat twee fundamentele, afzonderlijke mensenrechten apart worden genoemd
in de Verklaring van de Rechten van de mens: die van vrijheid van opinie
en het ‘right to freedom of thought, conscience and religion’, waarbij
geweten wat mij betreft centraal staat. En het toont maar weer aan dat
het zeer actueel is om de vrijheid van godsdienstuiting niet uit onze
grondwet te schrappen. Juist dat is geen progressie en liberalisme, maar
behoudendheid, voortkomend uit extreem individualisme, dat gericht is
op individuele autonomie en geen grenzen duldt. Grenzen die worden
gesteld door traditie, geloof en gemeenschap.
Israel heeft afgelopen donderdag abrupt een radiostation gesloten dat werd gedreven onder gezamenlijk Israelisch-Palestijnse leiding en dat een platform gaf aan mensenrechten- en vredesorganisaties. De sluiting van radio Kol Hashalom (Gehele vrede) vond plaats nadat het lid van de Knesset Danny Danon (Likud) daarop in september had aangedrongen omdat het station zou 'ophitsen tegen Israel' en 'tegen democratisch genomen besluiten was'. De sluiting moet gezien worden tegen de achtergrond van het brede offensief dat in Israel de laatste jaren plaats vindt tegen alles wat links en voor een vergelijk met de Palestijnen is. Het radiostation in kwestie is een joint venture van de NGO's Biladi (Palestijns) en Het Joods-Arabische Centrum voor Vrede (Israelisch). De naam Kol haShalom is gekozen als een eerbetoon aan zender 'De Stem van de Vrede van wijlen Abie Nathan, maar door in het Hebreeuws net een medeklinker te wijzigen is de betekenis een iets andere. De directie van de zender wordt gevormd door het vroegere parlementslid van Meretz, Mossi Raz en de Palestijnse Meissa Bransie-Siniora. Kol haShalom zendt al zeven jaar uit en doet dat vanuit Ramallah op de Westoever, terwijl het ook in Oost-Jeruzalem een kantoor heeft van waaruit internet-uitzendingen worden verzorgd.
Het station had al eerder een brief van de autoriteiten gekregen waarin werd gesteld dat het zonder vergunning opereerde, maar geantwoord dat het werkt met een licentie van de Palestijnse Autoriteit. Afgelopen donderdag werd Mossi Raz echter op het politiebureau ontboden en daar werd hem te verstaan gegeven dat hij zou worden gearresteerd als de uitzendingen niet met onmiddellijke ingang zouden worden gestaakt. Raz gaf de zender daarop via de telefoon opdracht uit de lucht te gaan. De sluiting wordt nu verder aangevochten via de rechter.
De maatregel van de Israelische overheid is ongehoord en waarschijnlijk juridisch niet in orde. Argumenten die Raz te horen kreeg dat Israel de Palestijnse Autoriteit nooit golflengtes heeft toegewezen, raken kant nog wal, omdat de Akkoorden van Oslo de PA in dat geval het recht gaven zich zelf frequenties toe te eigenen. Ook het argument dat de zender deels in het Hebreeuws uitzendt en daarom een Israelische vergunning nodig zou hebben, is onzin. Immers dan zou, zoals Raz zei, de Iraanse uitzending van Kol Israeel, de staatszender, ook een vergunning nodig hebben van Iran. Het optreden van de Israelische politie is verder ook opmerkelijk omdat de radiozender van de nederzettingenbeweging, Arutz 7, al sinds jaar en dag zonder vergunning opereert zonder dat er ooit een haan naar heeft gekraaid - zelfs niet nadat bleek dat de frequentie van Arutz 7 interfereerde met die van het vliegveld Ben Gurion.
In landen waar nationalisme, chauvinisme en superioriteitsgevoelens van de ene groep over de andere een kans krijgen of zelfs worden aangemoedigd, gebeuren rare dingen. In Duitsland begon het in de jaren dertig met 'Deutsche! Wehrt euch! Kauft nicht bei Juden'. In Zuid-Afrika kwamen op een gegeven moment wetten die zelfs seksuele omgang tussen blank en zwart strafbaar stelden. In Israel hebben we al vergelijkbare dingen gezien als rabbijnen die meisjes en vrouwen opriepen om het niet met niet-joden te doen omdat hun zaad niet geschikt zou zijn, of - alweer rabbijnen - die opriepen om niet aan Arabieren te verhuren,
En dan hebben we het nog niet gehad over het bekladden en schenden van begraafplaatsen, moskeeën en privé huizen of bezittingen.
