Israelische agenten rennen achter een vluchtende Palestijn aan die een soldaat zou hebben aangevallen in de plaats Kiryat Gat. Even later zouden ze hem doodschieten. (Haaretz/screenshot).
Israelische politiemannen hebben woensdag in de zuidelijke Israelische plaats Kiryat Gat een Palestijnse man doodgeschoten die een militair zou hebben willen aanvallen met een mes en diens wapen zou hebben willen afpakken. Dat schrijft de krant Haaretz. De man vluchtte een gebouw in. Hij werd achterna gezeten door politieagenten die hem, zoals dat in Israel met Palestijnse verdachten gebruikelijk is, doodschoten.Het zou gaan om de 24-jarige Amjad Hatem al-Jundi uit Yatta bij Hebron op de Westoever.
Eerder, woensdagochtend, was een Palestijns meisje in de Oude Stad van Jeruzalem in de buurt van de Leeuwenpoort neergeschoten, nadat ze volgens Israelische kranten een Joodse man zou hebben aangevallen met een mes. De man, een kolonist, raakte matig gewond. Hij trok daarna een pistool, waarmee hij van dichtbij met vier kogels het 18-jarige meisje neerschoot. Het meisje leeft nog, maar is zeer ernstig gewond.
Nog weer eerder woensdag werd in de buurt van de nederzetting Teqoa een Joodse vrouw van 38 gewond, doordat haar auto werd geraakt door en steen en zij vervolgens zou zijn aangevallen door Palestijnse jongeren. In totaal zeven auto's werden op de weg van Jeruzalem naar Teqoa geraakt door stenen. Twee Palestijnse jongeren werden vervolgens neergeschoten Een kreeg een schot in de borst, de ander in zijn been. Ze zijn naar een ziekenhuis vervoerd.
11 opmerkingen:
Het is zo onvoorstelbaar dom om in een gespannen situatie zoals nu, zulke vrije schietinstructies te geven. Elke dag vallen er nu doden.
Wat verwacht de Israelische regering dat het gevolg zal zijn? Bestaat het begrip 'de-escalatie' in het Ivriet? Dat vraag ik me wel eens af. Altijd wordt de meest agressieve aanpak gekozen. Als je de stukken van Uri Avnery leest, proef je daarin voortdurend de frustratie over alle gemiste kansen om een vrede te onderhandelen met de Palestijnen.
Wat me met name treft in zijn stukken is het nogal 19e eeuwse (?) idee dat oorlog 'ridderlijk' kan zijn: Dat volkeren oorlog met elkaar kunnen voeren, maar daarna met respect en oprechtheid een vrede kunnen onderhandelen. Hij geeft voortdurend voorbeelden van contacten met Palestijnen (of Nasser bijvoorbeeld) waaruit blijkt dat zij daar wel gevoelig voor waren.
Ik ben persoonlijk meer van het idee dat zulk soort oorlogen bijna altijd te vermijden zijn, maar als er dan toch gevochten wordt, dan liever zijn aanpak van grootmoedigheid bij een overwinning, en RESPECT voor je tegenstander.
Het voortdurende gelieg en gedraai en gesteel, en gejammer over slachtofferschap (terwijl men de overhand heeft) van Israel is het tegenovergestelde van een waardige en 'ridderlijke' benadering. (Terwijl het Zionisme zelf toch ook een 19e eeuws idee is...)
Ik denk dat Uri Avnery en zijn visie verloren hebben, dat het te laat is. Maar het had niet zo hoeven zijn. Wat een ongelofelijke treurnis is dit allemaal.
Palestinian eyewitnesses said the wounded girl, from Sur Baher in Jerusalem, did not carry a knife, or a weapon, and that the Israeli assailant was harassing and insulting her, near Bab al-Majles (The Council Gate) before removing her hijab, covering her head, and shot her when she tried to push him away.
http://www.imemc.org/article/73290
Elisabeth,
Natuurlijk was dit te vermijden geweest. Het hele ''drama Palestina'' was te vermijden geweest, of had een stuk minder dramatisch kunnen uitpakken, als er minder nationalistische was opgetreden en de yishuw (de zionisten van het eerste uur) het respect waren opgetreden en op een compromis hadden aangestuurd. Het lijkt me een mooie titel voor een treurigstemmend boek: het conflict dat te vermijden was geweest.
Gary Mckinnon,
Thanks! I had not seen it. I have included it in today's (Wednesday's) posting.
Elisabeth,
Zionisme is net zo oud als de Joodse volk zelf. Uw verwijzing naar de 19 eeuw laat alleen maar zien hoe weinig jij weet over de Zionisme en Jodendom.
Mijn familie kwam naar Palestina (toen in de volksmond Zuid Syrie) in 1923. Zij streden tegen de zware klimaat, enorme verpaupering van het land maar niet tegen de locale bevolking. Integendeel, de locale bevolking was blij met de komst van de Joden, die brachten veel kennis en ook (last but not least) veel geld met zich mee.
Echte problemen begonnen met de opkomst van de pan-arabische nationalisme eind jaren 20. Locale religieze elite zag met veel angst dat idee van vrije democratische samenleving wordt steeds populairder en kon betekenen het einde aan arabische dictatoriale regeringen niet alleen in de Palestina maar ook in alle omligende landen.
Daar ligt de bron van alle problemen van vandaag.
Gennadi,
Het Arabische nationalisme stamt inderdaad uit de jaren '20 van de twintigste eeuw, maar dictatoriale regimes kwamen er pas na de onafhankelijkheid van de diverse Arabische landen en ook niet meteen, maar pas in de jaren '50.
De clash tussen zionisten en Palestijnen had dan ook niet daarmee te maken, maar met het feit dat de zionisten arme boeren van hun grond en broodwinning verdreven en met de angst dat Palestina een uitsluitend Joodse staat zou kunnen worden. Tot het laatst, d.w.z. tot met voor het uitroepen van de onafhankelijkheid van Israel, waren er echter Palestijnse en Arabische leiders bereid over compromissen te praten. Ben Gurion wees dat echter af. Zie onder meer Ben Gurion, ''My Talks with Arab Leaders'', New York, The Third Press, 1973.
"Zionisme is net zo oud als de Joodse volk zelf."
Dat is totale onzin. Het Zionisme werd door het traditionele Jodendom zelfs massaal afgewezen. Het was een idee van seculiere Europese Joden, onder invloed van 19e eeuwse ideeen over natiestaten. Ga zelf eens wat over de geschiedenis van het Zionisme lezen zeg, laat me niet lachen.
Zionisme kon alleen ontstaan vanuit het traditionale Jodendom.
Het woord Zion zegt dat al.
Ronald van den Bergh,
De oprichters van de World Zionist Organisation, eind 19e eeuw, behoorden tot de geseculariseerde Westeuropese Joodse middenklase (Herzl had, zoals bekend, met Kerstmis een kerstboom in zijn huis). Er was vanaf het begin een gelovig joodse groepering binnen het zionisme (de Mizrahi) maar het was een kleine minderheid. Een minderhedi ine en minderheid, want de zionisten waren zelf ook een minderheid in de Joodse gemeenschap tot het - laten we zeggen in 1942 met het Biltmore program - binnen de VS en later wereldwijd een mainstream movement werd. De grote bloei van een gelovige tak van het zionisme (en dan met name een religieus nationalistische variant) begon pas na de stichting van de staat Israel, in de jaren 70 van de 20ste eeuw.
.
Je snapt het weer eens niet.
Ga niet met je bomen.
Ronald an den Bergh,
Misschien omdat jij niet duidelijk uitlegt wat je dan bedoelt?
Een reactie posten