Inmiddels is er weer wat nieuws: ultra-rechtse kolonisten uit de nederzetting Yitzhar (het is wel heel vaak uit die plaats) zijn een paar keer door de politie in Jeruzalem opgepakt bij het maken van lijsten van ondernemingen die Arabieren in dienst hebben. Het begon met de arrestatie van Meir Ettinger (19) uit Yitzhar, een kleinzoon van Meir Kahane, de stichter van de partij Kach, die ooit werd verboden omdat hij racistisch was. (Kach is overigens al lang en breed weer terug op het Israelische toneel, maar in een ander jasje). Ettinger deed niet echt iets dat verboden is, en werd dus weer vrijgelaten. Niet lang daarna werden vier andere inwoners van Yitzhar aangehouden omdat ze hetzelfde aan het doen waren: lijsten samenstellen van bedrijven die met Arabieren werken. Het bleek een project te zijn waarmee ze al wat weken bezig waren. Systematisch werkten ze wijk na wijk af, en bevroegen ze onderneming na onderneming. De bedoeling van hun project was om lijsten te kunnen publiceren van firma's die Arabieren exploiteren zodat eventuele kopers kunnen worden gewaarschuwd. 'Binnenkort wordt een boekje gepubliceerd met een lijst van de plaatsen waar Arabieren in dienst zijn,' zo haalde Haaretz Moshe ben Zikri aan, een rechtse activist uit Jeruzalem. Daarna komen er posters en aanwijzingen in de straten met deze lijsten, zodat het publiek gewaarschuwd wordt en op zijn hoede kan zijn.'
Haaretz schrijft dat het project trouwens niet op zichzelf staat. In januari was er een andere rechtse groep, Lehava, die - om 'assimilatie in het heilige Land tegen te gaan' - kashrut certificaten (verklaringen dat ze kosher waren) uitgaf aan bedrijven die geen Arabieren in dienst hadden.
Moshe Gopstein van Lehava zei dat de twee initiatieven los van elkaar stonden maar wel hetzelfde doel hadden. 'Ik begrijp niet wat het probleem hier is,' zei hij. ''Het is en gewoon niet meer dan een dienst aan het publiek dat niet geïnteresseerd is om zaken te doen met firma's die met Arabieren werken.'
Ach nee, zo voeg ik er als schrijver van dit blog dan maar aan toe.Wat is het probleem? Kauft nicht bei Araber. Dat is alles. Simpel toch?
Prime Minister Benjamin Netanyahu decided to freeze the parliamentary process that would ratify bills aimed at limiting foreign funding
of Israeli human rights organizations, sources said on Saturday, a week
after a Ministerial Committee for Legislation approved the bills.
According to the sources, Netanyahu decided
to indefinitely postpone appeals submitted against the Ministerial
Committee for Legislation's vote, meaning that Knesset members wont be
able to ratify the bills.
These bills, sponsored by two members of Netanyahu's Likud party - MKs
Tzipi Hotovely and Ofir Akunis, would cap foreign governments'
contributions to "political" non-governmental organizations at NIS
20,000.
Officials close to the bills' proponents told Haaretz Saturday that they
feel "Netanyahu is working to jam these bills. Maybe he was scared from
the criticism he had heard from foreign representatives and from the
Attorney General."
Wilders met zijn advocaat Bram Moskowicz voor de rechter.
Drie Marokkaanse Nederlanders hebben een klacht tegen Nederland
ingediend bij het VN-comité voor de mensenrechten in Genève, meldt de NOS. Ze vinden
dat de Nederlandse Staat hen niet heeft beschermd tegen de
haatzaaierij door PVV-leider Wilders.
De drie klagers zijn ontevreden over de afloop van de rechtszaak tegen Wilders. De PVV-leider stond terecht voor discriminatie en belediging van moslims en het
aanzetten tot haat en werd in juni door de rechtbank in
Amsterdam op alle punten vrijgesproken. De klagers hadden direct na Wilders' vrijspraak al aangekondigd een klacht bij het mensenrechtencomité te zullen indienen.
Volgens de klagers beschermt het internationaal verdrag voor burgerlijke en politieke rechten wel tegen discriminatie, belediging en het aanzetten tot haat. Het VN-comité voor de mensenrechten
ziet toe op de naleving van dat verdrag. Bij een overtreding doet het
comité een niet-bindende uitspraak, die desondanks internationaal groot
gezag heeft.
De klacht, is hier te zien. De zaak wordt behandeld door dezelfde advocaten, Prakke en Pestman, die ook de klacht tegen Wilders bij de rechtbank in Amsterdam begeleidden.
Altijd al het gevoel gehad dat ik iets miste. Altijd al het gevoel gehad dat andere mannen meer succes hadden bij de vrouwen, gelukkiger waren in hun relaties, minder gestrest op het werk verschenen, tevredener door het leven gingen. Nooit geweten wat het was. Maar nu ben ik - besneden man - uit de droom geholpen. Hierdoor. Het stond op de site van nu.nl:
"Besneden mannen en hun partners hebben een slechter seksleven dan onbesneden mannen. Dat concluderen Deense onderzoekers van het Statens Serum Institut in Kopenhagen deze week in International Journal of Epidemiology. De Deense wetenschappers ondervroegen meer dan 5000 mannen en vrouwen over
hun seksleven. Het bleek dat besneden mannen moeilijker tot een orgasme
kunnen komen dan onbesneden mannen, terwijl hun vrouwelijke partners
vaker last hebben van vaginale pijn.
Dit zorgt voor een minder plezierig seksleven voor beide. Vooral
de aandacht voor het effect op vrouwen in dit onderzoek is bijzonder,
het is de eerste keer dat hiernaar gekeken wordt."
Besneden mannen ontwikkelen een hardere huid op de eikel van hun penis en, zo schrijft nu.nl, ' hierdoor moeten besneden mannen harder en ruiger te werk moeten gaan
om tot een orgasme te komen. Die ruigheid heeft weer tot gevolg dat
vrouwen vaker pijn ervaren, acht keer zo vaak als bij onbesneden mannen. Bovendien
helpt bij onbesneden mannen de voorhuid bij het in- en uitgaan van de
penis uit de vagina. Zonder deze afglijbeweging krijgen vrouwen eerder
een droge vagina. Ze ervaren de gemeenschap vaak daardoor als pijnlijk.'
Aiaiai, niet alleen mannen zijn de dupe van het gemis van een voorhuid, ook vrouwen lijden onder hun ruige aanpak. Arme dames, wat sneu nu toch.
Ik moet zeggen: het klinkt misschien wel een beetje plausibel. Veel mensen hebben nu eenmaal het idee dat het verwijderen van de voorhuid in feite een verminking betekent die seksuele handicaps tot gevolg zou kennen hebben. Het appelleert aan een breed gedragen angst, zal ik maar zeggen, een angst die bij velen grenst aan de angst voor castratie. Maar als iemand die toevallig zelf pas op wat latere leeftijd is besneden en dus de vergelijking kan maken tussen seks vóór en na de 'behandeling', kan ik niet anders zeggen dan dat het me voorkomt als de grootst mogelijke onzin. Ik zou de methodologie van dat onderzoek wel eens willen zien. Hadden die vrouwen met vaginale pijn die pijn vooral als ze met besneden mannen vreeën? Konden ze dat vergelijken met de ervaring als ze het deden met niet-besneden mannen? En hoe is dat 'moeilijker tot een orgasme komen' van de besneden mannen gemeten? Stond de onderzoeker ernaast met een stopwatch om te meten hoe lang ze erover deden? En om te turven hoe vaak het helemaal niet lukte?
Zelf heb ik de ervaring dat het verschil tussen besneden en niet-besneden ongeveer nul is. Ik ga sindsdien niet ruiger te werk, het duurde niet of niet merkbaar langer voor ik klaarkwam, mijn partner van destijds klaagde niet en merkte evenmin verschil. Ook latere partners hebben me niet de indruk gegeven dat seks met mij een pijnlijke zaak zou zijn geworden.
En mijn ervaringen staan niet op zich. Tot voor heel kort was ik lid van een joodse gemeente (de LJG) waar nogal wat mensen van gedeeltelijk joodse afkomst op latere leeftijd joods zijn geworden (zijn 'uitgekomen' zoals dat op zijn joods heet), en dan hoor je nog wel eens wat verhalen. En dat staat dan nog helemaal los van het feit dat het besnijden van mannen zo oud is als het jodendom zelf en onder joden voor zover mij bekend nooit echt aanleiding heeft gegeven tot klachten. (Wat moslims betreft is het volgens mij niet veel anders, al ben ik daar iets minder zeker van). Besnijden is in feite een hygiëne verhogende maatregel, die de overdracht van ziekten als aids wat remt en tot minder baarmoederhalskanker leidt bij de vrouwelijke partners. De maatregel werd al uitgevoerd in het faraonische Egypte. Eén van de redenen toen zou geweest zijn dat men dacht dat het de worminfectie bilharzia zou helpen voorkomen (wat overigens niet het geval was).
Wat er in ieder geval over te zeggen valt is dit: net als het ritueel slachten doormiddel van de zogenoemde 'halssnede' is het besnijden van jongetjes een ritueel dat sterk verbonden is met het jodendom en de islam. In beide religies gaat het om meer dan een symbool, het is haast een pars pro toto, een uiting die zo met die religie verbonden is, dat het bijna een synoniem is van het beoefenen van de religie zelf. En zoals de vrijheid om ritueel te slachten onder druk staat en dreigt te worden verboden, zo staat ook de besnijdenis onder druk. Onder meer door alarmerend rapporten zoals dit van de artsenfederatie KNMG (waarin allerlei mogelijke complicaties van de ingreep worden genoemd, maar zonder dat er cijfers bij worden gegeven). Het is als bij de rituele slacht. Die staat, op mijns inziens wankele gronden, opeens op de tocht, nadat hij ruim 400 jaar ongehinderd in Nederland kon worden uitgevoerd. Het volgende dat dreigt te worden aangepakt is de besnijdenis. De godsdienstvrijheid van moslims en joden komt in een klap op harde wijze onder druk te staan. Zou het toeval zijn dat dit gebeurt in een tijd waarin overal in Europa, en niet in de laatste plaats in Nederland, vreemdelingenhaat een soort geaccepteerd goed is geworden?
AANKONDIGING Discussion with Waleed Rashed (April 6 Movement)
The
Departments of Arabic Studies and Political Sciences of the University of
Amsterdam have organized a discussion meeting with Waleed Rashed, international
spokesperson for the April 6 Movement, one of the key forces of the Egyptian
revolt that led to the fall of President Hosni Mubarak on February 11th of this
year.
What power struggle is taking place behind the facade of the
transitional government? -- What has been the position and the role of April 6
Movement since the ouster of Mubarak? -- What is to be expected of the upcoming
elections?
In 1955 weigerde Rosa Parks in Montgomery (Alabama) achterin de bus te gaan zitten, de plaats die voor zwarten was bestemd. Ze werd opgepakt en door een rechter beboet. Martin Luther King maakte er een campagne-item van. Ook werd de rechtszaak doorgezet tot bij het Amerikaanse hooggerechtshof, dat de segregatie ongrondwettig verklaarde. In Israel/Palestina werd dinsdag iets soortgelijks geprobeerd. Zeven Palestijnse activisten stapten in bezet gebied op een bus naar Jeruzalem die alleen voor kolonisten was bedoeld. Ze eisten dezelfde rechten en toegang tot de stad. Ze werden door de politie uit de bus gehaald en later weer op vrije voeten gesteld. Maar helaas - voorlopig ziet het er nog niet naar uit dat de zaak voor het Israelische hooggerechtshof komt, laat staan dat dit het bestaan van gesegregeerde bussen als ontoelaatbaar en - je moet er niet aandenken - racistisch zou aanmerken. Misschien nog eens overdoen die actie, op iets grotere schaal?
Deze foto werd genomen tijdens de vorige ontmoeting waarop Abbas en Meshaal het eens werden. Zou het eind november echt gaan lukken?
Fatah en Hamas hebben op een aantal belangrijke punten overeenstemming bereikt en een finale overeenkomst zal in de laatste tien dagen van november in Cairo worden uitgewerkt tijdens een ontmoeting van Fatah-leider Mahmoud Abbas en Khaled Meshaal, de secretaris generaal van Hamas. Dat althans is meegedeeld door Azzam al-Ahmed een belangrijk lid van Al-Fatah. Onderdeel van de overeenkomst is dat in mei 1012 verkiezingen zullen worden gehouden en dat een overgangsregering zal worden gevormd. Naar verluidt zal Salam al-Fayyad, de huidige premier van de Palestijnse Autoriteit op de Westoever, geen deel van deze te vormen regering uitmaken. Eerder bleek de eis van Hamas dat Fayyad het veld ruimt een onneembare hindernis tijdens het overleg tussen de twee Palestijnse fracties.
Abbas en Meshaal ontmoetten elkaar eerder in mei en werden het toen in principe eens, maar de praktijk bleek weerbarstiger. Zaken als de vorming van een regering van technocraten, hervorming van de veiligheidsdiensten, de electorale spelregels en de vorming van een een kiescollege, waren in principe al overeengekomen, maar moesten verder worden uitgewerkt. Ook Azzam al-Ahmed die minister van economische zaken is geweest en lid is van het Palestijnse parlement, maakte duidelijk dat veel nog niet definitief is afgesproken.
